Dit is een gastcolumn van Anita
Daar stond ik midden in Parijs, zonder geld, zonder telefoon en met een hoofd vol vraagtekens, volkomen in de war. Hij had me daar woedend achter gelaten. Maar wat had ik verkeerd gedaan?
Dit was de voorbode van tien vreselijke jaren. Mijn naam is Anita, ik ben 52 jaar. Moeder van drie volwassen kinderen en drie stiefkinderen, waarvan ik er twee niet meer mag zien.
Na mijn scheiding leerde ik zo’n zestien jaar geleden de man van mijn dromen tegen (dacht ik). Alle alarmbellen gingen af maar ik begreep ze niet, toen nog niet. Ik stapte direct met hem in het huwelijksbootje (want dat wilde hij zo graag) en kreeg zo de zorg over zes jonge kinderen. De biologische moeder van zijn kinderen was met de noorderzon vertrokken. En daar begon direct een nieuwe hoofdstuk in mijn leven, het werd een vreselijk hoofdstuk, iets dat je eigenlijk liever uit je boek wilt scheuren.
Het is oktober 1999, we kennen elkaar net zes maanden, als we met collega’s van ons werk (we werken beiden bij een verzekeringsbedrijf) een paar dagen naar Parijs gaan. We mogen ook een middagje vrij besteden en we besluiten samen te gaan winkelen ….. gezellig.
Al snel nadat we in het super grote warenhuis zijn aangekomen raak ik hem kwijt, ik bleef ergens staan kijken en toen ik me omdraaide zag ik hem niet meer. Een tijdje loop ik wat rond en omdat hij nogal groot is zie ik hem eerder dan hij mij. Blij en opgelucht loop ik naar hem toe maar nog voor ik kon zeggen “hey schat, blij dat ik je weer gevonden heb” pakt hij mijn arm en snauwt “waar denk jij dat je mee bezig bent”?
Boos trekt hij me mee de winkel uit en buiten aangekomen kijk ik hem verbaasd aan…. “Wat is dit voor belachelijk gedrag?” vraagt hij. “nou wat hou je toch veel mij zeg, dat je gewoon lekker je eigen gang gaat, we zouden samen gaan winkelen weet je nog?”
Nog voor ik ook maar iets terug kon zeggen pakt hij mijn tas van me af en loopt weg, mij in complete verbazing achterlatend. Daar sta ik in een vreemde stad, zonder tas, zonder een idee wat er was gebeurd en zou gaan gebeuren. Als hij eindelijk terugkomt – in mijn beleving duurt het uren- zegt hij “mee komen jij”. We lopen een café in waar hij op een stoel ging zitten en een sigaar op steekt….. en toen zei hij, “zou jij niet eens je excuus aanbieden”? En terwijl ik dacht uhhh waarvoor eigenlijk, zei ik “sorry dat ik je alleen gelaten heb, het spijt me echt” …..
Deze hele nachtmerrie heeft geduurd tot 9 juli 2010, de dag waarop ik met behulp van steunpunt huiselijk geweld bij hem ben weg gegaan om vervolgens bijna een jaar te verblijven in de vrouwenopvang. De moeilijkste keuze van mijn leven maar wel de beste ooit.
Op de dag dat ik daar binnen kwam en die grote gele deur achter mij dicht viel heb ik in al mijn ellende en in het diepst van mijn verdriet mezelf beloofd dat ik op mijn vijftigste verjaardag mijn leven weer terug zou hebben en weer een gelukkige zelfstandige en gezonde vrouw zou zijn, met een huisje, een auto en een baan en dat ik iets zou gaan doen met deze ervaring zodat het niet voor niets is geweest wat ik ( en de kinderen) mee heb moeten maken. Ik besloot dat ik er mijn missie van zou gaan maken om vrouwen te helpen…. en dat ben ik gaan doen.
In 2012 heb ik voor het eerst een lezing gegeven bij Hogeschool Windesheim in Zwolle en daarna werd ik regelmatig gevraagd bij andere instellingen maar ook door politie en justitie om mijn verhaal te komen doen. Op 16 december 2013 heb ik gesproken op het landelijk politie congres in Ede voor 750 politiefunctionarissen en dat maakte zoveel los dat ik de volgende dag met de hoofdcommissaris van Politie aan tafel zat bij Umberto Tan. Een bijzondere ervaring, heel spannend maar heel goed en het is mijn missie zeker ten goede gekomen.
Zo ben ik ook benaderd door stichting Zijweg om te spreken op hun E -day vorig jaar en daar begon ook mijn contact met Iris. Het was een heel fijne kennismaking. Iris heeft me haar boek gegeven en ik heb het met heel veel herkenning gelezen. Ik wist nog niets van Het verdwenen Zelf en heb de afgelopen jaren vooral zelf veel onderzocht over Narcisme. Dit boek was voor mij het laatste puzzelstuk, nu ging ik ook de laatste vragen die ik had begrijpen en werd alles nog duidelijker. Het moest zo zijn onze ontmoeting. Er komt dan ook een nieuw hoofdstuk aan …ik zal binnen Het verdwenen Zelf op verschillende manieren actief worden. Het is mooi hoe we onze krachten kunnen bundelen.
Anita
4 reacties op “Wat had ik verkeerd gedaan?”
Fijn om te lezen dat je binnen ‘Het verdwenen Zelf’ op verschillende manieren actief gaat worden. Ik zal je volgend hoofdstuk ook lezen 😉 Inderdaad heel mooi hoe uiteindelijk krachten gebundeld kunnen worden… dat voelt een heeeeeeeel stuk beter dan dat sneaky van je afgenomen wordt! De ‘wereld wordt weer teruggezet’, zoals het ‘hoort’ 😉
Mooi Anita!
En ik schrok meteen ook van dit verhaal, want het herinnerde mij aan een gelijksoortige situatie. Ik kende mijn ex nog geen half jaar, toen we samen een duikreis gingen maken in Egypte. Hij wilde op zijn verjaardag niet in Nederland zijn, dus ik boekte een all-in reis in april.
Op de 3e avond, na een intensieve duik en na het eten, kregen we een discussie over de plek waar we gedoken hadden. Over de naam, wel te verstaan. Hij benoemde een naam en ik antwoordde dat dat niet klopte. Ik benoemde de juiste naam. No big deal zou je zeggen. We vergissen ons allemaal wel eens nietwaar? Nou niet dus, hij bleef maar ‘hameren’ op het feit, dat ik ongelijk had. En ik begon in eerste instantie heel onschuldig, dat ik gelijk had en dat ik het kon bewijzen, als hij het wilde. Ik begreep totaal niet waar ik in terecht kwam. Dit was een discussie die ik niet gewend was te hebben. Het werd erger en erger, tot het moment hij des duivels en tierend de kamer uit liep en vervolgens 6 uur onvindbaar was. Daar zit je, een week op vakantie, wat bedoeld was als romantische vakantie en je geliefde loopt boos weg om weg te blijven, omdat je hem geen gelijk gaf over een naam ?????
Ik vond hem uiteindelijk ergens slapend op een bankje. Slapend op een bankje?????
Note: de volgende dag liepen we langs de duikschool en daar hing een kaart met de duiklocaties. Ik wees op de plek en de naam. Ik keek hem aan en zei: “niet om het een of ander, maar lees de naam van de plek. Hier hebben we gedoken en ik had hem goed.” Geen reactie, helemaal niets. En dus ook geen excuus voor zijn exorbitante gedrag van de avond ervoor. Niets. Alsof het niet was gebeurd, of dat het de normaalste zaak van de wereld was om je zo te gedragen.
Soms ben ik nog in de war van mezelf. Wat heeft me bezield, om dit goed te keuren en 10 jaar bij hem te blijven, een huis te kopen, twee kinderen te krijgen en mezelf verbaal te laten vernederen?
Ben heel blij, dat ik de stap heb gezet weg te gaan, voordat het echt uit de hand zou lopen. En natuurlijk was het niet dagelijks zo, maar te vaak wel. De mist trekt verder weg, ik ben er steeds openhartiger over, hoe gek mijn wereld was en hoe ik aan de buitenwereld zo mijn best deed om te ontkennen waar ik in zat. Gelukkig zijn er mensen in mijn directe omgeving, die het snappen. Die het zagen, niet de volledige impact, maar die wel zagen, dat hij niet de juiste persoon voor mij was. Dat hij niet okee is. Dat het een toneelstuk is. (nog steeds, we hebben co-ouderschap).
Het breekt mijn hart, als ik mijn meiden hoor zeggen: “Ik mis papa. Ik vind papa zo lief. Papa houdt nog steeds van je mama”. Ik wil ze dan het liefste de waarheid over hun vader vertellen, maar ik doe het niet. Ik mag het niet! Ik weet uit ervaring, wat de last is van een moeder, die nooit iets positiefs over vader zegt (ook al zou ze gelijk hebben). Het is niet mijn rol naar hun. En dus moet ik altijd volwassen blijven, want dat ben ik. En dit delen, met vrienden en familie.
En met jullie!
Nogmaals, dank je wel Iris, voor dit platform.
Dank Susan voor het nu draaiende en actief houden van dit platform en je woorden over kinderen in deze situatie.
Dank Anita, voor het delen van je verhaal en wens om anderen te helpen.
Dank je wel Natasja je gaat nog van me horen !
Dank je wel Sharon voor je reaktie op mijn verhaal! We herkennen zo vaak dingen in verhalen van een ander en hebben vaak soortgelijke dingen meegemaakt. Het helpt mij nog steeds die ” herkenning ” want wat dacht ik vroeger vaak dat ik de enige was dat het aan mij lag! De mist trekt zeker langzaam op naarmate de jaren vorderen, elke dag ben ik weer opnieuw blij met mijn nieuwe leven.
Het toneelstuk Hartslag waarin ik speel en waarover je vast ook hebt gelezen op de site helpt veel mensen waaronder ook mijn vrienden om “het te gaan snappen” dat het niet zomaar iets iets wat je meegemaakt hebt maar dat het enorm veel impact heeft, het is erg complex en alles vernietigend! Maar als je je kracht terug vindt en je je eigen leven weer ” terug” vecht en jezelf weer terug vindt dan gaan er weer deuren voor je open en komt er een nieuwe IK uit de mist tevoorschijn.
En die nieuwe ik, die gelukkige, gezonde en vooral tevreden vrouw wil die ervaring heel graag met anderen delen. Samen staan we sterk .