Dit is het tweede deel van een gastcolumn van Jan. Het eerste deel hebben we eerder gepubliceerd
Dankzij een advies van haar therapeut, een van de vele hulptroepen die, laat ik haar Roos noemen, Roos om zich heen moest verzamelen om aan een door narcisten gedomineerd leven te ontsnappen, met mijn huidige partner in contact gekomen.
Haar therapeut maakte zich ernstig zorgen om haar sociale situatie en had tegen Roos gezegd: ”Je kunt wel eten en drinken om in leven te blijven, maar je hebt ook verbinding nodig, contact met ‘gezonde mensen’ om in leven te blijven.” Haar ex had namelijk zowat haar heel vriendenkring tegen Roos opgezet. Dit is iets waar ik nu van begrijp dat dat veel vaker voorkomt.
Hij was één voor één al haar vrienden en vriendinnen afgegaan en had ze weten te overtuigen dat Roos in de war was, dat ze in een soort midlife crisis zat, maar dat er verder niks aan de hand was en dat ze snel wel weer bij hem terug zou keren en weer naar huis zou komen.
Hij ging zelfs zo ver dat hij via haar kinderen controleerde met wie Roos contact had om vervolgens zelf daar langs te gaan met zijn verhaal. En het erge is, veel van haar vrienden geloofden hem. Dat maakte Roos erg onzeker wie ze nog kon vertrouwen met als gevolg dat ze elk contact met vrienden ging vermijden en in een sociaal isolement geraakte.
Ik had Roos voor ons contact één keer eerder ontmoet, in een professionele setting. Ze had toen wel indruk op mij gemaakt. Maar er was toen geen reden om elkaar op te zoeken en nader te leren kennen. Pas na de aanmoediging van haar therapeut om contact te zoeken met ‘gezonde mensen die niet bekend zijn bij je ex’, kwam ik – ruim een jaar later – weer in beeld.
Doordat ik langdurig in het buitenland verbleef hadden we in het begin alleen contact per e-mail en duurde het even voordat Roos en ik elkaar persoonlijk ontmoetten, maar toe dat eenmaal gebeurde klikte het meteen.
Achteraf bezien was het feit dat ik in het buitenland verbleef heel goed voor het herstelproces van Roos. In die tijd klom ze met behulp van haar hulptroepen maar vooral ook op eigen kracht uit een diep dal. Ze deed dat ook door zelf in beweging te komen en dingen te ondernemen, zoals een creatieve reis naar Valencia en andere uitstapjes te maken. Zo kon ze voetje voor voetje haar autonomie en onafhankelijkheid terug winnen. Ook maakte ze enthousiast gebruik van mijn uitnodiging om in mijn afwezigheid alvast kennis te maken met enkele van mijn beste vrienden.
Toch viel me aan het gedrag van Roos op dat ze, zelfs nu nog, erg onzeker is, een negatief zelfbeeld had en – zeker in het begin – erg weinig vertrouwen in andere mensen heeft. Ze kan zich vaak moeilijk concentreren en is snel afgeleid (waarna ze niet meer weet waar ze mee bezig was). Ze durft geen ruzie te maken, bang als ze is voor de gevolgen. Ze kan zich ergens zo druk over maken, kan dingen moeilijk relativeren en trekt zich gebeurtenissen, spanningen of conflicten zo erg aan dat ze aan niets anders meer kan denken.
Soms verwacht ze dat ik kwaad op haar ben in situaties waarbij hier totaal geen aanleiding voor is. Dan weer denkt ze dat ik niet in mijn hum ben, het niet naar mijn zin heb – door haar toedoen- en dat ik elk moment in woede uit kan barsten. Dit is wat ze meemaakte met haar ex en dit zit nog in haar systeem.
Mijn eerste vrouw is lang ziek geweest en na een jarenlang gevecht aan kanker overleden. Ik denk dat ik daardoor veel geleerd heb wat mij nu helpt om als partner, niet als therapeut, met een slachtoffer van narcistisch geweld samen te leven. Het belang om geduld op te brengen, zorgzaam en aandachtig te zijn en de rust te bieden die Roos nodig heeft. Net zoals haar de ruimte te geven voor haar verhaal. Roos neemt gelukkig zelf de verantwoordelijkheid voor haar herstel.
Soms, als ze in de put zit probeer ik Roos gerust te stellen, probeer haar af te leiden, moed in te praten, op te vrolijken, of uit te leggen dat het allemaal zo’n vaart niet loopt. Soms raad ik haar aan haar zorgen als een pluisje op haar schouder te zien dat je ook weg kunt blazen. Het gaat niet altijd even gemakkelijk, zo kan het gebeuren dat we ’s avonds gezellig aan tafel zitten te eten en ik het over koetjes en kalfjes wil hebben maar dan zit haar toch iets dwars en dat ze over iets zwaars begint.
Ik besef dat Roos nog een lange weg te gaan heeft. Is dat erg? Nee, want we hebben vertrouwen in de toekomst en we hebben het goed samen.
Wat een geluk dat ze jou heeft gevonden. Ik herkende veel over wat je van haar zei, waar ze nog veel last van heeft. M’n tranen stonden in mijn ogen. Ik herkende bijna alles, negatief zelfbeeld, bang dat een ander uit z’n slof schiet. Wat een lijdensweg! Gelukkig is ‘t bij mij lang niet meer zo erg, ik ben al 20 jaar “weg” bij mijn moeder, de narcist. Gelukkig heb ik een goed leven opgebouwd. Maar de onzekerheid, de angst voor anderen, nog steeds een negatief zelfbeeld zit er wel in. Nog steeds voel ik me soms “minder” dan anderen, nee best vaak! De narcist is gelukkig wel uit mijn leven, zij kan mij niet meer kapot maken. En ik herken het nu ook wanneer iemand niet goed is. Bedankt voor het delen van je verhaal. En super dat er mensen zijn zoals jij, die anderen weer het zelfvertrouwen en stabiliteit kunnen geven wat van hun is afgepakt.
Dit is zo herkenbaar voor mij: “Soms verwacht ze dat ik kwaad op haar ben in situaties waarbij hier totaal geen aanleiding voor is. Dan weer denkt ze dat ik niet in mijn hum ben, het niet naar mijn zin heb – door haar toedoen- en dat ik elk moment in woede uit kan barsten.” Altijd onbewust scannen hoe de omgeving in elkaar zit, hoe het humeur van de mensen om mij heen is en als het kan, alvast schuld naar me toe trekken of proberen een positieve sfeer te houden. Ik denk dat met mij vele slachtoffers dit herkennen. Goed dat jij zo geduldig bent, want dat geduld is absoluut nodig
Wat een mazzelaar is Roos met jou!
Hoop dat je het echt volhoudt!
Het fundament van vertrouwen in zichzelf, is bij een slachtoffer volledig afgebroken door de narcist. Er is volgens mij niet een een stortplaats voor.
Dus ik wens jullie veel geluk en liefde toe.
Mirjam
Het raakt mij weer. Tweede verhaal van vanavond voor mij dat ik lees en hoor. Zoveel herkenning. Tranen, zoveel tranen. Mijn hart doet pijn. Steeds beter begrijp ik mijzelf, wat er is gebeurd, wat er gebeurd. Op dit moment leef ik alleen met mijn lieve katje. Moe zo moe. Ik wilde dat iemand, een vriend mij, het begreep. Het lijkt alsof ik alles ook zal moeten vertellen, opschrijven om mij tevoorschijn te laten komen en mijn plek in te nemen. Sterkte en liefs. Dank voor jullie delen 😘
Dit herken ik heel erg. Ik word ook niet begrepen. Althans wel begrepen maar iedereen denkt dat ik nu ik een einde aan de relatie heb weten te maken waar ik jaren over gedaan heb en ik na 9 jaar eindelijk de kracht had en ik nu een huisje heb. Met een kat maar geen familie, mijn moeder heeft hem maar eventjes gekend en dacht dat het de ware voor me was na verschillende agressieve relaties te hebben gehad. Ik ben ondertussen 50 en dacht nu is het genoeg. Maar de nasleep en de depressie dat snapt helemaal niemand. Iedereen zegt maar steeds ‘wat zeur je nou je bent nu toch van hem af’. Geniet van kleinkindje dat net 1 is geworden. Ja das lekker makkelijk praten, want ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn maar ik zit in een diepe depressie. Plus ik heb een plaat in mijn rug door een ongeluk en doordat ik al die jaren zo gespannen heb gelopen heb ik isschiass erbij gekregen plus reuma en ik zo ongelukkig ben omdat ik niet meer van mezelf weet te houden dat ik soms de hele dag huil. Ik ben ook zo moe moe moe en ik krijg maar geen begrip van mijn omgeving want ze denken dat ik sterk ben. Ja, was. Ben altijd een sterke optimistische leuke gezellige meid geweest. Totdat… en ik heb elke dag zoveel pijn dat ik soms de handdoek in de ring wil gooien maar dit wil ik mijn dochter niet aandoen en ik weet dat er weer betere tijden zullen komen maar nu ben ik vooral boos en voel me eenzaam. Heb me zo laten kleineren vernederen, denken dat alles aan mij ligt.
Spelletjes spelen met mijn geheugen zodat ik echt dacht dat ik het aan het verliezen was. Heb me zelfs laten opnemen omdat ik dacht dat ik gek werd. Deze man is gevaarlijk maar zijn moeder zegt dat hij altijd een hele lieve jongen is geweest vroeger en dat ze niet weet hoe hij zo geworden is. Dat is een bittere pil want zijn vader heeft hem van af zijn 2e jaar tot zijn 16e jaar systematisch geslagen. Mishandeld zo erg dat hij eetproblemen kreeg als kind en het er uitgooide. Ja dan wordt je wel zo. Maar zijn moeder heeft hier nooit echt iets aan gedaan. Ze zijn van Marokkaanse afkomst maar zijn vader is atheïst. En toen de familie erachter kwam wat die man deed is ie gevlucht en nooit meer terug gekomen. Hij is nu 18 jaar zoek. Ik vind dat zijn moeder net zo verantwoordelijk is. Maar kom niet aan zoontje lief. Ondertussen heeft ze mij vaak met letsel gezien. En verzorgde ze, me maar wat heb je daaraan als je weet dat er toch niks veranderd. Vluchten moet je voor deze mensen.
Het leven is voor velen een tranendal.
We komen allemaal wel eens onze duivel tegen…. maar ook engelen kruisen ons pad.
En dan is het leven weer de moeite waard.
Wens jullie veel moois toe in deze wereld.
Jan, dank voor u om te blijven. Ondanks en met alles wat Roos nodig heeft.
Ik lees onvoorwaardelijke liefde (geduld, humor, zachtheid, zorgzaamheid, rust…)
En vooral jullie vertrouwen om het samen goed te hebben.
Hoopvol. Voor mij de bevestiging die ik nodig heb.
Dank u wel!
Lieve allemaal
We zijn getroffen
Het is een groot schandaal
Wat is het mooi
We blijven mooi
Al zijn de wegen zo zwaar
Paden lang
Pijn diep
Soms herstel je weer
Al is het je uiterlijk
Ook dat vervormd
Komt weer terug
Als gedrogeerde verdwijnt
Ons innerlijke
Stap voor stap
Al is de weg zo hevig en onderschat
Al zijn we veel verloren
Familie of de kinderen
Eens komt weer lach
Gevoel kracht
Lach steeds vaker
Een huppel een dansje
Hou kracht
Hoe zwaar
Blijft zwaar
Zal steeds beter gaan
Vallen en opstaan
We zijn sterk en krachtig
Power en zoveel meer
Daar kan menigeen
Van leren
We zijn
Super overlevers
Dikke knuf
Lieve groet,
Yvonne