Op maandag 26 mei gaven we een hoorcollege over dwingende controle aan zo’n 100 voorzorgverpleegkundigen in Utrecht. Deze verpleegkundigen begeleiden jonge, aanstaande moeders in kwetsbare situaties en spelen daarmee een cruciale rol in het vroeg signaleren van dwingende controle.
VoorZorg werkt met jonge vrouwen die vaak al van jongs af aan te maken hebben gehad met een opeenstapeling van problemen: armoede, geweld, onveilige hechting, psychische klachten of verwaarlozing. VoorZorg begeleidt deze vrouwen en biedt ondersteuning bij de zwangerschap, het ouderschap, de opvoeding en meer.
Tijdens het hoorcollege gaven we voorlichting over wat dwingende controle precies inhoudt: hoe het een systematisch patroon is van isolatie, controle, intimidatie en ondermijning van het zelfvertrouwen. We bespraken de impact op slachtoffers – zowel volwassenen als kinderen – en hoe subtiel en verraderlijk de signalen vaak zijn. Ook gingen we in op het belang van het gebruik van de juiste taal: geen ‘relationele problemen’ of ‘ruzie’, maar helder benoemen wat er speelt. Het delen van deze kennis helpt professionals om het onderscheid te maken tussen een moeilijke relatie en een situatie van intieme terreur.
Een cliënt – afkomstig uit de jeugdzorg – deelde haar persoonlijke verhaal, wat diepe indruk maakte. Haar ervaringsverhaal bracht de theorie tot leven en liet zien wat het betekent om vast te zitten in een web van dwingende controle.
In de middag gaf het NCJ een werkcollege waarin deelnemers actief aan de slag gingen met de aangereikte kennis. Uit de reacties via een mentimeter bleek hoezeer het onderwerp raakte: woorden als ‘alert zijn op signalen van intieme terreur’, ‘doorvragen’, ‘zorgen uitspreken’, ‘blijven onderzoeken’ en ‘geen relatietherapie adviseren’ kwamen veelvuldig naar voren.
We kijken terug op een indrukwekkende en waardevolle dag. Dank aan VoorZorg en het NCJ voor de uitnodiging en samenwerking.
Een reactie op “Hoorcollege VoorZorg-verpleegkundigen over dwingende controle”
Durf ook over “pijn en boosheid en verdriet te praten” die een cliënt/patient ervaart, juist omdat dit er nooit mocht wezen, er bewust van zijn dat praten erover oplucht en vragen of met diegene het goed gaat, dat een cliënt soms over gedragingen & situaties van de dader moet spreken, herkauwen, slecht slaapt/nachtmerries heeft omdat dit allemaal naar boven komt samen met nieuwe dingen die onderdrukt zijn en dat het heel veel is, door dit een vol hoofd ontwikkeld en los moet laten door erover te spreken.
Heel veel hulpverleners, in mijn ervaring, negeren je dan en dat geeft opnieuw een onveilig gevoel (ook wegens overlapping stiltebehandeling) Ik vind overigens dat veel mensen dit niet blijken te kunnen, negatieve emoties als pijn, verdriet, boosheid vermijden/negeren.