Dit is weer een gastcolumn door Annabel.
Op mijn werk kreeg ik vaak te horen: “Jij lijkt Atlas wel, je draagt de wereld op je rug”. Van een bevriende collega kreeg ik te horen dat andere collega’s aan haar vroegen: “Wat is er toch met haar, er is iets met haar”. Ik deed gewoon mijn werk – hoewel ik het voor mijn gevoel nooit goed genoeg deed, wat overigens niet klopte met de feedback die ik kreeg, integendeel.
Zo heb ik nog meer voorbeelden van opmerkingen van mensen, die mij sterkten in het beeld dat ik van mijzelf had: zo ben ik nu eenmaal, ik BEN nou eenmaal zwaar op de hand en ik VOEL me nou eenmaal verantwoordelijk voor alles en iedereen.
Rond mijn vijfentwintigste heb ik – in verband met aanhoudende buikklachten zonder aanwijsbare lichamelijke oorzaak – een aantal gesprekken met een psycholoog mogen hebben.
Ik was een volwassen vrouw, afgestudeerd juriste en ik kon niet aarden in mijn werk. Het voelde niet goed, het voelde niet als mijn leven. Ik vertelde die psycholoog over mijn vader, met wie ik het contact vijf jaar daarvoor verbroken had. Ik vertelde over zijn woede-aanvallen en het feit dat hij altijd de totale controle over mij had willen hebben. Ik vertelde over zijn leugens, over zijn manipulaties.
De psycholoog reageerde lacherig en vergeleek hetgeen ik vertelde telkens met zijn ervaringen met zijn puberdochters: meisjes van veertien en zestien jaar oud. Hij kon mijn verhalen niet anders zien dan puberteitsperikelen. Ik voelde mij totaal niet serieus genomen en tegelijkertijd voelde ik mij heel eenzaam en miskend, want wat ik had meegemaakt was anders en zelfs de professional zag het niet. Het was anders, ik wist het zeker, maar wat was er toch? In ieder geval besloot ik: voor mij geen psycholoog meer. Ik was vleugellam, als altijd. Ik schreeuwde, maar niemand kon mij horen.
Naar mijn mening heeft deze hulpverlener mij door zijn reactie, zijn onkunde, de zorg onthouden die ik in mijn leven zo ontzettend nodig had. Ook met het oog op de rest van mijn leven, lees: het leven dat op mijn vijfentwintigste nog voor mij lag. Had ik toen geweten wat ik nu weet, namelijk dat mijn vader een exploiterende narcist/psychopaat met sadistische trekken was, dan had ik geweten: het ligt niet aan mij, hij heeft mijn leven overgenomen en ik heb nooit geleerd mijn eigen keuzes te maken. Daarom voelt mijn leven niet als MIJN leven! Op dat punt in mijn leven had het roer om moeten (en kunnen!) gaan. Zelf zag ik het niet, ik voelde mij klem zitten in een situatie waar ik niet in wilde zitten en zag de uitweg, de mogelijkheden niet. Juist daar had ik hulp bij nodig.
Nu ben ik bijna vijfentwintig jaar verder.
Door onverwachte omstandigheden ben ik deze zomer in contact gekomen met een therapeut die wel deskundig is. Dankzij hem vind ik alle antwoorden en ontdek ik mijn leven, althans, dat wat er nog van te maken valt.
Het is moeilijk voor mij onder ogen te zien dat mijn vader mijn leven zo sterk geleefd en gekleurd (of liever gezegd: ontkleurd) heeft. Ergens van binnen ben ik er nog. Mijn therapeut zegt tegen mij: “Je MAG er zijn”. Zo voelt het nog niet.
Annabel
7 reacties op “Hulpverlening”
Annabel, heel herkenbaar. Mensen die dit niet hebben meegemaakt, kunnen zich er gewoon geen voorstelling bij maken. De meeste mensen dus niet.
Je kunt ze dat ook niet kwalijk nemen eigenlijk denk ik. Wél dat ze dan net doen of ze het wel begrijpen en er dan een oordeel over hebben. Zoals die waardeloze therapeut toen van jou.
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt met zo’n ’therapeut’. Dit soort ’therapeuten’ wanen zich in hun narcistische arrogantie van alom-wijsheid gerechtigd, jouw problemen
te bagatelliseren en er een makkelijk stempeltje op te plakken. Waarmee ze het probleem -onopgelost maar door hun handelwijze nog groter geworden- weer bij jou dumpen. Makkelijk en snel verdiend.
Ik heb 25 jaar in de psychiatrie gewerkt en ook hier deze groteske arrogantie en feitelijke psychische mishandeling van cliënten door psychiaters en andere ’therapeuten’ talloze malen zien gebeuren. Ze snappen er gewoon niets van maar durven/kunnen dat vanwege hun ‘goddelijke’ alom-wijze status niet toegeven. Dat zou immers ook de poten onder hun beroep en daarop gebaseerd ‘gezag’ vandaan halen. Liever cliënten kleineren en stigmatiseren dan hun ego en ‘gezag’ (c.q. bestaanszekerheid) op het spel te zetten.
De moed om te zeggen dat je het als psychiater of andere ’therapeut’ ook niet allemaal weet, heb ik in de praktijk maar zeer zelden meegemaakt.
De mishandeling die jij en ook ik ondergaan moesten heeft een eenzaamheid teweeg gebracht die geen enkele therapeut kan begrijpen die dit niet zelf heeft meegemaakt en bewust is geworden. Ze zijn er wel, maar heel weinig. Want wordt je eerst maar eens bewust. Dat is al zo’n moeilijk proces. Accepteren daarna; ook zo moeilijk. Dán alles nog plaatsen en op de brokstukken opnieuw beginnen, want daar komt het op neer. Vervolgens andere mensen gaan helpen. Ga er maar aan staan.
Daarom heb ik zo’n respect voor wat Iris doet, en andere ‘ervaringsdeskundigen’ die zover zijn gekomen, dat ze anderen kunnen- en willen helpen.
Het extra treurige van onze (de slachtoffers) situatie is volgens mij, dat wat toen niet gegeven en stukgemaakt is in onze jeugd en de gevolgen daarvan nooit meer helemaal geheeld kunnen worden.
We kunnen het niet overdoen met onze zo pijnlijke bewustwording van de werkelijkheid en de nieuwe inzichten die daaruit komen. Het is keihard maar waar, volgens mij.
Ik ben zolang ik nu weet ook heel alleen geweest. Ook in relaties met werkelijk de liefste vriendinnen. Wist nooit waarom ik dan zo verdrietig was ineens en waarom zij daar dan niets mee konden.
Weet het nu wel. Zij hadden dit niet meegemaakt. Het was niet hun schuld dat ze mij alleen moesten laten hierin.
Komt erop neer, dat wij (de slachtoffers) in een erg paradoxale situatie terecht zijn gekomen volgens mij. Omdat feitelijk alleen de slachtoffers elkaar verder kunnen helpen en zij juist vaak nog maar zo weinig over hebben om te geven.
Toch zit hier een deel van de ‘redding’ in denk ik. Elkaar positief steunen, troosten, bevestigen. En gelukkig zijn er dan ook nog therapeuten die je wél begrijpen en je op die manier bij de hand kunnen nemen naar een gelukkiger toekomst.
Veel sterkte en een goede zondag gewenst,
Ge
Annabel
Wat verwoord je alles mooi. Dankzij jou vallen voor mij langzaam de puzzel stukjes in elkaar. Ook ik ben al jaren teleurgesteld in elke vorm van hulpverlening.
Dankzij dit weblog van Iris en jouw schrijven, weet ik dat ik niet alleen sta in mijn gevoelens. Dank je, ik heb alles met verbazing door gelezen.
groet Elfje
Elfje, dankjewel voor je lieve reactie. Ongelooflijk toch, de herkenning en het gevoel dat de puzzelstukjes in elkaar gaan vallen…..dit is nog maar het allereerste begin van de verwerking, merk ik zelf.
Annabel
Bij mij is dit precies hetzelfde. Ik kan nu traceren hoe mijn leven zich heeft afgespeeld. Mishandeling vroeger, wat ik nooit heb kunnen plaatsen. Steeds de vraag van hoe en waarom.
Ik blijf het hier allemaal volgen. Voor mij veel herkenning. Het leesstuk van jou, de reactie hier van Ge, alsof ik het zelf heb beschreven. Alsof steeds mijn eigen leven voorbij komt.
Ben hier wel blij mee , en ik maar altijd denken dat ik de enigste op deze wereld was.
Had ik ook maar geweten wat ik nu weet….Achteraf een psychopaat als vader, waarbij ik ook geen mening meer had.
Mooi dat een therapeut tegen je zegt, ” je mag er zijn”
Ik heb ook heel wat hulpverlening afgelopen, en heb het nog steeds geen plaats kunnen geven. Het heeft mij heel wat gekost. Alleen al dat iemand begrip heeft voor je situatie, kan je zoveel verder helpen.
Ik blijf het volgen allemaal
Liefs Elfje
Hoi Elfje,
Bedankt voor je reacties. Heel vervelend voor je dat je de juiste hulp nog niet gevonden hebt. Met wat jij hebt meegemaakt, verdien je een goede, empathische therapeut die jou kan helpen het allemaal een plek te geven.
Gelukkig weet je nu dat je niet de enige bent; helaas zijn er duizenden slachtoffers die door hulpverleners niet begrepen werden, of nog steeds niet begrepen worden. Ik ga hier in mijn werkboek “herstellen van narcistische mishandeling” ook op in, omdat die verkeerde hulp de beschadiging er nog dieper in kan draaien. En dat is heel erg, en verdient aandacht! Ik ben daarom ook blij dat Annabel haar ervaringen hier kenbaar maakt. Ook andere lezers ontdekken zo dat ze niet de enigen zijn. We zijn niet langer alleen.
Veel sterkte met je proces…
liefs, Iris
Je moet er specifiek in thuis zijn op het gebied van narcistisch misbruik. . Die specificatie zou men toch in huis moeten hebben. Gedegen en solide vakwerk daar gaat het toch om. Ik zou hun vragen of ze hier ook in thuis zijn, en als zij dat veralgemeniseren dan zou ik er mijn twijfels bij hebben of ze daar wel in thuis zijn. Dan willen ze het gesprek sturen en naar hun hand zetten.
Er was laatst een psycholoog en die bekende ik werk alleen voor het geld. Dan heeft het de kwaliteit verloren. Vooral als de psychiater zelf een bully blijkt te zijn en je moet er heel erg tegen in praten. Erkenning krijg je niet dan dat het je alleen maar wordt aangepraat. Het lijkt eerder op een kat en muisspel dat de narcist ook doet. Ze gaan soms nogal kort door de bocht als het gaat om een diagnose en helemaal niet nauwkeurig en gedetailleerd. Sommigen voelen je tegenstander aan en spelen die na als een copycat. Een omgeving met negatieve energieen. Bij die instanties ligt alles op straat en ieder kan inzag nemen in die rapporten. Oppervlakkig en gebrekkig knoeiwerk met een oppervlakkige beoordeling. Het schaadt je persoonlijkheid meer dan dat het je goed doet. Ik heb nog niet een positief verhaal gehoord over dat Riagg en de G.G.Z. Niet alleen de narcist maakt meer kapot dan je lief is maar de hulp of pulpverlening doet dat ook.
Wat verschrikkelijk dergelijke ervaringen met therapeuten van dat ze lacherig doen. Er lopen nog steeds uitwassen rond helaas die er nog niet veel van begrepen hebben.Je mag ook nog niks zeggen want dan brengen ze het weer onder in symptomen van diagnosen en wat je ook zegt daar vergelijken ze het mee en willen het gesprek sturen en naar hun hand zetten. Zich verbeelden zonder echte mensen te zijn. Sommigen lopen achter in hun kennis of zijn er niet genoeg in gespecialiseerd. Wat vage en oppervlakkige kennis zonder diepgang en degelijkheid.
Vroeger had je Prof. Bastiaansen niet iedereen was het er mee eens maar was wel oprecht begaan met oorlogsslachtoffers. Professionele nabijheid in plaats van professionele afstand. Oprechte betrokkenheid met, van ‘ik ben er voor jouw met erkenning en herkenning en respect’ in plaats van miskenning en ontkenning. van dat ze zeggen van nee nee zo is het niet. Heel tegendraads tegenspreken. Zij willen het laatste woord in een dienstbaar beroep voor mensen.Zonder hart en ziel. Dat spreekt niet. Het komt niet menselijk over. Meer als onpersoonlijk en mensen als materiaal gezien voor hun broodwinning. Om den brode en dat ze er niets van zich zelf in leggen. Ieder is verschillend en dat ze ongeinteresseerd zijn of doen alsof. het lijkt alsof ze je zien als kermisattractie of uit sensatie uit willen horen. . . . .