De Prins op het Zwarte Paard

Dit is een gastcolumn van Judith

Er was eens een meisje dat geloofde dat alles goed was. Het meisje ging zwierend door het leven en geloofde in de goedheid van de mensen. Ook geloofde ze dat er eens een Prins op het witte paard zou langskomen om haar heel gelukkig te maken.

Op een dag liep het meisje door het park en zag een hele knappe prins met een baard en een brede glimlach op een wit paard. Ze was op slag verliefd op deze prins en hij nam haar onmiddellijk mee op zijn paard. Samen liepen ze in draf door het park. Het meisje leunde tegen de prins en glimlachte van oor tot oor. De prins fluisterde de liefste woordjes in haar oor. Hij zei dat zij het mooiste meisje ter wereld was. Dat hij nog nooit zo’n mooi, lief meisje had ontmoet en dat hij graag wilde dat zij de moeder van zijn kinderen zou worden. ‘Er zal je niets tekortkomen’, beloofde hij. Het meisje was dolgelukkig en voelde zich van binnen gloeien. Eindelijk is die prins er. Eindelijk iemand die ziet hoe ik ben en zo lief voor me is. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt.

Hij nam het meisje elke week mee uit eten, gaf haar cadeautjes en heel veel aandacht. Hij behandelde haar als een prinses. Als ze ergens naartoe moest, bracht hij haar op zijn paard. Ze gingen regelmatig naar balfeesten en dansten sierlijk door de balzaal. Wat ze niet wist, was dat de prins ook heel veel aandacht zocht bij andere hofdames. Met zijn charmante overkomen en knappe uiterlijk wond hij iedereen om zijn vingers. Hij hoefde maar met zijn vingers te knippen of mensen gingen voor hem rennen. Als het meisje even weg was, flirtte de prins met andere hofdames. Als ze terugkwam zei hij tegen haar dat ze niet zoveel aandacht moest trekken en misschien een minder strak korset aan moest trekken want alle mannen keken naar haar. ‘Ik zag je wel kijken naar die donkere prins daar. Wil je soms een andere prins?’ zei hij. Het meisje was zich van geen kwaad bewust en zei dat ze alleen maar oog had voor hem en dat hij de prins van haar dromen was. Steeds vaker verliep het op deze manier en was het steeds minder fijn. De gloed die het meisje had verdween langzamerhand. Ze straalde steeds minder.

De prins werd steeds vaker boos op de prinses omdat hij vond dat het meisje hem niet genoeg aandacht gaf. Als het meisje hem tegensprak, reed hij boos weg op zijn paard. Weken later kwam hij pas weer terug. Als ze er met hem over wilde praten, smeet hij met dingen, schreeuwde en reed weer kwaad weg. Hij negeerde haar voor een week en kwam weer terug. Hij zei dat hij niet zo had moeten doen, maar zij moest ook niet zo afstandelijk tegen hem doen en zo egoïstisch zijn. Dan zou hij niet zo doen. Het meisje begon te huilen. ‘Ik ben het beste wat je ooit is overkomen’ zei de prins. ‘Je zult nooit beter krijgen dan ik. Je moet eens een keer inzien wie je hebt. Alle hofdames willen me, maar jij ziet me niet staan en geeft me geen aandacht’. Het meisje begreep er niets meer van. Doe ik het dan niet goed? Misschien geef ik hem wel niet genoeg aandacht. Misschien moet ik minder tijd met mijn familie doorbrengen. Misschien heeft hij wel gelijk.

‘Je bent een slecht mens’ zei de prins. ‘Ik ben geweldig. Kijk, hoe geweldig ik ben. Ik kleed me prachtig, ik ben grappig, ik ben slim, ik ben rijk en succesvol.’ Het meisje vroeg zich af waar die tijd was gebleven dat hij zulke lieve dingen tegen haar zei en alles voor haar deed. Dat wilde ze weer terug. Dat gelukkige gevoel wilde ze terug. Hij nam haar in zijn armen en even voelde het weer goed. ‘Dit is goed’, dacht het meisje. ‘We horen bij elkaar’.

Toen het meisje een keer de prins zag praten in de tuin en zag dat hij dat meisje door het haar streelde, werd ze zo boos en verdrietig. ‘Hij doet tegen haar zoals hij in het begin tegen mij deed’, dacht ze. Toen ze hem ermee confronteerde zei hij dat ze het verkeerd had gezien. Dat het niet waar was. Wat mankeerde haar om zoiets van hem te denken?! Hij pakte haar bij haar keel en kneep haar keel dicht en zei dat ze gek was en dat hij het beste was wat ze ooit zou vinden. Snakkend naar adem dacht ze; ‘hij heeft gelijk’. En ze begon te huilen. Maar werd tegelijkertijd zo boos dat ze wegrende. Hij ging haar achterna en riep haar na. Hij pakte haar vast en ze wurmde zichzelf los.

Een week later kwam hij weer. Ze zag zijn charmante, knappe gezicht en vergat meteen wat er was gebeurd. Hij pakte haar innig vast en kuste haar intens. ‘Het is weer goed’, dacht ze. Tot hij diezelfde avond aan het avondmaal weer kwaad op haar werd en wegreed op zijn paard. Opeens zag ze dat de prins helemaal geen wit paard had. Al die tijd dacht ze dat hij een wit paard had, maar nu zag ze opeens dat het een zwart paard was. ‘Hoe heb ik al die tijd kunnen denken dat hij de prins op het witte paard was? Hoe heb ik me zo kunnen vergissen?’ Toen hij de volgende dag weer terugkwam zei ze dat ze zich in hem had vergist en dat hij een zwart paard had. ‘Nee’, zei de prins, ‘Dit is een wit paard. Hoe kun je nu zoiets denken? Je ziet het verkeerd. Ik heb een wit paard. Ik ben jouw prins op het witte paard. En wij zullen samen kinderen krijgen”. Het meisje twijfelde. Is het paard wel wit? Hij blijft volhouden dat het wit is, dus dan moet het wel waar zijn. Ik zie het vast verkeerd.

Die avond gingen ze naar een gemaskerd bal. Hij had een prachtig masker en iedereen was zoals altijd diep onder de indruk van de prins. Het meisje zag alleen geen prachtig masker meer. Ze zag een lelijk, zwart masker. En achter dit masker alleen maar leegte. Hij glimlachte naar haar en kuste haar. ‘Oh, ja, het is toch wel een mooi masker’, dacht ze. Een jonkheer liep langs en vroeg het meisje ten dans. De prins werd woest. Hoe durfde hij?! En wat dacht zij wel niet met een ander te dansen?! Hij pakte zijn zwaard en stak de jonkheer recht in zijn hart. Het meisje gilde en viel hysterisch op de grond. Ze keek op en zag weer dat lelijke, zwarte masker met erachter alleen maar leegte. Ze schreeuwde totdat ze geen stem meer had. Ze zakte ineen als een hoopje ellende. Ze voelde niets dan leegte. De prins schreeuwde dat het allemaal haar schuld was, rende weg en reed weg op zijn zwarte paard. Voorbij de horizon.

En hij leefde nog lang en gelukkig.