Interview over de impact van narcistische mishandeling
Het is belangrijk dat de impact van narcistische mishandeling bekender wordt onder hulpverleners, zodat ze de signalen kunnen herkennen en hun behandeling hierop kunnen afstemmen. Daarom ben ik heel blij met onderstaand interview dat deze week in het blad van de NVPA (Keerpunt) is gepubliceerd. De NVPA is een grote beroepsvereniging voor therapeuten en psychologen. Hieronder een fragment van het interview, met een link naar het hele stuk.
Wat zijn de gevolgen van narcistische mishandeling?
‘Narcistische mishandeling komt niet alleen voor in een gezin of relatie, maar ook op het werk en in een religieuze of spirituele omgeving. De twee grootste groepen slachtoffers zijn echter mensen die als kind opgroeiden onder een narcist of psychopaat, en de mensen die als volwassene een relatie kregen met zo iemand. Wat we zien is dat veel slachtoffers tot beide groepen behoren; eerst maakten ze het als kind mee, om vervolgens met een vergelijkbare partner opnieuw in een mishandelende relatie te komen. Dit is heel triest.’
De narcistische ouder ziet zijn kinderen als verlengstuk van zichzelf, kinderen worden emotioneel gegijzeld. Hun Zelf krijgt geen kans om zich normaal te ontwikkelen. De identiteit wordt als het ware afgenomen. Daardoor is het herstel voor deze groep mensen vaak veel moeizamer dan bij mensen die als volwassene slachtoffer werden: mensen die opgroeien onder een narcist kunnen op weinig terugvallen. Iemand die wel (enigszins) zijn/haar Zelf heeft kunnen ontwikkelen en in een latere fase deze problematiek tegenkomt, heeft meer basis om te kunnen herstellen. Iris: ‘Ik weet niet of de impact van opgroeien onder een sterk narcistische ouder helemaal verdwijnt. De impact van een psychopathische ouder is nog groter. Maar het is zeker mogelijk om met de juiste hulp en inzichten een eigen leven op te bouwen. De naam “Verdwenen zelf” heb ik bewust gekozen. Je Zelf is er nog wel, ergens, diep verborgen. Het gaat er om de verbinding te herstellen en het Zelf uit te breiden.’
De narcistische partner ziet de ander ook als een verlengstuk van zichzelf. Een narcist of psychopaat leeft immers vooral op de energie van anderen, die ander moet dus ‘beschikbaar’ zijn. Bij aanvang van de relatie, tunet de narcist of psychopaat heel goed in op de behoefte van de ander. Iris: ‘Je wordt op een voetstuk gezet. Je hebt je nog nooit zo gezien en gehoord gevoeld en je geeft je over aan deze soulmate. Dan word je als het ware als een cocon ingepakt (en je hebt niet door wat er gebeurt). Ben je eenmaal binnengehaald, dan verandert de tactiek. Je wordt in verwarring gebracht en verliest je houvast. Je gaat je steeds meer op hem/haar richten, zodat de narcist/psychopaat zijn eigen chronische leegte niet hoeft te voelen en continu een energietoevoer van buitenaf heeft. Je wordt gemanipuleerd en gediskwalificeerd. Als je in de spiegel kijkt zie jij wat de ander wil dat je ziet: een onvolwaardig iemand, die zichzelf moet verbeteren.’
uit Keerpunt 20 december 2018, vakblad beroepsvereniging NVPA. Het hele artikel.
26 reacties op “Een miskend en ingrijpend trauma”
Helder
en verdrietig makend, opnieuw
Maar ik kan het prima gebruiken om anderen het duidelijk te maken.
en te waarschuwen niet te onderschatten b.v. waar hun partner nu in zijn jeugd mee heeft moeten dealen.
Dank je wel, dank je Iris, voor je site en je onvermoeibaarheid, (ook al zal dat schijn zijn) ik bedoel dat je doorgaat 😉
Jij ook sterkte met je engelengeduld tov de niet-weters.
alleh, wel zunne, hatsekiedee
Wat een goed en helder beschreven verhaal. Zo goed en nodig dat de hulpverlening hier iets van gaat begrijpen. Dank voor je harde werken hieraan. !!
Zo goed dat deze site er is. Eindelijk lijken er zoveel woorden ook te zijn door alle mensen die hier steeds weer schrijven, over wat .. onmogelijk ‘leek’ om uit te leggen, aan idd. vooral ook hulpverleners, hoe frustrerend en dan te merken dat ze je probleem, door onbegrip, als bv. maar een ‘vier’ inschatten, terwijl het voor jou om leven en dood gaat vaak; een ‘negen’ erg is. Nogmaals bedankt voor alle woorden die reeds geschreven zijn en ook nu weer om duidelijk te maken wat narcisme WERKELIJK inhoudt. Zoveel meer dan mensen denken; ‘iemand die heel erg veel van zichzelf houdt’.. nee, het gaat zoveel dieper. Als dat niet begrepen wordt, begrijpt men niet werkelijk wat narcisme inhoudt. Ik hoop door deze site oa. des te meer.
Hi, had het gevoel dat ik alleen leefde voor m´n moeder en m´n zusters. Constant wisten ze me te vertellen dat ik niet deugde, wat er mis was, hoe ik ´t anders had moeten doen, tot in ´t uiterste toe.
Was automatisch zo dat ik ´t grote landhuis, waar we toen met gezin woonden, schoonhield, argument:”Geen geld voor “werkster”.
Dus maar 4 wc’s schrobben, douchegelegenheid, badkamer, beneden en boven stofzuigen, dweilen van de vloeren etc….
Nog totdat moeder oud werd(leeft nog) en wij (zuster en ik) de verzorging voor haar regelden, als ik thuis was met iets te doen, dan stond ik automatisch in de keuken af te wassen, op te ruimen, tafels te dekken, en mind you, maar ’t was nooit goed.
Evenals de 1000 hectare beslaande tuin.
argument:”Geen geld voor een tuinman. Maaien, borders bijhouden, knippen, op je knietjes, schoonmaken van de borders, alles naar mesthoop achter in tuin sjouwen met kruiwagen, met zwaar hout sjouwen om de haarden aan te maken…en ’t erge was, er was constante controle van m’n moeder. “Ze lag erop hoe ik ’t deed”
Als ik ’t niet deed, of eens in opstand kwam, werd er gedreigd met allerlei schaamteverwekkende vertoningen voor de buren(erg chic), of met zelfmoord.
M’n jongere zus hoefde nooit wat te doen, ging naar feestjes, mooie jurken en alles meer,….
M’n oudste zus, al schreeuwend en scheldend en vloekend vaak, al jong ’t huis uit.
Ik herken ’t gedrag van moeder in grote trekken bij m’n zusters.
Over het geweld(agressie van beide kanten(ouders), fysiek en met woorden) op me afgereageerd), het seksuele misbruik(door wie of wat, in beelden en in seksbeleving altijd op de voorgrond, deel nu, na lange weg ook geen seksualiteit meer met anderen,(sinds 21 jaar) kan ermee leven hoor…)
Dit begon op m’n 1,5 ste jaar.
Nee, je overleeft, maar beleven, daar kom je pas aan toen als je misschien, ’t al overleeft hebt, ik, zo de laatste 5 jaar. Ben nu 59 jaar, en kan zeggen, fijn, ik leef een leefbaar leven, ook met vreugde en dankbaarheid voor wat er wel is, met een paar vrienden die me zeer lief zijn….ikzelf schrijf ’t eruit, en schilder ’t eruit, en probeer te leven, middels continue zelfonderzoek en meditatie(sinds 13 jaar), probeer te leven vanuit de liefde…voor de mensen…en dat is erg fijn…
Want dat is uiteindelijk waar ’t over gaat volgens mij, dat je ertoe komt dit alles binnenin jezelf met liefdevolle ruime en hele lange armen te omhelzen, en er jaaaaa tegen te zeggen, jaaaaa, dit hoort nu eenmaal bij mijn leven, dit leven……en vandaaruit heel langzaam, millimeter voor millimeter, en met engelengeduld voor jezelf……studeren op het opgeven van je verzet……..
en dat alleen, schenkt een vreugde van binnen, die nooit meer kan worden aangetast.
maar mind you, de navenante eenzaamheid leren verdragen, vind ik vaak, eigenlijk elke dag, de allermoeilijkste klus……maar ook het weer de enorme kracht voelen daarna, als ’t weer gaat schijnen.
Hoop dat ik hiermee bemoedig, dat je je wat opgetild zult voelen, ’t kan, je kan ermee leven, en ja, ’t is heeeel erg de moeite waard om ervoor te knokken, voor jezelf, om hier
uit te komen……..
Alle lieve mensen die dit lezen, veel sterkte en geluk,
Eric-Jan
Hoi Eric-Jan,
Pfff, wat een vreselijke weg heb je moeten gaan! Ik vind het heel troostend dat je, ondanks alle worstelingen, ook vandaag de dag nog, toch vreugde hebt gevonden.
“de eenzaamheid leren verdragen, vind ik vaak, eigenlijk elke dag, de allermoeilijkste klus…” – ik herken je worsteling. Je bent niet de enige, we zijn met veel meer. Hoe naar ook, dat vind ik een troostende gedachte.
Liefs,
Reigerschap
Hoi Erik-Jan,
Wat moedig van je dat je jouw verhaal hier vertelt.
Goed dat je uiteindelijk toch ja kunt zeggen!
Vanuit liefde leven voor de mensen, dat is iets wat uit die ellende voort kan komen, maar het zat al in je denk ik, bij mij werkt dat ook zo.
Hou je taai!
Gerard
Dank je wel Eric-Jan voor het delenvan je verhaal. Zoveel herkenning. Wat heb je veel meegemaakt, wat ben je uitgebuit. Wat ontzettend oneerlijk hoe er met jou is omgegaan door je ouders! En hoe eenzaam ook om die dingen in je eentje mee te maken, met niemand kunnen praten, jaar in, jaar uit. Maar wat ben je sterk, dat je er nog bent. Wat goed en fijn dat er nu mensen zijn die je durft te vertrouwen en met wie je kunt praten. Je mag echt trots zijn op je zelf Eric-Jan en van jezelf houden. Je bent waardevol!
Hartelijke groet van Isthe
Het kan niet vaak genoeg worden gezegd: de verspreiding van gedegen kennis over narcisme en de impact van narcistisch misbruik, met name onder de hulpverlening, is broodnodig. Vooral het aspect van trauma blijft vaak sterk onderbelicht, met alle desastreuze gevolgen van dien voor de slachtoffers. Dankjewel Iris, dat jij je talenten onafgebroken aanwend om die kennis uit te dragen in een vaak onwetende buitenwereld, zoals ook nu weer gedaan wordt met dit glasheldere no nonsense interview.
Proficiat Iris!! Wat een geweldig werk weer. Dank je.
Deze week was ik 2x bij fysio vanwege rugpijn. Bleek door continue spanning (op je hoede zijn), legde ze uit, ik moest er beide keen even van huilen en legde kort iets uit over narcistische schade. Zij is eigenlijk kinderfysio en was enorm geinteresseerd met het oog op geest/lichaam bij jeugd. Ze had nog nooit gehoord van narcisme zoals wij die kennen, en gaat nu op onderzoek bij verdwenenzelf, en voor professionals. Niet alleen voor haar beroep maar ook voor een vriendin in een situatie. Het is belangrijk om op juiste manier, meer bekendheid te geven aan het onderwerp. Mijn complimenten, Iris, liefs.
Heel belangrijk en goed dat de signalen en impact van narcistische mishandeling bekend worden bij hulpverleners. Dit mooie interview in een vakblad voor therapeuten maakt mij blij en is hoopvol vol voor de toekomst. Dankjewel Iris! Er is beweging en er is bewustwording op gang, ik merk dat steeds meer hulpverleners er voor open staan om kennis te krijgen over dit onderwerp. We zijn er nog lang niet maar we zijn wel op de goede weg!
Lieve Iris,
Wat goed dat je deze problematiek op een zo centraal medium onder de aandacht hebt weten te brengen! Petje af!!
Het zal voor sommige therapeuten wel even slikken zijn dat je zo boud stelt dat de beroepsgroep in het algemeen veel te weinig van trauma weet. Maar het is zó terecht dat je het doet!
Ik vind het nog steeds onbestaanbaar hoe vaak ik (en ik ben vast geen uitzondering) te horen kreeg “in de slachtofferrol te blijven hangen”… terwijl, ik deed gewoon mijn verhaal en benoemde dat ik last had van hetgeen me was aangedaan. Het is zó belangrijk dat, zoals je terecht op deze website stelt, benoemd wordt wat er gebeurd is.
In onze maatschappij is het echter niet “hip” om slachtoffer te zijn, sterker nog: het is verdacht. Het is niet alleen onbegrijpelijk hoeveel begrip er uit gaat naar de dader, het is ontluisterend hoe weinig inlevingsvermogen en empathie het slachtoffer mag verwachten. In tegendeel: de opmerking “dat je er gewoon anders naar moet kijken” of “dat je ook wel erg gevoelig bent”, dat “je het je ook niet zo moet aantrekken” suggereert dat het uiteindelijk toch gewoon aan jou lag. En zo gaat de gaslighting door, zelfs lang nadat je je hebt losgemaakt van de narcist.
Uiteindelijk is de enige weg natuurlijk die waarin je radicaal voor jezelf kiest. Datgene waar je je ellendig bij voelt, mijdt. Die mensen die je het gevoel geven klein te zijn, uit de weg gaat. Grenzen stelt aan datgene wat je niet bevalt. Met het risico dat anderen daar bozig van worden, gaan manipuleren, je verzet ontmoet, je zelfs afgewezen zult worden door sommigen. Maar daardoor komt er wel ruimte voor mensen bij wie je wèl tot je recht komt.
Dat je aansnijdt dat velen al in hun jeugd (narcistisch) mishandeld zijn, en het als gevolg daarvan heel moeilijk vinden op zichzelf te vertrouwen, op zichzelf terug te vallen, slaat de spijker op zijn kop. Wie als kind al geleerd heeft dat je niets voorstelt, is allang blij met ieder sprankje aandacht, zelfs als dat van ziekelijke mensen komt. Ook daarvoor is bij veel psychotherapeuten, zo lijkt het, maar weinig kennis of begrip.
Ik hoop van harte dat je interview in de wereld van psychotherapie het nodige gaat veranderen!
Liefs,
Reigerschap
AU!!!!Wat deed het zeer om dit stuk te lezen. Maar ook; wat mooi om te lezen.
Beschrijf ik mijn jeugd in 2 zinnen dan is het dit:
-daar heb je die kamerolifant.
-daar is ons marij toch te stom voor.
Mijn hele leven moeten vechten voor mijn bestaansrecht. Alles uit de kast trekken om toch vooral maar lief gevonden te worden. Niet jezelf mogen zijn. Enz.
Het was hard en heel erg zwaar.
Gelukkig onderweg goede mensen tegengekomen, die mij lieten zien wie ik was en gewoon mocht zijn.
En…..ik ben gewoon LIEF (ja, met hoofdletters!!) Ik ben alles behalve dom, al heb ik wel domme fouten gemaakt in mijn leven. En geen kamerolifant, al is en blijft mijn leven een pittige strijd om mijn gewicht binnen de perken te houden.
Ik heb er keihard voor gevochten en wil gewoon zijn wie ik ben. Heel open en eerlijk en dat maakt mij zeker kwetsbaar.
Wat mij sterk gemaakt heeft is het kwetsbaar durven zijn. Mijn incasseringsvermogen en mijn geduld zijn mijn “wapens” . Ik wordt heel graag lief gevonden, maar het hoeft niet meer altijd en door iedereen.
Er is maar 1 ding waar ik enorme spijt van heb, waar ik nog elke dag verdrietig om ben, wat ik niet los kan of wil laten……door deze giftige omstandigheden heb ik als hele jonge vrouw de liefde van mijn leven vaarwel gezegd. Het was afschuwelijk en ik heb hem daarmee veel verdriet gedaan, het allerlaatste wat ik ooit had willen doen.
Hij is weg, spoorloos verdwenen, ik slaag er maar niet in hem terug te vinden. Dat is echt moeilijk voor me. Ik zou hem zo graag nog een keer willen kunnen zien en spreken. Zou zo belangrijk voor me zijn.
Ik heb zo hard mijn best gedaan om mezelf te vinden en te mogen zijn. Maar dit stuk van mijn “Verdwenen Zelf” , de kracht die ik toen niet kon en mocht hebben, laat een heel pijnlijke leegte achter in mij.
Mijn leven ging door, nadat ik hem weggestuurd had. Alleen….ik was daar niet meer bij. Ik heb letterlijk op die fatale dag bewust besloten om niets meer te willen voelen, ik werd een robot.
Niet “what you see is what you get” maar vooral “what you want is what you get”.
Wat ben ik daarmee vaak diep gekwetst en met mijzelf in conflict geraakt.
Ik heb geleerd dit te zien als harde, wijze lessen. Ws ben ik nu erg wijs….in ieder geval: erg eigenwijs en erg eigen wijs.
… …….. ik mis je meer dan woorden kunnen zeggen!!!
Wat een goed geschreven stuk! Heel helder en overzichtelijk! Hopelijk draagt dit bij aan het eerder herkennen (en dus erkennen) van slachtoffers!
Trots op je Iris!
Een goed interview! Fijn!
Ik weet sinds een jaartje of 6 dat mijn beide ouders narcistisch zijn. Mijn enige zus is dat helaas ook. Zij is zo gehaaid, dat ik daar nu nog altijd bang van word, ook al heb ik geen contact meer met haar en wonen we niet bij elkaar in de buurt. Ik zie haar (naam) soms voorbijkomen op het internet en daar kan ik een aantal dagen enorm door van slag zijn. Haar naam of een glimp van haar triggeren mij nog altijd. Mijn man en kinderen begrijpen daar niets van en dat begrijp ik. Ze weten het wel en zijn dan extra lief voor me. Dat is wat ik dan nodig heb. Lief van ze. En ja, verstandelijk gezien weet ik het ook wel..
Alle familiecontacten zijn verbroken. Mijn moeder is overleden. Alleen met de zus van mijn moeder had ik nog contact. Ik probeer het contact met haar ook te verbreken, maar ze accepteert het niet. Zij bepaalt steeds wanneer en hoe vaak we contact hebben. Als ik eens wat langer niet van me laat horen zegt ze: ‘Ik denk je bent dood’ of ‘ik maak me zo gruwelijk ongerust’, met boosheid in haar stem. Ik zeg haar bijna bevend van de schrik dat ze ook gerust zelf mag bellen, iets wat al heel wat is voor mij om te zeggen. Ik merk dat ze daar boos om wordt. Dat vindt ze maar brutaal van mij.
Ze vertelt me dat ik zoveel heb meegemaakt en dat ze dat zo erg voor me vindt, dat ze mijn zus ‘wel doorheeft’ maar stuurt kaartjes naar mijn zus. Dat vertelde ze me tussen neus en lippen door. Ze vond dat mijn zus dat niet echt verdiende, maar ze wilde geen ruzie maken met haar. Ze proefde mijn schrikreactie en zegt daarop mooi verpakt hoe leuk en lief haar andere nichtjes en neven voor haar zijn: zó lief, zó aardig, alsof ik daar blij mee moet zijn voor haar, maar ik proef dat ze het zegt om mij te beïnvloeden, te laten weten dat ik ook lief moet zijn voor haar. En ik maar ja zeggen tegen haar aan de telefoon en mezelf op mijn donder laten geven dat ik naar haar ‘smaak’ niet genoeg contact opneem. Ze aait me en ze slaat me. Ze heeft me in haar macht. Ik wil niet meer. Ik reageer niet meer op haar telefoontjes. Ja, nu belt ze ineens wel zelf, maar ik neem niet op. Ze schrijft me een kaart met de vraag waarom ik geen contact meer opneem. Ze schrijft het met verontwaardiging, alsof ze het echt niet begrijpt. Ik reageer niet. Ze laat anderen bellen en die anderen spreken mijn voicemail in dat tante zo ongerust is en waarom ik niets meer laat horen. Of ik alsjeblief contact op wil nemen. Ze gaan maar door en door. Ze bellen privé en onbekend. Hoe lang duurt het nog voordat het stopt?
Een verborgen narcist is deze tante. Net als pa, ma en mijn zus. Niemand herkende de mishandelingen die ik als kind en volwassene onderging. Ik wist ook niet waarom ik ‘anders’ was dan de rest van de wereld (zo voelde ik dat en nog steeds voel ik dat zo, ook al weet ik nu de oorzaak). Tot ik las over verborgen narcisme. Mijn zoektocht was voorbij. Ik was me er in een klap van bewust wat er aan de hand was.
In het interview staat: ” Deze vorm van narcisme is moeilijk te herkennen, ook doordat het in de meeste bronnen over ‘de narcist’ over de openlijke narcist gaat. De verborgen narcist lijkt, in tegenstelling tot de openlijke narcist, soms zelfs bescheiden, treedt liever niet op de voorgrond, schept nergens over op. Hij of zij kan zich heel ‘gevoelig’ voordoen”.
Ja, precies. Mijn ouders en zus zijn (lijken) bescheiden, treden niet op de voorgrond, scheppen niet op. Ze reageerden naar anderen toe heel normaal.Ik dacht steeds dat ik er niks van begreep.
Ja M, hier ook ervaren dat NPS zich in verschillende ’typen’ kan uiten. Wij zouden als ervaringsdeskundigen kunnen promoveren door het diagnostisch handboek vd psychiatrie (DSM 5) op dit onderwerp te herzien. Je vraagt je af hoelang het duurt voordat de (verborgen) narcisten in je leven je met rust laten…?! Dat doen ze (juist) niet zolang jij dat van hén verwacht. Jij moet de grens trekken, nee zeggen, contact verbreken. Duidelijk signaal afgeven, ander tel nr etc. Ik heb het ook moeten doen met veel mensen om me heen, familie, vrienden.. Mensen waarvan ik ineens doorhad dat ze passief-agressief gedrag hadden, energie vreters, manipulators, slachtofferrollen, stiekeme uitvreters! Lucht erg op! Je mist niks en bent ze niets schuldig, ook al is het familie. Sterkte.
Hoi Anne-Marie,
Het lijkt zo simpel:’je laat je toch niet manipuleren door zo’n narcistische tante’. Maar het gaat zo geleidelijk aan, zo geniepig, zo onderhuids. Anderen zeggen lachend dat tante al een dagje ouder is en ik haar met een korreltje zout moet nemen. Maar ik was het die tante overal heen bracht, die met haar meeging naar artsen, die haar altijd overal in steunde, die haar naar familieleden bracht omdat ze zo’n hekel had aan zo’n busje waar ze gebruik van kan maken. En ik woon niet eens bij haar in de buurt. Ik moet anderhalf uur rijden voor ik bij haar ben. Ik stuurde haar kadootjes met Kerst en met haar verjaardag als ik zelf niet kon komen, omdat ik het zo sneu vond dat ze zo eenzaam was, zoals ze altijd zei.
Voor je er erg in hebt zit je er middenin en kom je er haast niet meer onderuit. Tante heeft om haar heen een heel netwerk die haar steunt, die mensen hebben haar nog niet door of hebben zulk contact niet zoals ik dat met haar heb. Die mensen denken dat ik en tante het samen heel goed kunnen vinden… Dus nu gaat ze vertellen hoe ik ineens omdraai en hoe slecht ik ben. Ja, dat vind ik toch niet zo leuk natuurlijk;)
Deze tante was de lievelingszus van mijn moeder en mijn peettante. Dat maakt het allemaal nog ingewikkelder voor mij. Maar je hebt helemaal gelijk hoor Anne-Marie. Ik doe ook he-le-maal niets meer. Wel moeilijk voor mij, maar mijn partner en kinderen steunen me met de nodige humor.
Er zijn zoveel mensen die zich inzetten voor slachtoffers, maar wat wordt er veel onzin uitgekraamd. Zo zonde, zo jammer, zo erg ook. Konden we Iris maar naar voren schuiven en de rest wissen;)
Groetjes en dank voor je reactie.
M.
Iris, wat heb je dit weer helder verwoord! Wat goed dat je mensen die te maken hebben gehad met narcistische mishandeling een stem geeft en zichtbaar maakt. Hopelijk draagt ook dit artikel bij aan meer bekendheid over dit onderwerp binnen de hulpverlening. Zeer dankbaar en belangrijk werk!
Dank voor je reactie Gerard! Fijne dagen en een goede start Eric-jan
Ik ben opgegroeid in een narcistisch gezin en heb geen indentiteit, ik ben gemaakt zoals mijn moeder mij wilde hebben, alsof ik een acteur in haar film ( leven) was. nu anderhalf jaar geleden gebroken en de laatste woorden van mijn zus waren, je bent een niets, een niemand en je zult ook nooit iemand worden en dat was het begin van de lastercampagne die tot heden nog speelt.
ik word overal door haar flying monkey is de gaten gehouden en weet tot in detail hoe mijn leven eruit ziet, wanneer mijn gordijnen open of dicht zijn, beangstigend dit. ik ben op 19 jarige leeftijd gaan samen wonen, deels omdat ik thuis weg moest maar wat ik hier lees is mij overkomen , de mishandeling ging door met meer geweld.
ik heb waarschijnlijk hersenbeschadiging overgehouden van langdurig onder stress, spanning en angst te staan want ook ik ben doodsbang voor mijn zus die een verschrikkelijk hekel aan mij heeft , doordat mijn moeder aan divided and conquer deed. bij mij was mijn zus geweldig, als er iets was moest iedereen paraat staan en de echte ” nu invalide” moest niet zeuren, bij mijn zus vertelde ze dat ik haar respectloos behandelde, lui en egoïstisch was, wat geloofd werd en er nooit een zussenband is geweest wat natuurlijk aan mij lag, want mijn zus was altijd zo lief voor me ( als het niet op haar manier ging sloeg ze mij of mijn vader in elkaar).
maar het ergste is dat ze ervan genoot ons te zien worstelen op verjaardagen waar we elkaar probeerde te ontlopen, nu tijdens de lastercampagne trekt mijn zus niks in twijfel en gelooft alles en doet net zo hard mee en mijn dierbare nichtjes zijn net leugens van mij weggehaald onder het mom ze zelf geen contact meer wilde terwijl we gek op elkaar waren en altijd was het, ‘komt sas ook, gaat Saskia ook mee’, ook vrienden heeft ze afgenomen met walgelijk leugens en wat pijn doet is dat niemand mij geloofd, niemand naar mijn kant van het verhaal heeft gevraagd, een voor een vertrokken ze totdat ik van niemand meer iets hoorde.
snap nog steeds niet dat er niemand iets aan mij heeft gevraagd wat er aan de hand was, ze verdwenen gewoon nu ze flying monkeys heeft, heeft ze veel schade aangericht, een brief net zulke erge dingen erin op Facebook geplaatst met verschillende namen want zelf blijft ze uit beeld, ze heeft karaktermoord gepleegd en heb daar haatmail en bedreigingen voor gehad maar je staat machteloos.
nu is treiteren weer begonnen, ik zou naar een andere energie leverancier gaan, werd gebeld wanneer ze konden komen voor de traprenovatie enz enz mailbox loopt over van spam en weet nu net een covert narcist te maken te hebben en geloof ik er niet meer in ooit een gewoon leven te hebben. wat ik graag ervaren had , hoe het is om normaal te zijn, zoals anderen, een eigen indentiteit te hebben en vrienden, maar ze gaat niet stoppen het word erger naarmate ze ouder word en stopt als ik kapot of dood ben. dat doet een covert of emotionele narcist, ik heb net alle beschadigingen en het type narcist levenslang en zit ik thuis met de gordijnen dicht omdat een flying monkey recht tegenover mij woont.
Mooi artikel, waarin echt helder staat waar je als slachtoffer mee te maken krijgt, hoe je het herkent. En dat hulpverleners het ook gaan zien.
Zo helder geschreven
Dank je wel Iris
Altijd jezelf verdedigen
Nog steeds
Vandaag opnieuw
Over de psychopaat, al is die
Gelukkig overleden
Ik overleefde en ook daardoor
Diep als zombie in de psychiatrie gezeten
Nu jaren daarvan weg, ook jaren pillenvrij
Moord kwam er bij
Zoon vermoord
Weggepest door jehova’s
Woon antikraak tussen de dozen
Jasje muur
Nu met gemeente
Een jurist in gesprek
Jaren loop ik, overleef
Erkening niets
Zoon nog geen dader
Zoveel kapot.
Sta op en sta op
Hoop dat nu
Echt goede wending komt.
Als ik had geweten.
Voel me echt klokkeluider
Gegijzeld
Betonnen muren kastje muur
Sloopt je
Keer op keer
Steeds weer
Verdedigen en verdedigen
Bizare onwetende
Hulpverleners
Maar ook hun macht
Systeem dat daar zo
Samen in is ..
Ze overtreden zoveel Wetten
Maken meer kapot
Ook nog daarin
Voelt je soms de dader
Eigen schuld dikke bult
Drang, overlevings drang
Is groot …
Dank je Iris
Je mooie en duidelijke woorden en verwoorden
Bedankt Iris! Heb het artikel al meerdere keren gelezen. Ik heb zelf ook helaas dingen overgenomen van mijn moeder, om wie ik de ene dag ontzettend veel verdriet heb, omdat zij met haar narcisme in mijn ogen het grootste slachtoffer is in de familie. Tegelijkertijd ben ik zo, zo boos op haar. Om hoe ze me soms subtiel en soms minder subtiel vanuit het niets zo denigrerend toespreekt. Hoe ze er duidelijk een ontzettende hekel heeft aan als ik en m’n vader eens een keer wel een leuk moment hebben. Hoe ze vleit, en de aanvaller en redder in 1 persoon is naar mij toe. Het ene moment trapt ze me de grond in (en noemt dat prikkelen, en dat dat haar taak is als moeder) en het volgende hemelt ze me dan toch weer op, of stuurt ze me een artikel waardoor ik me gesteund voel (of, zou moeten voelen).
Zonder informatie over deze dingen…. ik weet niet hoe ik het dan gekund had. Ben er zo dankbaar voor en ook dat het niet alleen in de VS bijv. bekend is, maar ook hier steeds wat bekender wordt.
Ik werk iedere dag aan de dingen die ik herken van haar in mezelf, en ben daar erg trots op. ‘Niemand’ in de familie begrijpt het denk ik echt, al weet ik dat natuurlijk niet zeker, maar zo lever ik ongezien en onbegrepen een bijdrage aan het omzetten van toxiciteit naar goede energie.
Ik weet precies wat er bedoeld wordt ” zoals helaas vele anderen ” .
Mijn beide ouders waren/zijn psychopaten , mijn vader een Narcistische psychopaat en mijn moeder een macht wellustige psychopaat ” machtswellustelingen zijn eigenlijk alle psychopaten, door de tekortkoming van macht over hun eigen psyche , compenseren ze het dit door macht proberen te houden over de situatie en een anders psyche “waardoor ze weer energie van een ander te kunnen aftappen, iets wat ze zelf niet bezitten.
Mijn ouders waren 17 en 18 toen ze mij verwekte, ” twee kinderen die een kind te wereld brengen ”
Dit om onder de mishandelingen van hun ouders vandaan te komen zodat ze ” met toestemming van de koningin ” konden trouwen en op zich zelf konden wonen.
Twee psychopaten, de ene probeert de ander onder controle te houden terwijl de ander denkt dat hij god almachtig is door zijn arrogantie van grandioosheid.
Hoelang denk je dat dat goed gaat ?!
Mijn vader ” zelf in een kindertehuis gezeten hebbend ” dacht hij weet je wat nu ik zoveel ervaring heb, en grandiositeit over me zelf denk te hebben, kan ik wel psychiater worden, want wie is er nou beter dan IK om dit mensen duidelijk te maken ” dan heb ik de over macht ” om iedereen te kunnen versieren en laten doen wat ik wil .
Hij moest met zijn studie voor psycholoog eerst in een kindertehuis werken ” Waar zoals hij ” uit ervaring wist ” gewillige jongetjes en meisjes zijn , en hij onder Mijn moeders psychopathie vandaan kan komen ” voor een psychopaat is het ook ALTIJD een anders schuld ”
Hij was er dus NOOIT voor mij wat verwaarlozing van mij was.
dat hij daar jongens en meisjes heeft misbruikt heb ik bevestigt gekregen van de jongens en meisjes uit dat tehuis !!!
Hij was dus nooit thuis, en als hij thuis kwam van werk was hij te moe om enige aandacht aan mij te besteden, wat verwaarlozing was !
je kan het je indenken dat ze na tijd gingen scheiden .
Mijn vader verhuisde naar Duitsland en ik bleef met mijn macht wellustige moeder achter.
Niet allen mijn vader maar ook mijn moeder wat een pedofiel wat ze na het verdwijnen van mijn vader op mij uitoefende ” ik was toen acht, buiten dat had mijn moeder al twee moord pogingen op mij gewaagt door mij op 5 jarige leeftijd in het kinderbadje te verzuipen.
Waar het op neer komt is dat ik er ALLEEN gemaakt werd om hen een kans te geven om onder hun domme psychopathische ouders vandaan te kunnen hallen, waarna ik niet meer belangrijk was.
Mijn vader had nu deze periode achter zich gesloten ” waaronder ook ik viel ” wat betekend dat ik GEEN enkel contact met hem had.
Mijn moeder ” pedofiel zoals ze is ” vond het een goed idee om mij voor haar genotdoeleinde te gebruiken, en niet alleen dat, Mijn moeder wilde een lening van mijn opa voor een nieuwe auto, de afspraak tussen hen was ” als ik { opa } je zoon mag verkrachten “al is het maar in zijn mond dan geef ik je de lening voor de auto “. Zo gezegd zo gedaan.
Naderhand werd ik ook door mijn ome verkracht en door mijn oma die zei ” Ik heb van je moeder gehoord dat je lekker kan likken zou mij eens willen l. ” want ik geef je zoveel speelgoed dat daar wel wat tegenover mag staan ”
De keer daarop toeN mijn moeder benevelde te doe wat zei me zei ” omdat ik haar kind en ik ALLEEN haar moest gehoorzamen !!!!
Dit zijn alleen de hoofdgebeurtenissen , ik ging in werkelijkheid de hele familie rond.
waar het in dit verhaal op neer komt is dat ik me zelf totaal ben kwijt geraakt.
Het Ggz” heeft GEEN ENKELE HULP Heeft geboden ” mede door de excuses , je hebt ZOVEEL trauma’s waar ” ik ” je niet bij kan helpen !!
Mijn verhaal was heel in het kort, waar het op neer komt is dat ik mijn echte persoonlijkheid was kwijt geraakt , iedereen buiten dit verhaal om. mijn leven voor gek te verklaarde laat staan wat met mij te doen wilde hebben, ik totaal allen ben komen te staan.
het heeft mij 38 jaar met veel onderzoek gekost om mij eigen ik, mijn ziel terug te kunnen vinden, Het is wel mogelijk om je ziel terug te vinden, het is wel een lijdensweg , houd daar rekening mee, aan de andere hand wat heb je te verliezen !!!!
dit wat ik nu weet is nog maar het begin
Wat afgrijselijk dat ze je hebben aangedaan. Ik ben zelf ook slachtoffer van misbruik door mijn vader. Mijn moeder wist dit maar omwille van het geloof werd alles in de doofpot gepropt.
Iris Koops is in staat om slachtoffers en overlevers van deze vorm van (vaak) verborgen en zeer complexe vorm van geweld een stem te geven. Een stem die de overlever/het slachtoffer kwijt is vanwege het verdwenen zijn van het zelf en het isolement waarin hij/zij terecht is gekomen. Ik ben dankbaar voor haar moed en dat zij deze stem vorm heeft gegeven via haar 2 boeken. Nu via dit fantastisch verhelderende en zinvolle artikel, dat massaal verspreid mag gaan worden. Ik hoop en vermoed dat er velen mee bereikt gaan worden. Ik wens een ieder die zich herkent in dit artikel stap voor stap de moed en kracht om uit de uiterlijke en innerlijke gevangenss/verstriktheid te kunnen en gaan stappen!