Een nieuw begin

Dit is een gastcolumn van Wies. Deze blog is een vervolg op de blog ‘Wies neemt een besluit’.

Wies opent voorzichtig haar ogen en kijkt rustig rond. Er hangen donkere gordijnen voor de ramen, drie stuks. Op de muur aan de linkerzijde is met stickers een groot zwart hart gemaakt. Aan de rechterzijde staan dozen op elkaar gestapeld, op de grond een donkerbruine tas en nog een groene en een rode. Een viertal planten staan schots en scheef tussen de dozen. Wies kijkt vanaf haar nieuwe bed naar de vloer, die wit is. Dat zou ze zelf niet zo snel uitgekozen hebben. Langzaam komt Wies overeind, ze laat alles nog eens op zich inwerken. Gisteren is ze verhuisd met haar twee kinderen en Beertje. Weg van dat wat er was, weg van wat ooit zo paradijselijk leek. Weg van boos, ongelukkig, provocatie, manipulatie en rauw verdriet. Weg van harde lompigheid, agressie en pijn, veel pijn. Weg van Jop.

Het is haar gelukt om tijdelijk onderdak te vinden. Ze heeft direct ja gezegd toen de makelaar met dit voorstel kwam. De opluchting bij haar kinderen was groot. Daarna was alles in een stroomversnelling gekomen. Het inpakken van haar spullen was voor haar een aangename afleiding en gaf haar een gevoel van regie en keuze. Ook de kinderen hadden hun kamers zelf opgeruimd en ingepakt. De verhuizing was zwaar geweest voor Wies. Een van de kinderen lag elders ziek op de bank. Haar jongste hielp goed mee en vond een maatje bij een goede vriend van Wies, die haar vaker kwam redden uit benarde situaties. Wies had Jop gevraagd niet aanwezig te zijn tijdens de verhuizing, te pijnlijk en ingewikkeld, zo had Wies dat uitgelegd. Na enig aandringen zou Jop er over nadenken. Hij ‘liet zich niet wegjagen uit zijn eigen huis. En misschien’ – zo opperde hij, ‘was ze wel stiekem van plan om ook zijn spullen mee te nemen’.

Wies wilde niets van zijn bezittingen hebben, ze moest er niet aan denken, al die pijnlijke herinneringen zitten tenslotte ook in meubels, schilderijen en snuisterijen. Haar bed, bank en nog wat zaken liet ze achter bij Jop. Hij was daar mee akkoord gegaan. Ze gunde zichzelf een nieuw bed met schone lakens en een vers dekbed. Daar lag ze nu onder, heerlijk warm en zacht. Het rook naar nieuw of naar Ikea. Wies dacht weer aan gisteren. Haar beste vrienden waren komen helpen en zorgden er tevens voor dat Jop geen kans kreeg om ruimte in te nemen of alsnog een discussie aan te gaan over het één of ander. Jop was niet weggegaan maar bewaakte zijn huis als een leeuw. Gelukkig hadden de mannen in hoog tempo bijna alles in één keer in de verhuisauto gekregen. Het laatste beetje zou bewaard worden voor de tweede ronde.

Het verliep voorspoedig, dat wel. Wies was erg gespannen geweest, de hele dag door. Haar lijf trilde. De afgelopen drie weken had ze vrijwel alles alleen geregeld en georganiseerd om deze dag vlekkeloos te laten verlopen. Voor zover dat mogelijk was dan. Het afscheid van Jop was emotioneel geweest. De laatste keer elkaar nog even vast houden. Een deel van Wies was al vertrokken, een ander deel bleef even rusten in een onhandige omhelzing en het voelen van een warm lichaam. Tot haar ratio het van haar overnam. Dat overkwam haar vaak, dat de ratio haar kompas werd, dan kon ze plannen maken en handelen. Wanneer haar emoties en gedachten de overhand hadden raakte ze regelmatig in een bevroren toestand, niet in staat om te bewegen.

En nu lag ze hier in dit nieuwe huis, onder haar nieuwe dekbed op haar nieuwe bed, en ze vond dat het goed was zo. Ze voelde nu al meer rust en ruimte om zich heen. In haar hoofd was het nog erg chaotisch en rumoerig. Flarden van de dagen die vooraf gingen aan de verhuizing overspoelden haar. Ze werden onderbroken door een klagelijk gemiauw. Beertje was de weg kwijt. Gisteren had haar jongste kind zich over hem ontfermd, heel liefdevol en met alle aandacht en geduld, zoals alleen hij dat kon.

Wies hijst zichzelf overeind. Haar hele lijf doet zeer. De laatste jaren is dat steeds vaker het geval. Ze strompelt naar het toilet. Beertje loopt kermend achter haar aan. Het is stil in huis. De kinderen slapen nog. Ze liggen er ontspannen en tevreden bij.  Samen met Beertje stapt ze even later de trap af. Beneden komt het winterlicht door het grote raam naar binnen. Het is rustig weer. Beertje krijgt zijn brokjes en Wies laat haar ogen dwalen door de ruimte. Verhuisdozen staan tegen de muur. Een bank is er niet, maar wel de zwarte stoel. Een gevoel van opgetogenheid komt plots binnen vallen. Wat fijn om hier, in dit huis te zijn met al haar eigen, vertrouwde hebbedingetjes. Vandaag is de dag van een nieuw begin. Wies ploft neer in de zwarte stoel en kijkt nog een keer rond. Waar zal ze later vandaag beginnen met uitpakken? Haar lichaam wil rust, dat is helder en tegelijkertijd wil haar hoofd zo graag dat alles een plekje krijgt in dit tijdelijk onderkomen. Ze besluit nog even toe te geven aan haar vermoeidheid en maakt eerst een ontbijtje voor zichzelf.

Een plof vanuit de gang doet haar opschrikken. Een nieuw huis heeft altijd nieuwe geuren en geluiden die je nog niet direct thuis kan brengen. Wies kijkt om de hoek van de deur en ziet Beertje op de deurmat zitten. Om hem heen twee ansichtkaarten en de lokale krant. Wies neemt ze mee en legt alles naast haar ontbijtbordje. Een lieve kaart van een goede vriendin en nog een kaartje van haar collega’s. Wat fijn, denkt  ze. Ze is erg blij en gevoelig voor alle aardigheid van anderen om haar heen. Regelmatig barst Wies in tranen uit wanneer er iets aardigs over haar wordt gezegd of wanneer iemand haar een kaartje stuurt. Laatst nog kreeg ze van haar kinderen twee prachtige kaarten met een mooie tekst over dat ze een doorzetter was, en de liefste mama van de wereld. Het doet Wies goed, het ontroert haar en dat is fijn om te voelen.

Alle kaartjes zet ze neer in de vensterbank in de keuken, een mooi plekje in het licht. Op één van de dozen heeft iemand gisteren de spiegel neergezet. Wies kijkt erin en ziet zichzelf. Ze ziet er moe en verdrietig uit. Ze kan er niet lang naar kijken. Ze draait haar hoofd weg en kijkt voor zich uit, verlangend naar een leven waarin meer lichtvoetigheid mag zijn. Humor en blijdschap en ook ontspanning. Ze wil verder niet zoveel eigenlijk. Gewoon gelukkig zijn met haar kinderen en Beertje. Ze is vergeten hoe dat er uit zou kunnen zien.