Dit is een gastblog van Jan Willem
Ik grijp altijd terug naar één en hetzelfde incident en dat gaat als volgt: Mijn inmiddels overleden vader was alcoholist en slikte Prozac. Een keer beukte hij me met volle vuist op mijn mond, terwijl ik jarenlang bezig was om professioneel fluitist te worden. Van jongs af aan betaalde mijn vader de dure dwarsfluitlessen, waarvoor hij zich ‘met alle liefde uit de naad moest werken’. Hij bespeelde immers zelf ook ‘vol liefde’ de dwarsfluit.
Het woord ‘liefde’ werd met boze blik herhaald. ‘Maar wat was het toch jammer dat hij er zo weinig ‘liefde’ voor terugkreeg.’
M’n moeder zat als een koninginnetje, met een esoterisch boek, op de bank. De klap op mijn mond werd door haar afgedaan met: ‘Jan Willem, er zijn meer mensen die zich storen aan jou. Heb je het ook niet een heel klein beetje aan jezelf te danken?’ Einde verhaal. Lees verder “Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?”