Dit is een gastcolumn van Gerard.
Je hebt heel veel gelezen, het moest wel, want je voelde al heel lang dat jouw leven pijn doet, elke dag, elke nacht. Je wist alleen niet hoe het anders moest, je probeerde het wel, maar het lukte steeds niet. Je wist niet hoe, waar of wie. Wie kon jou helpen, niemand lijkt het te snappen, je snapte het zelf ook niet maar je voelde het wel, voortdurend voelde je de koude dreigende duisternis. En je ging toch verder, is het leven meedogenloos?
Tot er ergens en beetje licht komt, toevallig omdat iemand je verwijst naar iemand die het allemaal heeft meegemaakt en ontdekte wat het was, hoe het heette: narcistische mishandeling. Iris haar boeken zijn het kantelpunt. Er is licht: het raakt me middenin mijn ziel, die ziel hunkert er al mijn leven lang naar.
Maar hoe zal ik lopen? Ik zie niet waarheen. Wie kan me zeggen waar het licht te vinden is, waar? Links of rechts, boven of onder, nog een eind zo doorlopen en dan? Is daar dan dat licht? Komt dat licht wel van buiten, komt dat van een ander? Moet een ander het licht aandoen, de deur openzetten van mijn gevangenis?
Is het licht vanbinnen, toch, ondanks en dwars door de pijn, licht in mijn hart, buik, ogen, mijn gevoel, dwars door mijn tranen?
Er is een deur opengezet, vanbinnen….
Nu pas kan Ik leren lopen in een vrij land met Jou en Jou, en Jou, hand in hand.
Jezelf is gestolen, een ander heeft het in gebruik. Je leidt niet je eigen leven, een ander zegt hoe je lopen moet, maar wil je daar wel heen, is dat wel jouw weg, de weg die bij jou past? Die ander zit op de geroofde plek in jou, bepaalt wat er gebeurt.
Er hoeft niets, niets dat dwingt, niets dat mij gevangen houdt, mij tot slaaf laat zijn van dwang, dwang met dreiging… van vroeger, vroeger is geweest, is dood, is weg, is weg…
Nu is er dit, waar ik sta, lig, zit, hoe dat voelt, zo is het bedoeld. Elk gevoel is mijn gevoel, nu.
Als ik niet bij mij blijf maar mij weer uitleen, mijn ik daar is en niet bij mij, wat ga jij met mij doen? Ik kan niet antwoorden, niet zeggen wat ik wil, want ik heb mij uitgeleend.
Ik neem mij terug, mijn mij, waar ik thuis ben, waar vanzelf harmonie is, mijn harmonie, of je het mooi vindt of niet. Jij hebt jezelf, of niet, maar van mij blijf je af.
17 reacties op “Er is een deur opengezet”
Mooi hoor!!
…tranen rollen over mijn wangen…meer hoef ik niet te zeggen…💧💧
Prachtig Gerard!!!! Dit is de kern, proza van het eerste uur! Bewijs en uiting van authenticiteit. Een waar (levens) kunstenaar. Chapeau en bedankt.
Wauw!! Komt op tijd hier binnen. Weer een hele moeilijke dag vandaag met veel pijn…Dankjewel!
Wat ontzettend mooi geschreven …. Ik werd er even stil van. Ik heb mezelf al ietwat losgeweekt door ergens anders te wonen. Maar zeer regelmatig kom ik betreffende tegen. Ik heb van alles geprobeerd maar het blijft maar achtrr volgen. Nu dan toch maar weer op de positieve toer. Ik wil mezelf terug. De spobtane vrouw die ik altijd was. Zonder achterom te kijken. Moet zeggen koste wat moeite. Maar zelf positief en opgewekt kunnen zijn en blíjven is een hele opgaven maar zeker het proberen waard. Het maakt je ook sterker…
Nogmaals bedankt Gerard!
Monique
Slik! Ik hoop dat het jou lukt!
Exact beschreven hoe mijn gevoelszoektocht, radeloosheid was…. om terug mezelf te vinden. Het heeft jaren geduurd vooraleer ik de knoop durfde doorhakken. Nu jaren later ben ik nog niet hélemaal terug in balans…. maar niemand zal mijn ‘zelf’ nog afpakken…. en dàt is een fijn en veilig gevoel. Dank voor jouw column Gerard, zo weet ik weer even wat voor weg ik afgelegd heb, en kan ik toch best fier op mezelf zijn.
Supermooi geschreven!! Je woorden geven mij kracht!
Vooral je laatste woorden: Ik neem mij terug”, “mijn mij”, “van mij blijf je af” omschrijven precies waar het om gaat. Ik bewaar je column. Wanneer mijn moeder weer “mijn mij” wil pakken en gebruiken lees ik je column weer. Dit geeft me de moed om nee te zeggen en niet in haar val te trappen.
Hou vol Karina, ’takers can only take what you give away’. Weet je wat een rust het geeft om al die gebruikers uit je leven te bannen? Maakte mij niet uit wie t was toen ik het doorkreeg. Wat bij je hoort kost geen energie. Ik leer nu pas waar mijn grenzen liggen en te bewaken door nee te kunnen zeggen. En weet je, gebruikers houden niet van mensen met gezonde grenzen, die blijven vanzelf weg!!!
Mooi…het gevoel heb je prachtig omschreven…
Ik zou willen dat het zo is. Ja ik ben bezig mijn leven weer op te pakken. Maar wordt vanwege kinderen in een co-ouderschap wekelijks geconfronteerd met de acties van narcistische ex.
Wat heeft het voor zin om grenzen aan te geven als ze keer op keer met voeten getreden worden?
Hij doet waar hij zin in heeft.
Suf Voorbeeld. Als de kinderen zonder lunchbekers en trommels bij mij komen dan reageer ik daar niet op. Ik geef de week erna wel gewoon spullen mee als ze naar hun vader gaan. Maar die geeft hij niet terug waardoor mijn prive spullen verdwijnen richting zijn huis, er natuurlijk weer nare mails komen van hem want ik zie het fout etc etc. Ik stel het zakelijk wat ik mis aan spullen maar krijg het niet terug en alleen verwijten.
Weer niet reageren op zijn berichten lees ik overal, maar wat lost dat op?
Ik wil mij erboven zetten en niet meegaan in deze machtsstrijd maar in een volledig co-ouderschap waarin alles officieel gedeeld moet worden is dat wel erg moeilijk! En blijft het terugkomen. Gelijkertijd doe ik al zoveel dingen op mijn manier, met en zonder kinderen, doorzie ik zijn gedrag maar moet er wel mee dealen. Dat vreet energie
Kan je de communicatie niet via een tussenpersoon laten lopen, advocaat, mediator? Je hebt als co-ouder allerlei rechten en plichten, je kan hem juridisch dwingen de spullen terug te geven.
Had je deze al gevonden: https://www.ouders.nl/opinie/co-ouderschap-kan-fatale-gevolgen-hebben
Wat prachtig beschreven Gerard. Zo herkenbaar, dat zoeken naar een oplossing terwijl je niet eens weet wat het probleem is. dat ronddolen in je hoofd. Ik ervaarde dat vroeger ook wel als het staan voor een plattegrond van een dorp of stad, zonder te weten waar ik precies in die kaart stond, en ook wist ik niet waar ik naar toe moest. Zoveel verwarring en zoveel eenzaamheid.
ik wens je veel licht Gerard 🕯 en ruimte en liefde ♥️ voor jezelf
Prachtig, recht uit het hart geschreven! Ook voor mij waren de boeken van Iris het keerpunt.
Heel veel dank voor al jullie reacties. Alleen al weten dat je niet de enige bent en dat anderen er bovenop zijn gekomen geeft weer moed.
Ik wens jullie veel sterkte, het is een zware klus maar ik denk dat het meer dan de moeite waard is.
wat geweldig ….zo zo herkenbaar
dank je