Dit is een gastcolumn van Christina.
Ik verstijf. Daar zit je. Buiten op het terras, alleen. Vanuit de kroeg, waar ik met mijn vrienden ben die jij nooit mocht, zie ik je als vanuit het niets. Door het raam. Het is lang geleden dat ik je zag, zeker anderhalf jaar.
Ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Herinneringen dringen zich aan mij op, mijn maag krimpt ineen. Een golf van verdriet, boosheid maar ook trots golft door mij heen. Ik voel alles door elkaar op dit moment.
Je wordt oud, maar bent nog steeds prachtig.
Het is anderhalf jaar geleden dat je mij als een zak vuil buiten de deur zette, na weer een van jouw aanvallen. Midden in de nacht, totaal overstuur, aangedaan en verbouwereerd ben ik bij je weggegaan. Niets meer van je gehoord, niets meer van je gezien. Ik heb je daarna veel brieven geschreven, maar heb ze nooit verstuurd. Ik heb je zo gemist, vervloekt, aanbeden, gehaat. Zoveel momenten zijn er geweest waarop ik je bijna belde, opzocht of een berichtje wilde sturen. Steeds bijna. Ik heb momenten gehad dat ik mezelf wilde overgeven aan jou, maak me dan maar kapot. Alles beter dan dit gevoel, dit onverdraaglijke lege gevoel van niets meer waard te zijn. De pijn bleef rauw en was nauwelijks te verdragen, het afkicken verschrikkelijk.
Maar ik heb geen contact meer gezocht, steeds net niet.
Er is in die tijd een gevoel bij mij naar boven gekomen waar ik het bestaan niet van wist en wat mij totaal uit elkaar heeft gereten. Ik ben depressief geraakt, wilde dood. Maar ik heb mijzelf bij elkaar geraapt en heb hulp gezocht. Ik krabbelde langzaam, stapje voor stapje, weer op. Tot op de dag van vandaag nog steeds worstelend, maar beetje bij beetje kom ik weer bij mezelf.
En nu sta ik hier. Met knikkende knieën, omdat ik jou zie. Wat ben je mooi… van buiten.
In een opwelling maak ik een besluit. Ik pak mijn wijnglas en loop naar buiten, resoluut.
Zet mijn glas op de tafel waar jij aan zit, en ga naast je zitten. Ik zeg niets…
Je kijkt me aan, en ik zie jouw gezicht letterlijk veranderen. Je masker gaat op.
“ Heyyyy” …. Zeg je zacht en zwoel, terwijl je mij doordringend aankijkt.
“Dag Mark”, zeg ik kil.
Het half uur daarna ben jij, zoals gewoonlijk, aan het woord. Je vertelt mij hoe blij je bent mij te zien, dat je me hebt gemist, dat er geen ander is geweest, het zo intens was tussen ons, dat jij jezelf schaamde om contact met mij op te zoeken en het daarom maar niet deed, dat het je spijt, je het nu heel anders zou aanpakken, je zou veel meer communiceren, je begrijpt dat je niet alleen mij, maar ook mijn dochter verschrikkelijk hebt gekwetst. Wat zie ik er goed uit… Als ik hier niet zou zitten op dit moment, zeg je, zou je in huilen zijn uitgebarsten. Het is bizar, zeg je. Je bent hier niet meer geweest, nu pas weer sinds tijden, en nu ben ik er. Dat kan volgens jou geen toeval zijn? Ik kijk je alleen maar aan en luister. Deze man, alles zou zo weer van voor af aan kunnen beginnen. “Leugenaar… leugenaar…” Ik blijf het in gedachten tegen mijzelf blijven zeggen terwijl ik je aankijk. Je hebt het niet eens in de gaten en praat door, haalt nog een biertje voor jezelf en een glas wijn voor mij en praat… over jezelf.
Een van mijn vrienden komt naar buiten, checkt of het met me gaat en geeft aan naar huis te willen gaan met de trein. Ik vraag hem om een half uur tijd, dan ga ik mee en kunnen we samen reizen. De vriend stemt hiermee in, gaat weer naar binnen. “Ik laat jou niet met de trein gaan”, zeg je zacht. “Mijn auto staat hier vlakbij, ik breng jou even netjes thuis.” Ik weiger. Je blijft praten en mij aankijken. Ik kan mijzelf zo goed voorstellen dat ik voor jou ben gevallen. De toon waarop je praat, de woorden die je zorgvuldig kiest. Ik laat je praten en stel heel af en toe een korte vraag, om jou aan het woord te houden. Ondertussen observeer ik je, kijk ik naar je met zoveel meer informatie dan toen. Ik dwing mijzelf te blijven zitten, het werkt helend om jouw reactie op mijn zwijgen te zien. Je doet je best om mij te overtuigen. De vriend komt inmiddels terug om mij op te halen. Je zegt nogmaals: “Ik breng je even naar huis.” Ik sta op van mijn barkruk en kijk je recht aan. “Mark”, zeg ik, “Jij brengt mij nooit meer naar huis”.
Ik geef mijn vriend een arm en loop weg. Jou achterlatend, met je biertje, alleen.
19 reacties op “Overwinning”
Prachtig, ik zou het niet beter hebben kunnen schrijven! Ook bij mij is het besef – eindelijk – ingetreden dat de ex een lege doos is, een charmeur en dat hij enkel en alleen van zichzelf houdt. Zijn verlies, niet het mijne!
Wow…wat een prachtige overwinning!
Wat ben je sterk!
Prachtig Krachtig ! Zowel wat je hebt gedaan als hoe je het hebt beschreven… met recht een Overwinning!
BAM klap in zijn gezicht! Heerlijk gevoel moet dat zijn. Je staat boven hem!
Wauw!! Je mag zo trots op je zelf zijn. Je bent een sterke vrouw!
Ruim 2 jaar nu na de breuk van mijn kant. Ik heb een dergelijke situatie zoals jij beschrijft (nog) niet meegemaakt. Maar het zou absoluut zo kunnen gaan als het zich wel voor zou doen.
Goh, wat raakt je verhaal me zeg,
Het zou echt bij mij kunnen gebeuren dit. En wat ben ik daar bang voor. Ik kom nog steeds niet op plekken waar hij ook zou kunnen zijn. Waarom niet? Omdat ik bang ben. Bang voor mijn gevoelens.
Inderdaad, zo mooi die man……van buiten.
Ik heb respect voor jouw aanpak Christine en wat fijn dat je vriend bij je was. En hij zo zielig alleen. Jij hebt je gevoelens inmiddels goed onder controle en dat is fantastisch.
Mocht zo’n ontmoeting met hem mij overkomen dan hoop ik dat ik ook een goede vriend bij me heb. Dan zou ik me een stuk zekerder voelen.
Hoe dan ook, hij zal nooit geen vat meer op me hebben, nooit meer.
Heel veel succes Christine, en wat doe je het geweldig.
Mooi verhaal, maar persoonlijk zou ik hem genegeerd hebben. Geen contact is geen contact. De belangrijkste regel om van een narcist af te komen.
Wat knettergoed omschreven ….. raak me enorm zie waar ik zelf sta O My God nog een hele weg te gaan 😢
Uitstekende actie Christina!
Zo zouden we allemaal moeten kunnen omgaan met dit soort mensen!
Voel geen medelijden, geen liefde, geen verdriet, geen boosheid, geen verlangen meer, …want ZIJ voel(d)en nooit liefde voor jou, slechts gebruik en misbruik!
Maak het je mantra!!!
Helemaal met jou eens…Vooral prooi zijn niet meer en niets minder…
Helaas moet je eerst zo’n ‘relatie’ hebben gehad of van dichtbij hebben gezien om het te herkennen…
Iemand ‘los maken’ uit zo’n relatie is onmogelijk en betekent vaak dat je die persoon verliest…
Hoe herken je de mens met een NPS?
Iemand die veel moeite voor je doet (zogenaamd…) en laat blijken dat hij/zij je leuk vindt (onecht maar dat heb je niet door…), wordt vanzelf aantrekkelijk!
De prooi is in het web!
Ook deze uitspraak heb ik op een briefje bij me.
Pas nog gebruikt omdat het volwassen kind van een vriend ‘prooi’ geworden was en die vriend bijna zijn kind verloor door woede en onmacht om zoveel ‘blinde verliefdheid’…
Zo herkenbaar. De aan trekking/verleiding om hem toch weer toe te Willen laten in je leven en de kracht die je moet overwinnen het Niet te doen. Ook te leven met de angst hem tegen te komen, zo herkenbaar.
Maar dan het moment dat je in een opwelling hem onderogen durft te nemen: wow dan ben je ver gevorderd! Hoopvol voor mij. Ik zie nu nog de man die zich van geen kwaad bewust is, en kan nog met hem te doen hebben. Ik het nog een weg te gaan.
Zo herkenbaar. Zo ben ik ook nog steeds bezig. Bezig om door te krijgen wat nu de werkelijke persoon is waarmee ik zoveel haren getrouwd ben geweest. Ook hij komt steeds weer met dezelfde verhalen, het spijt hem zo, hij zou alles over willen d oen, hij schaamt zich enzovoort. Ergens denk ik toch dat hij het echt meent. Dat is het moment dat ik hem toch weer een kans wil geven. Dan gaat het redelijk goed, dat contact, maar dat duurt nooit lang, een paar weken, een maand, en dan vervalt hij weer in zijn oude patroon. Kritiek, wat voor soort ook, kan hij niet verdragen, mijn emoties begrijpt hij niet, hij vindt dat je emoties moet bedwingen. Hoezo? Ben je niet een vreselijk leeg mens als je geen emoties kunt hebben. Maar nu is er wat gebeurt dat misschien bij mijn de knop heeft omgedraaid. Hij heeft namelijk mijn, en dus ook zijn, dochter en daarbij ook zijn enige kleindochter, volledig uit zijn leven geschrapt. Dat vind ik zo ongeveer het ergste wat je als ouder kan doen, zeker omdat de aanleiding zo onnozel is, zij had namelijk kritiek op hem.
Zou het me lukken om nu echt die afstand te houden?
Mijn ex kreeg op een hobbypagina middels de chat verkering met een vrouw: hij vroeg haar letterlijk ter overstaan van iedereen op die pagina…tt was alleen zo pijnlijk voor onze dochter dat ie” vergeten “was dat zij ook lid was van die pagina en meemaakte dat haar vader dat flikte …en ze t ook niet aan mij durfde en niet kon vertellen en daar vreselijk mee zat..ik wist van niks.. hij vind dat t mijn schuld is dat ze geen contact meer wil..hij neemt ook niet de moeite want t interesseert hem niet echt..
Onwijs goed om te lezen, helpt me om mijn angst voor manipulatieve mensen te verkleinen en mijn vertrouwen in mezelf en andere mensen te vergroten – want het lukt jou om bij jezelf te blijven, zelfs na zoveel narigheid en zelfs als je hem tegenkomt. Bedankt!
Ik snap wel dat je naar hem toe bent gegaan. Je hebt jezelf in een gevaarlijke positie gebracht, maar je kon het aan. Het was misschien een test voor jezelf, en een afrekening. Dat heb je gedaan, afgerekend met hem, op een heel bewuste en nette manier. Als hij jou zou hebben thuisgebracht, zou dat niet netjes zijn geweest, het zou weer een poging zijn om in een gunstig licht te komen bij jou, met welk doel voor ogen kunnen we alleen maar raden, maar op zijn minst om zich minder lullig te voelen.
Je hebt jezelf bewezen dat je de confrontatie aan kunt, en dat is niet meer nodig. Voortaan kun je hem in het langslopen groeten en laten zitten, gok ik. Hij is je daar welbewust gaan opzoeken, reken maar. Wie weet de hoeveelste keer het al was, en hoe vaak hij thuis heeft geoefend op zijn reactie als jij er zou zijn. Je bent klaar voor de rest van je leven, lijkt mij! Het mooiste was dat die vriend op je gepast heeft en dat heeft je geholpen in deze situatie. Goede vriend is dat!
Bedankt voor jullie positieve reacties… Deze doen mij erg goed.
Het was voor mij een belangrijk moment in mijn proces. Ik had het ook nodig en ben blij dat ik het heb gedaan. Ondanks dat ik weet dat het niets uithaalt of verandert bij hem, het gaat nu om mij. Eindelijk.
Na deze avond heb ik het best even moeilijk gehad. Zijn geur, zijn stem… zou het dan toch kunnen? Hij wil me nog! Maar ik weet wel beter.
Wat mij helpt is om mijn gedachten en gevoelens op te schrijven, elke keer weer. En het later weer terug te lezen, vooral op moeilijke momenten. Zo besef ik dat ik toch steeds wat verder ben gekomen, weer iets sterker ben geworden. Ook heb ik veel gehad aan de website van “Het Verdwenen Zelf”, en vooral aan het boek van Iris. Dit heeft mij veel inzichten gegeven. Nog steeds lees ik uit het boek wanneer ik het zwaar heb. Dan lees ik mijn aantekeningen (voorzien van datum) weer terug. Ik heb hierdoor niet alleen inzicht gekregen in deze relatie, maar ook in mijn huwelijk dat hieraan voorafging, en in mijn jeugd.
Ik weet nu waar mijn gedrag vandaan komt, het boek helpt mij mijzelf te leren kennen. En nog belangrijker, ik weet nu ook dat ik niet alleen ben, en dat er echt een weg uit is. Ik herken mijn verdriet, mijn valkuilen. Het mag er allemaal zijn. Ik ga er nu alleen anders mee om.
Daarbij probeer zoveel ik mogelijk voor mijzelf te gaan staan, ik mag er zijn! Ik mag mijn verhaal delen, ik mag kiezen, ik mag weigeren, zonder schuldgevoel.
Wanneer je uit een situatie als deze komt, kun je alles aan, dat is nu mijn kracht.
Deze kracht zit niet alleen in mij, maar ook in jullie!
Liefs Christina
Goh Christina,
Wat heb jij hard aan jezelf gewerkt en en wat ben je moedig! Ik ken jouw pijn maar al te goed; het kan bijna dodelijk zijn..
Het bij hem gaan zitten na 18 maanden kromde even mijn tenen, maar je kon het aan. Wat knap. Ik hoop dat je daarna geen terugslag kreeg, maar dat het inderdaad helend was en bleef. Hou vol, groei en leef!
Hoi Christina,
Wat herkenbaar! Voor de volle 100%.
Ik zou dat ook zo kunnen doen als ik mijn ex tegen zou komen. Ik kan me jouw gevoel zo goed indenken, zo goed volgen en begrijpen. Ik vind het prachtig om te lezen. Geweldig! Je bent er helemaal goed doorheen gekomen. Een lange weg vooraf, dat weet ik, maar o wat ben je nu ver en sterk! Ik ben bijna jaloers op je dat jij dit kon en mocht doen. Echt waar! Ik droom er soms van of fantaseer er weleens over. Het lijkt me zo gaaf om te doen als je zover bent dat je er helemaal boven staat!
Bedankt voor je fantastische blog!