Dit is een gastcolumn van Agnetha
Hier dan het antwoord op jouw laatste brief aan mij, die je me stuurde vanwege mijn verjaardag, na 7 maanden nul contact sinds onze abrupte breuk. Het antwoord dat ik je niet rechtstreeks kan en wil sturen omdat ik op geen enkele manier nog met je te maken wil hebben. Maar het moet er wel uit, dus bij deze.
“Een absoluut hoogtepunt was je als lief en partner”, schreef je. Grappig en absurd klinkt dat uit jouw mond, want ik ben nooit je lief of partner geweest. Dat ziet er in de normale grote mensen wereld echt heel anders uit. Wat er komt kijken bij partnerschap en liefhebben, is jou totaal onbekend. Erger nog, je weet niet eens met wie je die ruim drie jaar nu feitelijk bent geweest. Want je kent me helemaal niet, hebt je – zoals een rechtgeaarde, klassieke narcist betaamt – nooit in me verdiept, dus weet je helemaal niet wie je voor je had. Voor jou is een lief slechts een object, een van de vele opties, nuttig zo lang ze jouw behoeften op elk terrein kritiekloos vervult en zichzelf totaal wegcijfert, en ‘yesterday’s paper’ zodra er een nieuw, fris, onwetend en opwindend alternatief voorbij komt.
“Het is een perfecte en leuke tijd geweest, waar ik met weemoed maar ook met ongelooflijk veel plezier op terugkijk”, liet je me weten. Wat zou ik graag datzelfde kunnen zeggen, maar voor mij is onze “relatie” op een absoluut dieptepunt in mijn leven uitgedraaid, een grote vergissing, een ervaring die ik graag had willen overslaan. Er geleidelijk achter komen dat je het beste van jezelf en je vertrouwen hebt weggegeven aan iemand met zo’n enorme persoonlijkheidsstoornis, die staat voor meedogenloos egoïsme, gewetenloosheid, totaal gebrek aan empathie, geestelijk sadisme, leugenachtigheid, het onvermogen om lief te hebben, manipulatie etc. is de meest ontluisterende ervaring die je in de liefde maar kunt hebben.
“Je moet weten dat je een zeer groot appartement in mijn hart bewoont, en je bent en blijft altijd van harte welkom”, wilde je me nog even laten weten. Bla bla bla….Dan moet je natuurlijk wel een hart hebben, een plek waar gevoeld wordt, en die heb jij niet. Net zo min als een ziel, een kern, een innerlijke bron van waaruit je leeft met normen en waarden, een moreel kompas, menselijk bewustzijn.
En welkom als wat? Duidelijk niet meer als je lief, want dat is geweest, daar liet je geen misverstand over bestaan. Als onderdeel van de harem graag, van de hele line-up van ex vriendinnen, sex scharrels, wanna be vriendinnen, platonische vriendinnen etc. zodat jij je bijzonder, belangrijk en onmisbaar kunt blijven voelen, allemaal goed voor permanente narcistische voeding. Mag ik bedanken voor de eer?
Tenslotte: wat moet je iemand toewensen, die uiteindelijk alleen in lichamelijke vorm wenst te bestaan, en dan met name dat stukje van je lichaam waar achteraan gelopen wordt en mee gedacht, zelfs nog op jouw leeftijd (bijna 70)? En die met zijn gedrag zo enorm veel schade heeft aangericht en nog gaat aanrichten bij vele vrouwen zoals ik die zich vakkundig lieten misleiden, die oprecht konden en wilden liefhebben en die bij jou gigantisch bedrogen zijn uitgekomen?
Graag zou ik je het beste wensen, maar wat is het beste in dit verband? Het beste voor jou, daar zorg je zelf altijd al voor, daar is alles op gericht en offer je iedereen aan op. Het beste voor de wereld om je heen? Dat zou zijn dat je doorzien werd, dat je niet meer wegkwam met je ziekmakende acties, dat de wereld van jou verlost zou zijn. Ik kan alleen maar hopen dat je nooit echt met je eigen diepe afgrond en innerlijke leegte geconfronteerd zult worden; dat je nooit in volle omvang zult beseffen hoe schadelijk je stoornis is en dat je nooit zult landen in die gruwelijke realiteit die jouw leven eigenlijk is. Zou dit namelijk gebeuren, dan kan het bijna niet anders dan dat je alleen nog maar in die afgrond kan en wil springen, in de wetenschap dat er qua menselijkheid weinig aan je verloren zal gaan.
Maar toch, ondanks alles, wens ik je het beste toe. Omdat ik geen slachtoffer wil zijn, omdat ik zelf mede verantwoordelijk ben geweest, te laat de streep heb getrokken. En zeker ook omdat ik mijn menselijkheid en integriteit niet wil verliezen. Omdat ik niet zo wil zijn als jij. En dus: het ga je goed.
Agnetha
(brief is niet verstuurd)
25 reacties op “Afscheidsbrief aan “mijn” ex-geliefde en narcist”
Beste Agheta, dat is een heftige brief. Ik had er ook een naar mijn ex willen schrijven, maar dat deed ik maar niet. Dan zal ik nog de kolen op het vuur gooien. Maar je deed het prima. Mijn ex was een chronische zuiplap. ‘Je was een goeie vrouw voor mij geweest’, schreef hij mij quasi verdrietig. He, wat zielig nou toch. Van mannen die al zelfmedelijden hebben, daar kan ik helemaal niet tegen. Hij stuurde zelfs de oudste van de kerk gemeente op me af, namens hem dat ik vreemd ben gegaan. Ja daag, als ik in de Facebook chat met andere mensen, want mannen zijn ook mensen. Bovendien wou hij met mij trouwen, nee, bezitten dus zodat ik mij gevangen voel. Ik dacht het niet. Ik ben met een nieuw leven begonnen. Je moet maar zo denken, Agheta, gooi dat stuk vuil de sloot in en zet een bordje op met verboden te vissen. Gewoon net doen alsof je hem nooit gekend hebt. Andere vroegen naar zijn naam en ik vroeg heel cynisch: Wie is Dat? Negeren werkt beter dan dat je hem een vinger geeft en hij jou de hele hand pakt. Agheta, een tip geef ik je, ga ontspanning zoeken en doe leuke dingen. Want bij zo,n iemand ben je toch liever kwijt dan rijk.
Beste Agnetha, ik kom net bij maatschappelijk werk vandaan, waar ik weer een twee uur durend gesprek heb gehad over mijn, inmiddels afgelopen relatie met een narcist. De (karakter)trekken die jij noemt (Ik zet expres karakter tussen haakjes, want dat is nu juist wat ze niet hebben) zijn vanmorgen in mijn gesprek allemaal ter sprake gekomen. Tijdens dat gesprek wilde ik het nog niet helemaal geloven, iemand kan toch niet zo totaal gevoelloos zijn, dacht is, en nu lees ik jouw brief en zie ik hetzelfde weer voorbij komen. Dan moet je het toch wel geloven, dat een mens kan zijn zonder geweten, zonder inlevingsvermogen, zonder gevoel en alleen maar gericht op één ding. Hoe is het mogelijk? Wat is er toch mis gegaan in dat brein? Een mens is toch niet zo op de wereld gekomen, of toch wel?
Ook mijn ex is nu 70 en denk oprecht dat hij nog wel een nieuwe relatie kan beginnen. Het is alleen lastig, hij is 43 jaar met mij getrouwd geweest en heeft ook nog twee kinderen en een kleinkind. Maar niet getreurd, die kinderen verloochen je gewoon en die vrouw krijgt gewoon overal de schuld van. Jazeker, dat is wat hij doet. Ik heb nu al bij voorbaat medelijden met de vrouw die daar in trapt, want, en dat weet ik uit eigen ervaring, als hij zich er toe zet kan hij zeer charmant en meelevend zijn, alleen houdt hij het nog geen twee weken vol.
Wat jij op het eind schrijft, dat je je integriteit en menselijkheid niet wilt verliezen, dat zal nooit gebeuren. Waarom niet? Omdat wij, en de vele, vele lotgenoten met ons, wél die karaktertrekken hebben die een narcist niet heeft, ook al doet hij nog zo zijn best om te doen alsof
Heel mooi, heel mooi, precies exact geraakt ook. Hoe herkenbaar ook, helaas, maar ook ik heb te laat de streep getrokken. Toch heb ik nog een toekomst voor me, waarin ik tot nu toe waakzaam ben. Mijn partner valt alleen de kinderen nog lastig op hun verjaardagen met kaartjes en mooie woorden. Echter zijn zij ook al ongevoelig hiervoor.
Echt super mooi beschreven deze brief Agnetha !!!
Beste Agnetha, zeer treffend en ja zelfs prachtig geschreven over dit gitzwarte onderwerp. Er is ook een mooie en optimistische kant. Wij allen hebben wijze lessen getrokken uit deze ervaringen en dat is iets dat wij allemaal gemeen hebben en daardoor de mogelijkheid hebbende om te groeien en een gelaagd mens te zijn met levenservaring en doortastendheid, door schade en schande weliswaar maar zeer waardevol. Dankjewel voor dit pareltje aan tekst, Liefs Diane
Graag wil ik met jullie dit delen. Ik ben net na 10 jaar gedumpt. Het was een toxische relatie waar ik door mijn co-dependentie en relatieverslaving nu niet meer uitkom. Het is dat ik niet meer naar hem terugkan omdat hij dit keer helemaal uit contact blijft. Ik ga er aan onderdoor omdat ik het niet kan verkroppen. Ben op zoek naar allerlei hulpverlening en kan ook niet alleen zijn want dan heb ik paniek. Ik ben op zoek naar een nieuwe aandacht en zoek dat in een andere relatie. Dat lukt natuurlijk niet want ben mezelf helemaal kwijt. De aandacht is dan even fijn maar daarna weer zo pijnlijk. Het liefst ga ik ergens heen om uit dit hele systeem te gaan. Ik ben bijna 55 jaar en voel me een onvolwassen vrouw die het niet alleen kan. Heb het vaak geprobeerd maar paniek en slecht voor mezelf zorgen en niet kunnen slapen heeft me nu als een wrak gemaakt. Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Hallo Inge, ik ben 51 jaar en kom net uit een relatie met een man met narcistische trekken. 20 jaar zijn we samen geweest. En net zoals jij voel ik mij een onvolwassen vrouw omdat ik het ook niet alleen kan. Het liefst van al zou ik terug naar hem willen gaan, maar deze keer houd hij de deur dicht en wil hij me niet meer zien. Het gevoel dat ik nu de laatste weken heb is onbeschrijfelijk… zoveel verdriet en pijn.
Beste Christel (en Inge),
Het gevoel dat je het niet alleen kan heeft hij gecultiveerd. Lees alsjeblieft Iris tweede boek (‘Je leven in eigen hand’), hoofdstuk 5 o.a.. Het was mijn anker toen mijn relatie met een narcist eindigde en hierdoor kon ik volhouden. Ik ben nooit meer naar hem terug gegaan en voel me zoveel beter (na een heel diep dal). Iris Koops legt heel goed uit waar je in terecht komt, waar de narcist naar toe heeft gewerkt. En waar je eigen kwetsbaarheid zit waardoor je nu het gevoel hebt niet zonder hem te kunnen. Je kunt hier doorheen komen, schakel goeie hulp in. Het heeft mij zoveel gebracht dit boek!
Tanja
Precies dit Agnetha, precies dit. Wat een herkenning toch altijd weer op deze site. Bedankt voor het delen Agnetha. Wij hier op deze site voelen het exact zoals jij het verwoordt.
Agnetha,
Ik ben blij deze brief mogen te lezen. Ik ben blij te weten dat je deze brief aan ons i.p.v. jouw ex hebt verstuurt. Ik – en ik spreek voor deze groep – wij begrijpen de inhoud volledig. En ik hoop dat ons begrip bijdraagt aan jouw heling – op welke manier dan ook.
Als je deze brief aan jouw ex had gestuurd was ik namelijk met de vraag ‘wat het nut ervan zou zijn’ achtergebleven – want hij zou niets, totaal niets van deze waarheid, dus de inhoud van jouw brief begrijpen.
Dus, nogmaals bedankt voor het delen met ons. Jouw brief heelt ook ons.
Prachtig en heel krachtig, wat scherp hoe jij alles ziet en zorgvuldig verwoord. Ik bewonder je visie op de narcist! Fijn dat je de brief met ons deelt, naar hem sturen heeft n.l. geen enkele zin. Voor ons geldt; Dit gespuis negeren en je volledig richten op jouw toekomst!
Agnetha je hebt het heel goed onder woorden gebracht.
Deze brief naar hem sturen had geen nut gehad.
Hij zou van de strekking niets begrijpen en alleen maar genieten van de aandacht
en alle tijd die je daarvoor aan hem hebt besteed..
Ze zijn harteloos en zelfzuchtig maar ook ongelofelijk onnozel.
Waren ze niet zo schadelijk dan zou je haast medelijden met hun krijgen.
Beste Agnetha.. alsof je t uit mijn hart hebt geschreven…en Mieke …heel herkenbaar…dan zit je bij je therapeut en kan je bijna niet geloven dat wat je omschrijft over je leven dat t allemaal zo duidelijk is….zoek op Google naar narcist en daar staan alle herkenningspunten als een soort van bingokaart voor je …Bingo!! Je hebt de hoofdprijs en dat al 31 jaar!
T was een schok maar t klopte echt exact…3 jaar verder en nog niet geheel van hem los…die brief, Agnetha zoemt regelmatig door mn hoofd…en sturen doe ik hem niet..nee ..want dan issie dr nog trots op ook ..de aandacht die hij van me krijgt dan…want de inhoud dringt niet eens tot hem door…
Agneta, wat in onze harten leeft heb jij verwoord. Onze innerlijke pijn, ontelbare littekens op onze ziel, de meedogenloosheid van een narcist is grenzenloos. Het zijn sluipmoordenaars daar ze op allerlei slinkse manieren je te gronden willen richten als je de moed bijeen hebt geraapt om voor jezelf te kiezen. Wij lotgenoten begrijpen elkaar voor een buitenstaander is de impact wat het met je doet nauwelijks te bevatten.
Hallo Margo, zeg maar gerust niet te bevatten. Het ongeloof dat je tegen komt, het is bijna beledigend. Het is natuurlijk wel logisch dat een buitenstaander het niet snapt, de narcist zal er immers alles aan doen om zo onschuldig mogelijk over te komen buiten de deur, zijn streken houdt hij voor thuis.
Een dezer dagen zei mijn dochter tegen mij dat ze blij was dat ze nu de naam van haar echtgenoot had, omdat ze niets meer moet hebben van haar vader. Dat is toch erg? Zij zit er echt mee en haar vader, of beter gezegd verwekker, is nog steeds overal bezig zich als slachtoffer voor te doen. Oh, woedend kan ik daarvan worden
Lieve Agneta, tja als ik het lees draait m’n maag voor de zoveelste keer om. Niet alleen jou formulering en je woorden, maar de val waar je in bent gelopen, miskenning en ontkenning van jou. Ik lees pijn van vroeger door de regels heen waar de narcist feilloos gebruik van maakt. En jouw verdriet om te willen vertrouwen op. Je passie en intentie etc… en alles wordt tegen je gekeerd. Dat doet pijn om te lezen. Wat een nachtmerrie op de dag ! Maar dankbaar dat jij er bent en dit kan beschrijven. Je bent geweldig: Want JIJ bent het Niet het IS die ander die naar jouw mooie ziel wil grijpen omdat het diegene ontbreekt. Zo wil en kan je niet zijn… gelukkig.
De dikste knuffel aan allen die ook alles zijn kwijt geraakt Maar jou talenten en integriteit neemt niemand jou af! Slachtoffer? nee dat ben je niet, gelukkig niet meer. Kijk maar eens in de spiegel en zie dan hoe mooi je nog steeds bent…….
kus Yet
Beste Agnetha,
Ik heb bewondering voor je. Behalve voor het feit dat je heel mooi schrijft, heb ik heel veel bewondering voor jouw inzicht over wat jou is overkomen. Je hebt “slechts” 7 maanden geen contact meer na een abrupt einde van de relatie. Toch heb je een zeer scherpe kijk op wat er is gebeurd in jullie relatie.
Dit gaat jou zeker helpen om deze pijnlijke periode te verwerken.
Ik wens jou dat alle mooie en lieve dingen die je nu gaat meemaken, net zo warm voelen als voordat je deze relatie begon.
Beste Liesbeth,
en alle anderen
Dank voor jouw en jullie lieve reacties; Liesbeth, dit is echter wel iets té veel eer; mijn inzichten in narcisme hebben langer tijd nodig gehad en moeten rijpen dan de veronderstelde 7 maanden. De breuk is inmiddels 2,5 jaar geleden en zo lang is er ook geen contact en dat houd ik zo. De fictieve afscheidsbrief heb ik destijds geschreven nadat ik 7 maanden na de breuk een brief van de narcist had ontvangen en ik inmiddels als een van de vele verwerkingstips had gelezen dat het goed zou zijn om een denkbeeldige afscheidsbrief te schrijven. Dat heb ik toen gedaan en schrijven blijkt inderdaad een heel goede manier van verwerken en afreageren te zijn, Het is dus al een poosje geleden, maar toen ik hem onlangs weer tegenkwam en herlas, stond ik nog steeds volledig achter de inhoud. Het leek me goed dit met jullie te delen omdat jullie er hopelijk iets aan hebben en als mogelijk voorbeeld van hoe je zo’n brief voor jezelf zou kunnen schrijven. Ook al valt er nog genoeg te helen – ook voor mij – het helpt om datgene wat je aan “jouw” narcist kwijt wilt voor jezelf te verwoorden, het “papier” is geduldig en het lucht op. Ik kan het iedereen aanraden,: schrijf en lucht je hart. Het hoeft allemaal geen literatuur te zijn, hoe je het voor jezelf formuleert maakt niet uit. Inmiddels ben ik een heel stuk verder in mijn herstelproces, mede dankzij Iris, deze website en alle lieve, hartverwarmende en begripvolle reacties die hier te vinden zijn. Heel veel dank aan jullie allen hiervoor, naast schrijven is alles wat ik hier gevonden heb van onschatbare waarde gebleken.
Helemaal eens met zonnetje 🌞
De bewondering blijft.
Sinds drie jaar weet ik wat narcisme is. Vroeger dacht ik dat narcisten ongevaarlijke types waren die de hele dag in de spiegel keken.
Nu weet ik wel beter! En ben na diepgaande bestudering van het verschijnsel narcist tevens tot de conclusie gekomen dat ik ze helaas aantrek als vliegen op stroop!
Hoe komt dat? Ik lieg niet, bedrieg niet, dwing niet, maar laat me ook niet dwingen. Geen enkele behoefte de ander te verbeteren, noch ontvankelijk voor moralisme. Ben `n bescheiden mens, maar assertief genoeg om voor mezelf op te komen als ik me onheus bejegend voel. Zodat de narcist zich pijnlijk in me vergist.
Want Narcissus ter plekke zal altijd primair zijn of haar omgeving scannen op elementen die zijn of haar bestaansrecht in twijfel zouden kunnen trekken.
Dit betekent dan ook dat ik stéévast binnen de kortste tijd ruzie krijg met zelfverklaarde autoriteiten en grote ego’s die mij zien als bedreiging voor hun plek in de omgeving waarin ik ook, toevallig of niet, figureer! Story of my life!
Het is omdat ik de absolute tegenpool ben van ter plekke populaire narcisten, die ten onrechte, door hun `Umwelt’ ook nog worden gezien als zg. `sterke persoonlijkheden’. (haha)
Dat kostte me een aantal werkkringen en een paar relaties.
Een narcist hééft en krijgt per definitie gelijk! Dat mag je onrechtvaardig vinden, maar daar kun je het als empathisch, naar ethiek en oprechtheid strevend mens nooit van winnen!
Elk tegengas jouwerzijds wordt geïnterpreteerd als vijandelijkheid; en een perfecte narcist weet daar de omgeving moeiteloos van te overtuigen.
Nu ben ik er klaar mee, ze komen niet meer binnen, al kost dat soms best nog wel energie.
(ben ook wel wat jaloers op mensen die nooit met narcisten te maken hebben, `k denk dan al gauw dat het aan mijn dwarse instelling ligt dat ik ze aantrek)
Ik denk ook dat een narcist niet van nature een onmens is: in zijn of haar benauwende optiek ben jij dat als ze hun zin niet krijgen. Daarom zie ik NPS dan ook als een zéér ernstige gedragsstoornis, helaas onbehandelbaar, omdat de patient de wereld op zijn kop zet door zijn `tegenstander’ voor gek te verklaren, zodanig dat zelfs hulpverleners niet hun vingers en reputatie eraan willen branden!
Zodat narcisme het nieuwe normaal lijkt te zijn geworden.
Tot slot, het valt me op dat vooral in Nederland narcisten tegenwoordig overal mee wegkomen, het lijkt of het verschijnsel hier weliger tiert dan elders.
Hoe dat kan is een ander verhaal, dat heeft te maken met ons sociaal-cultureel systeem dat m.i. de afgelopen dertig jaar is doorgeslagen naar het recht van de grote schreeuwers, mooipraters en dramaqueens.
Eens stonden Nederlanders bekend als nuchter volk, helaas laten mainstream media en social media een ophemeling zien van het grote gelijk van de narcist. Vroeger noemden we die gewoon een egoïst, en werd die van alle kanten gecorrigeerd door de omgeving. Nu niet meer dus ook hierin de wereld op z’n kop.
Prachtig en wijs!
Ik heb 20 jaar lang een relatie gehad met een verborgen narcist. Hij heeft mij en onze zoon van de één op de andere dag verlaten voor een andere vrouw maar bleef nog maar liefst vijfenhalf jaar in mijn leven met allerlei beloftes die ik nog zo graag wilde blijven geloven. Hij bleef me al die jaren voorhouden dat hij gewoon zichzelf niet was en beloofde me beterschap. In die periode stapte hij wanneer hij daar zelf maar zin in had talrijke keren weer in mijn leven om me na de mooiste beloftes steeds weer radeloos in de steek te laten. De vrouw waarvoor hij ons aanvankelijk in de steek liet speelde dit spel de hele tijd mee, bestookte me tussendoor met de misselijkste berichten vol verwijten. Ze was een compagnon in zijn strijd tegen mij geworden en genoot er met volle teugen van om mij volledig ten gronde te richten. Ik zocht tevergeefs naar antwoorden op zijn afwijkend gedrag, verzon zelfs allerlei smoesjes zoals o.a. midlife crisis om maar te kunnen geloven dat hij er zelf niets aan kon doen. Hierdoor kwam ik op een site voor lotgenoten van een partner met MLC terecht en voor het eerst leek ik begrip en steun te krijgen. Echter veranderde dat heel erg snel omdat mijn neus niet altijd dezelfde richting uitwees als die van al de andere. Er werd zwaar geoordeeld over mijn situatie en met lichte dwang meningen opgelegd waar ik me totaal niet in kon vinden. Als ik me trachtte te verweren kreeg ik meteen aanvallende en uiterst kwetsende opmerkingen naar het hoofd geslingerd. Er werd me continu verweten dat ik mezelf teveel en te lang in de slachtofferrol liet hangen en er zelf de schuld van was dat ik niet gewoon verder ging met mijn leven. Uiteindelijk kwam iemand voor me op, plaatste een aantal rake opmerkingen t.o.v. van een aantal personen die zich als ware narcisten opstelden. Dit werd uiteraard niet erg gewaardeerd en als reactie daarop werd me duidelijk gemaakt dat ik op de site niet meer langer welkom was met als laatste verwijt dat ik teveel op zoek was naar sympathie en aandacht. Ik wil deze persoon (pseudoniem Hannah) toch via deze weg bedanken, je was de enige die, sinds een hele lange tijd, voor me op kwam en oprecht begrip toonde…echt bedankt hiervoor.
Had een brief van mij kunnen zijn.
Beste Agatha,
Je hebt mij geïnspireerd. Ik heb 2 keer te maken met een toxische en narcistische relatie gehad. De tweede is abrupt beëindigd in mei dit jaar. Ik heb door jouw brief te lezen de moed gekregen om zelf een brief naar mijn ex te schrijven. Mijn brief heb ik wel gisteren avond aan hem gestuurd. Ik heb voor het eerst in lange tijd goed geslapen. Ik voel mij klaar voor de verandering vandaag. Dankjewel en dankjewel aan de reacties want ook zij geven steun.
Wat goed dat je de brief wel hebt gestuurd . Wat gebeurde er daarna?
De sleutel om hieruit te komen: wees jezelf en laat je niet beschadigen.
Prent in je hoofd: voor mijzelf opkomen.
Voel je niet schuldig wanneer je woest bent op iemand die jou als voetmat heeft gebruikt.
Ik ben er uitgekomen en geen haar in mijn hoofd dat ik nog iemand toelaat die mij niet in mijn waarde laat.