Dit is een gastcolumn van Nynke
In de week dat mijn moeder stierf, heb ik veel gehuild. Ik huilde niet omdat ik verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ik níet verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ze me zelfs in de week voor haar sterven niets warms kon zeggen. Ik huilde omdat ze me nog steeds niet zag of me erkenning kon geven. Ik huilde om het kleine meisje dat ik was geweest en een jeugd die nooit fijn of veilig was. Ik huilde omdat ik me zo eenzaam voelde in mijn verdriet en ik tegen zoveel mensen aan het liegen was over mijn verdriet. Ik kon niet zeggen dat ik het niet erg vond dat mijn moeder dood was. Ik huilde ook een heel klein beetje voor haar omdat ze zo eenzaam stierf en ik me niet kon voorstellen dat er iets ergers is dan sterven terwijl je kinderen blij zijn dat je sterft.
Sinds de dag na haar begrafenis, nu bijna anderhalf jaar later, heb ik geen traan meer gelaten. Ik ben geen dag verdrietig geweest en heb haar nooit gemist. Soms zijn er momenten dat ik aan haar denk en die momenten worden altijd gevolgd door de gedachte: ‘Godzijdank is ze er niet meer’. Ik voel zoveel ruimte sinds haar dood. Ik voel een ongekende vrijheid die mij stappen laat zetten die ik nooit durfde en nooit kon zetten. Ik voel me gelukkiger en vrijer. Ik ervaar het leven zonder constante ruis. Haar invloed op mijn dagelijks leven wordt sinds haar dood nog veel duidelijker. Ik was ervan overtuigd al grote afstand genomen te hebben, maar zie nu hoeveel invloed ze behield.
Tegen mensen die mij goed kennen, zeg ik dat haar grootste geschenk is dat ze relatief jong is overleden. Wanneer ik dit opschrijf, voel ik een steek, want hoe afschuwelijk is het om dit over je eigen moeder te schrijven. Ik weet dat veel mensen dit nooit zullen begrijpen, maar ik leer steeds meer dat het okee is dat ik dit wel zo voel. Mede dankzij het werk van Iris Koops en het netwerk van het Verdwenen Zelf.
heftig , maar zeer begrijpelijk!!!
Een bevrijding uit een narcistische relatie , voelt als blijdschap….
Eindelijk vrij !!!!!!!!
Ik herken het ook..precies hetzelfde !! Wat erg eigenlijk hé !! Ze heeft het aan zichzelf te danken !!!
Ik huil nog wel om mijn vader maar dat is meer in de zin van dat hij zo gemakkelijk er vanaf is gekomen.
Ik begrijp je. Ik had dat in mindere mate toen altijd-strenge-vader stierf. Noeder leeft nog en is veel erger, onbegrijpelijk, gewetensloos en meedogenloos. Terwijl andere familie, zelfs n veel jongere goudenzus, zich die ellende niet eens kan voorstellen waar ik ooit mezelf verloor. Dankzij mn herstel, ook dankzij verdwenenzelf en de fb groep (zie linkjes) kan ik intussen zelfs een respectvolle voordracht maken als de tijd daar is. Jouw verhaal motiveert me, dank je wel. Liefs.
Eerlijk geschreven… je bent moedig! Ik begrijp je wel. Maar ik ben beschaamd dat ik durf denken, hopelijk leven ze niet te lang… wanneer …
Oh ik snap het heel goed! Ik ben nu 50, loeder is 2 jaar geleden overleden in een hospice dat ik voor haar geregeld had. De ochtend dat ze overleden was (wist ik nog niet) werd ik heel erg blij en gelukkig wakker. Om daarna weer de ellende te voelen van wat zij gedaan heeft, hoe ik levenslang kreeg. Soms ben ik nog woedend. Sterkte iedereen!
Lieve Nynke, Mooi geschreven en zo herkenbaar. Mijn eigen moeder overleed op 47 jarige leeftijd. Ik was 20. Heb niet kunnen huilen om haar….maar wel vaak om het gemis van een moeder. Vooral toen ik zelf moeder werd en ervaarde wat ik zelf had gemist.Voor mij was haar overlijden een grote opluchting, maar dat is iets wat maar weinig mensen kunnen begrijpen. Dat hoeft ook niet. Ik omring mij met vrienden die dat wel doen en heb geleerd (en leer nog steeds) hoe ik de moederliefde en veiligheid in mijzelf kan vinden. Veel sterkte en liefs. Rosanne
Lieve Nynke, wat openhartig en oprecht wat je schrijft. Ik begrijp heel goed dat je er blij om bent dat ze jong stierf.
Helaas leeft mijn moeder maar door ze is onsterfelijk lijkt het wel. Inmiddels heb ik volledig met haar gebroken en ben in therapie ivm vroegkinderlijk trauma.
Ik heb besloten om niet aanwezig te zijn in geval er sprake zal zijn van een sterfbed en eveneens niet bij de afscheidsdienst.
Ik begrijp je heel goed. Ik was ook zo opgelucht toen mijn vader stierf en eerder mijn moeder. Allebei niet met een persoonlijkhwidsstoornos pur sang maar wel allebei met heeel.veel trekken. Het was zo een bevrijding..nooit enig gevoel van gemis gevoeld.
Ik omarm mezelf als kind af en toe. Als ik heel verdrietig ben of mezelf even kwijt.
Afschuwelijk is dat.Als je je opgelucht in plaats van verdrietig voelt door de dood van iemand .
Toen mijn eerste man verongelukte bleef ik achter met de zorg voor een peuter en een kleuter.
Iedereen had met me te doen.
Het verdriet dat ze zagen was het treuren om wat er niet was. Het schuldgevoel over het gevoel van bevrijding.
Eigenlijk heb ik er nooit echt met iemand over gesproken.Uit schaamte.
Ook niet over de opluchting dat ik niet meer uitgescholden zou worden.
Vernederend en bedrogen.
Het is al bijna veertig jaar geleden en ik denk er nog steeds zo over.
Al ben ik milder voor mezelf geworden.
Ik ben blij met je stukje, Nynke, want er wordt weinig over de dood geschreven en al helemaal niet over de N. ouders. Mijn moeder is ook pas gestorven en ik heb alles geregeld voor de begrafenis en wat er nog bij komt kijken. Was een hele klus, want ik heb reumatische artritis en nog andere vervelende dingetjes, maar het is me gelukt om waardig op die begrafenis te staan. Maar ik zat er van binnen helemaal door. Ik heb gelukkig met haar de laatste jaren nog wel een redelijk goede band met haar kunnen opbouwen, maar niet als moeder en dochter. Die fase was ik voorbij en heb er lang over gedaan om het allemaal te verwerken en dus kon dit. ik maakte met haar de afspraak om geen familietje meer te spelen en daar hield ze zich redelijk goed aan. Ze had het toch wel erg gevonden dat ik al met al zo’n 25 jaar niet bij haar geweest was en ze werd meer en meer afhankelijk van zorg. ik had haar jog in 2013 verhuisd naar een bejaardenhuis en me toen weer terug getrokken tot ik zelf in 2017 zelf erg ziek werd. Maar idd. zodra er iemand anders bij kwam, ging ze weer op haar zgn. moeder/oma stoel zitten en dan ging het fout. Ook op haar sterfbed probeerde ze dat nog eens om mij te vernederen, samen met mijn N. broer. Maar ik greep in en zei tegen beiden dat die tijden voorbij waren. Ik was zoveel sterker geworden!! En gek genoeg mis ik haar af en toe als dat mens, die ze liet zien de laatste jaren: een vrouw van 90 jaar, die emotioneel niet verder ontwikkeld was als een meisje van 4 jaar oud. En ze gaf in de vele gesprekken toe, dat ze het allemaal niet had aangekund…de rol van echtgenoot en moeder en haar rol in de familie en maatschappij en op haar werk. En ze gaf haar vle angsten toe, want ze wist bij God niet wat ze koest doen. Was heel bijzonder, dat ik dit nog heb meegemaakt met haar. Heeft zo moeten zijn, denk ik. Maar aan de andere kant is het ook een opluchting dat ze eer niet meer is. Want ze vroeg toch altijd nog veel aandacht en zette nog steeds mensen tegen elkaar op. nu komt er op dat gebied rust en mijn broer heb ik ook te kennen geven geen contact meer mee te willen en hij accepteert het. hij heeft genoeg “flying monkeys” om zich heen. Dus nu keert er rust in mijn leven en gek genoeg krijg ik nu lieve betrouwbare mensen om me heen. Want ik trok altijd negatieve en psychotische mensen aan, die me misbruikten. Ook dat werd hoog tijd…..
Wat moedig geschreven. Mooi om te lezen en herkenbaar. Ik verlang zo naar het moment dat ik bevrijd ben door haar dood. Ik zou dat enerzijds wel van de daken willen schreeuwen. En anderzijds weet ik dat het afschuwelijk klinkt om zoiets te voelen. Ik vond het heel fijn om dit te lezen omdat het bevestigd dat het zo kan zijn tussen moeder en dochter. Ik ben nu een mooi boek aan het lezen hierover: ‘Will I ever be good enough’ van Karyn Mc Bride. Een mooi en helend Bork voor dochters van Narcistische moeders.
Een heel herkenbaar en voor mij dus begrijpelijk verhaal. Ik ben pas na mijn 50e gaan begrijpen hoe mijn jeugd geweest moest zijn met mijn narcistische moeder. Ik heb me altijd een soort van schuldig gevoeld omdat ik niet van haar kon houden. Nu begrijp ik dat heel goed. Ik was alleen bij haar toen ze stierf en ik voelde de enorme afstand tussen ons. En nog ontdek ik bij stukjes en beetjes de verpletterende invloed die ze heeft gehad en nog heeft op mijn leven. Mijn kinderen kunnen en het lijkt alsof ze het ook niet willen, begrijpen hoe moeilijk mijn moeder voor mij geweest is. Ik wil ze niet opzadelen met allerlei zware dingen maar ik heb nu het gevoel dat ze op de één of andere manier toch tussen ons in staat. Dat is maar moeilijk te verdragen zeker nu ze er niet meer is. Haar dood luchtte me zeker op maar ik merk nu ook dat haar invloed niet weg is. Dat heeft iets heel wreeds.
Beste Margriet,
Als je zo’n jeugd gehad hebt kan het heel moeilijk zijn om de verschillende perspectieven te onderscheiden van ouders en kinderen. Je vraagt nu als het ware bevestiging van jouw kinderen. Maar dat is hun taak niet. Als naar jouw gevoel je moeder nog steeds in de weg staat, dan is het aan jou om daar iets aan te doen. Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan, maar niet onmogelijk. Uit wat je schrijft maak ik op dat je nog niet klaar bent met je moeder.
Ik ben inmiddels wel zover dat ik geen bevestiging hoef van mijn kinderen maar het is wel moeilijk dat zij niet zien dat mijn moeder tussen ons in is komen te staan. Zij hoeven haar niet te zien zoals ik dat doe. We kijken er zo verschillend naar dat ik er beter aan doe er met hen niet over te praten. Dat voelt niet goed. Ik verstop een belangrijk stuk van mijn geschiedenis en eigenlijk doe ik dat alleen naar hen toe. Het is een te gecompliceerd verhaal maar ik heb mede door mijn moeder 8 jaar geen contact gehad met mijn kinderen.
Margriet, waarom moeten wij altijd zwijgen? Ik heb ook lang dat probleem gehad naar anderen toe, maar ik zwijg niet meer! Ik ben ook mijn zoon kwijt door een Narcist en ik heb mijn zoon vorig jaar toch een goede brief geschreven, dat mijn moeder en mijn broer en zijn vader Narcisten zijn/waren. Mijn moeder leefde toen nog. Zijn vader is al ong. 35 jaar geleden gestorven, maar heeft veel schade aangericht. Mijn zoon is nu getrouwd met een N., maar daar heb ik niet over geschreven. Dat proces moet hij zelf door en dat heeft geen nut, want er staat te veel op het spel (kinderen)
Ze waren ook op de begrafenis en ik heb hem wel een hand mogen geven, maar de kus die ik wilde geven aan mijn zoon (Ik had hem al drie jaar niet gezien), werd geweigerd. Zij stond naast hem. Ze hebben me allemaal genegeerd verder en ik ben tijdens de koffietafel weg moeten gaan. Ik kon niet meer. Maar heb mij jas en tas gepakt en nog met mijn arm een groet gezwaaid en ben naar buiten gegaan. Niemand is me na gekomen. ook de familie niet, waar ik nog wel banden mee had. Dus ik ben de laatste maanden mijn hele familie aan het begraven en het voelt langzaamaan goed! ik kies voor mezelf! het is genoeg geweest.
Beste Margriet,
Het is niet zozeer een kwestie van verstoppen, als wel van ownership van het probleem. Het zou helpen als jij het zou kunnen gaan zien als uitsluitend jouw probleem met jouw moeder. En dat dus alleen jij dat maar op kan lossen. Het heeft ook te maken met accepteren van wat er gebeurd is. Hoe moeilijk ook. Maar het is wel noodzakelijk. Het verleden kan je nu eenmaal niet veranderen. Mijn ervaring is, dat hoe meer ik ging inzien wat mijn jeugd met mij gedaan heeft, hoe beter ik het verleden kon accepteren. En het daar te laten waar het hoort, in het verleden. Belangrijk nu is, hoe gaat het nu met je kinderen? En kan je daar iets aan bijdragen? Dat soort dingen. Sterkte ermee, Margriet.
Ik wilde nog even terugkomen op het gevoel dat een ouder nog in de weg blijft staan. Ik ken dat wel, maar dan vooral tussen mij en mijn generatie-genoten. Maar dat verwijt ik al lang niet meer die ouder, want die is er niet meer. Ik verwijt dat mijn generatie-genoten, die deze situatie laten voortbestaan. Waardoor ik mij genoodzaakt voel het contact te verbreken. Althans niet meer te proberen om echt contact te krijgen. Want zolang zij deze situatie in stand houden gaat dat niet lukken. Ze houden zelf als het ware onze ouder in leven. Ze hebben onze ouder nog steeds niet begraven. Blijkbaar kunnen ze (nog) niet anders. Dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Maar ik laat mij niet meer het gevoel opdringen dat dat aan mij ligt. Juist niet. Maar soms is dat nog moeilijk, als er iets speelt wat ook mij aangaat. Het gevoel dat iedereen zich dan tegen je keert, omdat je je niet aan de groepscode houdt. Daar moet ik dan weer even van bijkomen. Wat mijn kind betreft ben ik gewoon de moeder. Punt. Ik kan aangeven dat ik open wil zijn over mijn verleden. Dat het vragen mag stellen. Maar mijn kind doet dat als het daar zelf behoefte aan heeft.
Nynke, ik begrijp je helemaal. Ik had tegen je willen zeggen: Gelukkig is ze er niet meer! Maar dat durf/mag ik niet zeggen, want het is je moeder. Ik begrijp je ook dat je niet tegen anderen kan zeggen dat je blij bent dat ze is overleden.. mensen zullen raar opkijken en het (denk ik) niet begrijpen. Ik denk ook vaak: ik ben blij als mijn moeder er niet meer is. Dan ben ik eindelijk van haar af, dan ben ik vrij. En dan zal ik me ook niet schuldig meer te hoeven voelen dat ik geen contact meer met haar heb, en haar geen bedankje stuur als ze een cadeautje voor m’n dochter stuurt. En dan hoef ik me niet meer schuldig te voelen dat ze mijn pasgeboren dochter nog nooit heeft gezien. Ik weet niet of ik ga huilen als ze dood gaat. Ik denk ‘t niet. Heb al zo ongelooflijk veel gehuild, juist om wat er níet was, net als jij. Ik ben blij voor je dat je nu vrij bent, en het is helemaal ok je zo te voelen! Mensen die zo’n moeder hebben gehad of hebben begrijpen je helemaal. En degene die het niet begrijpen hebben geluk gehad.
Ze zag je niet de gift is dat je anderen zo goed mogelijk gaat proberen te zien
Eigenlijk zou het niet mogen kunnen dat je de dood van een ouder als een bevrijding ziet. Maar jammer genoeg is het soms zo. Ik begrijp je gevoel helemaal.
Goed verwoord en ook heel begrijpelijk !
Toen mijn moeders kist werd dichtgemaakt voelde ik dat ik vanaf dat moment definitief nooit de erkenning zou krijgen van haar , waar ik zo naar hunkerde en dat was verdrietig ….. .Het was klaar nu..verder ook geen verdriet meer,;
Dus leef je leven nu ! Doen veel anderen met jou !!
Astrid
Ik hield wel van mijn moeder, maar zij niet van mij. Ze was verslaafd aan aandacht van mensen die ze nog uit haar jeugd kent. Ze is 85 en kan niet accepteren dat het leven eindig is. Alles wat voor haar gold, mocht ik niet, zelfs al besloot ik dat zelfstandig. Ik mocht niet zelfstandig zijn, want dan werd ze jaloers. Zolang er nog mensen leefden uit de generatie boven haar, ging het allemaal nog wel. Ik word overal buitengesloten, dus als zij sterft zal ik er niet over geïnformeerd worden, ben ik bang. Ik zie erg op tegen die dag. Mijn broer heeft hetzelfde en geniet al 5 jaar van het enig kind zijn. Dat zal hij niet zomaar opzij zetten. Hij heeft me ook al niet uitgenodigd op zijn huwelijk en laten weten dat hij vader werd. Hij had al 30 jaar een vriendin, het leek wel alsof hij erop gewacht heeft, ook zie ik op tegen zijn eigen 50ste verjaardag, die hij natuurlijk wel uitgebreid gaat vieren. Als zij maar aandacht krijgen. Sinds mijn 50ste weet ik dus hoe ze in werkelijkheid tegen me aankijken. Als zondebok.
Dat is precies wat ik aan dacht bij de fictieve dood van mijn moeder… zou ik huilen als ze zou sterven?
Mooi verhaal, zeer troostend fijn dat ik niet de enige ben met deze donkere gedachten. Mezelf een slecht mens voelen omdat ik me dat afvroeg. Dankzij jou verhaal en de verhalen in de reacties voel ik me minder alleen.. bedankt! ❤️
Ook voor mij heel herkenbaar. Zowel mijn n. moeder als mijn haar hand boven het hoofd houdende vader zijn in korte tijd na elkaar overleden. En het lijkt alsof ik nu pas mag en kan leven. Zowel meer levensvreugde en energie stroomt er door mijn lijf. Inhalen wat ik altijd gemist heb. Ook niet altijd makkelijk, want je komt er daardoor achter dat niet alles zo goed bij je past als je altijd dacht. Maar dat mag ik nu gewoon voelen, zonder de overheersende invloed van mijn moeder en dus ook vader. Een opluchting dus. Maar ik bergrijp de opluchting volledig en schaam me nergens voor. En mijn eigen begrip leidt automatisch tot begrip van mijn omgeving.
Mijn moeder heeft mij ook nooit gewild. Ik was een ongelukje volgens haar. En alles wat ik deed in me leven is al verkeerd. Behalve als er visite is dan doet zij heel anders. Heb ik een goed rapport, dan leg zij nog alles op een slakje zout. Als mijn broer wat uitgevreten heeft kreeg ik de schuld. Het ergste is dat mijn moeder zelfs neer keek op mijn 2 zoons. Zij liet mij 3 keer vallen. Omdat zij geen zat heeft om te reizen. Zij verweet dat ik na de scheiding voor me vader had gekozen. Ik kon niet anders. Ik was nog heel jong en kwetsbaar. Ik werd uit huis geplaatst en hierna verdween zij met de noorderzon. In feiten lag dit altijd aan mij. Jaren later toen ik contact met haar had was zij geen steek veranderd. Zij is gewoon altijd een narcist gebleven. Zij heeft altijd gelijk. Ik heb haar ook nooit meer gezien en treur er niet om ook.