Dit is een gastcolumn van Eline.
Graag wil ik mijn verhaal vertellen. Het gaat over een onderwerp dat ik nog weinig teruglees in vlogs en blogs van/over slachtoffers van narcisme.
Ik ben opgegroeid in een gemiddelde woonwijk in de jaren ’70. Moeder thuis met een kopje thee, vader fulltime aan het werk. Geen geldzorgen, geen verslavingen. Ik werd goed verzorgd en had een heel gewone gemiddelde jeugd. Althans dat dacht de buitenwereld en ikzelf min of meer ook. Ik had vanaf mijn 13e veel ruzies met mijn vader, maar wist ik veel. Je weet niet beter, hebt geen ander referentiekader dan het gezin van oorsprong. Ik was de vechter, het zwarte schaap.
Toen ik op mezelf ging wonen werd ik binnen twee jaar zéér ernstig ziek. De diagnose M.E. of later CVS. Tien jaar later zou het de ziekte van Lyme blijken te zijn. Maar ik schrijf niet over deze ziektes, maar over het feit dat deze ziektes een kans kregen in mijn zéér kwetsbare systeem. Dat was mijn lichaam geworden na een jeugd waarin ik me nooit veilig voelde. Waarin ik altijd op mijn hoede moest zijn, voortdurend uitgelachen en vernederd werd. Want wat ik ook deed, het was nooit goed. Ook had ik niks voor mezelf, alles was voor Bassie (de narcist). Mijn leven stond in het teken van hem. Al het geld en tijd van ons gezin ging naar de wensen en de hobby’s van mijn vader. Wij hadden een op het oog fijn bestaan, in de marge van zijn wensen en behoeftes. De spanning waaronder ik 24/7 leefde was zéér hoog en niet te doen voor een kind, voor een lichaam in ontwikkeling. Mijn zenuwstelsel is hierdoor nooit goed ontwikkeld. De littekens zaten van binnen waardoor ziekteverwekkers makkelijk een kans kregen. Je lichaam is zo verzwakt dat ziektes makkelijker binnen kunnen komen. Laat staan de grenzen die ik niet had naar alle mensen om mij heen inclusief ‘vrienden’. Ook hier verdwijnt levensenergie.
Pas sinds een paar jaar weet ik van deze connectie via Amerikaanse vlogs over de link tussen kindermishandeling en latere ziektes: psychisch en fysiek, zelfs kanker op latere leeftijd. Het risico op deze ziektes is veel hoger als je een onveilige jeugd hebt gehad. Ik vind het jammer dat er in Nederland nog zo weinig bekend is over deze connectie. Ik ben groot fan van Irene Lyon en van Bessel van der Kolk, zijn boek ‘Traumasporen’.
Ik schrijf deze blog omdat therapie mijn weg is geweest naar nu alweer bijna 20 jaar een weer volledig gezond leven. Natuurlijk heb ik ook R.A.D.T.S. therapie gevolgd waardoor de lymespirogeet werd behandeld en uit mijn systeem kon gaan. En naar bleek veel meer virussen en bacteriën, insecticiden en toxines. Er volgden dus meer R.A.D.T.S behandelingen. Dit alles had geen standgehouden als ik ook niet aan mezelf gewerkt had via EFT, EMDR en Somatic Experiencing. Ook volgde ik andere lichaamsgerichte therapieën, zoals haptonomie, massages (Shiatsu, voetreflex) om me weer terug in mijn lichaam te brengen en te leren voelen. Wat wil ik, wat voel ik? Ik had geen idee aan het begin van mijn zelfstandige leven. Ik had mijn gehele jeugd alleen voelsprieten ontwikkeld: ‘Wat wil een ander?’
Na jaren van vechten tegen mijn vader kwam ik er per toeval achter dat mijn vader een rasechte openlijke narcist is en viel alles op zijn plek. Niet lang hierna verbrak ik het contact met mijn ouders volledig. Dit was geen keuze maar de noodzaak om gezond te blijven. Je ouders zijn immers de highway naar je oorspronkelijke trauma en dus ziekte in mijn geval. Ik kon weken kapot en moe zijn, bang weer psychotisch te worden van een kort contact met mijn ouders.
Het moederschap gaf mij de kracht om volledig te breken, mijn kinderen verdienen een gezonde moeder, daar hebben ze recht op. Toen de haat zich daarna verplaatste naar mijn broer moest ik ook met hem en zijn gezin breken. Ik heb dit alles onder begeleiding van een in narcisme gespecialiseerde therapeut gedaan. Ik raad niemand aan dit zonder begeleiding of in een opwelling te doen. Daarvoor is het proces te zwaar.
Ik heb gelukkig gekozen voor een psychisch gezonde man op mijn 24ste. Hij is geen narcist. We hebben twee gezonde kinderen en een heel fijn leven. Ik hoop dat mensen wat hebben aan mijn verhaal. Ik ben nu veel bezig met Feldenkrais, gewoon via YouTube op mijn matje op zolder (Posture Queen). Dit is een hele fijne methode om je aandacht te sturen en je lichaam weer te ontspannen. Door Feldenkrais kom je meer in balans mentaal, emotioneel en fysiek.
Ik heb lang geworsteld met het feit dat ik anderen wil helpen. Maar op een workshop van Het Verdwenen Zelf hoorde ik dat ik daar in mijn jeugd voor getraind ben (altijd anderen helpen). Niet alleen door de narcist, maar ook door mijn moeder de codepender. Doordat zij ook een bestaan in de marge had heeft ze ook een vals groot zelf aangenomen en zaten er altijd zielige buurvrouwen bij mijn moeder op de thee. Hierdoor kon ze zich nog enigszins speciaal en belangrijk voelen. Dus mij is als kind al dubbel voorgeleefd dat je niks voor jezelf mag hebben en alleen maar leeft voor anderen.
Daarom plaats ik deze blog op de site van Het Verdwenen Zelf. Dan staat mijn verhaal ergens. Ik hoop dat ik hier zelf wat aan heb, dat anderen mijn verhaal ook vinden en er wat aan hebben. Ik ben heel blij dat Het Verdwenen Zelf de link met het lichamelijke wel legt en bijvoorbeeld een verdiepingsdag aanbiedt over lichaamsgericht werken aan herstel.
Ik ga mijn aandacht proberen te verplaatsen naar een vroegere hobby. Me volledig storten in een nieuw avontuur. Voor mij zelf. Lekker veel geld en energie aan mijzelf besteden. En een nieuw mantra: Ik mag ontspannen en genieten. Niemand meer die mij verbiedt rustig te zitten en een boek te lezen, te slapen wanneer ik dat wil, lekker te spelen of gewoon te lanterfanten. Heerlijk genieten binnen de veiligheid van mijn zelfgekozen gezin. Samen met mijn man en kinderen én alleen als ik daar behoefte aan heb.
27 reacties op “Ziek door jeugdtrauma”
Lieve, sterke vrouw. Wens je ( u ) een lang en gelukkig leven met je fijne gezin.
Zo’n gelukkig leven heb ik ondanks dat ik in 1944 oorlogsslachtoffer werd, in 1953 de watersnood meemaakte en in 1957 een hersenoperatie onderging enz.
Chapeau voor hoe je eruit gekomen bent na deze moeilijke weg, dat anderen uit jou verhaal moed en kracht halen, ik wens je veel geluk en liefde
When the body says no van Gabor Maté gaat hier ook over
Wauw, wat goed en mooi dat je mu “heerlijk” tijd en energie aan jezelf gaat besteden. Lekker lanterfanten, spelen, ontspannen. Dat heb je verdiend, na alles wat je hebt meegemaakt. Nee, dat heb je zowieso verdiend. Ik herken ongelooflijk veel in je verhaal. Mijn moeder heeft ook een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ze heeft mijn vader het huis uitgezet toen ik 1 was. Sindsdien alleen door haar opgevoed in een gezin met nog een broer en zus. Ook ik ben behoorlijk ziek geweest. Vreselijk moe, overal pijn in mijn lichaam. Bijna elke dag smiddags slapen. Vreselijke hoofdpijn. Sinds ik steeds minder contact had vanaf mijn 19e (en nu ben ik 37, geen contact meer) zijn mijn klachten steeds minder geworden. Ik ben gewoon een gezonde vrouw. Fiets superveel, ga naar de sportschool. Ik geloof ook, zoals jij zegt, dat t in je lichaam gaat zitten. Wel erg, want dan wordt je al “kapot” gemaakt, vervolgens ook nog in je lichaam ziek. Ik heb ook het contact met mijn broer en zijn gezin verbroken. Met mijn zus ook. Dus ik heb met niemand van mijn gezin van toen ik klein was nog contact. Maar ook ik heb geen keus. Nu geniet ik met volle teugen van mijn man en kinderen, net als jij! Doet me goed je verhaal te lezen. Triest, maar tegelijkertijd weet ik dat ik niet de enige ben die dit heeft door moeten maken en voel ik me daardoor minder alleen.
Karina, zou je je vader niet willen ontmoeten ? Of heb je hem ontmoet ? Ik ben ook door mijn narcistische ex buiten de deur gezet (noemen ze scheiding geloof ik) en heb dientengevolge mijn drie dochters moeten achterlaten. Ik hoop dat ze komen ooit, misschien als ze 37 zijn geworden ?
Zo herkenbaar en vooral de laatste alinea leren jezelf toe te staan om te genieten, niks te moeten zonder schuldgevoel dingen voor jezelf te doen…
Dank je wel voor het delen en zo goed om te lezen dat het goed met je gaat. Je hebt er heel veel voor moeten doen om zover te komen. Het ging niet “vanzelf”, maar de aanhoudster wint 🍀
Wat een krachtige vrouw ben je hard gewerkt en nog . Heerlijk dat je voor jezelf kunt kiezen nu en alles eruit gaat halen wat erin zit. Enjoy girl
Hallo Eline, wat een heftig verhaal. Erg moedig van je om dit allemaal aan te gaan. Misschien voelde je dat je niet anders kon… Dat had ik namelijk. Ook ik had lichamelijke klachten. Hyperventilatie en enorm moe. Maar niet weten waar dat nou vandaan komt. (Ook een normale jeugd gehad, dacht ik. Ik had goed contact met mijn vader maar met mijn moeder liep het stroef.) Tot ik op een gegeven moment ontslag kreeg. Bedrijf ging failliet. En mijn baas was manisch depressief. Ik kreeg regelmatig woede uitbarsting te verduren van hem. Vrij kort daarna overleed plotseling een zus. Ik probeerde me staande te houden maar uiteindelijk ging het niet meer. Ik kreeg een nieuwe baan bij een hele lieve werkgever. Het was net alsof ik een beetje kon ontspannen en toen viel ik in een burn-out. Ik ben aan de slag gegaan met het overlijden van mijn zus. Dacht dat het daardoor kwam. Kreeg ademtherapie. En ben yogalessen gaan volgen. Maar de spanningen in mijn lijf gingen niet helemaal weg. Ik kon me bijvoorbeeld niet ontspannen in het bekken, het zat op slot. Waar lag dat nou aan? Tot mijn vader overleed. Toen kwam de ware moeder tevoorschijn. Het kwartje viel. Ondertussen had ik ook een struma ontwikkeld doordat ik mezelf nooit mocht uiten. Altijd voegen naar een ander. Wanneer ik bijvoorbeeld vroeger geen zin had om te spelen met een buurmeisje (stond dan aan de deur) werd ik toch gedwongen door mijn moeder. Dagboeken van mij werden door haar gelezen en doorverteld. Ook brieven van vriendjes waren opengemaakt als ik thuiskwam van school. Zodra ik ook maar iets aan zelfstandigheid toonde werd het meteen onderuit gehaald. (ook door mijn zussen) Uiteindelijk ben ik op mijn 18e het huis uitgegaan (-vlucht). Ik kan nog zo veel meer vertellen wat er allemaal gebeurt is…. Ik wil graag zeggen dat yoga mij weer op de been heeft gebracht. Het heeft een poos geduurd maar ik mag mijn lijf weer voelen. Ik geef nu zelf yogales. Erg eng om jezelf op een ‘podium’ te zetten als je dat niet gewend bent ! Naast een behandeling bij een arts van TCM, die ook de emotionele oorzaken aanpakt van de klachten, ben ik langzaamaan ingedaald in mijn lijf. Ik heb enorm veel gehuild en geschreeuwd. En daardoor is er ruimte gekomen voor de echte ik. Het contact met mijn moeder en andere zus is minimaal. Ik bepaal zelf wanneer ik contact leg en voel me daar niet meer schuldig over. Ik heb inmiddels kinderen. Ik wil hen een liefdevolle basis meegeven. Doordat ik zelf kinderen heb kan ik me ook niet voorstellen dat je zo kan zijn. Zo liefdeloos, geen respect, dwingend, manipulerend en liegen tegen je eigen kinderen. Maar dat zal die stoornis wel zijn. Ik vind het goed dat jij het lichamelijke aspect noemt in jouw verhaal. Bij iedereen uit het zich weer anders maar je lichaam verteld zoveel! Ik zou ook willen zeggen: kijk daar naar, luister naar je lijf. Ik had bijvoorbeeld ook altijd een stijve nek als ik naar mijn ouders reed. Had daar dan dagen last van. Dit gaf aan dat ik altijd met enorm veel spanning daar naar toe ging. Vervolgens daar dan de hele dag als een strak gespannen poppetje daar zat. Luister naar je lichaam, kijk naar het verdriet wat daar zit. Ik heb op die manier ook heel wat uurtjes op de zolderkamer doorgebracht. Mediterend, in mijn lijf duiken, en daarna opschrijven. Vond ik fijn, van me afschrijven tot tranen, schreeuwend toe. Ik wens je veel liefde Eline! En heel veel ontspannen, blije dagen met je gezin en (zelfgekozen) liefdevolle vrienden om je heen. Tré
oh wat ongelofelijk herkenbaar. ook ik strijd mijn hele leven al tegen hoe er met me om is gegaan met een zwaar narcistische stiefvader en mijn moeder en zus kunnen er ook wat van. ook vele keren gebroken met mijn moeder. mijn stiefvader leeft gelukkig niet meer. maar toch is hij er nog elke dag. dat er altijd voor anderen willen zijn zelfs als ze het niet willen daar struikel ik nog over. leuk om te zien dat je ook met somatic experience bezig bent geweest. daar ben ik nu mee bezig en dat doet me echt goed.
Dag Eline,
je ‘verhaal’ (wat klinkt dat naar en afstandelijk, maar zo is het niet bedoeld) lees ik met grote interesse. Ik lees ook dat je schrijft dat het wetenschappelijk bewezen is, de connectie tussen fysiek ziek worden en geestelijke mishandeling.
Ik heb zelf ook zo’n jeugd gehad en samengewoond met een narcist. Ik heb MGUS. Kwaadaardige cellen in mijn beenmerg. Toen ik de diagnose kreeg ging mijn wereld even stuk. Want MGUS werd niet verteld, mij werd verteld dat ik waarschijnlijk de ziekte van Kahler (multiple myeloom) had (beenmergkanker).
Mijn DNA is getest en mijn DNA is afwijkend. Gelukkig werd de diagnose MGUS gesteld. Hoewel iedereen die beenmergkanker heeft wel voorafgaand MGUS heeft. Dus ja, het kan zomaar opeens de verkeerde kant opgaan. Inmiddels is dat een paar jaar geleden en ben ik elke drie maanden getest op de M-proteïne in mijn bloed. Dit blijft gelijk. Ik heb er nu weer wat vertrouwen in en denk er niet meer vaak aan. Ik ben vorig jaar in juli nog een keer getest en nu moet ik jaarlijks, dus over een paar maanden weer.
Ja, hoe weet je nu dat het komt door de geestelijke mishandeling. Ik vraag het me ook weleens af hoor. Ik geloof ook dat het met elkaar te maken kan hebben, maar hoe voorkom je het dan en wat heb je eraan om dat te weten. Misschien de medische wereld in de verre toekomst? Dat zou een hele mooie vooruitgang zijn. Maar de huidige wereld is zó ziek, dat ik voor mezelf kies en me daar steeds minder voor inzet.
Het anderen willen helpen en het er zijn voor anderen. Ja, ik herken dat natuurlijk. Een van mijn kinderen worstelt daar nu ook mee. Hij trekt zich ook alles van iedereen aan. Hij heeft nu haptotherapie en komt er achter dat hij niet burn-out is van zijn werk, maar dat het in hemzelf zit. Hij maakt zich regelmatig overmatig zorgen om mij en zijn broers, ook om dingen die er niet zijn, maar die hij zelf denkt dat er zijn. Ja ingewikkeld, maar ik herken het. Ik heb in de loop der jaren ook moeten leren welke dingen ik me aan mag/kan trekken en welke dingen ik echt bij een ander moet laten. Ik moet nog steeds leren, maar heb net als jij Eline ook geleerd dat ik zonder enig schuldgevoel mijn geld mag opmaken aan mezelf, mijn dagen mag vullen zoals ik dat wil. Maar wat ik heb meegemaakt blijft wel een belangrijk onderdeel van mijn huidige leven en komt zo nu en dan ineens weer in vol ornaat naar boven en dan moet ik er weer wat mee.
Liefs, M.
Beste M., je schrijft: “Ja, hoe weet je nu dat het komt door de geestelijke mishandeling. Ik vraag het me ook weleens af hoor. Ik geloof ook dat het met elkaar te maken kan hebben, maar hoe voorkom je het dan en wat heb je eraan om dat te weten. Misschien de medische wereld in de verre toekomst? Dat zou een hele mooie vooruitgang zijn.”
Chronische stress is de grote killer. Normaal is stress van voorbijgaande aard en zal je lichaam nadat het in de vecht/vlucht-modus heeft verkeerd weer terugkeren naar de “normale” toestand, die is van ontspanning. Bij getraumatiseerde mensen gebeurt dit laatste niet en blijft het organisme in de vecht/vlucht-modus. Dit is het gevolg van toestand in het brein die ontstaan is door het trauma.
In de vecht/vlucht toestand heeft het lichaam minder tot geen aandacht voor het onderhoud, zelfs de spijsvertering en uitscheiding van afvalstoffen is vertraagd, de ademhaling is sneller en minder diep en ook de hartslag is hoger. Zo zijn er nog heel veel meer zaken die minder goed of anders functioneren dan in een normale rusttoestand. Ook de kwantiteit en de kwaliteit van de slaap is aangetast. Het is alsof je met een auto steeds plankgas rijdt en de onderhoudsbeurten overslaat. Dat moet een keer fout gaan. Het is heel erg belangrijk om in te grijpen zodra je in de gaten krijgt dat er iets aan de hand moet zijn.
Ik heb zelf een erg goede club gevonden, ze zijn GGZ, maar dan anders, een echte verademing! Ik doe ook veel uit mezelf, ontspanning zoeken in de natuur en contacten met leuke mensen, een fijn gesprek geeft me weer energie. De laatste tijd doe ik ook een voel-oefening, heel simpel voelen hoe de vloer voelt, dat gaat makkelijker op blote voeten, hoe de kleding op je lijf voelt, de toetsten va je toetsenbord. Dat is dichtbij blijven, daar zit wat je bent, daar kan je lief voor jezelf zijn wat je vroeger misschien niet mocht en niet kreeg.
Dag Gerard,
Dat heb je goed uitgelegd, dank je wel!
Chronische stress is niet gezond, dat begrijp ik, maar als je veel meemaakt in je leven ontkom je niet aan stress. Het is dan zaak om zoveel mogelijk geestelijke én fysieke schade te voorkomen. Maar als je dingen overkomen waar je geestelijk enorm door wordt geraakt (en dus steeds weer opnieuw stress krijgt) verblijf je eerst in de stress en probeer je eerst geestelijk vat te krijgen als ik het zo goed zeg en uitleg. Je probeert om te gaan met de nieuwe situatie. Soms met en soms zonder steun of hulp van anderen.
Ontspanning zoeken en relaxen is belangrijk, maar moeilijk in zo’n situatie en ook niet je eerste gedachte of gevoel. En ik probeer daarnaast toch de dingen die ik dagelijks doe (mijn werk, mijn huis) bij te houden als voorheen, omdat ik ook daarvan in de stress raak als dat niet op orde is, want dat is me ook ooit allemaal afgenomen. Ik hou van orde in mijn hoofd en orde van/in mijn directe omgeving, daar waar ik vat op heb, dat geeft mij rust.
Ik hou van de stad, het geeft mij afleiding. Ik hou van de drukte, al die mensen die bezig zijn, de winkels, de verlichting, de sfeer. Ik hou ook van de natuur, van de rust, de ruimte, het wijdse en de geur. Ik geniet van koffie op een terrasje. Heel erg zelfs. Nog altijd.
Je uitleg over hartslag, spijsvertering en zo. Ja, heb je helemaal gelijk in. Goed dat je het me laat zien nog eens. Dat is ook zo. Ik at tijden niks, want ik was te dik zeiden mijn narcisten. Ik at andere tijden niks omdat ik het niet kon. Ik heb gerookt om erbij te horen, ik heb nooit geluisterd naar stress, zat niet in die ‘luxe’ om daar aandacht aan te kunnen besteden, herkende het niet eens. Veel gedronken in mijn puberteit om erbij te horen.
Arm lichaam.. Ik zorg inmiddels ook zo goed en kwaad ik kan voor haar. Dat was vroeger dus anders. Toen had ik geen tijd voor haar en geen weet van dit alles. Dat heeft haar geen goed gedaan.
Liefs, M.
Dank voor het delen van je verhaal! Ik ben blij dat je er zo goed uitkomt. Ik zit nog midden in het verwerven van veiligheid, vooral in mezelf en het verwerken. Ik werk (natuurlijk) in de zorg en heb gewoon het geld niet om een gespecialiseerde therapeut te (be)zoeken. Gelukkig heb ik heel veel aan boeken en internet. Heel veel geluk gewenst met je nieuwe avontuur !
Proficiat en doe zo verder. Heb het zelf weer eens moeilijk. Nog maar eens. De familie van mijn momenteel ex-vriendin aanvaarden me niet. Geen enkele relatie mag ze aangaan of ze moeien zich direct daarin.
Beste Philip, misschien wil je uiteindelijk geen relatie met je ex-vriendin, maar ik hoop dat je toch contact met haar houdt. Bied haar een luisterend oor en een helpende hand. Waarschijnlijk ben jij haar enige strohalm. Een goede vriend kan namelijk het verschil maken tussen gevangenschap en bevrijding.
Ik heb tot mijn 18e jaar met mijn narcistische moeder onder 1 dak geleefd. Tot ik verkering kreeg met mijn man was ik onzichtbaar. Ik probeerde me zowel thuis als op school zo klein mogelijk te maken en niet op te vallen. Maar hij zag me en vertelde me dat ik er mocht zijn. Voor het eerst ervaarde ik wat liefde en vriendschap was. Ik wist niet wat me overkwam. Zo kon het dus ook!
Mijn moeder heeft heeft een scala aan smerige trucs ingezet om onze relatie kapot te maken, want ik was haar persoonlijke bezit. Ik mocht geen vrienden of vriendinnen hebben. Talloze malen stuurde ze mijn man weg, maar hij bleef terugkomen. Dankzij zijn liefde, steun en hulp, en die van mijn schoonouders, kon ik uiteindelijk ontsnappen aan de thuissituatie. Het was niet makkelijk, maar ik wil niet weten hoe mijn leven eruit had gezien als zij er niet waren geweest.
Iedereen die iemand kent in een dergelijke situatie wil ik oproepen om niet weg te kijken. Denk niet dat je machteloos staat. Elke vorm van begrip, aandacht, meeleven etc, kan een wereld van verschil maken. Of maak melding bij huisarts, meldpunt huiselijk geweld of een andere hulpverlenende instantie.
Wat een geweldig verhaal, wat goed om te lezen dat je zoveel hulp hebt ingeschakeld en daardoor en door je eigen inzet, kracht en talenten zo ver hebt kunnen komen!
Dank voor de link met het lichamelijke, dat is een van mijn moeilijke punten, vind de wereld zo eng.
Je hebt me geïnspireerd op deze ochtend, ga weer beginnen met yoga!
Heel veel geluk! 🌹
Wow, je bent een voorbeeld voor ons. Ik probeer het ook zo te doen, heb nog de meeste moeite met mezelf iets te gunnen, maar het gaat beter.
Ongelooflijk herkenbaar! Bedankt voor het delen ervan. Het lezen van jouw verhaal voelt als een hand in mijn rug. En ja, via mijn lijf kom ik pas echt bij de pijn van traumata. Succes op je verdere pad, mooi om te lezen hoe je steeds meer jezelf hebt ontdekt!
jouw situatie komt (helaas) vaker voor, misschien een idee om te kijken op de facebook steungroep, zie bij de link van verdwenenzelf.
Veel sterkte, Eline, ik kan mij de impact levendig inbeelden. Zelf ben ik gelukkig gevrijwaard van lichamelijke problemen, maar heb wel al mijn hele leven last van vage psychische ongemakken die ik pas enkele jaren geleden heb gelinkt aan mijn jeugd. Een tijdje terug vond ik in deze blog herkenning toen iemand schreef over ontwikkelingsstoornissen (ook beschreven door Iris in haar boek) doordat alles, alles vroeger om mijn vader draaide en ik daar compleet op gefocust was (en mijn moeder ook). Paniekerigheid en gejaagdheid waren in mijn volwassen verleden mijn grootste valkuil, maar dat is met ouder worden veel verbeterd. Waar ik juist de laatste tijd weer meer mee kamp is dromerigheid, ”weg” zijn, geen focus hebben, dingen vergeten. Ontzettend lastig in het dagelijks leven en bron van irritatie bij mijn kinderen. Vroeger bij mijn ouders in de auto (en daar niet alleen) was ik altijd “weg” vanwege de zeer gespannen sfeer. Ik slaag er nu nog steeds niet in om mijn man als hij auto rijdt als bijrijder te ondersteunen met aanwijzingen, want ik ben “weg”. Mijn dingen vallen in het niet bij jou, Eline, en bij veel anderen in deze blogs, maar ik schrijf dit om het plaatje compleet te maken.
De auto, ja, herkenbaar. Mijn zusje, pappa’s lieveling, wist altijd precies hoe we rijden moesten. Keek geïnteresseerd mee. Ik droomde ook liever weg, misschien wilde ik niet mee. Zelf achter het stuur zitten vind ik nu heerlijk. Het dwingt je ook om te focussen, dat ontspant.
Goed dat je dit zo mooi schrijft.
In India hangt men de leer aan van je 3 lichamen :
Het astrale of aura lichaam (70 cm tot desnoods 10.000 km), het etherische lichaam (20-50/70 cm) en het fysieke lichaam (0-20 cm).
ontstaan van ziektes:
Ontstaat er een oneffenheid in je aura lichaam en je doet er niets mee (wrs. niet herkenbaar) dan verplaatst het naar het etherische lichaam. Doe je er weer niets mee dan wordt het uiteindelijk een fysieke klacht.
Heel kort gezegd.
De tijd die er overheen gaat is bij iedereen anders. Op welke organen of lichaamsdelen het gaat zitten, is bij ieder anders. Jouw zwakke plek.
Via metamorfose massage (voeten handen hoofd) (mmm) is bewustwording en verwerking mogelijk.
Of somatic emotional release (vanuit de cranio sacraal therapie).
Persoonlijk vind ik dat mmm sneller werkt, heel diep gaat en veel goedkoper is dan de cranio.
Ieder kiest zijn weg.
Misschien reik ik iets aan.
Het spreekwoord : alles zit tussen je oren, komt hier misschien wel van.
(Klinkt naar maar is verre van dat bedoeld).
Prachtig dat je zo ver gekomen bent!!
Metra
Mirjam
Roept ook nog de herinnering op hoe eng ik het vond om te rijden. Zo bang om brokken te maken. Iemand aan te rijden. Aanvankelijk droomde ik namelijk ook weg onder het rijden. Levensgevaarlijk. Ik was al in de veertig (en had al twintig jaar mijn rijbewijs) toen ik dit pas durfde aan te gaan. En ik ook dat wegtrekken onder controle kreeg. Door de paniek heen te gaan. Deelnemen aan het verkeer. Niet bang zijn, meedoen.
Dat had ik met mijn moeder. Het was altijd mijn schuld. Vooral als zij ziek was. Mijn broers werden voorgetrokken en ik was de oudste maar ook de stomste van het gezin.Mijn moeder was alleen aardig tijdens familiefeestjes en als zij gedronken heeft weet zij de volgende dag niets meer, en is zij niet te genieten. Toen was zij weggelopen. De scheiding volgde. We kozen voor onze vader maar mijn vader was ook autoritair. Hij sloeg me broer. De jongste was bij me moeder. Zodra ik een vriendje had moest ik het uitmaken. Mijn beide ouders hadden mij nooit echte liefde gegeven. Valt mee dat ik het bij mijn zoons wel kan. Ik heb nog een pleegdochter met autisme. Haar behandel ik met respect zoals ik het had verlangen naar mijn ouders. Hun leven niet meer. Mijn vader kon ik nog vergeven. Mijn moeder heeft mij nooit kans gegeven om te verzoenen. Maar ik weet wel wat de sterke eigenschappen zijn in de genen, dan heb ik het niet zeer over narcisme. Doorzettingsvermogen, en positief blijven denken is mijn overlevingsmechanisme. Anders werkt het niet.
Hai Eline, heel herkenbaar!! Ik denk zelfs dat we elkaar hebben ontmoet in 2015. Je confronteerde mij, je was goed! Weet je t nog? Gr. @