Dit is een gastcolumn van Christina.
Na twee afspraakjes komt het besef… ik zou je leuk kunnen gaan vinden. Maar het klopt niet, gevoelsmatig. Het kan niet kloppen. Er moet iets niet goed zitten. Toch? Ik ga spitten, op onderzoek uit. Lees je berichtjes steeds opnieuw, kijk naar je gezicht als je tegen me praat. Analyseer er op los. Probeer te herleiden wat er niet klopt uit wat je mij vertelt. Zoek op internet uit hoe verborgen narcisme in elkaar zit, hoe dit te herkennen. Uiteindelijk vind ik een paar losse eindjes en ben ervan overtuigd… ook jij bent een foute man.
Ons vierde afspraakje staat inmiddels voor de deur. Ik wil niet, ik kan niet, ik durf niet.
Niet weer. Liever alleen, veilig, in mijn cocon. En trouwens, er klopt volgens mijn onderzoek een aantal dingen niet, als ik mij nu terugtrek zal ik mijzelf veel pijn besparen.
Met een uitgebreide app zeg ik onze afspraak af. Zo, goed gedaan meid! Ik sluit mijn telefoon en mijzelf de rest van de dag af. Pas veel later durf ik te kijken of er een reactie is. Ik verwacht boosheid, ergernis, misschien zelfs stilte.
Het is iets anders, twee lieve berichtjes en twee gemiste oproepen. Je begrijpt het niet, respecteert het wanneer ik geen contact meer wil, maar je zou zo graag nog even met me praten? Huh?
Dat is het? Geen verwijt… niets.
Ik bel je. Je klinkt opgelucht, zelfs blij om iets van mij te horen. Je stelt me de vraag: “Wat heb je nodig?”. Ik begrijp er steeds minder van… Wat heb ik nodig? Hoezo? Je vraagt me wat jij kunt doen om mij te helpen… Wat er is gebeurd waardoor ik mij terugtrek. Wanneer ik het niet wil vertellen is het ook goed. Ik breek… op deze reactie ben ik niet voorbereid. Wel op boosheid, terechtwijzing, beschuldiging, manipulatie. Maar niet op begrip, ruimte en openheid. Ik vertel je dat ik het anders had moeten aanpakken, dat ik het je face tot face had moeten vertellen.
Weer begrip, ik hoef me niet te verontschuldigen naar jou toe zeg je. Ook voor jou is dit belangrijk, het zit dus duidelijk diep. Wanneer ik je nog wil zien kan dat, je wil me helpen, gas terug nemen, met me praten… en weer die vraag: “Vertel me, wat heb je nodig?” Tijd? Dat heb je ook, zeg je. Na een lang gesprek en vele appjes spreken we nog een keer af, gewoon, om iets te drinken.
Inmiddels zijn we vijf maanden verder… En nog steeds samen.
Ik leer zoveel, zoveel van jou, maar ook van en over mezelf.
Zoveel heb ik je al verteld, en je deinst nergens voor terug. Elke keer weer die ruimte, dat begrip, zonder dat jij jezelf uit het oog verliest. En praten, steeds praten. Maar dan ook echt praten. Af en toe sla ik dicht, ik ben het niet gewend. Ik twijfel, ben er op momenten van overtuigd dat je liegt, mij in de maling neemt. Ik voel nog steeds weer het gevoel van niet goed genoeg zijn. Er moet iets aan mankeren, het zal een kwestie van tijd zijn voordat ik daar achter kom. En een kwestie van tijd voordat jij inziet dat je toch niet genoeg van me houdt. Maar elke keer bewijs jij het tegendeel. Met veel rust… begrip, en weer die ruimte.
De ruimte die ik van jou krijg, om te gaan en te staan waar ik wil, om te doen wat voor mij belangrijk is, en om daarna altijd weer bij jou terug te mogen keren, die ruimte zorgt ervoor dat ik steeds meer naar je toetrek. Dat ik beetje bij beetje, mijzelf durf te laten zien.
Niet altijd hoor, en ook niet steeds. Er zijn nog momenten dat ik angst voel, dat ik zeker weet dat nu de genadeklap gaat komen. Maar ik verman mijzelf, en houd het ook bij mijzelf.
Ik ben aan het helen. Langzaam… maar gestaag. Ik ben je daar dankbaar voor, wat er verder ook gebeurt. Door jou heb ik een heel andere kant van de liefde leren kennen. Eentje die nieuw is voor mij. Niet verstikkend, beklemmend… Maar vrij, en open. We groeien steeds meer naar elkaar toe, het is zo nieuw voor mij. Er zijn nog momenten dat ik niet meer durf, me terug wil trekken. Maar dan is daar weer een lief berichtje, een voorstel om wat leuks te gaan doen, of een warme knuffel. En het belangrijkste, ook over mijn twijfel, mijn onzekerheid kan ik met jou praten. Er volgt geen afwijzing, geen verwijt, geen negeren. Het enige wat je me vraagt is: “Vertel me, wat heb je nodig?”
Christina
17 reacties op “En dan jij…”
Wat prachtig….. ik begrijp je wantrouwen, dat uit het traumatische verleden stamt. En je vriend begrijpt dat ook, en is er echt voor je. Een narcist zou dat anders hebben gedaan, zou je bijvoorbeeld los hebben gelaten als een elastiekje, waarna je weer naar hem toegetrokken zou zijn. Je zou je er ongemakkelijk bij hebben gevoeld, geen ruimte hebben om te doen wat bij je past, afgesloten raken van anderen.
Ook als je weer in de val zou trappen dan nog is het beter om toch weer te leren vertrouwen, en jezelf zo goed te zien dat wanneer het toch fout blijkt te zitten je uit zelfliefde je terug kunt trekken. Zonder jezelf de schuld te geven.
Ik herken die angst zo goed….
Succes!
Marjet
Wat fijn dat je dit mag ervaren.
Het is voor mij heel herkenbaar wat jij denkt en voelt. Het komt bij mij nog steeds naar boven en toch inmiddels al 8 jaar samen in een hele fijne, liefdevolle en veilige relatie
Dus geniet er van meid!
Wat mooi!
Zo kan het dus ook!!
Wat een mooi bericht, ben er door geraakt. Wat heb je nodig !!!
Alleen deze woorden al brengen me in tranen. Fijn ik ben blij voor je dit te mogen ervaren .
Ik gun het iedereen !
Warme groet,
Hetty
Dit had mijn verhaal kunnen zijn… al ben ik pas 2,5 maand ver in een relatie.
Mooi, Christina, geniet ervan! Jij bent het waard. XXX
Heel herkenbaar weer! Ik heb net een hele lieve leuke man ontmoet en ben totaal in paniek vandaag.
Goed om dit te lezen nu. ..
Dankjewel!
wow Christina, wat een geweldige ervaring voor jou! Fijn om mee te maken dat je gezien en gehoord word. Dat iemand, jouw vriend, je lief vind voor wie jij bent! Super en ik gun dit je zo!
Nooit kunnen denken dat ik even ver zou staan na 1,5j in aanraking te zijn gekomen met een verborgen narcist.
Ik? Ik was altijd zo vrolijker, een vechter, altijd gelooft in goede zaken die op mijn pad gingen komen.
Nu? Ik ben geradbraakt. En alleen nog angst voor wat er zou komen als ik me open stel.
Nee.
Ik kan niet meer en durf niet meer.
Met open mond sta ik om wat me overkomen is. Dat ik dit zelf vooral heb veroorzaakt.
Klein en nietig?
Eindelijk moet ik toegeven dat ik dat ben.
En zal zeer lang duren deze keer dat ik daar uit geraak.
Al bij al denk ik dat ik de persoon in kwestie nog ga bedanken. Want voor de eerste keer in mijn leven staat mijn leven stil en zal ik de tijd gebruiken om tot op the bottom te helen en héél mijn leven te overschouwen.
Want dat ik het leven niet goed aanpaktte is nu wel héél duidelijk.
Mooi dat jij er stilaan én met echte liefde en waarden er bovenop komt.
Zou mijn verhaal kunnen zijn, alleen duurde de rel. ruim 10 jaar en ben ik nu al meer dan 2 jaar bezig de weg terug te vinden. Het doet nog steeds veel pijn en de ‘oude’ zal ik nooit meer worden. Geen vertrouwen meer, geen plezier. Ik leef in een cocon, van dag tot dag. Nee, bedanken of vergeven voor wat hij mij heeft aangedaan, zal ik hem nooit! Ik hoop dat hij z’n klappen ook nog eens krijgt, ooit.
Wauw, herkenbaar. Ik ervaar het nu ook precies zo. Geniet van deze goede man. Ze bestaan nog.
Lieve Christina,
Wat een prachtige en hoopgevende blog! Dankjewel!
Reigerschap
Wat mooi! Dank je voor het delen!
Wat mooi.
Jouw verhaal geeft me terug hoop dat er toch nog lieve en goede mannen bestaan. Na een relatie van 25 jaar met een narcist ben ik na de scheiding 2,5 jaar geleden, nog steeds aan het helen. Het is zo moeilijk om nog een man te vertrouwen. Ik zoek ook altijd naar de verborgen signalen van het narcisme in andere mensen.
Deze post heeft me overtuigd om me toch terug een beetje open te stellen en vertrouwen te hebben in mijn toekomst met hopelijk een net zo fantastische man als de jouwe.
Heel veel geluk samen en bedankt om je verhaal hier te delen.
Wat fijn om te lezen. Zelf zit ik na 31 jaar huwelijk nog steeds in een relatie met een narcist (weet ik pas sinds kort) en wilde dat ik er uit kon komen. Ik heb geen kracht meer
Christina, wat heb je dit ontroerend mooi omschreven; wat een enorme bemoediging! Hier moet een proces aan vooraf zijn gegaan. Wat ik in jouw schrijven zo duidelijk naar voren vind komen is dat twijfel zowel onze vriend als onze vijand kan zijn. Jij durft kwetsbaar, maar dapper je ogen, oren, mind en hart te laten spreken om hier evenwicht in te vinden.
Ik gun je de warme omarming van onvoorwaardelijk liefde, die niet opgeeft in het vragen: Wat heb jij nodig…….!
Ik wens je toe hier ,samen met de liefde van je leven, steeds meer evenwicht in te vinden en ervaren. Dat zal de ultieme kroon zijn op een pijnlijk, maar goed genezingsproces.
Dank voor het mee mogen kijken in jouw proces.
Een mooie column, en inderdaad zo herkenbaar. Ik ben nu na verschillende ervaringen met narcistische mannen en na verschillende diagnoses ook eindelijk in een herstelproces, en al anderhalf jaar bij een fantastische, zachtaardige man. Maar het is inderdaad zo enorm moeilijk om te durven vertrouwen. Maar naast het vertrouwen in de andere persoon is er ook het vertrouwen in jezelf. Op dagen dat ik getriggerd raak, voel ik continu de hevige angst dat deze kostbare opgebouwde relatie aan diggelen zal worden geslagen. Dat ik te moeilijk, te verstikkend, te angstig, te emotioneel ben. Hij is zo lief en begripvol, maar ik ben voortdurend bang dat ik de grenzen van wat hij kan verdragen zal overschrijden. En dan zijn er nog de paniekaanvallen.
Maar beetje bij beetje voel ik meer momenten van hoop, en kan ik er echt van genieten. Het is een lange, trage weg.
Dit gedicht schreef ik een tijdje geleden. Het zou leuk zijn het te delen met ervaringsgenoten, die zich hier waarschijnlijk wel in kunnen herkennen.
iets heeft me geprikt
was het een hommel of een schorpioen,
een spinnewiel
ik weet het niet maar
de angel trilt nog na en
een verlammend gif verspreidt zich
over mijn ledematen, pijn
pijn,
mijn denken bevriest in
aangeleerde hulpeloosheid
als een hond die berust
in de stroomschokken van zijn halsband
of hang ik aan de hoogspanning
handen tot vuisten verkrampt
weg van de minste weerstand
zink ik op de knieën
voor een onzichtbare kracht
die opslorpt in het duister en
eindeloos doet vallen
niet de angst voor
de fatale landing
die je schedel doorboort
en absolute stilstand eist
maar de leegte onder je voeten
en je beweegt wel
maar je komt geen stap vooruit
Doornroosje
versteend in haar slapend paleis
het zwaard om zich een weg te banen door braamstruiken
als dat van Damocles boven het hoofd
maar nu kan ze zich nog niet bewegen
bezeten
duivels die niet uit te drijven zijn
ooit zal ze windmolens bevechten
maar nu nog niet
Prachtig Renee, ik ben ontroerd! De column geeft me hoop.