Dit is een gastcolumn van Margriet.
“Waar twee vechten hebben twee schuld”, dat is wat ik steeds van mijn ex te horen kreeg. Als ik vroeg waar hij het recht vandaan haalde mij fysiek aan te vallen kreeg kwam hij hiermee, plus dat ik het zelf in hem naar boven had gehaald. Ik wist vaak niet eens waar de ruzie nou eigenlijk over ging! Het kon beginnen met een legoblokje van de kinderen dat in de weg lag, waarbij het uitmondde in een woede-uitbarsting bij hem als ik daar niet goed op reageerde. Ik begreep het niet, ik heb me altijd kapot gepiekerd over wat ik werkelijk nou verkeerd gedaan had. Zelfs over het uit de auto staren wanneer ik naast hem in de auto zat werd hij boos. Dan zat ik daar echt van ‘huh’? Ik ben best bereid om excuses te maken als ik iets gedaan zou hebben wat niet leuk en/of netjes is, we zijn echt niet allemaal perfect. Maar wanneer jij ALTIJD alles verkeerd doet, ga je vanzelf twijfelen aan jezelf.
Na de stiltebehandeling kreeg ik soms een klein excuusje, zo van: ‘jaa ik ben wel wat te ver gegaan. Zand erover, maaar jij….bla bla lokte het wel in mij uit, jij bent introvert, jij bent…jij bent…en daar kan ik niet mee omgaan’. Vriend, ik ben niet introvert, ik ben mezelf aan het beschermen omdat ik niks meer durf te vertellen aan jou, anders wordt het tegen mij gebruikt! Ik was dan nog vaak in staat van verwarring, maar omdat hij ‘klaar’ was, moest ik ook maar klaar zijn en het was hem vooral te doen om de seks die hij dan een paar dagen niet had gehad. Ik moest dan klaar gaan liggen. Op den duur walgde ik van seks met hem, ik vond het vies, omdat alleen zijn behoefte bevredigd werd. Daarna was het weer een tijdje goed en werd ik op een voetstuk geplaatst, kreeg cadeautjes en de liefste man zoals ik hem had leren kennen kwam weer naar voren. Erg verwarrend, want dit zijn juist de momenten waarop je weer hoop gaat krijgen en voor jezelf bevestigd dat hij toch een lieve kant heeft…fout!!
En het eeuwige wantrouwen, als ik langer dan anders weg was met boodschappen kreeg ik de overhoring…en uiteindelijk de beschuldiging dat ik vreemd was gegaan. Ik zei “ik ben nog niet eens een half uur weggeweest, doe even normaal?” Fout, had ik beter niet kunnen zeggen. Jaloezie; als ik naar iemand zwaaide die ik kende maar hij niet, was het huis weer te klein. Het begon altijd met discussie en dat duurde zo’n uurtje of zes soms, waarbij hij alleen aan het woord was (lees raaskallen). Heel af en toe kreeg ik een woordje ertussen, maar dat hoorde hij niet eens, hij walste er zo over heen. Ik weigerde hem zijn zin te geven namelijk, in het begin van de relatie was ik nog sterk. Maar als hij zijn zin niet kreeg werd het fysiek.
Na jaar in jaar uit te horen krijgen dat er eigenlijk niets goed aan jou is, dat je een dom varken, een dom wicht, een hoer bent et cetera en je ook nog fysiek aangevallen wordt, ga je vanzelf breken. Je brein is moe van verdedigen, het neemt je over en de zelftwijfel slaat toe! Je zakt steeds verder weg, je wordt inderdaad een schim van jezelf. Angst, vreselijke angst, diep geworteld, angst om zijn onvoorspelbaarheid, angst voor jezelf of je nog wel weet wie je bent? Alles wat ik uit mijn verleden verteld heb – of beter gezegd wat hij uit mij getrokken heeft, want hij wilde mijn hele geschiedenis weten-, is altijd tegen mij gebruikt. Hij heeft MIJN huis letterlijk over de kop gehaald om van alles te vinden, mijn hele pc doorzocht om mij maar op iets te kunnen betrappen.
De reden dat er iets knapte in mij om bij deze gestoorde man weg te gaan was omdat mijn zoon een steelpan naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Mij heb je kapot gekregen, maar van mijn kinderen blijf je af! Alle gebeurtenissen heb ik opgeschreven (van me af schrijven helpt voor mij), al krijg ik soms hyperventilatie tijdens het schrijven door de flashbacks, ik ga door en het is een behoorlijk dik schrift, maar nog niet af. Sommige passages lees ik terug en dan denk ik jeeee dit is écht niet normaal. Waarom heb ik dat toegelaten?
Ik moet ook aan mezelf gaan werken, want als je in staat bent dit gedrag toe te laten moet je wel een enorme overlever zijn, maar hoe kom ik zo sterk? Omdat ik ben opgevoed door een narcistische moeder, het is altijd al mijn overlevingsstrategie geweest: weinig zelfrespect en zelfwaardering, pleasegedrag, zorgen voor haar emotionele labiliteit. Bij ons is het een familiepatroon, en dat wil ik doorbreken. Het zit in MIJN systeem en ik ben de enige die dat op kan lossen. De ene dag gaat goed, de andere dag voel ik me verloren en verrot. Mijn lichaam is op, ik lijd aan slapeloosheid en nachtmerries. Maar ik weet nu waar het vandaan komt.
13 reacties op “Ik weet nu waar het vandaan komt”
Och het is alsof ik mijn moeders levensverhaal lees! Nu is het een zelfverzekerde prachtige vrouw die een hoop van zichzelf heeft teruggevonden nu ze al drie jaar weg is. Hou vol en vind je ware zelf weer terug!
Lieve Margriet,
Alles is herkenbaar. Onze dochter was ook mijn redding om bij hem weg te gaan. Ik heb ook teveel laten gebeuren, omdat je hoopt dat het beter wordt/ omdat je dat graag wil. Ik ben nu meer dan een jaar van mijn ex af en ben vooral aan mezelf gaan werken. Jezelf doelen stellen en zo min mogelijk/ niet met hem bezig zijn heeft mij geholpen. Het kost tijd, maar stap voor stap lukt het je om uit die hel te komen. Ga iets doen waar jij blij van wordt. Sporten/ werk, even iets voor jezelf. Naast de fantastische moeder die je bent! Want dat ben je, door weg te gaan. Hierdoor kan je er ook zijn voor je kinderen. Dat verdienen ze! Zij verdienen ook een moeder die weer vol energie zit.
Je wil niet weten hoeveel mensen bij een narcist blijven en de kinderen hierdoor enorm beschadigd worden. De beste en sterkste stap heb je gezet! Het wordt nog pittig, hij zal je heen en weer slingeren met je gevoel en met smerige trucjes, maar geef hem zo min mogelijk reactie. Alleen de hoognodige informatie over de kinderen. Hou vol en reageer je boosheid/verdriet niet op hem af. Laat hem niks merken. Ik heb gillend/ schreeuwend in de auto gezeten om mijn woede kwijt te raken, bizar. Daarna was ik het even kwijt en kon ik weer normaal functioneren. Je zal merken dat je er na een tijdje beter mee om kan gaan. Je kan het! Je bent sterker dan je denkt! Wees er voor je kids, val hun vader niet af in het bijzijn van de kinderen, sta open voor hun verdriet dat er mag zijn. Maar geef geen oordeel. Luister naar ze. Ze zullen dan meer tegen je vertellen. Ze zullen het zelf op den duur gaan inzien, net als jij. Jij kan hun meegeven dat ze altijd bij zichzelf moeten blijven.
Hopelijk heb je een goede advocaat. Maak een boekje waarin je alle voorvallen/ gebeurtenissen, apps, geluidsopnamens en mails in bijhoudt. Zodat je, na verloop van tijd zijn wisselende gedrag kan aantonen.
Verwacht niet teveel van de hulpverlening en roep niet dat hij een narcist is. De hulpverlening gaat meestal uit van een vechtscheiding en praten in het hier en nu. Daarom is het belangrijk dat je zijn gedrag bij gaat houden.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel! Je mag trots op jezelf zijn dat je dit herkent hebt en voor je kinderen gekozen hebt.
P.s: zie alles wat hij over jou roept als een grote hoop stront 😉 en probeer anderen niet uit te leggen wat er aan de hand is. De meeste mensen begrijpen het toch niet. Het is verspilde energie.
Stop energie in dingen waar jij energie van krijgt. Dit houd je op de been. Leef je eigen leven weer. Hier zal je kracht uit halen!
Liefs
Margriet, deze man is duidelijk niets, maar dan ook helemaal niets zonder jou. Laat hem maar spartelen. Je bent een sterke, intelligente vrouw waar hij stikjaloers op is. Had hij maar die enorme kracht die jij in je draagt en waar hij geen fractie van bezit. Wat een haat heeft deze lafaard in zich zeg! Zoals al die figuren die ons onze waardigheid hebben af willen nemen.
Te triest voor woorden. Jij bent alles Margriet en hij is enkel droefenis.
Hou je taai hoor! Jij bent slim, goed en oersterk. En ik ben enorm trots op jou.
Heel veel liefs. G,B.
Lieve Margriet
Pas maar goed op jezelf … ik weet hoe dat verrot zijn voelt na mijn laatste (3e) herseninfarct. Hij liep de deur uit, mij hulpeloos en half verlamd achterlatend.
Ja hij vroeg zich wel nog af wat er met me was omdat ik helemaal scheef hing op onze bank. Ik kon niet antwoorden dus vertrok hij maar. Na 5 jaar mijn leven uitlopend of WIJ nooit bestaan hadden als stel en ik ook niet als zijn Vrouw.
Hij is beroepshulverlener geeft trainingen EHBO voor bedrijven (zegt hij) Alles levensreddend … behalve bij mij dan.
Hij ging er als een haas vandoor naar zijn vrouw (ja die was er ook, maar hij had dat vergeten te vertellen toen ik hem in mijn leven kreeg. Zijn scheiding was afgerond op wat kleine dingen administratief. Eén grote leugen is/was hij …. ook tegen de kinderen en een enorme blaaskaak.
Zodra ik de energie heb ga ik alsnog aangifte tegen hem doen. Hij hielp mij met verbouwen van een samen gekocht appartement. Dat zou een directe waardevermeerdering genereren en hij knalde de aannemer eruit. Dat was het 1e verdiend.
Nou de vermindering van de waarde is door zijn slechte prutswerk meer dan ik uitgegeven zou hebben bij de aannemer. En nu zit ik met de schade en met een niet fatsoenlijk eindresultaat. Nu na jaren is het hout nog niet geverfd.
Hij heeft me misbruikt… geplunderd … bedrogen en belogen. Ik geef niet op voordat ik hem terug kan pakken, het zou veel kwaad wegnemen als er een open constructief gesprek zou komen maar dat durft hij niet aan de laffaard.
Geen gesprek ? …. ook goed maar ik ga hoe dan ook een aanklacht tegen hem indienen. Ook voor het BEWUST weigeren om een slachtoffer in een LEVENSBEDREIGENDE situatiehulp te verlenen. Dat heet grove nalatigheid volgens onze wetgeving.
Hij gaat het niet begrijpen.vrees ik … met hem is nl. niks mis …het ligt of lag allemaal aan mij, zoals het ook allemaal aan jou heeft gelegen.
Ik verwijt hem het EXPRES toebrengen willens en wetend wat de gevolgen daarvan zouden kunnen zijn, van mijn zwaar lichamelijke letsel en ik eis vergoeding van alle kosten die daarmee in verband gebracht kunnen wotden. Er is nog een moeilijke weg te gaan …. hij heeft ervoor GEKOZEN mij tot zijn prooi en slachtoffer te maken.
ik hoop Margriet, dat er snel een dwangmaatregel gaat komen om een verplichte (hersenscan) te kunnen eisen bij vermeende Narcisten. Ik zal bij de eerste groep horen die zo’n bevel neer gaat leggen om te bewijzen dat wij SLACHTOFFERS ook recht hebben op bescherming tegen geestelijk zieke mensen zoals Narcisten.
Hij komt er zo makkelijk.niet af. Blijf knokken Margriet en laat zien dat MIND OVER BODY ons vrouwen sterk laat zijn … liefs Conny een medeslachtoffer.
Heftig om dit te lezen mijn leven met een partner en mijn vader als start van dit drama. Je hebt het zo mooi opgeschreven exact dit toen mijn dochter de dupe werd kon ik pas handelen. Al zat zij er geestelijk natuurlijk al veel langer in. Dank je wel mooie sterke vrouw ik ben weer gelukkig en jij gaat dit ook weer voelen. Puff heftig dit xxxx
Alsof ik mijn verhaal lees…
Staren uit het raam van de auto. Ex die daar boos om word omdat ik volgens hem flirt met de jonge mannen (amper volwassen) in de auto naast ons.
De herinneringen zitten diep heel diep. En ik ben niet in staat iemand nog toe te laten op dat gebied. Nu nog niet. Die muur, de liefdes muur, is hoog en die kan niet zomaar afgebrokkeld worden.
Na 9 jaar narcistisch misbruik weggegaan. Als een grijs klein muisje zeg ik altijd. Nu 4.5 jaar later…. een mooie zelfverzekerde vrouw. Met een rugzak en ervaringen rijker.
Ook ik schrijf het van me af. Daarna verbrand ik die herinnering. Voor mij een afsluiting.
Het komt wel goed. Het is niet jou schuld! Geloof in jezelf en blijf positief al is het soms moeilijk!
Echt zo herkenbaar dit allemaal. Zelf 27 jaar !!!!!! in een dergelijke relatie gezeten. bijna 4,5 jaar geleden gevlucht uit mijn eigen huis met de kinderen. Ik kon niet meer daar blijven, was compleet leeg, op, uitgeput. Het gevoel is nog niet weg, zeker niet. Heb nog een route af te leggen. Over mijn kinderen hoor ik alleen maar positieve berichten. Dat zij zichzelf goed hersteld hebben, lopen weer rechtop, zijn vrolijk, vriendelijk en doen het echt super goed op school. Dat is mijn houvast, dat ik 4,5 jaar terug een goede beslissing heb genomen. Na 6 weken had mijn ex al een ander, waar hij 6 maanden later mee getrouwd is! Duidelijker kan het niet lijkt mij….
Ik herken me zelf ook toen ik 5 jaar in gevangenschap zat. Ik kon alleen maar opruimen, aanzien dat hij zuipt en ook dat hij oversekst is. Maar ja, ik ben van hem af en heb een lieve vriend die altijd voor me klaar staat. Met hem ben ik gelukkig. Soms kan je wel het oud zeer op tafel gooien, maar door dat ik op therapie zit ga ik meer vooruit.
Zo herkenbaar dit allemaal…. deze site voelt als thuiskomen voor mij. Het onbegrip in de buitenwereld vind ik zo moeilijk! Ik vraag me af hoe gaan jullie hier allemaal mee om? Zitten jullie wel in de juiste therapie? Of gaan jullie door op eigen kracht? Ik heb enorm veel aan het werkboek van Iris maar zou zo graag een goede gespecialiseerde therapeut hebben ben bang dat ik het op eigen kracht niet voor elkaar krijg….
Je zegt t goed Anoniem …t voelt hier als thuiskomen …op deze pagina krijg je langzaam maar zeker het besef dat je al die tijd echt niet gek was.
De buitenwereld heeft geen idee waarmee je te maken hebt..voor hun is narcisme een onbelangrijke term. Men snapt ook niet hoe zo’n charmant persoon zo’n akelig iemand kan zijn … hier kom je verhalen tegen die door anderen beleefd zijn en wat je eigen verhaal had kunnen zijn ..ik lees t boek en lees hier op de pagina om te begrijpen wat en waarom ik nu dingen doormaakt.. T geeft me houvast en moed..
Ik hoop dat t voor jou ook gelden gaat…
Wat een lieve reacties van jullie allemaal!
Dankjewel❣️
Het is zo fijn om soms even erkent te worden. Niemand in de omgeving begrijpt je, want ja voor de buitenwereld is het de meest charmante man. En ja naar de buitenwereld heb ik ook altijd gedaan alsof het leuk was, dus ik snap mijn omgeving ook wel.
Ik heb gelukkig een goede gezonde band met mijn kinderen en spreek geen kwaad over hun vader. Andersom wordt dat helaas wel eens gedaan. Zielig doen naar hun, ik ben de boosdoener want ‘mama, heeft papa in de steek gelaten’. Hij heeft nu 3 vriendinnen die het van elkaar niet weten. De jongste zoon had laatst een naamsverwarring en hij vertelde mij dat hij dat opgelost had door te zeggen dat het een vriendinnetje van school was. Ze geven aan dat lastig te vinden. Op zulke momenten breekt mijn hart wel!
Ik ben nog steeds erg hardnekkig naar mijzelf. Alsof het nog steeds ergens niet door wil dringen en mezelf blijf vertellen ‘ach, er zijn vast mensen die ergere dingen hebben meegemaakt’. Ik moet me niet zo aanstellen. Dat zit er zo ingebakken, ik mocht vroeger ook nooit emoties tonen, dan werd er boos gereageerd. ‘Je hebt niks om te janken’ werd er dan gezegd. Bij de psycholoog leer ik in kleine stapjes bij mijn gevoel te komen, ik vind dat heel eng! Maar ik zet door!
Liefs Margriet
Hoi Margriet,
Een ouder die narcistisch is en een relatie met een narcist. Ongelooflijk hè dat je van het een in het ander valt. Goed van vertrouwen, zo gekneed denk ik thuis, maar ook ‘bekend’ terrein. Een narcist lijkt de liefste van de wereld totdat hij of zij je binnen heeft gehaald. Dan worden de kleine twijfelts die je al had, maar die je eigenlijk heel vaak hebt dus zo gek is twijfel niet, ineens omgezet in grote twijfels en zie je waarom je twijfelde. Je spreekt je uit daarover, maar o jee wat heb je een ongelijk en een slecht beeld en wat ben je een slecht mens om zo te denken en wat dit en dat…. Zo werkt dat met een narcist. Vol zelfvertrouwen en met oprechte, eerlijke bedoelingen om je relatie te sparen of te upgraden naar een hoger level, te onderhouden of eraan te werken begin je oprecht aan het gesprek, aan een discussie en vol verwarring en schuldgevoelens eindigt de discussie voor jou: Je bent niet verder gekomen, niet tot elkaar gekomen. Sterker nog: Je leert dat het aan jou ligt. Jij doet moeilijk, jij bént moeilijk. De narcist ligt er geen moment wakker van. Je bent verward daardoor. Het werk van een narcist.
Je gaat twijfelen aan jezelf: Zie ik het nou zo verkeerd? Je probeert je verhaal elders neer te leggen om te kijken wat die ander, die buitenstaander of goede vriendin, ervan vindt. Die ander snapt er niks van en ziet jou in relatie met de narcist en doorziet het niet. Het ziet er van de buitenkant hartstikke leuk uit. Om jaloers op te worden zelfs. Dat had je toch ook verteld toen je deze narcist als relatie kreeg? Dus ja.. Nee, als je die dingen vertelt aan een ander dan voel je je bezwaard want de ander reageert alsof jij gek bent. Dus dat is twee keer de kous op je kop. Je wordt weer teruggeworpen op je eigen, maar je eigen is er niet meer. Je eigen is door de narcist zo bewerkt dat je leeft in verwarring en twijfel. Het is enorm moeilijk en het wordt steeds moeilijker om te zien wat er werkelijk gebeurt. Ik moest eerst zelf de term narcisme tegenkomen, in gaan zien dat dit het is wat mij overkwam en dan nog mezelf los zien te maken uit de klauwen. Ja, ik stond er alleen voor, verward, in twijfel en steeds leger. Geen idee wat ik nog niet zag of waarom ik dingen zag die anderen niet zagen, dat ik dingen meemaakte, beleefde of voelde die ‘mijn narcisten, waarvan ik niet wist dat zij narcisten waren’ niet zo voelden.
Ik liep verdwaasd rondjes (niet letterlijk, maar figuurlijk absoluut). Tot de dag dat ik hier op het.verdwenenzelf.nl terecht kwam. O, wat heb ik hier veel erkenning, herkenning en begrip gekregen (en vele zakdoeken in mijn uppie vol gesnotterd).
Met grote sprongen vooruit voor mij. Met de bevestigingen hier kon ik al snel tegen mezelf zeggen dat het niet aan mij lag, dat wat er gebeurde waar was, dat ik niet gek was. Het was voor mij heel helder en duidelijk. Dat was echt mijn redding! Mijn rare situaties werden hier zomaar besproken. Er zijn meer mensen, heel veel mensen zelfs, die wat ik meemaakte ook meemaken. Een feest van herkenning. Ik heb me suf gelezen. Wat een geluk om te lezen dat ik niet gek ben maar dat ik voor gek gehouden werd.
Veroorzaakt door de zieke geest van narcisten.
Het lijkt voor buitenstaanders zo simpel: waarom pikte je dat toch? Dan ben je toch gek als je dat pikt? Ja, dat denk ik nu ook weleens. Maar zo werkt het niet. Dan zou ik inderdaad gek zijn. Nee, zo werkt het absoluut niet!
Ja, leg het maar eens uit….
Niet te doen.
Daarom ben ik nog altijd vaak hier te vinden. Even luchten, even herkennning, erkenning en bevestiging halen.
Het ga je goed Margriet.
Ik ben altijd blij om te lezen dat mensen erachter zijn gekomen dat ze in de klauwen zaten van narcisten. Dan kun je tenminste verder. Mag je weer voor jezelf gaan leven en genieten van het leven. Dingen doen zonder op je vingers te worden getikt.
Heel veel sterkte!
Liefs, M.
Hoi! Op een dag heb ik mijn narcistische zus gezegd dat ik haar een week niet wilde zien (wij zagen elkaar dagelijks soms 2×2 “ach wat een leuke zussen! “). Haar ruziezoekerij en andere narcistische trekjes (niet herkend in die tijd) zat me na 35 jaren heel hoog. Ze heeft de dag na die melding gekozen voor de dood. Ik heb gelukkig professionele hulp gekregen want het ging me natuurlijk niet in de koude kleren zitten. En op een dag, vreselijk om te zeggen, heeft haar actie mij bevrijd. Kan het niet anders beschrijven, sorry.