Dit is een gastblog van Heidi
Vijf jaar lang stond ze daar in een spuuglelijke pot voor haar eigen portret. De as van mijn moeder uitstrooien was onbespreekbaar. ‘Het is mijn vrouw.’ Dat het ook onze moeder was bestond in zijn brein echt niet. Je zou kunnen denken dat we het hier hebben over een liefhebbende man die zijn vrouw mist. Niets is minder waar. Deze vrouw, zijn voeding, waagde het hem te verlaten op het einde van haar leven. Niet letterlijk, was dat maar waar, maar figuurlijk door dementie te krijgen. Hij was des duivels. En dat heeft ze geweten. Na een vreselijke nare en traumatische periode overleed ze. Nu was mijn vader helemaal ten einde raad. Het was duidelijk dat mijn moeder moest worden vervangen, hij kon niet zonder zijn voeding. De gelukkige was ik, als dochter. Gezien ons systeem geen verrassende keuze. Dit maakte het echter onmogelijk nog contact met hem te onderhouden. Het maximale wat ik kon doen was een zorgnetwerk van professionals om hem heen organiseren. Nu, na bijna vijf jaar heeft hij geheel in eigen stijl deze wereld verlaten. De laatste vloek heb ik nog live mogen meemaken. Moest het toch echt met mijn eigen ogen zien. Als ik nog illusies overhad zijn deze nu als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze man was echt niet in staat lief te hebben.
Hij was echter ook niet in staat liefde om zich heen te velen. Een dolletje met mijn broer werd met harde hand bestreden en ook de liefde tussen moeder en dochter kon rekenen op jaloerse interventies. Dit heeft voor veel verwijdering gezorgd tussen alle gezinsleden. Lees verder “Het slotakkoord “