Vorige week lanceerde Israël van Dorsten een eerste video om aandacht te vestigen op de schade die psychisch geweld jaarlijks veroorzaakt bij circa 700.000 slachtoffers en om speciaal aandacht te vragen voor de vele jongeren die dit overkomt. Ik schreef hiervoor het script en begeleidde de acteurs en was er blij mee dat de video door velen bekeken en gedeeld werd. Alleen al via onze kanalen bereikten we ruim 40.000 mensen. Vandaag besteedt ook 3FM aandacht aan de video op hun website in de rubriek Spotlight: Israel maakt jongeren met Instagrampagina Stille Schade bewust van psychische mishandeling | NPO 3FM.
Het doet me heel goed dat we samen zoveel aandacht weten te creëren voor dit belangrijke onderwerp. En ik hoop vooral dat we de mensen die onze hulp goed kunnen gebruiken hebben bereikt en blijven bereiken. Het had mij, net als vele anderen, destijds enorm geholpen als er koplopers waren geweest die het onderwerp psychische mishandeling bespreekbaar hadden gemaakt.
Helaas was er in de periode dat ik zelf hulp zocht, zo’n veertien jaar geleden, nauwelijks onderbouwde informatie en gerichte hulp beschikbaar. Ik ben niet de enige die er een zoektocht van vele jaren op heeft zitten. Dat was de reden waarom ik mijn eigen inzichten wilde delen: om anderen te helpen. Toen ik ontdekte wat psychische mishandeling was, volgde er een periode van uitgebreide research en dit resulteerde in ons brede aanbod van specialistische hulp. Via mijn boeken, onze websites en de workshops van stichting Het Verdwenen Zelf ondersteunen we inmiddels veel slachtoffers. Ik vind het bijzonder hoe ook Israël zich inzet voor slachtoffers. Door zijn ontsnapping uit de boerderij in Ruinerwold en wat hij deelde, o.a. in de documentaire, is hij een inspiratiebron voor velen. Ook hij wil zijn ervaringen omzetten in iets wat veel betekenis heeft. Met zijn project Stille Schade wil hij voornamelijk jongeren aanspreken en informeren over de schadelijke gevolgen van psychisch geweld. In het artikel in Spotlight van 3FM vertelt Israël waarom hij zich precies voor dit onderwerp in wil zetten en er voor koos om, samen met zijn studiegenoten, korte video’s te maken. Voor de video die deze week is gelanceerd riep hij mijn expertise in om een waarheidsgetrouw script te schrijven dat zowel de impact als de subtiliteit van psychische mishandeling in een minuut visueel zou maken.
Voor mij was het belangrijk om te raken waar het in deze dynamiek om gaat. Ik wilde in die ene minuut de intensiteit ervan over brengen. Plegers zetten immers manipulatietechnieken als gaslighting en emotionele chantage in om controle te houden. Het doel was de verwarring en ontzetting van het slachtoffer te laten meebeleven En dat is nog best lastig. Een fysieke aanval is veel duidelijker uit te beelden. Maar als we in het geval van psychisch geweld kiezen voor een scheldpartij vanuit de pleger, dan werkt dat niet want dan denkt de kijker ’tja, iedereen is wel eens boos, wat is het probleem?’. Of: ‘ik zou dat niet pikken hoor, dat iemand zo tegen je praat!’. Het gaat juist om de subtiele manipulatie die het slachtoffer uit haar lood slaat en daardoor toegeeflijker maakt. De pleger wil haar ‘voor zichzelf’ en daarom wordt ze geïsoleerd. Wat psychisch/emotioneel geweld zo schadelijk maakt is het patroon erachter, waardoor het slachtoffer juist gebonden wordt aan de pleger en zichzelf verliest. Daar heb ik met de scene een inkijkje in willen geven. Bekijk de video hier: Schade en Scherven – Stille Schade | Het Verdwenen Zelf – YouTube
Wat is het fijn dat zoveel mensen zich herkennen in het filmpje. Tegelijk is het ook wrang, omdat er dus veel mensen zijn die dit meemaken. Uit de vele reacties die we via onze social media kanalen en de website kregen blijkt dat het filmpje voor sommige mensen een eye-opener is. Dat is goed, want dan kunnen ze beginnen aan hun proces. Voor anderen is het filmpje een bevestiging dat ze ‘niet gek zijn’. Het bevestigt hen in hun vermoeden dat hetgeen dat ze meemaken niet normaal is en dat ze het recht hebben om zelf de regie over hun eigen leven terug te pakken. Kijkers die hulp kunnen gebruiken in hun proces wijs ik graag op mijn boeken: Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf en de workshops die we jaarrond aanbieden Workshops • Het Verdwenen Zelf. Vanaf het najaar gaan we ook concrete hulp bieden aan jongeren tussen de 16 en 26 jaar via een online training en live workshop. Trainers uit ons netwerk zijn deze nu aan het ontwikkelen.
Ik hoop dat de stijgende lijn voor wat betreft aandacht voor het onderwerp zich voortzet. Wij werken daar dagelijks heel hard aan. 3FM toont zich maatschappelijk enorm betrokken door het onderwerp uit te lichten op haar website. Daar ben ik hen, en in het bijzonder Sasha Haasnoot, dankbaar voor. Ik ben benieuwd welk toonaangevend medium hen durft te volgen. We zijn er allemaal bij gebaat dat zoveel mogelijk slachtoffers worden geholpen. Laten we daar samen onze schouders onder zetten.
Hartelijke groet,
Iris Koops
6 reacties op “3FM besteedt aandacht aan filmpje Israël van Dorsten over psychisch geweld”
Gefeliciteerd met de aandacht van 3FM!!
Die bereiken natuurlijk een hele grote groep mensen en daar zitten wellicht mensen bij, waar misschien wat ogen van open mogen gaan.
Dit is het resultaat van keihard werken en hele goede informatie die duidelijk in eem behoefte voorziet.
Keep up the good work,
SummerMoon
Dank Summermoon, heel attent weer van je! Zo belangrijk dat we steeds meer mensen kunnen bereiken.
hartelijke groet,
Iris
Inderdaad! Een geheel juich-moment en om te vieren! Daar mogen jullie trots op zijn en alle mensen die hier aan meegewerkt hebben.
En dat fysieke mishandeling beter is te verbeelden en psychische moeilijker, is in feite ook het struikelpunt voor slachtoffers, het is soms zo subtiel dat het moeilijk uit te leggen is en hier dus ook voldoende tijd voor nodig is.
Dank Lizet voor je hartelijke woorden!
Inderdaad is psychische mishandeling veel moeilijker over te brengen/uit te leggen en komen veel slachtoffers hierdoor in een isolement, daarom besteden we er al jaren veel energie aan om het ‘onzegbare’ in tekst of beeld te krijgen. Zodat de ervaringen van talloze slachtoffers een stem krijgen.
hartelijke groet,
Iris
“Een stem krijgen…” JA.
Door te gaan schrijven in alle stilte en rust zonder internet heb ik mijzelf moeizaam en vruchtbaar een stem kunnen gegeven.
Door op de website ‘het verdwenen zelf’ te verschijnen is deze ontwaakte stem blij gaan schreeuwen.
Door te beginnen met de boeken van Iris en een coach uit het netwerk komt de kennis binnen om normaal te gaan praten en het verhaal doorleeft en verwerkt te kunnen vertellen.
Dat zou wel eens het begin kunnen zijn om me weer te kunnen aansluiten in het sociale leven…
Ik hoop het….ik hoop het innig!
Ontzettend goed wat Israël doet voor de jongeren. Ik heb inmiddels veel filmpjes bekeken. De schaamte kan ik ook niet zo diep voelen omdat ik een kind was die erin opgroeide, net als Israël. Hoe ouder je bent hoe meer rouw je hebt te verwerken. Bij mij [65] is er onomkeerbare educatieve schade. Ik ben op het verkeerde been gezet. Als jonge kunstacademiestudente schreef ik in mijn dagboeken: er is me een been afgehakt en nu moet ik blij zijn met die andere en nog kan lopen. Het been dat ik wel had was niet meer waard dan een ‘assepoester leven’, de rest was verbrijzeld en kreupel gemaakt. Zo wilde mijn moeder me hebben: een klein en onmondig kind dat niets kon. ‘Wilsonbekwaam’ is het woord dat hierop past. Ik mocht deze schade niet ontdekken en zeker niet de oorzaak ervan. Niemand begreep deze zielsdiefstal in de jaren zeventig tachtig vorige eeuw. Elk negatief woord over mijn moeder werd weggezet als ‘onvolwassen gedrag’. Mijn tekeningen spraken, nee, schreeuwden boekdelen. De manier waarop ik met mijn werk omging huilt boekdelen. De goede werken liggen al jaren en jarenlang [vergeeld] in een map… Ze heden bekijken doet het schaamrood stijgen: het was zoooo DUIDELIJK psychisch geweld wat ik intuïtief uitbeeldde.
Twee beeldjes van de vier van danseressen zijn gestolen. Een van brons en een van lood. Ik heb er geen traan om gelaten. Als er een gezicht kon veranderen in een vraagteken, dan is dat het gezicht van mijn leraar geweest. ‘Abnormaal gedrag’. Ik zag dat echt niet… Stil gezwegen psychisch geweld en in gesmoord, vermoord verdriet…om wie ik écht ben en niet mocht zijn… daar stil en alleen in het atelier van een beeldhouwer en bronsgieter. Zonder model? Hoe kan dat? De dans is IN MIJ.
De andere twee heb ik laten slingeren, een bij moeder die er liegend mee wegloopt, kirrend dat ze me altijd als kunstenares heeft erkend. Een bij een ex die door moeder is ingepakt. Zelfs dat waar ik goed in ben, wordt tegen mij gebruikt: zie maar, je kunt wat, waarom doe je er niets mee! Ik ben vleugellam en monddood gemaakt. Hou je mond, dat mag je niet zeggen…!
“Een stem krijgen…” JA.
Niet alleen een schonere aarde, ook een schoner geestelijk mentaal leven is nodig. Misschien wel als eerste omdat men dan vanzelf gewetensvol gaat leven in relatie met mens, dier en milieu. Of het zover gaat komen weet ik niet, ik weet alleen dat men er voor moet blijven streven.
Succes allen!
PS.
Nadat ik bovenstaand stuk had verstuurd dacht ik: spreek ik mezelf niet tegen? Ik schrijf dat ik die schaamte niet zo diep kan voelen. Even verder schrijf ik over mijn schaamte.
Is dat tegenstrijdig?
Nee, ik spreek mezelf niet tegen. Ik kan geen schaamte voelen omdat ik geboren ben in het nest van een narcist of/en psychopaat. Ik kan daar immers niets aan doen.
Waar ik wel schaamte voor voel is dat ik ‘niets heb gedaan’ met mijn werk. Dat wil zeggen: het op de markt brengen en proberen uit de bijstand te komen. Nu weet ik dat ik ook daar niets aan kon doen omdat ik vast zat in de strikken van de narcist. In het manuscript dat ik heb geschreven kwam ik tot de conclusie: het mag niet van moeder.
Jarenlang blokkeerden deze gedachten mijn betaald werkzame leven. Ik hoef mezelf niet te verdedigen, maar wil wel zeggen: ik zat niet op mijn gat, want ik ben niet lui. Ik deed alles dat ik deed zonder geld. Zonder pochen mag ik, hierin passend, zeggen dat ik de initiatiefneemster ben van de eerste weggeefwinkel van onze stad en daarmee het Jaarboek heb gehaald.
Jazeker, uiteraard, natuurlijk moest moeder dit boek lenen. En heb ik het nooit teruggekregen. Ze loopt ermee rond als ’trotse moeder’ op haar ‘ondankbare opstandige’ dochter. Ga ik links, ga ik rechts, in de beleving van deze narcist wordt alles onherroepelijk [haar woord] tegen me gebruikt. Van mijn huidige leven weet moeder – al jaren – niets meer en zo wil ik dat houden. Ze weet alleen dat ik bij onrecht naar de rechter stap. Ze weet niet dat ik op die dag haar theater geheel doorzag. Dat ik geen enkele aandrang voel om op haar laatste aanval ná de rechtbank te reageren.
Zaak gesloten.
Ik begreep dat schaamtegevoel niet zo goed. Nu wel.