Dit is een gastcolumn van Paula.
Verwijzing voor mediation
Bloednerveus kwam ik de wachtkamer van de mediator binnen. Mijn ex-man zat al te wachten, hij oogde zelfvoldaan en vroeg hoe mijn reis was geweest. Hij deed alsof zijn neus bloedde en of ons contact compleet normaal was. We hadden onze eerste afspraak bij de mediator. De rechter had ons tijdens de zitting over de onderhoudsbijdrage én de regeling van de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken een mediationtraject voorgesteld, omdat we in de rechtbank lijnrecht tegenover elkaar bleven staan. Hoewel ik wist dat mediation weinig kans van slagen had omdat je dan beide van goede wil moet zijn, wist ik inmiddels ook van mijn advocaat dat een weigering door een rechter negatief zou worden opgevat, want deze gaan ervan uit dat beide ouders in belang van de kinderen met elkaar tot afspraken moeten kunnen komen. Hierbij wordt uitgegaan van de goede wil van beide ouders en wordt geen rekening gehouden met c.q. aandacht geschonken aan de kans op hertraumatisering en overbelasting van de gezonde ouder en de betrokken kinderen. Ik stemde dus in met mediation.
Wat eraan voorafging
Sinds het begin van de scheiding zag ik mijn dochter al vrij snel nauwelijks meer. Ze stond onder grote druk van haar vader. Zo belastte hij haar met al onze echtscheidingsperikelen en ruzies, maakte mij zwart bij haar en speelde zelf het zielige slachtoffer want ik wilde van hem scheiden en hoe kon ik – haar moeder – onze dochter de scheiding aandoen. Hij sprak zijn bezorgdheid uit naar haar over het contact tussen mijn dochter en mij na de scheiding, zei tegen mijn dochter dat ik niet te vertrouwen was en geheimen voor haar had. Als ik met hem in vertrouwen iets overlegde over onze dochter speelde hij dat naar haar door als het om iets ging wat zij lastig vond, speelde dan zelf de reddende ouder en zette mij weg als de gemene ouder. En zo kan ik nog wel even doorgaan over hoe hij over de rug van onze dochter ouderverstoting in de hand werkte. Resultaat was dat mijn dochter en ik elkaar in 2015 en 2016 weinig zagen, d.w.z. om het weekend en in de vakanties een enkele dag. En als we elkaar zagen was de spanning om te snijden, spraken we amper met elkaar en was er af en toe sprake van dat ze mij hardhandig vastpakte, kneep, duwde of de weg versperde. Haar spullen mocht ik niet meer aanraken, ik mocht me nergens meer mee bemoeien. ‘Ik was haar moeder niet meer’, zei ze.
Verloop mediation
Doel van de mediation was om te komen tot afspraken over de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken. De rechter had al aangegeven dat onze dochter in ieder geval 3 weken van de zomervakantie bij mij moest zijn. Over de rest van de omgangsregeling moesten we nog afspraken maken nu het ouderschapsplan al langere tijd niet meer werd nageleefd. Ik verhuisde eind 2016 officieel naar een andere provincie. Omdat we beiden geen rijbewijs hadden, betekende dat dat mijn dochter met het OV tussen ons moest reizen. Mijn ex-man gaf tijdens de mediation geen millimeter toe, ik was degene die wilde scheiden en die zo ver weg wilde wonen. Waarom moest hij daar last van hebben? Hij probeerde alles te dwarsbomen waar hij kon. Onze dochter zou klaar zijn met haar moeder, beweerde hij, en zou in de weekenden en de vakanties niet bij haar moeder willen zijn. Ook al zei hij haar ‘dat ik wel haar moeder ben en dat ze naar mij toe moest’, zo beweerde hij. Afspraken maken over het reizen tussen ons als ouders en over de reiskosten van onze dochter… alles was mijn probleem, niet het zijne. Hij ‘had het al zo moeilijk met de scheiding, en de zorg voor onze dochter’. Daarnaast loog hij om beter over te komen bij de mediator, op een manier dat hij het zelf leek te geloven. Zo beweerde hij dat hij altijd met onze dochter naar zwemles en balletles ging, terwijl ik dat deed en hij incidenteel en alleen op een manier dat het hem uitkwam.
Hertraumatisering
Ik vond het erg moeilijk om mijn ex-man te zien en met hem in gesprek te gaan. Zijn gedrag en woorden triggerden mij, ik schoot compleet in de angst, angst dat de mediator hem geloofde, bezorgdheid om mijn dochter, haar ontwikkeling en het beschadigde contact tussen haar en mij. Maar ook ging ik weer sterk twijfelen aan mezelf, wat als hij toch gelijk had in dat ik bijvoorbeeld geen goede moeder was, zoals hij mij al jaren wijsmaakte door me elke dag te bekritiseren (te streng, te soft, teveel aandacht geven, te weinig aandacht geven, ik begreep niet wat onze dochter nodig had)? Ik was net begonnen d.m.v. therapie om te herstellen van de psychische en emotionele terreur en te leren omgaan met het gedrag van mijn ex-man en het gedrag van mijn dochter. Ieder mediationgesprek kreeg mijn toch al broze herstel weer een trap naar beneden en baalde ik als ik vanuit emotie (verdriet, boosheid) reageerde, want dat maakte het voor de mediator vast lastig om te zien welk machtsspel er werd gespeeld. Mijn ex-man bleef namelijk altijd rustig en beheerst, benoemde alleen de zogenaamde feiten, hoe lastig de situatie wel niet voor hem was en sprak zijn bezorgdheid uit over onze dochter. Na de gesprekken voelde ik me uitgeput, had ik de ene paniekaanval na de andere, flashbacks uit het verleden, nachtmerries en had ik dagen nodig daar enigszins van te herstellen.
Problematiek volgens mediator
Conclusie van de mediator over wat we gedeeld hadden over onze jeugd en onze relatie was dat mijn ex-man hard is opgevoed en ik juist beschermd. Dit verschil zou hebben geleid tot problemen in onze relatie. Hoewel het klopt dat hij een harde jeugd heeft gehad en ik beschermd ben opgevoed, speelde er veel meer mee dan alleen dat. Deze mediator zou een van de beste van Nederland zijn en zij is psychologe. Op één of andere manier had ik gehoopt dat ze iets door zou hebben van de problematiek en misschien naar een goede hulpverlener kon doorverwijzen nu mijn ex-man in 2015 alle hulpverlening voor onze dochter had stopgezet. Nu zij zich zo opstelde alsof beide ouders van goede wil zijn, voelde het zo als falen voor mij. Ik had haar niet duidelijk kunnen maken wat er speelde. En tegelijkertijd voelde ik me boos en teleurgesteld dat zij als psychologe het gedrag van mijn ex-man niet doorzag. Zo veranderde er niks en bleef mijn dochter in een zorgelijke situatie.
Overbelasting dochter
De weekenden dat mijn dochter bij mij kwam nadat een mediationgesprek had plaatsgevonden, merkte ik aan haar houding en woorden dat de inhoud van de mediationgesprekken met haar waren gedeeld door haar vader. Zo had ik mijn zorg tijdens één van de gesprekken uitgesproken over haar persoonlijke hygiëne, omdat ze sinds de scheiding vaak stonk naar zweet, vette haren had en ook haar kleren stonken en zaten onder de vlekken. De eerstvolgende keer dat we elkaar zagen, zei ze boos “dus jij vindt dat ik stink”. Toen ik na de mediation bij de rechtbank benoemde dat de inhoud van de mediation is gedeeld met onze dochter werd daar niet op in gegaan. Het zou me niet verbazen als de rechter hier niet teveel waarde aan hechtte omdat het een poging van mij had kunnen zijn om mijn ex-man zwart te maken. Het belang van mijn dochter werd in ieder geval over het hoofd gezien op dat moment.
Einde mediation
Aan het begin van het 3e mediationgesprek kondigde mijn ex-man aan de stekker uit de gesprekken te trekken, omdat het geen zin zou hebben, het schoot niet op met mij volgens hem. De moed zonk in mijn schoenen, want we hadden op geen enkel vlak iets bereikt. Gelukkig heeft de mediator er dat laatste gesprek nog alles aan gedaan om toch een paar dingen op papier te kunnen zetten in een vaststellingsovereenkomst, voor de rechtbank. Zo hebben we afspraken gemaakt over de manier waarop we elkaar op de hoogte zouden brengen hoe het met onze dochter gaat (wanneer hij mij belt en wanneer ik hem mail). Verder had onze dochter in haar gesprek met de mediator aangegeven de helft van de vakanties bij ieder van haar ouders te willen zijn en dat is ook opgenomen in de vaststellingsovereenkomst. De afspraken over het vervoer tussen ons als ouders (tijden, locatie) en over de reiskosten voor onze dochter werden uiteindelijk via de rechter beslist.
Nakomen afspraken
Mijn ex-man belde me netjes de avond voordat onze dochter naar mij toe kwam voor een update, maar hij zei standaard dat het goed ging met haar, niks meer. Als ze ziek was en niet naar school ging, kreeg ik dat niet te horen. Hij vond dat onze dochter dat zelf maar aan mij moest doorgeven als ze dat wilde. Soms stuurde mijn dochter mij zelf een appje om het te laten weten. En met veel pijn en moeite heb ik kunnen regelen met de middelbare school dat ik hen af en toe mocht mailen om te weten wanneer ze ziek of afwezig was. Als ik mijn ex-man verder vroeg, bijvoorbeeld hoeveel last ze had van eczeem, wist hij dat niet en vroeg hij dat aan haar. Of ik kreeg geen antwoord op mijn vragen, want dat was aan onze dochter of ze dat met mij wilde delen. Dat moest ik maar aan haar zelf vragen.
Ook kwam het voor dat mijn ex-man zei dat onze dochter in het weekend niet naar mij kon komen, omdat ze ziek zou zijn. Ik haalde haar dan samen met mijn partner met de auto op en ze bleek helemaal niet ziek.
Nu
Inmiddels woont mijn dochter ruim een jaar bij mij na plotsklaps door haar vader uit huis te zijn gezet. Ze kreeg steeds meer een eigen mening en geloofde niet meer alles wat hij over mij vertelde, zo vertelde ze. Dat ervaarde haar vader als niet begrepen en gesteund worden door haar. De jaren dat ze bij haar vader woonde, de ouderverstoting maar ook de jaren dat zij veel meekreeg van de destructieve relatie van mij en haar vader hebben zijn tol geëist en we hebben tijd nodig om er van te herstellen. Samen met betrokken gespecialiseerde hulpverleners zijn we stapje voor stapje op weg. Ik ben vooral dankbaar dat ik weer haar moeder mag zijn…
Wat heb ik gemist
Inzicht in de problematiek door de betrokken mediator/psychologe, zodat eventueel naar goede hulpverlening verwezen kan worden, maar ook dat betrokkenen erop worden aangesproken als afspraken niet worden nagekomen.
Als ex-partners zoals wij een jaar of langer blijven vechten en niet nader tot elkaar komen in belang van de kinderen zou dat volgens mij een signaal kunnen zijn voor een rechter, Raad voor de Kinderbescherming, hulpverleners en mediator dat hier meer aan de hand is en sprake zou kunnen zijn van een destructieve relatie, waarbij de psychische en emotionele mishandeling zelfs na de breuk doorgaat, over de rug van de kinderen.
23 reacties op “Mijn ervaring met bemiddeling bij vechtscheiding”
Zo herkenbaar dit. Sommige mannen hebben een andere kijk op opvoeding dan vrouwen. Vooral die mannen doe altijd zichzelf op de eerste plek hebben gezet hebben geen idee wat het met je doet als moeder als je ziet dat je kind lijdt. Ook al wordt dat lijden zgn veroorzaakt door de moeder. Vooral wanneer je in het getrouwde leven altijd alles hebt gedaan en door een man die overal rationeel tegenaan kijkt en voor wie vrouw en kind vooral assets zijn om aan te tonen hoe een geweldige vader, echtgenoot en werknemer of gever hij is dan voel je je na dat de zorgtaken voorbij zijn vooral verlaten en gebruikt. Het maakt inderdaad onzeker en dat roept angsten op die vooral in je jeugd gelegen zijn. Over de mediator tevens psycholoog; het zou een voordeel moeten zijn maar ik vind het beroep van psycholoog zwaar overschat vooral omdat zij in het algemeen zichzelf enorm overschatten. Vaak mensen met een eigen problematiek die ze richting de studie heeft geduwd. Gelukkig heb je je dochter terug hoewel ik denk dat bij haar het typische loyaliteits en schuldverwijzingsprobleem is opgetreden sinds jullie scheiding. Vooral meisjes schijnen in eerste instantie te kiezen voor degene waarmee ze het meest van doen hebben en wanneer pubertijd intreedt slaat dat om naar de andere ouder in een poging een eigen identiteit te ontwikkelen. Het is bedroevend dat ouders die niet op goede voet staan zich niet beseffen wat voor een schade dat toebrengt aan de verdere ontwikkeling van het kind en de latere gevolgen. Heel goed dat je therapie hebt opgezocht, mijn dochter wil er niet aan en gelooft dat sinds ze achttien jaar is, dat ze ook echt volwassen is. Het tegenovergestelde is waar. Zij is voor de rest van haar leven beschadigd.
He Lotte, bedankt voor je reactie en het delen van jouw ervaring. Wat mij goed heeft geholpen – en nog steeds – zijn gesprekken met een therapeute verbonden aan het netwerk van het Verdwenen Zelf. Voor mezelf, maar ook om het gedrag van mijn dochter te begrijpen en er zo goed mogelijk voor haar te kunnen zijn. Ik heb geleerd dat het belangrijk is dat we vertrouwen blijven hebben in onze kinderen en hun herstel(proces), op hun eigen tijd en tempo. Dat vertrouwen stralen we dan ook naar hen uit, ik geloof echt dat ze dat voelen. Ik wens jou en je dochter veel kracht en liefde toe!
Beste Lotte, ik wil je ervaringen niet bagatelliseren maar toch wat nuance aanbrengen. Ik heb een andere kijk op de opvoeding van mijn kinderen dan mijn aanstaande ex-vrouw. Die verschillen worden nu steeds duidelijker en onoverkomelijker. Het is niet zo dat moeders altijd de beste bedoelingen hebben en vaders zichzelf op de eerste plek stellen. Ik heb de scheiding in gang gezet vanwege een aantal dingen dat gebeurd is in het verleden en vanwege het feit dat mijn vrouw er nu alleen nog maar op gericht is om mij zoveel mogelijk pijn te doen, ook al gaat dat ten koste van de kinderen.
Het is ook niet zo dat als je altijd de zorgtaken op je genomen hebt (wij hadden ervoor gekozen dat zij niet werkte en ik 90%) je automatisch de beste ouder bent. Ik werk nu ruim 20 jaar waarvan de laatste 15 6 monden gevoed moesten worden. Ik werk voor mijn gezin.
Zij schildert mij nu af als de slechte vader die er nooit was voor de kinderen, die alleen maar aan geld dacht en zijn buitenactiviteiten. Ook probeert ze me zwart te maken bij de kinderen en anderen. Gelukkig zijn de kinderen al wat ouder en trappen ze er niet in. Ik zie de scheiding dan ook met vertrouwen tegemoet. Ik heb een ontzettend goede band met de kinderen. Van de 5 jaar sinds de eerste geboren is ben ik door vakantie en wisseling van banen 1 jaar thuis geweest. Dit heeft een heel goede basis gelegd voor de relatie tussen mij en de kinderen. De 40 vakantiedagen die ik jaarlijks heb neem ik alleen op in de schoolvakanties.
Het is dus niet zo dat vaders of moeders per definitie slachtoffer zijn. Ik zie mezelf zeker niet zo. Alles wijst erop dat mijn vrouw een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, maar door een scheiding aan te vragen hoop ik een einde te maken aan haar jarenlange gijzeling. De enige slachtoffers zijn mijn kinderen.
Ik wens je veel sterkte
Bedankt voor je reactie en het delen Grails. Hoe naar de ervaring ook is die je deelt, je komt wel krachtig en vol vertrouwen op me over. Dat is fijn voor je kinderen, want dat kunnen ze goed gebruiken, denk ik.
Waarmee maar bewezen is, dat je niet met een narcist in mediation kunt gaan. En ook niet in relatietherapie of wat dan ook. Zo’n spijt van dat ik dat wel heb gedaan bij het verbreken van mijn relatie met hem. Op het laatst geloofde de mediator zelfs dat we weer zo op goede voet stonden, dat we wel weer eens samen op vakantie konden. Ik heb het voor mij tot een redelijk einde kunnen breien en daarna het contact helemaal verbroken. Laat iedereen die dit leest hier lering uit trekken.
Hallo Ellebelle, ja we hebben harde lessen geleerd he. En wat krachtig dat je daarna het contact helemaal hebt verbroken! Bedankt voor het delen van jouw ervaring.
Dankjewel Paula. Het heeft bovenmenselijke inspanning gekost, maar ik heb het gered en zeker met de steun van mijn familie en vriendinnen. Waaruit blijkt hoe ontzettend je dat dan nodig hebt.
Citaat uit de blog “Nu zij zich zo opstelde alsof beide ouders van goede wil zijn,”
De meeste psychologen gaan uit van ‘waar twee vechten/een conflict hebben, hebben twee een aandeel/schuld. Alleen psychiaters erkennen m.i. het bestaan van mensen met een persoonlijkheidsstoornis.
Vervolg citaat
“voelde het zo als falen voor mij. Ik had haar niet duidelijk kunnen maken wat er speelde. [sic!]
En tegelijkertijd voelde ik me boos en teleurgesteld dat zij als psychologe het gedrag van mijn ex-man niet doorzag.”
Dit is het spel, zo zijn de regels en zo wordt het gespeeld.
Wat niet in juridische regels te vatten is, bestaat gewoon niet.
Dus is het protocol: ‘het is altijd in het belang van het kind om contact met beide ouders te hebben’ en we hoeven niet verder te kijken als hulpverleners, als rechters. Ze mogen het zelfs niet lijkt het, verder kijken. Tot dat ze er met de neus op gedrukt worden? Hoe dan?
Er zijn 4 uitzonderingsregels waar de rechter mee kan werken. Maar wanneer gelden die dan?
Het is denk ik van groot belang om ervaringen daarover te verzamelen als verdwenenzelf site.
Tweede citaat: “Het zou me niet verbazen als de rechter hier niet teveel waarde aan hechtte omdat het een poging van mij had kunnen zijn om mijn ex-man zwart te maken. Het belang van mijn dochter werd in ieder geval over het hoofd gezien op dat moment.”
De grote paradox: alles wat je zegt, wordt scheef uitgelegd.
Kan je ‘omdenken’? Meedenken volgens de regels en toch de waarheid aan het licht brengen?
Hoe krijg je aangetoond dat de regels van het spel hier niet gelden, omdat dit een uitzonderingsbehandeling verdient? Juist in het belang van het kind.
Hoe maak je narcistische mishandeling zichtbaar?
Dank voor het delen van jouw verhaal, Paula.
Het sterkt ons die in alle mogelijke verschillende situaties met narcisten te maken hebben en hiermee worstelen.
Hallo Ellie, bedankt voor je reactie. Ja, mijn ervaring is ook dat het in zowel de juridische wereld als in de GGZ helaas schort aan ervaring en kennis van de gevolgen van narcistische mishandeling. Wat ik erg waardevol vind, is dat het Verdwenen Zelf workshops/trainingen geeft aan professionals in de juridische wereld en aan zorgprofessionals, hoe de signalen van psychische en emotionele terreur te herkennen en hoe ermee om te gaan. Hoe je op te stellen in de rechtbank is lastig, net hogere wiskunde 😉 Maar ook daarbij heb ik – hoewel pas later – veel steun ervaren van mijn therapeute die bij het Verdwenen Zelf netwerk is aangesloten. Ik hoop dat anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden ook de hulp vinden die zij nodig hebben om zich staande te houden en te herstellen.
OK.. Knap idée om het geven van trainingen aan juristen, mijn vraag is, kan ik het verdwenenzelf doorgeven aan mijn advocaat, zodat zijzelf er zelf een oordeel erover kunnen geven. Het is 5 voor 12..voor diegene, die nog geen weet hebben over deze stoornis.. En zeker, dringend voor juristen!!! Er moeten nog veel ogen geopend worden..
Ja, je kan het beste onze site voor professionals aan hen doorgeven. Meer mensen doen dat, het werkt soms ook, en soms natuurlijk ook niet. Maar het is zeker een poging waard.
Ik heb ook 2 x meegemaakt hoe mijn man, toen we in relatietherapie gingen, de psychologe helemaal inpakte. Zij doorzag zijn narcisme niet. Ik heb daarop een apart gesprek gevraagd, maar daar wilde ze niet op ingaan! Ik heb daar zitten huilen en mijn man zat daar stoïcijns kalm en begreep er niets van! De psychologe moet toch mijn verdriet gezien hebben?! Het was zo frustrerend en het is uiteindelijk op niets uitgedraaid en we zijn de therapie op mijn vraag gestopt.
Herkenbaar Lieve, deze mediator heeft zich “keurig zoals het hoort” onpartijdig opgesteld door niet apart met jou in gesprek te gaan. En ik begrijp dat dat pijnlijk en frustrerend voor jou was. Het zou fijn zijn als rechters tijdens de zitting bepaalde signalen leren herkennen en ex-partners als wij niet naar mediation stuurt.
Bij mij ging het andersom, de vader van mijn kinderen ging achter mijn rug om met mijn omgeving en hulpverleners praten. Het effect was bizar, ik werd “verhoord” en onder druk gezet om de dingen die ik gedaan had te “bekennen”. Welke dingen dat waren werd er niet bijgezegd. Als ik niets kon bedenken was ik het zg “vergeten”, dat is ook een ziektebeeld. Elke keer als ik vroeg om gezamenlijk aan tafel te gaan zitten om te praten over wat er gaande was werd dat geweigerd. De vader was te erg overstuur. Als ik vroeg om mij te vertellen wat ik fout had gedaan en hoe ik het beter zou kunnen doen, kreeg ik geen antwoord en werd ik uitgelachen.
Elk gesprek met hulpverleners wrikte omdat we het min of meer over dezelfde problematiek hadden maar vanuit een volledig andere invalshoek. Zelf heb ik in de zorg en in een observatie kliniek gewerkt dus ik weet wel iets van hoe observeren en zorg hoort te werken. Ik kreeg toen altijd complimenten over mijn observaties en ik dacht steeds hoe kan het nou dat ik nu ineens alles fout doe?
Uiteindelijk ben ik psychisch gered door de werkgever van de vader. De vader was ontslagen en er stond in de rechtbankstukken dat dat ontslag mijn schuld was. Dit was voor mij de aanleiding om bij zijn werkgever een gesprek aan te vragen om te achterhalen wat ik fout had gedaan. Want ik wilde er hoe dan ook achter komen wat ik nou fout deed.
De vader had op zijn werk veel problemen, dat was al jaren zo en daar was ik van op de hoogte. De werkgever van de vader had vanwege de problematiek , die de vader zelf daar besprak, een zeer uitgebreid netwerk onderzoek gedaan. Daaruit was gebleken dat de vader een ernstige psychiatrische stoornis heeft. Hij verdraait alles op een ziekelijke manier. Zo ernstig dat ze geen heil zagen in behandeling en dat ontslag via de rechtbank volgde.
Dat had de vader mij niet verteld. Maar ik weet nu dat het niet aan mij ligt en deze wetenschap heeft mijn leven gered.
Helaas doen andere hulpverleningsinstanties geen netwerk onderzoek en werken zij niet met waarheidsvinding. In de echtscheidingsprocedure werd ik, zoals altijd, als volledig incapabel afgeserveerd.
Enkele maanden later kwam de alimentatie zitting, tot mijn grote verbijstering werd ik toen weer volledig gezond verklaard, ik had mijn diploma’s in de zorgsector en kon gewoon gaan werken met kwetsbare mensen.
Wat mij erg verbaasde dat er allemaal dezelfde mensen die aan die procedures mee werkten, dezelfde rechtbank. Allemaal gestudeerd aan de universiteit en een titel behaald.
Bij de laatste alimentatie zitting heb ik het proces verbaal opgevraagd. Bij alles wat ik had gezegd stond de naam van de vader, bij alles wat hij had gezegd stond mijn naam.
Fijn hoe goed duidelijk je maakt dat mediation of therapie zo onmogelijk lijkt of zelfs eigenlijk gewoon is! met een narcist. Precies die constatering is waar het allemaal om draait!
Het is gewoon soms Niet mogelijk, of maar zeer kleindeels, solide ouderschap te leveren samen met een persoon met NPS.
Zo waar, waar het ouderschapsplan niet werkt en er constant strijd is en kinderen in de strijd zwaarbeschadigd kunnen raken…
Dàt moet al Alle alarmbellen doen rinkelen!
Wat ik jammer vindt is dat er zo weinig aandacht is voor ouders die juist hun uiterste best doen hun ex- partner wel zijn ‘rol’ te gunnen. Maar deze ex-partners, ( in mijn geval, na pas jaren later duidelijk, een zware -verborgen- narcist, zelfs psychopathische trekken!) totaal geen interesse tonen in hun kinderen!!
Ik heb aanvankelijk ook 3 jaar echt alle registers opengetrokken om hem bij zijn kinderen te betrekken. Het interesseerde hem niets, werkte soms fake ergens aan mee, maar zijn ultieme doel bleek mij letterlijk kapot te maken.
Hoe dúrfde ik van Hem te scheiden?!!
Wat het met zijn kinderen (toen 8 en 11) deed interesseerde hem niets.
Pas toen ik ontdekte na die 3 jaar wat hij, tijdens een twee jaar eerdere en tevens ook de laatste vakantie met hen alleen ooit, we waren al 10 maanden uit elkaar en de scheiding liep, uitgevreten had met een van de kinderen, heb ik geen moeite meer gedaan en voor mezelf gekozen. Uitgeput, emotioneel bijna op het breekpunt. Financieel kapot.
Mijn kinderen (toen 11 en14) liet ik vrij om met hem contact te hebben, hij was bewust bij mij om de hoek komen wonen. Naar zijn kinderen keek hij niet om, kwam niet bij ziekenhuisopnames etc. Het ging hem om mij!
Ik verhuisde, compleet berooid en zwaar beschadigd, ook ivm een andere baan én de ontdekking wat hij gedaan had, 30 kilometer verderop. Hij bleef stalken via deurwaarders voor tonnen schulden, nooit door mij gemaakt, maar wel tijdens de loop van de scheiding en in gemeenschap getrouwd…
Ik hoorde niets meer van hem, zijn jongste zeer incidenteel. Ik sprak geen kwaad van hem, maar was altijd op mijn hoede voor gevaar, dat ruiken kinderen! Jaren Hel en onder de armoedegrens full-time gewerkt….Na 6 jaar kreeg ik een heel klein deel terug, van door mij afgeloste schulden van hem ..
Hij verhuisde, geen idee waarheen.
17 Jaar later… is hij er ineens wéér..met vrouw nr zoveel.
Opnieuw begon gaslighting en ik krijg nu dóór mijn volwassen (schoon)kinderen de Silent Treatment….
Ondanks alle bewijzen die ze, nu volwassen zijnd, mogen inzien…en ook hun eigen geheugens zouden kunnen raadplegen.. krijgt hij het wéér voor elkaar!
Vlak nooit de biologische loyaliteit van een kind aan zijn ouder uit!
Hun vader is een Oscarwaardige tópacteur aan verloren gegaan! Zoveel hulpverleners versleten….óók voor ons samen en zelfs het hele gezin, in het begin. Nergens werkte hij aan mee, geen afspraak kwam hij na, hoewel hij aanvankelijk dan steeds fakete van wel…
Je schrijft over de dwang van mediation, geen keus door rechters, uitgaand dat beide ouders…
Dit soort zware narcisten, die kampioen zijn in het faken en hulpverleners zo makkelijk misleiden,…het is onbegonnen werk, zolang hulpverleners, de Raad en (kinder)rechters ed niet (Willen) begrijpen en leren wat Narcistisch misbruik is.
Zelf hoop ik dat De Raad, maar ook psychologen, rechters ed aangeklaagd kunnen gaan worden door slachtoffers. Immers er is inmiddels zoveel bekend dat het onwil lijkt…
Malpractice!
Ik ben het zo met je eens dat de schade Nog veel Verder oploopt, in mijn geval zelfs nog steeds oploopt….ook al woon ik nu bewust 1500 kilometer verder op! Je hart bloedt!
Mijn ervaring en overtuiging is helaas, en ik weet me in steeds groter gezelschap, dat je nooit meer afkomt van de gevolgen van deze diepzieke nauwelijks of niet te behandelen mensen.
Transgenerationele schade blijft het diepdieptrieste gevolg…
Bedankt voor het delen Zonnetje. Ook jij hebt te maken met een pittige nasleep, lees ik. Ja, er is nog veel winst te behalen in bewustwording he. Ik wens je veel sterkte toe met je situatie. Het lijkt me erg zwaar voor je.
Tjonge, wat herkenbaar. Dankjewel voor het delen.
Ik had geluk, ‘onze’ mediator doorzag het wèl.
Mijn ex was breedsprakig,gebruikte grote woorden, en wilde aan het einde van het eerste gesprek meteen ‘ter zake’ de dingen op papier. Ik heb me om alle steken onder water heen kunnen manoevreren, me niet laten provoceren. Daarop had ik geoefend met mijn therapeut, trouwens. Ondertussen lukte het me de mediator tussen de regels door duidelijk te maken dat er een verschil is tussen wie mijm ex voorspiegelt te zijn, en wie hij werkelijk is. En dat ik verliefd was geworden op mijn projectie, niet de man die hij uiteindelijk bleek te zijn. Mijn ex hamerde vooral op mijn onwilligheid, mijn nalatigheid, mijn arrogantie en mijn door hem vermoede gekte. Deed moeilijk over alles. En wilde meteen afspraken op papier, getekende gezagspapieren.
Al na het eerste gesprek besloot de mediator dat ze ons apart wilde spreken. Ik was vreselijk nerveus hierdoor. En op haar vraag wat ik dacht wat er aan de hand was, heb ik, na aanvankelijk een ontwijkend antwoord, een vreselijke huilbui gekregen. Een buitenstaander die het herkende! De erkenning die ik daaruit putte was enorm.
Daarna heeft ze (‘en dit is eigenlijk lijnrecht tegenover mijn eigenlijke taak, namelijk mensen tot elkaar brengen’) met me geinventariseerd wat ik had gedaan en nog kon doen om mijzelf en het kind in veiligheid te brengen.
Ze zijn er. Maar ik twijfel er niet aan dat ik een geweldige beschermengel op mijn schouder had zitten; dit type mediator moet je zoeken met een lichtje.
Wow, wat fijn om te lezen Reigerschap! Bedankt voor het delen, jouw krachtige en hoopvolle ervaring.
Ja bizar dat dat niet gezien word he? Ik heb voor de jongste ook geprobeerd hulp te krijgen. Daar ze al 18 was kon ik dat niet doen. Dat zou ze dan zelf moeten aangeven. Wat goed en fijn dat je dochter my bij je is en dat je contact goed is. Dat is iets wat ik op altijd in die 5jr vechtscheiding ben blijven doen. Ook ik ws het die eruit ging en dus alles veroorzaakte. Geen ruimte voor kids. En ik wilde het toch zo. Drama. Niet over de rug van de Kids geprobeerd op hem af te geven. Andersom helaas wel. M’n ex heeft gelukkig niet daarin “gewonnen. Kids komen steeds meer en vaker bij mij. Gelukkig. Volhouden!
Dank voor je reactie en het delen van jouw ervaring Lolsje. Mijn dochter krijgt inderdaad hulp, maar haar vertrouwen in mensen is erg beschadigd en de problematiek is complex. Op dit moment heeft ze nog geen vertrouwen in haar eigen herstel. Toch ben ik blij dat ze het wel probeert en stapjes aan het maken is. Ik hoop dat ook jouw dochter op haar manier aan haar herstel werkt/gaat werken, wanneer zij daar klaar voor is.
Wat een herkenbaar verhaal weer. Via mediation gescheiden, maar toen had ik nog niet door dat hij een (verborgen) narcist is. Die scheiding ging “goed” omdat hij ongeveer alles kreeg en hield, en ik met bijna niks begon. Alleen ons spaargeld, koophuis en waarde van de auto werd verdeeld.
Later via mediation tot een andere omgangsregeling gekomen, op verzoek van mijn oudste. Toen wist ik wel wat er aan de hand was. Ik voelde me voor het eerste gesprek sterk, ik wist wat ik kon verwachtten, ik zou hem aankunnen. Na het eerste gesprek voelde ik me een (emotioneel) wrak, zwak, twijfelend of ik überhaupt wel een goede moeder was. Precies zoals je beschrijft, zo was het ook bij ons. Hij rustig en beheerst, tijdens het gesprek zogenaamd feiten aandragen, waar kon aantonen dat ik onredelijk was naar hem toe en hij was de engel en ik de boevrouw. De waarheid is natuurlijk precies tegenovergesteld en als ik me verweerde, aandroeg waar hij onredelijk was of waar hij zijn zin door probeerde te drijven, waar hij het belang van de kinderen uit het oog verloor, voelde ik hoe de mediator me niet geloofde.
Na weer een gesprek moest ik wachten voor gesloten spoorbomen. Ik zag de trein voorbij razen en bedacht me hoe makkelijk en fijn het zou zijn om daar te staan, hoe snel mijn problemen over zouden zijn. Ik schrok van mijn gedachten en dacht aan mijn kinderen, hoe ze nooit zullen begrijpen waarom ik mij van mijn leven zou hebben beroofd, maar ook… dat ik ze wil blijven beschermen tegen alle giftige familieleden (vader, oma’s, tantes, ooms).
En ineens, in het laatste gesprek, stemde hij met alles in. Kinderen zouden volgens hun wens meer bij mij komen wonen, iets waar hij altijd op tegen was. De mediator riep nog vrolijk: “nou, hebben we toch nog een nieuwe omgangsregeling kunnen afspreken” maar voor mij voelde het aan als een Pyrrusoverwinning. Wel zie ik mijn oudste opbloeien sinds hij meer bij mij woont en hij heeft zijn vader door. En voor mij is dat het mooiste cadeau wat ik als moeder me kan wensen
Dat kan ik me voorstellen Sandra, dat dat het mooiste cadeau is wat je je als moeder kan wensen. Dat je kind zijn oogkleppen afvallen en hij ziet hoe het zit. Tegelijkertijd kan ik me voorstellen dat dat alles is wat je je kind niet toe wenst, die pijn en verlies eigenlijk van een ouder. Onze kinderen leren harde levenslessen. En hopelijk kunnen wij deze een beetje verzachten door onze liefde en dat ze bij ons mogen zijn wie ze zijn.