Uit hoofdstuk 4 van het werkboek
Narcisten en psychopaten kunnen niet alleen met zichzelf zijn, en halen sociale functies (empathie, aandacht) bij anderen weg. Ze trekken jou als slachtoffer leeg, totdat jij ook niet meer met jezelf kunt zijn, door de symptomen. De hyperalertheid, de overgehevelde schaamte, je schuldgevoel, je apathie, maken dat je nog slechter voelt over jezelf. En laat dat nu net de bedoeling zijn. Inzicht in de symptomen van narcistische mishandeling is van belang om hoe je voelt, los te kunnen trekken van wie je bent.
Symptomenlijst
Somatische klachten
Veel slachtoffers krijgen last van lichamelijke symptomen, als vermoeidheid of fysieke stressreacties (hoofdpijn, misselijk etc.) Slaapproblemen komen ook veel voor.
Overgevoeligheid
Je kunt overgevoelig worden voor licht, geluid en andere zintuiglijke gewaarwordingen. Veel slachtoffers kunnen niet meer veel prikkels verdragen en raken om het minste geïrriteerd.
Malende gedachtestromen
Mensen met narcisme en psychopathie zorgen ervoor dat de mensen om hen heen totaal verward raken. Je probeert namelijk te begrijpen wat er gebeurt en gaat er over malen. Je wordt tot de eeuwige vertwijfeling veroordeeld.
Geen realiteitsbesef meer
Dit ernstige symptoom komt voort uit ‘gaslighting’, behandeld op deze website. Je gevoel van realiteit is afgebrokkeld en je denkt misschien dat je naar een inrichting moet.
Jezelf niet meer begrijpen
Narcisten en psychopaten grijpen in op je denk- en voelprocessen. Ze proberen je alles vanuit hun perspectief te laten zien. ….Het lukt narcisten en psychopaten hun slachtoffer uit te spelen tegen zichzelf.
Vervreemd van jezelf en van iedereen
Sommige slachtoffers worden zo murw dat niets ze meer kan schelen. Ze voelen zich vervreemd van de hele wereld. Ze horen nergens meer bij, zitten hun dagen uit, omdat ze niet meer kunnen voelen wie ze zijn en wat ze willen. Ze zijn een vreemde voor zichzelf geworden.
Wantrouwen
Volgens de narcist lag alles aan jou. Hij wilde gewoon ongestoord zijn vernietiging kunnen uitvoeren, en als je het waagde hiertegen te protesteren, dan was jij gemeen. Het is logisch dat je nauwelijks meer anderen kunt vertrouwen. Narcisten en psychopaten gebruiken met name woorden om hun verwoestende werk te doen. Veel slachtoffers kunnen niet meer gewoon naar iemand luisteren, maar zijn altijd alert op wat die ander nu werkelijk zegt.
Schuldgevoelens
Narcisten maken dat je je overal verantwoordelijk voor voelt. Veel slachtoffers praten op een verontschuldigende manier “ja, ik weet niet hoor…maar ik hoop dat je het niet erg vind dat..’”. Ze hebben geleerd al bij voorbaat sorry te zeggen. Het is belangrijk om in te zien dat dit schuld- of verantwoordelijkheidsgevoel je is opgedrongen.
Achtervolgingswanen
Paranoia zijn is een veelvoorkomend symptoom waar veel slachtoffers van schrikken. Het zegt echter niets over jouzelf. Het zegt iets over hoever de narcist over je grenzen is gegaan, over hoeveel controle hij had en probeerde te hebben, en over hoe bedreigd jij je voelde. Het is zijn pathologie, waar jij heel nerveus van bent geraakt. Dat is volkomen logisch.
Schaamte
Schaamte is het meest voorkomende symptoom bij deze vorm van mishandeling. Je gaat jezelf zien door de ogen van een ander, en dat is ook precies de bedoeling. …Narcisten en psychopaten zijn er heer en meester in, om de oorzaak van hun mishandeling ook bij het slachtoffer te leggen. “Had je maar niet dit of dat moeten zeggen, had je maar niet zo moeten kijken, daarom moet ik wel tegen je schelden”, et cetera. Zo versterken ze de schaamte, en dat weten ze. Het is hun totale gebrek aan zelfinzicht en empathie, dat hun schaamteloze gedrag tot stand brengt.
Ernstige depressie
Narcistische mishandeling kan je zó onderuit halen dat je je zin in het leven verliest. Gedachtes aan zelfmoord komen veel voor, sommige slachtoffers plegen ook daadwerkelijk zelfmoord.
Denken dat er niemand anders meer van je kan houden
Ook dit gevoel kent vrijwel ieder slachtoffer. Het is een gevolg van het ophemelen en wegwerpen wat een narcist met je doet. Dit is deel van de mishandeling.
Lamgeslagen gevoel
Narcistische mishandeling zorgt ervoor dat je “lamgeslagen wordt”. Je bent beroofd van je vitaliteit, de sprankeling die je in je had.
Je niet meer spontaan kunnen uiten
Narcisten en psychopaten rekenden je op alles af. Als je niet het juiste spiegelde, werd dit als een afwijzing opgevat. Hierdoor ga je over al je communicatie nadenken (“kan dit wel? Is dit niet gemeen? Kijk ik aardig genoeg? Doe ik nu niet overdreven?”) Je weet eigenlijk niet meer hoe het moet, “gewoon” met mensen omgaan.
Verstoringen in emoties
Beide uitersten komen voor: of dat je niks meer voelt, of dat je om de haverklap heftige emoties hebt. Deze vormen kunnen elkaar ook afwisselen.
Dissociatie
Dissociatie komt veel voor onder slachtoffers, maar wordt vaak niet herkend.
Niet meer normaal kunnen functioneren
Psychopaten en narcisten grijpen in op je ontwikkeling en je functioneren. Verschillende slachtoffers getuigen ervan hoe ze voor de relatie op hoog niveau functioneerden, en tijdens en na de relatie al moeite hadden met de simpelste dingen. Je kunt vaak niet meer helder denken en hebt een wattig gevoel in je hoofd.
Afhankelijkheid
Veel slachtoffers worden een schim van de persoon die ze ooit waren. De eeuwige zelftwijfel en andere symptomen maken dat je het gevoel hebt niet meer in je eentje tegen het leven opgewassen te zijn. Je voelt je erg afhankelijk van de mening en goedkeuring van anderen.
163 reacties op “De symptomen van narcistische mishandeling”
Alle punten gelden bij mij ook. Ik kan niks meer en zelfs de politie neemt mij niet meer serieus. En als ik mensen ervan overtuig dat hij zon n. Mishandeling doet bij mij, geloofd niemand mij. Ik sta er zo alleen voor. Hij krijgt alles voor elkaar bij onbekende mensen. Hoe dan???
Ik ben nu zwanger van zijn kind.
Ik ben nu al bang dat mijn kind ook zijn trekjes zal krijgen. Niet te geloven dat ik nu al aan dat denk I.p.v. aan het goede van een zwangerschap. Het maakt mij idd kapot!
Ik leef echt niet meer voor mezelf, soms kies ik meer om aan hem te denken dat ik vr mijn kind kies. Dit vindt ik echt erg van mezelf. Ik ben echt niet meer sterk genoeg voor mezelf en niet voor mijn kind.
En dat kan ik niet hebben. Dat doet pijn dat ik zover heen ben in deze situatie. Ik hoop iemand te kunnen vinden van dat lijstje met therapeuten want zit nunal bij de negende psycholoog. Omdat zij dus idd zoals beschreven in de teksten zeiden dat ik moest loslaten, vergeven, schuld bij mij neerleggen, en dat ik er niet uit wil komen e.d.
Ik snap waarom ik er niet uit kom…. vanwege dat pathalogischeberedenering van hulpverleners!
Misschien beter om te scheiden en je kind zelf op te voeden. Beter wellicht voor jou en voor je kind. Die kan ook slachtoffer worden. Ben zelf een kind met een narcistische vader en het heeft mijn leven verpest. Ik probeer er nu uit te komen. Dit is een lang en vermoeiend proces.
Volledig eens. Vertrek nog voor je bevalling!! Ik had ook een narcistische vader en ben gevlucht. Nooit spijt van gehad. Houd dagelijks een logboek bij!! Belangrijk bij de rechtbank.
Een hoop is herkenbaar. Mijn vader is er ook een en mijn ex ook. Ik ben voor mijn kids en mezelf gescheiden. Helaas nog steeds last van hem en mijn kids ook.
Ik zou zeggen, scheidt zo snel mogelijk van hem. Weet wel dat jij alles zal doen om ‘zijn’ kind van je af te pakken. Ik ben 3 jaar geleden gescheiden van mijn narcistische ex en ik mag mijn tweeling nu enkel in het weekend zien. Ze pakken m.i. alles en iedereen in en iedereen gelooft hen. Hij heeft zelfs mijn familie tegen mij opgezet. Omring je met mensen die jou geloven en probeer overeind te krabbelen. De weg is lang en ik struggle nog elke dag maar ik troost me met de gedachten dat ik mensen rondom mij heb die me graag zien. Uiteindelijk heeft een narcist niemand want ze zijn niet in staat tot graag zien!
Anoniem, Jij en je kind geeft je kracht. Jij bent de moeder en die sterkte, die band zal hij nooit hebben. Koester je kind zoveel mogelijk.
– Luister elke ochtend en avond naar affirmative meditaties die je hersenen positieve boodschappen geven die je verdient.
– hang posters op met mantra’s, bijv.
“It’s a long way to freedom”
met de gedachte als Mandela het kon, kan ik het ook, sleepten mij erdoor
– beoefen mindfulness om even in het moment te komen, je gedachten en angsten te doorbreken, je lichaam en je zintuigen te voelen
– als het huilen van je kind moeilijk is op te dragen, in al de stress die je doormaakt, lees Aletha Solter en hou gewoon je kind dichtbij je lichaam als hij/zij huilt en fluister dat jij er voor haar/hem bent (zodat hij weet dat zijn huilen/gevoelens geaccepteerd wordt en hij veilig is) – dit werkte tegelijk kalmerend voor mezelf
– lees boeken erover (bijv. Iris koops, jan Storms)
Deze zaken hebben mij door de ontsnapping geholpen. (Uit Z-Afr, met een gelukkig door de scheiding vervallen visum waardoor ik niet kon blijven, met baby en autistische zoon tijdens Corona lockdown …)
En dit blijft me erdoorheen helpen (hij blokkeert diagnoses en zorgverlening voor de kinderen en blijft alles manipuleren).
OMG ik lees mezelf! Mijn dochter is al bijna 22. Deed ook Solther ❤️ het gaat goed met ons! Ben nog wel 15 jaar post separation abused maar heb veel geslikt voor haar welzijn. Toen ze 20 was een huis gezocht voor haar en gevonden en contact totaal afgebroken met haar vader en m’n ex schoonfamilie. MIJN LEVEN krijgt weer kleur. En mn dochter heeft t nu ook door. Ze speelt nog mee (financieel afhankelijk) maar ooit komt de dag dat ze geheel zelfstandig is. Ik heb alles gedaan om maar te herstellen (alles wat jij beschrijft) en heb ook mn oude kennissenkring geheel beblokkeerd enz. Totaal vrij gekomen! Geen depressie meer … wel goede psychotherapeut gezocht. En gevonden. Ps: had ook narc vriendje en die lag ook met z’n buren in bed. Ook mee gebroken. Ook allemaal in de lockdown … dikke knuf
👍🏼🩷🩷🩷🩷🩷🦋🦋🦋
Weg bij die man. Ik heb t zelf te lang aangehouden en was daardoor bijna m’n dochter kwijt. Na de scheiding kom je er pas achter wat t bij je kinderen doet. Zij heeft haar littekens en ik vind dat vreselijk. Duurt daarna wel even voordat je het zelf een plekje kan geven maar laat zien dat het anders kan.
leef met je mee .ben een medeslachtoffer .herken alles .zie op internet zoveel hulpverleners die gespecialiseerd hierin zeggen te zijn .maar dan kost t teveel dus zit je je dagen uit .gesloopt .
Ik ben 11 jaar geleden uit een relatie met een narciste gestapt. Nu ben ik gelukkig. Het heeft veel werk gekost om tot op dit punt te komen, maar weet dus dat het kan.
Het beste is ervan wegstappen, alle(!) contact verbreken (voor altijd) en je 100% focussen op je eigen welzijn. Verwacht vooral geen liefde, noch begrip van je narcist. Het zal nooit komen. NOOIT. En probeer hem of haar vooral niet te veranderen of te verbeteren. Dat sleurt je enkel en alleen maar meer de dieperik in.
Alle energie die je nodig hebt om te kunnen genieten van je leven ligt binnen je eigen persoonlijke ruimte. Die ruimte is van jou en wat daarbinnen gebeurt bepaal je zelf. Wie je toelaat in je persoonlijke bubbel bepaal ook jij zelf. Een ‘normaal’ persoon heeft respect voor die ruimte. Een narcist heeft dat totaal niet en vergiftigt die ruimte. Sluit dus de narcist buiten je persoonlijke bubbel (ja, je mag dit kiezen! Het is jouw leven en jij beslist wie een rol speelt in je verhaal en wie niet; je hoeft je zelfs niet te verantwoorden aan anderen waarom je ze in je leven toelaat) en omring je met zoveel mogelijk personen die er gewoon zijn voor je, zodat je kan genezen.
Het vertrouwen in anderen kan enorm geschaad worden door een narcist. Ik had te maken met een gaslighter, die met leugens de realiteit zodanig vervormde, waardoor het onmogelijk werd om te weten wat waar was en wat niet- waardoor ik letterlijk gek werd.
Na het wegstappen van haar heb ik 3 jaar geworsteld met een depressie. Mezelf weer op de been brengen was ongelofelijk moeilijk, zelfs met verschillende vormen van therapie. Het effect van wat een narcist je kan aandoen is extreem. De details van de schade leer je pas echt kennen van zodra je ervan bent weggestapt, maar ook dat helpt je te herstellen.
Doe er alles aan om er van weg te stappen. Dat is stap 1. Die beslissing stel je best niet lang uit. Van zodra je die beslissing maakt, zal je de energie vinden om je leven op te bouwen zoals het hoort. Het vraagt moed, maar het is een essentiele manier om jezelf te overtuigen dat je over heel veel zelfliefde beschikt en je dus je narcist niet nodig hebt. Met genoeg respect en liefde voor jezelf, geraak je op weg en kan je jezelf een volledig nieuw leven schenken.
Ik wens je veel succes.
Dank u, u geeft mij een stukje erkenning, ik ben niet gek. Heb vorige week donderdag gehoord, heb schade aan of in de hersens, en nee, dat kan niet hersteld worden. Ik dacht: ‘ik wordt gek, helemaal gek’. Men zegt steeds, hij is zo’n aardige man, mijn psychopathische/narcistische buurman. Ik heb alleen een jaar of wat geleden besloten, overkomt mij weer zoiets als mishandeling, slaan met de vuisten, trappen op je hoofd, dreigen jou achter de auto te binden, dan jou vast zetten in de auto. En steeds: de politie doet er niets aan. Mijn andere buurman bezopen, sloeg mij, mijn been was bont en blauw en ik moet rustig blijven, terwijl hij maar bleef dreigen. Ik dacht ‘ik ben fout, ik ben slecht’. Ja het was verdomd pijnlijk, maar ik kwam in de wachtkamer en dacht, ze zien het aan mij, ik ben de slechte hier.
Als ik het terug zie, zie ik ook de lichtval in de wachtkamer, wat ik aan had, net 20 jaar oud en zo groen als gras. Daarna diverse malen, nee dat was een jaar lang, elke dag klappen. Zei je wat terug, kreeg je er nog een paar. Mijn ex zei, ik vergeef het, jij lokte het uit, laat me nu weer thuiskomen. Ik werd in een tunnel gezogen, hoe ik heb kunnen omdraaien weet ik niet meer. Ik ben gerend naar de auto en plankgas achteruit weg gereden. Ik zag hem eens, hij stak de kruising over, zag hem van rechts komen, wat deed ik, ik dook onder mijn stuur. Angst, angsten hebben zowat mijn hele leven mij beheerst en nu zeg ik: genoeg is genoeg. Mijn buurman eiste dat ik stopte met mijn medicijnen, ik zei nee, toen veranderde alles. Hij gooide mijn post weg, sloopte mijn fiets, hackt mijn pc, zet internet uit… Nu wacht ik op wat hij nu zal doen. Als ik hem hoor moet ik soms 2 tot vijf uur mijn plas ophouden, ik wil hem niet zien. Ik heb zijn kop gezien toen hij dat eiste van die pillen. Oh en alle artsen waren gek, alleen hij wist wat ik nodig had, ‘je cholesterol is te hoog’. Maar ik moest van hem 1 pakje roomboter eten elke dag, toen ik nee zei vertrok zijn hele kop: hij leek op iemand uit een horror film.
Nee, dat doet hij niet zegt de huisbaas. Hij is een aardige jongen. Ik dacht we vrienden waren, niets meer, hij is dertig en mijn zoon ook. Ik ben 62, maar niemand gelooft mij. Het is ’te’, volgens hen verzin ik dit voor aandacht. Ik ben een kluizenaar. Ik wil wonen waar de eerste buur 5 km verder weg is, alleen met een hond. Een schuur ergens, weg bij de mensen vandaan. En ik zou dan meer als gelukkig zijn. En na de uitslag ‘hersenschade door stress’, de dag na de uitslag een spierziekte, en welke, dat wordt nu onderzocht. Ik kan alleen nog met krukken lopen. Nu gaan ook mijn polsen steeds meer pijn doen, ik vraag nu een scootmobiel aan. Ik kom 1 tot 2 keer per maand buiten, behalve als ik naar het ziekhuis moet, dan vaker. Als ik de twee trappen op ben geklommen: 7 x pauze. Dan als ik op mijn kamer ben, deur dicht en even brullen in mijn kussen van de pijn. Dit is geen leven, elke dag pijn en bang zijn.
Helaas ik kan niet zomaar verhuizen, ik krijg geen urgentie. Mijn excuus dat ik alles zo concreet zeg hier, maar ik moest het even kwijt. Er zijn meer zoals mij, die weten hoe het is. Nu vecht ik terug, nu ben ik aan de beurt, en wil ik gehoord worden. Of ik het echt ga halen om te herstellen is punt zoveel. Maar proberen doe ik het zeker weten wel. Liefs en dank u.
na een huwelijk van 30 jaar hb ik de moed gevonden te vertrekken.
ik ben fysiek en emotioneel mishandelt.
voorgelogen en me laten geloven dat bepaalde dingen gebeurt zijn ondanks dat dit niet zo was.
gekmakend.
contant mn tredes verlegt. tot de nacht dat ie me bedreigte met de zinnen,wil je morgen nog wakker worden en wil je voor altijd slapen.
dit was voor mij de druppel om te gaan.
uiteraard ontkent hij dat hij dit gezegt heeft. sterker nog, zegt dat ik sterk in de war was.
nu nadat ik weg ben kamp ik met veel psychische problemen. ben hard naar mn eigen ik op zoek. mijn advies is, ga weg en zo snel mogelijk!
ik heb hier veel te lang mee gewacht.
ik na een huwelijk van 46 jaar. heb zelf de scheiding aangevraagd. het eerste half jaar leefde ik op adrenaline. lichamelijk ben ik een wrak , stress , teveel om op te noemen. 66% mindervalide. ik word 70 jaar en
ik besef nu eerst dat hij mij mijn hele leven heeft afgepakt. ik zit in een zo zware depressie, ik geraak er niet uit. ik ben geestelijk en
lichamelijk leeg , dood van binnen. maar naar de buitenwereld laat ik het niet zien kwestie om hem geen
voeding te geven als hij weet hoe het met mij gaat. hij heeft al 2 jaar een ander slachtoffer gevonden
voor mij hoeft mijn leven niet meer
Een psycholoog vinden die narcisme kent, dat helpt.
Zijn er in België psychologen die dit kennen?
Ik heb een therapeut die vaak gewoon zegt van ‘Hij heeft je gekwets he…’? Ja op die moment voelt dat aan als een minimalisatie aangezien zo een relatie je hele visie op jezelf, op anderen en op de wereld doet veranderen. Je persoonlijkheid wordt herleid tot een schimmetje en je ploetert je elke dag vooruit omdat het niet anders kan….
Brrrrrrrrr… rillingen ervan. Zo herkenbaar. Gruwelijk wat een mens je kan aandoen. Ik ben er vaak doodziek van geweest. Nu pas besef ik het, de laatste jaren.
Ongelofelijk he, wat een ander mens je kan aandoen. Ik kan en wil ze niet eens mensen noemen maar eerder duivels!
Ik heb het eigenlijk altijd al wel geweten dat er iets niet klopte aan hem en uit zelfonderzoek kwam ik uit op narcist, alles klopte. En mijn grootste fout was dat ik hem ermee had geconfronteerd. Dom dom dom. Het werd van kwaad tot erger. En ik was er weer in getrapt. Nu na 10 jaar eindelijk geen contact. En na het geen contact ga je pas de werkelijke schade zien en voelen.
Uiteindelijk zal het goed komen. Het MOET goed komen dat is wat ik tegen mij zelf zeg. Geen ander mens zal mij zo kapot krijgen. Wij zijn onze eigen baas. Wij zelf bepalen hoe ons leven er uit zal zien. Wij zelf bepalen hoe wij ons gaan voelen.
Worstel op dit moment met de wetenschap dat ik opgevoed ben door twee narcisten. 51 moeten worden om te ontdekken waar mijn ongelooflijke gekwetste, “overgevoelige”, altijd verontschuldigende en onvoorwaardelijke liefde zoekende gevoelens nu vandaan kwamen en komen. Wat ben ik ook boos over het altijd manipuleren, zelfs nu nog!!! Mijn moeder leeft nog en zelfs op bejaarde leeftijd gaat het door. Hoopte zo – tegen beter weten in – dat ze milder zou worden… Voel me nu schuldig over de ontdekking dat ik helemaal niets voor haar voel. Zo ben ik niet als mens, geef juist veel om mensen. Schrik van mezelf dat ik dit ervaar.
Mijn moeder is narcist. Ontdekt toen ik 55 jaar was. Mijn zus is gek, ik vrees niks meer aan te doen. Ik werk sinds ik het weet, aan een kwalitatief beter leven. Voel me wel vaak alleen, nog steeds geïsoleerd door verknalde hechting stijl. Ik wil mijn moeder nooit meer zien.. Soms twijfel ik hieraan, maar ik besef dat als ik terug ga, het weer een teleurstelling wordt en dat alles opnieuw begint: manipuleren, gashlighten, uitgelachen worden, steeds te horen krijgen dat ik niks kan, dat ik lui ben ( terwijl ik gescheiden ben, full-time werk, 2 dochters bij mij thuiswonen en idd sinds kort om 14d poetshulp heb), lelijk benen heb 🙈en zij toch geen geluk heeft met mij en mijn zus… Waarom in gods naam kan ik geen menselijke moeder hebben? Waarbij ik terecht kan? Die het goed met me voor heeft ?
Annemarie,
Ik heb hetzelfde ervaren.
Als kind voelde ik me schuldig dat ik zo veel minder van mijn moeder hield dan van mijn vader. En ik heb, nadat hij overleed, ook altijd problemen gehad om diepe liefde voor mijn moeder te voelen.
Ik besef nu dat het eigenlijk normaal is dat ik dat niet kan bij haar, omdat zij zelf geen liefde kan voelen voor een ander mens, en dus ook niet voor mij. Mijn hart kan zich dus niet verbinden met haar hart. Daar is een barrière.
Mijn moeder was ook altijd mijn mishandelaar, degene die mij onterecht kwetste, strafte, afzonderde, vanalles wijsmaakte, verkeerde keuzes hielp maken, etc. Ik was haar pleaser van een dochter, over mij hield zij de meeste gedachtencontrole.
Ik heb het contact nu verbroken, ik geloof niet dat zij daar emotioneel last van heeft. Ik ben boos, en nog veel meer. Als dochter blijf je verlangen naar ouderliefde. Dat zal ik van haar nooit krijgen. Geen traan, geen excuses. Zelfs geen moeite om “mij terug te krijgen”. Ik ben nu haar slechte dochter, en ze heeft haar houdgreep op mijn broer en zus nu aangescherpt. Gebruiksvoorwerpen voor haar eigen belang zijn we.
Nu, mijn zus is the golden child. Altijd geweest, ook al keek mijn zus bij het ouder worden amper naar haar om.
Ik ben het beu om erover te klagen. Ik wil er iets “wederopstandends” mee doen, maar ik weet niet wat of hoe.
Hoi allen,
Ben 40 en zit in een lat-relatie. Ook ik struggle met dit topic en het gaat zelfs zover dat ik nu van mijn eigen denk dat ik de narcist ben die het slachtoffer speelt. Ben onlangs gestart met therapy en daar vertellen ze dat er inderdaad een boel rode vlaggen de hoogte in steken. De volgende stap is nu om mijn patronen te gaan onderzoeken en proberen terug tot mezelf te komen. Ben zeer giftig ☠️ voor mijn eigen doordat ik mezelf vele malen afbreek terwijl daar in principe niet perse een reden voor is. Misschien is dat laatste wel het probleem dat ik mezelf niet graag zie en dus ook niet iemand anders echt graag kan zien met als gevolg dat ik deze situaties zelf aantrek. Zoals bvb dat ze niet meer met me wil slapen, niet willen samenwonen enkel wel als er iets gekocht word( hebben beide ons huis), opmerkingen op mijn lichaam, …
Gaat een lange strijd worden om hier uit te geraken.
Je denkt naar een inrichting te moeten: In feite stuurt de narcist (als het kan) je ook naar een inrichting om de realiteit te verdraaien. Dit gebeurde al bij kindzijn toen ik bang was na de keelgreep van mijn vader, ik ben toen daarna al naar ‘sociale vaardigheden’ gestuurd want ‘mijn kind, ik weet het niet, is veel te bang’, er werd toen ook niet gekeken naar verdere oorzaken. Niettemin, de vaardigheden die ik geleerd had werden thuis idem dito weer neergehaald, tevens werd ik later er weer op af gestuurd met iemand die mijn vaders vriendenclub behoorde, ook prima geleerd maar werd later weer thuis neergehaald, het netjes vragen van ‘even terugtrekken’ maakt niet uit, ze misbruikten hun rol ‘ouderschap’ om te domineren. Dus bij narcistisch misbruik gefocust zijn op kind bij jeugdzorg heeft in dit geval geen zin zeg ik uit eigen ervaring. Als het kind nog zoveel kan leren maar terugkomt in een ‘mishandelde familie’ dan wordt het net zo goed weer neergehaald en het kind past zich aan en blijft loyaal aan ouders en wordt evengoed opnieuw bang voor dezelfde agressie zoals daarna slaan, waardoor de codependentie ontstaat als overlevingsmechanisme.
Ook bij mijn hulpverleenster is het gebeurd, ze was al bezig met vernederen en kleineren en tevens daarvoor al gesmeten met andere clienten en daarna mij als gereedschap gebruikt werd waar ik toen al gezogen was in haar triomfantelijke gaslighting en ik alleen maar meer ging twijfelen en steeds dieper zakte ‘waar ik eigenlijk stond, bezig met ontwikkelen, met breken ouders’ ze heeft mij erger in depressie gewikkeld, alles al in teken ook al in een traumaband te zitten. Daarna heeft ze mij net zo goed ook naar de crisisdienst gestuurd en ging ze er tegenin, en de man zei ook ‘dat aan mij de keuze is en dat een opname niet goed zou zijn en met context ernaast’, niettemin ging ze verder in de auto en deed mijn moeder doodleuk mee met dat ik echt inderdaad moest opgenomen worden, gek genoeg zei ik wel ‘dat ik het met de professional eens was’ maar verder kwam ik niet, zowel de hulpverleenster en ikzelf ging verder met diagnose en ik werd er helemaal ingezogen + net zo goed mijn moeder die later ook neerkwakt ‘jij hebt opname nodig’ 10x waar ik dus met ‘oud & nieuw’ en politie is gebeld maar zei crisisdienst te moeten bellen, waar ik gevlucht ben uit huis voor mijn eigen volwassen keuzes want was met kerst daar al geweest en had duidelijk gezegd dat kerst veel energie kostte, niettemin werd daar niet helemaal niet op gecorrigeerd ondanks dat mijn moeder de crisisdienst aan de lijn had, niemand die oplet wat er eigenlijk gezegd is en wat voor gesprek er al is geweest, ze begon net zo goed weer over de opname. Niettemin op terug te komen op hulpverleenster, die moest trouwens stoppen vanwege verwarring van GGZ en belde mij later (1 op 1) mij niet in de steek te laten om mij dus inderdaad vervolgens de pauze te geven zonder uitleg. Dat GGD dan vervolgens doorgaat met diezelfde hulpverleenster is dus ook totaal niet communicerend geweest met GGZ, dan hadden die kunnen zeggen ‘mevrouw moest stoppen met de client’.
Ik wil afstand maar mijn dochter woont erbij. Dit trekt me ongelooflijk naar beneden. Ik mis haar zo. Maar heeft volwassen leeftijd, kan dus niets doen.
3 jaar in een relatie met “waarschijnlijk” een narcist. Ik ben hoog zwanger (7 maanden) waar nooit rekening mee word gehouden. Mijn man wil opeens bij zijn moeder wonen wat ik maar gewoon moet accepteren van hem. Hij vindt dat vrouwen zich makkelijk kunnen aanpassen. Ik heb hier totaal geen rust en niet eens een fatsoenlijke eigen kamer. Hier kan ik toch niet mijn kind krijgen. Sinds 2 maanden wonen we nu bij zijn moeder in en merk ik dat zij eigenlijk nog heftiger is als mijn man. Ze laten me allebei niet alleen het huis uit gaan, ik moet altijd met hem of haar samen als ik boodschappen wil doen of lekker wil gaan wandelen. Ik ben geen enkel moment alleen. Wat ik zo erg mis, ik mis mezelf. Ik weet niet meer wie ik ben, wat mijn gevoelens zijn. En als ik gevoelens heb praat ik op mezelf in dat ik me aanstel. Dat ik toch niet goed ben. Ik zeg mezelf dat ik me nog meer aan moet passen zodat onze relatie beter wordt. Maar telkens als ik dat doe haalt hij me naar beneden en is elke beslissing die ik maak niet goed genoeg. Hierdoor raak ik zo in de war. Ik moet ook hele dagen in de keuken helpen meer als 6 uur op een dag terwijl ik zwanger ben. Ik ben helemaal op. Nu sta ik op het punt om weg te gaan wat ik echt moeilijk vind.. zijn moeder controleert me met alles. Ik mag niet eens een tas met spullen in de auto zetten .. ( dit voor het geval dat ik de stap toch neem om weg te gaan) gelukkig is mijn eigen moeder een goede steun voor mij en helpt me elke keer weer de waarheid te laten zien. Dat dit niet normaal is hoe ik leef. Ik hoop uit deze duisternis te kunnen ontsnappen en mezelf weer terug te vinden.
Mijn zus heeft mijn leven verwoest. constant woedeaanvallen, ruzie stoken, stemmingswisselingen. Nu heeft ze mijn bejaarde moeder zodanig gemanipuleerd dat deze zich van mij heeft afgekeerd. De lastercampagnes zijn volop bezig en die doen het meest pijn. Ik heb definitief afstand genomen van mijn zus en van mijn moeder. ik wens het niemand toe.
Sterkte, ik zit in een vergelijkbare situatie. Het is zo onterecht, en pijnlijk, en heeft bij mij ook nog financiële gevolgen.
Helaas ook een zus hier, zelfde gedrag.. niks tegen de leugens kunnen doen behalve loslaten. Het is heel heel pijnlijk tot deze ontdekking te komen he.. Helaas heeft mijn broer niks in de gaten en moet ik dus ook die missen maar je moeder is natuurlijk verschrikkelijk helemaal in deze fase. Veel sterkte
De punten zijn heel herkenbaar voor mij, bijna 5 jaar geleden ben ik gevlucht naar een blijf van mijn lijf huis. Om nooit weer terug te keren nu woon ik elders en kan nu pas verwerken sinds 3 weken nu emdr therapie, wat een impact hebben die mishandelingen op mij gehad, geen vertrouwen in mensen altijd allert en piekeren, ik ben intens verdrietig nu ik hoop echt dat ik hier overheen kom en mijzelf weer kan zijn spontaan en open vrolijke vrouw die ik ooit was.
Hey iedereen,
Ik ben blij eindelijk ook mijn verhaal te kunnen mogen doen hier. En blij niet alleen te zitten met mijn pijn. mijn narcistische ex heeft het ooknvee gekregen. ik heb nog altijd contact wel met haar maar vanaf begon te beseffen hoe de vork in de steel zat ben ik er wel betee in beginnen voelen. Ik ben een empaat met een anxious attachement vanwege het verliezen van mijn ouders en broers en dus een vogel voor de narcistische kat. We zijn drie jaar sanen geweest en na een periode van een jaar dating zijn we terug samen gekomen en het is maar pas het laatste jaar dat ik beseft wie ze was. Mishandeld door haar eigen moeder begint dit slachtoffer zich te voeden van anderen. En het is zo dat ze het niet beseft hoor. Nu ze had in het begin alles wat ik wou. een los leven mijn muzieksmaak we trokken heel hard elkaar aan. De sex was mindblowing. De liefde Shakespearean. En toen kwam het narcistisch spelletje. Het zover gekomen dat ik mijn job verloren ben, mijn vrienden, mijn zoontje bijna. Depressies traunas zelfmoordpogingen. En je denkt dat je knettergek bent en ee iets mis is met je. Maar ik ben blij dat ik dit nu weet anders had ik hier niet meer liggen praten. Dit topic moet aangekaart worden en uit de taboe hoek want het is schrijnend en ziekelijk en ik wil niet dat mensen en zeker mijn zoon daar nog slachtoffer van worden. ik volg therapie en ben op helende weg mijn leven aan het op te bouwen en ik wil dit nooit meer meemaken. maar het eegste is dat kk hsar nog altijd graag zie en opgewonden van haar raak Dit zijn de gevolgen van narcisme. En ik wil dat dit wordt beholpen op grotern en maatschappelijk vlak. Dat mensen niet in de zelfde valkuilen duiken. grtjew
Ik ben nu afstand van mijn volwassen dochter aan het nemen, helaas daarbij mijn kleinkinderen, maar ik moet ik kan niet anders.
Je leest eigenlijk niks over geestelijk mishandeling door je eigen kind , maar nu ik een beetje begin los te komen kan ik niet anders concluderen dan dat zij altijd al egoïstisch was als kind ik vond haar egoïstisch en zei tegen anderen dat ze er lief uitziet echt als een zacht meisje zich gedraagt maar bij mij op een of andere manier alle energie uit mij trok zonder dat ik daar mijn vinger op kon leggen.
Nu is het genoeg 36 jaar is ze en ik heb er schoon genoeg van.
Selectief en weet nooit meer iets te herinneren over afspraken en of diepe gesprekken waarin ik altijd de verantwoordelijkheid op mij nam.
Financieel gebruikt en dan toch beweren dat ik daar zelf de vruchten van heb geplukt.
Of met mijn twee andere kinderen haar eigen zg bijdrage vergelijken.
En dan dat reflecterende gedrag dat je steeds de schuld bij jezelf legde ik liep op eieren om maar niks te geven wat ze tegen mij kon gebruiken.
Huilen tot bij het hysterische af als ik voor mezelf opkwam.
De lijst is kan heel lang, uitlachen, pesten , vernederen waar mijn kleinkinderen bij waren etc.
Tja het is nu rouwtijd voor het verlies maar liever die pijn van het rouwen dan die geestelijke pijn waar ik niet meer tegen kan.
Ik ben net een paar maanden bevrijd uit mijn huwelijk. Bevrijd van iemand met psychopatisch gedrag. Ik had een jeugd met een moeder die zich narcistisch gedroeg. Wat ik leer nu is dit: verspil geen emoties aan hen. Ik ben mijzelf aan het leren hen geen aandacht meer te geven: niet in mijn emoties, niet in mijn gedachten. Maar mijzelf aandacht te geven en met mij God en de goede mensen om mij heen. Mijzelf en hen te respecteren en lief te hebben. Een valkuil is steeds maar weer dat monster op een voetstuk te plaatsen en ernaar te blijven kijken. Te blijven herhalen hoe pijn ze mij deden. Wat ik aandacht geeft, groeit.