Dit is een gastcolumn van Aurora
Een zonnige vrijdag aan het begin van de herfst. Het is nog vroeg in de ochtend en ik sta op de zolderkamer van mijn ouderlijk huis. Hier bracht ik als kind en puber een groot deel van mijn tijd door. Inmiddels woon ik hier al bijna 10 jaar niet meer.
Ik kijk naar mijn bruidsjurk die op een hanger aan een antieke kast hangt. Even later zijn mijn moeder en mijn zus erbij wanneer ik mijn trouwjurk aantrek. Er worden foto’s gemaakt en tranen weggepinkt. Als laatste wordt mijn sluier op mijn hoofd vastgezet. Onderaan de trap staat het voltallige trouwgezelschap op me te wachten. Bovenaan de trap sta ik even stil, om van dit moment te genieten. Dan loop ik de trap af, mijn trouwdag tegemoet.
Weken later ben ik bij mijn ouders op visite. Mijn moeder heeft de mooiste foto’s van mijn trouwdag in een flip-over album gestoken. Ze heeft de foto’s al aan iedereen laten zien. Als ik het album doorblader zie ik twee foto’s van mij in weinig verhullende bruidslingerie. Genomen vlak voordat ik mijn trouwjurk aan had. Ik wist niet dat hier ook foto’s van gemaakt waren.
Een akelig gevoel bekruipt me en nestelt zich in mijn buik.
“Deze laat je toch niet aan iedereen zien?” vraag ik, deels bevreesd, deels hoopvol omdat zelfs mijn moeder toch wel zal begrijpen dat ik dat niet wil.
Mijn moeder reageert als door een wesp gestoken: “Hoezo niet?”
Ze zet haar handen in haar zij. Ze kijkt me aan terwijl haar mond tot een boze streep trekt. Dan gaat ze op aanvallende toon verder: ”Dat is weer niet goed zeker?! O. Mijn. God. Jij hebt ook altijd wat te klagen. Waarom doe je nou zo moeilijk ?Je ziet er toch prachtig uit? Waarom zouden anderen dat dan niet mogen zien? Opa vond het prachtig. Hij heeft ze aan al zijn vrienden in het verpleeghuis laten zien. Gewoon omdat hij zo trots op je is. Mag dat soms ook al niet. Dat hij trots op je is??!”
Ik breng stamelend uit: “O nee…dat meen je niet…heb je deze foto’s echt aan anderen laten zien? Dat wil ik niet. Deze foto’s zijn privé. Die zijn niet voor iedereen.”
Mijn moeder begint te huilen terwijl ze op dramatische toon verder gaat: “Het is ook nooit goed genoeg voor jou. Ik doe het gewoon nooit goed. Het is altijd wat met jou. Je bent ook zo stug. Alles draait altijd om jou en om jouw overgevoeligheden. Hoe moet ik nou weten dat jij dat niet wil?! Nou goed hoor, ik haal ze er wel uit.” Zuchtend, met een verongelijkt gezicht en met ogen die ze geïrriteerd wegdraait voegt de daad bij het woord en grist de foto’s uit het album.
“Zo. Weg. Heb je nou je zin? Hier, neem ze zelf maar mee, want mij vertrouw je duidelijk niet.”
Ze duwt de foto’s, die inmiddels helemaal verfrommeld zijn, in mijn handen. Met een verdrietig gevoel kijk ik naar de foto’s. Tranen prikken achter mijn ogen. Soms doet mijn moeder me even aan een opstandige peuter denken, maar dat durf ik nooit hardop te zeggen.
Ik slik mijn tranen weg en probeer te bedenken wat ik nu het best kan zeggen of doen om uit deze ruzieachtige sfeer te komen. Maar nog voor ik iets kan zeggen staat mijn moeder op, beent boos de kamer uit en smijt de deur hard achter zich dicht. Zo eindigen gesprekken met haar regelmatig. Inmiddels raak ik er steeds meer aangewend, het lijkt me minder te raken dan vroeger. En daarover schaam ik me, heel erg. Wat voor een dochter blijft nou gewoon op de bank zitten als haar moeder huilend de kamer uitloopt?
Maar het lukt me niet mezelf in beweging te brengen. Het voelt alsof mijn rol als haar redder “op” begint te raken. Ik wil dit niet meer. Ik wil iets anders. Maar ik weet nog niet precies wat.
Zoals voor veel slachtoffers geldt: Ik had er op dat moment nog geen idee van dat mijn moeder structureel narcistisch gedrag vertoonde. Ik kende het woord narcisme nog niet echt. En ik wist daardoor ook niet dat ik in een huwelijk gestapt was met iemand die eveneens narcistisch is. Als je me toen gevraagd had iets over mijn moeder of mijn echtgenoot te zeggen, dan had ik over beiden gezegd: Ze hebben het zwaar, worden vaak verkeerd begrepen. Ze zijn wat onhandig in de omgang met anderen en snel boos, maar ze bedoelen het goed. Het woord narcisme was nog nooit in me opgekomen.
Tjeemig wat een herkenning!! Twee dagen (!!) voordat ik ging trouwen (met een narcist) ben ik huilend bij mijn ouders weggelopen.
Het ging niet zoals zij zich hadden voorgesteld… en anders kwamen ze niet…
Uiteindelijk zijn ze (natuurlijk) wel geweest. Ik heb de hele dag mijn best gedaan ze te negeren.
Inmiddels (35 jaar later) ben ik gescheiden… Nu is het mijn tijd!
Ik begrijp zelfs niet dat je binnen mag in de kamer waar je dochter zich aankleedt
Laat staan dat je foto’s neemt en verder verspreidt… respect en privacy
Dag Ilse,
Dankjewel voor jouw reactie. Respect en privacy zijn mooie, belangrijke woorden in elke reactie. Narcisten zien hun kind of partner echter als hun bezit en hun eigen gedrag als volkomen gerectvaardigd. Respect en privacy komen daar amper aan te pas.
Lieve groet,
aurora
Dag SummerMoon,
Omgekeerd herken ik veel in jouw blogs. Het blijft verbijsterend hoeveel overeenkomsten er in gedrag en gedragspatronen van narcisten zijn. En dat het tegelijk toch zo moeilijk is om in te zien wat er speelt. Maar als je eenmaal inziet wat ze doen, dan is het ineens heel helder.
Het is zeker jouw tijd nu! Je schrijft prachtige blogs en liefdevolle reacties op de mensen die hier hun verhaal delen.
Lieve groet,
Aurora
Verwijd jezelf niets, dit denken had ik precies hetzelfde.
Je wilt het goede blijven zien in deze mensen.
Ben blij dat je het nu wél ziet.
Liefs Sjanni.
Dag Sjanni,
Dankjewel voor jouw reactie. Inderdaad heel fijn wanneer we stoppen met op de automatische piloot vergoeilijken en beginnen met echt kijken en echt voelen.
Je hebt helemaal gelijk, ben heel blij dat ik nu wel kan zien.
Lieve groet, Aurora
Lieve Aurora
Dank je wel voor dit zo helder opschrijven van jouw ervaringen met je narcistische moeder. Jij raakt me diep. Ook en vooral door jouw laatste cursieve tekst.
In 2018 ben ik er door zwart op wit , achter gekomen dat , die biologische vader, een dwangmatige narcist is gediagnosticeerd in 2004 in een verpleeghuis, op 82 jarige leeftijd, 5 jaar voor zijn overlijden, in dat verpleeghuis. Dat was de allereerste keer dat ik dit woord, dwangmatige narcist las, en zelf op zoek kon gaan. Iets wat ik terstond ben gestart en heb gedaan.
Op mijn 8 ste jaar zei ik al, dat die man gek was, 1963. Onze moeder van hun drie kinderen, in 3 jaar, was een mooie liefdevolle vrouw, die haar zo liefdevolle moederschap moest aanpassen aan de mogelijkheden die deze man haar gaf. Hij eiste in alles op de eerste plaats volledig te worden verzorgd, onvoorwaardelijke, met veel geweld en sadisme, als hij dat verdient vond. Hij zat met 53 jaar afgekeurd thuis door onhandelbaar gedrag op zijn werk. Onze moeder heeft nooit enige hulp gekregen!
Met 16 jaar ging ik de deur uit. Met een vriendje van 1979 tot 1981 mee samengewoond , lijkt me nu, achteraf bezien, ook zeer egoïstisch trekken te hebben getoond. Intuïtief heb ik die relatie toen beëindigd. Nooit meer en andere relatie aangegaan.
Vanaf 1982 heb ik 40 jaar hulp gezocht in de ggz, verschillende instituten, waaronder vrouwen hulp verlening, allerlei verschillende diagnoses gekregen, die me altijd eerst heel angstig van mij zelf maakten , zeer verwarde , ook door wat gezegd en voorspeld werd. En hun ontkenningen van door mij benoemde situaties, waardoor die zo genaamde hulpverleners vervolgde met , vernederingen en vernederde bejegeningen , veel schuld en schaamte gevoelens aan wakkerde naar mij, met veel succes en monddood maken. Veel meer dan 10 personen! ( Alleen met de eerste hulpverlener was dat niet) Nu lach ik daarom, sinds 2018 en zie het als een combinatie van hun zeer beperkte en gewenste beperkende inzichten, hun onvermogen om oorzaak en gevolg te kunnen verstaan en te ordenen en vooral het vervullen van hun eigenbelang en
persoonlijke behoeften. Hun geadviseerde pillen heb ik vrijwel altijd gewijgerd. Die had ik niet nodig.
Wat mij zo opvalt is dat jij en ik ook intuïtief voelen dat er iets helemaal niet klopt, niet pluis, niet juist is. Niet past over wat wij voelen en de vervormingen, die daarvan gemaakt worden door anderen. Dit ons zo verdrietig en machteloos , stil en monddood maakt. Dat we dat niet duidelijk kunnen maken. Begrijpen doe ik dit fenomeen zeer zeker. Maar hoe komt het toch, dat deskundige deze temide houding van slachtoffers, vaak letterlijk gebogen en bedrukt en ons gedrag niet herkennen?!! Welke structuren zorgen er voor dat b.v. huisartsen hier niet op aanslaan?!! Zeker er is bij hun weinig tijd. Maar dat is een structuur die dan GOED WERKEN IN DE WEG STAAT! Dat mag toch niet zo zijn, dat de structurele tijdsbeperking, misdadig , mishandelend gedrag, onder het vloerkleed houd, met alle gevolgen van ernstige psychische problemen voor de volgende generaties!?!!
En die ggz hulpverleners komen met hun geïnvesteerde tijd en hoge rekeningen op het zelfde uit! Dat is eigenlijk vreemd omdat die,met hun dsm bijbel over gedrag gaat, en zij dat gedrag niet herkennen! Komt dat door hun verkeerde interpretaties van dit gedrag!?!! Dat lijkt mij het enige juiste antwoord!! Ontkenning van deze structurele ernstige ontmenselijking, door deze mishandelingen in huiselijkekring en op werkplekken. Dat is toch zeer ernstige en zeer verontrustend!! Dit zijn toch onmenselijke en bewuste gecreëerde structuren! En met welk doel??
Dag Eveline,
Dank voor jouw reactie. Wat een lange en moeilijke weg heb je moeten gaan.
Ik vrees dat veel hulpverleners op narcisten reageren zoals ook wij (slachtoffers) jarenlang op de narcist reageerden: vastbesloten er niet het slechtste van te denken. Als ik naar ‘mijn’ narcist keek wanneer we bij hulpverleners zaten, dan dacht ik vaak: het is net een kameleon. Hij doet zich hier heel anders voor dan wanneer hij alleen met mij is of wanneer we bij een andere hulpverlener zijn.
De hulpverleners zien maar 1 gezicht, dat geloofwaardig overkomt. Jij en ik zien de totaal verschillende gezichten, op verschillende plekken. Het is voor gezonde mensen (inclusief hulpverleners) niet voor te stellen dat iemand zo schaamteloos en grenzeloos kan liegen en draaien.
Ik wens je een fijner levenspad toe, met mensen om je heen die een gezonde levensenergie hebben.
Lieve groet, Aurora
Dank je wel!, Lieve Auora
Ja ,dit onvermogen en deze onwetendheid van deze velen zgn. deskundigen zal moeten worden aangepakt! Zonder dit bijspijkeren van hun huidige ondeskundigheid zal er niets veranderen en er steeds meer slachtoffers gecreëerd worden.
Pas DAN , als die hulpverleners werkelijk en waarachtige ” kundige hulpverleners zijn geworden” !!
Met liefdevolle groeten 💞 , Eveline
Mijn narcistische moeder ( overleden in 2000) heeft , tijdens een verhuizing van ons gezin ( haar 3e huwelijk) , al mijn persoonlijke spullen bij de vuilnis gezet. Toen ik haar naar mijn doos met spullen vroeg, had ze een raar lachje op haar gezicht en wist ik als puber van 16 jaar, dat ze dit expres had gedaan. Kwartjes gingen op hun plek vallen, het woord narcisme kende ik niet.
Leerde mijn man kennen, die aan mijn kant stond wat mijn moeder betrof en dat voelde goed.
TOTDAT ik merkte dat hij haar gedrag kopieerde en tegen mij gebruikte. Het woord narcist kende ik niet.
Opgenomen op de Hezenberg zei een hulpverlener tegen mij:” je zocht je vader in dit huwelijk, maar kreeg je moeder”. En dat was o zo waar!
Ook door hulpverleners daar, is het woord narcisme nooit gevallen.
Mijn dochter vertelde mij na de scheiding, dat pa (mijn ex) een vreugdevuur had gemaakt en mijn spullen werden daarop verbrand. Hij maakte een vreugdedans om het vuur heen.
Weer hetzelfde gedrag en ik heb geen foto’s van een 30 jarig huwelijk, ook niet van mijn kinderen. ( 4x aan hem gevraagd en kreeg als dank hetzelfde lachje als toen van mijn moeder)
Alle herinneringen bewaar ik diep in mijn hart, toch voelt het als niet eerlijk.
Mijn moeder zou mijn trouwjurk betalen ( samen uitgezocht) en daags voor het grote feest gingen wij hem samen ophalen. We kregen de jurk niet mee, want hij was niet betaald.
Moeder stond glashard te liegen dat hij wel betaald was, wij naar huis en nagekeken, dus niet betaald.
Weer naar Den Haag om te betalen en de jurk mee te nemen. Zij verblikte niet, ik schaamde me kapot.
Mijn moeder had , buiten ons medeweten om, haar broers en zussen op het eten uitgenodigd op die grote dag.
Dat werd door de ceremoniemeester teruggedraaid en mijn moeder was kwaad op ons. Later verdraaide ze alles en zei dat zij ze niet had uitgenodigd. ( een tante bevestigde dat zij het wel gedaan had)
Hoelang kunnen we nog doorgaan met alles op te halen en aan elkaar te vertellen? Zeer lang, voorbeelden genoeg.
Dank weer voor jullie luisterende oor, wat hulpverleners en vrienden rond de narcist niet hebben.
Het cursief gedrukte stukje van Aurora, raakt mij ook diep. Dank voor je schrijven Aurora!
Liefs aan iedereen!
Merel ( 73 geworden afgelopen week)
Dag Merel,
Wat een intens verdrietige verhalen draag ook jij met je mee.
Plezier beleven aan het beschadigen van andere mensen en aan het beschadigen van de spullen die hen lief zijn, dat blijft voor mij onvoorstelbaar. Liegen en draaien en daar volkomen onbewogen onder blijven ook. Dat is voor velen van ons zo onvoorstelbaar dat het heel lang duurt voor we als slachtoffer in gaan zien dat dit toch precies is wat er gebeurt.
Het leren omgaan met de intense oneerlijkheid is volgens mij ook een onderdeel van leren omgaan met “de trekkende put” die Iris beschrijft in haar boek. Het is een diep menselijk verlangen om oneerlijkheid recht te zetten of toch tenminste aan te wijzen. En precies daarmee bindt de narcist ons (onze reactie) aan hem of haar.
Lieve Merel, ik wens je veel goeds en fijne mensen om mee samen te zijn.
Lieve groet, Aurora.
Mijn trouwdag was een van de slechtste dagen in mijn leven. Moeder nam mij, de bruid, privé apart en fluisterde dat zij mij wilde zegenen en vertellen wat mannen waren. Ze deed alsof ik als maagd uit huis trouwde. Ze praatte met die glibberige uitstraling en duistere zachte stem op me in midden tussen de mensen in de kerk. Ik was 34, geen maagd meer en pas tot geloof gekomen. Ik duwde haar met afschuw van me af. Van de buitenkant leek het alsof ik de slechte dochter was die haar moeder van zich af duwde. Zeker in die kerk was dit not done. Ik kreeg de schuld.
En ik kreeg een kind. Schoonfamilie en man hamerden op ‘vergeving van de moeder’. Na anderhalf jaar was ik weer gescheiden. Kind meegenomen uit deze narcistische oorlog.
Mijn inmiddels volwassen zoon is me hiervoor dankbaar. Hij vond deze oma als kind ‘vies’.
Dat dit narcisme én psychopathie was wist ik toen ook nog niet, maar wel dat het niet goed was. Moeder genoot ervan mij op de kast te jagen, mij pijn te doen. Ze deed dit opzettelijk. Dat zag ik, maar ik geloofde mezelf niet en gaf mezelf de schuld.
Jaren en jaren heb ik gestreden met ‘moeder vergeven’, totdat ik in de bijbel las dat vergeving eerst moet worden gevraagd. Wie geen vergeving vraagt kan niet vergeven worden. Logies. Hiermee heb ik heden volkomen vrede.
Lieve lotgenoten, en Aurora die deze blog heeft geschreven, op het moment van vertrek uit dit logeerhuis kan ik dit nog schrijven aan jullie die dit begrijpen. Dit is het fijnste dat me de afgelopen vijf maanden is overkomen: de boeken van Iris en al dit begrip. Ik merk in mezelf dat veel zelfveroordeling [ook door kerkmensen opgelegd] simpel wegvalt. ‘God is liefde’, zeg ik elke dag en nacht tegen mezelf. Diep in voel ik dan een blokkade. En als ik er doorheen ga, komen de tranen vanzelf. Nu ook.
Tot ‘ziens’ als ik zelf weer internet neem.
Dikke knuffel van Susan.
Dag Susan,
Wat een hoop verdriet heb je te verwerken. Ik kan me heel goed voor stellen wat je bedoelt met een glibberige, duistere uitstraling. Wat ben je van ver gekomen. Ik hoop dat je, na vertrek uit het logeerhuis, een fijne plek hebt om naartoe te gaan.
Lieve groet. Aurora
Hallo Aurora.
Dit heb ik nog net gelezen. Dat je die duistere glibberige uitstraling begrijpt, herkend, doet me goed. Ja, van ver en hoe ver dat was/is, is me duidelijk geworden door de website. En wat wel normaal is.
Ja, ik ga naar het mooiste huisje dat er bestaat. 😀 Heb er vannacht geslapen.
Lieve groet aan allemaal!
Ik kende het woord ook niet. Tot het te laat was. Zo weinige personen die je verstaan. Spijtig genoeg zoveel kwijt.
ook ik was onbekend met de term NPS. via via leerde ik erover en snapte ik uiteindelijk in wat voor relatie ik mij toen bevond. Vanaf dat moment heb ik alles op alles gezet om eruit te komen.
Dat is gelukt. Nu ruim vier jaar verder.
langzaamaan helen de wonden, de littekens worden nog regelmatig aangetikt. Enkele jaren therapie gehad dat heeft er voor gezorgd dat ik weer op mezelf durf te vertrouwen.
Dag Adrienne,
Dankjewel voor het delen van jouw inspirerende woorden. Het is vaak op alle fronten hard werken om uit een toxische relatie te komen en er vervolgens van te herstellen. Wat fijn dat jij (het vertrouwen in) jezelf weer hervonden hebt.
Lieve groet, Aurora
Dag Gina, Dankjewel voor jouw reactie. Ik hoop dat je hier en ook in je degelijks leven mensen vindt die je wel verstaan. Lieve groet, Aurora