De vorige blog van Anne-Marie over mediation heeft veel losgemaakt. Om te beginnen is het stuk door heel veel mensen gelezen, maar ook binnen de wereld van mediators is het niet onopgemerkt gebleven. Een psycholoog en mediator die ik goed ken heeft het stuk uitgeprint en meegenomen naar een regio-overleg van mediators. Hij vindt het heel belangrijk dat er meer inzicht komt in o.a. NPS, en dit stuk illustreert het probleem waar veel mediators tegen aanlopen zeer goed.
Daarnaast staat hij eind november op het landelijk congres voor mediation, waar hij tijdens een lezing ook aandacht wil vragen voor de impact van persoonlijkheidsstoornissen op mediation. Hij vertelde mij dat mediators vaak met vergelijkbare situaties als in het stuk worden geconfronteerd, en zich er vaak geen raad mee weten. Hij probeert hier nu meer bekendheid aan te geven.
Ik was erg blij dit te horen. Bewustzijn van het probleem is een deel van de oplossing. Daarom volgt hier een tweede praktijkvoorbeeld…
Iris
Mediation uit de praktijk 2, door Anne-Marie
Een echtpaar met twee dochters van 14 en 16 jaar. Op mijn vraag wie de initiatiefnemer is van de scheiding neemt de vrouw het woord. Ze vertelt bescheiden dat ze een aantal jaren geleden een verkeersongeluk heeft gehad, waardoor ze leeft met veel pijn vanwege een whiplash. De vrouw zegt dat ze zich sindsdien erg eenzaam voelt in haar huwelijk. Haar man begrijpt haar niet omdat hij een ernstige vorm van autisme heeft. Ze huilt. “Hij begrijpt niets”, zegt ze. Ze hebben besloten om uit elkaar te gaan. Ze wil liever niet, maar ze heeft geen keuze en kijkt daarbij verwijtend naar haar man. Haar man kijkt schuldbewust. Ze voegt eraan toe: “Onze oudste dochter heeft het ook met hem gehad. Hij belooft haar van alles, maar komt afspraken nooit na”.
Dan vraag ik aan de man hoe hij een en ander ziet. De man vertelt dat hij het erg vindt dat hij er niet kan zijn voor haar en dat hij wel zijn best doet, maar dat het niet snel goed is. Hij wil scheiden, hoewel hij het vreselijk vindt. Hij zegt dat hij niet autistisch is, maar dat zijn vrouw dat altijd zegt. Ze hebben inmiddels hulp van diverse instanties, waaronder Jeugdzorg. Hij heeft op verzoek van Jeugdzorg een onderzoek laten doen. Hij mankeert niets, is ook niet autistisch. Toch blijft ook Jeugdzorg hiermee schermen, omdat het woord autisme in het inmiddels dikke dossier overal staat vermeld. De vrouw lacht en zegt dat de beste man die de test heeft gedaan vast zijn dag niet had. Ze kent legio mensen met autisme en blijft bij haar standpunt. De man twijfelt of zijn vrouw misschien toch gelijk heeft.
Over zijn dochters zegt de man dat hij zijn best voor ze doet, maar dat zijn vrouw ervoor zorgt dat zijn dochter naar haar trekken. Ook zijn ouders deugen niet volgens de vrouw. De man zegt: “Zij verdraait continu afspraken en andere zaken. Onze oudste gelooft haar moeder. Ik kan daar niet tegenop, maak dan nog meer stuk. Ik laat het zo. Het kind heeft geen keus. Ze moet wel naar haar moeder luisteren wil ze een leven hebben.” De vrouw kijkt me aan met een gezicht van: ‘Hoor je wat voor een onzin hij uitkraamt?’.
De jongste dochter heeft wel een goede band met de man. Zij is niet zo beïnvloedbaar zegt de man. De vrouw zegt dat dat komt omdat zij ook autistisch is en daarom ook oogkleppen op heeft, net als haar vader.
De woning is getaxeerd en de vrouw had zichzelf vooraf rijk gerekend. Immers, de ouders van de man helpen hem bij de overname van de woning, dus er blijft volgens de vrouw genoeg over voor alimentatie. De overwaarde valt haar tegen. De taxateur deugt niet. De taxateur heeft de vrouw zelf gekozen, omdat de man geen verstand heeft van zulke zaken, aldus de vrouw.
Er volgt een strijd over wie welk bedrag krijgt. De vrouw zegt al veel te veel te hebben toegegeven. De waarheid is dat de man toegeeft. Er valt niet te bemiddelen. Zelfs een onderbouwde vermogensopstelling en –verdeling is volgens de vrouw niet juist. Niks klopt er van. Hoe meer ik onderbouwd laat zien, des te minder klopt er. Ze vertelt wie ze allemaal heeft gesproken – en dat zijn er veel – en wat zij allemaal gezegd hebben. Het komt er op neer dat de vrouw vreselijk tekort wordt gedaan. De draagkrachtberekeningen kloppen ook niet. Ik deug niet.
De vrouw zet haar oudste dochter in. “Zij wil de kinderrechter spreken”, zegt de vrouw, “omdat ze het niet eens is met de alimentatie voor haar. Ze zit op turnen en wil later een universitaire opleiding gaan doen en wil daar voor sparen. Als haar pa dat niet wil betalen, wie moet dat dan doen?”. De vrouw zegt dit verbitterd en voert ter verdediging haar handicap in.
Als de vrouw onverwachts een mooie aangepaste woning tot haar beschikking heeft wordt alles ineens anders. Haar dochter hoeft de kinderrechter niet meer te spreken (wat een scheiding veel oponthoud geeft en waardoor de termijn voor de heffingskortingen in het gedrang komt), ‘want ze is zo blij dat ze eindelijk gaat verhuizen en bij pa weggaat’, aldus de vrouw.
De man wil graag co-ouderschap, maar er is bij de vrouw totaal geen ruimte. De man deugt niet en kan vanwege zijn gebrek niet voor de kinderen zorgen, aldus de vrouw. Er volgen voorbeelden, waaruit dit moet blijken. Elke keer als de man kort van de spreektafel verdwijnt, sist de vrouw me allerlei lelijks over hem toe: “Zie je wel hoe hij zojuist reageerde? Hoe hij probeert jou in te palmen? Had je dat gehoord wat hij zei? Hij zegt niet veel, omdat hij er gewoon niks van snapt”. Daarbij blijft ze mij toetsen in de hoop dat ik haar geloof.
Als de vrouw van de tafel vandaan loopt valt me op hoe goed ze loopt. Als ik dat opmerk gaat ze gelijk door haar rug, lacht en zegt dat ik te vroeg spreek.
Ook per telefoon doet de vrouw haar uiterste best om mij ervan te overtuigen dat haar man niet deugt.
Na de scheiding, nu enkele jaren later, komen de dochters niet meer bij de man. Dit willen ze zelf niet, zegt de vrouw. Bureau jeugdzorg helpt. Er zijn een aantal zittingen geweest. De kinderen kiezen ervoor om bij hun moeder te wonen en willen hun vader niet meer zien. Bureau jeugdzorg komt regelmatig langs en geloven de vrouw.
De man vertelt dat de handicap van zijn vrouw fake is. “Ze heeft nog altijd onderzoeken naar de oorzaak van haar pijnen. Er is nooit wat gevonden. Ze speelt dat ze niks kan. Hierdoor krijgt ze een uitkering, overal voorrang en aandacht. Haar medicijnen slikt ze niet. Een scootmobiel staat onaangeroerd in de schuur”.
Zijn kinderen zijn nog een paar keer bij hem geweest om spullen namens hun moeder op te halen. Het is een onbegonnen strijd. Hij staat er alleen voor en het houdt nooit op.
23 reacties op “De impact van narcisme en psychopathie op mediation”
Ja zo werken zij…. Voel gewoon een soort misselijkmakend gevoel op komen als ik dit lees. Ben blij dat er nu aandacht voor komt en mediators zich beter kunnen gaan weren of reageren en actie kunnen gaan ondernemen op dit soort personen.
Heb onze mediator het eerste stuk gemaild, met een begeleidend stukje,van mij. Dat het me heel veel moeite heeft gekost om er redelijk en zonder kleerscheuren doorheen te komen. Ik heb nooit een antwoord op mijn e-mail gekregen. Ik denk dan maar, zij had het dus niet door en begrijpt ook niet, wat ik met dat stukje bedoel. Anders zou ze wel gereageerd hebben, lijkt mij.
Tegen mij werd door mijn ex gezegd, dat ik Asperger had. Heb het wel uit laten zoeken, maar de uitslag was ‘negatief’. In ieder geval vond ik het prettig te weten, dat ik het allemaal goed had gezien.
Zeer herkenbaar. In 2005 is er na mediation een notariële akte opgesteld. Dat geeft mij het broodnodige houvast. Regelmatig heb ik nog contact met de mediator (notaris). Bijvoorbeeld na een telefoontje van mijn ex-partner dat “ik niets te zoeken heb op die ouderavond”. Dat heeft impact op de kinderen (beïnvloeding) en op mij. Ik ben zoekende naar een soort rechtspositionele borging, vandaar dat ik mijn mediator daar over inlicht. Ik heb mijn mediator inmiddels geattendeerd op de lezing op het landelijk congres eind november. Er valt nog veel te winnen!
Hoi Elisabeth,
Dat je mediator niet reageert kan ook zijn omdat hij voor twee partijen heeft gewerkt, voor jou en voor je ex. Ik kan me voorstellen dat hij dan niet achteraf alsnog wil reageren en zoiets wil bevestigen per mail. Hij weet immers niet of zijn mail bij je ex terecht komt.
Misschien dat je hem eens kunt bellen nog? Het zou fijn zijn als hij hiervan op de hoogte is, ook al heeft dat voor jou weinig nut meer voor de scheiding op zich.
Wat afschuwelijk dat je aangepraat wordt dat je asperger hebt en dat anderen én jijzelf daar in gaan geloven.
Een kennisje van mij is ook gescheiden met veel narigheid van haar narcistische ex. Eerst via mediation, maar dat wilde niet. Hij bleef welles-nietes-spelletjes spelen. Ze kwamen steeds niet verder.
Uiteindelijk heeft mijn kennisje met veel twijfel en angst een eigen advocaat in de arm genomen.
Hij was daardoor zwaar beledigd en enorm boos en heeft toen nog meer tegengewerkt (uiteraard!).
Ik sprak haar een paar weken geleden, kwam haar bij toeval tegen. Ze vertelde dat haar scheiding bijna drie jaar geduurd had.
Haar advocate vond dat het allemaal erg lang duurde. Van de andere kant kwam er maar mondjesmaat bericht. Een narcist laat zich door niemand beïnvloeden en maakt al zeker geen haast. Haar advocate heeft letterlijk eens gezegd tegen mijn kennisje: ‘Ik word schijtziek van die vent van je’ 🙂
De kinderen zijn nu drie dagen bij hun vader en 4 dagen bij haar. Niet wat mijn kennisje wilde, maar dat kon ze niet voorkomen. De scheiding was amper rond of haar ex verhuisde naar zijn nieuwe geliefde, die 30 kilometer verderop woont, terwijl ze afgesproken hadden om, in het belang van hun kinderen, in een straal van 10 km bij elkaar in de buurt te blijven wonen. De kinderen vinden het heel erg, maar móeten drie dagen in de week naar hun vader. Mijn kennisje kiest er niet voor om opnieuw te gaan rechten(eindeloos vechten), omdat dat tegen het verkeerde been zal zijn.
Herkenbaar maar geeft ook nog geen oplossing. Mijn ex heeft meermalen aangegeven in staat te zijn zijn zoon te vermoorden en daarna zichzelf als ik hem daartoe zou drijven (met verwijzing naar de kindermoorden afgelopen jaren).
Ben al verlost van bjz die er geen heil meer in zag, letterlijk niet wisten wat ze met onze situatie aan konden. Mediation deed alleen wat ze zelf wilde, kostte wat kostte haar eigen boek justificeren om goede regeling te maken zonder stil te staan waar ze naar keek. Nu is de stap forensische mediation. Geen idee wat dit kan zijn, we zullen zien.
Komt zoveel voor narcisme, wordt veel over gepraat. Maar de oplossing voor scheidingen met kinderen in deze situaties wordt bijna nooit over gesproken dan wel geschreven. Is dat dan nog steeds een taboe? Er lopen duizende kinderen rond gevangen in scheidingsgevechten veroorzaakt door de narcistische ouder met verre gaande consequenties voor de kinderen. Wie komt daar eens voorop?? Hoeveel kinderen moeten nog meer vermoord worden om uit de standaard protocol van vechtscheiding te stappen en erkennen dat een ouder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Maar, niet hierbij blijven, waar zijn de actief denkende in oplossingen voor deze kinderen in de klem, als opgejaagd wild door de narcistische ouder voor zijn/haar eigen belang.
Hallo anoniem,
Bewustzijn over dit probleem is deel van de oplossing. Ik weet niet of je het bericht bovenin de blog gelezen hebt, maar als een psycholoog/mediator de blog oppikt, aan andere mediators laat lezen en straks spreekt op een landelijk congres, dan wodt er wel degelijk iets met dit probleem gedaan. Je zei zelf dat jullie mediator deed wat ze wilde. Als meditators op grote schaal geconfronteerd worden met de impact van NPS, dan weten ze zelf beter wat ze kunnen doen. Want veel mediators hebben geen idee van wat ze met dit probleem aan moeten, mede omdat er nauwelijks iets over bekend is.
Ik ben het met je eens dat veel kinderen afschuwelijk in de knel zitten, en dat er alleen over praten hoe vreselijk dat is geen zoden aan de dijk zet. Ik doe wat ik kan (bijvoorbeeld hier aandacht aan geven in het Vervolg van mijn boek), maar ik kan ook maar weinig in mijn eentje. Als mensen zich voor dit probleem willen inzetten, hoop ik dat ze contact op willen nemen via het contactformulier. Soms wordt er met mij gecommuniceerd via deze website, maar dat is niet de juiste manier. Dit even terzijde.
Het probleem wat jij schetst en waar jij ook op gruwelijke wijze zo persoonlijk mee te maken hebt, is breed en complex. Er is echt samenwerking nodig tussen verschillende mensen die hier hun hand voor on het vuur durven te steken. Dan valt er wat te bereiken. Ik was/ben daarom blij met de mediator die dit oppikte en hier zijn nek voor uit steekt, er zijn nog veel meer mensen nodig die op die manier zich in (gaan) zetten voor al deze kinderen.
hartelijke groet, Iris
niet alleen bij mediation spelen narcisten een spel, ook bij psychiaters, helaas, narcisten komen zelden voor op het psychiaterspreekuur…zelfs psychiaters worden nog wel eens om de tuin geleid..
Volgende week staat een mediation afspraak gepland. Ik ben vorig jaar gescheiden. Ik ben moeder van drie kanjers, ze zijn 14, 11 en 8 jaar. Op mijn verzoek hebben mijn ex-man en ik jaarlijks een afspraak bij de mediator om een keer per jaar situatie te evalueren en evt. te wijzigingen. Mijn doel is rust en afstand voor de rest van het jaar. Ik merk echter dat de afspraak een onbedoeld negatief effect op mij heeft. In plaats van beoogde rust en duidelijkheid maakt het me erg onrustig. Sinds de afspraak concreet gepland staat denk ik aan mijn ex. Wat zal hij zeggen, waar zal hij mee komen, hoe lang zal hij glimlachen voordat hij boos wordt? Hoeveel kruit is hij van te voren aan het verzamelen om mij neer te schieten in het gesprek? Mij lam te leggen, monddood te maken, zijn rechten op te eisen, zijn verantwoordelijkheid laten zien door zijn eisen duidelijk bij mij neer te leggen? Door mij te vertellen hoe ik zijn alimentatiegelden moet besteden? Hoe lang zal ik overeind kunnen blijven? 5 minuten? Een kwartier? Ergens in het gesprek word ik emotioneel omgelegd, dat weet ik zeker. Er komt een moment dat ik het gesprek wil stoppen omdat ik hem niet langer kan verdragen, niet kan aanzien, niet kan aanhoren.
Steeds meer denk ik aan hem en word ik weer gevangen gezet. In gedachten en in gevoel. Ik word onrustig, pieker en maal, schrijf talloze briefjes boordevol woorden en korte zinnetjes. Met een doel: voorbereid overeind blijven. Voor de duur van een uurtje.
Hij zit er, helemaal en overal. Eerst in mijn hoofd nu ook in mijn hart. De spanningen gieren door mijn lijf, de onrust woekert door mijn lijf en leven. Van afstand is geen sprake. Niets vrijheid. Ik zit weer ingesloten. Opgesloten in de waarheid van mijn ex. Ik kan niet vanuit mij zelf redeneren, zelfs niet redeneren vanuit het belang van de kinderen. Nee, alleen maar vanuit hem. Waar komt hij mee en hoe houd ik me staande? Volkomen los van de inhoud van het gesprek.
IK WIL DIT NIET! maar kan er niet tegenop.
Ik wil een gesprek hebben vanuit mijn situatie. Vanuit het belang van de kinderen. Ik wil na kunnen denken over wat goed is voor hen en wat zij nodig hebben. Ik wil vanuit vrijheid het gesprek ingaan. Maar ik kan het niet. Ik voel me opgesloten. In de idiote bizarre waarheid van hem. Waar geen ruimte is voor mij. Waar ik er niet toe doe. Waar ik niets beteken. Behalve een ding: dat hij zo goed is om de zorg van de kinderen aan mij toe te vertrouwen. Zodat niemand kan zien dat hij faalt als vader. Dat hij faalt als opvoeder. Dat hij faalt als mens.
Nee, hij doet het goed. Hij vertrouwt mij de zorg van de kinderen toe. En betaalt mee aan de opvoeding. ‘Kijk maar. Zie je wel. Ik doe het goed. Ik hou me aan de regels en laat aan iedereen zien dat ik mijn verantwoordelijkheid neem’.
Tegelijkertijd ben ik voor dat laatste juist ook opgelucht en dankbaar, los van de mediation afspraak. Hij vertrouwt mij de kinderen toe, waardoor ik veel ruimte (= vrijheid!) kan crieeren om de kinderen te beschermen en zo veilig en weerbaar mogelijk op te voeden. Al zijn zijn redenen ziek, ik zie kansen en grijp ze met beide handen, hart en hoofd aan.
Miriam, ik denk dat je veel sterker staat dan je zelf denkt, lees het boek van Jan Storms .. hoe of te gaan met een narcist. Makkelijker gezegd dan gedaan als je bloedeigen kinderen de inzet zijn, maar je moet er dwars doorheen. En je hebt 1 hele grote zege (count your blessings!!) de impact van dagelijkse blootstelling van de kinderen aan de narcist blijft beperkt doordat hij geen verantwoordelijkheid neemt, maar het ook echt uit handen geeft en zo te horen ben je zeer goed uitgerust om je kinderen naar een goede toekomst te begeleiden. Het kan vele malen erger … trust us. Nog iets anders, Lees en bestudeer alles over NPS en over de algehele onwetendheid op dit vlak, kennis is macht. With love ..
Beste Blanche en anderen,
Hoe om te gaan met een narcist door het gedrag te doorzien, of adviezen hoe te herstellen na een relatie met een narcist en wat het effect is op jou. Allemaal onderwerpen die je inzichten als slachtoffer vergroten. Het wordt allemaal zeer nauwkeurig behandeld in het werkboek van Iris Koops. Het is een werkboek, met opdrachten zodat je steeds meer inzicht gaat krijgen in hoe jij er in staat en wat voor jou een oplossing kan zijn. Een boek waar je actief mee bezig kan zijn.
Zie alle reacties van lezers op de website.
Susan
Het is zo waar, het boek van Iris helpt mij ook door dergelijke moeilijke gesprekken heen. Het laat zo goed zien hoe het werkt bij de ander en hoe je je eigen krachten kunt vinden en inzetten. Hoe moeilijk dergelijke gesprekken ook zijn, de adviezen van Iris helpen me altijd om toch overeind te blijven. En te leren, elke keer weer. Hoe kan het anders, hoe kan het beter. Voor de kinderen en voor mij.
Dag Mirjam,
Ik sta aan de vooravond van mijn eerste gesprek bij de mediator en zie er als een berg tegenop. Wat ontzettend herkenbaar dat wat je schrijft. Ik vroeg me af of jij de mediator ook ingelicht hebt over jouw vermoeden (want een officiele diagnose is er volgens mij nooit) van een NPS. Ik twijfel enorm of ik dit moet melden. Risico van het benoemen dat mijn ex in mijn ogen een NPS heeft, versterkt mogelijk de veronderstelling dat ik de agerende en de strijd in stand houdende partij ben! Jij bent bijna 2 jaar verder, ik hoop dat je mij (en daarmee mijn zoontje van nog geen 2 jaar) kunt helpen de juiste keuzes te maken…
Wow, precies dit! Jij verwoord precies wat ik voel. Ook ik heb ingestemd met mediation, bedoeld voor rust en afstand, maar voel het tegenovergestelde. En nu weet ik niet meer hoe ik eruit kan stappen.
Je verhaal raakt me enorm, want het is herkenbaar voor mij. Ik sta aan het begin van een vechtscheiding met mijn aanstaande ex. Ik ben onder de indruk voor je dankbaarheid dat je de vrijheid hebt om je kinderen op te voeden. Dankjewel voor het delen.
Het boek heeft mij ook enorm geholpen om bewust te worden van mezelf en weer sterk te worden. Ook de website http://www.de-apate.nl heeft mij veel concrete handvatten gegeven.
Na een misgelopen mediation-traject, kort geding en een zitting is er besloten om met behulp van Jeugd hulp Friesland onder leiding van een ouderschapsmediator tot een oplossing c.q. ouderschapsplan te komen. Het intake gesprek staat voor 23 juli gepland en ik hou mijn hart vast wat betreft de werkwijze en uitgangspunt van de mediator. Ik heb al een keer mogen ervaren dat een mediator niet kijkt naar de belangen, maar naar het vinden van een oplossing.
Ik ben in twijfel of ik deze mediator moet informeren over NPS of dat ik de eerste gesprekken moet afwachten. Ik merk dat ik angst heb voor een veroordeling of dat het tegen me werkt.
Ook het feit dat je als man een rol krijgt aangemeten met alle daar bijbehorende vooroordelen en verwachtingen omtrent verzorging van kinderen maakt het niet makkelijk. Ik heb nou eenmaal de pech dat ik één van die uitzonderingen ben die wel volledig voor zijn kinderen kan en wil zorgen. We hebben elkaar zo veel te bieden.
Wat is wijsheid?
Beste Stefan,
Wat fijn om te lezen, dat het werkboek van Iris Koops je verder heeft geholpen om sterker te worden. En daar gaat het om, dat je steeds sterker wordt en weet wat er gebeurt. Zodat je je kracht kunt inzetten en gebruiken in je proces.
Mediators hebben vaak geen kennis van NPS. Als je NPS hebt benoemd, zullen er geen bellen gaan rinkelen. Het kan zijn dat de mediator het gelijk in twijfel gaat trekken. Dan heb je een zwakke positie. Er zijn uitzonderingen(!) in mediatorland. Wacht even het eerste gesprek af. Observeer en vraag.
Wat je kunt doen is voorbeelden bespreken die zijn gebeurd ( kort, bondig en feitelijk) zodat jij bepaalde ideeën over de omgangsregeling goed kunt onderbouwen. Zo te lezen weet jij veel van je kinderen en bent betrokken bij alles wat met ze te maken heeft. Stap over eventuele vooroordelen heen ( dat je als man…) en sta je mannetje. Laat zien dat jij het doet en maak het verschil.
Sterkte,
Susan
Heb binnenkort laatste mediationgesprek. Hij weet al zeker dat de omgang zal worden uitgebreid. Hij liegt en komt gemaakte afspraken niet na. Volgens hem gaat alles heel goed en dat niet zo is moet ik het maar zeggen. Het wordt weer bij mij neergelegd. Ik twijfel over mijn opstellen. Door eerdere mediation weet ik zodra ik daar met tegenargumenten komt dat er weer een rechtzaak volgt waar hij goed voorbereid zal zijn op de tegenargumenten die dan al eerder heeft gehoord. Tot nu toe heb ik tijd gerekt door op mn tong te bijten, aangezien deze niet onpartijdige mediator bezig is met haar eigenbelang. Help
Dieptriest.
Voor iedereen die (net zoals ik) te maken hebben met een narcistische (ex-)partner heb ik een tip die wellicht kan helpen. Ik ben op een boek gestuit die mij veel steun en begrip heeft kunnen geven, het inzicht wat ik hieruit heb kunnen halen voor mezelf ervaar ik als onschatbaar. Ik wist niet wat me overkwam maar hierdoor kon ik het een plek geven. Dit kan wellicht ook een tip zijn voor mediators en inzicht in de methodes die narcisten hanteren.
‘Power Surviving & Thriving after narcissistic abuse’ geschreven door de engelse schrijfster Shahida Arabi
Laat je niet gevangen nemen en weet hoe je jezelf kan wapenen!
Helaas een herkenbaar beeld voor mij als fysiotherapeut. Somatisch (lichamelijk) onverklaarbare klachten en een afwijkend beloop van somatisch verklaarbare klachten komen
vaak voor bij cluster B persoonlijkheidsstoornissen. Het slachtoffer zijn en zich daarna gedragen waardoor ze aandacht genereren is voor deze mensen dagelijkse kost. Vooral de historische (theatrale) en narcistische persoonlijkheden laten zich over het algemeen niet behandelen omdat zij nog redelijk in goed staat zijn een (voor de buitenwereld) normaal leven te leiden. Zij zijn immers het slachtoffer en de (in deze casus) vader blijft met lege handen, machteloos en getraumatiseerd achter. Mediatoren van Nederland, verdiep jullie alstublieft in de kenmerken van manipulatieve persoonlijkheden want zij richten enorm veel schade aan!
Ik ben een man en zoek een mediator om een relatie met een vrouwelijke narcist (of dat komt door autisme of vroege dementie is onduidelijk tot nu toe) waar ik mezelf uit wil bevrijden, te begeleiden, maar waarbij het ‘samen ervoor gaan’ via een mediator mij afremt omdat ze mij in de tang heeft.
Ik hoor graag jullie reactie.
Beste Lo,
Je kan bij mij (secretariaat) een aantal namen van mediators opvragen, via het contactformulier kun je me een bericht sturen. Ik zal dan reageren.
Sterkte met je situatie!