Dit is een gastcolumn van Klára
Tegenover Thomas Erdbrink zit op zondag 21 augustus een sprankelende, mooie en charmant Vlaams sprekende vrouw die mij van het begin van de Zomergastenaflevering tot het eind aan haar lippen heeft. Gedurende de uitzending komt zij steeds dichterbij. Zij vertelt haar verhaal dat zo eng veel op dat van mij lijkt, dat haar getoonde kwetsbaarheid mij soms bang maakt en tegelijkertijd uitdaagt om die angst van mij af te werpen. Dat pad van herstel van traumatische jeugdervaringen waarin schrijfster Griet op de Beeck met hart en ziel gelooft en er deze avond een groot pleitbezorger van blijkt te zijn, bewandel ik al een tijdje, maar zo ver als Griet is, ben ik nog niet. Dat verklaart waarschijnlijk waarom ik bij sommige vragen van Thomas wel door die tv heen zou willen kunnen springen, zo de studio in, om Griet te beschermen. ‘Je hoeft hier geen antwoord op te geven, Griet. Zo veel kwetsbaarheid hoef je niet te geven, zo veel hoef je niet van jezelf te laten zien!’ Maar Griet blijkt prima in staat om zichzelf te beschermen.
Wat natuurlijk scheelt, is dat haar ouders niet meer leven. Zij kan hen met dit televisieoptreden niet meer tegen zich in het harnas jagen. Naast dit gegeven lijkt Griet echt op een missie te zijn. Met veel passie en energie nodigt zij kijkers uit ‘te werken aan een stuk grond onder uw voeten, waar ge eindelijk van uzelf eens op mocht gaan staan’. Prachtig! Maar wat zij vervolgens zegt in hetzelfde fragment, raakt mij nog dieper: ‘Juist iemand die van ver komt, vindt het heel makkelijk om heel erg blij te zijn met al het goeie wat er komt.’ Pats-boem, de spijker op zijn kop!
Zo zit het in elkaar. Ik wist het al langer natuurlijk, diep van binnen. Dat het van buitenaf was ingeprent, dat ik een zwartkijker was. Dat daar waar ik problemen aankaartte, ik gedwongen werd mijzelf als het probleem te zien, als iemand met een zwartgallig karakter, niet in staat om zijn ‘zegeningen te tellen’. Maar iemand die niet wegkijkt van het ‘zwarte’, het durft te benoemen en aangaat, die is juist geen zwartkijker, maar iemand met lef en levenslust. En met deze zin rukte Griet in één klap een doek voor de spiegel weg, waardoor ik mijn eigen intrinsieke vrolijkheid zonder gene in de ogen keek. Niet alleen de woorden die Griet uitsprak, boden een aanmoediging van te mogen zijn wie ik van binnenuit ben, maar zeker ook de van passie doordrongen rotsvaste overtuiging waarmee ze die woorden uitsprak. Mijn eigen diepgewortelde, blije oorsprong stond door de weerspiegeling in de intens vreugdevolle ogen van deze Vlaamse auteur ineens in het volle licht. Hij werd – voor in ieder geval dat moment – ontdaan van alles waarmee hij ooit besmeurd is geweest.
Het was een avond vol treffende televisiefragmenten en wijze uitspraken van Griet op de Beeck, waarbij er wat mij betreft nog één niet ongenoemd kan blijven: ‘Er wordt vaak gezegd dat er een soort onvoorwaardelijke liefde bestaat van ouders voor kinderen. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Er bestaat maar één soort onvoorwaardelijke liefde en dat is die van kinderen voor ouders.’ Ik vermoed dat voor slachtoffers van narcistische mishandeling door een ouder of door ouders, dit geen enkele toelichting behoeft. De woorden zijn glashelder en raak. Maar ook hier treft mij de ruimte die Griet met een dergelijke uitspraak durft in te nemen. Als ikzelf op de gedachte van deze rake zinnen was gekomen, zou ik in de fase van het herstel waarin ik mij nu bevind, ze hooguit voorzichtig en met veel ingebouwde mitsen en maren, durven fluisteren, mezelf timide proberen te beschermen voor het geval er iemand in mijn buurt zou zijn die tegengas gaf.
Maar Griet staat vierkant achter haar beweringen, omdat zij ze doorleefd heeft, omdat ze er keihard in gelooft en omdat ze ervan overtuigd is dat ze er niemand kwaad mee doet, sterker nog, omdat ze er anderen met jeugdtrauma’s mee wil aansporen te knokken voor herstel. Met al haar wijze woorden en al haar liefdevolle energie heeft ze mij een enorme boost gegeven om gestaag voort te gaan op dit moeilijke, maar waardevolle pad van herstel. Daarnaast heeft ze mij bewust gemaakt van de verantwoordelijkheid die we als (eenmaal van jeugdtrauma herstelde) mens hebben om de impact van geestelijke en emotionele verwaarlozing en mishandeling te onderkennen en taboes in de samenleving op dit gebied te doorbreken.
Klára
22 reacties op “Griet op de Beeck in Zomergasten”
Helemaal mee eens, Klára!
Zo te zien nog te kijken via http://www.npo.nl/vpro-zomergasten/21-08-2016/VPWON_1260817
Noot: Inmiddels is het programma niet meer online.
Geweldig Klara, ook ik zat aan de T.V. gekluisterd. Griet is een geweldige schrijfster. maar ook een voorbeeld, van durf en moed en het recht om je zelf te mogen zijn. Niet meer bang te zijn voor die kwetsende en manipulerende narcistische ouders of partner. Door het masker van de narcist heen te kijken, Als je gaat twijfelen, omdat hij soms toch aardig lijkt. Het ergste vond ik, dat mijn gevoel en uiting van houden van totaal geblokkeerd werd. want iemand die bestempeld word door de narcist, niet te deugen kan hoog en laag springen. Nooit staat de narcistische ouder toe dat je van hen houdt. Je wordt doodgewoon niet geloofd, en ontkent. Ik ben nu 74 heb mijn hele leven mijn best gedaan mijn ouders te laten merken dat ik van hen hield. Is niet gelukt.
Nu na hun dood, kon ik zeggen ,ik hield van jullie. Zoals ieder kind onvoorwaardelijk van zijn ouders houdt.. Het is ook een behoefte om te mogen houden van, en je geliefd te voelen. Je nabij en veilig te voelen .
Of zij dat gehoord hebben ? Ik denk het niet, want dode mensen kunnen niet praten. Is ook niet zo belangrijk. Ik heb het mezelf horen zeggen. Dat is wie ik ben. Het heeft me bevrijd, als uit een gevangenis.
Klara
Ik kom ook van heel ver. Met een narcistische vader begonnen. En zoals dat dan normaal voelt heb ik 2 narcistische huwelijken achter me. Voordat ik van de term narcist hoorde was ik me niet bewust van het feit dat er andere mannen bestonden. Mijn ‘gebrek’ was dat ik overgevoelig en emtioneel was.
Nu ben ik een coach voor mensen met hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid.
Ik ben ook begeestigd door het programma met Griet. Het is zo noodzakelijk om bekendheid te geven aan dit fenomeen. Zodat slachtoffers zichzelf eindelijk als volwaardig mens gaan zien.
Een ding nog; je schrijft dat er maar 1 onvoorwaardelijke liefde is , en dat dat de liefde van een kind voor de ouders is. Maar ik wil als voetnoot nog ff aangeven dat wanneer Je kind een narcist is het toch weer omgekeerd is. Ik denk dat ‘ onvoorwaardelijk houden van’ een keuze is die je zelf maakt en als je daar volledig achter kunt gaan staan , dan is er ook ruimte voor vergeving. Niet goedkeuring, maar vergeving!
Want vergeven betekent dat je eindelijk loskomt van het trauma en jezelf kunt gaan accepteren. Mijn grote waardering voor het steeds weer vallen en stoten, en het toch open houden van een liefdevol hart tot je jezelf durft te zijn!
Ik heb moeite met het woord vergeving, het komt in mijn woordenboek niet voor, zeker niet in de schrijnende situaties als deze. Voel er ook niks voor om wat dan ook te vergeven.
het zal wel een mogelijkheid zijn om los te komen, maar niet de enigste. Het een plek te geven, durven zien hoe het was, Je eigen mening er over te hebben, Jezelf terugvinden, en jezelf weer durven zijn.
en accepteren dat het was zoals het was, maakt het voor mij mogelijk om los te laten, en niet in wrok en verdriet vast te blijven zitten . Vergeten zal ik het nooit Het heeft een groot deel van mijn leven verpest, dat is mijn realiteit,maar de emotionele lading wordt steeds minder. Met alle respect voor diegenen, die het opbrengen om te vergeven, want willen vergeven is niet genoeg , Het moet je ook nog lukken vanuit je diepste gevoel . Dan zal het zeker bevrijding geven.
Hoe kon ik met een narcistische partner trouwen en er 20 jaar mee door worstelen?
Simpel, Ik had me ongevoelig gemaakt voor kwetsingen en mishandeling. Dat had ik geleerd, tot dat het levensbedreigend werd .Toen kapte ik er mee. Helaas wist ik toen niets over narcisme .en psychopathie
Mijn moeder zei later, Ik zag wel dat hij je peste, maar ik dacht daar kan… .. wel tegen. dus zei ze er nooit iets over naar mij. Ik wilde het pesten niet voelen want dat betekende dat ik niet deugde , precies zoals bij mijn ouders. Maar de pijn heb ik altijd gevoeld .en diep weggestopt.
Van één ding heb ik heel veel spijt. dat ik niet jaren eerder ben opgestapt, .en zeker voor mijn kinderen , onwetendheid, onbegrip en jeugd trauma’s lieten mij dit zo eindeloos lang volhouden.
met alle gevolgen van dien.
.
Vergeven? Je empatisch vermogen aanspreken voor iemand die niet empatisch is? Ik zou dat ook niet kunnen. Helemaal met je eens. En, inderdaad, jammer, dat mensen in je omgeving, je er zelden of nooit op wijzen, met wat voor een naar persoon je te maken hebt. Zelf zie je dat niet, je bent er aan gewend. Ik was op den duur het vermogen om eens boos te kunnen zijn, helemaal kwijt,
Ja ik kan me hier volledig in vinden, ik vind het bevrijdend dat vergeven niet de enige mogelijkheid is om los te komen uit woede en wrok en pijn, op vergeven zit bij mij teveel lading. Ik bleef juist almaar de ander vergeven en voor ik iets vergeven had werd me alweer iets anders ellendigs aangedaan.
Juist niet zo buigzaam en vergevend zijn maar een narcist, maakte dat ik voor mjjn gevoel meer ruggengraat voelde.
Ik snap wel wat men bedoelt, en als je kunt vergeven, dan vind ik dat echt een heel mooie stap, maar het is geen vereiste voor als je dit niet kunt of wilt opbrengen.
Wel kan ik naar mezelf met compassie kijken, ik zie wat een impact het op me had en ik kan het heel soms ook mezelf soms niet vergeven dat ik bleef, dat ik almaar kroop en sorry zei. Maar ook dat mag er zijn. Het was zeer ingewikkeld en ging met zoveel pjjn en angtst en verdriet gepaard, sluipend.
Voor mij is het helend om mijn gevoelens niet meer te ontkennen, de toxische schaamte en schuld en het toxisch optimisme dat ik het alemaal wel aankon en maar gezapig alles onderging. Dat was het stockholmsymdroom achferaf gezien.
Mij heeft t ook mijn leven beheerst en nu na 46 jaar onderdrukt door verschillende narcisten, opvoeding, school, relaties kan ik nu zeggen dat mjjn rivier schoon is. Bewust alles wat toxisch is eruit gevist, mensen uit mijn leven gelaten die toxisch zijn en ik ben verbaasd over hoe gelukkig ik nu ben. Door de dingen die ik heb meegemaakt zal ik niet meer zo onbevangen zijn, mensen vertrouwen. Maar het maakt wel dat ik voor echt kwaliteit kies. En nee ik voel geen behoefte de ander daarvoor te moeten vergeven, want dan zou ik diegene alsnog nodig hebben om verder te kunnen. Ik hecht gewoon geen belang meer aan hun bestaan en ben blij dat het voorbij is.
Ze zullen altijd schadelijk zijn voor hun volgende prooi, nee vergeven wil ik niet, maar ik ben evengoed vrij van wrok. Ik kies ervoor om me niet meer met dit gif in te laten.
Ik heb ook niks met vergeven. Omdat vergeving van de narcist er niet toe doet voor je eigen genezing. Hoe minder je bezig bent met de narcist en hoe meer je op jezelf focust voor genezing, des te beter. Bovendien is mijn ervaring dat narcisten vergeving misbruiken om wederom geen enkele verantwoordelijkheid te hoeven dragen voor wat dan ook, en dat is precies de kern van het kwaad dat ze rond spreiden. Ze weten heel precies wat ze doen dus ook daar is geen vergeving nodig. Iemand vergeven heeft betrekking op dat degene een gevoel van berouw heeft voor wat hij/zij heeft gedaan, dat je een streep eronder zet met elkaar en dat je dan verder kan met elkaar. Een narcist heeft geen enkel berouw, hooguit dat het hem/haar niet is gelukt om je als narcistische voeding te blijven misbruiken.
Lieve Klára….
Wat mooi dat je dit deelt!
Ook ik ben ontzettend geraakt én geïnspireerd door Griet! Ik heb de uitzending ademloos uitgekeken. Zoveel herkenning, zoveel wat in mij resoneerde….
En nu geraakt en geïnspireerd door jou!
Ik zie mijzelf. Ik kijk voorbij de sluier en stikkende mist om mijn hoofd,die mij zo bekend is. Die sluier en mist is niet van mij! Ik kijk voorbij ‘de verhalen’ over mij, over wie ik zou zijn…’de verhalen’ van mijn narcistische ex-man (vader van mijn kinderen), voorbij ‘de verhalen’ van mijn autistische moeder en zus en controle behoeftige vader… Werkelijk zien en ervaren wie IK ben! Ik ben liefde en ik mag er volledig zijn!! Dit besef, dit gevoel van diepe essentie, haalt me terug uit het stinkend en zuigend moeras!
Op weg terug, naar het licht…
Terug naar MIJN waarheid, MIJN kracht….terug naar liefde, terug naar MIJN LEVEN!
Lieve groet,
Elke
Helemaal mee eens. Het was prachtig en krachtig.
De opmerking over onvoorwaardelijke liefde sloeg bij mij in als een bom. Zó waar!
Verder was ik zeer ontroerd en getroffen door het fragment over het jongetje met de brandwonden.
Vooral door hoe Thomas, die voor mij de “doorsnee samenleving” belichaamde, ernaar keek: “Wat goed hè dat hij zo’n spijt heeft voor zijn moeder. En nu zelf verpleger wil worden.”
En dan Griet, die haarfijn blootlegde welk trauma daar achter schuilt. Hoe veel meer dit jongetje beschadigd is dan alleen uiterlijk.
Helaas snapte Thomas, en dus de meeste mensen vrees ik, daar niets van.
Knap.
Ik wist het niet. Ik enkele boeken van Griet gelezen zonder te weten dat de boeken daadwerkelijk daarover gingen, maar een mens vermoedt en herkent het allemaal wel. Onvermijdelijk haal je er als slachtoffer (dochter van een uiterst narcistisch vader en daardoor geïsoleerd van de hele hypocriete familie) heel veel troost, tranen, doorzetting uit. Ze raken tot dieper dan diep, en ze helen. Natuurlijk, als je van ver komt, herken je het goede, heb je meer reden om kleine mooie dingen vast te houden. Het is niet onmogelijk om ook af en toe gelukkig te zijn, hoe lastig lang moeilijk en soms loodzwaar de weg wel is. We mogen niet, nooit meer stoppen met te voelen wat we voelen, te beleven wie we zijn.
Mooi gezegd, alle eer die haar toekomt, ze boeide mij ook de hele avond en met haar krachtige , eerlijke kwetsbaarheid.
Beste allemaal, heeft iemand ook ‘wraakgevoelens’ net als ik? Of eigenlijk is het meer een gevoel van ‘hoe deze mensen met een NPS en erger te stoppen?’. Hoeveel mensen gaan ze nog beschadigen?
Door alles wat ik heb meegemaakt zijn de eigenschappen redelijk snel te herkennen of eigenlijk start het onderzoek naar een nieuw iemand in mijn omgeving onmiddelijk met alle kennis door het vele lezen.
Anderen waarschuwen kan en mag niet of keert tegen jezelf.
Wanneer je afstand hebt genomen voor altijd en aan je herstel hebt gewerkt weet je dat deze mensen (behalve als ze dood zijn) verderf en verdriet blijven verspreiden en dat vind ik onverteerbaar!
Ook Griet heb ik geen oplossing horen noemen…
Groet van Coby
Hallo allemaal,
Ik heb de aflevering niet gezien en na jullie reacties wilde ik terugkijken, maar helaas kan dat niet meer.
Weet iemand of de aflevering ergens nog te vinden is?
Bedankt!
Ik heb een NPO app op mijn mobiel. Via die app is deze aflevering, ik denk, vandaag nog te zien.
Wat een prachtig blog heb je geschreven, Klára. Ook ik vond de uitzending (en Griet haar boeken) geweldig om alle redenen die al wel genoemd zijn.
Ik ga proberen of ik de uitzending nog ergens kan achterhalen., wat ik lees in deze blog is raak, ik herken veel, roept ook vragen op zoals; welke reden heb ik om vanuit het perspectief van Narcisme mijn schade te bekijken? Dat doe ik dus niet, dat voelt voor mij als ontkenning van een heel belangrijk iets in mij en ontkenning is een zeer diepe pijn. Dus is mijn uitgangspunt: Wat heb ik als kind allemaal verzonnen en ontwikkeld om mezelf grond en bodem te geven? En die smalle strook grond is gegroeid tot dit; Onvoorwaardelijk vertrouwen in mezelf dat ik, wanneer ik val, kan vertrouwen op mijn eigen kracht om weer op te staan.
De uitspraak ” onvoorwaardelijke liefde is vanuit het kind naar de ouders” en is zeker niet altijd omgekeerd, is een realiteit die nauwelijks is over te brengen. Goed om te lezen dat ik niet de enige ben die met deze onveilige grilligheid te dealen heb en dat is mijn reden geweest om de smalle strook grond zo sterk te maken.
En natuurlijk zijn de tralies van de levenslange gevangenis er en de intense pijn van “oud verlangen” Alleen dit laat ik los als ik alleen ben in mijn veilige huis, om dan bijna de haren uit mijn hoofd te trekken.. Waar ik in mijn jongere jaren mijn interieur sloopte om die pijn te overschreeuwen.
Nu stap ik even uit mijn verhaal, anders gaat de trigger leven..
Beste Klara en andere lezers,
Ik was ooit een kind van een narcistische moeder. Ik heb mijn kinderen 12 jaar geconfronteerd met een narcistische stiefvader. Ik ben er diep droef om wat ik aan mijn kinderen zie maar eindelijk zijn mij de schellen van de ogen gevallen. Ik wil dolgraag zomergasten met Griet op de Beeck zien. Is er iemand die het heeft opgenomen en van wie ik deze opname mag bekijken? Ik hoop het!
Groeten,
Margreet
Wauw, ben nu pas hier, maar gefascineerd.
Dat leven na de ontdekking.
Bij je kern komen, en daarnaar durven handelen.
Dank!
Klara: Griet op de Beeck: zeer inspirerende persoon: jouw artikel trouwens ook!
Die uitspraak over onvoorwaardelijke liefde van kinderen voor hun ouders raakte mij. Dank daarvoor…
Hartelijke groeten
Oh ik verslind haar boeken, zo een fan van deze schrijfster