Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 2)

Dit is een gastcolumn van Mariz

Doordat ik in een relatie met een narcistische man zat maar dat niet vast kon stellen toen ik er middenin zat, draaide ik steeds dieper vast in een vicieuze cirkel die mogelijk voor velen herkenbaar is. Ik had mezelf een ‘Robot-stand’ aangemeten, puur uit zelfbehoud, en die hielp als een pantser tegen zijn nare gedrag. Ik werd zo vreselijk nerveus voor wat er wel of niet kwam, of ik wel of niet een antwoord kreeg en hoe dat antwoord dan zou zijn, welke toon en vooral een diepgewortelde angst hem kwijt te raken. En ja… zo had ik de cirkel rond, ik was verslaafd aan hem, was totaal gegijzeld en ik zag niet dat ik zelf de sleutel had. Want soms, heel soms, was er die opleving. De langste duurde twee maanden waarin ie weer die Grote Liefde van weleer was, ik durfde weer spontaan te zijn, we praatten weer en oh wat hield ie van me. Ja, hij gaf ook wel toe dat alles ook wel een heel klein beetje aan hem had kunnen liggen, met zo’n kruimel vol inzicht was ik dan weer helemaal hoopvol naar de toekomst.

Lees verder “Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 2)”

Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 1)

Dit is een gastcolumn van Mariz

Toen ik mijn ex ontmoette was ik erg onder de indruk van hoe hij kon spreken over de liefde en relaties. Hij was ontzettend gekrenkt door zijn ex-vrouw die van hem wilde scheiden en zijn verdriet dat zijn gezin nu uit elkaar gevallen was. Hij kon prachtig spreken over hoe belangrijk het is elkaar te waarderen in de relatie en dat zij dat nooit deed. Ze was niet affectief en ze was maar bot en hij deed zo zijn best met al zijn romantiek. Hij werd stapel op mij en ik op hem, ook vanwege die mooie belofte die hij in zich droeg. Dat leek in het begin ook zo te zijn, hij belde me elke dag, praatte me murw over hoe verliefd ie op me was en was uiterst voorzichtig met me hoe hij me behandelde. Ik dacht, deze gaat mij nooit pijn doen, dit is mijn man.

Lees verder “Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 1)”

Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?

Dit is een gastblog van Jan Willem

Ik grijp altijd terug naar één en hetzelfde incident en dat gaat als volgt: Mijn inmiddels overleden vader was alcoholist en slikte Prozac. Een keer beukte hij me met volle vuist op mijn mond, terwijl ik jarenlang bezig was om professioneel fluitist te worden. Van jongs af aan betaalde mijn vader de dure dwarsfluitlessen, waarvoor hij zich ‘met alle liefde uit de naad moest werken’. Hij bespeelde immers zelf ook ‘vol liefde’ de dwarsfluit.

Het woord ‘liefde’ werd met boze blik herhaald. ‘Maar wat was het toch jammer dat hij er zo weinig ‘liefde’ voor terugkreeg.’

M’n moeder zat als een koninginnetje, met een esoterisch boek, op de bank. De klap op mijn mond werd door haar afgedaan met: ‘Jan Willem, er zijn meer mensen die zich storen aan jou. Heb je het ook niet een heel klein beetje aan jezelf te danken?’ Einde verhaal. Lees verder “Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?”

De ‘Bijzondere Vriendschap’

Dit is een gastblog van Mariz

Onlangs schreef ik een paar blogs over het verloop van mijn relatie met een (verborgen) narcist. Deze is nu een jaar voorbij en ik ben nog bezig om alles te verwerken. Gelukkig met behulp van een goede therapeute die ik via Het Verdwenen Zelf heb gevonden en de goede boeken van Iris Koops.

Dankzij deze boeken en therapie ben ik wakker geworden uit een heel raadselachtige hypnose en heb ik ontzettend veel kennis opgedaan over hoe narcisten in elkaar zitten en hoe je het soms helemaal niet ziet. Vooral wanneer de narcist in kwestie ontzettend ‘liefdevol en spiritueel’ is. Daar gaat mijn blog dit keer over: over een ‘goede vriendin’.

Ik ben gelukkig gezegend met een paar ontzettend goede vriendinnen en een zus die mij steunen, begrijpen en voor mij staan voor een normale en gezonde wereld met wederkerigheid en respect en vooral ook humor. Ik heb een fijne basis, gelukkig, anders was ik denk nog meer in de war geweest van wat er speelde.

Ik was ook al jaren bevriend met een vrouw die ik op yoga had leren kennen. Ik merkte dat ze zich erg tot me aangetrokken voelde en direct heel open was, super aardig, opgewekt en iemand met veel energie. In die tijd was ik zelf ook nog wat meer ontvankelijk, open en ik had nog niet zo goed in de gaten dat leuke open en energieke mensen niet per definitie ‘zuiver’ zijn, om maar even haar jargon te gebruiken. Lees verder “De ‘Bijzondere Vriendschap’”

Het kan iedereen overkomen

Dit is een gastblog van Mariz

Ik ging in therapie tijdens mijn relatie en al gauw kreeg ik te horen dat ik te afhankelijk was, geen duidelijke grenzen aangaf, ik ‘liet me mishandelen’. Dus ik voelde me nog verantwoordelijker voor de rare problemen en de totaal gestoorde communicatie. Ik dacht, ik ga nog harder aan mezelf werken, want nu snapte ik waarom mijn toenmalige vriend me zo afkeurde. Natuurlijk was ik niet leuk!

Dat ik midden in (verborgen) narcistische mishandeling zat, zag ik niet. Ik had het niet achter hem gezocht, hij zat vast niet lekker in zijn vel.

Na maanden barstte de bom omdat ik ineens zo boos werd om zijn leugens dat ik hem de deur uitzette. Hoera, een overwinning. Ware het niet dat ik na een Hoover actie zo weer in zijn veelbelovende mooie armen lag en het spel weer begon. De finale was dat hij me alsnog dumpte en gewoon uit het niets verdween, zonder een woord. Ik voelde me zo dom! Ik had hoop, ik was blij met de hereniging en Bam. Ik ben van de hemel in een zwarte diepe put gezakt en werd kneiterdepressief, dat duurde maanden. En ik bleef maar naar hem verlangen, nu zie ik dat dit geen liefde maar pure kwelling was. Hoewel ik wist dat het eindig was, bleef ik wachten en hopen op een teken van leven en al mijn levensenergie liep uit me. Ik dissocieerde om de onhanteerbare pijn aan te kunnen. Lees verder “Het kan iedereen overkomen”

Wespennest

Dit is een gastcolumn van Heidi

En dan is er ineens een wespennest in mijn tuin. Een tuin die ik met zo veel liefde vorm geef en verzorg. Een tuin die ik langzaam maar zeker tot mijn paradijsje maak. Ik bepaal wat er wel en wat er niet mag groeien. Soms komt er spontaan iets op waarbij ik me bedenk of het wel of niet welkom is. Soms twijfel ik, laat ik het even gaan om dan later alsnog te beslissen dat deze gast te veel gaat woekeren, andere schatjes gaat verdringen en ruk ik het alsnog harteloos de grond uit. Het is mijn zelf gecreëerde paradijsje waarin ik mij veilig waan. Waarin mijn geluk niet op kan als er per ongeluk een roodborstje op mijn voet landt als ik ontspannen in mijn hangmat neerplof of wanneer een vlinder even bij mij uitrust. Ik kan er oprecht vol van schieten. Oh help, de ouderdom krijgt genadeloos grip op mij.

Nu schiet ik echter vol om een hele andere reden. Een ijverig volkje heeft de schoonheid van mijn tuin ontdekt. Was ik nog in euforie toen ik in het voorjaar een hommelnest ontdekte, nu kijk ik met gemengde gevoelens naar een wespennest. Geen nieuw verschijnsel in mijn tuin, heb er al twee weg laten halen. Maar deze zaten in mijn ateliertje. Nu hebben ze hun weg gevonden onder de grond, onder mijn siertuin. En mijn god, wat hebben ze het druk. Ze doen waar ze voor geboren zijn. Maar dit ijverige volkje kan het mij verdomd lastig maken. Sterker nog, ik ben allergisch voor ze. Je zou kunnen zeggen dat ze levensbedreigend voor me zijn. Het gaat me aan mijn hart dit volkje uit te moorden. En nog wel met gif dat misschien ook mijn andere bewoners de das om zouden kunnen doen. Hun lot ligt in mijn handen. Toch heb ik het gevoel geen keus te hebben.
En dan voel ik ineens een dramatische overeenkomst. Ik vind het belachelijk, maar ben al wat emotioneel opgestaan door waarschijnlijk de zoveelste verliefdheid die lijkt te gaan stranden. Maar daar gaat de vergelijking niet eens over. (hoewel, het kwam in mijn leven, liet het even toe en ruk het wellicht alsnog mijn leven uit.) Het maakt me alleen wat labieler en bevattelijk voor dit soort belachelijke hersenspinsels. Lees verder “Wespennest”

Vrijheid – het gaat in stapjes 3..2..1…

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Vrijheid – al vaker schreef ik erover. Want vrijheid is iets wat ik niet kende omdat ik het niet gewend was. Als ik het al ooit voelde, wist ik niet wat het was en duurde het maar kort. Maar dat dat gevoel dagenlang kan aanhouden en dat dat goed is…. Dát ken ik niet…

Ik kan dat wel leren, ontdek ik. En dat gaat niet van de ene op de andere dag. Het is een proces. Een proces van vallen en opstaan. Van 3 stappen vooruit en 3 terug. En die grote stappen, mogen ook kleine stapjes zijn. En tussen die stappen mogen pauzes zitten. Dat mag. Dat bepaal ik tenslotte ook zelf. En dat gevoel van het echt zelf bepalen, dat is voor mij vrijheid. En die vrijheid kan ik nu steeds meer ervaren omdat ik gescheiden ben en die druk van mijn verborgen narcist niet meer hoef te voelen. Lees verder “Vrijheid – het gaat in stapjes 3..2..1…”

’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’

Het effect van de stiltebehandeling
Dit is een gastcolumn van Vroefje

Hoewel niet elke narcist zich hiermee bezig schijnt te houden, zullen er helaas toch ook velen onder ons zijn die het net als ik wel kennen; het doodzwijgen. Ik ben hier meer informatie over gaan opzoeken en mijn mond viel open.

De officiële naam is Ostracisme; Schervengerecht. Het heeft zijn wortels in de oude Griekse beschaving waar het gebruikt werd om in politieke kringen een persoon die al te machtig dreigde te worden te elimineren, om zo de democratie te beschermen. Degene met de meeste scherven werd een ‘persona non grata’. Er werd niet meer tegen hem gepraat, hij hoorde er niet meer bij en werd geacht zichzelf uit de gemeenschap te verwijderen. Lees verder “’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’”

De narcist en zijn leegte

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Omgaan met de leegte in jezelf is iets wat narcisten nooit hebben geleerd. In deze blog beschrijf ik hoe ik de leegte bij mijn stille narcist heb ervaren. Ik kan dit beschrijven nu ik meer gelezen en geleerd heb over verborgen narcisme1).

‘Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.

Lees verder “De narcist en zijn leegte”

Bevrijdingsdag?

Dit is een gastcolumn van Jantine

Het is drie uur ’s middags op 5 mei, bevrijdingsdag. Ik zit in een hoekje van mijn huis. De gordijnen aan de voorzijde zijn dicht omdat ik me niet veilig voel. In het huurhuis dat net vijf dagen op mijn naam staat. Ik tril en voel me niet op mijn gemak. Duidelijk hoorbaar is in het huis naast me een verhuizing aan de gang. Mijn bejaarde buurvrouw van 85 verhuist blijkbaar deze middag. Zij wordt geholpen door mijn ex en zijn vrienden. Hij bezorgde me hevige PTSS en de anderen die er zijn en me niet geloofden versterken mijn angst.

De mensen in de woning naast me zijn allen overtuigd van de goedheid van mijn ex, hulpvaardig zijn betekent immers dat je een goed hart hebt? Dat praktisch helpen niets zegt over daadwerkelijk empathisch zijn ontgaat hun volledig. Zijn rookgordijn doet zijn werk.

Lees verder “Bevrijdingsdag?”