Dit is een gastcolumn van Cindy.
Sinds ik ontdekt heb ik dat slachtoffer ben van narcistisch misbruik heb ik veel over mezelf nagedacht. Maar op de goeie manier. Er is een periode Ervoor en Erna. Dus voor die ontdekking trok ik alles in mezelf in twijfel. Maar Erna kan ik mezelf met mededogen onderzoeken.
Hier komt ie: waarom bleef ik, na te zijn opgevoed door een openlijk en een verborgen narcistische ouder, toch steeds dat soort types opzoeken? ‘Ja, omdat je niet anders kende’, zul je zeggen. Of ‘doordat je nog niet wist dat je mishandeld was’. Daar zit wat in. Maar belangrijker nog: ik was mezelf kwijt, daar hadden mijn ouders wel voor gezorgd, en daarvoor in de plaats was een braaf, lief en super empathisch meisje gekomen. Van binnen voelde ik niets meer en daarom hunkerde ik naar aandacht en bevestiging van anderen. De fuik waar narcisten je inzuigen. Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer).
Dus, afhankelijk gemaakt van dat soort aandacht, had ik ook als volwassene vriendschappen of relaties met narcisten. Ik kende normaal menselijk contact eigenlijk helemaal niet. Sterker nog, bij normale mensen voelde ik me niet op mijn gemak. Ik had steeds het idee dat ik iets gemist had in wat ze zeiden of dat er nog iets ging komen. Vond het zo raar dat de beschuldigingen, vernederingen en insinuaties uitbleven. Ook vond ik die mensen maar saai. Ze zeggen wel eens; ‘als kind heb je dorst’ (je bent afhankelijk van anderen), ‘dus als er alleen slootwater blijkt te zijn dan drink je dat’. Nou, ik had zoveel slootwater gedronken dat ik de smaak van kraanwater niet herkende en bestempelde als vies.
Dat was dus nogal een ontdekking, want ik wil het de rest van mijn leven echt niet met slootwater blijven doen. Elke dag neem ik wat slokjes kraanwater, om me aan die smaak te laten wennen. Ik klets even met de heel normale buurvrouw. In de supermarkt ga ik altijd met mijn spullen naar die superaardige caissière, die me ‘moppie’ noemt. Mijn vriendenkring is een stuk kleiner geworden omdat ik nu door heb dat slootwater slecht voor me is.
Mijn leven tot nu toe was niet leuk en daar kan ik over klagen, maar ik zie ook wel dat ik een stuk verantwoordelijkheid te nemen heb. Toen een paar weken geleden bleek dat de vent die ik had ontmoet en wat zo veelbelovend begon, toch weer op je weet wel uitdraaide, heb ik me 2 dagen opgesloten in mijn huis met heel veel wijn en chocola (mijn troostvoer). Ik zag geen reden meer om nog buiten te komen en aan het leven deel te nemen. Toen heb ik mezelf wel even aangepakt, want er zouden nog best wel eens leuke mensen en fijne dingen voor me in het verschiet kunnen liggen. Ik moet mezelf en het leven nog niet afschrijven. Ik heb veel geleerd en sta een stuk bewuster in het leven.
En ik blijk helemaal niet zo braaf en lief te zijn. Mijn ouders hebben het contact met mij verbroken (daar dreigden ze altijd al mee en nu deden ze het eindelijk). En natuurlijk is dat heftig, maar een leven Lief en Braaf, zonder ooit mezelf te kunnen zijn, zonder ooit te weten wie ik ben en wat ik wil, maakte me super ongelukkig. Dus wereld, hier ben ik. Ik heb geen idee welke kant het op gaat, maar wat ik wel weet is dat het mijn stappen zijn die ik zet. En daar ben ik trots op.
5 reacties op “Waarom ik narcisten op bleef zoeken”
Heel herkenbaar Cindy! Ik zit er ook middenin. Zoals Cruijf zei: je ziet het pas als je het door hebt. En als je het eenmaal ziet, zie je het op meer plekken.
Ook in mijn leven is het grote schoonmaak want ook in andere relaties ga je deze patronen terug zien. En als je die patronen probeert te doorbreken geeft dat veel terugslag, ook van familie om mijn ouders heen die het mij kwalijk nemen dat ik ‘me anders opstel’, ‘mijn ouders zo behandel’ terwijl ik mijn hele leven emotioneel en psychisch mishandeld ben en fysiek mishandeld door mijn moeder. Maar ik laat me niet meer zo behandelen dus ik ben de veranderde factor in het systeem en zie wat zij niet zien. Eigenlijk vragen ze of ik weer even ‘normaal’ kan doen en anders zijn er consequenties, expliciet en impliciet. Ok. Het is duidelijk op welke stapel deze relatie kan in de Grote Schoonmaak. En dat is niet leuk, niet makkelijk en heel verdrietig maar nodig en goed om mijn eigen leven vorm te kunnen geven.
Bedankt voor je blog, geeft herkenning en sten. Houd vol Cindy!
Eerst narcistische moeder die al haar woede ergernis op mij botvierde en mij tot zondebok maakte in het grote gereformeerde notaris gezin. De buitenkant nu was belangrijk en ik verpeste haar leven, zo zei ze dat.
Ik was een begaafd artistiek kind dat veel liefde en aandacht vroeg maar liefde was er niet, die hing aan het kruis. Ik raakte alle gevoel kwijt en gaf mijzelf overal de schuld van. Was erg ongelukkig, huilde me in slaap maar overdag speelde ik toneel om me erbij te horen. Trouwde met een psychopatische dieren sadist zonder enig gevoel, maar ik was de slechtste mens op m’n aarde want ik ging naar de hel. Ik zie dat nu heel helder maar ik leefde toen al letterlijk in een hel. Ik had zeker zelfmoord gepleegd als ik niet zo vreselijk bang was om voor eeuwig reeds in de hel te komen. Ik ging heel goed leven begon en was zeer goed voor de man die mij niets gaf. Ook na geen fysieke liefde, ik dwong hem het te doen want ik was zo bang alleen te blijven, ik bejubelde mijn man alleen om het feit dat hij mij verdroeg, dat was toch goed van hem.
Ik had een godsdienst trauma, wist niet hoe goed ik alles moest doen, nam pleegkinderen in huis. Ik was intelligent en kon veel, ook praten. Maar ik speelde toneel, voelde me eenzaam, onbegrepen en kraakte mezelf altijd af. Er is veel gebeurd mijn dochters betalen nu de rekening. Allemaal heel verdrietig maar ik voel eindelijk geen schuld meer! Mijn hele leven stond in het teken van overleven en begrijpen hoe alles zat, zeer complex.
Ik moet erg mijn best doen niet terug te vallen in het verleden en me niet laten triggeren. Dat is soms lastig. Ik heb veel op mijn website gezet, ook veel gedichten over hoe ik me voelde.
Voor mensen met veel kinderverdriet door affectieve verwaarlozing zeer herkenbaar.
Toch ben ik nu een gelukkige vrouw van 80 jaar met lieve vrienden die echt van me houden. Met veel humor en het lijkt wel een kroontje op mijn leven. Omdat ik zo’n hoge prijs heb betaald en nu een heel mens ben met veel liefde.
Dat slootwater en kraanwater is mooi bedacht. Ik ben hier ook mee bezig, maar ontmoet heel veel narcistische personen. Ja, je ziet het pas als je het doorhebt. Ook in de woningbouw. Dat heette vroeger ‘witte boordencriminaliteit’. Ik word door afbraak en renovaties [3x binnen 8 jaar mijn huis uitgezet] plus onderhoud en controleren van onderhoud voortdurend zo hevig belast dat ik een paar weken geleden besloten hebt de deur niet meer open te doen voor die bouwvakkers en de post ook niet. Potver! Nu IK! Ik word steeds kwaaier en dat proef ik ook uit jouw brief. Vruchtbare kwaadheid. Dat geeft kracht. Staat ook in Iris’ boek.
Het houdt niet op bij mij. Eerst in de rechtbank tegen moeder en familie en nu misschien ook nog tegen de woningbouw. Ik kom niks dan narcistische personen en bolwerken tegen, en alle flying monkeys schijnen mijn woonplaats te kiezen. Het narcisme zit ook in systemen als het zorgsysteem. Dat vind ik heel zorgelijk. Bijna beangstigend.
Ik heb een normale buurman die ook slachtoffer was van een narcistische vriendin. Gelukkig, dat is tenminste wat! Ik mis meerdere normale contacten en doe heel veel alleen. Pas op mijn 65ste ben ik erachter gekomen wie mijn moeder was via deze website. Ik heb levenslang in de bijstand gezeten omdat ik me zelf kwijt was. Ze hadden me alleen maar hoeven leren wat het is om een zelf te voelen én vooral dat dit mocht en het had de gemeente tonnen gescheeld. Zo zonde! Voor de gemeente en vooral voor mij!
Moeder wilde mijn zelf, mijn IK uitschakelen en dat is helaas iets te goed gelukt.
Dat met normale mensen ervaar ik ook zo. Ik kom uit een heel andere werkelijkheid. Mensen die gewoon hebben gewerkt [ook slachtoffers] en een relatie hebben, vinden dat heel normaal. Bij andere slachtoffers werkt dat nog wel en bij mij niet. Voor mij is dat niet normaal. Ik voel me niet meer aangetrokken tot de oude soort van vrienden, maar nieuwe kan ik ook niet echt vinden. Al jaren niet.
Ik ben ook niet braaf en lief meer. Ik ben aan het oefenen om op een goede manier kwaad te zijn. Goed kwaad. Zodat IK overkom.
Mooie blog heb je geschreven Cindy. Lekker sterk. Had ik vooral vandaag even nodig. Het zet mij in mijn kracht. Dankjewel!
Heeeel herkenbaar, voelt als een aardverschuiving, alsof je alles altijd in een soort spiegelbeeld hebt gezien.
Voortaan gaan we kijken wat goed voor ons is: ‘wil ik dit?’ in plaats van: ‘moet ik nu dit, of juist dat?’
Mijn hele leven kon ik niets goed doen, niet omdat ik dingen niet goed deed… maar omdat ìk in hun ogen geen goed kon doen.
Ons harde schijf moet opnieuw geprogrammeerd worden, en we zijn zelf programmeur, en mogen op ons gevoel gaan vertrouwen voor welke programmering we gaan kiezen.
Sterkte Cindy, vertrouw erop, je bent gelukkig aan het klimmen💪🏻🍀❤️
‘Daarvoor in de plaats was een braaf, lief en super empathisch meisje gekomen. Van binnen voelde ik niets meer en daarom hunkerde ik naar aandacht en bevestiging van anderen. De fuik waar narcisten je inzuigen. Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer)’.
Dank voor deze beschrijving. Ik kon hier de woorden niet voor vinden, maar ik denk er al een paar maanden over na waarom ik zo’n moeite heb om me in mijn eentje goed te voelen. Dit is het, de gewenning om bevestiging te zoeken buiten mezelf. Als ik alleen ben, komen snel weer oude overtuigingen omhoog en gekke kritiek op mezelf.