Categorie: Ervaringen

Onderschatting van de impact van narcisme

Dit is een gastcolumn van Em

In dit stuk wil ik me vanuit MIJN visie richten op de ernstige pathologie van de narcist en ook de onderschatting van deze stoornis. Ik richt me daarin vooral op de narcist, omdat daar mijn ervaringsdeskundigheid ligt en niet bij de psychopaat. Er zijn een aantal overeenkomsten, maar ook een aantal verschillen tussen beide stoornissen, waarbij de psychopaat de meest impulsieve, antisociale en gewetenloze is en de empathie ook echt geheel ontbreekt. Verder zijn er meer duidelijke verschillen, maar daar zal ik niet op ingaan.

Lees verder “Onderschatting van de impact van narcisme”

Narcisme overleefd, en dan?

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Als je er middenin zit of er net uit bent, al dan niet vrijwillig, ben je alleen nog maar bezig met antwoorden zoeken, kennis vergaren en manieren vinden om er mee om te gaan. Je moet het hele verwerkingstraject door, in de hoop dat je begrijpt waar je in zat, wat je overkomen is, je probeert grip te krijgen op je verhaal. Waarom ben ik zo behandeld, heb ik dat toegestaan, waar komt het allemaal vandaan? En hoe kom ik er overheen? Daar gaat de nodige tijd mee heen, de knoop moet ontward worden, je geschiedenis onder de loep en verklaard, en je gevoelens verhelderd..

Lees verder “Narcisme overleefd, en dan?”

Zoveel narcisme in mijn leven

Dit is een gastcolumn van Marianne

Je dacht de liefde van je leven gevonden te hebben. ‘Tot de dood ons scheidt, in voor en tegenspoed, zult u voor elkaar zorgen’.

Ruzie: ik zorgde dat dat niet gebeurde, hij kon dan ontzettend boos worden.

Discussies: ik verloor altijd.

In alles had hij altijd gelijk, elk verhaal werd zo verdraaid dat hij gelijk had. Als hij boos was kon hij van die grote uitpuilende ogen krijgen.

Eens ben ik overspannen geweest, gesprekken bij een hulpverlener, daar ging hij ook mee naar toe, ‘ja, het lag aan mij, ik moest veranderen’. Altijd lag alles aan mij, overal kreeg ik de schuld van.

Lees verder “Zoveel narcisme in mijn leven”

Spiritualiteit als copingsmechanisme

Dit is een gastbijdrage van Gerrit

In een eerdere blog beschreef ik mijn verstoorde relatie met mijn moeder (en vader), en het ontdekken van het Verdwenen zelf en NPS. Dit verhaal beschrijft de wereldse kant van mijn leven, waarbij carrière en later gezin, de boventoon voert. Natuurlijk was onrust en emotie een continue factor, samengevat in cptss (Complexe PTSS).

Intussen ben ik een jaar verder en, ook dankzij hulp links en rechts, is de emotionele lading eraf. Ik heb het geluk nu te kunnen genieten van het leven, vriendschappen, ontmoetingen, aanrakingen. Ik ben ook niet bang meer van narcisten, integendeel. Mijn vrouw herstelt ook; ik ben namelijk regelmatig niet lief geweest voor haar. Dankbaarheid, dat is wat ik voel, de kans om er voor haar te zijn.

Lees verder “Spiritualiteit als copingsmechanisme”

Waarom kwam ik niet verder?

Dit is een gastcolumn van Yvonne

Na jarenlange verschillende therapieën te hebben gehad voor mijn PTSS, kwam ik voor mijn gevoel niet verder, mijn klachten bleven terugkomen. En alhoewel ik al een heleboel kennis had opgedaan over hoe om te gaan met de angsten, omgaan met mijn slechte zelfbeeld en mijn schuldgevoel, het nare gevoel bleef. Hoe kan het dan, dat therapie niet lijkt aan te slaan? Waarom blijf ik op mijn hoede? Kan ik zo van slag raken als iemand boos word? Mijn hoofd wist het wel, maar mijn lijf ging niet mee. Ik dacht het allemaal afgesloten te hebben. Ook mensen in de omgeving die dan zeggen “laat het dan eens los, je moet niet zo in je verleden leven”. Alsof je daarvoor kiest!

Lees verder “Waarom kwam ik niet verder?”

Narcisme en vergeving: ja of nee?

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Dit is nu zo’n onderwerp dat op velerlei manieren belicht en beschouwd kan worden, maar waar geen eenduidig antwoord op is te geven, althans zeker niet door mij. Hooguit kan ik mijn eigen visie hierop met jullie delen, gevormd door levenservaringen, educatie door middel van lezing van uiteenlopende opvattingen, een ontwikkeld gevoeld voor rechtvaardigheid e.d.

Vergeving is zo persoonlijk, zit zo dicht op je eigen huid, je levensbeschouwelijke opvattingen, geloofsovertuigingen, etc. Benader je het vanuit christelijk oogpunt, dan zal al snel de conclusie zijn: ik keer mijn andere wang toe. Kijk je ernaar vanuit beschaving of normaal menselijk oogpunt, dan zal ook al gauw het idee zijn dat je móet vergeven om verder te kunnen. Ook in de hulpverlenerswereld kom je dit veel tegen; zonder vergeving, ook van jezelf, houd je je herstelproces tegen. Is dat zo, is vervolgens de vraag.

Lees verder “Narcisme en vergeving: ja of nee?”

Het laatste gevecht

Dit is een gastcolumn van Anna

Ze twijfelde of ze het wel zeggen moest. Eigenlijk twijfelde ze al langere tijd aan alles, met weinig energie en een gebrek aan daadkracht, maar dat zag ze nu eindelijk in: Het lag niet aan haar, ze was niet gek. Wat haar was overkomen was haar aangedaan. Subtiel manipulatief was ze om de tuin geleid. Met minder zelfvertrouwen ís het ook moeilijk om in je eigen kracht te gaan staan. Eigen kracht? Waar is überhaupt het Eigen Zelf? Ze was afgesneden van zichzelf. Wie ze werkelijk was voelde verdwenen, opgenomen in een schijnrealiteit die lange tijd haar echte realiteit was geworden. ‘Het land van de duisternis’, ze las deze metafoor op de website het Verdwenen Zelf en dat was precies zoals ze het voelde. Een dorre, mistige plek, die haar het heldere zicht ontnam en haar isoleerde van de werkelijkheid

Lees verder “Het laatste gevecht”

Narcisme herkennen en er ver weg van blijven

Dit is een gastcolumn van Pieter

Ik lees hier alle verhalen over ervaringen met narcisten en herken er veel van. Met narcisten is niet samen te leven en toch doen mensen dat en houden het soms ook nog veel te lang vol. Maar als je leest hoeveel schade deze mensen oplopen zou ik wensen dat iedereen op tijd de narcist herkent om die dan te kunnen vermijden.

Eerst mijn verhaal; mijn vader was de baas in huis, dat liet hij regelmatig merken, bijv. als hij op TV naar sport wilde kijken werd de TV op een sportkanaal gezet ook al zaten wij midden in een film. Hij riep dan: ‘Ik breng hier het geld binnen dus ik bepaal waar we naar kijken’. Als we aan tafel zaten en hij morste eten, kreeg altijd één van zijn kinderen de schuld, ook al hadden we er niks mee te maken.

Lees verder “Narcisme herkennen en er ver weg van blijven”

De psychische moord op mijn zus

Dit is een gastcolumn van Kiki

Als oudste kind uit een gezin met drie kinderen werd ik de ultieme prooi voor mijn moeder. Ik, het zwarte schaap, het ‘enfant terrible’, het kind dat nooit geboren had moeten worden, groeide op in een kille, vijandige, onveilige omgeving. Ik leefde niet. Ik overleefde. Mijn moeder slaagde er glansrijk in om mij in mijn jeugd volledig af te breken, af te stoten en op sluwe wijze te voorkomen dat ik een hechte band op kon opbouwen met mijn zussen, mijn vader en mijn sociale omgeving. Met alle ernstige gevolgen voor mijn latere leven. Het contact met mijn familie heeft jarenlang op een laag pitje gestaan.

Lees verder “De psychische moord op mijn zus”

Thuiskomen bij mezelf

Dit is een gastcolumn van Sophia

Als je diep in mijn hart kijkt, wil ik het liefste alles negeren. En feitelijk is dat heel makkelijk. Ik voeg me bij mijn moeder en broer en doe net of er niets aan de hand is. We noemen hem “pappa” en heffen het glas om hem te gedenken en te vieren.

Mijn broer, de “boy wonder”, die uitermate goed gelukt is en ik, de excentriekeling van wie het leven niet zo geworden is als we gehoopt hadden. Maar ik ben creatief, intelligent en ik sta er als het nodig is als oudste dochter.

Lees verder “Thuiskomen bij mezelf”