Dit is een gastcolumn van Kiki.
Als oudste kind uit een gezin met drie kinderen werd ik de ultieme prooi voor mijn moeder. Ik, het zwarte schaap, het ‘enfant terrible’, het kind dat nooit geboren had moeten worden, groeide op in een kille, vijandige, onveilige omgeving. Ik leefde niet. Ik overleefde. Mijn moeder slaagde er glansrijk in om mij in mijn jeugd volledig af te breken, af te stoten en op sluwe wijze te voorkomen dat ik een hechte band op kon opbouwen met mijn zussen, mijn vader en mijn sociale omgeving. Met alle ernstige gevolgen voor mijn latere leven. Het contact met mijn familie heeft jarenlang op een laag pitje gestaan.
Na het overlijden van mijn vader, nam mijn zus Patricia de zorg van mijn moeder op haar schouders. Patricia werd haar oogappel, haar maatje en reddende engel. Zij paste perfect in het ideale profiel van het slachtoffer van een psychopaat zoals deze uitgebreid beschreven staat in het boek van Jan Storms ‘destructieve relaties op de schopâ. Empathisch, sociaal, loyaal, hulpvaardig en hooggevoelig.
Sinds het moment dat ik naar het buitenland emigreerde, kregen Patricia en ik meer contact met elkaar en hield ze mij aanvankelijk vooral op de hoogte over het wel en wee van mijn moeder. Patricia was niet in staat om haar diepste gevoelens met mij te delen. We waren het tenslotte ook niet gewend. Anderhalf jaar voor haar dood mailde ze mij op een dag dat het slecht met haar ging. Elkaar zien was niet mogelijk. Direct contact via de telefoon was voor haar geen optie. Dan kwam ik tĂŠ dicht bij en sloot ze zich al snel als een oester af. We mailden elkaar vaak dagelijks meerdere keren en ze gaf na een paar maanden aan dat ze dood wilde om verlost te zijn van haar psychische pijn en toch ook het leven lief had. Op afstand zag ik het leven van mijn zus in een bodemloze put verdwijnen. In korte tijd verloor zij haarzelf, haar relatie, haar baan en brede sociale kring, haar leven.
Ik ‘herstelde’ in die periode het contact met mijn moeder en kwam tot de afschuwelijke ontdekking op welke manieren zij gewetenloos en meedogenloos Patricia naar de afgrond manoeuvreerde. Patricia was geen reddende engel meer maar een blok aan haar been, ‘de nagel aan haar doodskist’ zoals mijn moeder haar zelf noemde. Haar aandacht en interesse verschoof al snel naar mijn jongste zus Robin. In mijn zoektocht naar de oorzaken achter het gedrag van mijn moeder kwam ik ook de site van ‘het verdwenen zelf’ tegen. De donkerste dagen van mijn ziel heb ik het genoemd.
Ik probeerde Patricia op alle mogelijke manieren te waarschuwen voor de destructieve krachten van mijn moeder. Niets drong meer tot haar door.
Aan de buitenkant leek het alsof mijn moeder met hart en ziel betrokken was bij het lot van mijn zus. Het zou voor mijn moeder niet mogelijk moeten zijn geweest om te insinueren dat Patricia met haar leven een spel speelde, loog en een psychiatrisch patiĂŤnt was. Zij heeft met haar verwrongen persoonlijkheid gebruik gemaakt van de gewilligheid van mensen om te geloven in haar leugens en waanbeelden. De keuzes waarvoor mijn zus kwam te staan waren onomkeerbaar: opsluiting in de psychiatrie of suĂŻcide.
Toen vrienden, kennissen en werkkring de talloze leugens over Patricia hoorden, waren ze in staat om hun persoonlijke ervaringen en herinneringen met haar, als een harde schijf te wissen. De verbeelding kwam ervoor in de plaats. Ook hulpverlening en politie trapten vol overtuiging in het macaber toneelspel van mijn moeder en leverden onbewust een directe bijdrage aan haar zelfdoding.
Twee jaar na haar crematie, drie dagen voor haar verjaardag, lag het proefexemplaar van het boek ‘de psychische moord op mijn zus’ in mijn brievenbus. Het boek is (nog) niet te bestellen en nergens gepubliceerd. Ik wacht op de dag dat mijn moeder er niet meer is en het tragische verhaal achter de dood van mijn zus eindelijk het daglicht kan zien.
Kiki
29 reacties op “De psychische moord op mijn zus”
Ik snap je verschrikkelijke verhaal maar al te goed, herken, en kan erover meepraten (zie blog). Beleefd, wijs ik je op de steungroep Kinderen van een narcistische moeder of vader, dat is een respectvolle en fijne groep. https://www.facebook.com/groups/950578115065317/
Beste Gerrit,
Jaren geleden heb ik sociale media achter me gelaten. Voor anderen die jouw reactie lezen, kan het een waardevolle tip zijn.
Kiki
Ik ook.
Helaas geen FB meer voor me ….. jammer ….. zit met zoveel verwarde schuldgevoelens en vragen …. fijn dat er groepen bestaan waarin slachtoffers hun vaak ongeloofwaardige verhaal kwijt kunnen vertellen ….. narcisten zijn krankzinnigen die vele jaren verwoesten zonder ontmaskert te worden …. helaas đ˘.
Een heel naar maar duidelijk verhaal heb je hier geschreven. Heel herkenbaar ook voor mij. Maar bij mij is het goed afgelopen, als je daar van kunt spreken. ik ben er zwaar gehavend uitgekomen, maar wel nog in leven. Ook zo’n moeder gehad, maar kon door de kracht van mijn vader elke keer nog ontsnappen, maar niet in mijn geest. Want schuldgevoel en de schade die al sinds kindzijn was aangericht, bleef. En ik huwde nog met een n. ook. Ik was misbruik gewend tenslotte en mijn lieve vader was er al niet meer. hij stierf van uitputting op mijn negentiende. Ook die man heeft me kapot proberen te maken en dat loopt tot nu toe door, zo’n bijna 38 jaar al. Toen kreeg ik een zoon en ook viel ik tegelijkertijd in een psychose en ik vond het niet verantwoord dat ik al die angsten en spanningen overbracht op mijn zoon na de scheiding en ik bracht hem bij zijn vader. Dat deze N. was wisten we toen allemaal helemaal niet. Ik praat over de 80’er jaren van de vorige eeuw. Wat wisten wij nou? En al gauw kreeg ik het kind niet meer te zien. P.A.S. ontstond…ouderverstoting weet ik nu. Gelukkig stierf de Nex en ik kreeg nae een afschuwelijk moeilijk jaar met een proces en kinderbescherming mijn kind terug. Die was volledig gehersenspoeld en vertrouwde mij absoluut niet meer. Het heeft jaren geduurd eer hij me weer vertrouwde en bij de zorg kon ik geen begrip vinden. Als er al zorg was. Tussendoor nog die N. moeder, die ik toen buiten gezet heb, omdat ik elke keer kapot was na haar bezoek. En we worstelden verder. Het bleef moeizaam en aan 18 jaar heb ik hem het huis uit moeten zetten, omdat hij alles onder contrĂ´le wilde houden en mij het bloed vanonder de nagels haalde. Ik heb een goed adres voor hem gevonden en het begon weer redelijk te lopen tussen ons, tot…..er een meisje in zijn leven verscheen en alles begon weer van voren af aan. Hij trouwde met haar en kreeg 1 kind en toen werkte ze mij eruit. ik liep al spitsroeden, want ze accepteerde me niet. Al vanaf het begin niet. Ik zag het niet, maar weet het nu wel…zij is ook een N. en dreigde mijn zoon dat als hij contact met mij had, ze weg zou gaan met het kind. Later is er nog een kindje bij gekomen. Mijn zoon werd verscheurd en werd agressief naar mij. We hebben nog 2 keer wel normaal kunnen praten (als zij er niet bij was) en hij zei me:”Mama, ik kan geen contact met je hebben!” En ik wist wat hij bedoelde: Hij wordt weer verscheurd. Dus ik laat los, weer. Ik kan niet anders. En heb sindsdien heel vaak weer zelfmoordneigingen gehad, die weliswaar ook soms verstrekt werden door zware medicijnen, die voor mij funest zijn tegen de zware reuma, die ik intussen heb. Maar ik ben er nog en ga met veel pijn nu verder en ga morgen naar een andere reumatoloog,en hoop dat we een betere medicijn vinden tegen die pijn. Maar ik ben er nog! Vraag niet hoe het geweest is en nog af en toe, maar ik ben er nog.
Heftig verhaal. Wens je veel sterkte!
Kiki
Wat een monster, ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je boek snel op de markt komt. En de waarheid aan het licht komt.
Schokkend Kiki en heel herkenbaar.
Heel veel sterkte met alles.
Hartegroet,
Abeltje
De rillingen gingen over mijn rug na het lezen van dit blog. Herkenbaar.
Kippenvel. Meer woorden heb ik niet. Sterkte!
Waarom wachten?????
Hallo Diana,
Voor mijn eigen veiligheid.
Het schrijven van mijn boek, het beschrijven van de werkelijke waarheid achter haar dood, is voor mij op dit moment voldoende.
Publicatie volgt als de tijd hiervoor rijp is.
Kiki
Mijn jongste zusje is na decennia zwaar anorexia overleden in een brandend huis, mijn vader nadat hij zich bewust niet heeft laten behandeling voor huidkanker ( beiden uitgestelde zelfmoord ) Ik ben op mn 16 weggelopen en financieel verstoten ( oudste, zwarte schaap ) leven in armoede, ondanks potentie en successen { de bijstand is herhaling van trauma! }. . . kansloos en de andere zus ( golden child, de kneedbaarste ) verwend, rijk en kwaadaardige narcist. [ interessant studie object ] Mijn moeder was: paar jaar âmaatschappelijk werksterâ in de kinderbescherming, een monster, een psychopaat. De liefsten en intelligentsten zijn jong overleden. Wat ik mis is het juridische vangnet voor ons, er waren wetsovertredingen tav mij toen ik kind was. Niemand deed wat!
Ik heb ruim een half jaar voor de dood van mijn zus hulpverlenende instanties in NL en politie gebeld en gemaild, geprobeerd om hen wakker te schudden en met drang aangegeven dat mijn zus in groot gevaar was. Dat het om langdurige zware emotionele en psychische mishandeling ging. De deuren gingen dicht. Ze was volwassen en door de info van hulpverlenende instanties gediagnosticeerd als depressief en suĂŻcidaal. Geen juridisch vangnet voor haar. Geen dader(s) geen misdrijf, geen juridisch vangnet.
Kiki
Wat raakt dit mij! Met name dat jouw verhaal, jouw waarheid het daglicht nog niet mag zien. Jouw verhaal, jouw waarheid. DE WAARHEID, die voor velen de bevrijding zal geven, waar ze naar op zoek zijn. Het zegt ALLES over het grote hart wat jij bezit. En tevens ook mijn grote hart. Want ook ik zit in ditzelfde loyaliteitsconflict: Wat doe ik mijn familie aan als ik met de waarheid naar buiten kom? Als ik de vuile was buiten hang? Als ik vertel hoe het er werkelijk aan toe ging bij ons thuis, achter gesloten deuren? Toch merk ik hoe mijn loyaliteit naar mijn familie afneemt en mijn loyaliteit naar die mensen die hetzelfde lot is toebedeeld alleen maar groeit. Groeit met alles wat ik waarneem. In de jeugdzorg, in de GGZ, in het rechtssysteem. Mijn boek is nog niet af, maar iets zegt me dat ik niet kan wachten tot mijn moeder dood is. â De narcisten â in mijn familie blijken namelijk een lange levensduur te hebben. Het is de loyaliteit naar mezelf en naar de mensheid die het uiteindelijk wint. Dat weet ik. Maar wat een strijd in mij, om het nog steeds voor alle partijen goed te willen doen. Ik ben benieuwd naar je verhaal en naar jouw waarheid! Ik hoop dat je boek heel snel het daglicht gaat zien. Omdat het je zal bevrijden van je loyaliteitsconflict. En omdat het keihard nodig is!
Er is bij mij geen sprake van een loyaliteitsconflict. Het gaat puur om zelfbescherming waardoor ik het boek nog niet wil en kan uitbrengen. Het schrijven van jouw boek is misschien net zoals dat voor mij was een bevrijding, het moment waarop je voelt en beseft dat je daardoor weer een stuk van je verleden achter je hebt kunnen laten. Ik wens je in ieder geval doorzettingsvermogen om jouw waarheid in woorden om te kunnen zetten.
Kiki
Goed dat je wacht en goed dat je alles toch al hebt opgeschreven! Je voelt goed aan dat je eigen veiligheid in gevaar komt. Juist omdat er zo weinig mensen bestand zijn tegen het spel van de narcist; het is ook bijna niet te geloven, maar het gebeurt echt! Ik hoop dat het doek voor haar gauw valt en dat jou en jouw zus alsnog recht gedaan wordt!
@
Bijzonder is dat he, het valt mij steeds meer op dat niet empathische mensen, om het zo maar even te noemen, vaak een hoge leeftijd bereiken en hun slachtoffers, degenen met een groot hart en een altruĂŻstische instelling, als ze niet uitkijken, vroegtijdig overlijden.
Goed voorbeeld zijn de nazi’s die na de oorlog naar landen als ArgentiniĂŤ zijn gevlucht. Terwijl hun slachtoffers al jaren dood zijn, leven zij een gemoedelijk leventje totdat ze toch nog worden getraceerd, ergens ver in de negentig….
Ja dat is herkenbaar.
Volgens mij is dit een gevolg van het gegeven dat deze âmensenâ niet voelen wat ze aanrichten. Ze leiden er niet onder, als ze anderen de afgrond in werken en ervan kunnen genieten zelfs als hun slachtoffers langzaam creperen.
Mijn loeder is inmiddels 91 en nadat ik na het overlijden van onze vader vijf jaar terug samen met mijn zusje van alles geregeld heb ben ik sinds enige tijd haar doelwit. Tweede kerstdag was voor mij het kantelmoment nadat ze in mijn bijzijn de gedenkwaardige mededeling deed niets met mij te hebben. Vier dagen heb ik getrild en het voelde als een emotionele ontlading en het los maken van de onzichtbare banden die er waren. Sindsdien maakt ze mij zwart bij iedereen die gehoor vindt.
Ik ging in therapie en vorige week deelde de therapeute mede in mijn sessie notabene dat ze telefonisch beschikbaar was voor een andere client en dat ze dit deed zonder toestemming.
Verbijsterd was ik en na de sessie besloot ik te stoppen met deze zogenaamde therapeute na de gedenkwaardige mail dat ze wel ruimte had voor een extra sessie komende vrijdag waarin ik kon zeggen wat haar aanpak allemaal met mij gedaan had.
Dit was een wake up call. Opnieuw een verborgen narciste vermomd als traumatherapeute. Bizar ja, maar ik sta recht en voel mij opgelucht dat ik de stekker eruit getrokken heb gister.
Ik sta inmiddels op de wachtlijst van een therapeute van het verdwenen zelf. Dus over twee maand kan ik weer verder met de therapie en onderwijl laat ik los wat mij onderuit haalt en geniet van de lente en mijn trouwe lieve hond.
Lieve Kiki, wat een hartverscheurend verhaal. Ik herken er veel in. Wat zal het een dubbel gevoel zijn om dat boek in je handen te hebben. Het had er niet moeten zijn. Jouw zus had nog moeten leven. Veel liefs,
Het zwarte schaap.
De moedigste van de hele familie.
Bewijs je hier meteen door in goudeerlijke zinnen neer te schrijven hoe het was & nog is voor jou en je zusjes in jouw gezin.
Het zwarte schaap.
Bracht me meteen naar een uitspraak van Oprah (uit Super Soul) waarin ze zegt dat het zwarte schaap het kind is dat energetisch het meest gehoor geeft aan haar omgeving door alles te absorberen wat er bewust en onbewust leeft in haar familie. Dit kind is een geschenk, want zij is de meest sensitieve reactie op een gebroken wereld.
Lieve, dappere Kiki,
Je boek is geschreven. Het is prachtig. Dat weet ik zeker, want het schijnt zo helder door in het kleine stukje dat je hier schrijft.
Het is echt heel eng om op te staan voor jouw waarheid.
Ik sta op voor de mijne. Ik wil echt heel graag jouw boek lezen.
Want hoe meer waarheid ik kan vinden, hoe groter de kans dat ik mezelf kan redden.
Wauw wat herken ik mezelf in jouw reactie….het zwarte schaap….en de meest sensitieve reactie op een gebroken wereld en het zoeken naar waarheid…hoe groter de kans dat ik mijzelf kan redden…..ach lieve mensen, wat een schade toch…liefs voor allen Petra
Bedankt voor deze reactie, het zwarte schaap wordt vaak de zwakkeling gevonden en zodra het zwarte schaap aan contact toe is wordt het weer afgestoten of er wordt beweerd dat het om spullen te doen is. Zo oordelen velen weer lekker over het zwarte schaap.
Ondertussen heeft het lievelingskind nog steeds geen inzicht over de gezinspathologie. Met alle afschuwelijke gevolgen van dien. Dan nog alle onwetende omstanders die ook niet zien wat er allemaal speelt. Oordeel maar lekker over mij. Ik weet wel beter, zo ver ben ik inmiddels nu wel.
Voor mijn moeder was ook ik de zwarte schaap. Ik was in feiten overbodig op de wereld gezet. Mijn vader moest met haar trouwen toen zij zwanger werd. Maar enkele familieleden hebben over mij ontfermd en weten hoe mijn moeder is. Totdat zij ging scheiden en ik de schuld kreeg. Jarenlang probeerde zij achter mijn rug mijn dierbare familieleden weg te trekken die in haar leugens geloven. Zij heeft mij ook ziek gemaakt om aandacht te trekken en tevens was ik voor haar een nagel in de doodskist, een klaploper die op de portemonnee teerde. Ga maar werken, zei ze honend. Mijn vader was opzichter van de schoonmaakbedrijven in vele havens. Het werd een familiebedrijf. En ik was weggegaan omdat ik geen zin meer had in hoop gezeik. Toen ik in Zeeland ging wonen leek ik een betere leven op te bouwen, maar kwam van de regen in de drup. Ik trouwde met een man die net zo in zichzelf genomen was als mijn moeder, kreeg 2 zoons. Mijn moeder was oma maar keek op mijn zoons neer. Haar jongst zoon was beter opgeleid dan die van mijn. Tevens gediplomeerd.
Ik kwam in een spiraal terecht. 13 jaar huwelijk met onder de plak zitten van me schoonouders, ik ging scheiden en de kinderen werden vandaan getrokken. Mijn moeder wist het en zei toen, zie je nou wel dat jij niet voor je kinderen kan zorgen? Je hebt niet eens je school afgemaakt. Trouwens, ik sloeg die bemoeizucht van mijn moeder in de wind. Mijn zoons hebben netjes de opleiding afgerond. Maar mijn moeder verdween uit mijn leven en zette weer alles op tegen mijn familie dat ik haar tot schande heb gebracht in plaats van zelf toe te geven dat zij mij het onrecht heb aangedaan. Ik kwam in een kerkgemeenschap. Toen zij het wist stak zij mij de mes in me rug. Ze zei, o je bent christene? Nou, dan ben je een hypocriet. Je had beter katholiek kunnen blijven, want die durven te leven. En jij word gehersenspoeld door al de bijbelonzin. Zij vloekte erbij en begon te spotten. Later was ik blij dat ik haar liever kwijt was dan rijk. Enkele partners gehad die zelf getraumatiseerd waren door hun jeugd en belandde ik van de regen in de drup. Nu heb ik een lieve partner die zachtmoedig is. Samen hebben wij ons laten dopen. En we delen lief en leed, lazen we samen de bijbel. En zo kan ik nog uren door gaan. Ik ben begonnen met dagboeken te schrijven en heb een manuscript gemaakt over mijn leven maar breng het nog niet uit en zet het nog niet in de schijnwerper. Ik kan er in berusten. Mijn vader is in 2014 overleden. Of mijn moeder nog leeft kan mij niet veel schelen.Ik ben gelukkig met mijn lieve partner, mijn zoons en mijn kat. En mijn kerkgemeenschap, mijn baan. Tel al je zegeningen. Dat helpt
Alles bij mij thuis was in veel mindere mate als jij beschrijft Kiki. Toch zijn wij als kinderen getraind in het omgaan met moeilijke mensen, wat van invloed was op ons verdere leven.
Het kan dus allemaal nog veel erger lees ik nu. Wat verschrikkelijk voor jou en je zus. Ik wens je veel sterkte.
Wat ontzettend heftig dit verhaal. Ik voel me geestelijk verkracht en ook iedere keer na contact moeder, totaal van de wereld en van binnen kapot en destructief gedrag uit onvermogen, wat zich uit na het bezoek, helemaal weer volgeladen met .. Kan het niet bewijzen of nog wat aan doen. Loyaal zijn aan je verkrachter, na zien van Oprah Winfrey, Michael Jackson die kinderen misbruikte, zie ik ook herkenning in steeds maar, ondanks narcistische krenking, loyaal zijn aan.. en de buitenwereld die niet ziet of doorheeft hoe je kapot gaat tot ineens alles, dus wel, instort.
Hoi Kiki, ik heb je blog al een paar keer gelezen. Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd. Mijn vader en zus zijn de geniepige moordenaars. Ik zou het graag even uit willen leggen, mijn verhaal willen doen, maar dat is onmogelijk in een paar zinnen. Het is een verhaal wat minstens 50 jaar gespeeld heeft. Een ingewikkeld web. Ik ben uit het web ontsnapt en had graag mijn moeder meegenomen. Heb met man en macht aan haar getrokken tot ik moest kiezen. Ik koos voor mezelf. Moeder zag hĂŠt niet wat er voor vuile spelletjes werden gespeeld. Ik was haar steun en toeverlaat. Toen ik er niet meer was was ze overgeleverd aan die twee. Die twee hebben geprobeerd om via moeder mij terug te krijgen in het web.
Hoi M,
Het raakt mij dat mijn blog zoveel herkenning oproept. Dat betekent dat er onzichtbaar ongelooflijk veel psychisch leed is. Niet aanwijs- en aantoonbare daders die berecht kunnen worden. Naasten die jaren de tijd nodig hebben om los te kunnen komen van een persoonlijke horrorgeschiedenis die vaak alleen door hen als de waarheid gezien kon worden. Want wie gelooft dat dit een mogelijke realiteit kan zijn? Een onzichtbare moord, geen moordwapens, geen aantoonbaar misdrijf.
Dat web wordt op een geraffineerde wijze psychologisch rondom het slachtoffer geweven. Zo ervaarde ik en zag ik het op afstand ook bij mijn zus gebeuren. Zij raakte erin verstrikt, net zoals jouw moeder. Mijn handen waren gebonden. Ik heb ‘geluk’ gehad dat ik in het buitenland woon. Mijn lot had hetzelfde kunnen zijn.
Ik ben uit dat web gestapt en gebleven. Jij ook.
Ik ben ervan overtuigd dat, net zoals een klein steentje in een plas water een rimpeling veroorzaakt dat steeds groter wordt, ook deze verborgen misdrijven steeds zichtbaarder worden.
Het kan niet anders.
Hoi Kiki,
Dankjewel Kiki.
Ik vraag het me af of dit soort verborgen misdrijven/moorden ooit zichtbaar gaan worden. Ik denk het niet of er moet nog eens een leugendetector komen die direct kan aangeven dat iemand de waarheid niet spreekt. Maar dan nog kan een narcist zich eruit praten denk ik.
Ik vind het wel belangrijk dat er veel over te lezen is, veel slachtoffers van zich laten horen, zodat andere slachtoffers zich kunnen herkennen en er zo achter komen dat zij niet schuldig zijn, ze zich beseffen waar ze in verzeild zijn.
Het gaat zĂł ver, dat er niemand is die dit kan begrijpen, kan geloven, kan bedenken, terwijl het de gruwelijke waarheid is.
Ik ben destijds nog naar het politiebureau geweest, zo zeker was ik van de zaak. Maar toen ik er zat wist ik al niet waar te beginnen met mijn verhaal. Ik keek de agenten die voor me zaten aan en ik wist dat ik met mijn verhaal geen enkele kans zou maken. Die blik in die ogen.. nee, ze zagen mij als nabestaande die emotioneel was door het overlijden van haar moeder. En ik kon mijn verhaal niet doen.
Mijn narcistische ouders hebben geprobeerd mij psychisch te vermoorden. Het is ze niet gelukt. Het is ongelofelijk moeilijk en zwaar geweest, het impact en de gevolgen zijn niet te beschrijven. Gelukkig had ik ergens in mij een stukje overtuiging dat het niet klopte. Dat heeft mij gered