Dit is een gastcolumn van Yvonne.
Ik heb mijn leven en ook de 15 jaar relatie met een narcist, beschreven in mijn eigen boek, welke ik onlangs heb uitgegeven. Ik wil mijn mond niet meer dichthouden, ik ben er klaar mee om bang te zijn voor mijn eigen verhaal. En zoals ik in het boek ook meld, ik wil onderwerpen als huiselijk geweld, narcisme, alcoholisme en PTSS, bespreekbaar maken. Ik hoop dat ik met dit boek* anderen inspireer en help. Onderstaande is een fragment uit mijn boek ‘Daar zie je aan de buitenkant niets van’.
Na 4 EMDR sessies ben ik weer van alles gaan opschrijven, om te kijken hoe ik na deze sessies nog reageer op deze herinneringen. Sommige herinneringen zijn lastig, maar de emoties en gevoelens die daarbij omhoog komen zakken vrij gauw weg. Dat is een goed teken, de EMDR heeft zijn vruchten afgeworpen. Maar na deze vierde EMDR sessie bleef een gevoel mij dwars zitten, een gevoel dat behoorlijke impact heeft op mijn doen en laten. Ik begrijp niet zo goed waar dit nu vandaan komt. Het is angst en continu op mijn hoede zijn, wat mij in zijn greep houdt. Ik begrijp dat dit uit vroeger voortkomt en niets meer te maken heeft met nu. Dus waarom is die angst en het op mijn hoede zijn dan nu zo aanwezig? Misschien is het beter om eerst te achterhalen waar deze gevoelens precies vandaan komen.
Natuurlijk begint mijn zoektocht in de relatie met mijn ex-man. Zoals die man mij behandeld heeft, dat is niet normaal. Maar die relatie is voorbij, dus wat is er daar gebeurd dat ik dat gevoel nog steeds heb? Waarom ben ik zo op mijn hoede? Waarom hou ik alles in de gaten? Waarom let ik op hoe iemand kijkt, hoe iemand zich beweegt? Waarom bereid ik gesprekken in mijn hoofd voor op allerlei scenario’s die totaal niet van toepassing zijn? Het viel mij op dat ik mijn huidige man een vraag wilde stellen en dat dit mij totaal angstig maakte. Een doodnormale vraag die ik niet aan hem durfde te stellen. In mijn hoofd maakte ik een voorstelling van het gesprek dat ik met mijn huidige man zou hebben naar aanleiding van mijn vraag. In deze scenario’s reageerde mijn man de ene keer verbaasd, dan boos, dan verontwaardigd, en elk scenario eindigde erin dat ik de schuld kreeg, dat het allemaal aan mij lag, ik de meest belachelijke vragen stelde, ik alleen maar aan mijzelf dacht.
De realiteit was, toen ik de moed had om de vraag te stellen aan mijn man, dat hij juist heel begripvol was. Hij het helemaal geen rare of vervelende vraag vond. En dat was een scenario dat ik niet voorbereid had en me niet voorgesteld had. Ik raakte compleet in de war. Waarom had ik mij van alles in mijn hoofd gehaald, terwijl ik er vanuit mag gaan dat mijn huidige man wel normaal reageert? Mij bekroop het gevoel dat er dus duidelijk iets mis was met mij. Ik was degene die van alles in haar hoofd haalde en niet normaal reageerde. Wat was er dan mis met mij? Waarom had ik die nare gevoelens die nergens voor nodig waren?
Omdat ik het er dan niet bij kan laten zitten, ga ik verder met mijn zoektocht. Zo kwam ik er ook achter dat ik de vraag niet durfde te stellen omdat ik bang was dat mijn man mij niet zou geloven. Dat hij niet zou geloven dat ik er niets mee bedoelde, maar een gewone interesse-vraag was. En daar komt al meer duidelijkheid. Bang dat ik niet geloofd zou worden. Net als de directrice op de school van mijn kinderen, net als het Maatschappelijk Werk, die zich na de poging tot moord van mijn ex-man op mij, aangaven dat ze dit niet hadden verwacht van mijn ex-man, want hij kwam zo rustig en normaal over. Mijn vrienden die zeiden “het is maar voor een paar uurtjes, dan is het voorbij”, die vrienden die niet konden geloven dat mijn ex-man tot zulke daden in staat was.
Het bang zijn dat niemand je gelooft werd aangevuld met het op mijn hoede zijn. Waar kwam dan het gevoel op mijn hoede zijn vandaan. En ik Google wat op internet en toets in “het gevoel niet geloofd te worden” en daarmee krijg ik een hele lijst met verwante sites. En één site valt mij meteen op**, ik klik erop en daarmee zal er een nieuwe wereld voor mij open gaan. Misschien is dat een verkeerde bewoording, het zal mij een nieuw inzicht geven op de relatie die ik met mijn ex-man heb gehad en de gevolgen die daaruit zijn voortgekomen. De site gaat over het narcisme slachtoffer syndroom. En na het lezen van alle informatie op deze site wordt mij langzaam duidelijk dat ik vijftien jaar heb samengeleefd met een narcist. De puzzelstukjes die ik met zoveel moeite aan elkaar probeer te leggen beginnen het plaatje compleet te maken. De puzzel begint vorm te krijgen en laten mij een glimp zien van het eindresultaat. De puzzel is op de helft, de vormen worden duidelijk en ik heb nog een stukje te gaan.
* Het boek is te koop bij http://www.bravenewbooks.nl/yvonnevansinttruijen en https://www.bol.com/nl/p/daar-zie-je-aan-de-buitenkant-niets-van/9200000109094907/
** Deze site, het Verdwenen Zelf
27 reacties op “Waarom ben ik zo op mijn hoede?”
Het continu alert zijn, tot en met in je slaap, is ongezond en vermoeiend. Daar moet je van af. Adrenaline en alertheid hebben een goede functie als het nodig is maar niet voortdurend. Zelfvertrouwen en zelfcompassie (vriendelijk en behulpzaam reageren op tegenslagen of fouten van jezelf), zijn hierbij sleutelwoorden. Bij een groeiend zelfvertrouwen hoef je niet meer op je hoede te zijn, je weet, dat als er een gebeurtenis komt, je die dan wel op je eigen creatieve manier kunt oplossen. Liefs……
Dank je wel voor je reactie, en het klopt, zelfvertrouwen is zeker belangrijk. En stukje bij beetje weet ik die terug te vinden en ga ik er zeker komen.
Als ik terug kijk op vorig jaar (zie e.v.t. blog ‘gerrit’) dan kan dat dus. En jij ook !
Yvonne chapeau, t is n nachtmerrie n relatie met n narcist/psychopaat te hebben gehad, wij weten er helaas ook alles van met de ex v dochter, t zijn verborgen monsters. Sterkte voor jou🙏.
M.vr.gr. Jeanette
Dank je wel Jeanette
Wat goed van je dat je dit in een boekvorm hebt kunnen gieten. Het is zó belangrijk dat mensen hier kennis van nemen / krijgen. Zelf ben ik ook bezig met het voorbereiden van mijn boek over een relatie van 30 jaar met een Verborgen Narcist. Het schijnt dat HSPers en narcisten als een magneet elkaar aantrekken. Na 30 jaar heb ik de knoop doorgehakt en woon nu alweer 3 jaar op mezelf en krijg het steeds meer naar mijn zin met mezelf.
Hartegroet…Hannah
Mensen die bij zichzelf nog onverwerkte emotionele wonden hebben, trekken narcisten aan….Borderliners zijn m.i. bij uitstek juist de tegenpool van narcisten. HSP die een narcist aan trekt, heeft nog niet geleerd zn/haar grenzen zelf goed te herkennen en/of die duidelijk aan te geven aan een ander en/of heeft nog onverwerkt leed aan te pakken. HSP an sich is juist een innerlijk grote kracht en als je goed in die kracht staat, voel je op tijd haarfijn aan hoe een ander in elkaar steekt. En tolereer je niet dat een ander over jouw grenzen heen gaat. HSP en een ‘overgevoelig’ zenuwstelsel als gevolg van trauma wordt heel erg vaak door elkaar gehaald. Mensen met onverwerkte trauma’s gooien het er snel op dat ze HSP zijn (en sommigen roeptoeteren dat in de rondte als argument dat een ander daar maar rekening mee moet houden. Ik vind dat het aannemen van een slachtofferrol en misbruik van de term HSP.). Ik, als HSP’er, heb het verschil heel duidelijk ervaren; door trauma-verwerking zie ik wat écht HSP is. En ik baal dat de term HSP (net als narcist) te pas en te onpas gebruikt wordt. T wordt een modewoord, waardoor het beeld van echte HSP’ers voor een ander vertroebeld wordt.
Ik heb zelfs meegemaakt dat een narciste zich HSP noemde! Een manipulatieve vrouw die jarenlang woonoverlast gaf, een grote mond gaf als mensen haar op een fatsoenlijke wijze vroegen om rekening met anderen te houden. Deze nadrukkelijk aanwezige vrouw kon urenlang luidruchtig op haar balkon telefoongesprekken voeren over haar leven en omwonenden moesten dat allemaal aanhoren. Dus ook privé zaken zoals haar gezondheidsproblemen en die van haar kind. Alles draaide om haar en de talloze conflicten met anderen. Er werden dan deuren dicht gesmeten. Volgens haarzelf ligt het niet aan haar. Vermoedelijk was het de bedoeling dat anderen juist alles hoorden zodat men empathie voor haar kreeg. Ze had namelijk ook gebruik van whats app kunnen maken! Alles moesten we dagelijks horen, vaak zelfs met de speaker er op. Het enige dat ze niet roeptoeterde was dat haar kind wijzelijk onder toezicht gesteld was. Dat mochten anderen niet weten. Stilte daar kan ze niet tegen evenals alleen zijn. We zijn verhuisd omdat ze gluurt, roddeld, andere vrouwen als concurrent ziet en ons controleerd.
Deze mannenverleidster was een alcoholist zoals zo veel narcisten. Ontelbare foto’s van haarzelf staan op Facebook. De ene na de andere verleidelijke snoet kan ze trekken. Ze heeft meerdere maskers. Velen vinden haar mooi. Wij juist niet. Ze leefde promisque en weet altijd mannen voor zich te winnen. De een was nog niet weg en binnen een paar weken kwam de volgende alweer over de vloer. Dat gebeurde jarenlang structureel.
Onlangs hebben we vernomen dat ze maandenlang in de IC ligt. Triest dat wel. Ik kan invoelen dat sommige mensen blij zijn dat ze geen last meer van haar hebben.
Ik wil er nog voor de volledigheid aan toevoegen dat sinds deze gevaarlijke, grenzeloze vrouw(inbreken, plegen van vandalisme, mensen mishandelen, mindgames, niet correct na vertellen wat er is voorgevallen doch de boel omdraaien of verdraaien enz.) in de IC ligt ze door velen als een Heilige wordt beschouwd. Er zijn maar een paar exen en oud omwonenden die zien dat er hoogstwaarschijnlijk sprake is van een narcistische persoonlijkheidsstoornis eventueel in combinatie met borderliner. Deze mensen heeft ze het leven zuur gemaakt en het boeit hen niet veel dat ze ernstig ziek is geworden. Ze zijn blij dat haar kind in een gezondere omgeving schijnt op te groeien. O, wee, als men hierover eerlijk is!
Deze nare vrouw heeft niets anders gedaan dan inwerken op de empathie van anderen. Velen denken dat ze een heel zwaar leven moet hebben omdat ze alcoholist is en veel aandacht vraagt. Er zal en moet een heel verhaal achter haar gedrag zitten. Dat fatsoenlijke mensen die door haar moesten verhuizen weleens veel meer ellende achter de rug hebben komt niet in hen op. Nee, zij heeft vast en zeker heel veel meegemaakt. Ze heeft het ook gepresteert om te liegen over de mensen die grenzen durfden te stellen. Haar vrienden, waarvan sommigen codependent, geloven werkelijk alles wat ze zegt. Zij heeft een hart van goud. Ammehoela!
Voorheen oordeelde ik over mannen die een vrouw zwanger maakte en niet de verantwoordelijkheid op zich namen. Sinds ik deze mannenverleidster ken is mijn empathie voor alleenstaande bijstandsmoeders enorm gedaald. Op geraffineerde wijze wist ze haar kinderwens middels manipulatie te vervullen. Van dichtbij moest ik aanhoren hoe een kind er voor haar moeder moest zijn ipv andersom. Gelukkig werd Veilig Thuis ingeschakeld. Echter het sociaal wijkteam manipuleert ze.
Inderdaad, het is belangrijk dat het meer bekend en bespreekbaar word. En wat goed dat jij jouw ervaringen gaat delen in een boek, ik ben in ieder geval al erg benieuwd!
PS. Ook ik ben nog steeds op mijn hoede. Begin niet zo snel meer aan een nieuwe relatie na 2 huwelijken met narcisten. Eerst wil ik mijn eigen (kind) stuk verwerken.
Ook dat begrijp ik Hannah. Stapje voor stapje 😉
Ik ben zelf ook met een narcist getrouwd geweest was en hij was alcoholist. Ik heb ook niet zo’n leuke jeugd gehad, met veel geweld van mijn stiefvader, het was eigenlijk een vlucht om met mijn ex een leven op te bouwen. Hij zei dat hij dronk vw zijn ouders smoesjes dus hij was zelf het probleem. Ik ben al jaren bij hem weg maar ik heb er nog last van. Geestelijk ben ik kapot gemaakt door hem, maar ik ben een vechter en echte doorzetter maar ik ben nog steeds op mijn hoede, gespannen de hele dag door, waarvan ik schouderpijn, nekpijn en hoofdpijn heb overgehouden. Narcisten maken je kapot maar ik ben sterk!
T gevoel dat t bij jou niet klopt, is ‘simpelweg’, omdat de narcist jarenlang je gehersenspoeld heeft om je dat te laten geloven. Het ligt nooit aan hen en om maar alle schuld van hen af schuiven, projecteren ze alle schuld op jou. Omdat ze zo ongelofelijk kunnen manipuleren en zo overtuigend zijn (omdat ze in hun eigen leugens stellig geloven), ontstaat uiteindelijk de overtuiging ‘het ligt aan mij’. Ook hier kom je overheen. Ik ben nu zo ver dat ik ‘bullshit’ niet meer tolereer. En t valt op hoe iemand ‘problemen’ benaderd; is iemand oplossingsgericht of gaat het hem/haar alleen om de schuldvraag? Een ‘gezond’ iemand zal nooit op de man af aanvallen, maar rustig bespreken hoe hij/zij het beziet en hoe hij/zij t graag een volgenden keer wil zien en ook graag hoort hoe jij erover denkt om in t midden uit te komen qua oplossing. Een beschadigd iemand gaat lopen zeiken, jou de schuld geven en/of zn eigen hachie redden.
Ik denk dat je het heel goed verwoord. Communicatie is de key naar alles. En inderdaad, hoe communiceer jij of de ander. Inmiddels heb ik zelf ook geleerd anders te communiceren. In plaats van het “probleem” bij mijzelf te zoeken, vraag ik de ander of ze beter kunnen uitleggen wat ze mij proberen duidelijk te maken. Of als blijkt dat het gesprek er om gaat de schuld alleen bij mij neer te leggen, dan zal ik het gesprek zo sturen dat ook hen de spiegel word voorgehouden, dat zij zich bewust worden van hun eigen communicatie naar mij. Vaak brengt dit al een verandering in het gesprek omdat mensen zich er vaak niet van bewust zijn hoe zij overkomen op anderen.
Komen we er dan nog niet uit, dan hou ik er mee op. Het kost mij teveel energie de ander te overtuigen en deze persoon wil dan ook geen oplossing zien. En daar verspil ik geen energie aan.
Ik ben 4 jaar verder na de eerste echte realisatie/ontdekking met een (potentieel) levensgevaarlijke psychopaat -hij probeerde zijn broer om te brengen met een slagersmes, wij waren toen al 10 maanden uit elkaar- getrouwd geweest te zijn, maar 25 jaar na mijn steeds gruwelijker (16jarige) huwelijk en 6 jaar durende hel daarna van een scheiding.
In totaal ben ik nu dus zo’n 25 jaar verder..
.
Na 17 jaar afwezigheid, ook nooit meer naar zijn kinderen omgekeken te hebben, ondanks veel professionele hulp van anderen, dook meneer weer op, om zijn ‘werk’ af te maken. Opnieuw getrouwd met een vrouw met geld, relatie nr zoveel…hangt nu opnieuw het slachtoffer uit. Alles werd wéér omgedraaid…
Mijn hele gezin is nu verwoest door opnieuw dezelfde leugens en manipulaties naar de omgeving, als 25 jaar geleden en opnieuw trappen mensen er in, zelfs een van mijn (schoon) kinderen.
Het valt niet te bevechten dus heb ik me teruggetrokken en ben zelfs naar het buitenland verhuisd daarom.
Ik herken die ‘vecht- en vlucht’reactie die je beschrijft. Ik denk dat veel slachtoffers het herkennen. Door de stress is ook jarenlang het cortisolgehalte in je lijf sterk verhoogd, je wordt dan vaak te zwaar of te mager..
maar het verandert ook je hersenen!
Het basisvertrouwen is zwaar beschadigd en dat is niet zomaar weer hersteld, als het al ooit helemaal weer kàn herstellen. Oiv hormonen (o.a. die Cortisol) verandert je systeem ook en die verhoogde alertheid is een vervorming daar door.
EMDR heeft mij ook fantastisch geholpen, maar opnieuw geconfronteerd worden, in nachtmerrie of in het echt, kan dan weer een trigger vormen.
Mij heeft meditatie heel goed geholpen, nog steeds!, net als een zo gezond mogelijke leefstijl. Ik vermijd stress en ontwijk mensen en situaties die mijn energie leegtrekken.
Ik ben nu degene die, hoewel heel veel verdriet om zoveel verlies, de regie zelf in handen heeft. Ik bepaal mijn leven, niemand anders!
Behandelt een ander mij dus onheus of bot …zelfs een eigen kind…dan bezie ik wat de reden zou kunnen zijn. Mogelijk heeft die ander net iets rots meegemaakt en reageert af. Dus 1x kan gebeueren. 2x dat gedrag moeten rode vlaggen verschijnen en bij 3x is het afgelopen.
Daar is het gat van de deur. Als je normaal fatsoenlijk kunt doen, kom je maar eens terug, maar nu verlaat je Mijn veilige huis!
Bescherm jeZelf terdege!
Er bestaan geen gekke rare vragen! Niemand heeft immers alle wijsheid in pacht! Wordt je uitgelachen om je vraag, zegt dat veel veel meer over juist die persoon, dan het antwoord wat hij je geeft.
Jouw man lachte je niet uit! Precies dát goede liefdevolle gedrag van hem moet bij jou het basisvertrouwen verder herstellen!
Geef het tijd en werk rustig verder aan je Zelfvertrouwen! Want je zult het Zelf moeten en kúnnen doen. Mèt een beetje hulp van die fijne nieuwe man van je en ons allemaal!
Liefs!
Renée
Je hebt behoorlijk wat meegemaakt, als ik jou verhaal zo lees. Ook lees ik dat jij heel veel gedaan hebt om te overleven en jezelf terug te vinden. Ik kan niet anders zeggen dan “respect voor jou”. Heel erg bedankt voor je mooie en eerlijke reactie!
Mijn hemel wat herkenbaar, ik heb dit ook jarenlang gehad en eigenlijk al vanaf mijn jonge jaren dankzij mijn vader en later natuurlijk de zelfde mannen uitgezocht. Het is een innerlijk conflict met je oude stemmen in je hoofd. Ik heb trauma hypnotherapie gedaan en eindelijk ben ik er van verlost. Ik ging zelfs trillen als iemand iets te hard of te duidelijk tegen mij praten en blokkeerde gewoon en ging mij meteen verontschuldigen. en ik wist niet eens waarvoor puur reflex.
Dat klopt, het is ook meer een reflex van wat je al die jaren jezelf hebt aangeleerd. Strategieën die je toen hielpen te overleven, die in je huidige leven je niet verder helpen. Wat goed dat je in therapie bent gegaan en het jou verlost heeft van de oude stemmen in je hoofd. Dank je wel voor het delen van jou ervaring, heel mooi!
Ik heb ook borderline en 5 jaar relatie gehad met een narcist. Hij was ook alcoholist..Hij heeft stemmingswisselingen wat kort op elkaar kwam. Dan heeft hij weleens een vrolijke bui en ging gekke liedjes zingen en kon hij mij een slappe lach veroorzaken. Maar zodra hij iets kwijt is of hij heeft zware dag gehad op zijn werk, is hij niet te genieten. Hij geeft mij ook overal de schuld van. Toen ik het uit had gemaakt brak echt de hel los. Hij dreigde mij met vreselijke dingen. Maar ik pakte de stoel om mij te verdedigen en hij rukte het uit me handen en sloeg alles kort en klein. De volgende dag huilde hij aan de telefoon, had er spijt van. Maar ik vertrouw hem niet meer. Nu heeft hij een invalide vrouw in de rolstoel die volledig afhankelijk is. Dan eens zien of hij veranderd. Maar een narcist blijft zijn streken toch behouden.
Heel herkenbaar…. inmiddels 2,5 jaar vrij van mijn ex. Wel een kind samen. Dat geeft heel veel zorgen. Gelukkig had ik een goede rechter die hem redelijk doorzag. Wel door het bijhouden van een boekje met alle acties die meneer maakte. Maar een kind kan je haar vader niet ontnemen in Nederland… Er moet eerst iets gebeuren voordat er actie komt…..
Ik heb een minimale omgang kunnen beperken en hij laat het soms afweten. Omdat hij de grip op mij kwijt is. Angst voor wat hij onze dochter gaat aan doen…. knipt af en toe een stukje van haar haren. Om mij aan het twijfelen te brengen…. ik negeer het. Maar vraag mij soms af wat zijn volgende stap is… heel moeilijk. Onze dochter is pittig, waar ik blij mee ben.
De hulpverlening kan je beter links laten liggen en alleen informeren…. niet in gesprek gaan. Ze denken toch, een verhaal heeft twee kanten. Het heeft geen zin. Het kost je alleen maar negatieve energie.
Mensen die het niet van dichtbij meemaken snappen er helemaal niks van. Doe geen moeite om het ze uit te leggen. Ze kijken je schaapachtig aan…. het is eigenlijk als je logisch nadenkt ook niet te snappen. Want wie doet nou zoiets?…. Ik adviseer je daar geen energie in te steken. Soms wil ik mijn ex de waarheid vertellen en zijn moeder en huidige vriendin ook. Maar het heeft geen zin….zij begrijpen het ook niet. Het enige wat je moet doen is focus inderdaad op jezelf.
Een nieuw leven… ik ben begonnen met een vlucht naar mijn zus, een goede advocaat, een therapeut en een baan. Vrienden was ik kwijt. Ik had er nog een paar, maar hele lieve familie. Ik had in materieel en geld niks meer…
Minimaal contact met mijn ex, alleen noodzakelijk voor onze dochter. Altijd aangegeven dat ik mee wil werken aan omgang, maar dat de situatie niet veilig was.
Ondertussen aan mezelf gewerkt. Op een vechtsport gegaan, op een teamsport gegaan.
Na een jaar toch maar 5 x naar een psycholoog gegaan. Voor mijn angst. Angst voor zijn auto (teveel in en mee gebeurd). Op het begin ook heel erg op mijn hoede, om mij heen kijken overal. Als ik zijn soort auto zag schrok ik mij kapot, ik sliep met een schroevendraaier onder mijn kussen…. angst… Daar ben ik inmiddels overheen.
Ik ben niet meer bang. Ik sta er! Hij kan mij niks maken, mij niet kapot maken.
Afgelopen jaar nagedacht waar ik nou echt blij van word. Mijn eigen bedrijf opgezet. Ben begonnen als interimmer. Dat geeft mij erg veel energie en vrijheid waardoor ik ook veel tijd met onze dochter kan doorbrengen. Want wat had ik eigenlijk te verliezen?
Inmiddels een lieve man ontmoet. Die op alles normaal reageert. Ook hij begint de situatie beter te begrijpen. Al zal hij het nooit helemaal begrijpen. Hij toont respect, geduld en we hebben geen discussies.
Ik ben eigenlijk weer een heel gelukkig mens en tuurlijk heb ik momenten waarbij ik emotioneel word…. maar dat mag. Soms slingert dat even heen en weer tussen woede en verdriet. Dan schreeuw ik even in de auto als ik alleen ben en scheld ik…. dat lucht op. Het was op het begin dagelijks/ wekelijks…. nu heel af en toe.
De toekomst voor onze dochter (inmiddels 3 jaar) vind ik spannend. Maar ik weet dat dat ook goed komt. Bij mij heeft ze stabiliteit en rust. Ik kan de situatie niet veranderen, het enige wat ik kan doen is haar in de gaten houden. Hier heeft mijn Psycholoog mij goed kunnen helpen. Ook met de angsten die ik had.
Ik wens jou al het geluk toe. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen en duidelijk wil overbrengen met dit bericht is: focus op jezelf. Wat hij doet moet hij weten. Het gaat nu om jou. Het kost tijd! Niet iedereen is hetzelfde. Ik denk dat het een normale reactie is, je vertrouwd mensen niet zo snel…. ik heb het ook. Ik denk nu meer aan mezelf. Verwacht ook niet zoveel meer van anderen. Ik volg mijn eigen plan…
Een vriendin van mij zei laatst. Je straalt weer. Fijn! Toen ik je vorig jaar zag, keek je heel anders uit je ogen. Poeeehhh dat raakte mij!
Succes en sterkte met alles! Maak mooie plannen.
Liefs
Ik vind het een super lieve en sterke reactie. Wat je aangeeft klopt, focus op jezelf.
Helaas is deze blog een klein stukje van mijn verhaal, want in het verhaal komen ook nog eens mijn 3 kinderen voor, die helaas bij mijn ex-man wonen. Instanties hebben de plank compleet misgeslagen en zijn leugens als waarheid gezien. Ik kon niet anders dan mijn handen er van aftrekken en zo heb ik hen inmiddels al 12 jaar niet gezien. Je zult begrijpen dat ik het hier in een notendop vertel en dat er veel meer gaande is geweest.
En ja, ik focus ook op mezelf, ondanks alle ellende en verdriet heb ik ook recht op een gelukkig leven en dat heb ik nu.
Dank je wel voor het delen van jou verhaal.
Mijn keel zit dicht momenteel, na overlijden van mijn narcistische/psychopatische vader en beschadigde, alcoholische en wankele moeder dacht ik er redelijk klaar mee te zijn. Helaas, ‘gedoe’ met exen en kinderen blijft. Na mijn zoon is dochter inmiddels ook alleen nog maar eens per 14 dagen een weekend bij mij, ik kon het gevecht niet meer aan met haar vader, alles geprobeerd, school, instanties, zorgverleners erbij getrokken, tevergeefs… Ik ben uitgeput en moest voor mijzelf kiezen.
Elke relatie die voor mij niet duidelijk is (de meeste relaties zijn dat niet vind ik) doet mij twijfelen aan mijzelf, telkens weer die terugslag, terwijl ik toch zo enorm mijn best doe in mijzelf te geloven en toch al zoveel gewonnen heb. Telkens toch weer die worsteling; ligt het aan mij of die ander…? Gekmakend en ik wil zo graag rust daarin.
Ik heb je boek besteld, ben benieuwd hoe jij hiermee omgaat en wat jou allemaal gebeurd is.
Eigenlijk wil ik er niet meer mee bezig zijn, ik wilde het afsluiten, kon ik het maar…
Inmiddels accepteer ik wel mijn beschadigingen, mijn blauwe plekken en littekens, tis alleen zo k.. dat het mij toch belemmerd ongedwongen en spontaan relaties te onderhouden.
Hadden we maar een gebroken been, veel makkelijker dan dit, dan wordt zelfs de deur voor je open gehouden…
Beste San, dank je wel dat je mijn boek besteld hebt en wat goed van je dat je je verhaal hier deelt. En zo herkenbaar waar jij mee worstelt. Ik ben nog maar weinig vrouwen tegen gekomen die net als ik hun kinderen niet meer zien, althans, niet bij hen wonen of helemaal niet zien, omdat het gevecht met de ex-man niet meer te dragen is, de uitputting, het compleet kapot gemaakt te zijn en verloren zijn. Daarnaast ervaar ik dat ook niet iedereen dit begrijpt, omdat je voor je kinderen moet vechten, ze snappen niet dat je dit niet meer kan….Ik hoop dat mijn verhaal jou een hart onder de riem steekt, je bent niet alleen hierin en dank je wel dat jij mij dat ook laat weten.
En ik herken het hoor, dat je er eigenlijk niet meer mee bezig wilt zijn, maar omdat ik voor mijn gevoel niet verder kwam of tegen dezelfde negatieve ervaringen bleef aanlopen, ben ik toch weer in gesprek gegaan met mij zelf. Wat wil ik en hoe ga ik er komen.
Ik heb twee weken geleden ook het boek besteld van Iris Koops, hier op de site, je leven in eigen hand. En ik moet zeggen dat mij dit ook verder helpt, het begrijpen waarom ik ben zoals ik ben. De herkenning in de verhalen in het boek helpt mij in de zin dat ik niet de enige ben…. en… ik ben toch niet gek aan het worden.
En het onbelemmerd relaties aangaan, tja, ik blijf ook iemand met een gebruiksaanwijzing en gelukkig heb ik iemand getroffen die hem kan lezen. Dit is niet zo geweest in andere relaties hoor, maar door aan mijzelf te werken kwam ik er ook achter wat mijn valkuilen in nieuwe relaties zijn. Door aan mijzelf te werken verander ik en daardoor ook mijn uitstraling en wat anderen in mij aantrekt…
Ik ben erg benieuwd wat je van mijn boek vind en ook naar jou ervaringen.. mocht je dit willen delen met mij, dan kunnen we wel een manier vinden om in contact te komen.
Liefs, Yvonne
Zo herkenbaar! Je zwijgt zoveel jaren maar de angst blijft. Je word gemanipuleerd emotioneel , ze blijven macht houden , nu na de breuk sinds 9 maanden blijf ik vechten om mijn hoofd boven water te houden, komt het goed ja maar het heeft tijd nodig. Raar en fijn om te weten dat je niet alleen bent in deze strijd
Hoi Jose,
Het is inderdaad fijn om herkenning te vinden en te weten dat je niet de enige bent. Dat versterkt je al in strijd om jezelf weer terug te vinden.
Dank je wel voor je lieve reactie.
Wat een herkenbare verhalen. Uiteraard met alle verschillen per persoon, maar per saldo hetzelfde. Ik kom uit een relatie van 17 jaar met een narcistische man. Altijd geweten dat “er iets niet klopt” aan hem,maar nooit de vinger erop weten te leggen. Tussen alle ellende door hebben we ook fijne dingen gedaan en gehad, en dat maakt het zo verwarrend. Alle ruzies, de Gaslighting, het manipuleren, mij denigrerend behandelen (jij was niks voordat je mij kende, je hebt alles wat je nu hebt aan mij te danken…etc.), alle discussies over werkelijk alles! En naar buiten toe de lieve charmante vent uithangen. Een wolf in schaapskleren. Veel en vaak getwijfeld aan deze relatie. Relatietherapie gehad nadat ik een gebroken schouder en een blauw oog had na een ruzie; hielp niks uiteraard! Vaak gezegd dat het zo niet langer kon, dat ik ongelukkig was. Hij ging vooral veel zijn eigen gang, was vaak weg. Als ik daar wat van zei, dat ik dat erg ongezellig vond en me eenzaam in onze relatie voelde, was het antwoord dat ik zelf maar een hobby moest gaan zoeken en dat het niet zijn probleem was! Ik trok de kar alleen….. Maar onze zoon was mijn houvast, voor hem heb ik het jaren volgehouden. De stabiliteit waarin hij leefde was voor mij heel belangrijk, als kind van gescheiden ouders. Dit zou mij niet overkomen…. heb lang gedacht dat ik het nog een paar jaar vol moest houden totdat mijn zoon in mijn ogen oud genoeg zou zijn voor een breuk. Maar ook de angst voor de gevolgen hielden me tegen. Mijn hele leven op zijn kop, alles wat “veilig” en ” normaal” was zou dan weg zijn. Tot iets meer dan een jaar geleden ik een man tegen ben gekomen die me zo enorm raakte met zijn hele zijn; ik werd op slag verliefd op deze man. Dit was voor mij de druppel! Ik werd immers niet zomaar verliefd op iemand anders. Voor mij was de relatie met mijn ex al over, maar ik durfde er niet uit te stappen en nu moest ik wel. En zo geschiede….met alle gevolgen van dien. Hij heeft me overal zwart lopen maken, verteld dat ik er “zomaar” vandoor ben gegaan met een wildvreemde vent. En het fraaie is dat bijna iedereen daar in mee is gegaan, zelfs mijn eigen familie!. Slechts enkelen hebben mij gevraagd wat mijn verhaal nu is. Of gezegd dat dit niet voor niets is gebeurt en dat er vast veel meer speelt dan dat iedereen weet. Maar nu een jaar later laat mijn ex me nog niet los. Blijft ellenlange rot mails sturen, mij van alles de schuld geven. Geen normaal gesprek kan er plaatsvinden zonder dat ik te horen krijg dat ik dit veroorzaak heb, door met een andere vent in bed te duiken (let wel: dit zijn zijn woorden, zo is het absoluut niet gegaan!). Ik heb hem geblokkeerd in de app, probeer minimaal contact te hebben. Maar door onze zoon, is helemaal geen contact onmogelijk. Advocaten zijn nu het financiële plaatje aan het uitvechten, want we worden het natuurlijk nergens over eens. Hij wil controle over me houden. Betrekt onze zoon bij onze ruzies, wil niet horen dat het schadelijk voor hem is. Interesseert hem toch niet, gaat voor zijn eigen belang. De man die ik vorig jaar ontmoet heb is overigens nog steeds mijn liefde. Hij is heel geduldig en zorgzaam. Ik breng natuurlijk een hoop ellende mee, en vind het zo krachtig van hem dat hij er voor me is. Ik weet niet wat me overkomt. Hij luistert naar me, is er voor me, staat voor me klaar, geeft me vertrouwen, houdt van me zoals ik ben, ziet alle het goede van mij en respecteert me. Geen discussies en we hebben in de 14 maanden dat we een relatie hebben nog nooit ruzie gehad! Ik weet niet wat me overkomt. Zo heerlijk. Neemt niet weg dat ik wel met het verwerken van alles wat er gebeurt is zit. En het is zoooo erorm moeilijk. Ik ben in therapie, maar merk dat ik vastloop. Ik kan mijn gevoelens niet kwijt bij de mensen waar ik het eigenlijk kwijt zou willen, zoals mijn vader en stiefmoeder. Zij halen mijn ex nog gewoon in huis, terwijl ze weten dat dat voor mij niet ok is. En terwijl ze weten wat er allemaal gebeurt is.Het voelt als verraad en ik merk dat ik naast het verwerken en dealen met mijn ex, dat ik dus ook moet dealen met familie. Ik vind het heftig. Kan er maar nauwelijks mee omgaan. Moet dus afstand nemen, terwijl ik ze juist nodig heb. Er zal vast een tijd komen dat het allemaal wat makkelijker gaat, en soms is dat al wel zo. Maar er is ook nog te veel terugval, waarbij ik me zo depressief voel. Ik kijk uit naar de tijd waarin alles “makkelijker” wordt en ik me niet meer zo laat beïnvloeden door wat anderen doen en zeggen. Die tijd komt vast wel, maar ik voel dat ik nog een lange tijd te gaan heb.