Door Tako Engelfriet
Vaak vraag ik me af hoe vaak narcistische mishandeling voorkomt. Als we dat weten, kunnen we misschien een grotere vuist maken richting beslissers en professionals. Het is echter nog nauwelijks bekend hoe vaak huiselijk geweld überhaupt voorkomt. En al helemaal niet hoe vaak emotioneel of psychisch geweld voorkomt. Laat staan narcistische mishandeling. Uit een recente wetenschappelijke studie blijkt dat fysiek en seksueel geweld nog wel enigszins in kaart te brengen is, maar emotionele mishandeling nauwelijks. Gelukkig geven de onderzoekers dit ruiterlijk toe. En doen ze aanbevelingen om dit beter te onderzoeken.
Een schrale troost wellicht want uit een ander onderzoek blijkt dat narcisten flink veel schade kunnen veroorzaken, iets dat ons niet verbaast natuurlijk. Uit dit onderzoek onder 14.000 mensen (!) blijkt dat narcisten minder te vertrouwen zijn dan normale mensen, minder loyaal zijn en minder vaak spijt hebben. Op een maximale score van 100 ‘scoren’ narcisten gemiddeld 30 punten meer dan gezonde mensen op deze eigenschappen. Maar waar het echt extreem wordt is bij hoe vijandig, manipulatief, bedrieglijk en wraakgevoelig ze zijn. Gezonde mensen liegen en bedriegen niet zoveel. Ze hebben weinig leedvermaak en zijn maar soms wraakzuchtig of antagonistisch. Gezonde mensen scoren rond de 10 punten hierop. Narcisten echter scoren gemiddeld ruim 60 punten per eigenschap, gemiddeld 50 punten meer.
De conclusie van het onderzoek is dan ook dat mensen met veel narcistische trekken bijzonder destructieve mensen zijn. Hoewel elke narcist natuurlijk ook een individu is, ze verschillen soms enorm van elkaar, wijken ze nauwelijks van elkaar af qua deze eigenschappen. En laten dat nu juist de eigenschappen zijn die echt forse schade kunnen aanrichten bij hun partners, kinderen, collega’s of andere mogelijke slachtoffers.
Vandaar natuurlijk dat we onze boeken, website, workshops en netwerk van therapeuten en psychologen aanbieden aan slachtoffers: het is broodnodig. Maar we willen we ook professionals bereiken. Die trainen we in het herkennen van narcistische mishandeling en trauma. Afgelopen weken hebben we bijvoorbeeld mediators getraind en een club jeugdprofessionals, waaronder een jeugdteam van een middelgrote gemeente. Ook zijn we morgen aanwezig met een informatiestand bij een interessante bijeenkomst van Celevt over schuld en schaamte bij trauma. En zijn we een LinkedIn pagina gestart van het Verdwenen Zelf voor professionals. Kleine stappen misschien maar is er steeds meer belangstelling voor de impact van narcistische mishandeling, en hoop doet leven.
23 reacties op “Wat zit er achter het masker van een narcist?”
Inderdaad, de schade is enorm en ik ben heel blij dat ik na ruim 40 jaar “het verdwenen zelf” ben tegengekomen. (40 jaar religieuze sekte met narcistische leider/”pleegvader”, hier al een aantal jaren uit maar zoekende naar herstel)
herkenning en inzicht over wat mij en mijn gezin is aangedaan. Nu de juiste weg vinden naar heling, de reguliere GGZ faalt volledig. Mijn vraag; wanneer zijn er workshops in het noorden van het land?
Mvg Petra
Beste Petra,
6 juli zal er een basisworkshop plaats vinden in Schoonloo (Drenthe). Deze wordt dit weekend aan de planning toegevoegd en dan kun je je ook inschrijven.
Verdiepingsdagen worden altijd in het midden van het land aangeboden.
Hartelijke groet,
Iris
Dank je wel Iris voor de informatie. Hartelijke groet terug, Petra
Gemeentes en jeugdzorg moeten dringend getraind worden om signalen te herkennen, de ‘normale ‘ ouder serieus te nemen en kinderen niet nog meer te beschadigen. Het is zeer desastreus wat er nu jeugdhulpverlening gebeurt…
Helemaal mee eens!! Maar de jeugdhulpverlening zal niet echt op deze informatie zitten te wachten. Ze hanteren zelf helaas ook narcistischeen werkwijze 🙁
Allemaal eens!
De hulpverlening blijft zo ver achter, gemeente, politie enz. Het is vrij ernstig gesteld met de hulpverlening, waarbij je ook van het kastje naar de muur wordt gestuurd in het land van maatschappelijk werk, Veilig Thuis en andere instanties. Ook wat betreft jong volwassene laat het te wensen over. En nu als ervaringsdeskundige vanuit mezelf een ander moet gaan vertellen hoe het zit, want men weet het zelf niet. ID-fraude met een zaak werd zelfs gezegd door politie het mocht in gemeenschap van goederen. Het laat op elke vlak te wensen over.
Dat is inderdaad waarom we professionals trainen en juist die in de jeugdhulp. Genoeg te doen nog maar we zien nu wel mondjesmaat steeds meer interesse.
Geloof maar dat de cijfers veel hoger zijn.
Ook ik werd gedurende langere tijd fysiek mishandeld.En daarmee ook emotioneel mishandeld.Heb nooit aangifte gedaan.Uit schaamte.Zelfs niet naar de huisarts geweest of een familielid ingelicht….
Uit schaamte.
Vijfentwintig jaar later heb ik hiervoor EMDR behandelingen gehad.
Fijn dat er steeds meer mensen opstaan tegen psychopathisch/narcistisch misbruik!
Ook Storms is al jaren bezig dit bij professionals op de kaart te zetten en geeft diverse trainingen. AMBA is een stichting die zich vooral richt op het kind in de knel bij vechtscheidingen waarbij zeer vaak sprake is van psychopathie van een van de ouders!
Naar mijn mening is het best een handicap dat de stoornissen ook in de DSM bijbel nauwelijks of niet aan bod komen door het gebruik van verschillende ‘namen’. (Zwaar narcistische pers.h. stoornis, anti sociale pers.h. stoornis, psychopathische stoornis etc. En deze komen niet zelden in comorbiditeit voor met stoornissen als Borderline, Asperger, Bipolaire stoornissen etc. Dat alles maakt het zeer complex en zo moeilijk te herkennen!)
Ik ben zelf van mening dat er veel meer bekendheid moet komen door ook slachtoffers zélf!
Wij worden niet voor niets slachtoffer van deze mensen doordat we niet voldoende ‘ZelfBewust’ waren en vaak nog zijn! Begin ook bij de jongeren..op scholen, sportclubs e.d. met de bewustwording van jonge mensen. Ouderencursussen hoe zich te verweren tegen bv kinderen of andere familieleden.
Ik heb zelf inmiddels vrij goed in de gaten hoe ze te herkennen…en afgelopen maanden, na een jaar zaken ‘in kaart’ brengen, een vriendin sinds 25 jaar (zij zelf nb hoogopgeleid hulpverleenster!) ‘ontmaskert’ als psychopaat…
Sluipend vernielde ze haar dochter en kleinkind, misbruikte ze mensen en werd hoteldebotel ineens weer ‘verliefd’ op een oude kennis uit haar jeugd… met veel geld nu!.. Ze is hem halsoverkop getrouwd…4e echtgenoot
Professionals als politie en huisarts hebben gewoon geen tijd de materie echt goed tot zich te nemen, laat staan deze mensen ’te screenen’, laat staan dat ze de kennis hebben! ze te herkennen.
Steeds meer mensen worden aangemeld bij de GGD, die op hun beurt zelf alleen nog maar aan klachtafhandeling toekomen.
De nieuwe privacy wet van 25 mei 2018 j.l. is een monster wat steeds meer bureaucratie opwerpt, ook voor dit soort instanties. Iedereen kan zijn buurman aanmelden bij een GGD als ‘mogelijk zichzelf verwaarlozend’…maar het gebeurt wel degelijk ook uit pesterij!
Veel werk aan de winkel!
Toen ik 6 jaar geleden na 30 jaar op stel en sprong mijn ex verliet om mezelf te redden van een wisse dood (die zeker was gekomen als het langer had geduurd) en ik zwaar depressief bij de GGZ terecht kwam, waar ik een prima psycholoog tegen kwam, die dit herkende werd ik zonder enige scrupules overgeplaatst naar de psychologen van de GGZ die de 60 plussers onder hun hoede hadden. Dat hielp niet echt. Het enige wat mij is bijgebleven is de opmerking, ik zie voor mij een sterke vrouw. Tja, dat wist ik ook wel na mijn sprong in het diepe.
Het boek van Iris en een aantal gesprekken met haar hebben geholpen.
Je kunt het best geholpen worden door iemand, die het kent en herkent.
Je hebt er niets aan als iemand gaat zeggen, dat het ook wel eens aan jou had kunnen liggen. Je had hem beter aan moeten pakken, hoor je dan. Ergens ver weg in mijn bestanden zit nog een opname, waarin ex aangeeft wat hem allemaal zo dwars zat. Ik bewaar het wel en heel soms luister ik ernaar. Zoveel rust ervaar ik nu. Ik kan het iedereen aanraden, die sprong te maken.
Het is ook zo’n moeilijk onderwerp. Het is nauwelijks te geloven, laat staan te begrijpen. Zelfs niet door een slachtoffer. Als slachtoffer sta je bijna altijd helemaal alleen. Je bent al een lange eenzame weg gegaan voordat je zelf weet wat je is overkomen, in welke situatie je zit. In die tijd heb je meestal al confrontaties gehad met je narcist en die heeft geprobeerd je te beïnvloeden zodat je aan jezelf twijfelt, aan je beoordelingsvermogen over de confrontatie. Je polst voorzichtig links en rechts, maar je vindt geen herkenning of erkenning. Onmogelijk om de situatie goed uit te leggen aan iemand die niet weet wat narcisme doet, hoe narcistische mishandeling eruit ziet, hoe het werkt.
Je wordt niet geloofd en het misbruik / de narcist wordt niet gezien. De narcist heeft zoveel omstanders die hij of zij naar zijn/haar hand heeft weten te zetten, jij staat loodrecht tegenover de ‘rest’, zodat je er als slachtoffer alleen voor staat. Het valt niet zomaar even te vertellen wat je is overkomen. Enerzijds niet omdat het niet uit te leggen is, zó complex, zo stiekem, zo onderhuids, zo manipulatief en zo gehaaid als een narcist overtuigd van zichzelf leeft en anderzijds omdat je het niet aan kunt wijzen: geen blauwe plekken te zien.
Ik heb heel veel geluk dat ik na 50 jaar geheel onverwachts bij het.verdwenenzelf.nl terecht kwam, surfend over het internet op zoek naar ‘een situatie of iets’ waarin ik mezelf kon herkennen.
Ja, ik voel me gezegend, want ik zie narcisme dagelijks om me heen met veel onwetenden daar weer omheen.
Je kunt je afvragen waarom er in ons systeem zoveel narcisten rondlopen. Worden we niet allemaal gigantisch gekrenkt onder het mom van meedoen met de maatschappij, onder geen beding en wordt die maatschappij uiteindelijk niet geleidt door mensen met veel macht, die dat koste wat kost willen behouden en hun ultieme macht over de massa uitoefenen en daarvoor de massa elke dag weer gigantisch indoctrineren over wie of wat ze moeten zijn en hoe het hoort en wij geven dat weer door aan elkaar en aan onze kinderen. De indoctrinatie is zo groot dat je het niet direct kunt benoemen wat er nou aan schort. Maar in dit systeem wordt in kleine of grote mate je ziel ontnomen en dat wreekt zich natuurlijk.. en hoe vernuftig is het om jezelf, alsnog weer groot te maken, maar dan op zo’n manier zodat je nooit gepakt wordt, daar waak je wel voor om niet, nog eens, gepakt te worden. Jij bent te allen tijde de baas, omdat je van kind naar volwassen keer op keer weer klein gemaakt werd is dit de ultieme revange en een poging om alsnog te ZIJN. Het heeft met ons, uiteindelijk, liefdeloze systeem te maken, uitgezet door een handjevol mensen die geen zak om ons geven, maar alleen maar om hun eigen, verslaving aan, macht.
De nadruk ook in het boek, wordt vooral gelegd bij mannen. Echter denk ik dat vrouwen veel machtiger zijn in dit geheel omdat ze een zorgende positie hebben, hadden in het gezin. zo wist mijn moeder ons allemaal te misleiden dat mijn vader de klootzak was, aangezien ik op mijn vader lijk ben ik dat gaan geloven. Nu weet ik dat ik verkeerd geprogrammeerd ben.nu kan ik de werkelijkheid kan zien, door het boek, het verdwenen zelf en daarmee kan ik het veranderen. Ik heb kunnen overleven omdat ik een zelf heb, een vechter ben. Maar ik ben ook diep gegaan omdat ik in hun geprojecteerde angsten geloofd heb.
Beste anoniem,
Zeker zijn er ook (veel) vrouwelijke narcisten, vaak meer het verborgen type en zij richten vaak ook veel schade aan (soms inderdaad meer omdat het geniepiger is).
In het eerste boek worden voorbeelden gegeven van vrouwelijke narcisten. In mijn tweede boek ga ik hier nog uitgebreider op in, bijvoorbeeld door in de inleiding al aan te geven dat ik moeite heb met de stigmatisering rond de ‘mannelijke dader’. Daarnaast behandel ik ‘verborgen narcisme’ (ook het zorgende type) in dit boek, en door het hele boek heen staan talloze ervaringservalen, ook regelmatig over een vrouwelijke dader.
Hartelijke groet,
Iris
Stuk voor stuk allemaal hele sterke vrouwen ontmoet, tijdens de workshop van het Verdwenen Zelf. Waarvan de meesten – en daar rekende ik mijzelf ook toe – dachten dat ze dat juist niet waren! Dat was een enorme eye opener voor me. Door bewust en opnieuw contact te maken met mijzelf.. lichaam en geest – wat overigens ook jaren heeft geduurd – voelde ik mijn lichaam ook weer en kon ik ook weer voelen wat wel/niet goed voor mij was. Steeds meer lichaamsbewustzijn kreeg en waarbij yoga mij persoonlijk enorm geholpen heeft. Yoga is niet zweverig en ik ben dat ook niet.. Prijs mijzelf gelukkig, dat ik uit deze situatie mijn kracht heb hervonden en mede dankzij yoga. Ik geef nu zelf les en zonder zweverig te zijn geef ik de holistische benadering ook door.. Juist als je met narcisme te maken hebt zit je heel veel in je hoofd! Je bent alleen maar met de ander bezig en niet met jezelf. Hoe kan het dat enz enz. Yoga is complementair en aanvullend en steeds meer onderzoeken wijzen uit, dat je erdoor uit je hoofd komt.. en ruimte maakt. Mijn slogan is dus ook; Maak je hoofd leeg en laadt je lichaam en geest weer op. Maar dat hoeft ook niet per se yoga te zijn denk ik… dat kan ook iets anders zijn..
Het is bizar dat de jeugdhulpverlening de schade alleen maar groter maakt! 3 jaar geleden heb ik op het punt gestaan om een einde te maken aan mijn leven, kapot gemaakt door mijn narcistische ex. Uiteindelijk ben ik weer opgestaan, goede hulp gehad van het ggz en nu nog steeds van een psycholoog van het verdwenen zelf. Voelde me ook weer sterk, ben begonnen mijn leven weer op te bouwen. Veel verdriet om alles wat ik heb moeten achter laten, vrienden die me lieten vallen, mijn kinderen die niet meer weten wat ze moeten geloven. Heb bij allerlei instanties om hulp gesmeekt voor mijn puber dochter die bij haar vader was blijven wonen. Maar waaraan ik zag dat het niet goed ging. Maar ze lachen je alleen maar uit, “daar heb je weer zo’n vrouw”.
Uiteindelijk is ze 4 weken geleden bij haar vader uit huis gehaald omdat ze suïcidaal was. En dan zou je denken dat ze wel bij mij mocht komen wonen of dat er een jeugdhulpverlener wakker wordt dat ik hiervoor gewaarschuwd heb. Niets is minder waar! Mijn dochter heeft nu zelf aangegeven dat ze bij mij wil wonen, maar dat mag niet!! Er komt een gezinsvoogd en een onderzoek van de raad van kinderbescherming, inquisitie waar je voor wordt gezet. Niets deugt er van je. Weer 3 kinderen en een vrouw vernietigd door een narcist. Ik haat Nederland. Dit is geen leven zo.
Het zou zeker enorm schelen wanneer instanties hier ook voor opgeleid zouden worden! Dat ze zien wat een narcist kapot maakt, hoe hij/zij de kinderen de vernieling in helpen.
Inmiddels ruim 10 jaar weg bij mijn ex partner, al 4 jaar jeugdzorg, onder toezichtstelling, omdat ex in het bijzijn van ons kind geweld heeft gepleegd, mij bedreigd heeft met de dood. En wat doet jeugdzorg.. niets! Ze maken het alleen nog erger. Want ze kunnen niets doen tegen een narcist..
onbegrijpelijk vind ik het.
Ons kind heeft ook gezegd dat hij zo niet meer wil leven (nadat ex had gezegd dat hij wel eens uit huis geplaatst kon worden wanneer zijn moeder zo door bleef gaan met ruzie maken)
En ook al aangegeven dat hij veel dingen irritant vind.. nog doet jeugdzorg niets. Nee, we moeten samen aan tafel gaan zitten en zorgouder zijn..
Ik vrees voor mijn leven wanneer ik samen met hem in één ruimte moet zijn.
Bewijzen te over, politie rapporten, mails, gesprekken die opgenomen zijn.. en nog ben ik die moeilijke ouder… onbegrijpelijk!
Leuk, al die onderzoeken naar kenmerken van narcisme en de schade die plegers aanrichten op personen in hun omgeving. Het ‘leuk’ is ironisch bedoeld, want ik word nogal kriegel van al die rapporten en onderzoeksresultaten. Het blog van 14 januari over aandacht voor psychische mishandeling en trauma ging er ook over. Dus nu een reactie op al dat ‘ge-onderzoek’ (en dus geheel niet op de blogs van Tako op zich). Dat onderzoekers, beleidsmakers en professionals steeds meer psychische mishandeling en trauma als belangrijk zien, blijkt idd uit geld dat ter beschikking komt aan organisaties om onderzoek te doen. Verwey-Jonker instituut, Movisie, Universiteit Leiden, Veilig Thuis organisaties, lokale Jeugdteams en andere regionale intiatieven. Dat lijkt belangrijk en helpend, maar is het dat ook?
Eerlijk gezegd vertellen de resultaten zelden iets dat de meeste, zo niet alle ervaringsdeskundigen al niet al lang weten. Eigenschappen als (relatief) onbetrouwbaar, onloyaal, geen schuldbesef, vijandig, manipulatief, leugenachtig, wraakgierig. Hoe vat je die eigenschappen ook alweer samen in 1 begrip? Narcistisch toch? De beschrijving van wat narcisme is, ís toch deze combinatie van destructieve eigenschappen? Dus hoezo, conclusie van het onderzoek dat narcisme destructief is? Eerder een onderzoek naar de bekende weg, een open deur; oftewel onderzoek naar de ‘rondheid’ van een cirkel. Voor wie zijn die conclusies bedoeld, wie heeft der wat aan? Misschien dat hulpveleners nu eindelijk gaan geloven dat waar is wat slachtoffers vertellen, omDAT het uit onderzoeken blijkt?
Goed nieuws? Zeker, maar wat mij betreft echt niet alleen maar. Want: landen die onderzoeksresultaten echt voldoende bij hulpverleners in de praktijk, of blijft het bij de een papieren / digitale publicatie als output van een gesubsidieerd project? Missio accomplished, óp naar een vervolgproject. En ook: wat maakt -sinds de decentralisering van de jeugdzorg- dat zoveel organisaties zich ineens storten op dit onderwerp dat al ruim 20 jaar veel aandacht krijgt van organisaties / initiatieven / campagnes? ‘Geweld achter de voordeur’, meldtraject ‘Kindspoor’, ketenpartneroverleg, Transact, AMK e.v.a. bestaan al járen. En in die tijd -toen het onderwerp nog wél nieuw was- is er veel en gedegen onderzoek gedaan, waarvan de resultaten niet achterhaald zijn, sterker nog: overeenkomen met wat nu wordt uitgevonden. Wat is er met die onderzoeken gebeurd? Is er een nieuwe generatie hulpverleners aangetreden die er geen weet van heeft?
Maar vier jaar geleden kwam er ook een ‘onderzoek toont aan’ uitslag langs, die ruim 25 jaar geleden als achterhaald werd beschouwd en nu ineens weer van stal wordt gehaald. Voorbeeld: tijdens een training van vertrouwenscontactpersonen aan een ROC beweerden trainers van Moviera: ‘huiselijk geweld en seksueel misbruik komt vooral voor in zwak sociale milieus, in gezinnen met alkohol-, drugs en andere problemen.’ Ik was stomverbaasd. 20 jaar lang had ik vrijwilligers en professionals voorgelicht, de onderzoeken van toen volgend: ‘Het komt in alle lagen v.d. bevolking voor. Al past de smoezenbak van plegers en het toedekken door omstanders zich aan aan de sociale omgeving waarin men leeft; en ook hoe de geheimhouding in zijn werk gaat is omgevingsgebonden. Daar moet je dus op letten, als je signalen wilt herkennen. Wel vormt multiproblematiek een verhoogd risico. Maar dat is een heel andere redenering.
In de groepsbijeenkomst heb ik dit in voorzichtige bewoordingen kort durven zeggen (ik had geen behoefte 2 trainers ‘weg te zetten’). Het werd stellig & beslist van tafel geveegd. Aangezien ik mij pas een aantal jaren bewust was dat ik zelf slachtoffer was van psychisch huiselijk geweld, durfde ik niet verder weerwoord te geven, bang mij zelf te ‘verraden’. Mischien ook omdat overruled worden gevolg is van
de decennialange bejegening van een narcistische ouder. Maar geschokt was ik wel over de inhoud. Ik zat er als het levende bewijs dat de stellige bewering niet klopt. Terwijl er zich in mijn netwerk nogal wat andere slachtoffers bevinden, voor wie het ook niet opgaat. Hoe blij moet een mens dan zijn met nieuw onderzoek?
Wat natuurlijk wel mooi is, dat huidige onderzoekers hun bevindingen baseren op interviews met en vragenlijsten aan ervaringsdeskundigen (hoe dat eerder ging, weet ik niet). Zoals dat hoort: niet over, maar mèt de personen die doelgroep zijn. Personen die openhartig en vrijwillig hun inzichten en ervaringen delen met de onderzoekers: welke schade zij hebben opgelopen, wat helpt om die te verlichten en omgekeerd, wat vooral níet geholpen heeft. En zo komen beleidsmakers en onderzoekers met aanbevelingen voor professionele hulpverleners aan slachtoffers van huiselijk geweld. Mijn vraag is nu: wat gebeurt daar mee? Wórdt er iets mee gedaan; en door wie? En een andere vraag: hoe gaan professionele onderzoekers zélf om met hun bevindingen? Delen zij die net zo openhartig met hun respondenten?Zoals ook dát hoort. Nog mooier: leggen zij die vóór definitieve publicatie ter inzage voor aan de geïnterviewden, om te checken of conclusies een beetje overeenkomen met wat zij bedoelen te zeggen? Veel werk ja. Maar daar al begint het serieus nemen van ervaringsdeskundigen. Dat voorkomt dat zij zichzelf alleen zien als ‘materiaal’ om een onderzoeksproject te vullen.
Goed, deze lange en kritische reactie als keerzijde van wat hopelijk ook een positieve ontwikkeling is.
Je hebt natuurlijk een punt. Er gebeurt nog veel te weinig. En dat gevoel delen we denk ik allemaal. Het gaat nog erg langzaam ondanks al het onderzoek. Wij kiezen ervoor om deel te zijn van de oplossing, en daar is nog heel veel werk te verrichten!
Gisteren heb ik nog geprobeerd aan een betrouwbaar persoon uit te leggen waarom ik geen contact meer wil , al 4 jaar, met mijn familie. En wederom stuit ik op onbegrip.
Had je niet dit of dat kunnen doen of zeggen? wordt er dan gezegd.
Ondertussen begrijp ik dat het bijna niet uit te leggen is als je het zelf niet meegemaakt hebt .
Dus deze site biedt echt troost voor ons allen die het wel ondergaan hebben.
Maar ik doe geen moeite meer om het mijn omgeving uit te leggen.
Goed dat instanties voorgelicht worden, soms wordt men zo om de tuin geleid door narcisten!! Ik heb het allemaal ondervonden, zelfs in mijn werk ben ik in het ongelijk gesteld door leidinggevende, door bedreiging van collega, meerdere malen in het geniep en de N wist van niets. Ik ben daar dan ook weg. Ik heb vervroegd pensioen aangevraagd en geniet enorm van mijn leven met gezin , kleinkinderen en ons nieuwe leven.Dankzij deze site . Vertrouwen in de mens is er nog wel, maar ik ben op m’n hoede. Laten we de hoop en moed niet verliezen en blijven geloven in ons Zelf.
Lieve groet
Mijn zoon heeft een relatie met een narcist. In het begin hebben we alles geprobeerd om haar bij ons gezin te betrekken, maar ze heeft geen behoefte aan ons. Ze heeft hem geïsoleerd van ons( zijn familie) en zijn vrienden. Hij is zeer moeilijk benaderbaar en neemt zelf nooit contact op. Hoe kan het gebeuren dat mijn zoon dit niet ziet? Zij laat hem niet los omdat hij hoogopgeleid is en haar aanzien geeft. Wat kunnen wij als ouders en zijn broer en zus doen?
Hoi Clara,
Mijn man heeft een dochter die samenwoont met een narcist. We weten het nog niet zo lang, terwijl als we nu terugkijken alles er op duidde. Ik ben zelf opgegroeid met narcistische ouders (verborgen narcisten) en ik heb een zus die narcist is, eveneens verborgen. Een jaar of 7 geleden alle contacten met ze verbroken, ook met mijn andere familieleden, omdat niemand mij gelooft uiteraard. Ik kon niet anders dan mijn eigen leven oppakken en de rest loslaten.
Tot ons grote verdriet blijkt de dochter van mijn man samen te wonen met een narcist. Zij heeft MS en heeft daar veel last van. Haar partner vindt het allemaal onzin en is het nooit eens met de behandelend arts. Hij zegt dat ze maar moet gaan sporten, af moet vallen, moet gaan werken etcetera. Onze dochter is volledig afgekeurd. Ze is pas half 20. Nu wil hij graag een kind en mag onze dochter geen medicijnen meer innemen. Haar MS is nu flink actief. Omdat ze nu een half jaartje verder zijn en nog niet zwanger krijgt onze dochter de schuld. Ze mag eigenlijk niets meer. Hij wel, hij gaat uit, drinkt veel te veel, gaat weekenden weg met vrienden, koopt vanalles en onze dochter zit thuis voor zijn hond te zorgen, want ook daar heeft hij weinig zin in en hij vindt dat ze dat gemakkelijk kan doen, komt ze ook nog eens buiten… Hij verwacht dat het eten klaarstaat als hij thuiskomt en met verjaardagen voert hij vrolijk het hoogste woord, maakt de grappen en vermaakt de gasten. Het lijkt zo gezellig… Onze dochter zorgt letterlijk met pijn en moeite voor de boodschappen, de versieringen, de bartafels (want het moet allemaal op en top worden aangekleed en zo), zorgt voor de bediening en ruimt op. Wij mogen niet helpen.
We zien haar achteruit gaan, maar mogen er niets van zeggen. Ze neemt het voor hem op. Hij krijgt alles uit haar, dus weet snel wat wij gezegd hebben en dat bevalt hem niet natuurlijk.
Contact gehad met de neuroloog, de behandelend arts, maar hij kan ook niets uiteraard. Geprobeerd uit te leggen dat uit eigen ervaring weten dat partner een narcist is, maar daar kan hij niets mee. We merken dat hij dat een emotioneel oordeel vindt van ons.
We houden nu afstand en reageren op apps van onze dochter. We houden het quasi gezellig. Oppervlakkige contactmomenten, meestal over uitjes en de hond.
We hebben zo nog contact en proberen te laten weten dat we er altijd voor haar zijn.
Hoe het met haar gaat? We vragen het zo nu en dan en dan is het antwoord altijd ‘goed’ of ‘ik heb pijn’. Veel verder dan dit komen we niet. Moeilijk uit te leggen, maar we staan met onze ruggen tegen de muur en kunnen niets. Contact proberen te houden met haar, dan maar over koetjes en kalfjes, dat doen we. We merken soms wel aan haar dat ze echt wel ziet dat het niet helemaal klopt. Dat geeft ons hoop. Maar als ik zie dat ik zelf 50 jaar ben geworden voordat ik het zelf doorhad, terwijl ik ook wel zag dat het niet klopte, geeft dat veel verdriet.
W