Dit is een gastcolumn van Mathilde.
Als iemand me had verteld dat ik rekening zou houden met alle dingen die ik op het einde van onze relatie ben gaan slikken dan had ik hem of haar voor gek verklaard. Natuurlijk zou ik me dat nooit laten gebeuren. Ik beschouw mezelf als analytisch en verbaal sterk. Als een vrouw die voor zichzelf zou op staan.
Hoe heeft het dan toch zo ver kunnen komen? Dat ik me in wijde kleding hulde. Mijn rode schoenen de deur uit deed. Dat ik naar hem keek voor beslissingen. En dat ik geloofde dat ik gek aan het worden was, niets kon en dat niemand me aardig vond?
Toen ik hem ontmoette vertelde hij over zijn vorige relatie. Hij was open over hoe hij gekwetst was. Niet alleen door het verlies van zijn kind dat hij nooit meer zag omdat zijn ex dat niet wilde. Maar ook door zijn familie die hem zijn keuzes verweet. Ik vond hem slim, leuk en bijzonder en natuurlijk wilde ik hem het gevoel geven dat de wereld niet zo slecht was en er mensen waren die hem zagen voor alles wat hij was. Hij prijsde me de hemel in en telkens als ik vraagtekens stelde bij onze relatie sprong hij stappen vooruit en haalde me over om mee te rennen naar een volgende fase. Dat hij af en toe verdrietig was en afstand nam of boos was dat begreep ik wel: hij was gekwetst. Maar ik geloofde dat we samen een nieuw leven konden hebben en beter konden maken wat pijn deed. Dus natuurlijk was het oké om iets meer te geven. Ik had ook veel kansen gehad in het leven dus natuurlijk hielp ik hem als ik dat kon.
Maar toen ik plots zwanger raakte was hij heel afkeurend en vanaf dat moment moest ik op mijn tenen lopen. Ik had geen rekening gehouden met zijn situatie. Ik stond 1-0 achter.
Als ik lief was en hem verwende dan pakte het soms precies uit zoals ik droomde: we hadden een magische tijd. Maar andere dagen bleven vol verwijt over wat ik niet goed had gedaan. Of ik nou lief was en mijn best deed of niet. Ik zocht naar oplossingen en patronen. Aanwijzingen om te begrijpen hoe het zat en wat ik eraan kon doen.
Ik wilde dat het lukte om bij elkaar te blijven en ging nog meer mijn best doen: ik kookte wat hij lekker vond, ik bleef late nachten op om samen films te kijken terwijl ik doodmoe was. Het was onvoorspelbaar hoe hij zou reageren en ik bleef geloven dat ik door mezelf aan te passen voorspelbaarheid zou krijgen. Dat ik met goed gedrag, duidelijkheid en met praten tot een oplossing zou komen. Dat de wereld dan weer eerlijk, ordelijk en voorspelbaar zou zijn. Maar het tegendeel was waar: ik raakte uitgeput en gefrustreerd. Ik ging de escalatieladder op om hem te vragen en erna te overtuigen wat ik dacht dat er nodig was voor mij en de kinderen. Gesprekken werden kluwens van argumenten. Van argumenten werden het ruzies en van ruzies werden het uitputtende veldslagen. Ik was vastbesloten om te zorgen dat het beter zou worden. Hem te overtuigen van dat dingen anders moesten en konden voor mij en de kinderen. Maar mijn besluit om niet op te geven werd ook mijn zwakke plek. De argumenten die ik gebruikte om hem te overtuigen en de emoties die ik benoemde om hem in te laten zien hoe het voor mij voelde gaven hem een routekaart om me tegen te werken. Op zulke momenten zei hij regelmatig tegen me dat er van alles met me mis was: ik was gek, ik maakte alleen maar ruzie, hysterisch, wantrouwend. Ik had een probleem met mijn gedrag en hij was het slachtoffer van mij. Ik voelde me ook heel slecht over mijn gedrag en mijn geruzie. Wie kan er nou nog iets goeds zien in een vrouw die zo tekeer kan gaan? Ik durfde ook niet meer aan anderen te vragen om mijn vriend te zijn of me te helpen, want ik schaamde me voor mezelf en de situatie waarin ik zat. Het richeltje waarop ik balanceerde werd steeds smaller en ik werd steeds banger en afhankelijker. En zo kwam ik stapje voor stapje verder vast te zitten. Hij zorgde voor me en bleef bij me. En ik mocht geloven dat dat een prestatie was en dat hij daardoor recht had op privileges, omdat hij belast was met zo’n moeilijke vrouw. Zijn periodes van lief zijn hielpen om te denken dat het echt aan mij lag en om te blijven.
Pas toen hij mijn oudste kind bij vlagen op dezelfde manier begon te behandelen als hij mij behandelde kon ik de kracht vinden om in actie te komen en niet meer op te geven. Ik voelde me het aan hen verplicht ze het gevoel te geven dat ik er echt alles aan gedaan heb om ze een vrij leven te gunnen.