Dit is een gedicht van Diane.
Jij vroeg mij onlangs terloops, had ik wel eens een gebroken hart?
Ik dacht kort na over jouw verhaal en hoe je dit recent zelf ervaarde en zei NEE, ik bedacht me even later hoe onjuist dit was.
De realiteit is genuanceerder en wreed dus ik rectificeer want,
het hart in bruikleen van mijn verdwenen zelf, brak ontelbare keren
telkens als ik zag dat zelfreflectie slechts alleen voor een spiegel bestond
telkens als bleek dat er echt waar, ook ‘geen’ wederkerigheid kan zijn
telkens als er inleving nodig was, het besef kwam dat dit nooit mogelijk zou kunnen zijn
telkens als de acties duidelijker werden dan de glad gestreken onechte woorden
telkens als het definitief doordrong dat een ziel ook een zwarte leegte kan zijn
telkens als liefde voor eigen bloed onvoorstelbaar afwezig en gespeeld bleek
telkens als de aandacht en liefde richting eigen bloed (kinderen) een krenking op zichzelf was
telkens als bleek dat ‘het’ weer groter en nog vernietigender werd na de definitieve ontmaskering
telkens als het eigen bloed doelwit was van rancune en jaloezie door een extreem onvolwassen ego
telkens als in de volgende daden en woorden deze realisaties weer tot uitdrukking kwamen, vele ontelbare keren
gelukkig is het hart niet van porselein en kan het weer helen
na introspectie
goddank in retrospectie
heb ik een ziel met de mogelijkheid het hart wel te kunnen helen.
4 reacties op “Niet van porselein”
Wat fijn! Hier ook geheeld.. veel gelezen en tot de conclusie gekomen dat ze geen rekening kunnen houden met andermans gevoelens. Alleen maar eisen. Poppenkast gedrag voor de buitenwereld, en in plaats dat ze in staat zijn om liefde te kunnen geven, gaat hun leven alleen om macht.
Het is niet mijn tekortkoming. Ik heb hooguit mezelf tekort gedaan. Op mijn tenen blijven lopen voor de goede vrede. Maar die was er hooguit een week als er bv een nieuwe auto kwam of bv zijn zin weer afdwong of kreeg. Ook kinderen zijn de pineut, eigenlijk iedereen. Leg het niet bij jezelf neer. Trek je levenslessen eruit en groei! Ik ben alles kwijt geweest. Hulp gehad van super instanties! En nog steeds. Ik kijk hem slechts nog ijskoud aan als ik hem zie. Hij kent die blik van mij ook niet. 30 jaar iemand kennen, mijn andere soortgelijke ex ken ik ook al 20 jaar. Ze huilen zelf, ze weten wel wat ze zelf aanrichten. Geen inlevingsvermogen? Goed zo. Dan zorg IK daar wel voor en stuur ze gewoon goed bedoeld naar de GGZ hoor. Ze zijn banger voor mij dan ik voor hun inmiddels. Laat je niet kisten maar ze over zichzelf na gaan denken
Een aantal jaren geleden kwam ik een ex tegen, een verborgen narcist, en ik was veertien dagen in grote verwarring. Door alles wat hij zei en alles wat er emotioneel met mij gebeurde begreep ik langzamerhand beter en beter hoe het ook al weer zat. En at er niets veranderd was. Zijn gedrag was wel … erg verwarrend. Ik schreef een schrift vol over mijn heen en weer geslingerde gemoed en noteerde ook al zijn reacties, probeerde die te analyseren en schreef om mezelf op het goede spoor te houden. Om me tegen mijn eigen gevoelens te beschermen. Gelukkig had ik steun van een vriendin, die me steeds voorhield dat een vos …
Kortgeleden was ik aan het opruimen en vond dat schriftje. Huilbui…. want ik herinnerde me de emoties en alles wat ik was vergeten. Maar ik begreep ook opeens een paar dingen. Ik had in mijn enthousiasme hem weer terug te zien in een onbewaakt ogenblik een opmerking gemaakt over hem en sex, en dat had hij naar zich toe getrokken. Het bleek het signaal voor hem om me weer als prooi achter na te zitten. Een verkeerde opmerking, en hoe duidelijk ik ook zei en liet merken niet meer met hem op dezelfde voet als vroeger verder te willen was zijn strategie weer dezelfde. En na een week van heen en weer mailen waarin ik hem steeds de voet dwars zette werd hij opnieuw kwaad. Net als overl jaar terug toen hij merkte dat hij me niet meer terug kn halen.
Hem was iets afgenomen. Niet het bedrog, dat hij ruimhartig toegaf, niet de verbroken beloften, niet mijn ongeluk, verdriet, beschadigde gezondheid, nee, zijn verbolgenheid dat hij niet kreeg waar hij dacht recht op te hebben, waarvan hij dacht het weer terug te kunnen halen, dat overheerste zijn gevoelens. Wel wat obligate woorden over hoe hij mijn gezondheid niet wilde schaden, maar op geen enkele manier toonde hij begrip voor mijn situatie. Medeleven toonde hij alleen als inleiding om toe te slaan. Jammer voor hem hield ik stand. Niets van wat ik vroeg telde. Alleen zijn eigen belang .
Dat is geen liefde. Zelfs geen vriendschap had hij me te bieden, waar ik eerlijk gezegd op hoopte. Ik was zijn prooi en toen ik hem ontging was hij weer boos.
Dat was achteraf wel pijnlijk maar precies het restje besef dat ik nodig had om eindelijk voor de volle 100% in te zien hoe hij in elkaar steekt.
Ik heb er van geleerd.
Hoe je zo’n type ontmaskerd en hoe je bij jezelf blijft.
Ik ben nog niet geheeld want ik durf me niet – nog niet? – aan amoureuze relaties bloot te stellen, maar als het zich voor doet trap ik niet meer in die manipulatie. Ik kijk er dwars doorheen.
Sadder and wiser heet dat. Tja…. er is veel voor nodig.
Neem jezelf niets kwalijk. Hoe kun je geloven dat mensen zo elkaar zitten? Het is gestoord gedrag. Helaas, het bestaat. En dat ik erin ben getrapt is begrijpelijk, zeker met een jeugd in een narcistisch gezin. Op een keer wilde ik dat het wel goed ging. Maar dat is onmogelijk met zulke mensen. Gelukkig heb ik tussendoor een gelukkig huwelijk gekend, met een ontzettend lieve man die is overleden.
Ik weet dus hoe het wel kan en dat het niet aan mij ligt.
Pffff, heftig, herkenbaar, mooi…..!
Hartstikke mooi neergezet