Slachtoffers die opgegroeid zijn in een gezin met een ouder die hen emotioneel en psychisch mishandeld heeft, krijgen deze vraag vaak te horen. Omstanders kunnen er met hun verstand niet bij dat je afstand van één of beide ouders doet. Alsof het eigenlijk een keuze is. Slachtoffers gaan vaak door een lang en pijnlijk proces voordat ze besluiten het contact te verbreken én kiezen voor hun eigen bescherming. Ze zijn van heel jong jarenlang de schietschijf van de betreffende ouder geweest. Kleineren, vernederen, gaslighten en onvoorspelbare woede-uitbarstingen waren (en zijn vaak nog) onderdeel van het dagelijkse programma. Ze hebben niet de jeugd gehad die ze graag hadden willen hebben en waar ieder kind recht op heeft.
Ondanks het verbreken of minimaliseren van het contact, dringt bij het slachtoffer langzaam het besef door dat dat wat hij of zij als kind graag van zijn of haar ouders had willen ontvangen, nooit zal komen. De verzorgende, veilige ouder heeft niet bestaan én er was niets wat het slachtoffer had kunnen doen om dat te veranderen. Het lag niet aan hem of haar! Een harde werkelijkheid. Het is belangrijk om over dit verlies te rouwen, afscheid te nemen van het ideaalbeeld van de liefdevolle en ondersteunende ouder die er nooit (echt) voor dit kind is geweest. Ook is er het verlies van de jeugd en eventuele andere familieleden of vrienden die wegvallen door de keuze het contact te verbreken. Het rouwproces gaat met pieken en dalen. Hier staat geen vaste tijdsperiode voor. Iedereen doet het op zijn eigen tempo.
Judith Herman – expert op het gebied van trauma en herstel – schreef eerder: “Door te rouwen zeg je eigenlijk: Ik ben geboren, ik wil blijven leven en zo ga ik dat doen.” Het rouwen om dit levende verlies is noodzakelijk om de verbinding met jezelf weer te kunnen herstellen of zelfs voor het eerst in je leven te ontwikkelen.
Rouwen is niet gemakkelijk en steun van de omgeving is al ontzettend helpend. Vaak is er hulp van een professional nodig. Het Verdwenen Zelf heeft een netwerk van coaches en therapeuten die hier ervaring mee hebben.
In deze campagne belichten we verschillende facetten van ‘Opgroeien in een gezin met dwingende controle’. Dit is deel 6 van de serie van 6. De complete campagne wordt hier geplaatst.
🙏 𝗛𝗲𝗹𝗽 𝗺𝗲𝗲 𝗲𝗻 𝘀𝘁𝗲𝘂𝗻 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗺𝗶𝘀𝘀𝗶𝗲: 𝗗𝗢𝗡𝗘𝗘𝗥 🙏
Als stichting zetten we ons in om dwingende controle meer bekendheid te geven en slachtoffers te ondersteunen, daarbij zijn we volledig afhankelijk van donaties. Alle hulp is en blijft welkom! Doneren kan op: https://verdwenenzelf.org/doneren/ Alvast bedankt!
5 reacties op “Het is en blijft toch je moeder/vader?”
Als slachtoffer en dus zwart schaap volg ik dit allemaal met grote interesse. Nog nooit voelde ik mij zo gehoord en begrepen zonder zelf ooit een woord te hebben gezegd. Bedankt om er te zijn!
Bedankt voor dit, erg behulpzaam. Ik probeer dit altijd niet als een keuze voor te schotelen maar ‘het is geen keuze maar een noodzaak” Instinctief nemen ze het over als keuze. Ik ben al die tijd al heen & weer geweest en ik heb al steeds dat wederzijds gesprek & respect willen voeren maar het gebeurde niet. Het ging al te ver en ben er letterlijk ziek door geworden, niet alleen de complex-ptss en spierspanningen en al cortisol (stresshormoon – veertien jaar – na ook weer geweld vader maar ook verlengstuk moeder) , van jongs af aan al dus, maar later ook migraine en CVS ontwikkeld (nog steeds wordt dat laatste niet serieus genomen trouwens, het is erfelijk zeggen ze dan maar ja, narcisme gaat ook generatie op generatie en oma (vaders kant, onderdanig was aan de vader van mijn vader) is net zoals mijn moeder (codependent geweest) verschil is dat mijn moeder niet uit gezin narcisme komt maar wel disfunctioneel denk ik (te lieve kant – lieve vrede willen houden totdat het ontploft, gevoelens worden wel serieus genomen maar wel als het veilig is – nare dingen worden genoemd en opzij gezet/overheen stappen, zoals dus mijn oom ook op mij reageerde – denk ) Lang verhaal kort, schietschijf zijn, creëert ook ziektes uit stress, al op jonge leeftijd kan beginnen.
– Familieleden vragen allemaal al niet mijn kant van het verhaal, dat is ook een rode vlag.
Zo herkenbaar dit. De omgeving die je niet begrijpt. Een ouder die
dan een opmerking maakt dat jij alles niet op een rijtje hebt. En een opmerking dat je zo met je ouders mag omgaan?
Dat weer aan jezelf gaat twijfelen. Gedachten het zou wel aan mij liggen. Ik doe alles verkeerd. Verzin ik dit zelf. Komen dan boven drijven. Dan proberen sterk te blijven om je vast te houden aan wat de therapeut zei dit is vernederd en kleinerend. De pijn zit diep
Het was heel moeilijk om bij m’n familie te blijven, maar het zijn en blijven m’n roots.
Nu ben ik ook wel zeker dat dit soort psychische verwaarlozing ook mijn moeder is overkomen na en kan haar vergeven. Ik deed het ook fout met mijn kinderen in navolging van haar. Ik trouwde eensadist / narcist maar heb later alles verwerkt (heel pijnlijk) .
Nu ben ik 80 en gezond en tevreden., hoewel mijn 3 dochters de rekening hebben betaald. Mijn zoon is fantastisch voor me.
Ik onderhoud geen warme contacten met mijn familie die alleen mooi weer speelt.
Maar ik begrijp alles en ik ben blij dat ik om ze kan geven. Blij dat ik ze niet losgelaten heb.
Judith Lewis Herman schrijft ook dat veiligheid een eerste vereiste is. Dat heb ik nooit gehad en sommige lotgenoten ook niet. We zijn er wel uitgekomen. En daarna ontwaak je in een wereld waar het narcisme steeds sterker wordt, waar de mensen onaardig met elkaar omgaan, snel een roddel geloven en elkaar het leven zuur maken. Ik wil niet negatief zijn, maar wel realistisch.
Ik ben ook uitgestoten door de maatschappij omdat men mij als dochter van een narcistische moeder niet kon geloven. Hoe erger het is hoe sneller je wordt uitgestoten, zo lijkt het. Toen men ontdekte dat het wel waar was, kon men zijn/haar fout niet toegeven. Het is nooit weer goed gekomen.
We leven ook in een maatschappij waar de grote wereldproblemen ons overspoelen, terwijl we over de persoonlijke problemen moeten zwijgen omdat alles leuk móet zijn.