Dit is een gastcolumn van Gerrit.
Mijn vader was geen narcist, maar hij legde de lat altijd veel te hoog, sloeg vaak en peperde mijn tekortkomingen grondig in, in bijzijn van anderen. ‘Jij komt er niet’. Hij had ook mooie warme kanten, dat wel. Je wist het nooit van te voren. Door hem ben ik idioot hard gaan werken. Ik ben begin vijftig, heb een mooi gezin, een lieve vrouw en kids en maakte carrière. Wel met typische PTSS symptomen. Er kwamen aanmoedigingen vanuit mijn omgeving om vooral toch sociale vaardigheden te ontwikkelen.
Toen vader overleed -ik was begin dertig-, kreeg mijn moeder de vrije hand. Ze ontwikkelde vlot door tot een onbegrijpelijk (narcistisch) mens, waarvoor ik sympathie hield, maar die mij belaagde. Vroeger al, als tiener, kon ze zo hard pijnigen en me ook zo boos krijgen dat ik iedere uitspraak die ze maar wilde horen, soms kreeg (‘dus jij vindt dat’…..). Dat wordt nog steeds tegen me gebruikt. Door spanning antwoordde ik vaak ook niet in goede zinnen, waarbij moeder net weer iets negatiefs daaruit kon plukken. Duizenden anekdotes kan ik zo vertellen.
Toen ik student was (en keihard werkte), kon ik er niet meer tegen altijd klem te komen zitten (niks goed, wat ik deed, niet deed, het maakte niet uit). Ik koos voor mezelf, daar ben ik nog steeds trots op, maar het was zo pijnlijk; niet meer welkom met kerst, verjaardagen stilgezwegen en ontkend (maar ze wist zich er meesterlijk uit te draaien). Als student had ik het arm en vond een bijbaan.
En ik vergaf steeds weer moeder, onvoorwaardelijk (dat scheelt heel wat boosheid bij mij..). Ik vroeg haar ook vergeving voor mijn fouten, maar kreeg simpel antwoord dat dat niet ging. Meer kon ik niet doen. Ik heb later carrière gemaakt, werkte kei- en keihard, werd goed in mijn vak, was ook geliefd, maar ik kon niet meer vorig jaar, moe, en diep verdrietig. Paar jaar geleden 2 weken veel klussen gedaan aan haar huis, van alles, in de hoop dat ze iets zou zien van mijn goede bedoelingen voor haar, maar ik werd aan het eind domweg weggestuurd toen het klaar was en ze klaagde over een detail. Elke keer trap ik er weer in. Om gek van te worden. Moeder is zo ontzettend slim.
Er waren enkele gebeurtenissen met moeder, waarbij ik definitief wist dat ze haar herinneringen aan een gesprek binnen een paar dagen compleet en radicaal kon veranderen. Op de vraag of ze zich kon voorstellen dat haar kinderen het niet altijd zo gemakkelijk hadden gehad vroeger, antwoordde ze eenvoudigweg met dat ze alles zichzelf hadden aangepraat. Tegeltjeswijsheden waren een wapen van haar om te laten zien hoe joviaal ze is, en zo wijs. Vervolgens schroomde ze niet te stellen dat ze me door en door kende. Daar dacht ik wel anders over. Terug van bezoek, flitste alles terug, en voelde ik inwendig diep verdriet.
De ommekeer
In de afgelopen tijd kwam ik soms aardige mensen tegen, die me iets liefs zeiden, of me lief aankeken. Ik begon dan plots te huilen. Overal. supermarkt, buren, etc. Steeds 10 seconden, en dan was het zomaar weer weg. Dat is nogal ‘onhandig’ want de ander snapt dat niet, vaak kon ik het met een grap wegdoen. Ik ging onlangs naar een reisbureau om informatie, want mijn meisje wil graag een keer weg na 20 jaar. Ik weet heel goed dat dat goed is om te doen. Maar plots, tranen (‘ik ben het niet waard’). Een keer hield ik het niet en viel flauw, conversie. Waar komt dat vandaan…. Daar moest ik van af. Maar hoe? Waarom ben ik innerlijk zo diep en diep verdrietig, diep in paniek. Diep verlaten, wanhopig, voel me ongeliefd. Een stukje dat zich meestal niet openbaart. Ik heb universiteitsboeken voor de studie psychologie gekocht en startte mijn project.
Na enkele maanden had ik daar veel aan gehad, en me uit een depressie weten te worstelen. Alleen, dat diepe verdriet…. Toch naar een psycholoog. Na enkele gesprekken wist ik dat ik moeder moest loslaten en mijn volwassen-ik nodig had om het kindsdeel te coachen. Dit was zeker waardevol en hielp me verder, maar mijn kindsdeel en emotie liet zich niet zo vaak zien. EMDR ging niet lukken.
Via een ander kanaal ben ik op het pad gekomen van Het Verdwenen Zelf. Een verschrikkelijke huilbui. Onvoorstelbaar hoeveel anekdotes, voorbeelden, kwesties, ik 1 op 1 herken in het werkboek van Iris. Altijd was ik op zoek naar het aardige meisje in moeder. Het waren mijn ‘fouten’, mijn sociale onhandigheden. Ik bleef mijn best doen, uit hoop, en uit schuldgevoel. Tevergeefs. Schokkend. Pijnlijk.
Ik moet mijn gezin beschermen tegen moeder. Maar ik moet ook zelf herstellen en sterk worden, bestand raken tegen nieuw gedoe straks. En afwegen wat ik erover wil zeggen tegen mijn kinderen en vrouw en in welke hoeveelheid. Intussen herstel ik. Dat betekent ook voorlopig geen contact met de rest van de familie, want daar zijn enkele complicerende factoren. In de natuur, aan zee, in de wind, komt dat kindsdeel gemakkelijker naar voren. Na vele korte huilbuien komt het steeds dichterbij. Ineens besef ik dat plekken waar ik als kind graag alleen kwam, speciaal zijn geworden. Mijn volwassen kant bemoedigt hem daar, laat hem ervan genieten. Verdriet mag zich laten zien. Ik ben ook trots op hem, dat hij voor zichzelf opkwam ooit. Soms ben ik corrigerend; leren loslaten, klein maken. De pijnlijke kanten ebben langzaam weg. Ik ben vastberaden het op te lossen en weer één te zijn met mezelf. Ook voor mij komt de zon op en dat maakt me emotioneel, dat ik dat ‘verdien’.
Gerrit
21 reacties op “Ontsnappen aan een narcistische moeder”
Huilend lees ik jouw ervaringen, die ook de mijne zijn. Ik ben 59, uitgeput van het altijd maar keihard mijn best doen. Het diepe verdriet, zo herkenbaar! Ook ik ben nu in herstel en heb geen contact meer met mijn familie. Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe.
Lieve Gerrit wat moedig hoe jij het kleine jongetje in jouw Zelf erkent en omarmt.
Je moeder zal niet veranderen dat is een illusie. Voldoe aan je eigen verwachtingen en hou van jezelf.
Je moeder is niet slim mijns inziens. Op mij komt haar gedrag over als berekend.
Verwacht niets meer van haar. Zie haar zoals ze is. Zo verwacht je niets van haar en bewaak je Zelf. Jij hebt de regie en hou van aan je eigenheid. Jij bent op de goede weg. Liefs Abeltje
Beste Gerrit
Je beschrijft het heel duidelijk.
Ook ik heb op mijn 45 beslist om mijn moeder meer en meer te lossen. Maar haar wraak kwam. Ik was nochtans voorbereid en toch heeft haar onfaire houding die ze tot op haar laatste levensdag hanteerde, mij pijn gedaan. Ik heb het mogen voelen bij de erfenis….. Mijn broer (die zich ook van haar heeft gelost) en ik hebben het wettelijk erfdeel gekregen, onze zus heeft het grote stuk gekregen.
Onze moeder heeft euthanasie gepleegd in 2013. Ik was toen 53.
De voorlaatste dag van haar leven is zij samen met onze zus een brief van 5 bladzijden bij de notaris gaan afgeven. Daarin stond hoe vreselijk oneerbiedig en stout haar zoon en oudste dochter (ik) wel waren. Die volgeschreven bladzijden met lelijke praat zijn dus de laatste herinnering van mijn moeder.
Onze gezinnen hebben geleden onder haar roddelgedrag. Zij besliste mee hoe wij onze pubers wel of niet moesten straffen (!!) of belonen. Zij was steeds ‘de betere moeder’. Zij wist het steeds beter en gaf op alles commentaar. Als wij haar hierover aanspraken waren wij de slechten. Ze bekeek ons niet meer en roddelde over ons op een geraffineerde manier bij heel de familie.
Zij droeg steeds een masker van de fijne, ‘betere’ vrouw… de vrouw uit goede kringen…
Even een kleine anekdote. Mijn zoon, haar oudste kleinkind, is een leuke jonge man die samenwoont met zijn vriend. Mijn zoon heeft zijn oma steeds graag gezien en vice-versa. Maar mijn hart bloedde toen ik ooit heel toevallig een conversatie hoorde hoe mijn moeder moppen tapte met een vriendin over homo’s. Hoe zij homo’s in het belachelijke trok en hen imiteerde. Ik heb dit nooit aan mijn zoon verteld.
Onze zus koos steeds slaafs haar partij.
Onze moeder was een splijtzwam.
Mijn broer en ik hebben heel erg geleden onder haar dominantie.
Nu heb ik met niemand nog contact. Het is eenzaam, maar vredig.
Eindelijk !
Hopelijk kan ‘afstand nemen’ je helpen Gerrit.
Pak het verstandig aan.
Jij bent de belangrijkste persoon! Wat voor jou goed aanvoelt moet je volgen.
Succes.
Groetje van Bea
Tjee, wat een fijne reacties allemaal, Bea, laat ik je zeggen dat ook bij mij zo ongeveer alles in geld werd uitgedrukt en ik laat me al lang niet meer ‘kopen’. Moeder gebruikt dat als een martelinstrument en dat heb ik intussen door. Vreemd genoeg blijft ze denken dat ik haar en haar geld nodig heb, terwijl dat niet zo is. Het ging me om de ongelijkheid naar haar kinderen (en kleinkinderen zelfs) waardoor ik hapte. Nu niet meer omdat ik het narcistische karakter sinds kort ben gaan snappen. Ook al gaat me dat nu veel beter af dan vroeger, ben ik aan het leren om me alleen te verwonderen over kwesties, mindful even nadenken, te verbazen, maar niet in de valkuil van afwijzing te stappen. De zon gaat op, ook voor ons, en dat maakt me emotioneel.
Jeetje Bea … wat een verhaal! Wat goed van je dat jij en je broer afstand hebben genomen, en inderdaad … hoe verdrietig dat afgescheiden gevoel en eenzaam dat kan voelen.
Het kost jaren vóór de energie uit al je cellen is … elke dag weer kom ik achter stukjes van mezelf die daarmee te maken hebben. ofwel kopiegedrag, ofwel afweergedrag en verdedigingsmechanismen. Levenswerk …
ik ben nu bijna 65 en mijn/onze moeder is 9 jaar geleden (eindelijk) overgegaan. Ik was na 3 zoons het eerste meisje en daarmee een giga bedreiging voor haar koninginnerol. Dat is vanaf het moment van geboorte voelbaar geweest. Altijd. tot op het moment dat ze haar laatse adem uitblies, nota bene in mijn handen.
Ik heb er mijn hele leven veel werk aan gehad om de bijwerkingen van uit mijn systeem te krijgen.
Ik heb haar niet anders gekend dan kankerend op mijn vader, tot zelfs na zijn dood. Hij zou haar weerhouden hebben haar eigen ding te doen in het leven. Ze is vervolgens in bed gaan liggen en met knippende vingers opdrachten gaan geven. Hij kon ook niet tegen haar op … werd zelfs aangejaagd tot ‘grote hoogte’ carriere te maken, wat hij eigenlijk niet aankon. Emotioneel niet tegen haar opgewassen, maakte hem daarmee weer een tiran naar zijn 6 kinderen. Zij wist ook alles in waarden van geld uit te drukken en probeerde daarmee de mensen aan zich te binden. Wat een bevrijding om bij mezelf dat veld opgeschoond te hebben.
Ik was 46 toen mijn vader overleed en besfte pas rond mijn 50ste dat zij ernstig narcistisch was. Dat alle aanklachten en commentaren niet bij mij of ons lagen. UItermate ondermijnend waren voor de mensen die wij waren/zijn.
Het is binnen de psychologie zolang niet benoemd, erken en ingeschat geweest. Je blijft het dan allemaal zolang jezelf verwijten. De laatste 10/15 jaar komt er zoveel duidelijkheid en finesse over hoe onder de huid deze aandoening werkt.
Iedereen was opgelucht toen ze eindelijk overleden was … wat een wrang besef. Ik heb er een van mijn specialismen van gemaakt in mijn begeleidingen … alle processen die ikzelf heb mogen doorgaan en doorleven en nog tegenkom zijn voor mijn cliënten mega handvatten.
Complimenten Bea voor je proces, het levert veel leermomenten over onszelf en de mogelijkheden van het leven op. Vrede met jezelf en het leven … en een uitnodiging om luchtiger erin te mogen staan!
En Gerrit … laat je niet langer gek maken door haar. Ik ben blij dat je het goed hebt met je vrouw en kinderen, dat schoont al zoveel op in je hele systeem!
Gerrit, je zegt dat je sterk moet worden… maar wat bén je al sterk als je jezelf, uit eigen kracht, hieruit kunt worstelen! Je bent op de goede weg. Ik herken veel in jouw verhaal. Ook die huilbuien. Sinds ik erachter ben gekomen dat mijn moeder narcistisch is en ik me los van haar maak, zie ik wat deze ‘opvoeding’ met mij heeft gedaan. En vooral dat ik me altijd erg alleen heb gevoeld, ondanks 2 broers die hetzelfde hebben meegemaakt. Dat eenzame meisje komt nu hard binnen en ik kan er alleen maar om huilen. Ik heb nog minimaal contact met mijn moeder. Het is nog steeds een worsteling. Ik voel dat ik op eieren loop bij haar. Alles afwegend: hoe zeg ik het en wat zeg ik? Mijn woede inhouden wanneer ik me niet gezien voel door haar of wanneer ze mij kleineert. Ik vind het een enorm gedoe…
Ik wens je veel lieve mensen om je heen Gerrit. Je staat niet alleen.
Lieve allemaal,
Bij is het mijn vader, en mijn moeder steunde hem er grotendeels in. Wij moesten op eieren lopen, omdat zij dat ook deed. Ik herken het diepe verdriet, de huilbuien, vooral als iemand lief doet. Zo min mogelijk contact is het beste. Helemaal geen dat is niet mogelijk, omdat ik dan op de verjaardag van mijn eigen dochter ook moet wegblijven.
Ik zie ze twee, drie keer per jaar. Soms is dat een drama, soms gaat het net goed. Het blijft pijnlijk als ze me negeren heel of half. Alsof ik niet mag bestaan. Alsof ze mij verwijten dat ik geboren ben voor ze getrouwd zijn. Dat ik me zo maar heb aangekondigd en hen aan elkaar heb verbonden.
EMDR werkt bij mij vrij goed, maar de behandeling is een lange weg. Ander verdriet maakt het dieper en maakt me ziek. PTSS, ik wist niet wat dat was, maar ik weet het nu. Autoimmuunziekten, ik vermoedde het al langer, zijn er een gevolg van.
Ik probeer er voor mezelf te zijn, maar er is een groot gat in mijn hart geslagen dat slechts tijdelijk heelt, om bij een nieuwe pijn weer open te barsten.
lieve gerrit
wat ontzettend knap ,zelf ben ik ook aan her opkrabbelen. me moeder heeft altijd mijn vader zwart gemaakt ,en familie van mijnvader tegen ons op gezet ,hij mocht helaas maar 49 jaar worden. voel me soms nog verdrietig dat ik van mijn vader de liefde niet kon ontvangen ,omdat ik als kind echt ging denken dat hij slecht was ,gelukkig weet ik nu beter.ik heb ruim twee jaar geleden gebroken met me moeder en kreeg nog een trap na ,gelukkig heb ik een lieve man en hond ,en schoonfamilie ,genieten van de natuur .
lieve mensen go for it ..
Ik zou toch de rol van je vader eens gaan belichten. HIJ zei : jij komt er niet. En je hele leven ben je van alles gaan doen om dat te (over)compenseren. HIJ was degene die de grond in trapte en je wist nooit waar je aan toe was. Dat is Geestelijke mishandeling. Na de eerste alinea was ik te verbaasd voor woorden; je vader was geen narcist maar…. en daarna een schets van de man waarbij ik het gevoel krijg dat gerrit zn vader teveel credit geeft en ontkent wat een schade de man heeft aangericht. Waar komt de PTSS vandaan? T komt op me over dat de vader de oorzaak is(t staat opgesomd in eerste alinea). Wat betreft de moeder: zal allemaal kloppen. Maar onderschat de negatieve effecten en rol vd vader niet… dat lijkt wel ontkent te worden
Ik kan dat heel goed volgen en het is op allerlei fronten ook waar wat je zegt. In het 2e boek van Iris staat ook iets over gradaties van narcisme. Vader deed onvoorstelbare dingen, maar onderwierp zichzelf ook aan stoicijns slavendrijfgedrag en werkte veel te hard want dat was voor hem een deugd, en kende soms ook een warme kant. Het is heel erg jammer, dat toen hij zo ziek was en stervend, hij opener werd maar het gesprek door moeder werd verboden. Tja, beiden konden er wel wat van, maar moeder, da’s haast pathologisch en beroerd. Lastig, want die vrouw heeft heel veel pech gehad (verlies van tal van…broers, kinderen.. e.d.), maar goed, loslaten dus.
Ik begin me steeds meer te realiseren dat hetgeen waarvan ik dacht dat het nodig was om je staande te kunnen houden in het leven -namelijk je zó perfect te kunnen afstemmen op (de wensen) van anderen dat je het nooit meer fout kunt doen en je dus een leven lang verzekerd bent van de liefde van anderen- helemaal niet nodig is!
Sterker nog, het is niet eens haalbaar om dit voor elkaar te krijgen.
Nu ik me steeds vrijer ga voelen in het contact met anderen, word ik me hoe langer hoe meer bewust van hoezeer ik gevangen werd gehouden door het continu moeten pleasen van mijn moeder.
Pleasen zonder dat het ooit succes had.
Wat een nachtmerrie!!
Altijd zoeken naar de ultieme harmonie met haar en zij kon mij gewoon maken en breken wanneer het haar uitkwam, wat ze ook altijd deed.
En intussen maar blijven afgeven op wat ik deed of niet deed. Je moet het maar kunnen.
Die worsteling die je beschrijft herken ik enorm. Het antwoord is dat die worsteling totaal nutteloos is. Een complete verspilling van je tijd en van je kostbare leven. Er is geen manier om je moeder tevreden te stellen of gelukkig te maken.
En als het zoveel moeite kost, is dat al een signaal dat je al ver over je grenzen aan het gaan bent.
Wat een macht hebben onze narcistische ouders over ons gehad he?
Totaal onwerkbaar voor jou als ‘kind van’.
Onthou: het is NIET NODIG om het hen naar de zin te maken.
Als je dat goed beseft, komt de pijn naar boven.
Jouw inspanningen dienen nog steeds om die pijn op afstand te houden.
Er gaat echt een wereld voor je open als je leert te voelen. Durf het verdriet te voelen. Het heeft een oorzaak, je voelt je met recht zo afschuwelijk.
Pas dan kun je je sisyfus arbeid staken.
N.B. dit is een reactie op de post van A., maar er ging iets niet goed bij het verzenden..
Het is een patroon om te pleasen en zelfverloochening geeft een naar leeg gevoel althans bij mij. Trouw zijn aan jezelf zet je in je kracht en geeft blijdschap.
Dat geeft moed om verder te gaan op deze eenzame weg. Weer leren voelen en je gevoelens aanvaarden geeft ruimte.
Ik put troost uit alle stukken en besef dat ik enorm blij ben dat wij ervoor elkaar zijn.
Dat maakt mij minder alleen.
Gerrit, het is niet jouw schuld en het was niet jouw schuld!!
Ik kan net zo goed copy / pasten Gerrit. Ik was 34 toen ik erachter kwam dat mijn vader en moeder net zo waren als die van jou. Ben nu 38 met (blijkt nu) flinke ptss.. EMDR. Dagtherapie, hypnose, NLP- allemaal niet geschikt voor mij (trau(ma) door meerdere gebeurtenissen). Specialistische hulp ben ik naar aan het zoeken maar kan er geen vinden die ik vergoed kan krijgen met vgz (verplichte gemeente uitkerings pakket). Heb bijstand dus ik zweef in het niets. Wel in gewone therapie zonder resultaat. Te getraumatiseerd om te kunnen werken. Te bang om te falen.. de stem in mij hoofd dat nooit iets goed genoeg is. weet dat dat niet hoeft maar kan het tot dusver niet stoppen.. Ik geef echter niet op. Het “fijne” is dat je na dit alles van binnen beseft dat je eigenlijk heel sterk moet zijn om dit te kunnen overleven, ook al voelt dat niet direct zo.
Knap Gerrit, dat je zulke stappen hebt durven zetten. Ik twijfel overigens wel aan mijn vaders bijdrage in alles. Ook al was deze er wel als het echt hommeles was (buiten het gezin). We gaan gewoon door met de zoektocht naar vrede..
Die zal komen Gerrit. Het is niet jouw schuld, jij was een onschuldig kind dat niet beter wist.. Succes met jouw pad naar vrede met jezelf en je fijne familie..
Groeten Nikie
Hey Nikie misschien innerlijk kind therapie proberen? Sommige zorgverzekeraars vergoeden dit, je zou het tevens via de WMO van de gemeente kunnen proberen en sommige stichtingen helpen mensen die financieel beperkt zijn. Informeer bij een sociaal wijkteam van je gemeente en maak het bespreekbaar met een sociaal werker. Het is het proberen waard.
Nikie, ik herken wat er allemaal niet goed werkt. Allereerst heb ik veel gehad aan het lezen over het oplossen van depressie. Daarin vond ik allerlei kleine dingen die werken, zoals een clubje, mensen, regelmaat, etc., alles behapbaar. Daarmee kreeg ik mn leven weer op normale rails, ook hobby en ook werk, en ook energie. Kleine stapjes. Via de ggz-psycholoog ontdekte ik over schematherapie, zelfcompassie, en ze linkte me ook aan digitale therapieland.nl waar ik veel aan had. Nu lees ik stap voor stap het werkboek van Iris door, wat bevrijdend is van schuldgevoel. Ook ontdek ik mijn innerlijk kind dat zowel veel pijn kent, maar ook gelukspuntjes (voor mij is dat bootjevaren, wil je een keer mee?), en die krijgen nu ruimte. Terugkijkend zie ik dat ik vooruit ga. Ik ben daar ook vastberaden in, en kan ook onder ogen zien dat ik zelf soms, kinderachtig of kinderlijk, gedraag, dat ook moet bijgestuurd door mn volwassen kant. Ik voel me gelukkiger dan ooit te voren, ook al is dit nog maar een paar stapjes op weg. Het steunt me dat zoveel meer mensen het zelfde hebben. Het is ook (voor mij) oppassen oud zeer niet te koesteren, maar kiezen voor loslaten.
Ik heb mijn moeder kunnen loslaten, ben na 24 jaar gescheiden van een bipolaire narcist. Nu is mijn moeder dement! Ik voel me verantwoòrdelijker dan ooit. Ben 1ste contactpersoon voor de verzorging. Ze is net 2 maanden met een rechterlijke macht opgenomen. Ik blijf haar pleasen. Het is nooit genoeg. Nu weet ze het gewoon niet meer: wat je ook doet! Sinds haar opname ben ik drukker dan ooit voor haar. Ik heb me altijd opgesteld als haar verzorger! Alsof ik haar moeder was. Ik ben geen kind geweest als oudste van 6. Nu zorg ik weer voor haar en maak me druk. Waarom?? Het zit zo geworteld!!
Eleanora, het zit inderdaad zo geworteld, maar er is een weg uit die ellende. Dat je het nu zo doet is niet jouw schuld, ze heeft je zo “afgericht”, daar zijn narcisten erg goed in . Wat daarmee ook is gebeurd is dat je jezelf niet vrij hebt kunnen ontwikkelen en je waarschijnlijk ook afhankelijk voelt, naast verantwoordelijk. Verantwoordelijk betekent hier waarschijnlijk ook dat je snel schuldgevoelens hebt: het is nooit goed genoeg. Het is de wereld op z’n kop: jouw moeder had zich verantwoordelijk voor jou moeten voelen, daar heb je als kind gewoon recht op!
Kijk wat je nu nodig hebt, misschien zijn de boeken van Iris een eerste stap, bij mij werkte dat in ieder geval wel zo. Verder kan je veel hebben aan hulpverlening voor getraumatiseerde mensen, maar kijk zelf wel goed of de hulpverlener bij je past, dat is lang niet altijd in één keer raak.
We leven hier met je mee, je staat er niet alleen in.
Ik kijk uit naar je bericht.
Jeempie. Je gevoel en ook je verstand bij elkaar halen, en ordenen. Wat is nodig, en wat kan je, en wat kan je niet. Als moeder echt narcist is (en onveranderbaar) dan wegwezen. Als anders, dan doseren. zie werkboek en m.n. tweede boek Iris over bezoeken van …
Ik heb ook het contact verbroken met mijn ouders. Er is geen andere oplossing aangezien mijn moeder perfect is.
Nu weet ik alleen niet of ik nog wat kan betekenen voor mijn vader die waarschijnlijk ook slachtoffer is.