Ook op het werk komt psychische mishandeling veel voor, maar hier wordt nog weinig over gedeeld of aandacht aan besteed. Daarom is dit artikel in de Intermediair belangrijk. Het heeft immers enorme gevolgen, dit zie je bijvoorbeeld terug in hoge verzuimcijfers. In mijn tweede boek heb ik een apart hoofdstuk (H. 8) geschreven over psychisch geweld op de werkvloer, juist om het bewustzijn hierover te vergroten en slachtoffers herkenning te bieden. Lees ook dit artikel, waar wij aan hebben meegewerkt (zie de link onderaan deze blog).
Karin de Jong benaderde ons vorig jaar met haar ervaringsverhaal (zie deze blog) over haar narcistische collega. Deze man paste verschillende vormen van mishandeling toe, die bij Karin een breakdown veroorzaakten. Zij werd door de afdeling Personeelszaken en andere betrokken professionals niet geloofd of gesteund. Dit alles heeft een grote impact gehad op haar leven, maar door gerichte informatie en een goede therapeut is zij er gelukkig weer bovenop gekomen.
Karin heeft Intermediair (gericht op professionals) benaderd omdat ze vindt dat er meer aandacht moet komen voor psychisch geweld op de werkvloer. Dit heeft geresulteerd in onderstaand artikel, waarin collega Tako zijn inzichten deelt en Karin vertelt over haar ervaringen: ‘Hij stootte me af en trok me weer aan. Langzaamaan ga je steeds meer twijfelen aan jezelf en brokkel je af. Je verliest de verbinding met jezelf.’ Als De Jong hem hier op aansprak, draaide hij het om of ging direct over op een ander onderwerp. ‘Mensen die anderen psychisch mishandelen zijn meesteracteurs die zelfs psychologen om de tuin kunnen leiden. Ze isoleren het slachtoffer en gedragen zich naar de buitenwereld uiterst normaal en daarom is het niet zichtbaar. Het zijn wolven in schaapskleren.’
Slachtoffers lijden, net als bij psychisch geweld in relaties of gezinnen, enorm onder de gevolgen ervan. Daarom is het ook bij organisaties van groot belang dat psychisch geweld beter aangepakt wordt.
Wij vinden het geweldig dat Karin het initiatief nam om de Intermediair te wijzen op een miskend probleem in Nederland. Je zou kunnen zeggen dat er een taboe rust op het voorkomen van psychisch geweld binnen organisaties, wat het isolement van slachtoffers enkel verergert. Door dit artikel zullen ook andere slachtoffers van psychisch geweld kunnen ontdekken in welke situatie zij daadwerkelijk zitten en stappen kunnen ondernemen om zichzelf te beschermen.
Het artikel in de Intermediair is hier te lezen. We nodigen je van harte uit om, als je iemand kent die dit heeft meegemaakt dit bij diegene onder de aandacht te brengen. Daarnaast is het belangrijk dat zoveel mogelijk professionals met een leidinggevende rol of een functie binnen Personeelszaken op de hoogte zijn van deze problematiek. Pas dan kan het taboe dat op psychisch geweld rust doorbroken worden.
7 reacties op ““Je verliest de verbinding met jezelf””
Beste mensen
Mooi helder schrijven weer met de focus op “Narcisme op het werk”. Jullie grote inzet om werkelijke aandacht en zinnige hulpverlening voor deze problemen te verwerven, vind ik fantastisch!!
De aanhouder zal winnen!!! En ook, eerlijk duurt het langst!
Hartelijke groeten, Eveline
Dank Eveline, voor je mooie woorden. We hopen dit nog vaker te kunnen blijven doen.
Sterk artikel en belangrijk dat hier meer aandacht voor komt. Ben het geheel met Eveline eens: geweldig dat jullie zo investeren in het meer op de kaart zetten van de impact van psychisch misbruik. Want ook in de werksfeer komt dit veel voor.
Ik ben enkele jaren geleden hier slachtoffer van geworden en werkelijk niemand begreep mij toen. Ik weet nog dat ik het tweede boek in handen kreeg van Iris Koops, het hoofdstuk over narcisme op het werk las en heb gehuild van opluchting. Omdat er woorden waren gegeven aan wat ik had meegemaakt met mijn leidinggevende destijds. Ik begreep maar niet waar ik in zat en dacht dat het aan mij lag. Ik vond via de lijst een goeie coach en ook dat was een zegen. Toen heb ik de knoop door gehakt om ontslag te nemen en heb daar geen dag spijt van gehad. Vrienden van me die zeiden: ‘maar je laat je toch niet wegjagen’? Ze dachten dat het een gelijkwaardige strijd was die te winnen viel. Terwijl ik al maanden met buikpijn naar mijn werk ging en zondag al in tranen was omdat me weer zo’n week te wachten stond.
Karin, wat goed dat jij Intermediair benaderde en zij dit stuk hierover schreven want inderdaad het is nog een taboe. Ik hoop dat meer mensen die hier slachtoffer van zijn geworden hun weg vinden naar het Verdwenen Zelf zoals ik destijds vond en jij ook Karin, want met afgestemde hulp kun je dit weer te boven komen.
Heel goed ook dat je Karin in het zonnetje zet, zij heeft Intermediair benaderd met haar getuigenis en ons aan hen verbonden.
Dank jullie wel Eveline en Cynthia,
Ik wil graag mijn ervaring delen, zodat anderen zich hierin kunnen herkennen en de weg vinden naar goede hulp. Mede dankzij het Verdwenen Zelf ben ik er weer bovenop gekomen.
Inmiddels ben ik weg bij mijn werkgever- een prachtige baan waarin ik mijn hart en ziel kon leggen, mensen helpen, adviseren en echt mijn super georganiseerde zelf kwijt kon. Ja, ook ik had een zeer narcistische collega – ook bij mij gingen vanaf ‘day-one’ alle haren recht overeind staan in mijn nek en kon ik haar in mijn buurt niet verdragen. “Ach, zei ik dan tegen beter weten in, het zal toch zo’n vaart niet lopen. Of ‘ik stel me aan…’ en noem maar op. Deze collega kon zelf heel weinig en deed daar ook geen moeite voor: waar zij goed in was is manipuleren en doen alsof… op zich was dat ‘geen probleem’ ALS je er maar niets over zei. ALS je haar er maar niet op wees… ALS ALS. Dat deed ik dus op een gegeven ogenblik wel, omdat ik niet anders kon.
Ik kan, zeker na een narcistische moeder en twee exen, niet over mijn kant laten gaan… alleen wat ik steeds weer ontken is dat er niet tegen te strijden valt. Ongelofelijk… niemand echt bijna niemand deed iets zelfs niet van hogerop. Ik heb zelfs de directeur een open brief geschreven en die gedeeld met mijn “leidinggevende”. Ik heb ervaren dat de meeste mensen zich achter (letterlijk!) die narcist verschuilen want dat is ‘makkelijker’. Ik heb drie maanden op de bank gezeten – alleen maar gehuild – totdat de huisarts daar een stokje voor stak want het ging echt niet meer. Ik was helemaal leeg. op. geen kracht. niks.
Gelukkig heb ik een hele lieve man en samen maakten wij nogal veel mee dus wij hebben nu geleerd over en van elkaar. Dat heeft mij enorm gesteund – samen met wat professionals – familie – en een handvol hele goede vrienden die open stonden voor het onderwerp narcisme. Zo hebben wij veel van elkaar geleerd en ik heb inmiddels zelfs meer vertrouwen gekregen in het vrouwelijk geslacht: dat was helemaal weg. Twee collega’s zijn nog bevriend alleen durven zij niet openbaar iets te zeggen tegen deze ‘vrouw’… zelfs niet tegen het management. Het is zo triest – zo’n leuk beroep en bedrijf zou het kunnen zijn zonder deze vreselijke houding en persoon.
Ik wens dit niemand toe. Ik ben heel ver gekomen en ben lang niet klaar met leren – zeker over mezelf, mijn lieve medemensen en mijn grenzen. Dank voor deze mogelijkheid om mijn verhaal te mogen delen. Ik heb een boek geschreven over mijn jeugd en volwassen leven met alle narcisten erin: alleen komt dit relaas daar niet in te staan – TE ERG.
Hallo Jeanine,
Jouw verhaal is zo herkenbaar en je hebt heel spijtig al veel mee gemaakt. Heb je echt een leuke baan, komt er iemand voorbij die dat alles van je afneemt. Waarom? Waar heb je dat aan verdiend? Omdat jij hard werkt, empathisch bent, en alles op orde hebt? Oke… we kunnen nog beter leren onze grenzen aangeven, maar dat geeft hen nog niet het recht om ons zo te behandelen.
Ik ben zelf ook nog lerende, maar ik herken het nu al veel beter. Mijn omgeving begint het nu ook in te zien. Wat een strijd, maar we komen er niet alleen sterker uit, want dat waren we al, maar we komen er vooral completer uit. Blijf luisteren naar je gevoel.
Sterkte nog met alles.
Groeten,
Karin