Dit is een gastcolumn van Heidi.
En dan is er ineens een wespennest in mijn tuin. Een tuin die ik met zo veel liefde vorm geef en verzorg. Een tuin die ik langzaam maar zeker tot mijn paradijsje maak. Ik bepaal wat er wel en wat er niet mag groeien. Soms komt er spontaan iets op waarbij ik me bedenk of het wel of niet welkom is. Soms twijfel ik, laat ik het even gaan om dan later alsnog te beslissen dat deze gast te veel gaat woekeren, andere schatjes gaat verdringen en ruk ik het alsnog harteloos de grond uit. Het is mijn zelf gecreëerde paradijsje waarin ik mij veilig waan. Waarin mijn geluk niet op kan als er per ongeluk een roodborstje op mijn voet landt als ik ontspannen in mijn hangmat neerplof of wanneer een vlinder even bij mij uitrust. Ik kan er oprecht vol van schieten. Oh help, de ouderdom krijgt genadeloos grip op mij.
Nu schiet ik echter vol om een hele andere reden. Een ijverig volkje heeft de schoonheid van mijn tuin ontdekt. Was ik nog in euforie toen ik in het voorjaar een hommelnest ontdekte, nu kijk ik met gemengde gevoelens naar een wespennest. Geen nieuw verschijnsel in mijn tuin, heb er al twee weg laten halen. Maar deze zaten in mijn ateliertje. Nu hebben ze hun weg gevonden onder de grond, onder mijn siertuin. En mijn god, wat hebben ze het druk. Ze doen waar ze voor geboren zijn. Maar dit ijverige volkje kan het mij verdomd lastig maken. Sterker nog, ik ben allergisch voor ze. Je zou kunnen zeggen dat ze levensbedreigend voor me zijn. Het gaat me aan mijn hart dit volkje uit te moorden. En nog wel met gif dat misschien ook mijn andere bewoners de das om zouden kunnen doen. Hun lot ligt in mijn handen. Toch heb ik het gevoel geen keus te hebben.
En dan voel ik ineens een dramatische overeenkomst. Ik vind het belachelijk, maar ben al wat emotioneel opgestaan door waarschijnlijk de zoveelste verliefdheid die lijkt te gaan stranden. Maar daar gaat de vergelijking niet eens over. (hoewel, het kwam in mijn leven, liet het even toe en ruk het wellicht alsnog mijn leven uit.) Het maakt me alleen wat labieler en bevattelijk voor dit soort belachelijke hersenspinsels.
Ik bevond me als kind in een prachtige omgeving met mooie liefdevolle elementen. Een schat van een moeder, lieve vriendinnen, een mooi schoolleven. Ik was een ‘gelukkig’ kind. Toch voelde ik in deze bloementuin van mijn leven ook een ongenode gast. Ik kon het niet duiden, het was een onderbuik gevoel. De anderen leken het niet door te hebben of keken de andere kant op. Hij hoorde erbij, was onderdeel, maar bracht niet veel goeds. Zijn macht werd groter en groter, de dreiging hing constant in de lucht. Af en toe kreeg ik een lelijke steek of werden de mensen die me lief zijn gestoken. Met name mijn moeder was vaak de ongelukkige. Naarmate je meer gestoken wordt neemt je allergie toe. In het geval van mijn moeder werkte de steken verlammend. Ze zat gevangen in de tuin waar ze niet meer uit durfde te ontsnappen. Ze had vaak ook de kracht niet meer te voorkomen dat ik gestoken werd. De ontluistering dit te ontdekken was groot.
Ik vloog met 18 wel weg, maar kon niet voorkomen nog regelmatig gestoken te worden. Uiteindelijk is mijn moeder er aan onderdoor gegaan. Dit van een afstandje waar te moeten nemen, was gekmakend.
Een wesp kan niet anders dan een wesp zijn. Als je hem in de weg loopt, niet doet wat hij wil, je zijn weg blokkeert, dan steekt hij. Zonder pardon prikt hij, zijn angel behoudend, met het gevoel in zijn volste recht te staan. Jij staat immers in zijn weg! Je paradijs blijkt niet zo veilig als het oog doet geloven. De prachtige bloementuin is mede bewoont door een levensbedreigend insect. Je kunt twee dingen doen, de tuin ontvluchten en de wesp zijn gang laten gaan. De tuin wordt dan van hem. Je kunt er dan voorzichtig, van tijd tot tijd, van genieten maar zult constant op je hoede moeten zijn. Je kunt ook het nest verdelgen. Verdrietig maar je moet wat. Met dit nest kan ik het doen, kan er zelfs een organisatie voor bellen. Huurmoordenaars zal ik maar zeggen. Legaal, hoef er niet de bak voor in. Ik hoop oprecht dat ik mijn tuin er niet al te mee verwond. Daar gaan mijn biologische principes. Maar soms moet je je principes aan de kant zetten uit lijfsbehoud.
Wat ik legaal bij wespen kan doen kan illegaal bij mijn vader. Ik wil niet moorden maar kan ook niet in de buurt van het nest zijn. Te vaak gestoken, de allergie is te groot geworden. Zowel bij de wespen als bij mijn vader breekt mijn hart. Ik wil zo graag van jullie houden maar wil er ook mijn leven niet voor geven. Jullie hebben er vast niet om gevraagd wesp/narcist te zijn. Maar ik kan en wil me niet meer laten steken en wil ruimte maken voor de liefde die er zonder jullie is.
Kijk naar dit weekend waarin mijn nichtjes overkwamen van de andere kant van de wereld. Mijn broer heeft een andere tuin uitgezocht. Heb ze vol liefde kunnen ontvangen. Mijn vader weet niet eens dat ze in Nederland waren. Het systeem lijkt zich buiten hem om weer te herstellen. We lijken de weg naar elkaar weer te vinden. Het ouderlijk nest is verlaten, hij zit er nog alleen in. Er rest mij niets anders dan het nest in mijn tuin ook stil te leggen. Ook hier zal het systeem er om heen weer herstellen. Soms heb je de keus of je gestoken wordt of niet. Daar waar ik het kan voorkomen, zal ik dat zeker doen. Oké, op zoek naar het nummer van de huurmoordenaar. Nee niet voor mijn vader, die heeft zijn eigen nest op eigen houtje om zeep geholpen.
24 reacties op “Wespennest”
Wat een mooie metafoor. Dank je wel Heidi.
Lieve groet
Femke
Beste Femke,
Bedankt voor je reactie.
Liefs Heidi
Wat een mooie gelijkenis met het wespennest in je tuin en de narcist in je eigen persoonlijke tuin.
Zo herkenbaar.
Ook ik ben gevlucht voor de steken en angels van mijn moeder en later van mijn man.
Ik zal mijn ex niet vermoorden, maar wil wel graag dat dit stopt.
Het gekke , in mijn situatie is, dat mijn kinderen en anderen houden van deze narcist en hem geloven.
Tot ze ook teveel steken hebben gekregen , ontdekken dat ze vast zitten in zijn wespennest en de enige oplossing is: wegvluchten.
Daar hoop en bid ik nog steeds voor.
Dank voor je delen, Heidi!
Liefs!
Merel ( 72)
Beste Merel,
Ja het is eenzaam te zien dat anderen het nog niet doorhebben. Dat heeft bij mij ook heel lang geduurd. Vond het een wonder toen het toch gebeurde. Een narcist is meester in het isoleren van zijn slachtoffers. Ben ik nou gek? En niet zelden krijgen ze het voor elkaar de anderen daar inderdaad van te overtuigen. Zo pijnlijk.
Blijven geloven in jezelf en een gezondere omgeving zoeken vraagt het uiterste van je en het litteken draag je met je mee. In mijn geval viel de narcist steeds meer door de mand, maar wat een leed heeft deze man veroorzaakt! Sterkte en maak er wat moois van, ondanks alles.
Liefs Heidi
Dank je wel, Heidi!
Het is i.d.d. moeilijk om vol te houden en te blijven hopen op een wonder.
Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen, die mij zien zoals ik echt ben en niet zoals mijn ex over mij gesproken heeft en spreekt.
Een fijne dag!
Liefs!
Merel
Wat een mooie metafoor!
Uiteindelijk kiezen voor lijfsbehoud /jezelf kost offers.
Maar uiteindelijk wordt je er beter van en de wereld mooier.
Beste Yvonne,
Bedankt voor je reactie. Ja helaas soms kun je niet anders .
Liefs Heidi
Wow, dit is zo goed beschreven! Zo waar. Zo helder. Zo herkenbaar..
Ruimte maken voor de liefde die er zonder jou is.
Het systeem lijkt zich buiten hem om weer te herstellen. We lijken de weg naar elkaar weer te vinden…
Deze zinnen raken mij enorm!
Bij mij gaat het om mijn zusjes en mij. Ruim een jaar van elkaar geïsoleerd door vader. We zijn tussen de 50 en 60 jaar!!
Je houd het niet voor mogelijk. Jou verhaal bewijst maar weer , ook voor mij des te meer dat ik niet de enige ben deze bizarre ellende moest meemaken.
Liefs Madelief
Beste Madelief,
Het is bizar waar ze toe in staat zijn. Splitsen, mensen uit elkaar drijven, tegen elkaar opzetten. Zo intens verdrietig. Zo eenzaam. Ik hoop dat het systeem bij jou ook weer de kans krijgt te herstellen. Bedankt voor je reactie.
Liefs
Heidi
Wat prachtig geschreven..
Helaas precies ook mijn verhaal.
Sterkte mooi mens 🌹
Beste Sjanni,
Bedankt voor je reactie en sterkte.
Liefs Heidi
Wat een heftig maar ook verdrietig verhaal. De wesp is verdelgd, de narcist nog niet die likt nu zijn eigen wonden van de angel waarmee hij zichzelf gestoken heeft.
Beste Ans,
Helemaal waar. Er zijn geen winnaars, alleen verliezers.
Liefs Heidi
Heidi,
Wat een bijzondere vergelijking en wat bijzonder dat je je in je tuin veilig voelt, maar toch weer het risico loopt om ook daar gestoken te worden. Het is heel herkenbaar. En naarmate je tuin meer en meer “eigen” wordt, krijg je ook meer de behoefte om je paradijsje te verdedigen. Je paradijs waar je vol kunt schieten van de vogels en de bijen dier er komen. Ook dat herken ik heel erg.
Hadden we nooit geleerd hoe we ons konden verdedigen en werden we keer op keer gestoken. Nu lijkt het erop dat je dat hebt kunnen leren. En hoe mooi is het dat de familie, het systeem zich om je heen zich weer hersteld.
Take care,
SummerMoon
Beste Summermoon,
Ja is de ouderdom toch nog ergens goed voor. Langzaam maar zeker leren we ons een soort van te verweren, al is de methode vaak niet de gewenste. En daar kan ik me soms nog heel boos over maken. Dat ik in een rol word geduwd die me niet past. Die van dochter die haar vader in de steek laat. Ha daar heb je het woord steek weer! Maar soms kun je niet anders, uit lijfsbehoud.
Sterkte
Liefs Heidi
Inderdaad een mooie metafoor die ik inmiddels ook in mijn leven zie na een toevallige ontmoeting met mijn zus kort geleden. Wat mij het meest raakt is dat Heidi schrijft: ‘Het systeem lijkt zich buiten hem om weer te herstellen.’
In de rechtbank [mei dit jaar] heb ik gezien hoe situaties, buiten de narcist om, op zijn plek komen. Moeder-narcist is niet werkelijk gehoord door de rechter omdat haar relaas privé was – waar hij als mens wél intrapte. Het feit dat psychisch geweld niet strafbaar is, werd in de rechtbank ook een voordeel voor mij, want de rechter rekende niet officieel met haar act. Enkele mensen daarentegen deden dat wél… en vingen de wesp.
Mijn les van de dag van de zitting op 2 mei is: het leven zelf kan je bondgenoot zijn.
Tevoren had ik gelezen: als God zijn pijlen richt is het doel verbinding en barmhartigheid. Langs een andere weg dan advocaat, zoon en ik hadden gedacht en gepland. Het duurde precies vier maanden voordat ik zijn doel mocht zien op 2 september toen ik mijn zus toevallig tegenkwam en zij vertelde dat ze het toneelspel van moeder ook had doorzien. Zus zei: “En de rechter trapte erin.”
‘Heidi schrijft: ‘Ik wil zo graag van jullie houden maar wil er ook mijn leven niet voor geven. Jullie hebben er vast niet om gevraagd wesp/narcist te zijn. Maar ik kan en wil me niet meer laten steken en wil ruimte maken voor de liefde die er zonder jullie is.’
De definitieve breuk met moeder [en familie uit noodzaak] is sinds 2010. Terwijl ik de steken-wonden likte op mijn eentje door het schrijven van mijn eigen levensverhaal. Zo heb ik de weg naar mijn eigen ziel grotendeels teruggevonden. Afstand was/is noodzaak. Elk lid van de familie stak mij.
Wij zijn er nog lang niet, moeder [94] heeft inmiddels weer een nieuw ‘vriendje’ gevonden, maar deze zusterlijke ontmoeting is een begin. Ook al zijn zus en broers inmiddels in de zestig, ik zie hen als slachtoffers die uit een buitengewone diep ingemetselde hersenspoeling moeten ontwaken. Net als ik dat heb gedaan. Zus schijnt dat nu te doen. Moeder is al begonnen te steken toen wij nog kleine kinderen waren. Ze woont nog steeds in de prachtige ’tuin’, waar ze als een knappe welgestelde jonge zakenvrouw introk bij haar al net zo knappe, maar empathische kersverse man. Ze waren samen een succesvol team, met een rijtje talentvolle vrolijke kinderen wonend in dit kleine paradijs. Wat, oh wat, wilde zij nog meer!!!???
Macht. Domme macht. Door geld. Met geld. Veel geld. Heel veel geld.
Nu is ze oud. Tien jaar geleden heeft ze aan de telefoon gezegd tegen mij dat ze rijk wil sterven, dat ze wist dat dit verkeerd is, maar zo wilde ze het nu eenmaal. Ik zei dit destijds tegen een broer in een kortstondige ontmoeting. Hij zakte in een stoel, schudde zijn hoofd en zei: “Wat een armoede!”
Lieve Heidi,
Het vergelijk met wespen die je steken en de narcist die eigenlijk hetzelfde doet, maar nog veel geniepige geldt ook voor mij.
De hoofdwesp van de familie kreeg het hele gezin aan haar kant, ik kon geen steek meer hebben en ben eruit gestapt. Geen komedie genaamd: ‘Het perfecte gezin’ meer voor mij. Iris Koops omschreef het ooit eens zo:pas als je eruit stapt zie je van een afstand wat er gebeurt.
Dank voor je verhaal,
Warme groet,
Maria
Beste maria,
Bedankt voor je reactie. Ja zo werkt het helaas. Sterkte.
Liefs
Heidi
Hallo Maria,
Ook mijn man ( de hoofdwesp) heeft alle kinderen aan zijn kant gekregen, zelfs zo sterk dat ze allemaal inclusief 11 kleinkinderen niets meer met mij te maken willen hebben. Dit duurt nu 8 jaar.
Zo verdrietig.
Toch was weggaan ( na 29 jaar huwelijk) bij de hoofdwesp het beste wat ik kon doen.
Ja op afstand zie ik wat er gebeurt.
Het is zo’n geniepig spel!
Veel sterkte!
Liefs!
Merel
Beste Susan,
Wat goed dat er een sprankje hoop is en je zus ook door begint te krijgen wat er aan de hand is. Dat maakt jouw eenzaamheid wellicht een tikje minder. Het kan lang duren voordat ze door de mand vallen, maar het lijkt erop dat de meesten dat uiteindelijk wel doen. Sterkte
Liefs Heidi
Ja, Heidi, tikje minder. Hoop vol wat je schrijft: ‘Het kan lang duren voordat ze door de mand vallen, maar het lijkt erop dat de meesten dat uiteindelijk wel doen.’ ‘De meesten’, heus waar?
Betreft moeder vraag ik me écht af hoe lang ze dit nog vol kan houden. Zo buitengewoon feilloos en onschendbaar vind ik haar allang niet meer. ‘De meesten….’
Ja, ik ben het helaas hiermee is. Mijn gehele familie valt echt niet door de mand, blijft in een illusie “de steken van de werkwespen zijn ook pijnlijk” is dat gehele familie helemaal niet naar mijn kant van het verhaal vraagt, iedereen staat standvastig aan mijn ouders kant.
Doet mij ergens aan denken, een schaamte die ik ook heb vanuit verleden en een ander reden waarom ik ook zo strijd voor signalen geven over narcisme. Niet alleen maar bij ouders en narcistische opvoeding (wel voor mij belangrijkste) en hulpverleenster (wat in feite wel overlapt want was ook een pestersclub in tienerleeftijd maar niet veranderd)
Ik zat in de pesters-club waar ik ook misbruikt werd, ze intimideerden me als boodschapper tussen hen in, waren dominant en ik was niet sterk genoeg om me staande te houden, ik kon er alleen maar langzaam uit wegkwijnen en subtiel breken met de groep. Toen werd ik gepest door hen en door degene die zij pestten, zodat de gepeste een pestkop werd bij hen tegen mij. (Ik had het thuis ook moeilijk (misbruik) Ik ben blij dat ik met de groep gebroken heb, het voelde als groeps-narcisme en ze wilden dat ik hun flying monkey was. Hetzelfde geldt voor de gepeste die de nieuwe flying monkey werd. – Ze waren eerder een groep en ik was de nieuwe dus ik had geen idee hoe ze onder elkaar waren, ik kwam er in omdat ik er één kende van koor.
Daarom denk ik ook dat zelf in een pestersclub narcisme kan spelen, kinderen nemen gedrag van ouders mee, dominant narcisme en omheining die meevaart. Ik schaam me want ik ben niet blij om die tijd wie ik moest zijn en daarin was. (en ook daar heb ik nu als oudere dat ze nog steeds hetzelfde zijn) – ja een wespennest en een koningin die meestal de meest grote mond had en commandeerde.
Mooi omschreven stukje, met de alleszeggende titel. Toen ik de titel van deze blogpost zag moest ik gelijk weer aan mijn boek terugdenken dat ik ooit schreef. Het betreft een roman over een narcistische moeder met dezelfde titel . Vond het aanvankelijk een ietwat geijkte titel maar omdat deze titel precies omschrijft zoals het is liet ik de titel staan. Een betere titel is er niet. Moest weer terugdenken aan de tijd waarin ik dingen verwerkte en verwerkt had. Het gevoel dat je er niet toedoet, dat alles om anderen draait behalve jou. Dat je net zo goed een plak kaas had kunnen zijn. En de narcistische stief-schoonfamilie deed er een flinke schep bovenop. Je raakt als het ware verstrikt in een slangenkuil, een wespennest. Het gonst van de geruchten die onwaar zijn, aannames en verwijten vliegen je om de oren, het zoemt lang na in je hoofd naderhand. En dan… als je uit dat negatieve nest kruipt, de feiten doorziet ben je weer (gedeeltelijk) terug. En nu nog, zo nu en dan valt er weer eens wat te verwerken want steeds weer zullen er wespen op je pad komen, ook al weet je waar je voortaan op moet letten. Steeds weer blijven onthouden dat je jezelf niets hoeft te verwijten, dat je er mag zijn, lief mag zijn voor jezelf. Dat je de giftige dynamiek van je af mag werpen, hun gebruiken, ideeën en rituelen hoeven de jouwe niet te zijn. Jij hebt je eigen kwaliteiten, talenten, dingen of ervaringen. Ze zijn zo geniepig, missen empathie, voelen niet met je mee. Doen alsof en komen overal mee weg, zolang anderen niets doorzien of opstaan en zeggen STOP. Overal waar mensen zijn kan er narcisme zijn. Ouders, schoolkinderen, bestuursleden of bazen. Het blijft maar doorgaan. Ze blijven plagen, steken en in je limonade zwemmen. Verjaag ze met eucalytus en kruidnagel olie, gebrande koffiedrek, want jij mag er zijn! Sterkte!