Tag: verborgen narcisme

Het kan iedereen overkomen

Dit is een gastblog van Mariz

Ik ging in therapie tijdens mijn relatie en al gauw kreeg ik te horen dat ik te afhankelijk was, geen duidelijke grenzen aangaf, ik ‘liet me mishandelen’. Dus ik voelde me nog verantwoordelijker voor de rare problemen en de totaal gestoorde communicatie. Ik dacht, ik ga nog harder aan mezelf werken, want nu snapte ik waarom mijn toenmalige vriend me zo afkeurde. Natuurlijk was ik niet leuk!

Dat ik midden in (verborgen) narcistische mishandeling zat, zag ik niet. Ik had het niet achter hem gezocht, hij zat vast niet lekker in zijn vel.

Na maanden barstte de bom omdat ik ineens zo boos werd om zijn leugens dat ik hem de deur uitzette. Hoera, een overwinning. Ware het niet dat ik na een Hoover actie zo weer in zijn veelbelovende mooie armen lag en het spel weer begon. De finale was dat hij me alsnog dumpte en gewoon uit het niets verdween, zonder een woord. Ik voelde me zo dom! Ik had hoop, ik was blij met de hereniging en Bam. Ik ben van de hemel in een zwarte diepe put gezakt en werd kneiterdepressief, dat duurde maanden. En ik bleef maar naar hem verlangen, nu zie ik dat dit geen liefde maar pure kwelling was. Hoewel ik wist dat het eindig was, bleef ik wachten en hopen op een teken van leven en al mijn levensenergie liep uit me. Ik dissocieerde om de onhanteerbare pijn aan te kunnen. Lees verder “Het kan iedereen overkomen”

Wespennest

Dit is een gastcolumn van Heidi

En dan is er ineens een wespennest in mijn tuin. Een tuin die ik met zo veel liefde vorm geef en verzorg. Een tuin die ik langzaam maar zeker tot mijn paradijsje maak. Ik bepaal wat er wel en wat er niet mag groeien. Soms komt er spontaan iets op waarbij ik me bedenk of het wel of niet welkom is. Soms twijfel ik, laat ik het even gaan om dan later alsnog te beslissen dat deze gast te veel gaat woekeren, andere schatjes gaat verdringen en ruk ik het alsnog harteloos de grond uit. Het is mijn zelf gecreëerde paradijsje waarin ik mij veilig waan. Waarin mijn geluk niet op kan als er per ongeluk een roodborstje op mijn voet landt als ik ontspannen in mijn hangmat neerplof of wanneer een vlinder even bij mij uitrust. Ik kan er oprecht vol van schieten. Oh help, de ouderdom krijgt genadeloos grip op mij.

Nu schiet ik echter vol om een hele andere reden. Een ijverig volkje heeft de schoonheid van mijn tuin ontdekt. Was ik nog in euforie toen ik in het voorjaar een hommelnest ontdekte, nu kijk ik met gemengde gevoelens naar een wespennest. Geen nieuw verschijnsel in mijn tuin, heb er al twee weg laten halen. Maar deze zaten in mijn ateliertje. Nu hebben ze hun weg gevonden onder de grond, onder mijn siertuin. En mijn god, wat hebben ze het druk. Ze doen waar ze voor geboren zijn. Maar dit ijverige volkje kan het mij verdomd lastig maken. Sterker nog, ik ben allergisch voor ze. Je zou kunnen zeggen dat ze levensbedreigend voor me zijn. Het gaat me aan mijn hart dit volkje uit te moorden. En nog wel met gif dat misschien ook mijn andere bewoners de das om zouden kunnen doen. Hun lot ligt in mijn handen. Toch heb ik het gevoel geen keus te hebben.
En dan voel ik ineens een dramatische overeenkomst. Ik vind het belachelijk, maar ben al wat emotioneel opgestaan door waarschijnlijk de zoveelste verliefdheid die lijkt te gaan stranden. Maar daar gaat de vergelijking niet eens over. (hoewel, het kwam in mijn leven, liet het even toe en ruk het wellicht alsnog mijn leven uit.) Het maakt me alleen wat labieler en bevattelijk voor dit soort belachelijke hersenspinsels. Lees verder “Wespennest”

Vrijheid – het gaat in stapjes 3..2..1


Dit is een gastcolumn van Summermoon

Vrijheid – al vaker schreef ik erover. Want vrijheid is iets wat ik niet kende omdat ik het niet gewend was. Als ik het al ooit voelde, wist ik niet wat het was en duurde het maar kort. Maar dat dat gevoel dagenlang kan aanhouden en dat dat goed is
. Dát ken ik niet


Ik kan dat wel leren, ontdek ik. En dat gaat niet van de ene op de andere dag. Het is een proces. Een proces van vallen en opstaan. Van 3 stappen vooruit en 3 terug. En die grote stappen, mogen ook kleine stapjes zijn. En tussen die stappen mogen pauzes zitten. Dat mag. Dat bepaal ik tenslotte ook zelf. En dat gevoel van het echt zelf bepalen, dat is voor mij vrijheid. En die vrijheid kan ik nu steeds meer ervaren omdat ik gescheiden ben en die druk van mijn verborgen narcist niet meer hoef te voelen. Lees verder “Vrijheid – het gaat in stapjes 3..2..1
”

’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’

Het effect van de stiltebehandeling
Dit is een gastcolumn van Vroefje

Hoewel niet elke narcist zich hiermee bezig schijnt te houden, zullen er helaas toch ook velen onder ons zijn die het net als ik wel kennen; het doodzwijgen. Ik ben hier meer informatie over gaan opzoeken en mijn mond viel open.

De officiĂ«le naam is Ostracisme; Schervengerecht. Het heeft zijn wortels in de oude Griekse beschaving waar het gebruikt werd om in politieke kringen een persoon die al te machtig dreigde te worden te elimineren, om zo de democratie te beschermen. Degene met de meeste scherven werd een ‘persona non grata’. Er werd niet meer tegen hem gepraat, hij hoorde er niet meer bij en werd geacht zichzelf uit de gemeenschap te verwijderen. Lees verder “’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’”

De narcist en zijn leegte

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Omgaan met de leegte in jezelf is iets wat narcisten nooit hebben geleerd. In deze blog beschrijf ik hoe ik de leegte bij mijn stille narcist heb ervaren. Ik kan dit beschrijven nu ik meer gelezen en geleerd heb over verborgen narcisme1).

‘Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.

Lees verder “De narcist en zijn leegte”

Bevrijdingsdag?

Dit is een gastcolumn van Jantine

Het is drie uur ’s middags op 5 mei, bevrijdingsdag. Ik zit in een hoekje van mijn huis. De gordijnen aan de voorzijde zijn dicht omdat ik me niet veilig voel. In het huurhuis dat net vijf dagen op mijn naam staat. Ik tril en voel me niet op mijn gemak. Duidelijk hoorbaar is in het huis naast me een verhuizing aan de gang. Mijn bejaarde buurvrouw van 85 verhuist blijkbaar deze middag. Zij wordt geholpen door mijn ex en zijn vrienden. Hij bezorgde me hevige PTSS en de anderen die er zijn en me niet geloofden versterken mijn angst.

De mensen in de woning naast me zijn allen overtuigd van de goedheid van mijn ex, hulpvaardig zijn betekent immers dat je een goed hart hebt? Dat praktisch helpen niets zegt over daadwerkelijk empathisch zijn ontgaat hun volledig. Zijn rookgordijn doet zijn werk.

Lees verder “Bevrijdingsdag?”

Het masker van de geestelijke gezondheid

Twee weken geleden was er op de Belgische radio een interview met een Belgische narcisme-expert dat heel veel herkenning en positieve reacties opleverde. ‘Zeer verhelderende uiteenzetting en zo raak!’, was een van de vele reacties.

Dit interview (link onderin deze blog) met auteur en psychotherapeute Diane Ruthgeerts is genuanceerd en verdiepend. Het gaat over narcisme en de gevolgen ervan. In deze blog worden onze eigen bevindingen afgewisseld met fragmenten uit dit artikel n.a.v.het interview.

Lees verder “Het masker van de geestelijke gezondheid”

De ‘golden child’

Dit is een gastcolumn van Charlotte

Ik zeg altijd dat ik in de oorlog geboren ben, dan kijken ze me aan en zeggen: dat kan niet, dat je 1940/1945 geboren bent. Inderdaad dat is ook niet zo, het was ruim na de oorlog, bij ouders die wel de oorlog hadden meegemaakt. Mijn vader op een heftige manier na de oorlog (zijn ouders waren ‘fout’ in de oorlog) en voor mijn moeder was het heftig in de oorlog. Beide ontkennen dat trouwens tot op de dag van vandaag, ‘Nee hoor, het was een fijne tijd.’ Ongelooflijk vind ik dat, hoeveel afweer een mens kan hebben.

Maar het was wel oorlog tussen mijn ouders, altijd strijd en altijd ruzie. Toen ik ging studeren dacht ik dat mijn ouders oorlogsslachtoffers waren, want het was niet te harden thuis. Alles moest perfect zijn volgens mijn vader, en mijn moeder had de ‘poetsziekte’ zoals we dat toen noemden, later wist ik wel beter. Lees verder “De ‘golden child’”

Hoe het mij overkwam

Dit is een gastcolumn van Martin

Zij was een leuke charmante verschijning, de vrouw die ik via mijn werk leerde kennen. Ze was een moeder van een pasgeboren kindje die ‘aan de kant’ was gezet. Ik viel op haar en na een paar aftastende maanden kwamen er gevoelens en besloten we om met z’n drieĂ«n verder te gaan. Allebei nog recentelijk gescheiden trok ze met haar kindje bij mij in, een vrouw die zelfverzekerd en zorgzaam overkwam maar ook wel onzekere en introverte trekjes vertoonde. Daarin verschilden we niet zoveel van elkaar. We ‘leerden’ elkaar meer en meer kennen en dat ging uiteraard met aanpassingen en concessies van beide kanten. Bij mij pikte ze de studie weer op waaraan ze tijdens haar zwangerschap was begonnen en toen dat mogelijk werd ging ze parttime werken. Zij was een vrouw die wat gereserveerd in het leven stond, geen uitbundig type, wel een perfectionist maar daar deed ikzelf niet voor onder. Lees verder “Hoe het mij overkwam”

‘We worden als professionals zo gemakkelijk op het verkeerde been gezet’

De film ‘Zij lijkt het probleem te zijn’ is inmiddels door veel professionals en ervaringsdeskundigen met instemming en herkenning bekeken. Ook de voor- en nabeschouwingen met experts en betrokkenen maakten indruk. Sietske Dijkstra treedt in de film op als expert maar kon niet bij de premiùre zijn. Tako had daarom een apart interview met haar dat nu op onze website te zien is.

Lees verder “‘We worden als professionals zo gemakkelijk op het verkeerde been gezet’”