Categorie: Ervaringen

Terugvalpreventie

Dit is een gastcolumn van Vrije Vogel

De afgelopen jaren ben ik intensief bezig geweest met het verwerken van de schade die ik door narcistische familie heb opgelopen. Het werkboek van Iris is voor mijn herstel enorm belangrijk. Hierdoor zijn mijn ogen geopend, heb ik de mechanismes leren herkennen en veel praktische aanwijzingen gekregen. Ik heb veel gelezen over narcisten en dysfunctionele ouders. Ik heb 16 sessies cognitieve gedragstherapie bij een schema-therapeute gevolgd. Tijdens mijn herstelproces heb ik voor mezelf een lijst opgesteld met punten die ik nooit meer mag vergeten.
Lees verder “Terugvalpreventie”

Besef

Dit is een gedicht van Jullia (16 jr)

Voor een opdracht van school moest ik een gedicht schrijven. De opdracht was maak een gedicht over iemand die je uit het oog verloren bent. Ik heb ervoor gekozen om over mijn vader te schrijven. Mijn moeder, zus en ik zijn bij hem weggegaan omdat leven met hem onmogelijk bleek. Dit is het gedicht dat ik schreef:

Besef

Op het aanrecht, strak tegen elkaar
Mijn zus en ik.
Instructies van ons pap.
Buiten vriest het dat het kraakt
Lees verder “Besef”

Wat er gebeurt als je achter het narcistische pantser kijkt


Dit is een gastcolumn van Vrije Vogel.

Mijn vader is een verborgen narcist, daar kwam ik 9 jaar geleden achter. Ik heb een blik geworpen achter zijn pantser. Hier kun je lezen welke verstrekkende gevolgen dat heeft gehad.

Korte schets van mijn achtergrond: toen wij 7, 9 en 13 jaar waren heeft onze vader onze moeder verstoten. Omgangsregeling na 2x gestopt, vechtscheiding van 4 jaar, wij zouden onze moeder niet meer zien. Er werd nooit meer over haar gesproken. Zij was ‘gestoord’, de vader was onze Redder. Wij lieten het wel uit ons hoofd de vader met ons verdriet te belasten, want hij had het al zo zwaar. De vader trouwde met de stiefmoeder en zij vormden samen één gesloten front. Lees verder “Wat er gebeurt als je achter het narcistische pantser kijkt”

Wat is nog waar?

Dit is een gastcolumn van Brecht

Loskomend van mijn psychopate ex ging mijn hele wereld schuiven. Hij had me toch wel zo hard meegesleurd in zijn werkelijkheid, dat ik de mijne behoorlijk kwijt was. Als iemand me had gevraagd wie ik was, had ik waarschijnlijk alleen mijn naam, mijn leeftijd en mijn moederschap kunnen noemen. Van mijn geestelijke gezondheid was ik allang niet meer overtuigd, sterker nog: ik vroeg me met regelmaat oprecht af of niet ík knetterpsychotisch was.

Lees verder “Wat is nog waar?”

Hoe narcistische mensen zich spiegelen aan de ander

Dit is een gastcolumn van Lara

Deed een narcistisch persoon maar altijd hetzelfde, dan was het voor iedereen duidelijk en ook voor jezelf. Of klopten de woorden bij de daden. Narcistische mensen spiegelen zich continu aan degene die tegenover hun staat. Daarom kloppen de verhalen nooit.

Mijn ex had continu andere standpunten in een gegeven anekdote. Zelfs een wisselende rol. Dan was hij ergens voor, dan weer tegen. En mij zette hij altijd in een negatief licht. Als ik hem vroeg: “wat is het nou?” werd hij direct boos en niet een klein beetje ook. Als een blaffende hond, dat schrikt af. Wat er vervolgens gebeurde is dat ik vooral die reacties ging vermijden, in plaats van bedacht dat zijn reactie niet klopte en ik hem zou moeten vermijden (lees: wegwezen en hem uit mijn leven bannen). Ik ging het, zonder dat ik het bewust deed, allemaal op mezelf betrekken. Als ik zo doe, dan zal hij wel… Ik deed het voor hem dus precies goed… Ergens heel knap, maar verdomd manipulatief. Op het moment dat je het doorkrijgt zo verwarrend.

Lees verder “Hoe narcistische mensen zich spiegelen aan de ander”

De bodem van de pijn

Dit is een gastcolumn van Reigerschap

Ik ben ruim een jaar geleden weggegaan. Heb een paar maanden getwijfeld of ik het wel bij het juiste eind had. De term narcist/psychopaat leek me zo zwaar, zo veroordelend. En het viel toch allemaal best mee…?

Ik heb lang bij mijn ouders gewoond. De eerste tijd ging op aan de noodzakelijkste randvoorwaarden: een nieuwe baan, want financiële stabiliteit, en een woning. Want ik heb een kind van mijn ex, een kind dat onschuldig is, dat stabiliteit verdient.

Lees verder “De bodem van de pijn”

Brief aan mijn moeder

Dit is een gastcolumn van Anne

Afgelopen jaar heb ik een brief geschreven aan mijn moeder, waar ik geen contact meer mee heb:

Ik wil stappen maken naar de toekomst. Een stap naar mijn geluk. Ik wil niet de rest van mijn leven energie steken in iets wat niks oplevert. Altijd zit jij in jouw eigen realiteit en draai je het verhaal om, onder andere om jezelf tot slachtoffer te maken. Ik wil me als meisje van 16 niet onveilig voelen, niet verantwoordelijk voor jouw geluk voelen, niet worden geslagen, niet eenzaam zijn, niet verwaarloosd worden, niet vernederd worden, me niet bang en onzeker voelen, geen depressie, nachtmerries of PTSS hebben. Maar dit is helaas de realiteit. Op korte termijn.

Lees verder “Brief aan mijn moeder”

Narcisme op mijn werk

Dit is een gastcolumn van W-tje

Een beknopte samenvatting van mijn narcistische directeur eigenaar / “leidinggevende” … Van leiding geven is totaal geen sprake. Hieronder een opsomming:

  • oppervlakkig
  • weet geen inhoudelijke vragen te stellen / te formuleren
  • alles ligt aan de werknemer
  • maakt van elk meningsverschil een wedstrijd

Lees verder “Narcisme op mijn werk”

Zoveel aanwijzingen dat het was zoals het is

Dit is een gastcolumn van Johan

Door een kennis gewezen op deze site en oei wat een shock (of moet ik zeggen Halloween-feest der herkenning?)! Ik ben aan het scheiden en dat is maar goed ook. Alles duidt er op dat ik getrouwd ben geweest met een hard-core narciste. Manipulatie, gaslighting, mezelf ten diepste kwijt, onzeker, de vreselijkste dingen naar mijn hoofd gekregen op een heel lief toontje (en dan never nooit begrijpen waarom ik daartegen protesteerde), glad als een aal, en alles werd altijd omgedraaid (ik was overgevoelig), alles klopt 100% met wat ik hier lees. Tot mijn diepe pijn jarenlang permanent op mijn quivive geleefd (want what’s next?) en de diepe stress-sporen daarvan ondervind ik nog. Lees verder “Zoveel aanwijzingen dat het was zoals het is”

Noodgedwongen afstand

Dit is een gastcolumn van Isabo

Alsof ik naar een film van mijzelf keek…

Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.

Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling. Lees verder “Noodgedwongen afstand”