Dit is een gastcolumn van Suzan.
Jarenlang heb ik erover gedaan om de scheiding van mijn ex-partner en mij een plekje te geven. Altijd twijfelde ik aan mezelf, wat deed ik allemaal verkeerd? De scheiding vond plaats in 1995 en in die tijd werd er nog nauwelijks over narcisme gesproken. En meestal gaat het na een scheiding na verloop van tijd beter maar in mijn geval begon het stalken en de ellende toen pas echt. Mijn voicemail inspreken met allerlei ellende, mijn autobanden lek prikken, vaak last-minute de kinderen niet kunnen opvangen, mij zwart maken richting de kinderen en buitenwereld. De lijst met fratsen was oneindig, het hield niet op. Ik twijfelde steeds meer aan mezelf, werd langzaam compleet afgebroken en had steeds minder kracht en zelfvertrouwen. Ik dissocieerde ook meer en meer (om te overleven), maar probeerde de buitenwereld en de kinderen zo weinig mogelijk met mijn problemen te belasten.
Jarenlang heeft het stalken geduurd tot ik op een gegeven moment de boeken van Iris Koops las. Ik begon te begrijpen wat er gaande was, waar ik mee te maken had. Het heeft me enorm geholpen om inzicht te krijgen en het een plek te kunnen geven.
Tijdens ons huwelijk kregen we twee dochters. De relatie met mijn oudste dochter is altijd lastig geweest. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Altijd tegendraads, al vanaf zeer jonge leeftijd. Altijd brutaal (vooral naar mij toe) en de baas willen zijn. Maar ook interessant en boeiend. Ze kon goed haar eigen boontjes doppen, althans, zo leek het. En ze was bijzonder zelfstandig. Zo stelde ze zich ook op als een soort moeder voor haar jongere zusje. Ze had natuurlijk – door alles wat er gebeurd was – geen gemakkelijke jeugd gehad. Maar dat ze ook narcistisch kon zijn, kwam nooit in me op. En dat ze haar jongere zus als flying monkey gebruikte, kwam al helemaal niet in me op. Verwijten, continue gekleineerd of genegeerd worden. Ik kon het gewoonweg nooit goed doen, hoe hard ik m’n best ook deed. Het kostte ontzettend veel energie om ook maar iets van contact met haar te onderhouden.
Haar jongere zus had een wat liever en rustiger karakter. En toch uitte zij zich naar mij toe ook steeds meer op een vervelende afstandelijke manier. Dankzij therapie ben ik gaan inzien dat de jongste de vuile was voor de oudste ‘moet’ opknappen (zonder dat zij zich dit zelf beseft) en ook hier probeer ik nu mee om te gaan. Ik heb geleerd om op mijn hoede te zijn, te accepteren dat mijn oudste dochter is zoals ze is en niet veel meer van haar te verwachten. Mijn jongste zal zelf moeten ontdekken hoe de vork in de steel zit. Ik zou mijn nieuwe inzichten graag met haar willen delen, maar dat wordt mij afgeraden door mijn therapeut. Ze is onder invloed van haar zus en ze zit wat dat betreft dus eigenlijk ook klem. Mijn band met mijn jongste dochter is hierdoor ook niet optimaal. Zij heeft al die jaren te horen gekregen, van haar vader en haar grote zus, dat mama niet deugt en gek is. Ik begrijp het, maar het doet ook enorm zeer om niet dichterbij te kunnen komen.
Mijn oudste dochter heeft inmiddels twee kindjes en die zie ik helaas weinig. Waarschijnlijk manipuleert ze haar man ook, want met hem heb ik ook weinig contact. Ik had het zo graag anders gezien…
Het moeilijkste vind ik nog wel dat het hebben van een narcistische dochter (of zoon) zo’n enorm taboe is. Mensen denken al snel: “Je zult er zelf ook wel toe bijgedragen hebben.” of “Waar twee vechten hebben twee schuld.” of “Kom gewoon wat meer op voor jezelf.” Het lijkt erop dat wanneer je een narcistische ex of ouder hebt, je daarover kunt praten. Een narcistisch kind is echter nog steeds een enorm taboe. Je zou het in mijn situatie ook niet verwachten. Uiterlijk ziet alles er uit als een mooi plaatje. Innerlijk voel ik me vaak alleen en eenzaam. Twee kinderen die minimaal contact willen is moeilijk te verteren.
43 reacties op “Een narcistische dochter”
Ik zie hier veel moeders die problemen hebben met hun kind(eren). Ik als vader heb ook dergelijk probleem en het kwetst me enorm.
Mijn zoon was een joviale kerel, behulpzaam, sociaal en deed vrijwilligerswerk. Drie jaar geleden leerde hij zijn vriendin kennen. Alles koek en ei. Twee jaar geleden kreeg hij een hersentumor en als vader reed ik om de twee dagen over en weer naar het ziekenhuis (telkens 100km). Ik regelde zijn privé zaken zo goed het kon. De tumor werd verwijderd en 6 maanden later wordt hij papa. Zolang hij in het ziekenhuis was was het contact met de schoondochter normaal. Toen hij terug thuis was begon ze afstand te nemen omdat ik dingen weigerde te doen, ze was tenslotte zelf gans de dag thuis. De kleinzoon is inmiddels 1,5 jaar oud en ik heb hem welgeteld 2x kunnen vastnemen. We zijn nu 2025 en tot op heden heeft mijn zoon nog geen nieuwjaar komen wensen en heeft hij al zijn activiteiten stopgezet. Bovendien plaatst hij op facebook een quote “ik ben niet veranderd, ik heb enkel geleerd om aan elk persoon hetzelfde belang te hechten dat hij aan mij geeft”. Ik zie hier het narcistisch gedrag van mijn schoondochter in. Hij is gebrainwashd, dit is niet mijn zoon. Ondertussen ben ik mijn zoon en kleinzoon kwijt. And it hurts.
Zo herkenbaar, bijna hetzelfde verhaal, enige verschil is de jongste is bij mij een zoon. Te handelen met een ex die narcistisch is is moeilijk, maar een narcistische dochter [27] die aan gaslighting doet is erger. Want als moeder blijf ik compassie voelen voor haar, ook al heeft ze me jarenlang lichamelijk en fysiek geweld aangedaan. Ze heeft hulp nodig. Heb voor nu mijn deur [voorlopig] dicht gedaan voor haar. Hulpverlening zegt dat het beter is om haar uit mijn leven te houden, dat ik er anders aan onder door ga. Maar het voelt verschrikkelijk. En ondertussen mis ik mijn zoon heel erg, heb wel sporadisch contact maar hij is ook beschadigd door alles en weet niet goed wat te geloven.
gelukkig ben ik hierin niet alleen,hebmet2 vande3 kinderen geen contact.
ik heb eveneens een narcistisch volwassen kind. 2 maand laat ze niets horen, ze zal blij zijn dat ik er niet meer zal zijn. Onze kleinkindjes zien we ook niet meer, nu stelt ze een datum voor, we mogen hen zien. Wel onder voorwaarden, nu heb ik er geen zin meer in. Ik walg van haar wreedheid. Hun eigen kinderen gebruiken om mij en mijn echtgenoot te treffen. Ik ga verder met mijn leven
Helaas ontdek ik dat mijn enige dochter … zeer veel trekken heeft van haar narcistische vader – mijn ex partner . Nu ze ouder is geworden is ze zo wreed tegen mij en liefst kwetst ze me zo hard ze kan met smerige leugens . Ze heeft volgens mij nooit de echtscheiding verwerkt – terwijl ik haar latijn wiskunde heb laten studeren en volledig voor haar opvoeding heb gezorgd . Ik ben helaas veel ziek en daar kan ze ook niet mee omgaan. Ik zie haar nog zelden en ze verbreekt steeds haar beloftes. Heel raar iemand.
beste katia ik heb alle contacten verbroken het geeft zoveel rust niet meer op je tandvlees lopen nadenken als je wat vraagt aan een narsist geloof me het is pijnlijk maar je kan niets veranderen aan een narsist het is een ziekte
gr silvia
suzan ,gast,, uw stuk over narcisme is voor mij een eye opener,nu nog verwerken dat ik 1met 1 vande3 contact heb en mn 3 kleindochters ook niet zie,dat wordt lastig verteren
Mijn oudere zus van 58 jaar is altijd al moeilijk geweest. Ik dacht dat het kwam door haar pestverleden, onze gezinssituatie vroeger en mijn ziekenhuisverleden waardoor zij wat minder aandacht kreeg. Onze ouders zijn lieve een warme mensen. helaas is mijn zus altijd al kwaad op mijn moeder, wat mijn moeder ook doet. Inmiddels weet ik van mezelf dat ik een ontzettende pleaser ben geworden door het gedrag van mijn zus al sinds mijn vroege jeugd. Eindelijk ging ik altijd mijn moeder troosten en proberen te bemiddelen met mijn zus en bang om haar niet nog bozer te maken.Nu ben ik bang om een grens te trekken omdat ik weet dat mijn moeder dan weer de volle laag krijgt. Mijn man is hier inmiddels ook van op de hoogte en is woest op mijn zus. Ondertussen probeer ik alles rustig te houden, ook vanwege de kinderen van mijn zus en omdat mijn ouders toch de goede vrede willen bewaren. Maar het voelt zo gemeen en machteloos. Wat mij betreft had mijn zus gewoon nu dood mogen zijn, dan was iedereen van haar af en alle ellende die ze veroorzaakt. Het is schokkend om te ontdekken dat mijn zus dusdanig ziek is in haar hoofd dat wij hier allemaal ons leven lang zo aan onderdoor gaan. Zeker voor mijn ouders, moeilijk te verteren.
wat herkenbaar dit verhaal zelf vader van een zoon met een stoornis we denken narcisme maar hij zal zich niet laten testen hij is niet gek maar dat is mijn vrouw en ik ben een slappeling die niet tegen haar op kan hij is nu twee jaar de deur uit een heeft mijn ouders en een mijn broers en zus tegen ons op gestookt waar we nu ook geen contact meer me hebben heb tegen ze gepraat als brug man maar het helpt niet ben er zo moe van en als er eens contact met hem is blijfen we steeds weer met een leeg gevoel achter . wat ik ook moelijk vind het taboe dat er op licht komt denk ik ook wel omdat er hulpverleners zijn die zegen er moet wat mis gegaan in hun jeugd iets wat ik bij ons zoon niet van toepassing is zo als wij het zien is dit iets wat in hem zit was als kind al rupsje nooit genoeg. wat wij het moeilijks vind is dat mensen je niet begrijpen heel veel sterkte en pas goed op jrzelf
Heel herkenbaar dit, ik kom zelf uit een narcistische gezin, ik zet altijd de gevoelens van een ander boven die van mezelf. Daarna heb ik een relatie gehad van 24/25 jaar waarvan mijn (ex)partner narcistisch is. Ook dit heeft mijn eigenwaarde geen goed gedaan en nu ik heb drie kinderen waarvan ėėn van mijn dochters ook narcistisch lijkt te zijn. Ik kon nooit iets goed doen in haar ogen, de grenzen die ik aan haar gedrag probeerde te stellen waren tegen dovemansoren. Sterker op moment dat ik een grens stelde pakte ze haar koffer om naar haar vader te gaan. Om één of twee weken later weer thuis te komen. Ook voor vooral mijn oudste zoon was het heel moeilijk, hij wordt vaak beschuldigd van dingen die hij niet had gedaan. Helaas heeft dit ook gevolgen gehad met zijn eigen waarde. Voor mijn jongste dochter was het een periode moeilijk, meer omdat ze probeerde te manipuleren en in de puberteit ging mijn dochter daar even in mee. Gelukkig kon ik met mijn jongste dochter de dingen relativeren en uitleggen. De afgelopen anderhalf jaar heb ik mijn oudste dochter niet meer gezien, ik heb aangegeven dat ik graag samen met haar in therapie wil om te kijken wat we moeten veranderen om de relatie te laten werken. Dit wil ze niet. Het doet nog steeds zeer.
Ik ben er nog maar pas achter dat mijn ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Middels een aantal individuen kreeg ik te horen dat hij zijn zaakjes nu op orde heeft. Hij 2 jaar bezig is geweest om de scheiding voor te bereiden om financieel sterker uit de scheiding te komen. Hij bewust de afgelopen 2 jaar zijn inkomen laag heeft willen houden.
Middels een flying monkey, die gelukkig zelf ging nadenken, is mijn vermoeden bevestigd. Hij heeft een nieuw slachtoffertje gevonden. Meisje van 20 met een behoorlijke rugzak. En getverdemme, net zo oud als mijn 2 jongens. Zo kreeg ik nog meer details te horen waardoor bij mij uiteindelijk het kwartje viel.
Vlak voor het kwartje viel, stond ik voor de spiegel en schrok ik van mijzelf. Ik zag namelijk mijn eigen kleur ogen weer!!!! Die heb ik dus jaren niet gezien. Ik was in gesprek met mijn coach, ik benoemde alle info op die ik tot mijn had genomen, waarschijnlijk zag zij dat ik het eindelijk door had….. Er kwam op dat moment maar 1 woord in mij op en zij bevestigde dat ik met een wel héél zieke persoonlijkheid getrouwd was geweest.
Mijn god…. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats!!!! Vervreemden van familie en vrienden, kleineren, vernederen, voor dom uitgemaakt worden, te dik, verzorg je eens beter, sexuele handelingen moeten verrichten waar ik absoluut niet achter stond. Altijd alleen op pad gaan, mij nooit mee vragen. Nou volgens mij kan ik nog wel een heel boekwerk opschrijven.
Maar wat ik het aller moeilijkste vind, is dat hij mij financieel helemaal uitgekleed heeft. Ik nu op een plek woon waar (nu nog) geen ruimte is voor mijn kinderen.
En hij OVERAL mee wegkomt.
Hij is niet 2 jaar bezig geweest met het voorbereiden van de scheiding. Maar minstens 13 jaar!!!! Geld is zijn heiligdom kreeg ik als opmerkingen van de individuen. En doordat de waas voor mijn ogen weg is…. zie ik ook hoe ziek zijn moeder altijd is geweest. Uit het zelfde hout gesneden.
IK hoop oprecht dat ik mijn kinderen wel genoeg liefde en aandacht en bescherming heb gegeven, dat zij zich niet zullen ontwikkelen als narcisten.
heel herkenbaar dit ik heb ook een narcistische dochter en ik zie zowel haar niet en mijn jongste dochter ook niet meer inclusief mijn kleinkids zelfs haar man is als de dood voor haar ze gaat zelfs over de ruggetjes van haar eigen kinderen om haar zin tekrijgen ook ik krijg te horen dat ik gestoord ben en de familie trap daar met open ogen in maar heb alle contacten met haar verbroken om rust te hebben .