Dit is een gastcolumn van Jerome Stoel
Als therapeut gespecialiseerd in het werken met de gevolgen van narcistische mishandeling, kom ik regelmatig mensen tegen die in een disfunctioneel familiesysteem de rol van zondebok (scapegoat) hebben gekregen.
Dit zijn uitdagende en altijd zeer pijnlijke trajecten, omdat de lijdensdruk zo ontzettend hoog is. Deze mensen hebben bijna altijd een vechtersmentaliteit, en stoppen niet om de waarheid aan het licht te krijgen. Het pijnlijke is alleen dat dit een noodzakelijke strategie is om te kunnen overleven in het familiesysteem. Zij lijden onder de druk dat wat er ook mis gaat in de familie, vaak veroorzaakt door een of twee narcistische ouders, zij de schuld krijgen toebedeeld.
Stel je eens voor hoe het is dat diegenen die het dichtst bij je staan, je familie, je bloedlijn, zich als één front tegen je keren, wanneer je ‘uit de pas’ van het systeem loopt. Dit is ook vaak waar het begint, de zondebok heeft geleerd dat wanneer hij of zij zich aanpast, de schuld op zich neemt, er ‘niets’ aan de hand is. Maar vroeg of laat begint dit te knagen en dreigt de zondebok te bezwijken onder de last van schuld die op zijn of haar schouders wordt gelegd. Dit is het moment dat ze opstaan en voor de waarheid gaan uitkomen. Ze gaan zichzelf uitspreken, in de hoop dat iedereen wakker wordt, maar het tegendeel gebeurt. Het hele systeem gaat zich verzetten, omdat de waarheid te confronterend is.
Wat ik steeds weer zie is dat de zondebok door iedereen labiel en gestoord wordt verklaard. Wat gebeurt er? De zondebok zal al dan niet onder dwang hulp moeten zoeken om te ‘genezen’. De roep om erkenning wordt vervolgens door de hulpverlening niet herkend maar weggezet in het hokje ‘waanideeën’, onbehandelbaar of gewoon een lastig persoon met een aanpassingsprobleem. Dit is extra traumatiserend, omdat dus de instanties die hulp moeten bieden, het tegendeel bereiken.
Mensen die hier onder lijden zijn bijna altijd zwaar getraumatiseerd, al dan niet met dissociatieve verschijnselen of verhoogde psychosegevoeligheid.
Zondebokken ontwikkelen hierdoor meestal het vermogen om zonder hulp van buitenaf met zichzelf een helingsproces aan te gaan. Dit is een grote kwaliteit maar ook een kille eenzame weg. Bijna altijd is er maar één mogelijkheid, en dat is breken met de familie. En een nieuwe veilige ‘familie’ vinden in de vorm van een liefdevolle partner of een andere liefdevolle steungroep.
Het mag in de reguliere zorg veel breder gedragen en herkend gaan worden wat de destructieve effecten van narcisme in families zijn.
Jerome Stoel zit in het netwerk van het Verdwenen Zelf.
Nogmaals bedankt Jerome en “Het Verdwenen Zelf”.
Evenals bij vele anderen liepen bij mij ook de tranen over de wangen. Ook mijn hele familie heeft zich tegen me gekeerd terwijl ik juist iemand ben die eerlijkheid en liefde voor een ander vanzelfsprekend vind. Het is niet te bevatten dat familieleden waarvan ik dacht dat ze van me hielden, me opzettelijk heel veel pijn hebben gedaan en vele leugens over me en tegen me hebben verteld. De pijn die dit met zich meebrengt is allesoverheersend en zo goed als ondraaglijk, het verdriet eveneens. Mijn hele leven vecht ik al tegen onrecht en dit onrecht is zo groot dat ik er alles aan heb gedaan de waarheid boven tafel te krijgen. Zonder enig succes. Het is zo traumatisch dat het zowel je mentale als je fysieke gezondheid ernstig aantast.
In de reguliere hulpverlening kreeg ik niet de hulp die ik nodig had en dus kwam ik via deze website bij Jerome terecht. Nog elke dag dank ik God op mijn blote knieën dat hij op mijn pad is gekomen. Jerome heeft me weer hoop gegeven en met zijn hulp zal ik dit trauma overwinnen en mezelf terugvinden. Daarvan ben ik overtuigd.
Tegen alle andere zondebokken wil ik zeggen: hoe groot de pijn ook is en ik weet er alles van, de status als zondebok heb je verkregen vanwege je kwaliteiten. De narcist ziet jou als de grootste bedreiging omdat jij opkomt voor jezelf en kritiek, leugens en oneerlijkheid niet tolereert. Omdat jij de confrontatie aangaat met de narcist. Verder ben jij iemand met een groot empathisch vermogen en ben je in staat onvoorwaardelijk van iemand te houden. De narcist is hier zelf niet toe in staat en is jaloers op jou, hij/zij kan dit niet uitstaan. Daarom word jij zijn zondebok, zijn slachtoffer. Jij krijgt de schuld van alles wat er verkeerd gaat binnen de familie. De narcist kleineert je, beledigt je, bekritiseert je continu, vertelt leugens over je, zet de rest van de familie tegen je op en beschuldigt je van de vreselijkste dingen, totdat je geen andere keuze wordt gelaten dan je familie vaarwel te zeggen. Dit brengt vreselijk veel pijn met zich mee maar met de juiste therapie ben je in staat heling te vinden en te verwerken wat je is overkomen. Uiteindelijk ben jij degene die het gezonde, liefdevolle en eerlijke pad kiest waardoor je weer van jezelf leert houden, je ware zelf leert kennen en inziet dat je iemand bent met bijzondere kwaliteiten.
Ik weet dat ik nog een lang traject te gaan heb voordat ik zover ben maar ik weet ook dat de toekomst me veel moois gaat brengen.
Heb je mijn gedicht DE ZONDEBOK gelezen? Jouw verhaal lijkt net zo. Ik ben nu 76 en nu heb ik na een vreselijk leven mijn geschiedenis in kaart. Zondebok, misbruikt vanaf 5 jaar, altijd alles mijn schuld in ons grote gezin, een godsdienst trauma, geen greintje eigenwaarde maar erg kunstzinnig en intelligent. Daar kon ik niets mee omdat ik alles van mezelf afkeurde, ik trouwde een ras narcist…. Het ergste is dat ik mijn moeder had geinternaliseerd. Ook God zou mij niet willen. Mijn ex speelt mooi weer en de kinderen zijn beschadigd. Allemaal mijn schuld. 2 kinderen al 10 jaar niet gezien maar ex treft geen blaam. Het leven is zo onrechtvaardig. Toch geloof ik in een rechtvaardige GOD. Alles zal aan het licht komen want kwaad vergaat en LEVEN is eeuwig mijn leven heb ik schrijvend overleefd.
Ja herkenbaar inderdaad. Wat een zegen dat je een superlieve man hebt. We zetten ons met liefde in.
Jerome, wat doet het me goed om jouw bericht te lezen. Ik ben kind van twee narcistische ouders. Eigenlijk heb ik mijn hele leven geweten dat het fout zat en dat ik de zondebok was. Ik werd op allerlei manieren tegen iedereen (familie, vriendinnetjes, ouders van vriendinnetjes, leerkrachten etc.) uitgespeeld. Mijn moeder vertelde iedereen dat ik een hersenbeschadiging had (niet waar) en dat ik niet normaal was. Mijn leven speelde zich af in wc’s, waar ik mij in moest opsluiten om mijzelf te beschermen tegen hun woede en lelijke woorden. Mijn nachten waren doortrokken van nachtmerries, iedere nacht bestond uit doodsangst. En niemand, maar dan ook niemand kon mij helpen. Als er ooit iemand tegen mijn ouders zei: “wat een leuke en spontane dochter hebben jullie” moest ik het achteraf bezuren. Op mijn 18e ontsnapte ik naar het buitenland. Toen ik weer in NL terugkwam bleek welk impact mijn ervaringen op mijn dagelijkse leven en werk hadden. Ik ging in therapie en keer op keer kreeg ik een deksel op mijn neus. De therapeut wilde niet dat ik over mijn ervaringen praatte, een volgende therapeut vroeg zich af of ik wel open voor therapie stond. Toen ik tegen diezelfde therapeut vertelde dat ik getraumatiseerd was, vond ze dat ik het niet moest overdrijven en een neuroloog deed lacherig over mijn nachtmerries. De meeste troost putte ik in die tijd uit de website van Alice Miller, zij was de enige die leek te begrijpen wat ik voelde en zei: je mag zijn wie je bent. In de loop der jaren ben ik door mijn ouders gestalkt, heb vele nare brieven van hen gekregen en uiteindelijk hebben ze het contact met mij verbroken. Wat een opluchting was dat, mijn nachtmerries verdwenen als sneeuw voor de zon en ik kon ademhalen. Pas toen kon ik echt gaan helen en merkte ik hoe giftig het contact met hen was geweest. Nog altijd neem ik het alle omstanders intens kwalijk dat zij zich nooit om mij bekommerd hebben maar klakkeloos alle mooie verhalen van mijn ouders geloofden. Ik heb nog een zusje, maar ook zij is alleen maar in staat om mij vervelende brieven te schrijven en mij te vertellen wat een naar mens ik ben. Ik heb al lang geleden afstand van haar gedaan. Ik ben de mensen van het Verdwenen Zelf oneindig dankbaar dat ze bekendheid aan deze problematiek geven, het is zo hard nodig. Dank voor jouw inzet!!
Eva, het spijt me ontzettend voor je dat je zo’n traumatische jeugd hebt gehad en dat je vervolgens ook nog eens geen enkele hulp kreeg. Schrijnend en heel verdrietig. Ik wil je er graag even op wijzen dat er op Facebook en besloten Facebook groep is voor volwassen kinderen van narcistische ouders. Wellicht vind je het fijn met lotgenoten te praten.
Jacoba
Heel herkenbaar. Pas toen ik mijn huidige man leerde kennen kreeg ik in de gaten hoe gehersenspoeld ik was. Na narcistische ouder en ex partner.
Heel herkenbaar en waar ik heel blij mee ben is dat dit door een therapeut geschreven is. Ik hoop dat heel veel therapeuten gelezen zal worden, er is nog zoveel onwetendheid
Mooi herkenbaar stuk…Ik durf niet te zeggen of ik de zondebok was in het gezin waar ik opgroeide. Er is mij wel altijd duidelijk gemaakt dat ik er niet had moeten zijn. Dat ik het product was van een dronken vader die zich aan mijn moeder vergreep. In die zin voelde ik mij wel altijd anders. Gek was het ook niet dat ik in de armen van mijn redder viel op 18 jarige leeftijd. Mijn rots, mijn alles oplosser etc. Sloeg alle vlaggen volledig in de wind, want hij was my way out. 26 Jaar duurde het voor ik eruit stapte.
En dat kwam voornamelijk door lichamelijk geweld. Nu 6 jaar later zie ik dat het ook emotioneel mishandeling was. Ik ben altijd dat kleine meisje gebleven. Dat was ik thuis bij mijn moeder en dat bleef ik in mijn relatie. Ik stond altijd onder hem. Dat hebben we doorgegeven aan mijn kinderen. “We moeten ook naar mama luisteren maar papa is de baas”. De kinderen zijn nu volwassen maar zijn heel papa georiënteerd. Tegen mij werd altijd gezegd dat ik gek ben, labiel ben, uit een slecht gezin kom, een aansteller en een actrice als ik ook maar iets van mijn emoties of mening toon.
En dat zeggen mijn kids nog steeds. Dat is pijnlijk maar ik ben nu wel sterker. Vroeger ging ik me afvragen of mijn ex dan toch gelijk had over mijn persoonlijkheid. Nu ken ik mezelf beter en laat mijn zelfzuchtigheid het niet meer zo snel toe om me dit aan te laten praten.
Ik ben 6 jaar verder maar ik ben er nog niet. verschillende hulptrajecten hebben mij niet gebracht waar ik hoopte te zijn. Wel steeds een klein stukje sterker. Maar werk nog aan mezelf in de hoop dit 2e deel van mijn leven meer om mezelf te laten draaien en niet de persoon te zijn die een ander vindt dat ik moet zijn.
Hier lezen wat mensen schrijven helpt me enorm. Dank.
Neem die weg naar heling, ondanks en dank zij wat er nu ook is.
Hij is compleet de moeite waard
Want elke stap die jij zet op die weg, is een stap dichterbij waar jij moet zijn(bij jou)
Blijven staan is zoveel pijnlijker dan een stap nemen.
Zoek je grootste angst op.
De jouwe.
Niet de angsten die jou aangepraat zijn.
Maar degene die jij als kind als waarheid over jezelf aangenomen hebt.
En die met veel plezier door de omgeving bevestigd werd.
Kijk deze grootste angst in de ogen en dan gebeurt het mirakel: de trauma-band breekt. Eindelijk!
Vroeger had je de therapeutische gemeenschap die in de zeventiger jaren in opkomst kwam en erg antipsychiatrie was en een progressieve benadering had. De commune en de hippiegemeenschappen en de bloemenkinderen. Sinds de individualisering is dit wat op de achtergrond geraakt.
Ik weet niet of ik het juist zie, maar het lijkt wel alsof ik zondebok en gouden kind in één was. Ik kreeg vaak kritiek en commentaar op wat ik deed of hoe ik was, maar tegelijkertijd kon ik soms als kleintje van het gezin ook worden voorgetrokken. Die wisselende signalen, dat was zo ontzettend verwarrend.
Nu ik zicht heb op de situatie van vroeger, nu snap ik ook waarom ik me altijd zo goed kan aanpassen overal. Ik accepteer een situatie altijd heel gemakkelijk zoals het is, zonder moeite of mokken. Ik merk het nu ook tijdens het verplichte thuis blijven en social distancing. Ik hoor menigeen zuchten hoe moeilijk ze het vinden, maar zelf heb ik er geen enkele moeite mee en doe netjes wat me opgedragen word door de overheid. Het komt niet eens in me op om er over te klagen; ik zou me juist schuldig voelen als ik dat zou doen gezien de ellende die zich afspeelt op de IC’s, bij patiënten en bij nabestaanden. En dus ga ik als vanzelf mee met de situatie.
Het heeft zeker ook zijn voordelen dat ik me zo gemakkelijk aanpas, maar het is ook niet echt normaal of gezond, dat zie ik zelf wel.
Helaas ben ik ook iemand die in het rijtje zondebokken valt. Het is zo droevig dat er nu vele kinderen thuis zitten in een gezin met een narcistische ouder. En zij nu niet naar hun (veilige) school kunnen, zoals ik dat destijds kon. Ik zou zo graag willen dat er een mogelijkheid was juist deze kinderen nu te beschermen!
Eva
De Zondebok
Voor haar was ik het ongewenste wisselkind
Als een te grote last gekomen
Een kapot cadeau, een levensstraf
Haar gouden droom ontnomen
Zij noemde mij een heksentelg
Door duist’re krachten gezonden
Al deed ik alles wat ze zei
Toch telkens weer te licht bevonden
Ik voelde mij een koekoeksjong
Mijn veren met pek overgoten
Door schuld en schaamte vleugellam
Toch is de bloedband onomstoten
Eva
Het woord “bloedband” suggereert iets onvermijdelijks. Maar het is mijns inziens meer een idee dan een reëel iets. Ik denk dat het vaak onmogelijk lijkt om familie links te laten liggen omdat ons inner child daarvan in de stress schiet. Maar dat inner child kunnen we zelf geruststellen en kalmeren. En als dat lukt dan blijkt die “bloedband” opeens een stuk minder onoverkomelijk.
Met het schrijven van het gedicht wilde ik uiting geven aan mijn gevoel van machteloosheid, verdriet en eenzaamheid in het gezin waarin ik opgroeide. Ik zie nu dat de laatste zin over de ’bloedband’ anders wordt geïnterpreteerd dan ik had bedoeld. Voor mij geeft het de verontwaardiging weer: ik ben een biologisch kind van jou, waarom werd/word ik dan toch altijd gezien als een ‘indringer’?
Ik begrijp nu dat mensen die verder in het proces zijn dan ik, worstelen met het kunnen en vooral ook (voor zichzelf) mogen verbreken van de vergiftigde verbinding met narcistische ouders. Zover ben ik nog niet. Ik sta pas aan het begin van mijn proces van heel worden. Maria, ik wens je alle sterkte die je nodig hebt op jouw weg. En dank, Miep, voor de verduidelijking.
Eva
Dank je ook, Eva, nu begrijp ik je beter.
dank je wel voor jouw verhaal, lotgenote 😉
Bij mij is het mijn oudste broer die van zijn sterven een spektakel maakt. Wat een theater.
ik probeerde in ieder geval op de hoogte gesteld te worden van zijn dood, maar dat is al teveel opening op dit moment voor onnodige informatie over zijn theater. Te veel eer.
Empathie helemaal terugtrekken. Openheid geven over wat ik vind er over en dan het contact afsluiten met de andere broer. Dat heb ik nu gedaan.
De waarheid is soms een scherp snijdend zwaard. En ook dat is een vorm van liefde als je het goed bekijkt en niet alleen maar hardheid of zo.
Onder die bedekkende mantel uit !!!
Tevreden zijn met mijn eigen helderheid.
Ja, zeker
😉
Iedereen heel veel sterkte gewenst met waar in het proces je ook maar bent.
Vaak gaat het in cirkels of beter gezegd in een spiraal.
En je eigen leven leiden geeft zoveel vreugde, daar weegt het geleden leed allemaal ruimschoots tegen op.
goede paas opstanding gewenst 😉
Ach Maria, ik ben net 76 geworden en mijn hele leven bezig geweest de verwarring te ontwarren. Ik heb nu alles wel in beeld maar de prijs is heel hoog. Nu ben ik bezig met een boek want deze problematiek komt erg veel voor. Ik lees veel van Alice Miller.
Ik zou willen dat er een vereniging was van zondebokken en slachtoffers van narcisme.
Misschien zou ik graag eens kennismaken met zulke mensen als ik.
Labyrint in Perspectief organiseert door het hele land heen lotgenotencontact voor KOPPers. Want dat zijn we. Als je geluk hebt tref je een mede zondebok, maar de kans is groter dat je mensen ontmoet van ouders met een hele diverse psychiatrische achtergrond. En toch geeft het steun, want je bevind je in een omgeving waar de gekte (h)erkent wordt. Het is inderdaad jammer dat het zo moeilijk is om in contact te komen met mensen die als kind te maken hebben gehad met narcistisch misbruik. Het is anders soms dan voor de “partners van”. Er zijn uiteraard besloten groepen op het internet, maar persoonlijk begin ik wel een beetje genoeg te krijgen van internetintimiteit. Dus als de behoefte er is, waarom organiseren we dat niet zelf? Geen flauw idee hoe, maar dat zal zich wel duiden.
Ja een verdrietige waarheid. Het is eigenlijk niet te begrijpen.
In bijlage bij hoofdstuk 3 (tweede boek) legt Iris op pagina 288 het verschil tussen ‘identificatie met de agressor’ en ‘stockholmsyndroom’ uit.
Het is dus identificatie met de agressor en splitsing in de ‘goede ouder’ en de ‘slechte ouder’.
Dat geldt m.i. voor ons allebei.
Ze zegt zelfs ” je blijft verlangen naar de goede ouder” dus daar heb je je antwoord.
Net zo goed als ik blijf kijken of er een rouwkaart van mijn broer op de deurmat ligt, terwijl ik vind dat ik daarvan emotioneel los zou moeten zijn.
Ben ik ook wel, maar een reststaartje nieuwsgierigheid is hardnekkig, kennelijk 😉
ik hoop, Maria, dat je hier wat mee kan. Verduidelijking en zo. Sterkte altijd gewenst en ook plezier in jouw verschenen zelf 😉
Ja, precies. Ik ook, zowel in mijn familie van herkomst als het gezin wat ik had. Ja, zou er niet zo’n plek van herkenning kunnen zijn bij het verdwenen zelf.
Dit is een vervolg op mijn reacties op Maria, hoewel haar verhalen niet meer op de blog staan nu. Dankzij het gedoe rond het sterven van mijn oudste broer heb ik contact gezocht met mijn schoonzus de weduwe van mijn lotgenoot en zondebokbroer. Het fijne is het begrip van haar voor mijn verhaal en uitleg over deze site. Dat doet me goed.
Daarnaast kan ik met terugwerkende kracht zeg maar begrip brengen voor zijn jeugd en de beschadiging die dat meebracht ook in zijn verdere leven.
Ook dat doet goed. Dus durven praten over de site/de boeken en het inzicht dat dat mij opleverde bij de juiste mensen ! doet goed. Stapje voor stapje, wel voorzichtig.
Mijn oudste broer is nu overleden. Zijn dochter heeft me vlak tevoren op de hoogte gesteld dat de huisarts zou komen voor euthanasie. Ik kon tegen haar nog net mijn dubbele boodschap uiten: dat het wreed was wat hij gedaan had tov mij en dat hij in vrede mocht gaan. Het is een kalme opluchting voor me nu.
Iedereen sterkte gewenst in deze tijden nu er zoveel angst heerst en misschien ook wel je aangejaagd wordt.
Lieve Ellie, nu pas je reactie gelezen door de roerige tijden waar ik zelf in terecht kwam na het verbreken van de banden met gezin van herkomst. Wat fijn dat je schoonzus open staat voor jou verhaal. De vrouw van je broer, de lotgenoot zoals je schrijft. Verdrietig dat juist hij als eerste overleed en je helemaal alleen kwam te staan in deze strijd. Maar je bent voor jezelf opgestaan. Je hebt je uitgesproken tegen de mensen van wie jij het belangrijk vindt dat ook jou waarheid wordt gehoord. Een kalme opluchting heb je jezelf hierdoor kado gedaan…Heel veel sterkte en wie weet komen we elkaar hier weer eens tegen op de site. Voor mij was het heel fijn dat je in April zo persoonlijk op mij gereageerd heb, dankjewel en een virtuele hug !!
Graag wil ik dit met jullie delen.
Het kwam vandaag voorbij op social media, naam van de schrijver nog niet kunnen achterhalen.
In April heb ik hier dingen van mij af mogen schrijven en geplaatst.
Dit heeft mij erg geholpen.
Vlak voor de Corona periode aanbrak had ik net besloten mijn banden, met de nog overgebleven familie te verbreken.
Maar door het openbaar hier te maken kwam na de opluchting van het nemen van deze beslissing, ook de angst terug.
Bang voor represailles vanuit die hoek, wat is immers nog besloten op social media vandaag de dag.
Maar het zwart op wit zetten van wat er gebeurd is in mijn leven door een kind te zijn in een narcistisch familiesysteem en de gevolgen hiervan, tot op de dag van vandaag, hebben mij rapido in een stoomversnelling gebracht.
Het inzicht dat het mij gaf dat (ik noem het maar) de geïnternaliseerde angst in mij, om mijn (al lang volwassen) kinderen te verliezen…opeens niet relevant meer bleek te zijn…
Hierdoor kan ik nu zelfs mijn allerdeliefste kinderen (pas echt) loslaten en even helemaal aan mijzelf toekomen 🙂
Voor iedereen die dit aanspreekt daarom dit stuk, ik vind het zo mooi, zo waar, zo herkenbaar maar ook zo hoopvol…:
Geluk
Ik leer langzaam hoe ik onbereikbaar kan zijn, niet het soort onbereikbaar wat betekent dat ik spelletjes speel, ‘hard to get’ speel of mensen bewust negeer. Nee leren om onbereikbaar te zijn is leren hoe ik mijn ziel, energie en hart kan beschermen.
Ik leer langzaam hoe ik onbereikbaar kan zijn voor de mensen die me uitputten. De mensen die het leven en de goede energie uit me zuigen. Mensen die in mijn leven komen, het zwaarder maken en weer weg gaan. Ik leer langzaam hoe ik mijn tijd kan investeren in mensen die me juist energie geven. Ik leer langzaam dat de mensen kiezen die jij om je heen wilt niet egoïstisch of onbeleefd is: het is noodzakelijk.
Ik leer langzaam hoe ik onbereikbaar kan zijn voor de mensen die me niet waarderen. Ik heb eindelijk geleerd dat liefde zonder respect en waardering niets betekenen. Dat de mensen die zeggen dat ze van je houden, maar er niet zijn als je ze nodig hebt, niet voor je opkomen als dit nodig is, je niet waarderen. Ze vinden je aardig, maar ze zijn niet bang om je te verliezen en ze zijn niet bang om je teleur te stellen.
Ik leer langzaam hoe ik onbereikbaar kan zijn voor vicieuze cirkels: voor mensen die niet veranderen. Voor mensen die altijd op je hulp rekenen, maar die er niet zijn als jij een keer hulp nodig hebt.
Ik leer langzaam dat, om mezelf te beschermen, ik mijn omgeving wijs moet kiezen. Als dit betekent dat je hierdoor onbereikbaar bent voor sommige mensen, energie en omstandigheden, dan is dit omdat mijn leven nooit zal veranderen als ik niet verander met wie ik mezelf omring. Ik leer langzaam dat onbereikbaar zijn je soms dichter in de buurt brengt bij de dingen die voor jou zijn bedoeld, omdat je langzaam alles reinigt en los laat wat dit niet doet. Bron: Anoniem 💗
Vanaf mijn babytijd tot mijn 6de jaar ben ik seksueel misbruikt door mijn narcistische moeder. Zij liet mijn broer, die 7 jaar ouder was, hierin meedoen. Mijn vader, waar ik veel van hield, moest op afstand blijven en heeft mij nooit kunnen steunen omdat mijn moeder dan jaloers werd. Mijn vader was echter alcoholist waardoor ik ook aan hem niets had. Ons gezin telde 7 personen en ik was de zondebok, wat heel pittig is. Ik moest de schaduwzijde van 6 mensen en de groep dragen. Ik werd niet alleen seksueel misbruikt maar ook zwaar verwaarloosd en mishandeld. Ik heb geen enkel vertrouwen om mij te begeven in groepen, individueel, 1-op-1 kan ik mij wel redden. Mijn leven is overleven geweest. Dit heeft mij heel sterk gemaakt, wat mensen nu ook weer afschrikt… Hoe dan ook, ik sta altijd alleen en inmiddels omarm ik dit gegeven. Ik heb geweldig veel liefde voor mijn dieren en de natuur en heb een hoog bewustzijn ontwikkeld, waardoor ik inmiddels mijn diepe pijn kan omarmen en ombuigen. Ik ben eerlijk als ik zeg dat heb veel aan ‘overgaan’ heb gedacht. Ik zal dit echter niet meer zelf initiëren, daar ik weet dat ik een taak heb… en een prachtige lieve zoon en een mooi beroep met lieve cliënten.