Dit is een gastcolumn van Heleen
Vandaag eindelijk mijn vrijwilligerswerkje opgezegd. Eerst twee dagen rondlopen en hangen en wurgen. Gelukkig belde een vriendin mij op en bijna op het laatst van het gesprek bracht ik het ter sprake: “ ik heb er geen zin meer in, maar ik vind ook – soms – dat ik mij daar misschien over heen zou moeten zetten.” Ze kent me goed en ze was heel duidelijk dat dat onzin was. Dat bij vrijwilligerswerk het erom ging dat je het leuk vond om te doen en er op zijn minst voldoening uit haalde. Dat als er weinig vrijwilligers waren, dat hun probleem was en niet het mijne. Dit hielp mij maar het was ook een statement waar ik het meestal toch moeilijk mee heb; ‘Ik moet toch klaarstaan voor’.
Dat het ook verkeerd uitwerkt als je werk doet tegen je zin in. Dat dat gewoon niet werkt. Eigenlijk weet ik dat laatste ook wel, zeker werken met en voor mensen kan je niet tegen heug en meug doen en dan nog denken dat je iets goeds doet. Niet dus. Ik haalde opgelucht adem. Ik heb gauw direct gebeld om af te zeggen en zelfs dan maar onsympathiek de voicemail ingesproken. Kogel door de kerk.
Later voelde ik me boos worden. Op mijzelf. Ik had dit een half jaar eerder moeten doen, dacht ik, toen ik mij met mijn visie en mijn kunde niet meer gewaardeerd voelde en me ook niet thuis meer voelde bij hoe de meeste collegavrijwilligers dachten. Maar ik was vergeten dat ik mijn eigen gevoelens en waarde serieus mag nemen. Ik had het laten slepen. Ik had eerder al opmerkingen gemaakt dat ik met tegenzin ging, maar ik had niet A en B opgeteld en tot een conclusie gekomen en een besluit genomen. Ik was voor mijn vakantie zelfs nog in iets terechtgekomen waar ik reuze kwaad om werd omdat een vrijwilliger echt veel te ver op mijn erf kwam. Op zich ben ik blij dat ik dat nu kan, maar ik hoef het misschien niet zover te laten komen, als…
Als het niet zo’n moeite kostte om voor mijzelf op te komen. En stap 0 is dan om mij te realiseren dat ik rechten heb als mens, als vrijwilliger. Dat het niet mijn bedoeling op aarde is om mij als een deurmat te gedragen. Om dat concept uit mijn achterhoofd naar voren te halen. Zodat ik het kan bekijken en dan beslissen en uitvoeren.
Maar die oude overtuigingen zitten zo diep. Als je zo opgevoed bent dat je je altijd richt naar het welbevinden van een ander, de voor jou zo belangrijke ouders en dat het dan in je kop zit. Krijg het er maar weer uit, krijg het maar betrapt op zijn bizarre kanten en nare effecten op je functioneren. Ook na tientallen jaren dus.
Bovendien moet ik erg opletten dat ik mijzelf niet ga straffen. Een dag me rot voelen. Verstarren, tot niks komen, alleen maar afleiding zoeken. Of heel negatieve gedachten voorbij zien komen. Ik heb mijn eigen manieren om daar mee om te gaan, zoals werken met een emotiecode kaart en een pendel, om er achter te komen wát ik eigenlijk voel.
Zelfs denken “dat heb ik echt goed gedaan” was al genoeg voor een paniekaanval. Ik snapte niet wat er met me aan de hand was. Tot ik bedacht dat ik in paniek was. Nou, rustig blijven ademhalen. Om je heen kijken, er is niks om bang te zijn, ik ben bang en dat gaat vast wel weer over. Maar ik had mijn eigen gebod overtreden van eerst waardering aan mijn moeder geven, en dan volgt er eigenlijk niks meer voor mijzelf.
Dat soort dingen.
Herkenbaar?
22 reacties op “Verborgen narcist als ouder, het langdurige effect”
Mooi gezegd, Heleen, maar vergeet niet dat je als kind al zo werd geprogrammeerd, altijd op je tenen lopen! Als ik dit doe, gebeuren er nare dingen en als ik dat niet doe, gebeuren er ook nare dingen… En krijg dat maar eens uit jouw systeem, aartsmoeilijk. Veel sterkte en moed, het is allesbehalve gemakkelijk. Maar blijf in jezelf geloven en draai die knop om in jezelf: jij bent geen dader, maar slachtoffer en hoe!
Weet je, Johanna, ik heb geen herinnering aan een nare stem van mijn moeder of zo. ik weet niet wanneer ik ben gaan pleasen. Als ik me koest hield of lief was, was er niet zoveel aan de hand. Zo is mijn herinnering.
Maar ik ben wel geprogrammeerd als kind, dat weet ik wel. Daar heb je gelijk in. Maar hoe, is ook verborgen. Niet hardop dus.
Verantwoordelijk gemaakt voor de hoofdpijn van mijn moeder, doordat ik haar aan het lachen moest brengen. Dat was gezond.
Dan ga je al van je eigen pad af als kind, dan ben je niet meer jezelf aan het ontwikkelen.
zoiets.
weet je, ik ben zo blij met elke reactie hier. het steunt me en het zet me aan het denken.
dus dank
bij mijn vorige gastkolom schreef iemand: zorg goed voor jouw zelf.
dat vind ik zo mooi. ja ik blijf in mijzelf geloven, jij ook wens ik je toe.
Zeer herkenbaar Heleen!!
En wat schrijf je het rustig en nauwkeurig op. Dat is ook een gave, om dat te kunnen.
Een paar dagen geleden betrapte ik mezelf er nog op ineens zenuwachtig te worden na een bijzonder leuke tijd gehad te hebben, waarover ik me fantastisch voelde en waardoor ik nu eens niet met ‘de oogkleppen op’ naar buiten wilde gaan. Ik straalde helemaal en wilde mét dit gevoel naar buiten, dit ben ik, ik voel me goed en iedereen mag dat zien, toch??
Mijn plots opkomende spanning in de stad irriteerde me, waar kwam dat nou ineens vandaan?
Ineens hoorde ik de stem van mijn moeder in mijn hoofd die het aan het afkraken was…
Goed voor jezelf zorgen, plezier maken, gelukkig zijn….het is allemaal manipulatief afgestraft in het verleden en inderdaad, zie daar maar eens vanaf te komen.
Bewustwording is de eerste stap, daarna kun je jezelf er als het ware in begeleiden. Stapje voor stapje jezelf opnieuw leren zien als iemand die er mág zijn, op wat voor manier dan ook, maar vooral wanneer je je goed en trots voelt over jezelf!
Dat doe je goed en ik denk dat je al verder bent dan je denkt Heleen. Deze situatie vergeet je niet meer en zal je een stap verder brengen bij een volgende keer enz enz.
Zo zul je ook steeds minder de behoefte hebben om jezelf te straffen door te gaan dissociëren, hoe herkenbaar trouwens!
Zo ben je zo weer een dag verder he? Jezelf afleiden van de angst en paniek, omdat het te bedreigend voelt…totdat je al die fijne heb gevoelens over jezelf weer vakkundig begraven hebt. En niet in staat zijn dat te doorbreken..wat afschuwelijk eigenlijk he, hoe afgericht we zijn.
Simone, ik schrijf dat in een bui. en ik weet dat ik mooi kan schrijven.
maar ik kan me er ook zo weer uit kletsen voor mezelf, later.
in mijn denken ben ik dan iemand die geen last heeft van onveilige gevoelens, of verlamming.
ik zie dat opeens heel duidelijk, dat ik mijzelf aan mijn haren uit het moeras wil trekken door te denken, behalve dat je dan nog geen grond onder je voeten hebt.
Ik heb vandaag weer iets goed gedaan en toen ik dat dacht, bleef het rustig : geen paniek.
Maar toegeven dat ik me ook heel vaak onveilig voel, soms terecht in de situatie nu, soms opeens onveilig van vroeger… pffff, dat dóór hebben, dat is opeens een heel ding voor me.
We gaan er maar aan staan, elke keer een stap.
Heleen, het wordt misschien wat eentonig, maar ook dát is herkenbaar, het feit dat je je op bepaalde momenten helemaal OK voelt en dan na een of andere ( soms/vaak totaal) onduidelijke en onbewuste trigger ineens super onveilig.
Ik kan er tig voorbeelden van geven.
Ik voelde vroeger bijvoorbeeld alleen maar spanning i.p.v. emoties, bijvoorbeeld in mijn buik.
Dan dacht ik altijd, als dat stuk nou weg was uit mijn lijf, was ik helemaal OK. Ik dacht vroeger ook dat mijn ouders de beste ouders waren die je je maar kon wensen..
Nee, er was iets met MIJ aan de hand, of, was dat eigenlijk wel echt zo? Misschien deed ik alleen maar moeilijk. Maar waarom voelde ik me dan af en toe alsof ik aan de rand van de afgrond stond?
Je bent getraind om niets te voelen, dus voel je niks, in ieder geval geen authentieke emoties die van binnenuit komen.
Vroeger voelde ik dus alleen maar spanning. Ik wist ergens dat er meer aan de hand moest zijn, maar zolang ik overal de beste in dacht te zijn (narcistische oplossing??), kon ik het tijdenlang negeren.
Alleen werd ik daar doodziek van, om altijd maar te presteren. Ik voelde me zo leeg van binnen.
Dus dat ben ik stukje bij beetje gaan afbouwen en dat was vreselijk moeilijk. Je moet jezelf ahw herontdekken, alleen je hebt geen idee waar je uitkomt.
Die verwarring en die angst moet je zien te verdragen..En dan komt je eigen ik op een gegeven moment steeds meer tevoorschijn.
Het is een lang proces geweest en ik zal er nooit klaar mee zijn.
Maar doordat ik veranderd ben, zie ik nu haarscherp hoe narcisme in onze familie hoogtij viert.
Het is echt eng en ik ben zo blij dat ik mezelf daaruit heb bevrijd. Maar het heeft jaren geduurd…
Dit is een reactie op Simones reactie, die nu hieronder staat, zonder een beantwoorden erbij
Dus zomaar gedaan.
Eerst dacht ik nog: hoezo herkenbaar? Tot het me ging dagen.
In mijn eerste baan was ik heel goed om in een landelijke vergadering van honderd mensen het standpunt van onze plaatselijke groep naar voren te brengen. Alleen lag ik daarna drie dagen op bed en voelde me volkomen leeg.
Dat heb ik inderdaad afgebouwd, mij niet meer tot woordvoerster laten bombarderen. Leuk, die complimenten dacht ik, maar jij weet niet hoeveel het mij kost. Wat ik dan wel kon, was me niet duidelijk. Een op een contacten vond ik veel moeilijker
in mijn tweede baan heb ik dat nog een keer meegemaakt. Omdat een andere vrouw zei dat zij dat niet durfde, dacht ik “ik wel’ en zei dat ook nog. Ik ging het forum voorzitten.
Ook drie dagen gevloerd er na. En wat een kritiek kreeg ik, zonder eerst aan mij te vragen waarom ik iets had gedaan. Dat kon ik toen niet meer zeggen, omdat het na die kritiek m.i. teveel leek op zelfverdediging in plaats van dat het inderdaad de bedoeling van mijn optreden was geweest. Bizar.
Het emotioneert me toch weer. Het is tig jaren geleden. Kennelijk is het anders als je dit soort meegemaakt hebbende gebeurtenissen vertelt aan iemand die narcisme en ervan herstellen zelf snapt. Hoe diep dat raakt.
Dit soort meegemaakt hebbende gebeurtenissen is de juiste, wat rare term hiervoor, want kennelijk vraag ik me af, of ik het zelf deed.
Of welk zelf dit dee.
Het is afbouwen van jezelf geweest en hopen dat er nog wat overbleef…
En afstand nemen van je familie, ook al wist ik niet precies waarom ik dat wilde.
Ook ik zie nu narcisme steeds scherper.
En spreek voor mijzelf van een verschenen zelf. Steeds meer komt er tevoorschijn, schrijven is daar een onderdeel van.
Het is pijnlijk en bitter om te zien dat je kind er nu mee geconfronteerd wordt door de familie van de kouwe kant. Een les om te vertrouwen dat onze opvoeding genoeg is geweest om dit aan te leren kunnen. Rugdekking geven aan je volwassen kind en verder met je eigen proces.
Als je er van uit gaat dat we eigenlijk spirituele wezens zijn die een aardse ervaring opdoen, dan ben je nooit klaar hier. Er is altijd wel weer iets om te ervaren dat klaarstaat, kennelijk. Ik weet het niet of dat waar is, maar ik vind het wel een troostrijke gedachte. Van heel hoog kijken naar je eigen geploeter en een beetje glimlachen.
liefs voor iedereen hier. Ook voor Iris, die ons de gelegenheid geeft met haar site met elkaar van gedachten te wisselen en ons hart te luchten. De godin zij dank.
Waarom “Onsympathiek” afgebeld. Het voelde voor jou veilig binnen een onveilige omgeving. Dit schrijf ik als bemoediging en hoop dat je stap voor stap jezelf gaat vinden.
jeetje, het duurt een tijd voor ik mijzelf echt toegeef dat het een onveilige situatie was. want ik moest inderdaad direct handelen anders had ik het weer niet gedurfd.
ik moet veel van mijzelf, he, moet ik het ook nog sympathiek doen.
ik heb het eindelijk door.
ikhoef niks, ik mag
Dank voor je reactie, Rob
Hallo Heleen,
Jazeker! Ook ik ben erachter dat het mij veel spanningen oplevert als ik dingen tegen mijn zin ga doen omdat ik denk dat het van mij verwacht wordt of dat er gezegd wordt dat het goed voor mij zou zijn. Ook bij mij uit zich dat in angst en paniek en eigenlijk kunnen we dat als graadmeter gebruiken.
Zodra we dat soort gevoelens gaan voelen weten we hoe laat het is.
Dat is best moeilijk in een maatschappij als deze waar veel van ons verwacht wordt en die verwachtingen meestal in mooie woorden verpakt worden, hoe goed het zou zijn als we hier aan meedoen, zoals bijvoorbeeld vrijwilligerswerk en zo nog veel meer voorbeelden. Ik vind zelf de maatschappij best wel een sterk narcistisch karakter hebben en ik probeer dit echt te doorzien en hierbinnen mijn eigen regie te hebben, wat zeker niet meevalt want de druk is erg hoog.
Rot voelen en verstarren ligt steeds op de loer, ook voor mij, een dagelijkse worsteling. Het lijkt wel of ik elke nieuwe dag opnieuw moet uitvinden, elke dag dezelfde puzzel leggen om in te zien dat ik waardig genoeg ben en zo tot ontspanning te komen wat meestal resulteert in doodmoe zijn en vrijwel alleen maar willen slapen wat mijn eigenwaarde dan weer niet ten goede komt.
In tergend kleine stapjes lijkt het soms vooruit te komen, soms vraag ik mij af of ik hier ooit uit kom en toch houd ik mij daaraan vast, dat er ooit dagen komen waarin ik mij beter ga voelen en dat hoop ik ook zeker voor jou Heleen.
Groetjes Sandy
Heel herkenbaar. Na 30 jaar met nex, waren een aantal primaire gevoelens bij mij ‘verdwenen’. Boos worden, voor jezelf opkomen, mensen te vriend willen houden. Nu na 5 jaar, gaat het beter, maar boos worden lukt nog steeds niet goed en ook dat hoort erbij.
En na 5 jaar stap ik weer op de fiets om een tochtje te maken. Ik fietste vroeger wat af met hem om onderweg zijn eindeloze monologen aan te horen. Nu fiets ik alleen met mijn eigen gedachten en ontdek, dat dat heerlijk is.
Heel herkenbaar. Ik ben nu bijna 60 jaar en worstel al mijn hele leven met doorgaan met (vrijwilligers)werk ik eigenlijk geen zin in heb. Ik weet nog dat ik in de ziektewet zat en huilend bij de bedrijfsarts omdat hij wilde dat ik weer aan het werk ging. Hij vroeg of ik bang was dat ik het niet vol zou houden, maar huilend zei ik dat ik juist bang was dat ik het wel vol zou houden. Story of mij life. Doorgaan tegen mijn zin, in werk, in relaties en met mijn familie. Nu contact met mijn familie verbroken, vervroegd pensioen aangevraagd. Eindelijk rust. Maar minderwaardigheid, mezelf afstraffen, wegcijferen…..het zaadje is diep geplant, maar toch blijf ik nu kiezen voor mijn eigen geluk!
Helaas herkenbaar inderdaad. Ik heb de column en reacties meerdere keren gelezen en ervaar dat steeds opnieuw. Het geeft me kracht en moed omdat dit me laat zien dat ik er niet alleen voor sta. Woorden die me houvast bieden, juist door die herkenbaarheid.
En hoewel ik zie en ervaar dat ik narcisme overal om me heen is en heel veel stuk maakt, ben ik blij dat ik het nu doorzie. Soms al direct, in het moment en soms achteraf. Daardoor begrijp ik mezelf steeds beter. Begrijp ik waar de ineens opkomende angst, of paniek, of t verdriet (enz) vandaan komt.
En ja, dan spreek ik de woorden van m’n moeder tegen: ik ben niet gek…
Wat ik voel klopt, wat ik voel en ervaar klopt. Wat ik voel, ervaar en waarneem klopt.
Dank je wel voor het delen Heleen. We zijn sterk en moedig en dat houden we vast.
“Wat ik voel klopt, wat ik voel en ervaar klopt. Wat ik voel, ervaar en waarneem klopt.”
Die schrijf ik op een papier en plak naast mijn computer en op de spiegel en …
het is een soort mantra. helend.
Dank ervoor.
Sterk en moedig zijn we zeker!
Wat een mooie column Heleen. Heel goed beschreven, de twijfels, het verantwoordelijkheidsgevoel…
Ik heb ook veel vrijwilligerswerk gedaan in mijn leven, vaak jarenlang. En laatst ben ik ook uit een groepje gestapt. Een groep met een vreselijk manipulerende voorzitter en een aantal mensen die zelf weinig inbreng hadden en hem dus maar volgden. Ik werd het stoken, partijen tegen elkaar uitspelen, kleineren en beleren dat die man deed zo zat dat ik een mail heb geschreven die er niet om loog en die aan alle partijen heb gestuurd. Dat werd me natuurlijk zeer kwalijk genomen, vooral door deze voorzitter. Maar voor mij was het goed om met opgeheven hoofd en zelfs een klein beetje slaande deuren uit deze groep te stappen. Het had beleefder en omzichtiger gekund, zeker. Maar ik had al een paar keer aangegeven dat ik de werkwijze niet goed vond. En dat hielp niet. Dus dan zo maar.
Natuurlijk vroeg ik achteraf af of ik het anders had moeten doen. Maar nee, uiteindelijk vind ik van niet. En het heeft ook nog een goed effect gehad, hoorde ik later, op de samenwerking van de verschillende partijen.
Programmering even doorbroken, heel fijn, dat kan dus!
Goed gedaan hoor Heleen! En bedankt voor je waardevolle verhaal!
Liefs,
Lonne
Antwoord op Heleen, 3 Aug 16.37
Mooie filosofische reactie Heleen. 😉
Narcisme is zoiets bizars, dat je af en toe een helikopterview moet aannemen om er afstand van te kunnen nemen en je leven weer een beetje in het juiste perspectief te zien.
Ik herken die angst. Zodra je voor jezelf opkomt verwacht je de uitbarsting van de Narcist uit je verleden. Ik krimp in elkaar, denk dat de wereld gaat instorten. En dat gebeurt niet. Maar de angst blijft. En dat is de conditionering, dat ik eerst aan anderen denk, en eigenlijk niet aan mezelf.
Daarmee is je ik je afgenomen. Die mag je nu langzaam zelf weer gaan invullen. Ik praat soms hardop tegen mezelf, Wat wil je? En dan denk ik daar eens rustig over na. En geef het mezelf dan. Een kopje thee, iets te eten. Rust, even naar het toilet. Want alles is altijd belangrijker dan wat ik wil. Zodat ik vaak haastig naar het toilet moet omdat ik dat al een uur loop te verdringen….. Een heel klein voorbeeldje, maar een waarmee je jezelf kunt trainen om eerst aan jezelf en je eigen behoeften te denken.
Marjet, ik vertelde het aan een vriendin van mij, die enthousiast uitriep “dat heb ik ook”.
Zo leuk dat je dit schreef 😉
Waarin ik me zo goed kan herkennen is dat je zelf straffen om niet. Wanneer mij onrecht wordt aangedaan dan heb ik de neiging om me zelf terug te trekken in mijn schulp. Abrupt stop ik met alles, juist om mij zelf te straffen.
Heel herkenbaar.
Heb een brief aan mijn moeder geschreven die ik haar nooit zal geven…
Liefste mama,
Ja, ik noem je liefste. Je bent immers mijn mama en mijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk. Ik wou alleen dat dat omgekeerd ook zo was.
Toen jij en papa scheidden was ik 6. Op regelmatige basis vroeg je me wie ik het liefste zag. Eénmaal, de eerste keer heb ik geantwoord dat ik jullie beiden even graag zag.
Dat was het verkeerde antwoord… vanaf dan zei ik steevast : jou!
Jullie scheiding was een vechtscheiding. Ik lette goed op om niks positiefs te vertellen over mijn weekend bij papa, indien ik voelde dat het nodig was, roddelde ik zelfs. Ik loog dan, want eigenlijk was het bij papa heel fijn en gezellig.
Om de twee weken ging ik een weekend naar papa. Op zondag als hij me terug moest brengen, startte mijn dag met hevige buikpijn, want ik wist welke tweewekelijkse scène me te wachten stond. Vaak was je hysterisch, omdat hij te laat was. Dat had zo zijn gradaties. Je vond me ook steeds een ander persoon na dat weekend, niet goed dus wel te verstaan.
Op een zondag kon ik niet meer, ik lag ’s morgens wakker in bed en dacht toen : ik zeg het aan papa dat hij me echt op tijd moet brengen, dat mama anders door het lint gaat en dat ik het niet meer aankan. Ik heb het niet gedurfd.
Ik wist ook dat ik het nooit zo durven en dacht toen : dit moet stoppen. Een week later was papa overleden… Immens verdriet, maar dacht dat mijn probleem opgelost was.
Mama, je was er toen wel voor me, of toch min of meer. Je troostte me maar ik begreep niet hoe je begrip kon hebben voor mijn verdriet, ik was en ben er nog steeds van overtuigd dat je blij was dat hij weg was.
Ons leven ging verder, veel veranderde er niet, ik bleef voortaan altijd bij jou.
Ik wachtte je elke dag op aan de garagepoort als je thuis kwam van je werk. Ik maakte de vaatwas leeg en in schoolvakanties deed ik de strijk af en toe of kuiste de ramen, in de hoop dat je me graag zou zien, me zou waarderen. Je prees me ervoor.
Andere dagen vond je dat ik niet flink was, dan dreigde je met zelfmoord. Of je zette me af aan school en zei : nu ga ik een ongeval hebben. Tweemaal was dat ook zo, je geloofwaardigheid was top!
Toen maakte ik plannen : ik zou het later anders doen! Ik studeerde hard, ging naar unief en plande mijn perfecte leventje.
Weer een misser… Ik dacht dat eens getrouwd en kinderen, alles perfect zou worden.
Niets is minder waar.
’s Nachts belde je me uit bed omdat het niet ging, ik moest komen.
Je alcoholverbruik is ook geen helpende hand geweest.
Telkens draafde ik ’s nachts op, bracht je naar spoed omdat je suiker (mama heeft suikerziekte) helemaal ontregeld was.
De dag nadien als ik je kwam bezoeken straalde je : ik ben hier net op hotel!
Of : “Weet je in wat ik nu zin heb, in een glaasje rosé” Inwendig ontplofte ik , hele nacht wakker , ’s morgens de kinderen en dan naar het werk. Die rosé kon me gestolen worden.
Je gaf ook openlijk toe dat je liever had dat mijn man en ik uit elkaar gingen, dan was ik terug helemaal voor jou.
Aan mijn kinderen vraag je of ze me met jou willen delen.
Elk kerstfeest was het ruzie. Na wat wijn begon je over hoe slecht papa was en dat ik op hem lijk. Het kwam tot een confrontatie met mijn man, hij wou je vriendelijk naar buiten begeleiden omdat hij het niet duldde dat zijn vrouw in eigen huis zo behandeld werd. Je hebt zijn bril van zijn gezicht geslagen, hij heeft jou een duw gegeven en jij bent welwillig gevallen… Weeral zijn wij de slechten. Maar je valt eigenlijk wel heel vaak.
Ik begon afstand te creëren, kon niet aanzien hoe telkens weer ook mijn kinderen dit moesten aanzien.
Maar nog is het niet genoeg.
Nu schep je steeds maar op over hoe jouw buren voor jou zorgen, ik doe blijkbaar niets.
Deze zomer wou je naar je studio aan zee. Ik vond jouw moraal en fysieke toestand niet goed genoeg, maar heb je toch gebracht, anders was het weer het verwijt dat ik jou niets gun en alleen aan mezelf denk. 12 Uur later kon ik weer naar zee rijden, je was al gevallen en had een gebroken enkel. In het revalidatiecentrum noemde je me een smerige ros omdat ik jouw vatje rosé niet bij me had. En prees je je gelukkig maar één dochter te hebben, je had er beter geen gehad.
Na drie maanden ben je weer thuis. Ik heb heel je appartement opgeruimd, het was werkelijk een stal. Je had weer eens jouw eigen manier om me te bedanken : dank je om me zo te helpen, maar had je me zo geholpen bij mijn vertrek naar zee zou ik niet zo moe geweest zijn en zou mijn enkel nooit gebroken zijn.
Ik reageerde verontwaardigd, maar volgens jou begreep ik het helemaal verkeerd, neem ik alles slecht op en was dit jouw manier om te bedanken.
Mama, zo kan het niet verder, ik kan niet meer. Ik zie jou echt graag, je bent mijn mama. Maar ik kan het niet meer aan dat je de ene keer zo lief bent en je me de dag nadien als het ware bij het huisvuil plaatst.
Wanneer stopt dit, als je sterft?
Je wil zo graag met mij een goed gesprek, maar ik kan en mag gewoon niet eerlijk zijn.
Dat aantrekken en afstoten is zo vermoeiend en neemt eigenlijk al mijn tijd in beslag.
Hobby’s heb ik niet.
Wanneer ga je eens blij voor me zijn, oprecht fier en niet fier omdat jij daar zogezegd aan meegeholpen hebt.
Ik vrees nu dat het niet zal beteren. Ik denk nu dat je een narcist bent. Zou dat kunnen? Ik kan me natuurlijk vergissen. En het is ook behoorlijk pretentieus om zelf die diagnose te stellen.
Ik ga je dus proberen nog verder weg te duwen, niet omdat ik je niet graag zie, juist omdat ik je zo graag zie. Anders deed het zo geen pijn.
Ik wou dat ik voor één keer op je schoot kon kruipen zoals een klein meisje en dat je me dan zou omarmen, maar dan wel onvoorwaardelijk.
Het spijt me mama dat ik voor jou niet de perfecte dochter kan zijn, daar zal ik mee moeten leren leven. Ook dat je me misschien ergens wel graag ziet, maar dat je jezelf nog veel liever ziet.
Het ga je goed.
XXX
hartverscheurend eerlijk, Oona.
veel liefs en sterkte.
pretentieus om zelf een diagnose te stellen??? vindt jouw eigen waarheid, zie die onder ogen, dat mag je altijd !!!
Het herinnert mij aan een ervaring na het zien in de bioscoop van de film: The Bridges of Madison County. ‘draak van een drama roep ik achteraf, omdat ik me dan verzet tegen te veel opgewekte gevoelens.
een liefdesrelatie die kort is, heel mooi, en niet kan: hartverscheurend.
Daarna liep ik terug naar huis langs de rivier en heb plots vreselijk moeten huilen. Ik bedacht dat ik van niemand zoveel heb gehouden als van mijn moeder.
Wat een pijn.
Ik had al een paar jaren geen of weinig contact met mijn ouders… Eigenlijk weet ik alleen nog deze gebeurtenis en niet meer precies wanneer in mijn leven dit plaatsvond. die uitbarsting van gevoelens was goed. Ik heb het daarna weer van mij af laten glijden.
ik probeer steeds meer met beide ogen te kijken, tegelijk. Niet met één oog te zien dat ik naar haar liefde verlangde en met het andere oog te zien dat het vooral was geweest ‘liefde niet ontvangen’ van haar.
Het waarom laat ik liever achter me, daar kom ik nooit uit maar dat hoef ik ook niet meer te kunnen. Dat vreet niet meer aan me.
Ik hou heel erg van de natuur. De natuur vraagt niks, geeft alleen. Helend. Plaatsvervangende liefde? In ieder geval doet het me erg goed als ik wandelend in het bos, op de hei, langs stromend water merk hoeveel ik daar van kan genieten.
Nu denk ik aan een gedicht dat ik ooit schreef, dat hierbij past.
ik zou zo graag weg willen zijn van het lamplicht
en het zitten in de kring
om alleen te zijn in een heel ver land
een boom in de vlakte
die hoort bij de lucht en de aarde
en die de leegte rondom
vult met zacht geruis van takken.
dan mogen er vogels
in mijn armen komen
en eens een mens, slapend aan mijn voet
dan ook misschien
als het nog niet te laat is
zal ik zelf mens willen zijn
Fijn dat jij je brief aan je moeder voor jezelf hield, maar wel deelde op deze veel geprezen site, met ons. Dat je publiek vond en jouw brief daar publiceerde.
Het is niet niks om het op te schrijven, een daad van creativiteit.
Een daad voor jouw zelf om het naar ons te sturen.
Dank
met tranen in mijn ogen: wij kennen elkaar.
Wij kennen elkaar inderdaad….
Prachtig geschreven je gedicht.
Ik probeer me nu ook te focussen op de natuur, samen wandelend met mijn hond. Een vat vol onvoorwaardelijke liefde!
Het is alsof ik alleen op die momenten mijn eigen ik in mijn lichaam heb, vreemd verwoord misschien, maar kan het niet anders beschrijven. Het gevoel los te zijn…
Liefs,
Oona
Oona, ik snap dat wel: “op die momenten mijn eigen ik in mijn lichaam heb”. Even verlost van de druk die je anders voortduren voelt om te voldoen aan wensen van een ander en daarbij jezelf onderdrukt, negeert, wat het resultaat is van de narcistische mishandeling.
Je zult zien dat je langzaam maar zeker meer verlangen ontwikkelt om weer jezelf te zijn in alle situaties, ook als je moeder nog in je leven blijft. Dat laatste is wel meteen het lastigste, voor je het weet val je terug in de oude rol. Verwijt het jezelf niet, het is niet jouw schuld, het is echt niet jouw schuld.
Wees geduldig met jezelf, het kost nu eenmaal tijd om de stappen te doen die je op jouw eigen levensweg brengen.
Ik heb respect voor je dat je naast alles wat je moet doorstaan ook nog je kinderen opvoedt en daarbij ziet dat je geen dwaze dingen moet doen. Goed dat je dat in de gaten hebt!
Ik wens je veel sterkte.