Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Toen ik op de middelbare school zat, was er een serie op TV die “Beverly Hills 90210” heette. Als puber leek me het Californische leven fantastisch: mooi weer, mooie kleren, mooie auto’s, mooie mensen. Ik leefde mee met Brenda, die, net als ik op mijn eigen school, zo naarstig een plekje probeerde te veroveren tussen de hippe kinderen. Ik wilde eigenlijk net zo ‘relaxed’ zijn als Brandon, Brenda’s broer, die akelig makkelijk zijn draai leek te vinden, maar nog gaver was het geweest zo cool als Dylan te zijn: de man die alles wist, alles kon, door iedereen aanbeden werd, en door niets van de wijs te brengen was.