Al dagenlang weet ik dat er iets is. Ik voel me opgefokt, voortvluchtig. Net tijdens de lunch valt het verdriet over me heen als de storm die nu over Nederland raast. Ik krijg nog net de laatste hap naar binnen, trek me terug en zet mijn lievelingsmuziek op. Het laatste zetje naar mijn gevoel.
Daar komt het, en zoals ik al verwacht had is het oud. Ik ben een jaar of negen en kan wat ik toen op dat moment voelde, helemaal niet toe laten. Net als al die andere momenten. Het had mijn ondergang betekend.
De angst voor mijn vader, en de heimwee naar mijn moeder. Hoe kun je heimwee hebben naar iemand die er gewoon dagelijks is? Ik had het; want ze was er, maar ook weer niet.
Ik weet dat veel kinderen met een narcistische ouder ergens dood gaan van binnen. Ik had het geluk dat ik ook een ouder had met een gezonde kern. Zo kon een stukje van mezelf levend blijven. Ik hoefde mijn innerlijk niet compleet in beton te gieten. Wat heb ik me in de steek gelaten gevoeld door mijn moeder, die veel meer voor me had kunnen doen dan ze deed. Ook zij was ergens slachtoffer. Ook zij was al erg beschadigd. Alleen was ik het kind.
Al dit uitgesteld verdriet komt jaren later, sinds ik zelf stevig verankerd ben. Hoe hard de storm ook is; ik heb weer wortels. De afgelopen jaren is er stuk voor stuk weer iets levend geworden in mij. Niets voelen is erger dan de pijn voelen. Ik verwelkom dit deel in mij, dat zich weer aan mag sluiten. Ik rouw om een jeugd die nooit zorgeloos was. Ik rouw omdat ik me vrijwel geen moment kan herinneren, dat ik niet bang was.
Iris
3 reacties op “Rouw”
Wat een goed stukje Iris, over rouw. Aandacht schenken aan je gevoel, het er zo volledig mogelijk laten zijn, en herkennen als een stukje oude pijn. Dan kun je kunt het opruimen.
En komt er weer ruimte voor authenticiteit /kracht.
Maar dit is een geleidelijk proces ..Begrip ,begeleiding en ondersteuning zijn hierbij m.i. onontbeerlijk, want alleen is het loodzwaar!!!….
Dank Iris voor je hulp, het heeft me inzicht gegeven waar ik mee te maken had en soms nog heb, maar ik herken het snel en weet beter hoe ik er mee om moet gaan.
Amanda.
“Ik rouw omdat ik me vrijwel geen moment kan herinneren, dat ik niet bang was.”
Beste Iris,
Wat een impact heeft deze uitspraak op mij.
Niet alleen emotioneel maar ook fysiek. Ik krijg er koude rillingen van zoals bij hoge koorts, spanning in mijn buik en veel tranen om wat een onschuldig kind elke dag heeft moeten meemaken.
Ik ben zelf in een gezin opgegroeid waar liefde voor elkaar de boventoon voerde. Warm en geborgen voelde ik me. Had het gevoel dat ik de liefste vader en moeder ter wereld had.
Totdat het noodlot toesloeg en ik trouwde met een narcistische psychopaat.
Voor mezelf erg genoeg…….maar voor mijn kind…….
Daarom doen deze woorden mij zoveel pijn. Het is de harde waarheid.
Met mijn zoon is het goed gekomen. Eén liefdevolle stabiele ouder die de moed heeft uit de relatie te stappen, kan het verschil maken.
Hij is gelukkig getrouwd en is een voorbeeldige vader van 2 dochters van 4 en 2.
Een vader zoals elk kind zich zou wensen…
Weer sloeg het noodlot toe in mijn leven. Mijn jongste broer, een nakomer met wie ik 10 jaar verschil in leeftijd, blijkt een narcistische psychopaat te zijn.
Het kleine broertje dat het mooiste geschenk was uit mijn jeugd. Het broertje dat we samen met z’n vijven (vader, moeder en 3 kinderen) letterlijk hebben aanbeden en verheerlijkt van blijdschap dat hij er was, overladen met liefde, warmte en geluk, voor dat broertje besta ik niet meer…….zonder opgaaf van reden, zonder enige aanleiding, zonder ruzie of wat dan ook.
Mijn verdriet gaat naar zijn 4 kinderen. Kinderen van een narcistische psychopaat en een Codependent moeder (of misschien wel een Inverted Narcissist)
Nu ik weet dat ook zij geen moment in hun leven kennen dat ze niet bang zijn, nu realiseer ik me pas echt goed dat ze elke dag psychisch vermoord worden (of al zijn).
Een late ontdekking zou je zeggen na zoveel jaren.
Dat komt omdat ik meer dan de helft van mijn leven in het buitenland heb gewoond.
Al die jaren heb ik mijn broer en gezin alleen tijdens vakanties meegemaakt.
Dan merk je wel dat er iets niet klopt maar eigenlijk wil je er niet bij stilstaan, het is vakantie en niemand klaagt ergens over.
Al die jaren heb ik ze financieel ondersteund omdat ze het “zo moeilijk” hadden.
Zowel hij als zijn onderdanige vrouw hebben besloten mij uit hun leven te bannen…
Voor de goede vrede in de familie, uit piëteit met de kinderen heb ik onder andere de plundering van mijn bankrekening verzwegen. Mijn broer had toegang tot mijn financiën.
Nu pas, het afgelopen jaar vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Nu ik weet wat er aan de hand is. Nu ik ben gaan lezen, luisteren, kijken naar alles wat ik kon vinden op Internet en in boeken betreffende Narcisme en Psychopathie.
Ik weet hoe ernstig het misbruik is bij mijn nichtjes en neefjes. Ik weet dat ook zij een leven hebben met elke dag angst!
En ik weet niet wat ik moet doen….
Beste Elise,
Wat een geschiedenis. Je kijkt en realiseert je dat narcisme een deel van je leven is geworden. Dat zou niet zo moeten zijn.
Je hebt de ervaring dat het goed kan komen met een kind dat één gezonde ouder heeft. Ondanks dat je kind ook een narcistische ouder had.
Je gunt dat kinderen niet. Kinderen raken beschadigd en moeten veel doen om er weer uit te komen en er los van te komen.
Bijzonder is het dan ook hoe je beschrijft hoe blij jullie waren met het nakomertje en nu blijkt dat het met hem niet goed is gekomen. Hij vindt waarschinijk zelf van wel.
Hoe komen zijn kinderen er weer uit? Wat kan je doen?
Je kunt er zijn voor je nichtjes en neefjes, zodat zijn kinderen een fijne en onbezorgde tijd met jou kunnen hebben.
Dat ze ook leren, dat het leven goed kan zijn. En dat het leven veilig kan zijn.
Dat er altijd voor hen zo een plek is, bij jou.
Meer kan je niet doen en dat is heel wat, als je dit ze kan laten ervaren,
Susan Veenstra