Dit is een gastcolumn van Roos.
Mensen deden me kwaad toen ik nog maar heel klein was. En ook daarna. Nu is het voorbij, maar het gif zingt soms nog rond.
In haar boeken heeft Iris het over het belang van ontgiften. En zo voel ik het precies. Het zijn niet de nare ervaringen op zich, die je dan moet verwerken en dan is het klaar. Ten eerste; hoe kan je al die ervaringen verwerken? Het zijn er duizenden, voor een buitenstaander onbetekenend. “Zo bedoelde hij het vast niet, hij glimlachte er toch bij?” Jawel, zo bedoelde hij het wel. “Dat kan ze echt niet gezegd hebben”. Jawel, dat zei ze wel, ik was er toch bij? En ze zei het tegen mij. Ten tweede, het gaat erom wat die ervaringen zeggen. Er zit een boodschap achter: het gif. Het gif werd dagelijks in honderden porties toegediend.
Narcistische mishandeling. Dat was ik jaar in jaar uit meemaakte kreeg een woord, eindelijk de juiste betekenis. Nee, ik werd niet zo behandeld omdat ik slecht was. Ik werd zo behandeld omdat zij slecht waren en mij mishandelden. Ouders horen je welkom te heten en te willen weten wie je bent. Je te helpen te worden wie je bent. Ze horen je zeker niet te willen vernietigen.
Overal op het internet kun je informatie vinden over narcisme en dat is op zich goed. Maar het gaat mij niet zozeer om wat narcisme is. Het gaat om het verwoestende effect ervan, om de duizenden stukjes waarin ik gebroken ben. Dat ik die ten opzichte van elkaar ging begrijpen. Dat ik mezelf weer ging begrijpen, want al die stukjes vertelden samen een verhaal. Die fragmenten moesten gelijmd worden. Jarenlang keek ik in de spiegel, maar het glas was gebroken dus zag ik alleen snippers. Toen alles aan elkaar gelijmd was, zag ik mezelf voor het eerst. Ik heette mezelf welkom.
De boeken van Iris waren voor mij de lijm. Het was alsof ze erbij was geweest. Ik ging alles ten opzichte van elkaar begrijpen. Als je opgroeit in gekte heb je echt niets aan moeilijke theorie of oppervlakkige ‘tips’ die je van een website plukt. Tenminste, ik had er niets aan. Je vindt de weg in een totaal onbekend land ook niet met een kort lijstje punten. Het was allemaal te ingewikkeld, te verwarrend, gekmakend waar ik uit kwam. En nu snap ik waar mijn ouders dag in dag uit mee bezig waren. Met de hulp van een therapeut kon ik het ook voelen. Zonder hem was het veel te onveilig om ook maar iets te voelen, Ik had het juist overleefd door niets te voelen.
Mensen hebben mij kwaad gedaan en heel lang was ik enkel schaamte. Het klopt niet als ouders zich tegen hun eigen kind keren. Er moest aan mij van alles niet kloppen, dat kon niet anders. Het gif werkte, ook al had ik het contact met mijn ouders al verbroken. Tot ik het tegengif vond. Ik kon dit mezelf gaan toedienen, dat was voor mij zo belangrijk. Ik kon mezelf gaan genezen. Ik las en herlas. De boeken van Iris hebben mij ook geholpen om te weten wat ik nu kan doen. Toen ik het allemaal begreep was ik blij, maar ik keek wel naar een slagveld als ik mezelf in de spiegel zag. Dus ik ben aan het opbouwen. Elke dag kleine stapjes. Nee, ik kan niet zomaar vertrouwen. Ik kan niet zomaar het volle leven in. Maar ik heb voor het eerst een leven. En dat is me alles waard!
Roos
12 reacties op “Mensen hebben me kwaad gedaan”
Lieve Roos, wat heb jij meegemaakt. Je jonge leven is je ontnomen van bij de geboorte. Tracht zoveel mogelijk in te halen en zoveel mogelijk lief te hebben. Jij kunt het !
Bij mij was het mijn moeder die zich tegen mij afzette, mijn vader was het positieve tegengewicht. Heel ongemerkt ontpopte onze zus zich als een narciste. Mijn tweede echtgenoot gedroeg zich herkenbaar voor mij…. Ik heb door dit alles de foute partner gekozen… maar ben nu volledig vrij van alle narcisten in mijn leven. Het geeft me meer en meer een bevrijdend gevoel. Er is aan dit alles één groot voordeel… je zal een narcist al van ver herkennen. We gaan een rustige narcismevrije oude dag tegemoet. Warme omhelzing van Bea
Geweldig verwoord, Roos!
Het is soms zo moeilijk om uit te leggen aan anderen wat het geweest is…en de gevolgen ervan .
Je woorden steunen me weer…vandaag…Net nu ik het weer eens nodig heb. Bedankt!
Prachtig verwoordt lieve Roos.
Ik wens je al het goede en licht op jouw levensweg.
Liefs
Herkenbaar Roos! Ook bij mij werd vanaf m’n prilste bestaan het gif toegediend en is uit contact gaan mijn redding geweest, de enige mogelijkheid om te kunnen ontgiften. Iets wat mijn omgeving regelmatig niet echt begrijpen kan. Want het zijn toch je ouders!
Stap voor stap groeien naar een zelfbewustzijn waar ik het bestaan niet van vermoedde! Wat ben ik mooi en nog puur daar diep van binnen!
Ik wens je veel sterkte en kracht toe en uiteindelijk ook veel plezier in de zoektocht naar jezelf! Xx
Ik was 15 jaar woonde bij m’n ouders. ik lag in m’n bedje om te gaan slapen. Toen overviel mij ineens het gevoel dat ik vies was , besmeurd en dat ik slecht was.Ik begreep niks van die gevoelens,een soort verbazing, ik was nog zo jong , kon niet bedenken wat voor slechts ik gedaan zou hebben.. m’n leven zou heel moeilijk worden. ook die gedachte begreep ik niet. ben inmiddels 75 , was dit de non verbale boodschap van mijn narcistische ouders?,schelden, gewelddadig beschuldigend, ik denk het wel, m’n leven was zeker heel moeilijk als kind en later in m’n huwelijk met een partner , narcistisch psychopathie, , alcoholisme , gewelddadig.Gelukkig ,ik ben er nu al heel lang uit, en grotendeels emotioneel los van., maar vergeten , nee dat niet .Ook de volgende generatie, Krijgt treurig genoeg met de beschadigingen van het verleden te maken. Trix.
Super Roos! Je bent op de goede weg! Vreselijk om mee te maken! Ik leef met je mee, maar zolang je bij jezelf blijft vanaf nu, jezelf belangrijk vindt dan komt het goed.
Beste Roos,
Wat fijn dat het boek van Iris je zoveel steun geeft. Pak langzaam, in je eigen tempo, je ‘zaadjes’ op en ‘becomes the Rose…’
The Rose…
Zo herkenbaar! Ik zoek nog naar de juiste therapeut. Ik heb wel al een leven doordat ik met Mn 16de jaar Mn ouderlijk huis ontvluchtte en op mezelf ging wonen. Het was thuis blijven en karakterzelfmoord plegen of sterven in Eindhoven, ver weg van mijn ouderlijk huis, het was me beide om het even. Heb het overleefd 😁. Zo veel jaar later en nog steeds vind ik stukjes van mezelf.. gelukkig ben jij ook onderweg naar jezelf… fijn om te lezen. Mooi verwoord he! Succes met de zoektocht naar waar de stukjes passen.. Nikie
Het goed verwoorde stuk en de reacties hierop zijn zo herkenbaar. Mijn redding was een docent van mijn opleiding die vroeg wat ik voelde. Ik was toen 36 jaar. Voelen dat wist ik niet meer en ook niet meer wie ik was. Vanaf kind af aan kreeg ik de onuitgesproken opdracht van beide ouders om mij voortdurend aan te passen en af te stemmen eerst op mijn andere mensen in mijn omgeving. Dat ging mij makkelijk af als hoogsensitief kind.
De bovenstaande vraag van desbetereffende docent was voor mij het kantelpunt. Ik vroeg mij steeds vaker af wat ik voelde en kwam gaandeweg weer in contact met mijn Zelf. Op een gegeven moment heb ik de vader van mijn kinderen de deur gewezen en hij vertrok huilend als een klein jongetje. Hij ging terug naar zijn moeder. Ik wilde wel verder maar op een andere wijze. Vanuit mijn hervonden zelf. Jarenlang had ik voor ik hem de deur wees gevraagd om samen in therapie te gaan. Hij zei dat niet nodig te hebben omdat hij volgens eigen zeggen hetzelfde was gebleven en ik veranderd was in de loop der tijd (19 jaar) Bijzonder was in dit helingproces dat mijn man zei niet verder met mij te kunnen, omdat hij mij niet meer aan kon. Zijn vertrek en de definitieve breuk heeft mij veel opgeleverd. Ik werd eindelijk MIJZELF na een mishandelende opvoeding en een relationele gijzeling van ruim 19 jaar.
Ik ben gelukkig en leef mijn eigen leven. Een valkuil van blijft mij weg te cijferen als ik niet oppas. Zelfontwikkeling, jarenlange therapie, het lezen van o.a. het eerste boek van Iris Koops en dagelijks mediteren behoeden mij en dragen bij aan mijn levensgeluk.
Heel herkenbaar Roos! Dank je wel voor het delen.
Narcistische mishandeling: dan word je ongekend veel kwaad aangedaan. Dat is met geen pen te beschrijven..
Narcistische ouders.. ik heb altijd het idee dat als ik die woorden gebruik om uitleg te geven dat mensen dan een bepaald beeld hebben: narcistische ouders zijn ouders die rijp zijn voor de gevangenis. Zéér slechte mensen die gewelddadig zijn, je opsluiten, met een stok slaan, je op je knieën vloeren laten dweilen, waar je bang van wordt als je ze alleen maar ziet. Ouders die van de oude stempel zijn etc. etc.. Iedereen kent wel iemand die aan dit gedrag voldoet, al was het maar van horen zeggen of van tv. Maar dat is niet zo. Narcistische ouders zijn juist meestal absoluut niet herkenbaar als zodanig. Mijn ouders waren voor het oog hele normale, rustige mensen. Ze waren sociaal, vriendelijk en gedroegen zich net als de rest in de omgeving. Niks mis mee. Je zou ze niet verdenken van wat dan ook. Niets duidde voor de buitenwereld op maar enig vermoeden dat mijn ouders en later ook hun andere dochter, misbruik maakten van hun oprecht, puur en empathisch kind, ik, dusdanig dat ik opgroeide in een onveilige wereld, waarin ik kon leven als ik me a la minuut kon aanpassen aan ieders geneugte en nooit rekening hield met mijn eigen geneugtes. Eigen geneugtes? Wat zijn dat? Dat hoef je toch ook niet te hebben? Je leert van kleins af aan hoe dat moet.
Ik was het die de taak droeg om te bemiddelen, de boel niet te laten escaleren, zolang ik me herinner, dus ook als kind. Het was een kansloze en vervelende taak. Ik was de speelbal, maar ik wist dat niet. Ik bemiddelde tussen mijn narcistische ouders en later, toen ook mijn zus zich ontwikkelde tot een narcist, tussen mijn ouders en haar. Het was een ingewikkeld web, waar ik probeerde uit te blijven en probeerde om aan mijn ouders en zus te laten zien waarom het web er was en hoe ze eruit konden komen. Zo voelde dat voor mij. Ik wilde ze behoeden voor het nóg verder verstrikt raken in dat web. Ik moest hemel en aarde bewegen om er zelf niet totaal weerloos in verstrikt te raken. Onbegonnen werk. Het werd zowat mijn levenswerk. Levenswerk zonder voldoening. Want wanneer was ik nou eens aan de beurt? Het ging altijd over hen..
Een onmogelijke opgaaf want nu weet ik dat zij niet anders kunnen dan leven in dat ingewikkelde web en dat ook ik in dat web zat. Zij waren het die dat web hadden gesponnen, doelbewust hadden opgezet. Ik heb me wel altijd verzet en zij vonden mij dominant, gaven aan dat ze bang waren voor mij omdat ik zo dominant kon zijn. Manipulatie achteraf, maar het beheerst tot op de dag van vandaag wel mijn leven, wie ik ben. Het woord ‘dominant’ klonk voor mij zeer negatief en ik wilde niet dominant zijn, wilde niet dat zij bang voor me waren. Mijn zogenaamde dominantie, zoals zij dat mij altijd heel negatief onder mijn neus smeerden als ze me niet aan konden, is mijn redding geweest. Het was geen dominantie, het was een stukje zelf wat ze me nooit af hebben kunnen nemen. Ik was héél goed gedresseerd/afgericht door ze en kon me zoals zij wensten als een kameleon gedragen, maar dat stukje zelf heb ik gelukkig behouden.
Wat is het moeilijk en pijnlijk als je van de ontkenningsfase in de fase komt waarin je gaat beseffen dat je in een web van narcisten zit die notabene je ouders en je zus zijn. Het is een lang traject en omdat ik gewend was om alles te vertellen thuis, konden ze mij ook hierin nog manipuleren. ‘Wat deed ik ze toch aan’, was de onderliggende boodschap van hen aan mij. Maar mijn stukje zelf wat ik nog had wist gewoon dat zij hulp nodig hadden, dat zij nog veel moesten leren, dat ik het niet verkeerd zag. Mijn valkuil was dat ik dacht dat ze uiteindelijk wel zouden zien dat ze inderdaad fout bezig waren en ze het erg zouden vinden dat ze mij altijd de kop hadden ingedrukt en er thuis een ongezellige boel van maakten. Hoe harder ik mijn best deed, hoe harder zij zich verweerden. Ze verweerden zich door onwetendheid te faken, ik zie nog de verbaasde en ‘teleurgestelde’ gezichten voor me. Het ging steeds om hen, niet om mij. Ze gaven mij het gevoel en vertelden mij dat ik ze op die manier zo ongelooflijk veel verdriet deed en ze hadden al zoveel verdriet (door mij, dat lieten ze altijd wel doorschemeren, maar als ik er op terugkijk was dat onzin, dat kwam voorál door hen). Daardoor kreeg ik wroeging en dacht ik dat ze er ook niks aan konden doen en begon de hele poppenkast weer van vooraf aan.
Wat zonde dat mijn leven zo gelopen is. Ik had zoveel dromen, zoveel wensen.
Ik heb er door mijn ouders en zus geen tijd en ruimte voor gekregen.
Ik probeer met de tijd en ruimte die ik nu heb, nu ik een aantal jaren verder ben en geen contact meer heb met ze, mezelf het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Het voelt heerlijk dat dat nu kan en dat ik me dat toesta en ik vind het een luxe. Ik heb niet alles in de hand, maar heb wel mezelf voor een groot deel gevonden. Mijn partner helpt me in de stukken die voor mij niet zo normaal en natuurlijk zijn. Hij is een gezonde spiegel voor me.
Ik hoop dat de wereld snel bekend wordt met de impact van narcistisch misbruik en ben blij met het werk van Iris. Haar werk (deze site, de workshops en haar boeken) hebben bijgedragen aan mijn inzicht in hoe ik werd gebruikt, misbruikt, mishandeld (ja, dat blijft ongelooflijk dat ik mishandeld ben door mijn eigen ouders) en daarna ook aan mijn herstel. De boeken zijn met zoveel aandacht en respect geschreven wat mij ook nog eens troost gaf.
Iris, dank voor je inzet en je werk, want het is nou niet bepaald een onderwerp waar je vrolijk van wordt.
En ook hartelijk dank aan alle mensen die hier hun verhalen delen. Herkenning en bevestiging blijven zó fijn voor mij.
Hartelijke groeten aan jullie allemaal,
Mieke
Wow Mieke, je beschrijft precies mijn gedachten, mijn leven…
Ik ben ook het grootste deel van mijn leven bezig geweest om het gezin waar ik ben geboren te laten zien hoe het zat, ervan overtuigd dat het me ooit ging lukken. Aan mijn verbale en verstandelijke vermogens lag het niet.
Maar daardoor zat ik het grootste deel van datzelfde leven wel in een spagaat, gevangen tussen hun en mijn tegengestelde belangen…
En inderdaad, hoe harder ik het probeerde en hoe dichter zij hun ontmaskering naderden, hoe feller ze zich verweerden.
Dat is het allermoeilijkste, het opgeven van de strijd en je familieleden zien voor wie ze werkelijk zijn.