Steun de crowdfundingsactie Graphic Novel over Münchhausen by Proxy

Nina Blom is overlever van Münchhausen by Proxy, ofwel Pediatric Condition Falsification. Dit is een ernstige vorm van kindermishandeling waarbij de pleger (vaak de moeder en soms de vader of andere verzorgers) een psychische sociale, of lichamelijke afwijking verzint, verergert of daadwerkelijk toebrengt. Nina heeft zelf de ernstige mishandeling door haar moeder ternauwernood overleefd. Sinds 2007 geeft ze voorlichting over Münchhausen by Proxy. In 2011 bracht ze haar boek ‘Je bent een verschrikkelijk kind’ uit. Om een groter publiek te kunnen bereiken wordt van dit boek een graphic novel gemaakt, maar daar is geld voor nodig. Daarom is Nina een crowdfunding gestart via ‘Voor de Kunst’, die wij een warm hart toedragen. Doneren kan hier: https://voordekunst.nl/projecten/14004-nina-de-graphic-novel

Wij steunen Nina’s werk omdat we het belangrijk vinden dat deze vorm van mishandeling bekender wordt. Münchhausen by Proxy Syndroom (MBPS) heeft veel raakvlakken met narcistische mishandeling.

In het tweede boek van Iris Koops ‘Je leven in eigen hand heeft Iris hier samen met Nina aandacht aan gegeven. Iris schrijft: ‘Ook het effect op de slachtoffers laat zien dat er behoorlijk wat overlap bestaat tussen MBPS en narcistische mishandeling. Het ziek maken van het kind is ingebed in psychische en emotionele mishandeling. Een andere belangrijke overeenkomst is dat de dader twee gezichten heeft. De moeder is naar betrokken zorgverleners (artsen, verpleegkundigen) de voorbeeldige ouder, die zo bezorgd is om het kind. Als haar publiek weg is, slaat de houding naar haar kind vaak om. Waar daders misbruik van maken is het uitgangspunt van veel hulpverleners dat ouders (en met name de moeder) het beste willen voor hun kind. Het is ook bijna niet voor te stellen dat er moeders zijn die hun kind (ernstig) ziek maken omdat zij zelf verslaafd zijn aan de aandacht die hun dit oplevert. MBPS is een duister verschijnsel waar we juist ons licht op moeten laten schijnen om de samenleving bewuster te maken van dit fenomeen en ervoor te zorgen dat er door hulpverleners en omstanders eerder rekening wordt gehouden met deze mogelijkheid’.

Nina juicht ook ons werk van harte toe: ‘Al jaren lang verwijs ik o.a. naar de boeken van Iris Koops omdat dit voor ons; overlevers van Münchhausen by Proxy zoveel raakvlakken heeft en zo helpend is, omdat het inzichten geeft’.

Wij zijn blij met dat we, waar mogelijk, de verbinding kunnen leggen met professionals die dezelfde visie en missie hebben als Het Verdwenen Zelf, namelijk meer aandacht creëren voor de schadelijke effecten van psychische mishandeling en zoveel mogelijk slachtoffers helpen. Daarom wensen wij Nina veel succes met de voltooiing van haar graphic novel en dragen graag een steentje bij aan het bekender maken van haar mooie initiatief.

10 gedachten aan “Steun de crowdfundingsactie Graphic Novel over Münchhausen by Proxy”

  1. Lang geleden las ik dit boek van Nina Blom. In 2015 las ik voor het eerst een boek over deze materie van July Gregory met ‘Verziekt’. Omdat ik het gezicht van mijn moeder op elke bladzijde zag [bij wijze van spreken] kon ik het boek niet uitlezen. Het was ‘het lachje’ dat me emotioneel kotsmisselijk maakte. Voor het eerst drong tot me door dat dit mijn problematiek was, maar omdat deze moeders hun kinderen lichamelijk ziek maakten en dit mij niet is gebeurd, vroeg ik me af waarom ik er zo sterk op reageerde. Vervolgens ging ik zoeken naar MbP in de bieb en vond bar weinig, maar wel het boek van Roos Boum met ‘Valse Salie’. Dit boek kon ik uitlezen. Ik heb Roos Boum gevraagd of het ook psychisch kon. Psychisch MbP. Haar antwoord was bevestigend.
    July Gregory heb ik uiteindelijk ook uitgelezen en daarna Nina Blom. Toen wist ik genoeg.

    Narcisme en MbP ligt heel dicht bij elkaar begrijp ik sinds ik de website ‘het verdwenen zelf’ bezoek. Alleen als baby ben ik lichamelijk ziek gemaakt doordat moeder mij met opzet niet voedde. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis. Daar heeft ze de artsen verteld dat ik niet wilde eten. Erg dom, want een hongerige baby liegt niet. Moeder kwam er met een postnatale depressie vanaf. Het was beter geweest en zou de maatschappij veel geld en mij veel leed hebben gespaard, wanneer men mij niet terug had gegeven aan deze moeder. Want voortaan pakte ze het emotioneel, geestelijk, psychisch aan. Ze vertelde me dat ik dom was, niets kon, verkeerd voelde, verkeerd dacht en niets te willen had. Ze vertelde me herhaaldelijk dat ik mislukt was. Weigerde mij naar dansles te sturen, ik, die gek was en ben op dans. Stuurde me naar een school die zij haatte [de huishoudschool] en twee jaar later naar een internaat. Mijn leven werd met opzet educatief ontspoord en zij zette me tegen de rest van de familie op.

    Als jonge vrouw wist ik niet anders dan dat ik dom was, niets kon enzovoorts, maar dat vonden de mensen om me heen niet. Een architecten-echtpaar ontdekte mijn talent voor beeldende kunst. Dit is mijn redding geweest ook al is moeder tussen hen en mij gaan stoken zodat ik ze weer verloor. Door hen ben ik op de kunstacademie gekomen en daar was ik als een vis in het water. Ik werd erkend als kunstenaar. Moeder brak alles weer af en helaas geloofde ik haar dat ‘ik niet moest denken dat ik wat was’. Ik kreeg twee keer anorexia. Zij ontkende dat als ‘aanstellerij’ en ‘aandacht vragen’. Pakte de hulpverlening voor zichzelf in. Zij genoot ervan mij onzeker en moedeloos te maken door mij toe te bijten: “Jij hebt niets bereikt.”
    En dan kwam ‘dat lachje’ wat mijn zoon ook heeft gezien. Hij vond mijn moeder als kind ‘vies’ heeft hij gezegd.
    Moeder heeft nog veel meer misdaan waar onder een doodsbedreiging aan mij. Diefstal en oplichting van mij.

    Inmiddels ben ik 65 en zag haar in dit jaar, na twaalf jaar, voor het eerst weer terug in de rechtbank. Beter gezegd, dóór-zag haar na twaalf jaar in deze rechtbank. Een en al theater! Compleet met kostuum: zwarte kousen en een wandelstok. Voor het eerst was ik erbij tijdens dit toneelspel. Voor mij is de grootste overwinning dat ik het nu helemaal doorzie inclusief de laatste schriftelijke aanval naar mijn persoon. Moeder heeft namelijk haar zin niet gekregen. Na een uur moest ze naar de wc. Zonder stok verliet ze de zaal… Ze duwde haar advocate, die haar wilde helpen, van zich af. Moeder viel uit haar rol. Moeder was boos! En ik doorzag haar spel met een getuige!
    Financieel heb ik de zaak niet verloren en niet gewonnen, maar emotioneel heb ik wel gewonnen omdat dit ‘doorzien’ voor mij als een grote overwinning voelt. Moeder ‘de goede moeder die haar dochter zo mist’ wilde dat de rechter mij veroordeelde om haar kosten te betalen! ‘Veroordeel haar!’ stond twee keer in haar verslag en riep ze in de rechtbank. Het klonk als ‘natuurlijk zal ik mijn zin krijgen want dat heb ik altijd gekregen’. Dit gebeurde niet.
    Nu klaagt ze dat de rechtszaak heeft gezorgd voor nog meer verwijdering van haar ‘geliefde dochter’. Ik heb de waarheid gezegd in de rechtbank en moeder noemt dit ‘onbetamelijk’. Mede de toon [zeker van mezelf en rustig met heldere stem] waarop ik heb gesproken beviel haar niet. Hiermee probeert zij mij nu nog uit de tent te lokken. Geen moment heb ik die aandrang gevoeld! Ik kijk naar de tekst en denk: wat ben jij een duister mens.
    Het is dat ‘lachje’. Genieten als je je kind pijn kunt doen psychisch of/en lichamelijk. Psychisch is het altijd. Het is onvoorstelbaar en daarom wordt het door veel mensen niet gelooft. Het is een ernstige vorm van leedvermaak dat sadisme genoemd kan worden. Mijn zoon gebruikt het woord ‘psychopaat’. Het is onvoorstelbaar en ‘het is je moeder…’.

    Omdat ik leef van de bijstand ben ik financieel niet bij machte veel te doen. Morgen bezoek ik voor het eerst een coach via dit netwerk en dat is best duur. Maar ik sta volledig achter het werk van Nina Blom en zou haar graag uitnodigen in mijn stad in Twente waar ik slechts onwetendheid of hoon over dit onderwerp heb ondervonden. Maar voordat ik zelf actie onderneem wil ik eerst naar mijn coach om te zien hoe ver ik inmiddels ben met het verwerken van mijn problematiek. Doch dit kan ik ter zijne tijd wel geven: mijn inzet.
    En het oprecht wensen van succes, inspiratie en wijsheid.

    1. Jeetje..ik heb het boek nog niet gelezen, was eigenlijk op zoek naar een boek wat ik ooit gelezen heb(iets met magnolias) maar als ik jouw verhaal lees krijg ik een soort van realiy check..alles wat jij verteld heb ik ook meegemaakt/ gevoeld..en er zijn maar zo weinig (bijna niemand) die je vertrouwd of jou begrijpt..”dat lachje” niemand begrijpt dat omdat het niet te bevatten is voor een weldenkend mens..en niemand begrijpt dat je je moeder de rug toegekeerd hebt, want het is toch je moeder?!

  2. Ik heb het boek van Nina in 1 ruk uitgelezen. Hartverscheurend wat ze heeft meegemaakt en erg knap hoe ze al jaren knokt (met resultaat) om deze vorm van mishandeling bekender te krijgen. Mooi dat jullie haar actie steunen!

  3. Susan, voor jou een crowdfunding actie zodat jij als kunstenaar jouw MbP kunt verbeelden. Inderdaad therapie kost geld en tijd. Maar levert jou en ons zo veel op…
    wanneer we binnenkort een tentoonstelling zouden houden van hen die zich hebben laten inspireren door Het Verdwenen Zelf hebben we aan 1 expo hal niet genoeg.
    Er is genoeg verborgen leed en misstand dat gezien moet worden…
    In het midden zetten we een grote tafel neer waarom heen er met “deskundigen” kan worden gepraat over het onlangs verschenen rapport over het onmogelijk kunnen aanpassen van het Wetboek van strafrecht omdat geestelijke mishandeling moeilijk te bewijzen zou zijn….
    Te midden van al die kunstuitingen – de foto’s, de beelden, de schilderijen, de dagboeken en de pijnlijke gedichten zal de Stilte het verhaal vertellen….Net als de film van Isreal, het grote & kleine spotje over mishandeling, en de film Herself (net uit op Netflix).
    En iedereen die niet meer kan zwijgen.
    En iedereen die het voortaan ziet en het daarom niet meer niet kan zien: thuis, op school, op het werk, op de vereniging…
    En ja, ook Crowdfunding voor het boek van Nina want beelden en tekeningen zijn universeel. Beelden hebben een impact…en maken herkenbaar zonder woorden.

    De Stilte en het moeten Zwijgen heeft genoeg geluid gemaakt!

  4. Susan,

    Dank je wel voor het delen van je ontzettend treurige ervaring. Ik kan me, ondanks de narcistische mishandeling die ik sinds mijn kindertijd heb meegemaakt, niets voorstellen bij het leed en de eenzaamheid die jij hebt doorgemaakt. En wat ben jij ver gekomen dankzij je vechtlust. Iemand die dit kan is zeker niet dom, onwetend of wat dan ook. Integendeel en ik maak een diepe buiging voor je. Respect, Susan!

    Ik begrijp precies wat je bedoeld met “dat lachje”. Mijn ex, de verborgen narcist, heeft ook zo’n stil smalend lachje. Dat kreeg ik altijd te zien als ik weer in één van zijn streken was getrapt en boos werd. Dan had hij me waar hij wilde.

    Wat geweldig dat je naar een coach van het netwerk gaat. Het is het beste cadeau dat je jezelf op dit moment kan geven. Laat je ons nog weten hoe dat voor je is geweest?

    Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe en stuur je een warme groet,
    SummerMoon

    1. Dank Loes en SummerMoon.
      Moet huilen om de mooie bemoedigende tekst van jullie vlak voor het vertrek naar mijn coach. Het doet me heel goed.

      “De Stilte en het moeten Zwijgen heeft genoeg geluid gemaakt!”
      Pakkende woorden van Loes. ‘Geschreeuwd’ heeft de stilte hier in een klein ‘vredig stadje’ in Twente waar te veel mensen het weten en hun rug toekeren. Dat men ‘het weet’ en niets doet is nu het ergste.

      Liefs van Susan.

      1. Met de coach klikt het. Het is zo fijn en bevrijdend om open te kunnen praten!
        En ik heb de boeken van Iris Koops via haar kunnen kopen, vandaag nog!
        Hebbes!

  5. Ik ben hier voor het eerst in contact mee gekomen met de miniserie ‘sharp objects’ , ondanls dat het niet gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, krimpte ik wel ineen. Het heeft ook veel weg van ‘verborgen narcisme’ Lief en behulpzaam aan de buitenkant maar ook dat dit doorgegeven kan worden naar de kinderen, die later dezelfde drang kunnen creeren en domineren om op te letten.

    Wat ik wel herken is het mishandelen van huisdieren, zowel mijn vader die botviert zijn woede op de hond waardoor die ineenkrimpt en zowel mijn moeder heeft de hond aan een stroomdraad gehouden en ikzelf ben woedend op mijn moeder geweest omdat zij de hond van de trap gooide uit frustratie, ik was echt kwaad.

    1. “oh” ik heb dit een beetje verward met een ander artikel, hier stond geen huisdieren. Maar ondanks MBPS ook bij dieren voorkomt die ze ziektes geven/kenmerken en ziek maken/verwondingen geven. (om maar even uit te leggen)

  6. Münchhausen IS narcisme vandaar die raakvlakken. Het gaat om controle over het medisch personeel en natuurlijk het narcistisch supply.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *