Dit is een gastcolumn door Marleen.
Nadat ik bij mijn therapeute iets las over het werkboek, ben ik het gaan bestellen. Heb het in één keer uitgelezen, het voelde op dat moment als een soort “feest der herkenning”. Ik besloot na een paar dagen om me aan te melden voor een bijeenkomst in Zwolle. Ondanks dat ik er enorm tegenop zag om een workshop te gaan bezoeken, ben ik ontzettend blij dat ik toch die stap gezet heb. Mijn grootste vraag was diep van binnen “wat moet je nu eigenlijk verwachten van veertien mensen met een ” vergelijkbare ” achtergrond? Hetzij, dat je als kind bent opgegroeid met een narcistische ouder of misschien twee, of een broer of zus, of misschien wel een partner in je latere leven, of je eigen kind met Narcisme. We weten immers allen in wat voor destructieve omgeving we ons hebben begeven of nog zitten.
Voor mij stond voorop dat ik graag mensen zou willen ontmoeten die je kunnen begrijpen zonder teveel uitleg, die weten hoe het “voelt” om zo intens geraakt te zijn door dit fenomeen.Want laten we heel eerlijk zijn, wie begrijpt je nu echt?
Ik groeide op met een moeder met Narcisme, een vader die zijn complete ziel verloor aan haar en middels leugens zichzelf ook staande moest houden, en hetzelfde gedrag ging vertonen en een zus met ruime kenmerken van Borderline. Een omgeving waarin je als kind altijd alert moet zijn, leven met onmogelijke situaties.
Dan zie je en ervaar je tijdens deze workshop, een zeer intensieve dag, dat er zoveel leed, verdriet, triestheid, onzekerheid, boosheid en ongeloof etc zit in onze levens, verbonden door een onzichtbare rode draad. Of zoals een medelotgenoot het benoemde, “we zien er zo normaal en sterk uit en toch delen we dit” gevolgd door intens gemeende tranen, want let wel ons verdriet, ons mens zijn, is hard getroffen door in een dergelijk gezin op te groeien, of later een partner te treffen die je als mens kapot maakt.
We delen allemaal een leven met een verleden, er was hier ruimte om te delen, te ervaren en te kijken en luisteren. Voor mij was het het meest schrijnend om te zien en te horen hoe erg het nog gesteld is met de hulpverlening rondom Narcisme.
Verwijs ik hierbij gelijk even naar een uitspraak van mijn eigen huisarts toen ik hem vertelde dat ik een therapeut wilde vinden om uit te zoeken wat er in mijn leven speelde. Deze man dan zei: “tja, wij moeten erg voorzichtig om gaan met deze mensen”. Waarop mij eruit schoot..” En wij dan als kinderen van”!! Ik vergeet zijn blik bij zijn opmerking nooit weer, ik voelde hier wederom een pijn van ongeloof en intens verdriet, voorzichtig zijn met wie!!!!!
Het is een ijkpunt in de hulpverlening dat het manipulatieve het vaak wint, of zoals als meerdere mensen schreven, het charme offensief werkt vaak nog eens extra als tegenwerking bij de slachtoffers!
Maar ik kan met trots zeggen dat het ook anders kan, ik trof die mensen in de hulpverlening die me begrepen en me een helpende hand toe reikten, besef me nu hoe dankbaar ik daarvoor mag zijn. Het altijd mogelijk om deze mensen weer op te zoeken. Dat is natuurlijk wel een enorme rijkdom!
Want ik dacht ik kan het wel alleen oplossen, maar ojee wat heb ik daar in gepuzzeld en bleef ik met enorme vragen zitten. Mijn gepieker, mijn onrust, mijn wegdromen zoals ik het noemde, dit bleek toch anders te heten. Dit waren zaken die erger waren dan ik zelf doorhad. Zelf heb ik middels boeken, internet, hulpverlening op de juiste momenten mijn eigen leven onder de loep weten te nemen, leren inzien dat je hier echt alleen maar uitkomt door het daar te laten waar het hoort, namelijk bij de narcist zelf.
De workshop heeft mij geleerd dat ik er nu klaar mee ben, dat ik me gelukkig mag prijzen met mijn leven nu. Het leven met narcisme om me heen, heeft me veel, ontzettend veel gekost. Zelfs mijn gezondheid heeft er zijn schade van. Want jarenlange stress, verdriet, boosheid, ongeloof, zoeken naar iets klopt hier niet, heeft mijn inziens veel schade gebracht aan mijn eigen immuunsysteem. Mijn verdriet, boosheid, mijn gemiste zelfvertrouwen, mijn enorme schaamte, de basis van mijn bestaan… Ik zal me nu zelf vanaf de bodem weer moeten opbouwen, ik mag er immers zijn!
Ik heb inmiddels ervoor gekozen om alle banden te verbreken, voor het eerst in mijn leven heb ik gekozen voor mijn “eigen vrijheid” en kan mijn leven waarvan ik altijd dacht ..ik ben er wel maar ook niet”…langzamerhand veranderen in “ik ben het waard”. Ik ben trots op mijn eigen prachtig gezin, die natuurlijk ook had te dealen met een vrouw en mama met bagage. Natuurlijk heeft dat ook zijn gevolgen, denk ik. Maar ik vond wel mijn liefde, en kon mijn liefde geven aan mijn man en kinderen. Zij geven mij zin aan mijn bestaan, waarbij ik mag ervaren dat ik gewenst, geliefd en gewaardeerd wordt om wie ik ben!
Mijn dochter werd geboren en kwam schijndood te wereld en bleef leven.. Dankbaar voor nu elke dag samen, leert zij mij “de zin van het bestaan” en kon ik hierdoor vrijer leven, want ik moest wel voor haar zorgen en de weg vrij maken voor “haar weg” die ze te gaan heeft. Mijn prachtige zoon die me elke dag laat zien hoe vrijheid, zelf kiezen, ervoor gaan, dromen najagen een leven zo kan verrijken. Want hoe mooi is dat, een leven bewust kunnen leven, leven met dromen en die najagen, heerlijk!
Weet niet of je dit alles onvoorwaardelijke liefde mag noemen, maar houden van is een prachtig gevoel, mijn kinderen zijn geen bezit. Ik mag ze begeleiden op hun weg, als ze vallen hen helpen met opstaan, maar ze hebben het recht op hun eigen zijn….dat was hetgeen ik me voorhield vanaf de dag dat ik ze in mijn leven mocht ontvangen, intens geluk en een intens gevoel van houden van.
Want dat is zoals ik het leven nu zie…een geschenk! Met ups en downs want een leven zonder deze twee is in mijn ogen onmogelijk. Ik leef, adem en ben vrij…de schade gaat nooit meer voorbij, maar kan ik nu met trots zeggen, ik ga het redden! Het gaat op in het een plekje kunnen geven, hoe lastig soms ook, mijn verdriet, boosheid, tranen kunnen steeds meer naar de achtergrond.
Het is aan mij om te leven in het nu, ik leef, ik adem en zal overwinnen voor mezelf. Ik reed na de workshop naar huis met het allesoverheersende gevoel ” ik ben er klaar mee”. Natuurlijk blijft mijn rugzak met bagger onderdeel van mijn leven, maar wordt deze steeds lichter. In zoverre ben ik er klaar mee dat ik niet meer hoef te zoeken naar antwoorden, ik weet wat het leven met narcisme inhoudt, en kan ik mijn eigen rust meer en meer vinden.Want zoals we allemaal weten, is jezelf terug vinden, de aller allergrootste uitdaging. Want dat zelf heeft slechts beperkt tot zijn recht mogen komen. Nu op naar een vrij leven, maar betwijfel ik of we ooit echt vrij zullen zijn, dat vind ik nog steeds een lastige…. Het zal voor ieder van ons ook anders zijn, worden en voelen.
Dank voor deze indrukwekkende, intensieve maar mooie dag. Het heeft mij gesterkt in mijn eigen weg terug vinden, we zijn hierin niet alleen. Iris, Anastasia, en alle medelotgenoten dank jullie wel dat jullie er waren op deze dag in juli!
Liefs en heel veel liefde toegewenst in ieders verdere leven, Marleen.
11 reacties op “Mijn eigen weg”
Hoi Marleen,
Ook hier maak je weer zoveel indruk op mij. Dat deed je in Zwolle ook al. Jouw verhaal lijkt op hoofdlijnen op die van mij. Jij geeft me hoop dat het bij mij ook een stuk beter kan worden. Dankjewel!
Ina
Hoi Ina,
Wat ontzettend lief van je, ik gun ook jou die kracht van het is klaar.
Wetende dat we allebei een lange weg hebben afgelegd, maar ik gun je zo dat gevoel van, ik ben er klaar mee.
Ook jij gaat dat bereiken, omdat je in jezelf moet geloven! Weet je het woord ” vertrouwen” brengt ons ver! Geloof in onszelf hoe moeilijk ook!
Ook ik heb heb goede en slechte dagen, maar we moeten onszelf het leven gunnen..loslaten…hoe moeilijk ook.
Heel,heel veel liefs van mij voor jou! Zet m op en wie weet tot weer ziens! Marleen
Beste Marleen,
Wat een ontroerend en vooral herkenbaar verhaal.
Vooral de laatste zinnen, ik weet wat het leven met narcisme inhoudt, en kan ik mijn eigen rust meer en meer vinden. Want zoals we allemaal weten, is jezelf terug vinden, de aller allergrootste uitdaging. Want dat zelf heeft slechts beperkt tot zijn recht mogen komen. Nu op naar een vrij leven, maar betwijfel ik of we ooit echt vrij zullen zijn, dat vind ik nog steeds een lastige…. Het zal voor ieder van ons ook anders zijn, worden en voelen.
Jezelf weer opnieuw ontdekken en vinden, het blijft een voortdurende uitdaging.
Het doet zo ongelooflijk goed om dit te delen en te weten dat je niet alleen bent.
Ik wil je heel hartelijk danken dat je dit met ons allen wilt delen en ik wens je heel veel kracht en moed toe, maar volgens heb je dat al.
Liefs Henny
Hoi Henny,
Dank je wel voor je mooie woorden.
Moed en kracht zoals je schrijft, zijn er meer dan ooit!
Delen was een enorme drempel, maar draagt bij aan ons gezamenlijke missie, meer bespreekbaar maken van dit onderwerp.
Ik wens ook jou alle goeds, en veel liefs! Marleen
Heftig verhaal om te lezen maar ook zeer herkenbaar oeff . als ik dit lees vallen er bij mij ook veel stukjes op een plek denk ik. Het is een hele weg al die ik gegaan ben . veel brokken waren erop mijn weg . mijzelf ook weer helemaal onderuit moeten halen diep triest soms snap.ik nog steeds niet waarom ik daar toen was. Het verhaal vertellen is heel belangrijk om wonden te helen maar het is lastig om het te verwoorden nog vaak. Ik probeer te schrijven maar mijn jeugd zit er ook tussen of staat er ook voor dat geeft me een opgesloten gevoel… hwftig maar waar
ook probeer ik de pijn te verwerken maar dat lukt nog niet . Vraag me af hoe anderen dat doen. want bij mij blijft t terug komen. wens iedereen hier het aller beste toe liefs !!
Hoi Sonja,
Het is en blijft ook lastig om alles te verwoorden, immers moeten we eerst zelf doorkrijgen hoe het zit. Dat alleen kost al een hele tijd.
Denk dat velen met ons een niet leuke periode kennen, maar we moeten het leren omdraaien hoe vreselijk moeilijk ook.
Misschien ook hulp zoeken, Sonja?
Samen kom je soms verder…ik bleef ook rondjes draaien en heb met de juiste hulp leren inzien hoe we onszelf kunnen tegenwerken omdat je de verbanden niet ziet..
Je kan het Sonja, echt! We kunnen meer dan we zelf denken.
Ook voor jou alle goeds en liefs!
Chapeau!!!
Groetjes Claudia
Dank je wel Claudia!
Wat zou de hulpverlening , dokters er iets aan kunnen veranderen om de schade die narcisten, psychopaten te beperken? Ik heb me mezelf zo vaak af gevraagd met hulpeloze handen naar houvast gezocht om de gekte in mijn hoofd die mij werd toegebracht en ook mijn kinderen , ik voelde het diep van binnen zoveel pijn!! Maar waarom zag niemand wat mij geestelijk aangedaan werd. Ik was dus de gek? Het heeft mij voor een groot deel kapot gemaakt , ik heb mezelf veel pijn aangedaan, ik heb de diepe put gezien en die was heel diep en zeer beangstigend, ik heb gedacht ik kom hier nooit meer uit, de ene narcist erin de andere diende zich weer aan om mij troost te bieden na een huwelijk van 18 jaar met een paar kinderen. Een verleden met mijn vader, een moeder die zich door vader op liet zwepen, een moeder emotioneel onbereikbaar voor mij en ik heb zo hard me best gedaan troost bij haar te vinden, als kind al zo bang, mezelf niet passen in de wereld zoals andere mensen dat wel zagen maar nu pas kan ik het gaan begrijpen na 46 jaar een en al vernederingen, zelfhaat, zoeken naar lichtpuntjes om als kind te overleven kon ik gelukkig als kind van de natuur genieten, maar zo alleen. Altijd alleen en nog veel alleen en nu zie ik het voor mijn ogen weer gebeuren met mijn kinderen, hoe leg ik het uit? Ik weet wat ik heb doorgemaakt en zie verschijnselen bij mij kinderen die nog contact hebben met mijn narcistische ex man, een van mijn kinderen zegt al hij geeft altijd ons de schuld kan nooit naar zichzelf kijken , kan soms ook weer zo in zijn woede uitbarsten en vriendin van ex steunt hem en troost hem ook nog. Mijn dokter de hulpverlening Jeugdzorg ik heb er met hen over gesproken, Mevr. van jeugdzorg herkende de problematiek ze erkende mij erin net als mijn dokter maar dat deze mensen niet te veranderen zijn tenzij ze zelf tegen de lamp aanlopen dan pas kan er iets gedaan worden. Vervelend is zacht uitgedrukt maar beter het voor mezelf wat milder in mijn leven gaan maken en probeer ik me steeds meer naar mijn eigen inzichten, normen en waarde te gaan leven. ik doe wat ik kan en wat ik doe ik zeg het tegen mezelf het is goed genoeg vrouw , als de ander het beter kan dan moet die het maar doen. Door een hele zware en moeilijke tijd heb ik veel geleerd en leer ik nog iedere dag om meer en meer op mezelf en wat boven mij is te vertrouwen. Ik wens ieder slachtoffer heel veel sterkte en Kracht toe en geloof in je eigen waarnemingen en belevingen want nu weet ik wat ik al die jaren niet heb kunnen plaatsten aan negatief gevoel dat het niet van mezelf kwam al zei die ander het tegenovergestelde, mede door intensieve psychotherapie leerde ik meer en meer grenzen te stellen, het blijft een leerproces Ja en zeker omdat ik kinderen heb van die man, een zoon die op zijn vader gaat lijken al kan ik hem beter begrijpen waarom hij zo doet zo kan ik hem ook beter begrenzen en niet altijd lief voor hem zijn wat ik ook heb moeten leren, dat leerde ik toen ik mezelf steeds meer kwijt raakte toen ben ik kei hard terug gaan vechten en heb ik veel hulp voor mezelf ingeschakeld, ik kon niets meer totaal aan die man overgeleverd. Maar ik kan nu tegen mezelf zeggen wat ik nu heb bereikt had ik niet kunnen dromen , maar ik ben er nog niet omdat mijn kinderen geen bescherming krijgen en ook aan die man zijn overgeleverd omdat ik voor mezelf moeten kiezen om mijn hoofd weer boven water te krijgen, ik heb wel een co-ouderschap maar ik hoor aan de kinderen hoe mijn ex man weer net zo doet als in ons huwelijk waarin ik toen nog als moeder het probeerde voor mijn kinderen op te nemen vandaar dat ik ook klappen kreeg omdat ik meneer tegen sprak en dat herhaaldelijke keren, ik zag het toen niet zo maar nu wel dat hij mij klein wilde houden en de baas over mij en mijn kinderen zijn. Met zijn nieuwe vriendin begint hij weer van voor af en aan en speelt zijn spel opnieuw, mijn kinderen zijn de dupe, nee de dokter kan ook niets doen dan dat ik maar goed voor mezelf moet zorgen, mijn grenzen aan blijft geven, mijn eigen weg. Lieve groeten Anoniem.
Heb je verhaal gelezen en ben hier ook intens door geraakt.
Ik weet wat het is om jarenlang te ervaren, hoe dit alles, je kapot kan maken.
Dank je wel voor je reactie, veel liefs en kracht!
Lieve Marleen,
Met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal door de herkenning en pijn die je treffend omschrijft als ook de onvoorwaardelijke liefde voor je gezin. Zoals ik ook aan Iris schreef, vallen vele puzzelstukjes op zijn plaats. Eindelijk na zovele jaren – flashbacks mijn jeugd en uit 3 destructieve relaties – na zovele hulpverleners versleten te hebben die me maar niet konden of wilden snappen. Dan geef je de moed op en regel je het, zoals altijd het geval is, weer eens zelf, met vallen en opstaan. Veel kan ik aan, toch is het ook fijn wanneer iemand je begrijpt zonder al teveel woorden of (ver)oordeel naar jou toe. Dankjewel voor het delen van je ervaringen. Warme groet, Ilona