Dit is een gastcolumn van Meta
Dagelijks hoor ik de echo van de dingen die je steeds tegen mij zei. Een echo die keer op keer zeer doet in mijn oren, mijn lijf, mijn hart, mijn ziel.
Nadat het mij helder is geworden dat ik bijna vier jaar een relatie gehad heb met jou, een man met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis, ben ik beter in staat om de echo stil te krijgen. Dit kost me moeite en het maakt me steeds verdrietig.
Toch zie ik steeds meer helder hoe het werkelijk was in al die discussies. Steeds weer die woordenstrijd die wij hadden. Er kwam geen einde aan.
Nu voer ik de strijd alleen. Jouw echo. Mijn Innerlijke stem.
Mijn innerlijke stem die mij steeds weer helpt duidelijk te maken wat er werkelijk gaande was. En het helpt. De stormen gaan langzamerhand liggen.
“Het moet ook altijd precies zo gaan zoals jij het wilt”.
Je bedoelt:
Je doet niet wat ik wil. Je doet niet wat ik zeg. Ik wil jou domineren en jij werkt niet mee.
“Er is geen ruimte voor mij”.
Je bedoelt:
Ik kan niet tegen alleen zijn. Ga niet weg. Blijf bij mij. Zorg voor mij. Doe het voor mij. Ik ga daarom dwangmatig overal zijn waar jij bent. Ik zorg ervoor dat je geen eigen ruimte meer hebt.
“Jij luistert nooit naar mij. Ik mag niets zeggen over wat mij dwars zit”.
Je bedoelt:
Geef mij meer en meer aandacht. Zie mij, hoor mij. Meer en meer. Ik ben onverzadigbaar. Ik ben rupsje-nooit-genoeg.
“Jij belemmert mij in mijn groei”.
Je bedoelt:
Ik weet niet wie ik ben. Ik weet niet wat ik wil. Ik kies iedere week iets anders wat ik dan graag wil doen. Maar ik doe niets. Ik laat het bij losse flodders. Ik maak niets af.
“Jij hebt nooit ruimte voor mijn gevoel, mijn gevoel mag er niet zijn”.
Je bedoelt:
Ik ben bang om te voelen wat ik voel. Daarom mag jij niet voelen. Ik kan niet omgaan met jouw gevoel. Ik ben bang om te voelen.
“Jij loopt altijd weg”.
Je bedoelt:
Ga de discussie aan met mij. Voedt mij. Je geeft mij niet wat ik wil. Ik wil dat je mij altijd aan het woord laat.
“Jij bent de hele tijd boos”.
Je bedoelt:
Ik heb zo’n enorme innerlijke strijd in mij die ik niet kan uiten. Ik wil niet dat jij wel jouw boosheid uit.
“Jij bent niet onvoorwaardelijk in jouw liefde naar mij”.
Je bedoelt:
Ik test keer op keer of je nog van me houdt. Iedere keer een stapje verder. Als je van mij houdt, dan…
“Met seks moet het altijd gaan zoals jij het wil”.
Je bedoelt:
Ik wil complete controle over hoe, waar en wanneer. Als ik niet krijg wat ik wil maak ik daar een enorm issue van en anders haal ik het wel elders.
“Het gaat altijd over jou”.
Je bedoelt:
Het maakt me niet uit hoe het met jou gaat. Ik vraag niet aan jou hoe jouw werkdag is geweest. Het gaat om mij. Ik ben de belangrijkste hier.
“Jij kost me zoveel energie, ik heb geen puf meer om wat te doen”.
Je bedoelt:
Ik heb alle energie uit je weggezogen. Ik heb geplaagd, getreiterd, keer op keer de discussie uitgelokt. Ik heb je klein gemaakt, ik heb je groot gemaakt. Ik heb je in de war gemaakt. Ik heb je uitgeput.
“Jij geeft nooit een compliment”.
Je bedoelt:
Ik heb altijd kritiek. Niemand kan het goed doen. Ik heb overal een oordeel over.
“Jij maakt mij bang”
Je bedoelt:
Ik heb je heftig in de hoek gedrukt en was er niet van gediend dat je vanuit het diepste van je Zijn schreeuwde dat ik moest oprotten. Je had je mond moeten houden.
Het antwoord is NEE.
Ik hou mijn mond niet.
Ik geef ruimte aan mij.
Ik zeg wat nodig is voor mij om mezelf weer te hervinden.
Dat is een belofte.
Een belofte aan mij.
Omdat ik het waard ben!
26 reacties op “Projectie door een narcist”
Beste Meta,
Ik vind het steeds weer apart om te merken dat in dit geval jouw woorden net zo goed de mijne hadden kunnen zijn.
Het houdt me wakker in de realisatie, die ik twee jaar geleden maakte over mijn ex. De periodes dat het goed met me gaat worden steeds langer t.o.v. de off days. Die zijn er nog steeds. Ik zie hem wekelijks omdat we kinderen hebben. Het blijft soms zo ongelofelijk hoe hij gewoonweg geen zelfreflectie kent en al mijn woorden omdraait door ze te kopiëren. Hij maakt van de ‘ik’ een ‘jij’ en van ‘jij’ een ‘ik’. Letterlijk.
Je omschrijving over ruzies is ook zo treffend. Zo noemde ik het ook, 10 jaar lang.
Hoewel het echt elke dag beter gaat, wil ik ook graag afscheid nemen van mijn laatste restje onzekerheid en het ‘hem niet gunnen’-gevoel. Mijn ontzet dat hij haast ongeschonden verder leeft ondanks zijn neerbuigende houding naar mij en zijn eerdere dreigementen/intimidaties.
Ik krijg het soms zo benauwd als mijn oudste naar haar vader hangt. Zij is het meest gevoeligste voor zijn manipulaties. Maar ik houd me vast aan de lieve woorden van dierbaren om me heen: “houd vol, op een goede dag gaan ze het echt wel inzien hoe hij is”
Het blijkt maar Sharon dat er heel veel overeenkomsten zijn tussen mensen met NPS. Anders zou het toch onmogelijk zijn om zoveel te herkennen in het verhaal van een ander?
Fijn dat je de draad voor jezelf weer oppakt… met vallen en opstaan weliswaar. Maar toch. Blijf inderdaad zien dat de kids helder zien…
En wat zelfreflectie betreft… Ik had dit niet eens opgenomen in mijn blog 🙁 Ik heb ontelbare keren het verwijt gekregen dat ik niet aan zelfreflectie deed. Pardon? Ik maakte juist overuren… Wat doe ik niet goed? Wat kan ik beter/anders/leuker/gezelliger doen? Wat is er mis met mij? Etcetera… tot ik hier mee stopte en tegen hem zei… “je moet zelf eens eerlijk in de spiegel kijken!”.
Hij schreef me laatst: “je zou me eigenlijk een bedankje moeten geven voor de enorme flexibiliteit die ik je toon”
Eerlijk? Ik heb eerst keihard gelachen, want als iemand non-flexibel is, dan is hij het. Daarna knaagt het toch. En dat komt echt omdat ik het boek niet kan sluiten, om de kinderen. Ik moet met hem dealen omwille van de kinderen. Die staan boven aan het lijstje. En hij is alleen maar bezig met wat goed is van hem, zelfs ten koste van de kinderen. Dat is echt de moeilijkheid van je ex niet uit je leven kunnen schrappen. Heeft iemand daar nog tips en trucs voor? Hoe je uit zijn greep kan blijven en de kinderen zo min mogelijk stress bezorgd?
Mijn hemel,hoe herkenbaar.
mooi…
Waarom herken ik dit zo goed na 23 jaar huwelijk ben ik sedert vorige week alleen gaan wonen ik heb al veel gelezen over narcisme en t is allemaal zo herkenbaar je hele leven voor hem geven en t is nooit genoeg de vele ruzies het altijd opnieuw proberen tot alles kapot is en je jezelf tot niets meer herleid nu Ist wonden lukken en je leven opnieuw opbouwen we moeten vooruit kijken ongeacht wat anderen ook zeggen de kinderen en vrienden die het moeten weten weten hoe het zit en met die mensen moeten we vooruit en de rest links laten liggen wat niet altijd gemakkelijk is
Zo treffend. Zo herkenbaar, maar ook beanstigend. Ik ben al bijna 3jaar weg en nog steeds kamp ik met de gevolgen van toen. De wonden kunnen niet helen, omdat we een kind samen hebben. Zo manipulatief als hij is zie ik dit ook terug naar ons kind. Dit beangstigt me. Ik merk dat mensen het om me heen moeilijk snappen, sommige zaken zijn nauwelijks uit te leggen. Het is moeilijk ons kind hier tegen te beschermen, omdat een vader ook rechten heeft, je moet als vadder al heel ver gaan wil je minder te zeggen krijgen. Zo koud en gevoelloos als hij is naar ons zoontje. Maakt me zo verdrietig en misselijk. Niemand die dit ziet, dit laat hij alleen zien als hij alleen is.
Lieve Pip, ik weet hoe jij je voelt, vooral over je kind: de koude blik, de glazen zwarte ogen! Mijn 3 schatten zijn “overgelopen” (31, 30 en 28 jaar oud) en hebben mij gedumpt! Mijn eerste kleinkind mag ik niet leren kennen! Groot verdriet! Ja, vaders hebben ook rechten, maar wat met hun plichten? Vanmiddag heb ik een eerste gesprek met een advocaat, ik ga klacht neerleggen tegen de onmens die mijn leven verwoest heeft!
Veel sterkte en vechtlust en zorg heel goed voor jezelf, hoe moeilijk dat dat ook is! Niet jij bent gek, jij wordt gek gemaakt!
Hanneke.
Meta, ik lees je verhaal, het is mijn verhaal en het is de werkelijkheid en tegelijkertijd de onwerkelijkheid dat je hier ooit onderdeel van uitmaakte.
Helder weergegeven en helaas zo herkenbaar
Mijn hemel, mooi opgeschreven en ik kan mij wel voor mijn kop slaan: hoe hield ik het uit met die kerel, 20 jaar lang! In mijn agenda staat op 26 augustus” BINGO!!! ” in bibberig handschrift, ik kon zelfs niet meer “recht” schrijven!
Al 62 jaar oud en nu pas inzicht, niet gemakkelijk! Ben de volgende dag letterlijk het huis uitgevlucht met mijn huidige man, gewoon even ander behangpapier zien in een fijn hotelleke.
Ik wens jullie allemaal zo vreselijk veel sterkte en ik ben zo blij jullie verhalen hier te mogen lezen, hoe gruwelijk ze ook mogen zijn! Het besef dat ik niet de enigste stomme idioot ben, helpt mij enorm! Lotgenotencontact is cruciaal!
Man of vrouw, aan jullie allemaal een dikke, warme knuffel,
Van Hanneke.
Meta, zeer herkenbaar de echo van zijn woorden. Hoe vreselijk is dat.
Waar ik ook last van heb (18 1/2 jaar relatie met NPS-er gehad, tussentijds uit, toen weer erin getrapt en nu 6 maanden uit, hoor ik helemaal niets meer van hem). zijn idd zijn woorden, maar ook zijn stem, zijn grimassen. Het lijkt wel of hij in mij gekropen is, als er iets gebeurd wil ik hetzelfde hardop zeggen wat hij gezegd zou hebben, hoor ik zijn stem en trek er zo’ n grimas bij wat hij altijd deed. Gebruikte vaak de woorden “dat zeg jij” “daarom”, “waarom vraag je dat” ” leuk hè.”. Het lijkt af en toe of ik gek aan het worden ben. Heb lastste tijd erge last van terugval. Of ik weer terug ben bij af. Of het nooit meer goedkomt met mij? Kan ik ooit mezelf weer terugvinden. Het lijkt of ik verslaafd ben en hem nooit meer uit mijn lijf krijg.
Marion,
Heel herkenbaar wat je schrijft en eng tegelijkertijd.
Een onderwerp wat maar heel weinig besproken word .
Dat je bijna gaat naapen, copieerledrag waar je zo een hekel aan hebt en tegen vecht.
Ik herken het direct ,het is net of hij in mij leeft .
Waarom doen we dat toch….
Misschien een mogelijkheid om een mooi topic van te maken.
Hoe kom je van dat spookgedrag af dat narcisten als een duplicaat in je stoppen….
Ben je eindelijk van de narcisten af en dan leven ze als een phantoom door je denken heen.
Misschien hoort het bij het afkikken.
Ik ben al een eindje op weg in mijn herstel maar dat phantoomgedrag van de narcist zit diep in mij.
Alsof ze als een phantoom gedupliceert in mij wonen om op al mijn denken en handelen te reageren.
De rustiger ik word de sterker het op komt.
Ik kijk er meestal naar en laat het voorbij gaan,zucht dan is diep en luister naar een mooi stukje muziek.
Misschien doe ik dan aan verdringen, maar ik weiger dat het zieke denken en handelen van de narcist om mij heen als een dief in de nacht in mijn innerlijke mag gaan wonen en daar de dienst uit mag gaan maken.
Dus gebruik ik meestal wat klassieke muziek om mij af te leiden ,en daar word ik echt weer warm van. Iedere keer denk ik dan weer,dit is wat ik ben warm en liefdevol.
Voor mij is hun echo in mij de grootste strijd ,zijn ze niet meer in mijn leven maar een film van hun gedrag en handelen speelt zich soms ongevraagd af. Dan krijg ik ongevraagd een geestelijke mishandeling terwijl ik dan helemaal bv alleen in de woonkamer ben.
Voor de rest gaat het goed in mijn leven,maar hun echobeeld en stem probeerd me nog steeds af te ranselen als ik met iets bezig ben. Alsof ze naast je staan.
Ik vraag me soms af zouden daar meer mensen last van hebben,van die innerlijke roerselen…
Ze zullen ongetwijfeld bij het herstel horen,maar toch….
Lieve groet
Lisia
Lisia, Herken het. De persoon zat zo in mijn denken en doen, doemde telkens op, en het heeft me dan ook heel erg veel moeite gekost om me ervan los te maken. Maar het was mogelijk door te blijven denken dat het niet mijn gedachten of gevoel was maar dat van die persoon. En nog, jaren later komt het wel eens terug, waarschijnlijk ook omdat we nog wel omgaan met die persoon (kan niet anders). Tijdens mijn verwerkingproces viel dit erg op, dat die zo in mijn hoofd en gevoel zat.
Lieve Marion, jij schrijft hoe ik mij nu voel nu, ja, op het randje van wat, de afgrond? Heb jij een therapeute gevonden? Een bij wie het klikt? En lees veel, heel veel, over dit onderwerp en blijf schrijven.
Sterkte, Hanneke.
Hanneke, ik las heel veel erover maar ik kan er niet meer tegen, is te erg om te lezen, te confronterend. Het werkboek heb ik voor de workshop die ik in Leiden volgde, voor amper de helft kunnen lezen. Heb het boek weggelegd, op zolder. Ik moet me focussen op leuke dingen, omdat ik anders weer in die put ga vallen. Leuke, aflijdende dingen, al dringen ze niet echt tot mij door.
Ja ik heb sinds kort een therapeut die bekend is met NPS. Heb 2 gesprekken gehad. Er wordt nu gekeken wanneer ik in hoop zit en wanneer op de stoel van woede over het gebeuren met mijn ex. Dit om het te herkennen en beiden meer te integreren in mijn lichaam. Wordt nu vaak heen en weer geslingerd tussen beideN met de nadruk op hoop om me achter te verschuilen.😐
Ik merk dat ik hoop vaak toepas, als deken om de verschrikkelijke waarheid te bedekken. Hoop op wat? Hoop dat ik toch nog iets van hem hoor en dat hij zegt toch van mij te hebben gehouden?! Gelijk zegt het woedende stemmetje in mij dat ik wakker moet worden, hij heeft nooit van mij gehouden. Ja, dan zit ik weer met de waarheid en die is ongelofelijk kwetsend, pijnlijk, niet te bevatten, maakt me nietig, onzeker, verdrietig, alleen.
Gr marion
Wat een herkenning idd hier. Na 33 jaar huwelijk stap ik er uit.
Ik weet al wel een paar jaar dat hij narcistisch is maar echt doordringen deed het nog niet. Pas nu durft ik mezelf toe te geven dat het gewoon zo is. Ongeveer 10 jaar geleden had ik zoveel lichamelijke klachten dat ik niets meer kon doen. Het bleek fibromyalgie te zijn en dat ik HSP ben. Ik ben toen aan mezelf gaan werken met verschillende therapieën en ben gaan ontdekken wie ik ook al weer ben! Mijn man vond dat maar niks al die onzin als meditatie en Mindfulness. Ik stond er dus alleen voor. Hij merkte dat ik sterker werd en er kwamen nog meer ruzies. Steeds weer sloeg hij me weer van mijn platform waar ik tekens weer met moeite bovenop kroop, maar wel steeds langer op bleef staan naar mate de tijd verstreek. Ik werd sterker en sterker. Hij kreeg er steeds meer moeite mee, want ik was nu op z’n minst gelijkwaardig aan hem en gaf m’n grenzen aan, waar hij nog continu overheen denderde. Geen ruimte voor mijn bestaan. Continu in m’n nek met vragen enz. Controle willen over alles, b.v., hoever heb je de honden uitgelaten, wie app je. 20 x pd bellen. Dat bellen heb ik wel aangegeven dat ik dat niet meer wil. Daar had hij moeite mee, logisch.
Hij durft niemand de waarheid te zeggen uit angst voor afkeuring en ik mocht dat ook niet omdat hij bang was voor een conflict. Ik moest me dus altijd aanpassen en stilhouden. Zijn realiteit is niet de realiteit. Hij blijft treiteren waar hij kan, tot op het laatste moment.
Hoe is het mogelijk, hoe kan iemand zo zijn, zo gemeen. Alleen maar zichzelf zien en zielig vinden, en ondertussen blijven kwetsen.
Gelukkig ben ik nu sterk genoeg om hem te weren en de mond te snoeren.
Moeilijk is het wel, omdat soms zijn lieve kant zichtbaar is, heel even maar, heel soms, en dat houd je in z’n greep. Maar nu niet meer.
Ik ga, heb de knoop doorgehakt.
Ik wens iedereen veel sterkte en heelheid toe.
Goed zo Herma, zet hem op. Kies nu voor jezelf, voor je eigen leven. Je gezondheid gaat anders Naar de knoppen.
Sterkte. Grts Marion👍
Sterkte, maar weggaan bij een narcist is héél moeilijk. Hij is immers zielig door wat jij dat manneke aandoet en hij zal je pluimen! Bij mij gebeurde dat ook, maar er zit nu een advocaat op en een die mij werd aangeraden door een therapeute die aangesloten is bij Het verdwenen zelf! Het bedrag dat hij mij heeft afgetroggeld, maakt een comfortabele oude dag voor mij onmogelijk: straatarm zal ik zijn. Ja, na 20 jaar huismoeder, 3 kinderen opgevoed, reduceert je tot een nul! Ik besta immers niet!
Dus vecht en ik hoop dat je je innerlijke rust weer terugvindt!
Warme groetjes van Hanneke.
Lieve allemaal, ik heb contact met mijn ernstig narcistische familie verbroken.
Ik wil de mensen die hiermee te maken hebben een hart onder de riem steken.
Kies voor jezelf, want je gaat er op een keer aan onderdoor, wat mij bijna is gebeurd, ik heb zelf ingegrepen doordat ik het boek van Iris Koops drie keer heb gelezen en alles herkende dat ik las.
Ik heb zoveel gegeven aan mijn familie, broer, zus en aanhang, jarenlang. En alles blijkt gebakken lucht te zijn. Ik ben aangewezen als de grote schuldige, ik weet nu hoe het zit, maar toch….ik ben mijn LEVEN weer aan het oppakken met steun van mijn geliefden die het wel goed met mij voor hebben. Blijf altijd denken dat jijzelf in het licht zit en de narcist in het duister.
Ergens diep in mijn hart heb ik nog medelijden met ze, er valt alleen niet met hen te leven.
Ze zitten alrijd in de slachtofferrol, terwijl ze zelf slachtoffers maken, een spoor van vernieling nalaten. Hou je eigenwaarde hoog . Er is nog veel moois te beleven.
Een hartelijke groet van mij.
Mooi, lieverd, ik slik en doe nu zo hard mijn best om weer gekke gezichten te durven trekken voor de spiegel: “hé meisje, hallo, je mag er wél zijn”!
Aan iedereen hier een hartelijk bedankt, want jullie verhalen zijn niet mooi, maar lotgenoten helpen IMMENS veel en dat steunt mij!
Vechten hoeft niet meer, ik ben murw geslagen, maar alle slachtoffers, ik ben er nu pas van overtuigd dat er licht is aan het eind van de tunnel, dus bedankt allemaal! xxx
Beste Meta
Zo herkenbaar en verwoord zoals het is. Na 10 maanden hoor ik net zoals jij nog steeds die echo en het is zoals je schrijft, de storm gaat langzamerhand liggen, maar het lijkt ook of die nooit helemaal gaat liggen. Het heeft zo’n impact op je zijn, je ziel, je hart. Een narcist tekent zijn kader (zijn imago) en jij mag vooral niet buiten de lijntjes kleuren want dan word je zwaar afgestraft. De ene keer een scheldtirade, de andere keren lichamelijk geweld.
Bijna elke werkdag van de week kom ik hem nog tegen maar gun hem geen blik. Dat is vaak heel moeilijk maar wil in mijn sterkte blijven.
Op heel moeilijke dagen neem ik nog eens een kijkje op deze site, dan lees ik alles weer van voor naar achter en ben ik blij dat ik tot het besef ben gekomen dat er maar 1 uitweg was…vluchten !
En het belangrijkste van al : we verdienen meer dan alleen maar deel uit te maken van iemands fantasie. We verdienen ware liefde !
Twee jaar verder. En nog hoor ik soms de klanken van de echo
Ik kan het veel beter pareren. Dat wel. Soms is er nog de pijn. Het maakt dat ik weer naar mezelf kijk. Wat maakt dat ik me klein maak.. ook nu dat helemaal niet hoeft?
De meeste tijd voel ik me goed. Ik ben heel blij en gelukkig met mijn Lieverd nu. Ik richt me op de nu en de toekomst. Altijd vooruit…
Herkenbaar. En al zit ik nu 250 kilometer verderop , ik hoor nog steeds die zinnen in mijn achterhoofd .Het is alsof hij nog steeds over mijn schouder meekijkt en ik nog steeds om ” goedkeuring ” vraag bij alles wat ik doe.
Wellicht is er nog een lijntje welke je onbewust voelt. Hierdoor kan je de aanwezigheid daadwerkelijk voelen.
Wellicht is het een idee om deze (energetische) koorden te verbreken. Dit kan je eventueel samen met een (spirituele) coach doen.
Opruimen… ik wens je toe dat het lichter wordt!
Alles wat ik over die partner lees, was inderdaad herkenbaar bij enkele van mijn altijd verongelijkte en om aandacht vragende ex-partners. Allemaal vrouwen die absoluut niet in staat waren om de hand in eigen boezem te steken. Alles werd op een weegschaal gelegd en wat ik ook deed, ik deed het nooit goed genoeg en toch vonden ze het raar dat ik uiteindelijk bij hun weg ging.
Ze vonden nog steeds dat ze het zeker weer niet waard waren om in de steek gelaten te worden.
Conclusie:
De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet en ziet de splinter in andermans vinger maar niet de balk in het eigen oog.