Categorie: Ervaringen

Ziek door jeugdtrauma

Dit is een gastcolumn van Eline

Graag wil ik mijn verhaal vertellen. Het gaat over een onderwerp dat ik nog weinig teruglees in vlogs en blogs van/over slachtoffers van narcisme.

Ik ben opgegroeid in een gemiddelde woonwijk in de jaren ’70. Moeder thuis met een kopje thee, vader fulltime aan het werk. Geen geldzorgen, geen verslavingen. Ik werd goed verzorgd en had een heel gewone gemiddelde jeugd. Althans dat dacht de buitenwereld en ikzelf min of meer ook. Ik had vanaf mijn 13e veel ruzies met mijn vader, maar wist ik veel. Je weet niet beter, hebt geen ander referentiekader dan het gezin van oorsprong. Ik was de vechter, het zwarte schaap.

Lees verder “Ziek door jeugdtrauma”

Vrolijk Pasen?

Dit is een gastcolumn van Fleur.

Ik zit in de tuin, het is mooi weer natuurlijk, na te denken over al die ‘Vrolijke Paasdagen’ die ik in mijn leven heb meegemaakt. Als kind van een narcistische moeder (en een vrij normale vader die er niets tegenin te brengen had), moest er elk jaar een prachtige Paasbrunch gevierd worden. De tafel rijkelijk gedekt, wij kinderen braaf aan het eitjes zoeken. Het decor zag er mooi uit, het enige probleem was dat we ons doodongelukkig voelden. Omdat alles op foto vastgelegd moest worden was dit een regelrechte belediging voor mijn moeder. Terwijl ik het opschrijf denk ik: hoe pijnlijk. Het was totaal oninteressant dat wij ongelukkig waren, het was enkel storend volgens mijn moeder omdat het geen ‘onbevangen en vrolijke’ lach opleverde.

Lees verder “Vrolijk Pasen?”

Het is voorbij, ik ben weg bij mijn narcistische man

Dit is een gastcolumn van Marleen

De situatie zoals ze was is opgehouden te bestaan. Ik wil verder. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil weer vrienden maken, uitgaan, me amuseren. Maar zo vanzelf gaat het allemaal niet.

Het frustreert me dat wat er gebeurd is me nog steeds in zijn greep houdt. Dat hij me nog steeds in een greep houdt. Dat ik mijn jaren met hem blijf overlopen. Ze blijf herbeleven en visualiseren. Dat ik me blijf afvragen, was dit nu werkelijk huiselijk geweld of ben ik diegene die de gebeurtenissen dramatiseer. Steeds weer moet ik me ervan overtuigen dat wat me overkomen is gewoonweg niet kan. Steeds weer moet ik me de ernst ervan realiseren en mezelf als oorzaak ervan distantiëren.

Lees verder “Het is voorbij, ik ben weg bij mijn narcistische man”

Nadat mijn narcistische moeder stierf

Dit is een gastcolumn van Nynke

In de week dat mijn moeder stierf, heb ik veel gehuild. Ik huilde niet omdat ik verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ik níet verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ze me zelfs in de week voor haar sterven niets warms kon zeggen. Ik huilde omdat ze me nog steeds niet zag of me erkenning kon geven. Ik huilde om het kleine meisje dat ik was geweest en een jeugd die nooit fijn of veilig was. Lees verder “Nadat mijn narcistische moeder stierf”

Het probleem moest toch in mijzelf zitten?

Dit is een gastcolumn van Emma

Het is intussen tweeënhalf jaar geleden dat ik terecht kwam bij een psychologe die eindelijk alle puzzelstukjes in elkaar kon passen. Ik herinner me nog hoe ik een anekdote aan het vertellen was over een nabij familielid, tot ze plots naar voren schoof op haar stoel en fronsend uitriep: “Maar… dat klinkt als een narcist!” Op dat moment hadden die woorden weinig impact op mij. Ik kende de term wel, en ik dacht dat ik wist wat die inhield. Lees verder “Het probleem moest toch in mijzelf zitten?”

Ik verkoop mijn ziel niet meer

Dit is een gastcolumn van Reigerschap

Narcisme komt niet alleen voor in persoonlijke relaties. De vader van mijn kind is een klassieke, helaas hoogintelligente, openlijke narcist. Ik heb me vrijwel helemaal los kunnen maken uit deze relatie, en kan alleen maar hopen dat de schade bij mijn kind beperkt zal blijken te zijn. Maar niet alle narcisten zijn overt (openlijk), niet alle narcisten zijn mannen en niet alleen in intieme relaties laten narcisten zich gelden. Lees verder “Ik verkoop mijn ziel niet meer”

Constructieve woede

Dit is een gastcolumn van Isabo

Jarenlang ben ik gebukt gegaan onder chronische angstgevoelens, na langdurig narcistische mishandeling door mijn moeder en later door ex-partners, zonder dat iemand dit aan de buitenkant aan mij zag. Mijn werkelijke gevoelens heb ik nooit mogen voelen, laat staan mogen uiten onder hun juk.

Ik wist niet beter, was al sinds ik een ukkie van drie jaar was, werd ik gebrainswasht dat niets goed was wat ik deed, dacht of voelde. Ik had geen weerbaarheid en zelfvertrouwen aangeleerd gekregen. Eerder vernietiging van wat ik probeerde te ontwikkelen als kind. Zo groeide ik op. Na mijn studie stapte ik ‘naakt’ de maatschappij in, als een schildpad zonder schild.

Lees verder “Constructieve woede”

Een zoektocht naar je eigenheid

Dit is een gastcolumn van v.a.

Narcisten: je zou bijna denken dat het allemaal broers en zussen van elkaar zijn en uit één en hetzelfde nest komen, allemaal met dezelfde trukendoos waar ze uit putten. Mijn eigen vader bijvoorbeeld heeft mijn moeder en het hele gezin kapot gemaakt met zijn narcistische manipulaties. Met mijn vader hebben wij, mijn beide broers en ik, als kinderen al 40 jaar geleden het contact verbroken. Wij zijn nog één keer gedrieën bij hem op bezoek gegaan. We hadden hem toen 25 jaar niet gezien en inmiddels alle drie een gezin. Wij hadden de behoefte om nu als volwassen persoon met hem in gesprek te gaan en ons verhaal te doen. Maar ook na 25 jaar was er niets veranderd en was er geen sprankje empathie en ging het alleen maar over hem en hoe zielig hij vooral wel niet was door toedoen van onze moeder. Het is tot nog toe nooit van een vervolg gekomen en de behoefte daaraan is inmiddels verder uitgedoofd.

Lees verder “Een zoektocht naar je eigenheid”

Waarheid bevrijdt

Dit is een gastcolumn van The Beloved

Boos en verdrietig word ik om het onrecht wat in deze wereld is. Maar onverdraaglijk is voor mij het onrecht wat narcisten te weeg brengen en mensen die in hun leven komen aandoen. Net zo onverdraaglijk vind ik het als omstanders hier nog een schepje bovenop doen door dom geredeneer. Als onbegrip verdoezeld wordt door drog-waarheden te spuien en het dubbelzinnige geklets in de media hierover. Dit maakt dat slachtoffers bevestigd worden in hun aangeleerde overtuiging dat zij de slechtheid van de narcist overdrijven. Dat zij degenen zijn die hun eigen onvolkomenheden projecteren op de narcist!

De angst, onzekerheid en wanhoop, die ieder slachtoffer van een narcist kenmerkt, maakt hen hierdoor alleen maar meer gevangen. Het speelt de narcist in de kaart. Slachtoffers verdienen (h)erkenning, bereikbare adequate hulp, en een omgeving die tenminste de bescheidenheid opbrengt om toe te geven dat jouw leven is verpest door iets wat zij niet kunnen begrijpen, maar serieus nemen wat er aan gevolgen zichtbaar is.

Lees verder “Waarheid bevrijdt”

En dan jij…

Dit is een gastcolumn van Christina

Na twee afspraakjes komt het besef… ik zou je leuk kunnen gaan vinden. Maar het klopt niet, gevoelsmatig. Het kan niet kloppen. Er moet iets niet goed zitten. Toch? Ik ga spitten, op onderzoek uit. Lees je berichtjes steeds opnieuw, kijk naar je gezicht als je tegen me praat. Analyseer er op los. Probeer te herleiden wat er niet klopt uit wat je mij vertelt. Zoek op internet uit hoe verborgen narcisme in elkaar zit, hoe dit te herkennen. Uiteindelijk vind ik een paar losse eindjes en ben ervan overtuigd… ook jij bent een foute man.

Lees verder “En dan jij…”