Dit is een gastcolumn van Gerard.
Ik was er als kind al goed van bewust dat er iets niet klopte, dat mijn ontwikkeling tegengehouden werd door de ellendige situatie. Ik voelde dat meer dan dat ik er toen woorden voor kon vinden. Nu kan ik dat gevoel nog steeds herinneren.
Ik heb de begeleidende kant van de opvoeding gemist. Wellicht de belangrijkste kant. Het gevoel dat je deugde, dat je slim genoeg was, je eigen keuzes kon gaan maken, dat ontbrak allemaal. Ouders waar je altijd op terug kon vallen? Waar? Wie? In plaats daarvan deden ze het tegenovergestelde: ze maakten mij angstig voor de hel, voor zichzelf, voor de toekomst, voor de buitenwereld. Ze maakten mij verward door hun dubbele boodschappen. Ze jaagden me op en ze zeiden dat ik niet genoeg mijn best deed, terwijl ze zelf de oorzaak waren dat ik op school heel matig presteerde.
Ik heb me leren aanpassen, toch proberen mee te doen, op m’n tenen lopen, op m’n tenen lopen… en dat hou je wel een tijdje vol, je houdt het vol ook om de schijn op te houden dat er niets aan de hand is, dat was immers mijn voorbeeld, tot het uiteindelijk, tientallen jaren later, na veel ellende, tegenslagen, ellende in relaties en heel veel voor mezelf gehouden geestelijke eenzaamheid niet meer gaat. Dan moet ik wel iets doen, maar ook dan weer houdt die ellende van vroeger mij tegen, ik denk het niet waard te zijn, nog steeds niet. Ook niet als anderen zeggen dat je dat wel bent, dat je mooi bent en een fijn, lief persoon. Vroeger was dat inwisselbaar zo’n compliment, dat zit diep. Lieve woorden zijn lief, maar lossen dat niet zomaar op. Er is werk aan de winkel, nu eens een keer voor mij, helemaal voor mij.
14 reacties op “Nu eens een keer voor mij”
Mooi onder woorden gebracht Gerard. De tragiek in de hele dynamiek. De eerste 2 alinea’s zou ik zelf geschreven kunnen hebben.
Het lezen bracht mijn herinnering aan een voorval van de lagere school.
We deden schaatsestafettes. Ik was als 7 jarige al zo ontmoedigd en angstig om er echt voor te gaan, dat ik me bij voorbaat liet vallen. Deed net alsof ik het jammer vond, maar wist dat het andere oorzaak had.
Succes met het werk aan de winkel en inderdaad helemaal voor jou !
Nu met de boeken van Iris en alle ervaringen in de boeken en op de site ben ik me steeds meer bewust van mijn eigen sabotage gedoe. Dus ik ben diep geraakt door je verhaal, Edwin, dat je als 7 jarige al wist dat het een andere oorzaak had. Niet dat het je toen troostte denk ik, dit weten. Vooral als je er alleen mee bleef.
Ik wist dat ik geen vriendinnetje mee naar huis moest nemen (want dat moeder met een hoofdletter alle aandacht van mij wilde krijgen) maar vergat dat weten weer. Ik deed het gewoon niet meer na die ene keer en ging dat gewoon vinden.
Dat ontdekken nu, dat het niet gewoon is en dat t niet aan mij lag is helend.
Een andere ervaring schiet mij te binnen. Op de middelbare school hadden we bij vreemde talen een woordjesproefwerk. Ik vond dat een crime, losse woordjes onthouden en was er niet goed in. Maar ik hoorde een woord om mij heen fluisteren, schrapte dat van mij door en schreef dat er voor in de plaats. Toen begon mijn geweten te werken en ik schrapte dat goede woord weer door, want ik had het niet zelf bedacht.
Ik was later ziek. Een van die stomme beetje grieperige ziektes met koorts, waar ik op school om uitgelachen werd, nou ja, er werd meewarig over gedaan. Toen ik terug op school was, werd dat proefwerk teruggegeven. Ik was de enige met een 5, een onvoldoende. Om mij heen werd geroepen “ach meester, geef haar toch een voldoende, want zij is de enige die niet spiekt.”
Ik geloof niet eens dat ik er bij was, maar dat ik het later hoorde van een klasgenootje.
Maar de meester, een jonge vent, gaf mij een 6 min en dat was dus wel een voldoende. Ik hoefde niet weer iets over te leren, waar ik echt slecht in was.
Opluchting, soms zit iets mee.
Ik voelde me wel raar, ik deed en was niet zoals de anderen en dat hadden die anderen nog door ook.
Ik wist niet goed hoe ik me moest voelen.
Ik heb het wel onthouden.
Nu veertig jaar later ben ik nog steeds aan het ont-pellen wat ik mij in het gezin aangeleerd heb om mij aan te passen en te kunnen overleven. Aan het ontdekken hoe ik kan groeien en bloeien. Inderdaad, volhouden, de normale wereld leren kennen en uitproberen hoe ik daar in pas.
Prachtig motto, Gerard, ‘Nu eens een keer voor mij’.
Hooooo … Prachtig geschreven Heleen ! Jouw persoonlijke gevoelszoektocht van een té eerlijk mens in de ‘normale’ wereld. Dit deed me iets. Dank je.
Dag Gerard,Alles wat je schrijft is voor mij zo herkenbaar.Ja, ik herinner me ook nog heel goed dat ik al heel vroeg door had dat er iets niet klopte. Maar niemand anders zag wat ik zag. Het voelde zo eenzaam en verwarrend.Op school werd ook bij mij vaak gezegd dat er veel meer in me zat, maar dat het er niet uit kwam….En daar doen zulke ouders natuurlijk niks opbouwends mee. Maar gelukkig begrijp je nu veel meer van je ouders, van narcisme …. Ja, verzorg jezelf goed ! Nu is het zeker aan jou. Al heel goed dat je je gevoelens hier neerschreef. Blijf verder maar werk maken van jezelf. Niet makkelijk als je opgroeide zoals wij, maar wel broodnodig. Ik begrijp volledig wat je schrijft.
Lieve Gerard, heel herkenbaar. Dapper, sterk en goed dat je deze pijn gaat proberen te verzachten. Dat is niet simpel, dat blijft de rest van je leven meelopen. Dat kun je accepteren, omdat je bij een terugval altijd trots op jezelf kunt blijven, je leert om anders naar de gebeurtenissen te kijken, jezelf te omarmen. Je bent beter, zoveel beter, dan deze ‘ouders’. Je bent sterk omdat je ziet wat anderen negeren. Je doet ertoe. Heel veel succes en niet opgeven. Liefs Minou
ik ken het, je bent gemaakt en niet jezelf. nu is er bij mij een strijd gaande mijn pa en ma denken de liefde gegeven te hebben ik dankbaar voor moet zijn terwijl hij me afremde en me ma gewoon mee deed en niks zei omdat zij dan ook problemen kreeg met hem. ze me jeugd verkrachtten, me continu het gevoel geven dat ik een miskleun ben en niks kan en met zijn voorbeeld moest ik de wereld in gaan en ook ik mislukte continu kwam ik weer thuis. met die problemen kreeg ik de wind van voren omdat ik niks waard ben en ik continu te horen kreeg ik niks kan.
ik kon ook geen relaties opbouwen omdat ik mezelf een mislukkeling vond en ook mezelf nooit heb kunnen ontwikellen en dus geen weerstand heb kunnen opbouwen onzeker verliefd op verliefd zijn en nooit geleerd om van mezelf of iemand te houden. continu onhechten was me aangeleerd door 2 mensen die mij niet of nooit struktuur en of stabiliteit hebben gegeven. angst voor mezelf en mijn opvoeders was mijn jeugd. veel verdriet, pijn, wroeging, haat en trauma,s zijn mijn herineringen.
Lieve Gerard,
Op mijn tenen lopen, op mijn tenen lopen…. en de schijn hoog houden en mond houden, is zo herkenbaar. Ik heb het als kind ook achter de rug. Als echtgenote alweer op de tenen lopen en maskertje opzetten omdat ik de verkeerde keuze gemaakt had… een gelijkaardige echtgenoot uitgekozen die zelf heel veel te verwerken had op dat vlak.
Die geestelijke eenzaamheid is goed verwoord… kamp ik ook nog mee.
Hopelijk is de laatste schijnheilige generatie achter de rug. We moeten misschien alles wat meer in die tijdsgeest van vroeger zien.
De huidige tijdsgeest is er één van méér persoonlijke vrijheid en openheid.
Gooi jouw ketenen los en voel je vrij !
Jijzelf bent de enige die jou het beste kent. Toon het ons allemaal maar eens !
Jij mag er zijn, jij bent een goed mens !
Liefs van Bea
wel een beetje herkenbaar voor mijzelf, hoewel narcisme niet in mijn jeugd speelde, maar pas in de laatste relatie. Met veel verdriet voel ik dat dit erg herkenbaar is voor mijn dochter, al weet ze dat nog niet, in elk geval kan ze het niet onder woorden brengen. ik heb nog altijd geen hulp/steun/zelfvertrouwen. en wat mijn dochter nu meekrijgt is verwarring, wantrouwen….. en een vader die zichzelf god vind, en dat ook bij haar influisterd. plus dat mama maar dom is, en slecht ,en ……. ik ben geen narcist, maar een gezonde ouder? nee, dat ben ik allang niet meer. met dank aan jeugdzorg…..
Hoi Janneke,
Heel naar wat je meemaakt en je zorgen omtrent je dochter hierin. Ik blijf haken aan je zin ‘ik heb nog steeds geen hulp’. Je kan via onze site de informate aanvragen over 25 gespecialiseerde therapeuten. Daarnaast kun je overwegen aan een workshop mee te doen, waar je veel lotgenoten ontmoet.
In mijn tweede boek ga ik uitgebreid in op de problematiek rondom instanties en los hiervan, hoe je zelf sterker kan worden. Ik zet dit maar even op een rijtje omdat het zo belangrijk is dat je dit pad niet alleen hoeft te bewandelen.
Hoe dan ook wens ik je veel sterkte!
Iris
Lieve Gerard,
Herkenbaar, zó herkenbaar…Hoe vaak gebruiken wij hier het woord herkenbaar. Hoop dat je net als ik (nu) steun hebt aan bovenstaande hartverwarmende reakties en de wetenschap dat je niet alleen bent en steun kunt krijgen in dit verwerkingsproces. En weet je, na zelf 56 jaar doelwit geweest te zijn v allerlei soorten en maten NPS personen kan ik je wellicht ook iets positiefs meegeven. ‘Nu eens alleen voor mij’ is de kern, sleutel, opdracht (levensles) ofwel eindconclusie om verleden te verwerken en een waardevolle toekomst op te bouwen. M.a.w: ongeacht de grote ellende uit het verleden hebben wij, in tegenstelling tot veel andere ‘zieke’ mensen de kans om het hoogst haalbare doel in dit leven te bereiken en dat is een authentiek ( gelukkig) mens te zijn. Dat je weet WIE je bent (zelfvertrouwen) en je handelen en denken conform je identiteit (ego) afgestemd zijn op jeZELF. (being, true-self) Theorie over o.a. pathologisch narcisme en zelfreflectie (wat was mijn eigen rol c.q. opgelopen trauma’s of geen grenzen trekken) helpt bij verwerken én jezelf opnieuw gestalte geven zoals je bent. Lieve, goedbedoelde complimenten van omstanders helpen niet om je je eigenwaarde en zelfvertrouwen terug te vinden….dat moet van binnen uit jezelf komen. Daar zit het en aan ons de opdracht het te ZIEN. Mooi van Iris hé; ‘Het verdwenen zelf”! Sterkte bij dit proces, zie het als een unieke kans voor je toekomst temeer daar mensen met een persh stoornis nooit zover zullen komen. (Ps ik volg nu DGT waardoor ik o.a. leer te zien hoe ik mijn gevoel, grenzen voorbij ga en nu leer (her)kennen) xx
Lieve Anne-Marie,
Zeker heb ik steun aan bovenstaande hartverwarmende reacties en het herkennen van elkaars pijn neemt een stuk eenzaamheid weg. Nu eens een keer helemaal voor mij is een doel, de hoop dat er meer eigen vastigheid onder mijn voeten komt, dat ik niet langer meer totaal afhankelijk ben van anderen, dat mijn kwaliteiten ingezet kunnen worden voor mijzelf en voor anderen. Ik wet dat het kan, het gaat alleen (al heel lang) niet. Dat is frustrerend en maakt zelfs depressief.
Ik heb nu dus wel een beslissing genomen er verandering in te brengen en mijn stukje is een teken daarvan. Ik hoop zo voor anderen dat ze, als ze het nog niet gedaan hebben, ook op zo’n punt komen: zo gaat het niet langer, het roer moet om. Maar dan wel met mensen die achter je staan, die dit soort ellende kennen en weten hoe onzeker je nog bent in die fase.
Ik heb even op DGT gegoogeld, lijkt me erg van toepassing. Ben benieuwd naar wat het voor je doet.
Veel liefs!
Gerard
je kan alleen maar geven wat je gekregen hebt of iemand moet het je geleerd hebben :bv liefde knuffels vriendschap zekerheid geloven in je zelf.enz maar die angst momenten van vernederingen gaan nooit helemaal weg .daar uit komen dan slechte beslissingen of domme dingen van verder .bij mij blijft die angst en zeker bij onrecht dat maakt mij dan nog zieker(die onmacht iets te kunnen veranderen en eens beluisterd worden)betekent al zo veel
Ook dit is weer helemaal herkenbaar Jacques. Neem het jezelf vooral niet kwalijk, je kunt er niets aan doen dat het zo gekomen is. Ik ga zelf hulp zoeken om alsnog dingen in te halen die ik genist heb, ik denk dat dat mogelijk is, ook voor de sterke gevoeligheid ie je hebt voor onrecht.
Gerard wat mooi en goed beschreven in zo weinig woorden, petje af.