Dit is een gastcolumn van Suzan.
Jarenlang heb ik erover gedaan om de scheiding van mijn ex-partner en mij een plekje te geven. Altijd twijfelde ik aan mezelf, wat deed ik allemaal verkeerd? De scheiding vond plaats in 1995 en in die tijd werd er nog nauwelijks over narcisme gesproken. En meestal gaat het na een scheiding na verloop van tijd beter maar in mijn geval begon het stalken en de ellende toen pas echt. Mijn voicemail inspreken met allerlei ellende, mijn autobanden lek prikken, vaak last-minute de kinderen niet kunnen opvangen, mij zwart maken richting de kinderen en buitenwereld. De lijst met fratsen was oneindig, het hield niet op. Ik twijfelde steeds meer aan mezelf, werd langzaam compleet afgebroken en had steeds minder kracht en zelfvertrouwen. Ik dissocieerde ook meer en meer (om te overleven), maar probeerde de buitenwereld en de kinderen zo weinig mogelijk met mijn problemen te belasten.
Jarenlang heeft het stalken geduurd tot ik op een gegeven moment de boeken van Iris Koops las. Ik begon te begrijpen wat er gaande was, waar ik mee te maken had. Het heeft me enorm geholpen om inzicht te krijgen en het een plek te kunnen geven.
Tijdens ons huwelijk kregen we twee dochters. De relatie met mijn oudste dochter is altijd lastig geweest. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Altijd tegendraads, al vanaf zeer jonge leeftijd. Altijd brutaal (vooral naar mij toe) en de baas willen zijn. Maar ook interessant en boeiend. Ze kon goed haar eigen boontjes doppen, althans, zo leek het. En ze was bijzonder zelfstandig. Zo stelde ze zich ook op als een soort moeder voor haar jongere zusje. Ze had natuurlijk – door alles wat er gebeurd was – geen gemakkelijke jeugd gehad. Maar dat ze ook narcistisch kon zijn, kwam nooit in me op. En dat ze haar jongere zus als flying monkey gebruikte, kwam al helemaal niet in me op. Verwijten, continue gekleineerd of genegeerd worden. Ik kon het gewoonweg nooit goed doen, hoe hard ik m’n best ook deed. Het kostte ontzettend veel energie om ook maar iets van contact met haar te onderhouden.
Haar jongere zus had een wat liever en rustiger karakter. En toch uitte zij zich naar mij toe ook steeds meer op een vervelende afstandelijke manier. Dankzij therapie ben ik gaan inzien dat de jongste de vuile was voor de oudste ‘moet’ opknappen (zonder dat zij zich dit zelf beseft) en ook hier probeer ik nu mee om te gaan. Ik heb geleerd om op mijn hoede te zijn, te accepteren dat mijn oudste dochter is zoals ze is en niet veel meer van haar te verwachten. Mijn jongste zal zelf moeten ontdekken hoe de vork in de steel zit. Ik zou mijn nieuwe inzichten graag met haar willen delen, maar dat wordt mij afgeraden door mijn therapeut. Ze is onder invloed van haar zus en ze zit wat dat betreft dus eigenlijk ook klem. Mijn band met mijn jongste dochter is hierdoor ook niet optimaal. Zij heeft al die jaren te horen gekregen, van haar vader en haar grote zus, dat mama niet deugt en gek is. Ik begrijp het, maar het doet ook enorm zeer om niet dichterbij te kunnen komen.
Mijn oudste dochter heeft inmiddels twee kindjes en die zie ik helaas weinig. Waarschijnlijk manipuleert ze haar man ook, want met hem heb ik ook weinig contact. Ik had het zo graag anders gezien…
Het moeilijkste vind ik nog wel dat het hebben van een narcistische dochter (of zoon) zo’n enorm taboe is. Mensen denken al snel: “Je zult er zelf ook wel toe bijgedragen hebben.” of “Waar twee vechten hebben twee schuld.” of “Kom gewoon wat meer op voor jezelf.” Het lijkt erop dat wanneer je een narcistische ex of ouder hebt, je daarover kunt praten. Een narcistisch kind is echter nog steeds een enorm taboe. Je zou het in mijn situatie ook niet verwachten. Uiterlijk ziet alles er uit als een mooi plaatje. Innerlijk voel ik me vaak alleen en eenzaam. Twee kinderen die minimaal contact willen is moeilijk te verteren.
59 reacties op “Een narcistische dochter”
Ik zie hier veel moeders die problemen hebben met hun kind(eren). Ik als vader heb ook dergelijk probleem en het kwetst me enorm.
Mijn zoon was een joviale kerel, behulpzaam, sociaal en deed vrijwilligerswerk. Drie jaar geleden leerde hij zijn vriendin kennen. Alles koek en ei. Twee jaar geleden kreeg hij een hersentumor en als vader reed ik om de twee dagen over en weer naar het ziekenhuis (telkens 100km). Ik regelde zijn privé zaken zo goed het kon. De tumor werd verwijderd en 6 maanden later wordt hij papa. Zolang hij in het ziekenhuis was was het contact met de schoondochter normaal. Toen hij terug thuis was begon ze afstand te nemen omdat ik dingen weigerde te doen, ze was tenslotte zelf gans de dag thuis. De kleinzoon is inmiddels 1,5 jaar oud en ik heb hem welgeteld 2x kunnen vastnemen. We zijn nu 2025 en tot op heden heeft mijn zoon nog geen nieuwjaar komen wensen en heeft hij al zijn activiteiten stopgezet. Bovendien plaatst hij op facebook een quote “ik ben niet veranderd, ik heb enkel geleerd om aan elk persoon hetzelfde belang te hechten dat hij aan mij geeft”. Ik zie hier het narcistisch gedrag van mijn schoondochter in. Hij is gebrainwashd, dit is niet mijn zoon. Ondertussen ben ik mijn zoon en kleinzoon kwijt. And it hurts.
herkenbaar helaas sterkte
ik ben 3 dochters kwijt door een narcistiche dochter. het voelt heel leeg en onecht aan
ik weet nog niet zolang dat mijn dochter ook narcistisch is,net zoals haar stief vader,zij heeft mij als haar moeder buiten het gezin geplaatst ik zie mn jongste zoon met vriendin zelden de vriendin heeft mij verboden bij mijn eigen zoon ff gezellig koffie te drinken,ze zien door mijn narcistische dochter niet meer dat ik moeder ben,dat doet zeer,ik wacht maar tot tante karma komt
Zo herkenbaar, bijna hetzelfde verhaal, enige verschil is de jongste is bij mij een zoon. Te handelen met een ex die narcistisch is is moeilijk, maar een narcistische dochter [27] die aan gaslighting doet is erger. Want als moeder blijf ik compassie voelen voor haar, ook al heeft ze me jarenlang lichamelijk en fysiek geweld aangedaan. Ze heeft hulp nodig. Heb voor nu mijn deur [voorlopig] dicht gedaan voor haar. Hulpverlening zegt dat het beter is om haar uit mijn leven te houden, dat ik er anders aan onder door ga. Maar het voelt verschrikkelijk. En ondertussen mis ik mijn zoon heel erg, heb wel sporadisch contact maar hij is ook beschadigd door alles en weet niet goed wat te geloven.
gelukkig ben ik hierin niet alleen,hebmet2 vande3 kinderen geen contact.
ik heb eveneens een narcistisch volwassen kind. 2 maand laat ze niets horen, ze zal blij zijn dat ik er niet meer zal zijn. Onze kleinkindjes zien we ook niet meer, nu stelt ze een datum voor, we mogen hen zien. Wel onder voorwaarden, nu heb ik er geen zin meer in. Ik walg van haar wreedheid. Hun eigen kinderen gebruiken om mij en mijn echtgenoot te treffen. Ik ga verder met mijn leven
Helaas ontdek ik dat mijn enige dochter … zeer veel trekken heeft van haar narcistische vader – mijn ex partner . Nu ze ouder is geworden is ze zo wreed tegen mij en liefst kwetst ze me zo hard ze kan met smerige leugens . Ze heeft volgens mij nooit de echtscheiding verwerkt – terwijl ik haar latijn wiskunde heb laten studeren en volledig voor haar opvoeding heb gezorgd . Ik ben helaas veel ziek en daar kan ze ook niet mee omgaan. Ik zie haar nog zelden en ze verbreekt steeds haar beloftes. Heel raar iemand.
iemand die zo doet , kan geen liefde voelen of geven. die zijn gewoonweg leeg van binnen
beste katia ik heb alle contacten verbroken het geeft zoveel rust niet meer op je tandvlees lopen nadenken als je wat vraagt aan een narsist geloof me het is pijnlijk maar je kan niets veranderen aan een narsist het is een ziekte
gr silvia
Precies ook mijn reden dat ik afstand houdt
suzan ,gast,, uw stuk over narcisme is voor mij een eye opener,nu nog verwerken dat ik 1met 1 vande3 contact heb en mn 3 kleindochters ook niet zie,dat wordt lastig verteren
Mijn oudere zus van 58 jaar is altijd al moeilijk geweest. Ik dacht dat het kwam door haar pestverleden, onze gezinssituatie vroeger en mijn ziekenhuisverleden waardoor zij wat minder aandacht kreeg. Onze ouders zijn lieve een warme mensen. helaas is mijn zus altijd al kwaad op mijn moeder, wat mijn moeder ook doet. Inmiddels weet ik van mezelf dat ik een ontzettende pleaser ben geworden door het gedrag van mijn zus al sinds mijn vroege jeugd. Eindelijk ging ik altijd mijn moeder troosten en proberen te bemiddelen met mijn zus en bang om haar niet nog bozer te maken.Nu ben ik bang om een grens te trekken omdat ik weet dat mijn moeder dan weer de volle laag krijgt. Mijn man is hier inmiddels ook van op de hoogte en is woest op mijn zus. Ondertussen probeer ik alles rustig te houden, ook vanwege de kinderen van mijn zus en omdat mijn ouders toch de goede vrede willen bewaren. Maar het voelt zo gemeen en machteloos. Wat mij betreft had mijn zus gewoon nu dood mogen zijn, dan was iedereen van haar af en alle ellende die ze veroorzaakt. Het is schokkend om te ontdekken dat mijn zus dusdanig ziek is in haar hoofd dat wij hier allemaal ons leven lang zo aan onderdoor gaan. Zeker voor mijn ouders, moeilijk te verteren.
wat herkenbaar dit verhaal zelf vader van een zoon met een stoornis we denken narcisme maar hij zal zich niet laten testen hij is niet gek maar dat is mijn vrouw en ik ben een slappeling die niet tegen haar op kan hij is nu twee jaar de deur uit een heeft mijn ouders en een mijn broers en zus tegen ons op gestookt waar we nu ook geen contact meer me hebben heb tegen ze gepraat als brug man maar het helpt niet ben er zo moe van en als er eens contact met hem is blijfen we steeds weer met een leeg gevoel achter . wat ik ook moelijk vind het taboe dat er op licht komt denk ik ook wel omdat er hulpverleners zijn die zegen er moet wat mis gegaan in hun jeugd iets wat ik bij ons zoon niet van toepassing is zo als wij het zien is dit iets wat in hem zit was als kind al rupsje nooit genoeg. wat wij het moeilijks vind is dat mensen je niet begrijpen heel veel sterkte en pas goed op jrzelf
Heel herkenbaar dit, ik kom zelf uit een narcistische gezin, ik zet altijd de gevoelens van een ander boven die van mezelf. Daarna heb ik een relatie gehad van 24/25 jaar waarvan mijn (ex)partner narcistisch is. Ook dit heeft mijn eigenwaarde geen goed gedaan en nu ik heb drie kinderen waarvan ėėn van mijn dochters ook narcistisch lijkt te zijn. Ik kon nooit iets goed doen in haar ogen, de grenzen die ik aan haar gedrag probeerde te stellen waren tegen dovemansoren. Sterker op moment dat ik een grens stelde pakte ze haar koffer om naar haar vader te gaan. Om één of twee weken later weer thuis te komen. Ook voor vooral mijn oudste zoon was het heel moeilijk, hij wordt vaak beschuldigd van dingen die hij niet had gedaan. Helaas heeft dit ook gevolgen gehad met zijn eigen waarde. Voor mijn jongste dochter was het een periode moeilijk, meer omdat ze probeerde te manipuleren en in de puberteit ging mijn dochter daar even in mee. Gelukkig kon ik met mijn jongste dochter de dingen relativeren en uitleggen. De afgelopen anderhalf jaar heb ik mijn oudste dochter niet meer gezien, ik heb aangegeven dat ik graag samen met haar in therapie wil om te kijken wat we moeten veranderen om de relatie te laten werken. Dit wil ze niet. Het doet nog steeds zeer.
Ik ben er nog maar pas achter dat mijn ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Middels een aantal individuen kreeg ik te horen dat hij zijn zaakjes nu op orde heeft. Hij 2 jaar bezig is geweest om de scheiding voor te bereiden om financieel sterker uit de scheiding te komen. Hij bewust de afgelopen 2 jaar zijn inkomen laag heeft willen houden.
Middels een flying monkey, die gelukkig zelf ging nadenken, is mijn vermoeden bevestigd. Hij heeft een nieuw slachtoffertje gevonden. Meisje van 20 met een behoorlijke rugzak. En getverdemme, net zo oud als mijn 2 jongens. Zo kreeg ik nog meer details te horen waardoor bij mij uiteindelijk het kwartje viel.
Vlak voor het kwartje viel, stond ik voor de spiegel en schrok ik van mijzelf. Ik zag namelijk mijn eigen kleur ogen weer!!!! Die heb ik dus jaren niet gezien. Ik was in gesprek met mijn coach, ik benoemde alle info op die ik tot mijn had genomen, waarschijnlijk zag zij dat ik het eindelijk door had….. Er kwam op dat moment maar 1 woord in mij op en zij bevestigde dat ik met een wel héél zieke persoonlijkheid getrouwd was geweest.
Mijn god…. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats!!!! Vervreemden van familie en vrienden, kleineren, vernederen, voor dom uitgemaakt worden, te dik, verzorg je eens beter, sexuele handelingen moeten verrichten waar ik absoluut niet achter stond. Altijd alleen op pad gaan, mij nooit mee vragen. Nou volgens mij kan ik nog wel een heel boekwerk opschrijven.
Maar wat ik het aller moeilijkste vind, is dat hij mij financieel helemaal uitgekleed heeft. Ik nu op een plek woon waar (nu nog) geen ruimte is voor mijn kinderen.
En hij OVERAL mee wegkomt.
Hij is niet 2 jaar bezig geweest met het voorbereiden van de scheiding. Maar minstens 13 jaar!!!! Geld is zijn heiligdom kreeg ik als opmerkingen van de individuen. En doordat de waas voor mijn ogen weg is…. zie ik ook hoe ziek zijn moeder altijd is geweest. Uit het zelfde hout gesneden.
IK hoop oprecht dat ik mijn kinderen wel genoeg liefde en aandacht en bescherming heb gegeven, dat zij zich niet zullen ontwikkelen als narcisten.
heel herkenbaar dit ik heb ook een narcistische dochter en ik zie zowel haar niet en mijn jongste dochter ook niet meer inclusief mijn kleinkids zelfs haar man is als de dood voor haar ze gaat zelfs over de ruggetjes van haar eigen kinderen om haar zin tekrijgen ook ik krijg te horen dat ik gestoord ben en de familie trap daar met open ogen in maar heb alle contacten met haar verbroken om rust te hebben .
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik merk aan mezelf dat ik afstand neem om niet steeds die pijn t voelen. Is er iets wat je kunt doen zodat t jezelf minder raakt?
Karin probeer van jezelf te houden,het is nooit jouw schuld
heel herkenbaar!
mijn ex de vader van mijn kinderen denk ik de laatste tijd..
was ook best narcistisch.
ik heb 2 volwassen dochters.
de oudste dumpte me steeds en dan ineens mocht ik weer komen.
nu aangetoond dat ze bipolair is.
de jongste heeft met niemand contact.
ik verdacht haar man van covert narcisme. we hadden nauwelijks contact en ze ging zienderogen achteruit met gezondheid met alles.
leeft nu als een kluizenaar en is boos op mijn verdenkingen.
dit deed ik om haar te beschermen.
inmiddels zie ik haar al bijna 6 jaar nooit meer ze wonen anoniem nu.
de hele familie is geblokkeerd.
door mijn boosheid beschermd ze haar man.
hij speelt graag slachtoffer.
ook mijn oudste haar ex vriend was een openlijke narcist.
ik schrik gewoon hoeveel er van rond lopen!
dat ik ga twijfelen aan mezelf over wie is de narcist?
mijn jongste dochter zelf? ipv haar man.
ik weet het niet meer zelfs zonder contact is het erg verwarrend.
heb me er veel in verdiept en weet ook dat de partner van een narcist vaak als dader word gezien.
ik twijfel nu echt aan haar zelf.
de oudste heel afstandelijk ze lijken beide veel op hun vader.
vooral jaren straffen voor een fout als moeder.
schoonfamilie is altijd top! totdat ze mij nodig hebben. Omdat het weer mis is.
ik heb zelf nog te maken gehad met een ex vriend regelrechte openlijke narcist wat ik toen niet wist.
15 jaar terug verbroken.
in shock toen ik erachter kwam wat dat in hield.
ook ik voel me eenzaam, kan alleen maar incasseren en proberen verder te gaan met mijn leven.
wat niet mee valt!
ik kwam hier terecht omdat ik twijfel aan mijn jongste dochter de oudste heeft ook apart gedrag.
dus genetisch.
dacht de laatste tijd vaak hij de vader was autist depressief ?
maar terug denkend ? lachte hij mij uit wanneer hij weken mij negeerde wat een patroon was.
ook toen geen idee hoe dat kwam zonder ruzie.
ik was gewoon lucht totdat ik huilde.
nu zegt hij tegen mijn kinderen over ons huwelijk..er was altijd drama!
en na 29 jaar vind hij het nodig te zeggen dat ik loog!
en dat terwijl hij stervende was.
Andere ervan overtuigen? lukt niet echt.
Omdat ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Door mijn schoonzoon weet ik nu ook wat een covert narcist is!
en de ex van mijn andere dochter was een open narcist.
Loop aan alle kanten vast met mijn gedachten over: zijn mijn dochters nu zelf slachtoffer? of zijn hun het ook?
ik wou hebben dat ik het wist zeker over mijn jongste dochter.
Dan kon ik er meer vrede mee hebben dat ik haar nooit meer ga zien.
Het feit dat het al jaren zo gaat contactloos denk ik toch dat ook zij narcistisch is door haar ellendige jeugd. Met een verborgen narcist als man.
Beide ongevoelig en materialistisch geworden. hij was het al zij nu ook.
niet werken altijd ziek en praten over erfenissen.
eerlijk gezegd wou ik dat ik nooit aan kinderen was begonnen.
zeker niet van hun vader!
2 exen 2 x een narcist.
kinderen met narcisten en zelf trekjes.
Geen idee meer wie nu allemaal nps heeft.
Ik ben er moe van van mijn hele gezin!
En ga me eigen leven weer opbouwen.
Het leven is te kort om jezelf te laten pijndigen door eigen kinderen.
Ben nu 57 jaar en ken alleen maar hun ellende!
ik wens iedereen sterkte!!
zou fijn zijn er in het echt met iemand over te kunnen praten die geen flying monkey is.
dat zou fijn zijn er met n slachtoffer over praten!!3 kinderen en 3 kleindochters,op al die verjaardagen wordt ik nooit gevraagd!!
ik wordt ook door mijn kinderen vermeden ,alle feestdagen hun verjaardagen ook kleinkinderen,ik geef er niks om,ben al n paar jaar van plan om onder de radar te gaan verdwijnen,als dit hbo is ,dan kak ik erop stelletje onbenullen we wachten maar op karma
wat een herkenning !het ligt niet aan mij,mijn 3 kleindochters zie ik ook niet,mijn dochter heeft mij bij mn jongste vriendin zwart gemaakt dus die ziek ook niet,allemaal HBO geschoold,weet iemand wat daar op die scholen gebeurt??ik kan er niet meer mee stoppen om er over te praten,en de mensen begrijpen je niet,je hoort altijd:nou zal mij niet gebeuren hoor.
Ben er nu ook zeker van een narcistische dochter te hebben. Heb alle liefde gegeven die ik had, het is nooit goed genoeg. Ik word ook al een paar jaar gemeden, vernederd, gekleineerd, grenzen worden overschreden. Denk ook dat het genetisch is. Mijn vader was een narcist, mijn moeder leed eronder. En ook haar vader. Mijn jongste dochter wordt vergiftigd door mijn oudste en zie ik ook nauwelijks hierdoor. Ook narcistische familieleden van mijn ex beïnbloeden mijn 2 dochters. Ik ben HSP, het gaat mij niet in de koude kleren zitten. Voel me alleen en eenzaam. Heb wel mijn grenzen aangegeven, kunnen zeggen dat ik het arrogantie gedrag en de manipulaties zat ben. Ik lees dat zoveel ouders hieronder gebukt gaan. Hoe jullie de draad oppakken vind ik knap, ik vind het ondraaglijk.
Het is ook ondraaglijk, ik heb met mijn narcistische ex 4 kinderen waar van ik 1 zoon niet meer zie en het lijkt nu of de andere ook gemanipuleerd worden
Ze draaien alles wat er gebeurd is om
Hun jongste zusje woont bij mij en heeft eigenlijk nauwelijks contact gehad met haar vader sinds de scheiding 8 jaar geleden.
Ik moest hem zo wat smeken om zijn dochter te willen zien.
De andere 3 woonde toen op kamers en af en toe bij mij.
Nu doet hun vader of ik alles heb tegengehouden voor contact en mijn dochters gaan daar in mee op de jongste na nog
Mijn oudste dochter is zelf een therapeut en ziet niet in wat hier gebeurd wat ik ook zeg
Ze vind dat ik in het verleden blijf hangen en zegt dat ik een slachtoffer rol aan neem
Ik dacht na 23 jaar met hun vader eindelijk bevrijd te zijn maar ik denk dat ik er nooit vanaf kom.
Inmiddels heeft 1 van mijn dochters ook kinderen.
Ik weet niet meer wat ik kan doen het doet pijn en ik wil mij niet meer laten manipuleren door hun maar ik weet dan ook dat ik ze allemaal kwijt zal raken ik wil hun niet het gevoel geven dat ik niet om ze geef want ik hou voor altijd van ze
Sinds kort is onze jongste van huis weggelopen. Zonder kleding, zonder persoonlijke spullen, na een intense ruzie met mijn partner. Onze jongste (van 4 kids) heeft ASS/ADHD/recidiverende depressies en angststoornissen etc. Dat weglopen gebeurt elk jaar minstens 1 keer dan heeft ons kind een heel verhaal opgehouden bij de moeder (meestal) van een (tijdelijke) vriend en wordt daar in huis gehaald. Meestal hoor ik niks (ook niet van de ouders waar ons kind verblijft) en word ik overal geblokkeerd en dus monddood gemaakt. Ineens is ons kind er dan weer, eerst een avondje om spullen te halen en verwijten te maken dan een keertje slapen en ineens is ons kind weer in ons leven met alle bijbehorende ellende. Want geen daginvulling, geen school, geen werk, uitkering, allemaal tijdelijke vrienden in het nachtleven, kan geen duurzame gezonde relaties onderhouden, zet zijn siblings tegen ons op (met succes helaas want alles is geklapt) verzint hele verhalen en kan liegen dat het gedrukt staat. Is verbaal heel sterk en agressief en kan een drol nog zonder te knipperen verkopen. Voor de buitenwereld heel charismatisch en getalenteerd maar van binnen weet ons kind dat het leven met uitkering en zonder startkwalificatie of werk vrij uitzichtloos is en dat uit zich in dagen, weken, maanden te scrollen op het internet en sociale media, ‘ s nachts te leven, overdag de hele dag in bed, slechte persoonlijke verzorging, schijt aan ons hebben, nul respect, nergens op aan te spreken, alles weerleggen, gaslighten, drugs gebruik, drank misbruik en alleen maar eisen stellen en we staan erbij en kijken er naar en gaan er voor de lieve vrede al veel te lang veel te veel in mee. Als ouder ben ik helemaal in paniek als ons kind van de radar verdwijnt want ons kind is ook suicidaal en uit dat ook met regelmaat. Uren en uren met ons kind gezeten van midden in de nacht tot ‘ s morgens vroeg. Soms krijg ik knuffels uit het niks en soms krijg ik te horen dat ik gestoord ben en ons kind een zgn kopp-kind is (teveel ingang tot teveel informatie via dat klote internet)
De laatste ruzie waarbij ik niet eens betrokken was heeft ons kind mij mij direct geblokkeerd maar voor dat ons kind dat deed werd ik eerst volledig voor rotte vis uitgemaakt. Ik was een narcistische moeder, heb ons kind 20 jaar lang misbruikt, mishandeld en emotioneel kapot gemaakt. De reden dat niks lukte in ons kinds leven lag aan mij aan mijn ‘extreme’ controle gedrag (ons kind is enorm achterdochtig en wilde als 6 jarige al inzage in alle medische en psychische stukken van de therapeuten en wond iedereen om de vinger) ook controleert ons kind mijn spullen en zit volgens mij ook in mijn mail etc maar dat kan ik niet hard maken. Enfin ons kind heeft een broertje dood aan hiërarchie (geen ontzag voor politie, opa en oma, ouders, docenten, kind stelt zich gelijk aan ze, al vanaf heel jonge leeftijd)
Elke keer als we terugkwamen van een ouder gesprek op school kregen we een totaal andere kant van ons kind te horen dan dat ons kind ons vertelde. Ons kind vertelde jaren lang dat er gepest werd en hoe ons kind daar onder gebukt ging. Zelfs zover dat de pesters naar een andere klas moesten en we ruzie met de ouders etc kregen. Maar de waarheid komt langzaamaan boven water: ons kind heeft iedereen maar wat wijs gemaakt en ons kind is er zelf in gaan geloven en heeft zich naar de buitenwereld als slachtoffer getoond want dan was er medelijden en aandacht en een podium. Dat is van kwaad tot erger gegaan. Iedereen heeft tegenwoordig wel een narcistische ouder, het lijkt wel een epidemie en ineens had die van ons dat ook. Want ja je kan natuurlijk dan niet achterblijven. Overal waar ons kind komt en kwam werd er zo vuil gepraat met name over mij dus dat ik me nauwelijks meer ergens fatsoenlijk kan vertonen. Niet bij familie of andere dingen waar ik altijd erg betrokken bij was als ouder (en met andere ouders samen) Tegen hulpverlening wordt gezegd dat ik stalk en ziekelijk ben en giftig en ineens heeft ons kind met de andere ouder, mijn partner contact opgenomen omdat het met man en macht wil proberen ook mijn partner bij mij los te weken net zo lang tot ik niemand meer heb (letterlijke woorden) Dit is mij ook geappt: ik hoop dat iedereen je in je walgelijke toxische nest je verlaat en je eenzaam tot je einde komt en ik zal er alles aan doen om dit te laten gebeuren al is het het laatste dat ik doe. Die extreme woede naar mij gericht begrijp ik niet. Ik ben serieus gaan twijfelen of ik niet echt een narcistische moeder ben, ik ben bij de poh hulp gaan vragen want was ten einde raad maar zij zegt: jouw kind is jou aan het gaslighten en draait alles om zodat jij gaat twijfelen aan jezelf. Veel dingen hebben overlap en ik heb het misschien niet helemaal goed aangepakt. Maar in het licht van de situatie heb ik gedaan wat ik kon. Ik heb nu dus geen contact en probeer te achterhalen via via of alles wel goed gaat. Maak me gewoon veel zorgen omdat ons kind vol wanen en woede de deur uit is gegaan een paar weken geleden. Zonder ook maar iets bij zich. Via via begrepen dat er wordt bankgeslapen elke keer weer elders en dat er sprake is van daklozenopvang. Mijn kind van gegoede huize waar de ouders al een kwart eeuw zijn getrouwd die zo aan lager wal is geraakt. Het breekt mijn hart in duizend stukjes. Kort geleden na de agressie hebben we een tijdje op een andere locatie gezeten omdat we bang waren dat ons kind wellicht psychotisch was geworden en ons wat zou aandoen, de crisisdienst heeft ons aangeraden de sloten te vervangen maar dat gaat me te ver. Contact leggen met de ouders van de kennissen waar ons kind wellicht zou verblijven werden doorgebriefd en gezien als stalking en er werd bovendien vanuit die ouders nooit op gereageerd. Wat ons bevestigd in het feit dat ons kind sprookjes zit te vertellen over ons. Als ik iemand in huis haal tijdelijk omdat er problemen zijn thuis zou ik de ouder-van altijd even laten weten dat het bij ons is en veilig is. Andersom gebeurt dat nooit en ons kind is met regelmaat plotseling na een woedeuitbarsting tijdelijk van de radar. Maar dit keer is anders. Ons kind wordt ouder, bozer, krijgt meer kennis en zit zich een ongeluk te scrollen want nul daginvulling (daar word je vanzelf depressief van) en door kennissen wiens ouders narcisme hebben (zelfdiagnose van de koude grond en nogal een hype tegenwoordig) vond ons kind dat er ook hier sprake was van narcisme en zodoende krijg ik hele letterlijke zinnen van chatgpt en reddit onder mijn neus geschoven. En ik ben aan het wankelen geraakt. In een crisis gekomen. Ten einde raad want het is toch mijn kind. Ik hou van mijn kind en haat het tegelijkertijd. Alles is ontworteld, alles is aan gruzelementen. Kort geleden nog een familie vakantie om onze trouwdag te vieren en nu dit. Onze jongste was altijd ons probleemkind maar er zat een heel batterij aan hulpverlening op en altijd de schone schijn voor ons kind ophouden omdat we wilden dat ons kind geliefd was en eerlijke kansen kreeg. Nu denk ik dat we ons kind teveel gepamperd hebben en het te gemakkelijk gemaakt hebben. Ik voel me zo leeg, verdrietig en falen als ouder. Ons kind wil mij nooit meer zien, die deur is definitief dicht en koppig als ons kind is weet ik dat het gemeend wordt. Nu is ons kind mijn partner aan het manipuleren. Ik vrees voor mijn huwelijk en de relatie met mijn andere kinderen en ik kan niet meer slapen, ben bang, heel erg ‘ aan’ en ben wanhopig en machteloos. Waar is ons kind? Leurend over de straten, hopende om die avond ergens een bank te vinden? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Wat kan ik nog doen want ons kind is meerderjarig? Ben ik inderdaad een narcistische ouder? Help mij want ik verdrink….
Sids gisteren is bij mij het besef binnen gekomen dat alledrie mijn kinderen het narcistische en manipulerende gedrag van hun aders hebben (overgenomen?) en ik ruim 30 jaar door mijn exen en mijn 3 kinderen emotioneel mishandeld ben. Er gaat van alles door me heen. Er is zoveel gebeurd en ze wezen altijd met hun vinger naar mij en ik geloofde ze. Ik geloofde dat ik geen goede moeder was en een slecht mens was. En zoals bij velen, waren mijn exen niet de eersten die mij zo behandelden; mijn moeder was de eerste. Momenteel ervaar ik vooral ongeloof, bijna een soort verdoving; alsof ik naar een film zit te kijken die niet over mijn leven gaat. 24 uur heb ik gezocht naar ouders die hetzelfde hebben meegemaakt en ik kan in woorden niet uitdrukken hoe dankbaar ik ben om te lezen dat ik niet de enige ben, dat ik niet gek ben, dat ik dit alles niet verzonnen heb. Herkenning all over. dankjulliewel voor het delen van jullie verhalen. Vannacht zal ik iets beter slapen. Ik weet dat ik dit alles een plek moet gaan geven. Stap voor stap. Rouwen om 3 prachtige mensen die niet meer in mijn leven zijn. Rouwen om de pijn die mij bewust en onbewust is aangedaan. Liefs, Miranda
Fijn dat te weten dat ik niet de enige ben, allemaal heel herkenbaar, momenteel heeft mijn volwassen dochter mij voor de zoveelste keer de rug toegekeerd. Ik mis haar niet maar wel een dochter, er is veel spanning weg bij mij nu ze geen contact meer wil, ik moet nu voor mijzelf kiezen en haar voor de rest van mijn leven op afstand houden. Het leven is te kort, nu genieten van mijn leven dus.