Dit is een gastcolumn van Agnetha.
Bevrijd, in de letterlijke zin: de narcist is al ruim twee jaar volledig uit mijn leven.
Na een abrupte, pijnlijke breuk, volgend op het mij inmiddels bekende narcistische relatiepatroon van verleiding en binding, devaluatie en diskwalificatie, heb ik de nodige stappen gezet naar herstel. Ik kwam er direct na de breuk achter dat ik met een narcist van doen had gehad en waar ik dus in had gezeten al die tijd. Heb mij erin verdiept en kwam o.a. op deze website terecht. Meteen begreep ik dat alles wat ik had gevoeld en ondervonden, klopte en dat er geen andere weg naar herstel openstond dan om het veelgelezen advies van totaal geen contact op te volgen. Hier was geen redden aan en dat wilde ik ook niet meer. Van de door de narcist zo gewenste optie van “vrienden blijven” en dus in de “harem” blijven zitten kon voor mij geen sprake zijn. Het was genoeg geweest, de koek was op. Dacht ik.
Aan social media deed en doe ik niet, dus dat hielp enorm; zijn telefoonnummers geblokkeerd, zijn bekenden vermeden. Dat was zijn wereldje en nooit echt het mijne (daar zorgde ‘ie wel voor). Plaatsen in de stad vermeden waarvan ik wist dat ik hem daar kon tegenkomen zoals op de zaterdagmarkt, in bepaalde winkels, bij het café. Mijn looproutes veranderd, nooit langs zijn woning gereden, alles in huis verwijderd wat mij aan hem deed denken zoals cadeautjes en foto’s. Kortom, straffe maatregelen die ik mezelf gedisciplineerd oplegde en navolgde.
Maar dan de keerzijde van de medaille, de onzichtbare kant: wat een pijnlijk en emotioneel proces, verdriet, onvrede, teleurstelling, woede, onmacht, diepe gekwetstheid, wraakzucht. En ja, soms het irrationele verlangen naar wat er ooit was (maar niet echt bleek), verlangen naar contact, praten terwijl je weet dat je hierover geen zinnig gesprek met hem zult kunnen voeren. De behoefte aan een normale afsluiting, wetend dat je die nooit zult krijgen en jezelf zult moeten proberen te geven. Iedere dag het gevecht met jezelf om hem en het gebeurde uit je hoofd en hart te krijgen. Bang zijn voor de eerste ontmoeting en dus altijd op je hoede door de stad lopen. Veel het isolement, de veiligheid van je eigen huis opzoeken. Gesprekken met anderen hierover vermijden – op die enkele, heel begripvolle en liefdevolle vriendin na – omdat al snel blijkt dat ze zich er toch niks bij kunnen voorstellen. Eenzaamheid en depressie die constant op de loer liggen. Jezelf proberen af te leiden, je schrap zetten om gewoon door te werken en de dagelijkse dingen te doen. Boeken erover lezen zoals de boeken van Iris, het meest verhelderende en genuanceerde dat er wat mij betreft op dit gebied te vinden is, in de hoop dat je het helemaal begrijpt en er dan dus mee kunt afrekenen. Dat je jezelf begrijpt, accepteert en vergeeft.
De onbedoelde en bijna onvermijdelijke ontmoetingen met de narcist in ons kleine stadje zijn er gekomen, driemaal in de afgelopen jaren, zowel zonder als in gezelschap van een prooi. Het is gelukt om alle keren kracht uit te stralen en met opgeheven hoofd en het roepen van mijn naam negerend door te lopen, terwijl ondertussen het hart in mijn keel bonsde.
Graag zou ik trots zijn op het strikt volhouden van de “geen contact” regel, maar zo ver ben ik niet. Er is nog veel op te lossen aangaande mijn eigen stuk in het verhaal. De therapie die ik bij een overigens heel fijne en goede therapeut ben gaan volgen, heeft er vooralsnog nog niet toe geleid dat ik de narcist en de hele onverkwikkelijke episode naar de verste uithoeken van mijn bewustzijn heb kunnen verbannen. Met acceptatie van het litteken dat waarschijnlijk altijd zal blijven maar wel zal vervagen. Veel kennis en inzicht is inmiddels vergaard, cognitief begrijp ik waar het allemaal vandaan is gekomen, maar de emotionele beleving valt daar nog niet mee samen. Ik kijk verlangend uit naar de eerste dag die ik zal beleven zonder ook maar één gedachte aan de narcist gewijd te hebben. Die dag zal toch echt ooit moeten aanbreken om mijn deels hervonden zelf en leven volledig te kunnen omarmen. Pas dan zal ik vrij, echt vrij zijn zoals vrijheid bedoeld is.
Agnetha
33 reacties op “Wel bevrijd, maar nog niet vrij”
Herkenbaar, ik heb 2,5 jaar geleden een nieuwe buurman gekregen. Het is qua uiterlijk precies het type waar ik op val, blond en blauwe ogen. Het voelde alsof bij de eerste ontmoeting de vonk oversprong. Helaas is het anders gelopen dan ik hoopte. De eerste maanden waren leuk en gezellig, hij maakte tijd voor leuke dingen en afspraakjes. Daarna was de eerste ontploffing, ik had over alles gelogen zei hij en hij wilde niets meer van mij weten. Een stilte van 3 maanden volgde. Waarna hij weer contact opnam. Mijn gevoelens als ik hem zie, zitten zo diep dat ik hem niet kan weerstaan en steeds opnieuw voor zijn charmes val. Twee weken geleden ging het een aantal dagen goed en erna kwam weer een ontploffing. Ik vroeg of hij mij in de telefoon kon deblokkeren zodat ik hem ook weer gewoon kon bellen. Daar was hij nog niet aan toe. En ik kon nog niet naar hem komen, want zijn ex en haar nieuwe vriend kwamen hun ‘nieuwe’ auto laten zien. Ik moest wachten. Daarna ging hij naar vrienden voor een avondje darten en weer moest ik wachten. Midden in de nacht kwam hij thuis en zei hij na drie nachten samen slapen, ik slaap vannacht alleen in mijn eigen bed. Ik barstte in tranen uit, appte een vriendin en ik mocht meteen naar haar komen. Ik heb van 2 tot 5 uur ‘s nachts met haar zitten praten en thee gedronken. Ik werd wat rustiger en ging naar huis. De volgende ochtend kreeg ik een app dat het veelzeggend was dat ik meteen met een andere vent in bed dook. Ik ging mijzelf verdedigen omdat ik bij een vriendin was geweest en het werd erger. Hij wilde de rest van de dag voor zichzelf en alles laten bezinken. Het eten wat ik had gehaald voor een gezellige bakplaat-avond kon ik weggooien, want het moet nog gebeuren. De maandag erna ging hij gewoon naar zijn werk en ik zat er echt doorheen. Ik kreeg overal de schuld van en had alles verkeerd aangepakt richting hem. Hij wilde niets meer van mij weten. Waarop hij mij blokkeerde en verwijderde in zijn telefoon. Vervolgens volgde mailverkeer. Ik kon het niet aan om mails te lezen van hem en ik ben sinds vandaag weer gaan sporten en rust gaan zoeken. Ik weet niet wat ik met hem aan moet. Hoe lang blijft hij dit keer stil? Is het nu voorgoed? Hij vertrekt volgende week op vakantie voor een midweek. Ik weet nu al dat ik die week veel rust ga ervaren thuis en ik kijk daar heel erg naar uit. Maar komt hij ervoor nog langs? Ik ben ook echt bang. Als hij voor de deur staat, durf ik niet open te doen omdat het vaak tot onderuithalen gaat en zelden leuk verloopt na een dergelijke situatie. Ik vraag me ook af wat ik verkeerd heb gedaan. Een vriendin zegt helemaal niets, dit is zijn zieke brein en waanidee van een relatie met jou. Voor mij voelt dit dus helemaal niet als een relatie. In een relatie ben je fijn samen, wil je elkaar zien, knuffelen, samen eten wanneer het kan en slaap je fijn bij elkaar. Ik denk erover om te verhuizen, maar ik woon hier al 15 jaar en wil op zich niet weg, behalve dan dat ik hem echt niet meer trek op dit moment. Het is volgens mij nu maar weer wachten tot hij zich verveelt en aandacht en energie nodig heeft en dan is hij er weer.