Dit is een gastcolumn van Christina.
Christina schreef onderstaand sprookje voor haar nichtje van rond de 10, die met narcistische invloeden te maken heeft. Ik vond het zo treffend dat ik haar vroeg of we het op de blog mochten plaatsen.
Er was eens een prinses en ze heette Valentina. Haar vader was een koning en haar mammie was koningin. Ze woonden in een prachtig paleis met een grote tuin waar een heleboel dieren woonden; paarden, honden, herten en struisvogels.
Toen Valentina werd geboren verscheen er een toverfee aan haar bedje. Die voorspelde dat het prinsesje een bijzondere gave had. Ze zou kunnen horen of mensen de waarheid spraken! Toen Valentina opgroeide, merkte ze inderdaad dat er iets geks aan de hand was met haar. Telkens als iemand iets zei, hoorde ze in haar hoofd een muziekje; soms prachtig mooi en zuiver, maar soms een beetje.., tja.., vals. Alsof het muziekje niet helemaal op de juiste toon werd gespeeld, maar er een beetje tegenaan zat. Het deed dan pijn aan haar oren, soms zelfs zo erg dat ze haar oren moest dichthouden.
Pas later ontdekte ze dat het muziekje alleen maar vals klonk als iemand niet helemaal de waarheid zei, of als iemand zichzelf een beetje voor de gek hield. Dat was leuk en spannend. Het was alsof Valentina een geheime detective was, die dingen kon achterhalen die andere mensen niet wisten.
Zo had eens, toen Valentina een jaar of 7 was, één van de staljongens een paar prachtige leren handschoenen van haar vader gestolen. De koning liet alle vier de staljongens bij zich roepen om hen te ondervragen. Valentina stond naast haar vader en leunde tegen de troon. Heb jij soms mijn leren handschoenen gestolen? Vroeg de koning aan de eerste stalknecht. ‘Nee, majesteit, echt niet. Ik heb echt niets gestolen’, zo zei de eerste stalknecht.
Valentina luisterde goed naar het muziekje in haar hoofd. Het klonk mooi en
zuiver. Nee, deze stalknecht was het niet. Heb jij soms mijn leren handschoenen gestolen? Vroeg de koning aan de tweede knecht. ‘Nee Sire, ik heb het niet
gedaan’, zei de tweede knecht. Valentina luisterde. Nee, ook deze knecht was
het niet. Het muziekje in haar hoofd klonk nog steeds zuiver. Heb jij ze soms gestolen? Vroeg de koning aan de derde knecht. ‘Sire, ik heb niets gestolen, ze de derde knecht’. Maar nog terwijl hij sprak, hoorde Valentina het muziekje in haar hoofd van toon veranderen. Oh, wat klonk dat vals! Zo vals, dat ze haar oren moest dichthouden van de pijn. ‘Deze is het, pappie’, fluisterde
Valentina haar vader in het oor. ‘Hmm, we zullen zien’, zei de koning. En hij stuurde twee lakeien naar de kamer van de derde stalknecht om die te doorzoeken. Het duurde niet lang of ze kwamen terug met de handschoenen in hun hand. Die hadden ze gevonden onder de matras. De derde stalknecht werd de laan uitgestuurd en Valentina kreeg een nieuwe pony
omdat ze haar vader zo goed geholpen had.
Toen Valentina nog groter werd, ontdekte ze dat haar gave zowel fijn als niet fijn was. Zo wist ze altijd meteen of een meisje op school haar echt aardig vond of maar een beetje deed alsof, omdat iedereen graag bevriend wil zijn met een prinses. Dat staat erg interessant, toch? Maar ze merkte ook dat de meeste mensen weleens iets zeggen wat ze eigenlijk niet echt menen, of zichzelf een beetje voor de gek houden. Ze hoorde dan ook heel vaak dat de muziek in haar hoofd niet zo fijn klonk. Misschien niet heel vaak hartstikke vals, maar wel vaak een beetje. Vooral op de feesten en recepties van haar ouders.
Haar mammie was altijd de ster van die feesten. De koningin vond het heerlijk om in avondjurken rond te lopen, een praatje te maken met iedereen en vooral om te dansen op de muziek van het koninklijk orkest. De koning hield helemaal niet van feestjes. Soms kon hij er niet onderuit. Hij moest dan in galakostuum op het feest verschijnen om samen met zijn vrouw het gala te openen. Na de eerste dans verdween hij meestal weer snel naar zijn werkkamer of vluchtte de tuin in om bij de dieren te gaan kijken. Als de koning geen koning had moeten worden, was hij graag dierenarts geweest. Eigenlijk vond hij dieren veel leuker dan mensen. De koningin ergerde zich daar nogal eens aan. ‘Doe toch eens een beetje gezellig’, zei ze dan tegen haar man.
De koning wilde ook niet graag mee op bezoek bij andere mensen of mee op reis naar verre exotische oorden. ‘Ja lieverd’, zo zei hij tegen zijn vrouw, ‘ga jij maar alleen. Iemand moet toch regeren en geld in het laatje brengen!’ En dan ging de koningin alleen op pad. Maar eigenlijk vond ze dat niet zo leuk. Ze was veel liever samen met de koning naar feestjes en tentoonstellingen gegaan. Eens, toen Valentina samen met haar moeder over de kerstmarkt liep, zag ze haar moeder kijken naar al die andere pappies en mammies die hand in hand de kraampjes passeerden en gezellig samen glühwein dronken. Haar pappie was thuis nog hard aan het regeren en geld aan het verdienen. Hij had geen tijd en geen zin gehad om mee te gaan.
Wat jammer eigenlijk, dat haar pappie en mammie allebei heel andere dingen leuk vonden. Pappie scheen daar niet zo veel last van te hebben, maar mammie des te meer. Valentina zag haar moeder meer en meer verpieteren.
De koningin was steeds minder thuis en ging steeds vaker op reis naar verre landen om om nieuwe mensen te ontmoeten. De koning vond dat niet leuk en maakte ruzie met zijn vrouw. ‘Waarom ben je toch zo vaak weg’?, zei hij dan. ‘Ja, mammie’, zei Valentina, ‘waarom ben je toch zo vaak weg?’
‘Lieve Valentina’, antwoordde de koningin, ‘je bent mijn dochter en ik hou van jou’. Valentina was stil en luisterde naar het muziekje in haar hoofd.. Het klonk helder. ‘Maar ik heb ook recht op een beetje geluk. En hier ben ik niet gelukkig’.
‘Maar wil je hier dan nog wel blijven wonen?’, vroeg Valentina. ‘Natuurlijk’, zei de koningin. ‘Ik ben toch de koningin? En een koningin hoort in een paleis te wonen. Heb je ooit gehoord van een koningin die op een flatje driehoog achter woont?’ Nee, dat had Valentina niet.
‘Zo, en nu ga ik even paardrijden in de bossen’, zei haar moeder. Valentina keek haar aan. Het muziekje in haar hoofd klonk vals. Haar moeder gaf haar een zoen en huppelde het paleis uit. Valentina keek haar na. Toen draaide ze zich verdrietig om en keek naar haar vader. ‘Tja’, zei de koning, ‘ik denk dat ik maar even bij de struisvogels ga kijken’.
En dan ging de koningin weer op reis. Maar de sfeer in het paleis werd er niet beter op. Ook niet toen het kerstmis werd. Het paleis werd versierd en iedereen deed alsof het heel, heel erg gezellig was. Maar Valentina liep rond en hoorde de mensen praten. Oh oh, wat klonk dat vals!
Op het kerstbal danste de koningin met de ambassadeurs uit Gallië en Habsburg. Wat zag ze er stralend uit! Valentina zag haar moeder en alle andere gasten dansen en praten. Maar het muziekje in haar hoofd deed pijn. Opeens werd ze heel erg boos. ‘Zijn jullie allemaal hartstikke doof of zo?’, riep ze keihard tegen de gasten. ‘Horen jullie niet dat de muziek vals klinkt en iedereen maar doet alsof?’
‘Valentina, gedraag je!’, zei haar oude schoolmeester die ook was uitgenodigd op het kerstbal. ‘Er zijn hier een heleboel gasten en dan hoor je niet zo agressief te doen. Je bent tenslotte wel een prinses, hè. En prinsessen horen zich te alle tijde netjes te gedragen’. Verdrietig rende de prinses naar haar kamer toe. Daar liet ze zich snikkend op haar Koninklijke bed vallen. Wat deed haar hartje pijn..
Nu woonde er in het bos in de buurt van het Koninklijke paleis een heks. Sommige mensen zeiden dat de problemen binnen de Koninklijke familie veroorzaakt waren door de heks en dat als de heks maar weg zou gaan, heel ver weg, uit het bos, de problemen dan zouden worden opgelost. Maar er waren andere mensen die dachten dat de heks toch niet zó slecht was. Men wist ook te vertellen dat er in het hutje van de heks regelmatig verloren en eenzame zieltjes langskwamen voor troost en een hapje eten.
De heks wist wel dat prinses Valentina niet gelukkig was. Dat voelde ze namelijk aan haar teen. Elke keer als de prinses verdrietig was, begon de grote linkerteen van de heks ontzettend te jeuken. En de laatste jaren, jeukte haar teen zo’n beetje de hele tijd. Vooral ’s nachts, als de heks probeerde te slapen, lukte dat vaak niet. Ze krabde en krabde haar teen, maar de jeuk ging niet weg. ‘Ach, prinsesje toch, heb je zo’n verdriet?’ De heks wilde Valentina heel graag helpen, maar ze wist niet goed hoe. Elke avond las ze in haar toverboeken en zocht naar een toverspreuk die het prinsesje weer blij kon maken. Ze maakte de meest vieze drankjes van rattenpootjes en eekhoorntjesbrood en hoopte dat die misschien zouden helpen tegen verdriet.
In het aller-oudste boek dat de heks had, het toverboek dat ze nog van haar overgrootmoeder had geërfd, stond iets geschreven over verdriet en zielenpijn. De heks was blij toen ze het hoofdstuk gevonden had, maar tegelijkertijd teleurgesteld. In het boek stond dat verdriet niet zomaar weg kan gaan met een toverdrankje of een toverspreuk. Maar, zo stond er in het oude toverboek, er bestond een magische steen die verdrietige mensen wel kon helpen zich een klein beetje beter te voelen. De steen beschermt tegen negatieve invloeden uit de omgeving. Hij vermindert je angst en geeft kracht en vertrouwen. Precies wat het prinsesje nodig heeft, dacht de heks. De magische steen, een mineraal, heeft een
bijzondere naam: Labradoriet. De heks ging op zoek naar die bijzondere steen en toen ze hem gevonden had, bracht ze hem naar de zilversmid die er een hangertje van maakte die de prinses om haar hals zou kunnen dragen. De steen werkt namelijk het beste als je hem op je blote huid draagt.
Op kerstnacht toen het stil was in het paleis en donker, sloop de heks op kousenvoeten het paleis binnen. Ze had het pakje met de magische hanger in een pakje gedaan met een briefje erbij en verstopte dat onder de grote kerstboom in de balzaal. Vol verwachting ging ze slapen. Zou het prinsesje het pakje
met de magische steen vinden?
De volgende dag werd de heks wakker. Hé, het leek wel of haar teen een beetje minder jeukte …
Dit stond er op het briefje:
Lieve prinses,
Vertrouw op jezelf!
Luister naar het muziekje in je hoofd.
Laat niemand je zeggen dat wat jij voelt niet oké is.
Vertrouw op je gevoel en op je intuïtie.
Jij bent bijzonder!
De heks
19 reacties op “De prinses en de heks”
Wat een talent, wat prachtig! Dit moet een aanmoediging zijn voor het schrijven van een boekje. Christina, Omvoorstelbaar mooi verwoord. Mijn felicitatie! Chapeau!
Dankjewel, APA, (ik ga er bijna van blozen..)
Christina
Even helemaal stil van het toch mooie verhaal.
Mijn labradoriet heet Ben, hij is mijn soldaat. Heel fijn mineraal als bescherming.
ik werd vannacht een paar keer wakker en dit verhaal schoot meteen mijn hoofd in. Ik dacht, dat is geen heks, ze is een petemoei toverfee. Hou het meisje heel, geef alles wat je hebt, ze heeft miss niemand anders, jij, petemoei, maakt het verschil! dikke knuf dames, ga ervoor
Lieve Syl, dank voor je compliment en veel sterkte. Hoop dat Ben er altijd voor je zal zijn.
Christina
Leuk sprookje. Maar wie is nu de narcist?
De koningin, een overt.
De koning is de verslaafde co-dependent / hsp-er, wel toonde hij narcistisch gedrag door zijn taken niet na te willen komen als koning, hiermee had hij geen empathie voor de goede mensen van het volk.
Valentina is een waarheidszegger/ziener (super empaat).
De heks weet ik niet, ik weet niet waarom ze kriebel aan haar teen had. Misschien was ze de therapeut die de prinses een super empaat maakt door haar zelfvertrouwen te geven? Super empaten twijfelen altijd heel erg namelijk, hoewel ik denk dat de twijfel exact is wat een super empaat maakt. Maar waarom de therapeut dan een heks is? Ik heb wel een theorie maar die ga ik niet schrijven.
@Christina, klopt dit ongeveer?
Een hoogsensitieve lieve vrouw die betiteld wordt als heks vanwege haar heldervoelende gaven. Het prinsesje is helderhorend wat een sensitief sprookje prachtig en dat de hoogsensitieve lieve vrouw de princes een labrodoriet als beschermsteen schenkt is prachtig. Heel mooi sprookje met meerdere lagen en tja de koningin is een verborgen narciste mooi klaar mee met zo’n moeder en ega.
Dag Abeltje, dank voor je compliment. Ik hoop dat jij veel kinderen en volwassenen die narcistische ouders hebben gehad kunt steunen en helpen zichzelf te vinden.
hartelijke groet,
Christina
Dank je wel Christina ik doe dat graag en jij ook heel veel succes.
Licht en liefde verdrijven de duisternis
dat is het aardige ervan 💛
Hartelijke groet,
Abeltje
Wat een mooi en liefdevol verhaal, dank je wel daarvoor. Het is alsof ik over mijn ouders lees…heb ook zo vaak getwijfeld over mijn gevoel over de muziekjes. Nog steeds. dit helpt me om steeds sterker in mezelf te staan.
Lieve Jenny, fijn dat je jezelf herkent in het verhaal, maar ook verdrietig dat jij opgegroeid bent in een narcistische omgeving. Vertrouw op jezelf en het muziekje in je hoofd! Christina
Een ingewikkeld sprookje. Je moet er maar achter kunnen kijken..
Ik hoop dat meisje van 10 ook. Het zal haar steunen en troosten. En ik hoop dat haar tante haar nog lang kan steunen.
Ik herken dat meisje. Mijn vader die alles alleen deed omdat mijn moeder niet wilde meedoen zei hij en dacht ik. Mijn moeder die ook alles alleen deed omdat mijn vader haar niet mee wilde, zei zij en dacht ik. Beiden gedroegen ze zich zielig, onvolwassen zeg ik nu.
Ik ‘hoorde’ en ‘voelde’ heel goed aan dat de wereld waarin ik opgroeide erg onzuiver was. Ik kon het zo aanwijzen, maar dat mocht niet en dat kon ook niet. Mijn ouders en overige omstanders deden mee aan die onzuiverheden. Ik voelde aan en zag ook dat zij dat heel normaal vonden en ik daar niets over kon zeggen. Ik vond het teleurstellend, maar deed het ermee. Teleurstelling is ook de rode draad in mijn leven tot het moment dat ik wist dat ik opgegroeid ben in een narcistische onveilige wereld.
Wat mij vroeger enorm raakte was het eeuwige verdriet en de pijn van mijn moeder. Zij zei zelf dat dat kwam door mijn vader, maar mijn vader zei dat het andersom was. Ik zat daar tussen.
Ik wist niet wie ik moest geloven. Het voelde voor mij alsof ik vaak langs de zijlijn stond en zag hoe raar de wereld werkte. In mijn wereld was ik daar alleen in. Ik stond altijd als enige langs de zijlijn en keek toe en zag dat er vanalles niet klopte. Ik ‘polste’ mijn gevoel bij mijn ouders en bij anderen. Zij zagen blijkbaar niet wat ik zag. Nooit niet. Ik maakte daar geen drama van. Het was zoals het was. Maar ik was wel alleen.
Dag M, wat verdrietig dat jij opgroeide in chaos en in eenzaamheid. Ik hoop dat je in je volwassen leven wel mensen hebt ontmoet die je steunen en je kracht geven. Veel sterkte en zelfvertrouwen toegewenst.
Christina
Dankjewel Christina,
Het gaat heel goed met mij. Dankzij dit platform! Het was een lange ‘reis’, maar ik ben nu op een bestemming aangekomen dat ik het leven (weer) leuk vind omdat ik niet meer steeds in verwarring wordt gebracht door de kundige manipulaties van mijn familie en overige narcistische kennissen etc.. Ik weet hoe narcisten in elkaar steken en hoe ermee om te gaan. Ben daarvoor iedereen hier erg dankbaar en superblij dat ik hier terecht ben gekomen. Ik zou het van de daken willen schreeuwen 🙂
Bedankt voor je bijdrage!! Zo fijn om te lezen…
Maar wat kan het lang duren voordat je het melodietje herkend… of beseft dat het hetzelfde liedje is…
Nog niet zolang geleden was ik teleurgesteld in mijn vroegere buren en familieleden want ik besefte dat verschillende mensen in mijn omgeving wisten hoe slecht mijn ouders voor mij waren/zijn. Waarom deed niemand iets?
Herstellen lukt (mij) niet zolang er (nog) steeds muziekjes,melodietjes en liedjes van mensen met een NPS opduiken…
Ook is er regelmatig twijfel, hoor ik het wel goed en als later blijkt dat het klopt dan is dat eigenlijk veel erger dan ongelijk hebben want dan is er vaak een nieuw slachtoffer te betreuren… of opnieuw een slachtoffer…
Blijven twijfelen aan het muziekje.. het eenzame gevoel ondanks hele lieve mensen om je heen…
Je krijgt het als een boemerang terug wanneer je actief en openlijk ingrijpt en het slachtoffer is er niet mee geholpen, dus “de heks” in dit sprookje doet het juiste maar wat zou ik graag willen dat de goeden onder ons direct het muziekje, melodietje en liedje herkennen en het slachtoffer van narcistisch misbruik en/of erger zouden kunnen helpen en bevrijden voor altijd!
Ondertussen ‘speel’ ik vaak “de heks” door een lichtpuntje te zijn voor kinderen in een moeilijke situatie en volwassen slachtoffers of machteloze familieleden te verwijzen naar deze site en de boeken van Iris!
Mijn vroegere buren en familieleden weten/wisten gewoon niet hoe ze mij konden helpen.
Liefs van Coby
Ps: dank voor het sprookje!
Je komt narcisme overal tegen. Het is opletten en jezelf niet verliezen of je teveel openstellen voor anderen. Zó jammer dat dat zo is, maar het kan niet anders. Ook ik speel die heks uit het sprookje. Hoop dat ik anderen zo iets kan vertellen, kan meegeven, kan laten zien.
Lieve Coby,
Jij begrijpt precies waarom ik “op kousenvoeten” door het sprookje loop en het verhaal op een indirecte manier vertel: ik wil mijn toegang tot het meisje niet op het spel zetten!
Af en toe een lijntje uitgooien en laten weten dat je er bent is helaas het enige wat je kunt doen.
Mooi dat jij er zelf kunt zijn voor anderen ondanks je pijnlijke verleden dat je natuurlijk nog altijd meedraagt. Veel sterkte toegewenst.
Christina
Hoi Christina,
Ja, ik begrijp je ook heeeel erg goed, je wil de toegang tot het meisje niet op het spel zetten en op de manier zoals jij inderdaad op kousenvoeten door het sprookje loopt en haar dit sprookje vertelt is een perfecte aanpak. Indirect heb je ook te maken met de narcisten om het meisje heen en die mogen absoluut niet weten wat jij weet..
Goed dat je de reactie plaatst hier. Het is een heel belangrijk punt!
Dankjewel!
Groetjes, M.