Dit is een gastcolumn van Marleen
De situatie zoals ze was is opgehouden te bestaan. Ik wil verder. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil weer vrienden maken, uitgaan, me amuseren. Maar zo vanzelf gaat het allemaal niet.
Het frustreert me dat wat er gebeurd is me nog steeds in zijn greep houdt. Dat hij me nog steeds in een greep houdt. Dat ik mijn jaren met hem blijf overlopen. Ze blijf herbeleven en visualiseren. Dat ik me blijf afvragen, was dit nu werkelijk huiselijk geweld of ben ik diegene die de gebeurtenissen dramatiseer. Steeds weer moet ik me ervan overtuigen dat wat me overkomen is gewoonweg niet kan. Steeds weer moet ik me de ernst ervan realiseren en mezelf als oorzaak ervan distantiëren.
‘Jij maakt van mij een monster.’ ‘Jij blijft vasthouden aan al het slechte dat is gebeurd en overgiet het met een dikke saus drama.’ ‘Jij bent zo overtuigd van jouw rol als slachtoffer en ziet je eigen aandeel niet.’ ‘Jij probeert iedereen aan jouw kant te krijgen.’ Woorden die ik herhaaldelijk te horen krijg.
Ik overloop, ga terug in de tijd en weeg voortdurend mijn aandeel in wat er gebeurd is af. Ik weet dat ik in onze relatie nooit de intentie heb gehad om te kwetsen of pijn te doen. Maar als ik erover terug denk heb ik dat wel gedaan. Waarom? Ik zat volledig vast en werd voortdurend in het nauw gedreven. Elke keer als we ruzie hadden en ik het probeerde op te lossen werd ik niet alleen niet gehoord maar ook neergemaaid. Ik probeerde mezelf te verdedigen. Op te komen voor mezelf. Alles in een klaar daglicht te stellen, maar hoe verder we kwamen in de tijd hoe moeilijker dat werd.
Om tot een oplossing van het ernstige probleem in onze relatie te komen kon ik niets anders dan hem een spiegel voorhouden. Hem tonen wat er gebeurde. Maar dat beeld zag er niet goed uit. Hij verweerde zich uit volle macht en ik werd monddood gemaakt. Ik kon vechten, voor mezelf opkomen, maar ik belandde steeds weer op dezelfde plek. In een hoekje, in het nauw gedreven, zonder luisterend oor, zonder begrip.
Ik heb geschreeuwd, ik heb geroepen, ik heb gehuild en me hysterisch gedragen uit pure machteloosheid. Ik heb me op de grond laten vallen, volledig op en leeg vanbinnen, wensend dat ik dood was. Gewoon omdat ik geen uitweg meer zag en er niemand was om me op te rapen en voor me te zorgen.
Ik smachtte naar de warme armen van mijn man. Ik hoopte dat op een dag hij zijn hand zou uitreiken, me een knuffel zou geven en zou zeggen. ‘Kom hier, ik zie jou graag, het komt allemaal wel weer goed.’ Wat verlangde ik naar dat moment. Maar hoe meer ik schreeuwde, hoe meer ik huilde, hoe meer ik liet zien dat ik het allemaal niet meer kon dragen, hoe erger het werd.
Mijn wanhoop werd me kwalijk genomen. Tegen me gebruikt. Ik was hysterisch, psychisch gestoord, labiel en de oorzaak van de vele ruzies. Ik liet ze escaleren en uit de hand lopen. ‘Als ik nu eens twee minuten normaal had kunnen doen, dan zou het allemaal zo ver niet gekomen zijn.’
Als ik erop terugkijk deed ik ook niet normaal. Ik liep op de toppen van mijn tenen op elk moment dat hij in de buurt was. Ik scande voortdurend elke beweging, elke grimas, elk woord, elke zucht,… en paste mijn gedrag daaraan aan. Wat kan ik doen om alles rustig te houden? Wat moet ik veranderen, aanpassen, wel of niet doen, zeggen of niet zeggen. Voortdurend, dag in dag uit, van het eerste tot het laatste uur van de dag en zelfs ’s nachts. Het was zo vermoeiend!
Mezelf verdedigen deed ik steeds minder. Ik probeerde steeds meer te verdragen, aanvaarden of te negeren. Hopend dat het een oplossing kon bieden. Maar daarmee liet ik mijn vatje steeds weer vollopen tot het uiteindelijk toch overliep en ik niet anders meer kon dan reageren. Dan was ik boos kwaad en riep ik het uit. Hysterisch, ja, ik ben het
meermaals geweest. Uit onmacht, uit niet meer weten hoe, waar en wanneer er ooit een oplossing kon komen.
Ik heb vanalles geprobeerd, me meermaals herpakt, mijn gebroken ziel weer bijeen geraapt in de hoop op betere tijden. Maar die kwamen er niet. Ze werden als een soort fata morgana voor mijn ogen gehouden en hielden me gevangen in een hopeloze hoop op beterschap.
Na verloop van tijd kwam het besef dat ik in een gevaarlijke situatie zat. De klappen die ik kreeg brachten vaak ernstige verwondingen met zich mee en ik wist dat het niet onmogelijk was dat het op een dag helemaal zou kunnen mislopen. Ik realiseerde me dat ik samenwoonde met een man die in staat kon zijn me te vermoorden. Dat ik op een bepaalde dag een kop in de krant kon worden. Het klinkt misschien vreemd, maar zelfs die gedachte heb ik even kunnen aanvaarden.
Het heeft me heel wat tijd gekost om me ervan te overtuigen dat ik het zover niet wou laten komen. Niet voor mezelf en zeker niet voor mijn kinderen. Heel lang leek het alsof ik geen keuze had, maar die had ik wel. Ik kon ingrijpen en wegwandelen. Met de steun van hulpverleners, politie, familie en collega’s vond ik de moed om te doen wat ik eigenlijk veel eerder had moeten doen. Maar ik neem het mezelf niet kwalijk. Ik heb gedaan wat ik kon en ik heb de tijd die ik nodig had gebruikt om te komen waar ik nu sta. Tijd om mezelf ervan te overtuigen dat ik al het mogelijke heb geprobeerd. Dat de situatie waarin in ik mezelf bevond uitzichtloos was. Dat de man waarmee ik getrouwd was nooit zou terugkeren en dat verandering in positieve zin uitgesloten was. Ik had tijd nodig om te beseffen dat er geen weg terug was naar waar we ooit begonnen waren. De enige weg die nog voor me lag was de uitweg.
We zijn nu vier maanden verder. Ik worstelde me los uit een onhoudbare situatie, vond voor mezelf en mijn kinderen een nieuw en gezellig huisje dat ik helemaal ingericht heb zoals ik het voor onszelf wil. Alles staat klaar voor een nieuwe en frisse start, een heldere realiteit. Ik wil verder,… maar ik merk dat bepaalde fundamenten binnen mezelf beschadigd zijn en dat ‘gewoon verdergaan alsof er niets gebeurd is’ onmogelijk is. Ik hou mezelf sterk, naar de buitenwereld toe, naar mijn kinderen toe, en ook naar mezelf. Maar ik merk dat ik nood heb aan tijd en ruimte. Tijd om inzicht te krijgen, om te accepteren, om weer aan mijn fundamenten te bouwen om er zo beetje bij beetje sterker uit te komen. Ik hoop dat de boeken van Iris Koops die ik nu besteld heb me hierin verder kunnen begeleiden, want het herinrichten van een zorgeloos en gelukkig leven kost meer dan enkel wat goede wil en een sterk karakter.
Het is voorbij, ik ben weg…
En sta nu aan het begin van een intens pad richting een gelukkig leven. Een leven dat ik mezelf, door de weg die ik gekozen heb, nu helemaal kan gunnen.
Sterkte aan iedereen die een soortgelijke situatie moet doorstaan.
Marleen
AU. Dit zou mijn verhaal kunnen zijn. Het doet zo’n pijn te lezen dat ook jij al de.ze ellende hebt moeten meemaken. Ik hoop oprecht dat jij er beter uit komt dan ik. Na twee jaar ben ik nog niet los, voel nog steeds de pijn, het verdriet om een verloren leven. Ik kan alleen maar dat zeggen wat ik zelf eigenlijk een dooddoener noem: sterkte
Tranen lopen over mijn wangen. Wat lijkt dit allemaal op mijn leven met een narcistische man.
Wat hebben jullie veel meegemaakt…Wat een verdriet. Ik voel zo intens met jullie mee.
Ik was 42 jaar getrouwd en kwam er achter, door een vreselijke situatie, dat het niet allemaal aan mij lag..ben nu 10 maanden gescheiden…
Ik voel zoveel rust nu….maar merk dat ik er nog lang niet ben,..
Het achtervolgt mij nog steeds…ook omdat we samen kinderen en kleinkinderen hebben..kom je en doe je veel dingen samen.
Hoe is het nu nog mogelijk dat ik zoveel medelijden met hem heb…
Straks ga ik weer naar mijn psychotherapeut…dat helpt mij enorm.
Maar voor jullie wens ik heel veel sterkte en een lieve omarming.
Dag Jannie , het geeft mij moed om te lezen dat je na 42 jaar de stap hebt durven zetten .ik leef 41 jaar samen met een man waarvan ik pas de laatste jaren besef dat hij een narcist is . Een ontdekking die tegelijk een opluchting was en me helemaal wanhopig maakt We hebben ook twee prachtige volwassen kinderen samen . Ik lees vooral jonge mensen die er in slagen om een oplossing te vinden voor dit misbruik , wat doet het me deugd dat jij hier ook bent in geslaagd Dankjewel voor je verhaal Anna
Dit is allemaal zo herkenbaar ! ik ben ook 42 jaar getrouwd geweest met een narcist … maar ben er sinds 2 jaar pas achter gekomen . ik las toen een artikel met als opschrift : als je man meer dan 2 puntjes van deze 20 bezit, ga dan zo snel mogelijk van hem weg ! en wat bleek : hij had er meer dan 15 . Toen viel,-na veel therapieen , zelfs op spiritueel vlak – de puzzel in elkaar en wist ik dat ik met een narcist getrouwd was … en vooral dat het niet allemaal mijn schuld was ! Want dat is waar een narcist zich het best bij voelt . Het ergste probleem is , vind ik , dat de buitenwereld hem ziet als een charmant en begripvol persoon ; dat maakt het extra moeilijk . Ik heb ook de stap gezet om achter dit huwelijk een punt te zetten , en ik geef eerlijk toe , dat ik angst heb om alleen verder te moeten . Maar ” what doesn’t kill you, makes you stronger.” Ik wens alle lotgenoten nog een mooi leven !
Beste Jannie, ook ik was heel lang getrouwd, 43 jaar, en merk ook dat ik nog steeds niet los ben . Ben nu twee jaar! weg. Ook bij mij is er nog heel veel medelijden met hem, hoewel ik op sommige dagen ook heel duidelijk heb dat hij dat medelijden niet verdiend. Maar ja, er zijn twee kinderen en een kleinkind, soms vind ik het voor hem zo jammer dat hij totaal geen contact met hun heeft. Maar, is dat niet zijn eigen schuld? Hij is degene die zich niet “normaal” wil gedragen, de ene smoes na de andere verzint en ons gewoon laat zakken.
Ik heb ook na 2 bijna 3 jaar de rust nog niet terug gevonden. Zo veel dingen die invloed hebben op mijn dagelijkse functioneren. Ik word er gek van.. blijf aan het vechten tegen mn herinneringen. Ik begrijp je zo goed..
Zo herkenbaar! Vannacht weer een slapeloze nacht waarin ik alles weer opnieuw terughaal, mezelf overtuig dat afstand nemen écht het beste is, dat niet híj zielig is, hoewel hij meester is in slachtofferschap, maar dat mijn kind en ik, dagelijks worstelen met de gevolgen van het leven met iemand met NPS.
Wat een eenzame strijd is dit!
Ik praat, door ervaring wijzer geworden, met bijna niemand over het emotionele geweld waarin we lang hebben geleefd. Het erkennen hiervan, met hulp van bv Het verdwenen Zelf, was als het wakker worden uit een nachtmerrie, maar dan ben je er nog lang niet! Het herstel gaat langzaam maar stap voor stap, met up’s en downs, de downs zijn vreselijk, weer die twijfel, het in de war raken, mee worden gezogen in de verhalen die hij verspreid over mij en zijn dochter, waarin ik schuldig ben, hij slachtoffer. Hij is een charismatisch figuur, een bekend figuur in ons dorp, ik overweeg steeds vaker om te verhuizen….
Herkenbaar! Zowel mijn dochter als ikzelf hebben nu de deur gesloten naar mijn ex/haar vader. Een moeilijke maar een gezonde stap. Het brengt mij in een hele eenzame positie omdat mijn ex een meester is in manipulatie en iedereen inpakt met een mix van charme en slachtofferschap. Er zijn gelukkig een paar mensen, echte vrienden, die weten hoe het was om met hem te leven en die zijn gedrag doorzien en mij en mijn dochter steunen in de ingeslagen weg van afstand nemen. Toch kan ik steeds weer zo in de war raken en onderuit gaan wanneer iemand, mij beschuldigt en het voor hem opneemt, ook al is het iemand die slechts een kennis is.
Dan heb ik weer een slapeloze nacht waarin ik alles weer opnieuw doormaak en mezelf overtuig dat het klopt dat de grens getrokken is en de deur dicht is.
Mijn ex stalkt noch mij, noch zijn dochter, hij heeft ons nu beide ‘geschrapt’, sinds zijn gedrag niet geaccepteerd wordt, hij leeft door als slachtoffer, maakt mij zwart, het is net de omgekeerde wereld…
Je bent niet alleen in deze.. Ik herken het als geen ander. Prachtig geschreven! Wens jou ook mega veel sterkte na alles en hoop dat je gelukkig mag gaan worden. Al kost dat veel tijd en moed..
Groet Natascha
Hoi Marleen,
Wat ontzettend dapper, dat jij voor jezelf én voor je kinderen hebt gekozen en je hebt weten los te maken.
Nu komt het helen. Helen van het trauma. En dat kost tijd en aandacht. Aan de boeken zul je, denk ik, veel hebben. Mij heeft alle informatie uit het boek me leren begrijpen wat er nu wérkelijk gebeurde. Heeft me laten inzien wat van mij was en wat van de ander.
Gun jezelf die tijd om te helen. Niet alleen emotioneel maar ook fysiek. Trauma ligt opgeslagen in je lijf en gelukkig is er nu veel (meer) informatie te vinden wat kan helpen bij het helingsproces.
Ik wens je daarin alle goeds!
Sinds 4 jaren ben ik ook WEG !! Het doet goed maar het vraagt tijd. Zorg goed voor jezelf, zoek extra steun (psychologische hulp).
Ik wens je hééééééél veel liefde om je heen.
Groetje van Bea
Sterke vrouw je hebt de stap gezet. We zijn met zovelen, slachtoffers en toch voelen we ons alleen….lees en krijg kennis. Er is zoveel te zeggen zoveel maar 1 ding is zo belangrijk. Geef jezelf en je kinderen rust om te helen. Neen de tijd. Geniet vd kleine dingen nu kun je dat misschien niet maar na alle tranen….zul je samen met je kinderen wéér lachen ..sterkte x
Je mag trots zijn dat je voor jezelf gekozen hebt, chapeau. T verwerken, loslaten en helen komt vanzelf, geef t de tijd .
Onze dochter is ook uit zo’n vreselijke nachtmerrie gestapt en nog steeds probeert hij de confrontatie op te zoeken en te laten escaleren, op t gevaarlijke af. Ik wens iedereen die uit zo’n vreselijke situatie komt, kracht, sterkte, wijsheid en vooral lief zijn voor jezelf.
Wees trots op jezelf dat je een krachtige vrouw bent die de stap heeft genomen. Ik ben trots op je. Gun jezelf de tijd om alles een plaats te kunnen geven, te helen en jezelf weer opnieuw te ontdekken. Lees er veel over en het zal je op weg helpen. Warme knuffel van mij
In mijn geval heeft het meer dan tien jaar geduurd voor ik er ‘overheen’ was, en je wordt niet meer wie je was. Maar dat hoeft ook niet, je wordt sterker en krijgt steeds meer eigenwaarde.
Wat ontzettend herkenbaar. Ik voel wat je schrijft. Helaas zul je geduld moeten hebben voordat je volkomen hersteld bent. Ik spreek uit ervaring. Geef het ook die tijd, lees er over, praat met lotgenoten er over. Ga sporten en probeer stap voor stap leuke dingen te doen. Maar geef het de tijd om te herstellen. Ik wens je veel kracht en wijsheid op deze reis.
Ik heb je verhaal gelezen met tranen in mijn ogen. Om wat er gebeurd is met jou, om wat er gebeurd is met mij…ik had het kunnen schrijven. Vooral de zin : ‘…of ben ik degene die de gebeurtenissen dramatiseer’, raakte me zo. Ik heb dat ook zo vaak gedacht…Dank je wel voor het delen. De relatie met mijn ex is al 20 jaar voorbij, maar nog steeds voel ik af en toe de gevolgen van wat er in dit (lange) huwelijk met hem allemaal is gebeurd. Door het lezen van de boeken van Iris is me zoveel duidelijk geworden en weet ik eindelijk heel zeker, dat ik de ‘ gebeurtenissen niet heb gedramatiseerd’. Het is allemaal echt gebeurd…ik heb het niet ‘verzonnen’ . Sterkte, Marleen…ik ben nog elke dag zo dankbaar, dat hij niet meer in mijn leven is…
nu ruim 5 jaar weg bij hem met de kinderen. Ik negeer ieder contact, de kinderen doen hetzelfde. Willen hem ook nooit meer zien. Ik begrijp en voel heel goed hoe moeilijk het is om los te laten en opnieuw te beginnen. Ik voel me nog dikwijls alleen en erg eenzaam. Maar alles beter dan terug in de oude situatie. Geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om weg te gaan, hoewel het hele zware tijd is geweest. Nu moeite met verbindingen, relaties aangaan. Het wantrouwen is er nog steeds, de pijn ook.
Sterkte, het gaat je lukken !!
We zijn er voor je.
Beste Marleen, het was niet jouw schuld dat de relatie niet werkte. Het was niet jouw schuld dat je zo slecht bent behandeld. Wat knap en moedig dat je weg bent gegaan uit deze relatie en dat je voor jezelf en je kinderen hebt gekozen! Het begin naar een nieuw, mooi, JOUW leven is er. Ik hoop dat je veel steun zal krijgen van mensen om je heen. Laat je niet gek maken door je ex-man! Ik wens je het allerbeste, dat je bevrijd mag zijn van al die narigheid en goede dingen mee mag maken in je leven.
Zo intens mooi hoe je dit hebt beschreven. Het had mijn verhaal kunnen wezen. De fundamenten opbouwen heeft tijd nodig je zal keer en keer weer zo en nu dan opengescheurd worden. En daarna bouw je weer op aan jezelf. Je komt straks weer helemaal bovenaan. Jezelf kunnen zijn grenzen aangeven, veel meer bij je gevoel.
En als hij weer in de buurt is dan kan die het weer helemaal afbouwen. En ook daar zal je mee leren omgaan.
Het gaat je goed.
Je zal er komen
Lieve Marleen.
Ik schrijf opzettelijk “Lieve” aan jou opdat dit woord weer een oprecht bestaan gaat krijgen en niet meer verward gaat worden met de uitdrukking
“maar hij is zo lief” zoals ik dat 30 jaar zei om alles wat hij mij aandeed goed te praten.
Wat je schrijft is ook voor mij zo herkenbaar.
Sinds 1 februari 2019 heb ik een eigen plek kunnen realiseren, beetje veilig achter deuren die gecontroleerd kunnen worden door middel van camera.Veilig ben je nooit waar je ook woon, vooral omdat hij weet waar en hoe.
Na een huwelijk van dertig jaar nadat ik in anderhalf jaar tijd twee zware ongelukken onderging en dat er levend afgebracht had en toen uiteindelijk bijna totale gevangenschap volgde omdat ik graag weer alleen naar buiten wilde, ik in november 2018 erachter kwam wat mijn man mankeerde en ik werkelijk dagen in schock was, ingeschreven voor een woning en daar dag en nacht keihard aan gewerkt had omdat ik wist
“wegwezen”is dit gelukt.
Met een verschrikkelijke nachtmerrie sinds de dag dat ik vertelde dat ik wilde scheiden, wisselde hij nog meer van stemmingen.
Er is politierapport opgenomen , en dit hielp om te zorgen dat hij niet ging slaan, maar daar is dan ook alles mee gezegd want fysiek en andere lichamelijke manipilatie was veel erger geworden.
Ik woon sinds eind februari hier en het is een ware oorlog in mijn lichaam.
De kilo’s vliegen eraf, heb alles wat er ook maar staat beschreven tot aan suïcidaal toe.
Door dit alles te lezen van jou en natuurlijk de ondewerpen die hier vermeld staan, voel ik diep van binnen dat sprietige plantje dat wil proberen om het zonlucht te ontdekken.
Snap nu waarom mijn gezin zo kapot is gemaakt, en door wie.
Misschien dat mijn kinderen dit ooit gaan begrijpen en mij vergiffenis schenken omdat het allemaal niet mijn schuld was.
Ik was te lief en te zorgzaam.
Eén kind heb ik al terug, de ander word nog steeds geestelijk gemanipuleert, zij zit tussen twee vuren.
De andere komen misschien ooit bij me terug.
Ook ik heb de twee boeken besteld om te hopen dat ik er doorheen kan worstelen.
Met de nieuwe dokter die niet gemanipuleerd is door de verborgen narcist.
Maar hoop is voor mij geen goed woord meer omdat ik te lang hoop gehad hebt.
Dank je wel dat ik je ervaring mocht lezen en wens je alle sterkte en goeds toe in je herstel.
Samen staan we sterk!😘
Helder geschreven Marleen. Ik snap je twijfels, je worsteling met hem en ook met jezelf. Wat goed dat je het besluit genomen hebt en wat sterk van je dat je het hebt kunnen nemen. Je hebt voor een betere toekomst gekozen voor jou en je kinderen. Mooi!
ik herken het verhaal van wat je schrijft het lijkt veel op mijn levensverhaal, ik heb er ruim 10 jaar over gedaan om dat leven achter mij te laten, maar nu met een nieuwe relatie gaat het goed, ook jou gun ik een hele lieve man terug maar neen de tijd. en zoek hulp sterkte de komende tijd.
Wat herkenbaar. 😔
Prachtig verwoord en ook voor mij herkenbaar! Jij kunt dit. Ik wens je genezing op alle gebieden toe waar nodig, en groei. Geniet van de kleine mooie dingen.
En ook ik vind het een herkenbaar verhaal Marleen. Gelukkig was er dat laatste beetje kracht in je om te ontsnappen. Ik ben inmiddels 5 jaar verder. Het gaat ons (mij en mijn kinderen) goed. Maar dat had ik zonder goede therapeut niet gered. Dus mijn advies aan jou: zoek een goede therapeut en begin bij de basis. Neem alle tijd. En de boeken van Iris gaan je zeker helpen. Helaas moet je om te kunnen herstellen veel opnieuw beleven. Maar als je de kracht hebt om te ontsnappen gaat ook dat je lukken. Ik wens je veel kracht en liefde!
Liselotte
Met alle respect voor jouw verhaal, maar ik lees hier niet direct iets met narcisme in, wel een miscommunicatie om wat voor reden dan ook? Sorry, dit moet heel kwetsend zijn wat ik zeg, maar ik mis ‘voorbeelden’ zodat het voor mij iig duidelijk is dat het om ‘narcistische mishandeling’ gaat. Ik heb ook wel eens tegen ‘een’ man staan tieren om iets wat mij irriteerde aan hem en wat dus direct op hem van toepassing was, hij hoorde het aan, maar reageerde niet, waarna hij er nadien, een poos later, toen ik weer ‘rustig’ was, over zei tegen mij: ‘Ik dacht, ik laat je maar even uitrazen’. Hoe kwaad kun je dan worden.. dat hij dus totaal niet begreep dat het vooral om hem ging op dat moment en hoe kwetsend het was om er vervolgens op te reageren alsof het alleen maar van mij was.. wat ik uitte, totaal buiten hem staand. Ik dacht daarna.. hij denkt dus over dingen totaal anders dan ik dat doe, maar ik schrok er wel hevig van, dat er dus op sommige punten geen communicatie mogelijk was, maar je wel de negativiteit terugkrijgt over jouw boosheid en jij er maar mee blijft zitten, alsof ik het vooral ben die niet helemaal spoor oid.