Voorjaar 2014
Het komt regelmatig voor dat ik een mail krijg van iemand die wel in therapie is, maar het gevoel heeft niet begrepen te worden. De psycholoog of therapeut in kwestie luistert, maar ziet de problematiek als iets op zich. Wanneer het slachtoffer vertelt zo geobsedeerd te zijn door haar narcistische ex, dan heeft ze een “afhankelijkheidsstoornis”. Wanneer ze vertelt over haar enorme murwheid, haar apathie en suïcidale gedachtes, dan heeft ze een “ernstige depressie”. Of wanneer zij vertelt over de verlammende angst na de ziekelijke terreur van haar ex, dan heeft ze een “angststoornis”.
Je zou bijna denken dat het slachtoffer in kwestie niets heeft verteld over de dader. Want die dader wordt in deze therapie vaak als een onbelangrijk detail afgedaan. Als het slachtoffer al de moed heeft om de vraag te stellen of er misschien (trekken van) narcisme of psychopathie bij de dader spelen, dan kan de psycholoog hooghartig zeggen dat er niet aan “diagnostiek” wordt gedaan zonder dat de persoon in kwestie er zelf bij is. En hoe deze cliënt het in zijn/haar hoofd haalt om zulke beschuldigingen te uiten over diens partner. Blijkbaar is die dader ineens slachtoffer geworden. En de therapeut in kwestie werkt verder aan de zogenaamde “afhankelijkheidsstoornis” van het echte slachtoffer.
De hulpverlening toont een ernstig gebrek in het behandelen van slachtoffers van narcistische mishandeling. Veel slachtoffers ervaren dit probleem en kloppen bij mij aan. “Iris, benader beroepsverenigingen van therapeuten!” “Organiseer een lezing voor psychologen!” Ja, ik weet het. Maar ik kan dit niet alleen. Laten we dus onze krachten bundelen. Het is immers dramatisch dat zoveel therapeuten hun ogen sluiten voor het leed van slachtoffers. Er is een bewustwordingsproces nodig, en ik denk dat deze vooral bereikt kan worden van onderaf. Dus ben je slachtoffer en heb je het werkboek besteld? Laat het aan je therapeut lezen. Heb je een hulpverlener in je netwerk? doe je verhaal! De bewustwording die er onder therapeuten nodig is, kan alleen tot stand komen als er vanuit heel veel kanten signalen worden gegeven. Natuurlijk zijn er onder alle therapeuten veel integere mensen, die het leed van hun cliënt wel zien maar niet weten wat ze er mee aan moeten. Die niet weten hoe ze de signalen moeten interpreteren. Het is ontzettend belangrijk dat deze hulpverleners niet direct hun labeltjes plakken, maar zich openstellen voor wat het slachtoffer werkelijk te vertellen heeft. Er zijn zoveel slachtoffers en er is onnodig veel leed. Samen kunnen we hier iets aan doen.
Als slachtoffer van narcistische mishandeling, verdien je het dat je serieus wordt genomen. Dat verdienen we allemaal. Het is juist het isolement dat voor sommige slachtoffers de nekslag vormt. Dan heeft diegene eindelijk hulp gezocht, en zelfs dan vormt zij (of hij) zogenaamd weer de kern van het probleem.
Dit mag niet meer gebeuren. Er is in deze samenleving een grote blinde vlek, als het gaat om het slagveld dat narcisten en psychopaten aanrichten. Bewustwording maakt dat die vlek kleiner wordt. Laat je niet ontmoedigen, je staat niet alleen. Samen kunnen we hier iets aan doen.
Iris
Ik ben zelf bij de GGZ geweest. Ik had een afhankelijkheids persoonlijkheidsstoornis. Ik had daar nog nooit van gehoord. Denk ook zeker dat ik een angsstoornis heb. Niet meer door mijn huwelijk. Wel door mijn familie en dan vooral vader en zusje. Die iedereen mee krijgen…
Gr Vlinder
Hallo Iris, ik ben voordat ik naar de GGZ ging vijf jaar naar een psycholoog geweest, het leek of ik bij haar geen aansluiting kon vinden in wat ik zag. Nu heb ik weer een gesprek gehad, en nu was het helder en duidelijk voor haar, ook voor mij, Denk ook een stukje “HET”niet willen zien,… En wat ik met die angst bedoel, je niet veilig voelen in het gezin waar je vandaan komt.
Toevallig heb ik dat ook wat dat betekend weet ik nog steeds niet eerder gezegd geloof ik er niet in. de andere diagnoses kloppen ook niet het is gewoon dat ze iets op papier moeten zetten. Heb ook tig diagnoses.
Goed dat hier eens aandacht aan wordt besteed! Ben al jarenlang in therapie omwille van zware depressies, angstaanvallen, zat heel erg diep, en zag het leven niet meer zitten, had psychosomatische klachten, blokkades, duwde veel emoties weg, en was tegelijkertijd overgevoelig wat tot uiting kwam in angst, paniek, verdriet, pijn, kwaaltjes. In eerste instantie wou ik daar iets aan doen. Wou me terug sterker voelen en inzicht krijgen. Pas na heel veel jaren therapie had mijn therapeute door dat ik slachtoffer was van narcisme. En zijn we daar de therapie op gaan richten. Deze klachten kwamen door de narcistische mishandeling. We zijn toen heel gericht te werk gegaan. Zelf heb ik heel veel opgezocht, mijn therapeut had toen geen info voor mij zodat ik me er in kon verdiepen. Maar zelf wist ze heel goed hoe ik het moest aanpakken. Uiteindelijk heb ik gebroken, met mijn moeder. Dankzij de therapie heb ik dat kunnen doen. En zijn de klachten aanzienlijk minder. Soms valt het me nog moeilijk omdat ik helemaal geïsoleerd geraakte van de rest van mijn familie. Ik heb geen spijt van mijn keuze, ik heb wel spijt dat ik dat moest doen, omdat het noodzakelijk was. Dat wou ik liever niet, maar het was de enigste optie om mezelf te redden. En ik ben blij dat ik wel een zeer begripvolle therapeute heb. Ze heeft nooit labels geplakt op mij, en kan daardoor volledig mezelf zijn ten opzichte van haar. Het enigste wat ik spijtig vond is dat ze geen info had voor mij, terwijl haar boekenkast vol staat met info. Dus het zou goed zijn voor hulpverleners als ze de juiste informatie zouden hebben.
E.L.
Hoi E.L.,
Bedankt voor je heldere reactie. Ik ben blij voor je dat je zo’n empathische therapeute hebt, die openstond voor de werkelijke oorzaak onder jouw klachtenbeeld, en net als jou een onderzoekende houding aannam. Dat is heel belangrijk. Sommige therapeuten hebben een tunnelvisie, en kunnen hierdoor niet meer echt naar de client luisteren, laat staan dat ze die client echt kunnen helpen. Jij hebt de voor jou juiste therapeute gevonden, dat is fijn! Het lijkt erop dat o.a. door haar steun, jouw waarheid zich steeds meer heeft kunnen manifesteren.
liefs, Iris
Ik heb heel veel geluk gehad Iris. Maar het heeft wel jaren geduurd eer ze door had wat het juist was. En dat was de nagel op de kop. Dan pas kon ik werken aan het herstel, de aanpak en de verwerking. Ik denk dat heel veel mensen in de hulpverlening niet bekend zijn met narcisme. Dat dat voor velen een heel wazig begrip is. Mijn therapeute is heel erg begaan met haar cliënten en blijft zelf ook nog bij studeren. Ze wil alles echt doorgronden en gaat tot de kern. In dat opzicht heb ik dus wel heel veel geluk gehad. Toen ik echt heel diep zat mocht ik haar dag en nacht bellen als ik het nodig had. Ik heb dat nooit gedaan, maar het gevoel dat dat wel kon, gaf me rust. Ik ben gelukkig gezegend met de juiste hulp. De juiste hulp heeft me werkelijk getild uit die diepe put waarin in zat. Ooit zat ik in een diep dal, maar heel af en toe voelt het soms aan dat ik bijna de top bereik. Mijn moto is nu ook: ‘als je nooit diep hebt gezeten kan je ook geen toppen halen!’ Gevoelens die loskomen, de bevrijding , terug studeren intense belevingen, ook het omgaan met mensen. Ik laat nooit meer toe dat mensen op een dwingende manier gaan bepalen wat ik moet doen en laten. Ik kwam weer een beetje meer tot mezelf en leer voor mezelf opkomen. Waar ik vroeger altijd ja zou zeggen, durf ik nu ook wel eens nee zeggen. Grenzen trekken is heel belangrijk voor je zelfbeeld. Het blijft met momenten moeilijk, maar de mooie momenten maken veel goed. 🙂
Lieve groeten
E.L.
Beste E.L.
Ik herken jou verhaal.
Na 5 jaar therapie voor controle emoties, angst en vele depressies met medicatie heb ik eindelijk VANDAAG de therapeute bij de acute dagtherapie verteld over mijn partner. Reden was dat mijn vinger in het gips zit, en mijn collega’s op de therapie vroegen wat er gebeurd was.
Ik zal je vertellen : sinds ik nu intensieve therapie volg, elke dag, is mijn partner achterdochtig, controleert hij nog meer, maakt mijn therapie belachelijk, steunt mij nooit! Gisteren dreigde hij mijn mama en kinderen op te bellen om te zeggen dat ik gestoord ben, in therapie ben en dat hij veel last van mij heeft. Ik was bang dat hij ze ging bellen omdat ik nu vertrouwelijk met mama en mijn zoon mijn therapie bespreek en niet wilde dat hij contact met ze nam, om mij in zwart daglicht te plaatsen, als gek te verklaren, slecht te spreken maar vooral mijn mama en zoon heel ongerust maken….ik weende dat hij niet mocht bellen, ik zag hem het nr intikken en schreeuwde : niet doen, laat dit! Ik informeer mijn familie! Hij belde toch en ik probeerde telefoon af te nemen, waardoor hij met zijn telefoon op mijn hand sloeg. Heb 2 gebroken vingers…al 2 dagen..hij ziet het, maar zegt niets. Ik had eerst in hospitaal gezegd dat ik met mijn hand tussen de deur had gezeten, maar na lang wachten op behandeling dacht ik er plotseling aan : de waarheid te vertellen. Dat had ik ook op de therapie geleerd : eerlijk zijn met jezelf !!
Ik heb dit gisteren tegen therapeute GGZ verteld : ze zei : ja, hij is boos maar dit mag natuurlijk niet jou slaan. Hij had ondertussen al naar mijn therapeute gebeld om haar te zeggen hoe “onuitstaanbaar” ik was en dat “hij” het niet meer aankon. Hij had mij gisteren nml gezegd dat hij mij met politie diezelfde dag nog mij in een gesticht zou laten plaatsen : daar waar ik thuishoor !!!
5 jaar therapie betekent gevoelens beheersen, je zelfvertrouwen terugwinnen, sterker en stabiel worden, onafhankelijk je leven kunnen leiden. Dat merkt mijn partner en hij heeft met die slagen (ook naar benen geschopt en tegen mijn rug) mij weer serieus naar beneden gedrukt.
Dit om jou te zeggen dat ik pas gisterenochtend besefte dat hij de oorzaak is van mijn depressies, angst, sigaretverslaving, faalangst, verlatingsangst….mijn “euro” begint te vallen. Ik weet dit omdat ik op werk, met mijn mama, kids, buren nooit deze symptomen heb, enkel thuis met hem.
De link met mijn partner was nooit gelegd tot op vandaag :
Nu willen ze weten wat mijn “thuissituatie” is omdat ik gisteren voor t eerst geslagen ben door hem!
Eindelijk !!!
Mijn partner is er jaren in geslaagd mij een schuldgevoel te geven, mij gek te verklaren, mij weken te negeren op een piepkleine flat, verwarring te zaaien….ik ben door hem ziek geworden, dat weet ik zeker !
Ik sta er nu ook op dat GGZ de oorzaak echt onderzoekt en mij handvatten geeft om hier uit te geraken. Nml telkens ik de relatie verbreek, komt hij charmant terug….eindeloos verdriet van : ben ik nu gelukkig of niet?
Ik heb geen aangifte gedaan bij politie alhoewel mijn therapeute vandaag me wees op t feit dat ik dit kan doen. Maar ik durf niet.
Ze respecteerde mijn beslissing.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat niet de persoon die bij huisarts, GGZ aanklopt en hulp vraagt schuld heeft aan zijn ziekte.
Anderen kunnen je ziek maken en je hebt het niet door. Het is aan de therapeute om door te vragen en de werkelijke oorzaak op te sporen.
Mijn vorige therapeute bij GGZ liet zelfs toe dat wanneer mijn partner haar belde, zonder dat ik het wist, hem eveneens uit te nodigen op mijn gesprekafspraak. Ik was zo bang dat hij daar zat toen ik binnen kwam. Hij kloeg over mij, dat hij zo afzag, dat hij niet kon slapen, dat ze veel telefoneert, dat ze zomaar met haar hond uren wegblijft……dat hij heel ongerust was. Het uurgesprek ging volledig over hem…ik zat op mijn stoel weggedrukt en durfde niets te zeggen. Ik begreep ook niet waarom mijn therapeute mij niet gebeld had om te zeggen dat mijn partner gebeld had en OOK op gesprek zou komen……..
Ik had geen vertrouwen meer in de therapeute….nu sinds 1 maand heb ik andere therapeute die LUISTERT en nooit mijn partner, als hij naar haar belt, info zal geven over haar patiënt !!!!!
De naam van mijn nieuwe therapeute kent mijn partner niet, ik maak geen 2 keer die fout om alles eerlijk aan hem te vertellen. Achter mijn rug om houdt hij zijn eigen agenda erop na om te controleren en toegang te krijgen tot mijn therapeute. Dit alles om macht uit te oefenen, omdat hij wil controleren….
Hij heeft in gesprek niet aan therapeute gevraagd wat mij scheelde, hoe hij kon helpen, steunen….niets!!! Enkel zichzelf als slachtoffer van mij opstellen !
Hierbij mijn verhaal GGZ. Ik word sterker en begin meer de leefsituatie thuis te ontleden…
PS : die 5 jaar therapie werd er tientallen keren gevraagd je partner, familielid, vriend of vriendin uit te nodigen zodat ze weten waarover het gaat. Mijn partner wilde NOOIT ! Hij zei : “jij bent gek, ik niet”!
Liefs,
Hallo,
Ik lees net je verhaal, en het komt binnen, het raakt me diep! Ik voel je pijn en frustratie. Wat een lange weg heb jij al afgelegd! En wat een vechter ben je! Zo typisch dat een N altijd dezelfde patronen vertoont! Jezelf voor gek verklaren doen ze bewust. Zo ben je uit je lood geslagen en ga je twijfelen aan jezelf. Je ziet zo goed een rode draad lopen in al die verhalen. Wat ik wel afschuwelijk vind is dat die therapeut je vertrouwen heeft beschadigd. Zo iemand is de naam therapeut niet waard. Maar je krabbelt toch maar weer recht en zoekt opnieuw hulp! Je bent een kranige dame, je laat je niet klein krijgen en je probeert voor jezelf op te komen!
Het gedrag ook van je partner is zo typisch! Alles op jou afschuiven. Jou als dader aanduiden, hij is het slachtoffer. Je zou bijna compassie met hem krijgen! 😉 Ruzie zoeken, het dan weer proberen goed te maken. Slopend is dat!
Ik weet natuurlijk niet in welke positie jij zit, en in hoeverre jij hem op afstand kan houden? Niet iedereen is natuurlijk in de mogelijkheid om ver weg te lopen van zijn N. Al helemaal niet als er kinderen bij betrokken zijn.
Ik bewonder je doorzettingsvermogen. Eenmaal je inzichten hebt kan je ze beter doorgronden die narcisten. Daarom raad ik je sterk aan om het boek van Iris te lezen. Ik bleef jaren lang met een hoop frustraties zitten. Ook de eenzaamheid na de breuk, wat ervoor zorgde dat ik geïsoleerd geraakte van familie, zorgde voor veel verdriet en pijn.. Ook al besef je dat je niet anders kon, ik wou dat boek lezen van Iris. Om een nare periode symbolisch te kunnen afsluiten. Het boek heb ik volledig gekleurd met fluo. Alles wat binnenkomt, alles wat me raakt of alles wat mijn ogen deed opengaan heb ik met fluo aangeduid. Ik heb er echt een persoonlijk werkboek van gemaakt door de fluokleurtjes. 🙂 Heb ik eens een dip, dan neem ik het boek erbij. Het geeft me rust om te lezen hoe een narcist te werk gaat, hoe je je als slachtoffer daarbij voelt, en hoe je je daar tegen kan wapenen. Ik wil bij deze Iris ook nog eens bedanken, want het boek is voor mij het steuntje in de rug!
Liefs
E.L.
Ik heb ook een angststoornis en heb dit vorig jaar 9 maanden heel ernstig gehad. Heb geweigerd medicatie te nemen en het zonder middelen te doorstaan het was zwaar maar aangezien ik zelf ‘bedrijfspsycholoog ben ben ik er zelf allemaal achter gekomen. En ben ook duidelijk met mijn kennis en ervaringen bij de psycholoog gegaan. En nu ik erover nadenk ben ik eigenlijk degene die haar alles heb verteld en gediagnosticeerd en niet omgekeerd. Heb soms de indruk dat ik betaal om de psychologen bij te leren ipv dat zij mij helpen want echte acties zijn er nooit geweest, enkel dat IK veel vertel… ik weet niet in welke hoedanigheid ik kan helpen als bedrijfspsycholoog maar ik wil zeker wel mijn steentje bijdragen in Belgie om dit onderwerp bekender te maken
Liefs, W
Lieve Wendy en Vlinder,
Bedankt voor jullie reacties. Waar ik als eerste op wil reageren, is dat jullie allebei zeggen dat jullie een “angsttoornis” hebben. Wees voorzichtig met dit labeltje: ik zal uitleggen waarom. Een snelle blik op Wikipedia zegt het volgende: “Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis”.
Als slachtoffer van narcistische mishandeling, heeft je angst wel degelijk een reële grond. Je wordt namelijk aangevallen, soms op een subtiele manier, maar het gevoel van dreiging en de daaruit voortkomende angst is gegrond. Doordat veel hulpverleners onvldoende inzicht hebben in de sluipmoordernaars die narcisten en psychopaten kunnen zijn, weten ze niet wat met de ansgt van het slachtoffer aanmoeten. En volgt het labeltje “angststoornis”. Daarom geef ik op deze website inzcht in het NVS (Narcissistic Victim Syndrom”. Dat is in dit geval, het juiste “labeltje”.
Wendy, heel treffend (en wrang) wat je hier zegt: dat je je psycholoog hebt moeten betalen terwijl jij diegene was die uitleg gaf over narcistische mishandeling. Ik denk zeker dat je als bedrijfspsycholoog een rol kan spelen in het bekender maken van deze vorm van mishandeling. We hebben er nog contact over.
liefs, Iris
Deze blog is mij uit het hart gegrepen! Dank je wel Iris. Het valt mij op dat hulpverleners ook vaak spreken in termen van “mensen die ruzie maken of ouders die ruzie maken”. “Ruzie maken” geeft voor mij aan welk een enorme misvatting er bestaat aangaande narcistische mishandeling.
Even tussendoor. Ik kom zelf uit de Gereformeerde Gemeente. Bekend? Nee? Zwaar protestants, en voor degenen waar nog geen lichtje gaat branden: De zwarte kousen kerk.
Gevolg? Nog minder erkenning, want:
Het 5de gebod: Eert uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengt worden in het land, dat u de HEERE uw God geeft.
Elk jaar wordt er gepreekt uit de heidelbersge catechimus, een leerboek waarin het geloof door middel van vraag en antwoord uitgelegd wordt. En, elk jaar wordt de volgende vraag en antwoord behandeld:
Vraag: Wat wil God in het vijfde gebod?
Antwoord: Dat ik mijn vader en mijn moeder, en allen die over mij gesteld zijn, alle eer, liefde en trouw bewijze, en mij hunner goede leer en straf met behoorlijke gehoorzaamheid onderwerpe, en ook met hun zwakheid en gebreken geduld hebbe, aangezien het Gode belieft ons door hun hand te regeren.
Ik blijf in God geloven, naar de leer van de Gereformeerde gemeente. Vaak heb ik getwijfeld, nu niet meer. Want mijn moeder kon het zelfs niet uitstaan dat ik meer in de Bijbel, en de boeken die over de Bijbel gingen las dan dat ik haar huishouden deed. Ze zal het nooit toegeven, maar ze wilde in mijn leven eerst zichzelf en dan pas God, als op de 2de plaats.
Maar wat verschrikkelijk en wat maak ik me zorgen, want hoevele kinderen zitten er nu op dit moment in een ‘zware’ kerk, gevangen in het web van een narcist? Die ook nog eens de Bijbel aan zijn of haar kant te hebben? Hoe bereik ik die kinderen?
Nu pas zie ik dat God zelfs zo machtig is om iemand al is het na jaren uit het web van de narcist te halen. Ik ben zwanger geraakt doordat ik op sexcueel gebied mezelf niet meer in de hand had, ben getrouwd met de vader van mijn kind, dus heb hem niet bewust gekozen. Wat een geluk bij een ongeluk, want had ik zelf gekozen dan was ik gezien mijn verleden vast weer getrouwd met een narcist.
Hoi Nelleke,
Ik heb persoonlijk heel veel moeite met dat 5e gebod, “eert uw vader en uw moeder”. Bestaat er ook een gebod, om het kind te eren? Elk kind, dat onschuldig ter wereld komt, dat veiligheid nodig heeft en nooit misbruikt mag worden door de ouders. Het gebod kan en mag nooit zo bedoeld zijn, dat (opgegroeide) kinderen hun mishandelende ouders moeten blijven eren. Dan raken ze het gif nooit kwijt! Net als jij maak ik me zorgen over alle kinderen, wiens ouders gediealiseerd worden. Dit gebeurt niet alleen in de kerk. Er staan veel te veel kinderen alleen, door het juk van dogma’s en zogenaamde “moraal” (die niets met ware moraal te maken heeft).
Iris
wat betreft het 5de gebod, het wordt teveel misbruikt ja. Maar nooit bedoeld dat ouders maar kunnen doen wat ze willen, zeker niet!! Ik heb geen moeite met het 5de gebod, juist omdat ik geloof dat het vanzelf spreekt dat ouders voor hun kinderen zorgen op een goede manier. God moet op de eerste plaats, als ouders zich zo opstellen hoeven de kinderen ze niet lief te hebben ten koste van zichzelf. Ik hoop dat ik mijn kinderen een veilige opvoeding mag geven. Maar soms ben ik bang dat ook ik ze beschadig. Dus blijf ik allert hoe ik met ze omga.
Ook mijn therapeute heeft het boek (en mij) serieus genomen en raad hem ook aan bij andere slachtoffers van narcistisch misbruik.
Goed om te horen, Diana!
Ik heb een aantal jaar terug een zeer nare relatie gehad met een narcist. Zeker de tijd na het verbreken was zwaar. De laatste tijd realiseer ik me dat ik meer traumas heb opgedaan dan ik dacht. Dit maakt mij erg verdrietig. Ik zou er graag eens met iemand over praten, liefst iemand die het ook heeft mee gemaakt. Ik wil zo graag dat alles opgelost is en dat ik er geen last meer van heb. Wat kan ik doen ?
Ik verdenk mijn psychiater van een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ben getrouwd geweest met een narcist die ook afhankelijk was van alcohol. Ik ben nu al tien jaar gescheiden, maar ik loop nog dagelijks tegen stukjes hersenspeoeling aan en symptomen van PTSS, zoals herbelevingen, dissociatie, gedachten aan het trauma niet uit kunnen bannen en hevige angstdromen. De hulpverlening heeft precies gedaan wat Iris zei, ik ben in behandeling vooor een bipolaire stoornis en alles werd op mij gefocused. Ook ben ik in het verleden narcistisch mishandeld door een psychiater, de ziekte is bij mij wel reeel aanwezig en behandelbaar. Maar wat doe je als slachtoffer als zelfs je hulpverlener je niet serieus neemt en zegt dat je stoornis toch zo moeilijk is voor anderen. Wat trouwens ook nog wel meevalt: vrienden genoeg, hoor en ik krijg zelden klachten.
Zelf, als psycho-analytica, vermoed ik dat veel van mijn collega’s zelf uitgesproken narcistische persoonlijkkheden hebben; als ervaringsdeskundige weet ik dat wel zeker. Waarom worden psychiaters zelf niet getest op psycho-pathologie? Ik heb een wetenschappelijke opleiding en ervaring, mijn handen jeuken om iets te doen aan deze malversaties in de psychiatrie en aan te tonen dat een overgroot deel van de hulpverleners zelf aan psychopathologie, en dan met name (narcistische) persoonlijkheidspathologie lijdt. Er vallen doden bij, zoals jullie allemaal weten. En je staat al zo alleen als slachtoffer, niemand wil je geloven of je serieus nemen, het lijkt toch aan de buitenkant allemaal zo mooi?
Beste Iris, ik wil hier ook graag iets aan doen, maar net als jij kan ik het niet alleen. De psychiater heb ik net de bons gegeven, zijn respons was om mij uit te lachen en te zeggen dat ik dat toch niet vol zou houden, typisch zo’n onder de gordelopmerking om je angstig en afhankelijk te houden. Natuurlijk ‘houd’ ik dit vol, het is nu al jaren hetzelfde en zelf kom ik na herstel van mijn depressie in een versnelde groei en dus ook in staat om assertief te blijven, in dit geval door me niet onderuit te laten halen en ondanks het gemanipuleer toch bij mezelf te blijven. Mijn ziekte wordt vnl. en terecht behandeld met medicijnen, daarmee ben ik twintig jaar afhankelijk geweest van verziekte psychiaters zoals deze. Maar ha! Ik ben een professional (later geleerd in de biologische psychiatrie) en medicijnen kun je voor een habbekrats kopen op internet, het risico dat dat voor mij heeft, is minder dan dat van een recalcitrante en vijandige dokter. Ik ben vrij!!!
Laat me weten of ik iets kan doen binnen jouw project.
Lotte
Ik herken dit. Narcistische hulpverleners. Of: mensen die je graag klein houden zodat zij jou kunnen helpen. Heel verontrustend… Ik heb mijn huisarts geinformeerd. De e-mailwisseling laten lezen waarin deze psycholoog dreigde mijn behandeling niet te valideren middels zijn handtekening als ik niet verscheen op de afspraak die we eerder gemaakt hadden. Ik, met mijn ‘afhankelijkheidsstoornis’ had aangegeven dat mijn grens overschreden was en dat ik wilde kiezen voor een andere behandelaar… Ik had een staande ovatie moeten krijgen voor deze onafhankelijke daad! (Ja, het gaat veeeel beter met mij!) Maar ik kreeg een venijnige dreigmail. Zo ken ik ook een psychiater die ik consulteerde om beter te begrijpen wat er mis was met mijn partner. Zelfde verhaal… Hij zei tegen mij: ‘Er schuilt in jou ook wel iets narcistisch’. Schandalig! Kostte me veel moeite om dat te relativeren… Het was duidelijk een schop na van een indirect gekwetst ego…
Goed van je, Lotte! Natuurlijk hou je vol! Er zijn ook genoeg mensen die ánders zijn, laten we dat niet vergeten!!
Ook ik heb tientallen therapeuten benaderd, maar geen van hun kunnen mij het gevoel geven mij te begrijpen. Als basispsycholoog ben ik mij al enige tijd aan het verdiepen in alle verhalen die ik lees over slachtoffers van narcisme. En het enge ervan is dat er werkelijk waar amper wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar de slachtoffers. Daarom ben ik zo ongelooflijk dankbaar dat jij Iris, en vele anderen zich al hebben georganiseerd, want naar mijn inziens moet er spoedig iets in de westerse wereld gaan veranderen.
Wat je schrijft…’ Laten we dus onze krachten bundelen. Het is immers dramatisch dat zoveel therapeuten hun ogen sluiten voor het leed van slachtoffers. Er is een bewustwordingsproces nodig, en ik denk dat deze vooral bereikt kan worden van onderaf. ” — Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik denk dat het tijd wordt om de maatschappij bewust te maken van het fenomeen dat slachtoffers van narcisten bestaan met (levenslange) klachten en dat zij speciale zorg bieden. Voorts vind ik dat de schadelijke activiteiten van de narcisten naar hun slachtoffers toe vanaf een bepaalde graad moet worden aangemerkt als psychische mishandeling en dus dat er ook bij de politie aangifte er tegen gedaan moet kunnen worden. Naar mijn inzien kunnen wij meeliften met de nieuwe hype waarin pesten wordt gezien als een vorm van mishandeling en dat de rijksoverheid daar nu preventie in zet. Datgeen wat een narcist jegens zijn of haar slachtoffer doet kan ook worden gezien als een vorm van pesten (alleen dan wel in een wat verdere vorm en fase). Ik hoop dat binnen een al te korte tijd de schadelijke activiteiten die narcisten aanrichten jegens hun slachtoffer(s) ook wordt aangemerkt als een vorm van mishandeling, en dat met name voor ex-/partners en kinderen.
En nog even het laatste over kinderen. Na bestudering van heel veel Nederlandse rechtspraken die gaan over gezag en omgang, heb ik geconstateerd dat heel erg vaak de slachtoffer wordt aangemerkt als de labiele moeder die niet voor haar kind kan zorgen. En dat op grond daarvan het gezag naar de vader gaat en moeder een beperkte omgangsregeling krijgt. Het is werkelijkwaar te triest voor woorden dat dit in Nederland kan.
Wat écht onverteerbaar is, is het feit dat de wet (narcistische) ouders beter beschermt, dan kinderen van die ouders. Ik weet dat dit heel ingewikkeld ligt, juridisch, maar bij twijfel (bepaald door meer dan 1 deskundige) zou het recht van het kind vóór dat van de ouder moeten kunnen gaan. Zonder een slepende rechtsgang. Ik heb toegekeken hoe de kinderen van mijn overleden zus consequent verwaarloosd en gehersenspoeld werden door haar ex-man. Mijn zus had na de scheiding de voogdij niet geregeld. Waardoor er geen ‘vertegenwoordiging’ meer was van haar kant na haar dood. Regel de voogdij dus na een scheiding!
De dood van mijn zus is een regelrecht gevolg van haar relatie met deze man. Dat is bijna niet te verteren. Maar ik kan de geschiedenis niet veranderen, wél de toekomst misschien. Voor mezelf en voor anderen. Dus ik draag graag een steen bij waar dat kan…
Iris wat je doet is moedig en motiverend en inspirerend voor slachtoffers.
Ik zelf kom uit een relatie van 18 jaar (hoe is het mogelijk) met een narcist.
Ik ben vertrokken met alle gevolgen van dien.
Toen ik vertrok was mijn dochter mee genomen door mijn ex schoonmoeder.
Vervolgens werd ik in het bijzijn van een vriendin gruwelijk mishandeld.
Mijn vriendin is gevlucht uit blinde paniek toen ze mij met weggedraaide ogen hevig schuddend en schuimbekkend op de grond zag liggen terwijl hij hevig op mij intrapte.
In mijn politie rapport staat dan ook huislijk geweld / zware mishandeling en poging tot doodslag.
Het erge vindt ik nog dat hij weg komt met een taakstraf van 80 uur, zonder voorwaardelijke straf.
De dag na het vertrek hebben ze mijn dochter met de politie uit huis moeten halen bij mijn ex schoonmoeder die ook narcistisch is.
Na het vertrek storte ik in en kwam in een burnout.
vanaf dat moment werdt mij vanalles beloofd en tot nog toe sta ik er alleen voor.
vier weken na dit alles werdt mij doodleuk opgelegd dat ik mijn dochter van 9 een heel weekend moest mee geven aan hem.
Hij woonde inmiddels bij zijn moeder maar ja ook die is narcistisch.
9 jaar lang werdt mij welke vorm van gezag over mijn kind ontnomen door hun twee.
Ik was enkel en alleen een huishoudster en opair voor mijn eigen kind en had niks te zeggen over haar.
Ik ben van nature een vechter en geef niet snel op maar eens dan breek je.
Het erge vindt ik nog dat ze nu na een jaar mij nog steeds niet serieus nemen ondanks alle informatie die ik hun onder de neus schuif.
En mijn kind zit nu nog steeds eens in de 14 dagen in een situatie waarin ze psychisch mishandeld wordt en dat onder het toeziend oog van alle instanties die er zogenaamd zouden zijn voor het belang van het kind.
Schijnbaar snappen ze niet dat hij hier profijt van heeft en alles enkel en alleen in zijn belang is.
Mijn vraag waar vindt ik iemand die hier in gespecialiseerd is en mijn dochter en mij kan helpen.
Voor anderen heb ik nog een site die ik ook naar BJZ heb doorgestuurd met de vraag of ze deze eens wilden bekijken.
mischien goed om te delen.
http://www.de-apate.nl/
beste Iris,
tranen in mijn ogen en toch een gevoel van opluchting … ik ben niet gek
slachtoffer van een narcistische psychologe, waar ik 1,5 jaar bij in therapie geweest ben
machteloos
Zo herkenbaar! Ik ben zelf therapeute en ervaar in eerste instantie een stuk ongeloof bij cliënten die bij mij komen voor een intake-gesprek, omdat…. ze begrepen worden. Ik kan hen precies vertellen waar de kruks zit en wat ze hebben ervaren en hoe hun Narcist hen manipuleert en intimideert en wat ze dan voelen.
Dan komen de waterlanders en is de doos met tissues op tafel in no time leeg.
De opluchting die ze voelen dat ze eindelijk eens begrepen worden maakt de weg vrij dat ze ook begeleid kunnen worden naar een sterkere “ik” en naar genezing van de wonden die het misbruik heeft achter gelaten.
Met vriendelijke groet,
Dineke Kuilder
Beste Iedereen,
Ik maak hetzelfde mee. Ik heb de ziekte van lyme en een aantal bijbehorende complicaties (zeer progressief). Last met lopen en van gewrichten en spieren. Ook longproblemen heb ik erbij. Ik heb de hulp van anderen nodig om bijvoorbeeld nog even bij de surf en snowboard te komen , mijn vrienden te zien en mijn activiteiten te kunnen doen. Maar mijn ouders slaan alles af van iedereen en manipuleren het. Sterker nog, ze hebben me maanden lang al in een kamer gedropt. En ik kan helemaal niks uitrichten anders word ik gewoon gechanteerd. En het ergste is dat er tegen de hulpverlening wordt gedaan precies zoals hierboven is geschetst en dat mijn situatie exact hetzelfde is. Tegen de hulpverlening wordt vervolgens het plaatje geschetst dat ik depressief ben, omdat ik me terug trek in mn kamer. En dat wordt dan geloofd en daardoor krijg ik ook elke keer flink van langs van hen. Dit geeft zo’n oneerlijk gevoel. Ik wil juist dolgraag overal naar toe. Ook wordt er naar anderen gezegd dat ik autistisch ben, en niet onder de mensen durf te komen. Er zijn serieus mensen die dat geloven. Ten eerste ben ik helemaal niet autistisch en ten tweede al zou ik het wel zijn geweest. Sterker nog ik wil juist onder de mensen zijn.
Ik hoop dat iemand wil reageren. En ook kan ik naar andere verhalen luisteren en delen met elkaar.
groetjes,
Maikel
Beste Maikel,
Je zit in een schrijnende situatie, heel naar voor je! Ik wens je veel sterkte en beterschap i.v.m.je gezondheid. Daarnaast lees ik hoe je worstelt met je ouders en wat zij aanrichten. Ik wil je van harte aanraden via de coachingsinformatie een coach of therapeut uit te zoeken, en mailcoaching te gaan doen. Zo kun je zoveel mogelijk bij jezelf blijven en een strategie bepalen hoe je te weren. Het zou, alleen al gezien je ziekte, om jou moeten gaan. Ga investeren in jezelf.
Ik wens je nogmaals heel veel sterkte!
Susan Veenstra
Ook ik , vrouw van 67 heb met een narcistische famlie te maken gehad.
Ik heb uiteindelijk met ze moeten breken . Omdat ik zoveel met het narcisme te maken heb gehad herken ik het nu al snel bij iemand . Zo pest mijn buurvrouw me al ruim tien jaar .
Ik woon op de derde etage zij op de tweede .Haar en mijn post valt gezamenlijk op de deurmat beneden . Zo kan ze de controle over mijn post houden . Ik heb de afgelopen jaren mijn verjaar of kerstkaarten nog nooit op de dag zélf ontvangen . Soms een week , maar ook wel weken later lag het dan ineens bij mij op de bovenste trap . Ik heb er haar tig keer op aangesproken maar ik krijg dan in een woedeaanval of mail te horen dat zij me aan gaat geven . Dat ik haar zo maar niet beschuldigen kan . En nog steeds hoop ik dat ze dat eens gaat doen . Zodat ik eens mijn zegje bij de politie kan doen .Mischien word het dan allemaal eens uitgezocht ,Twee jaar geleden ben ik door een man op de stoep omver gelopen . Brak mijn heup , moest geopereerd en hier in mijn eentje ,ook met de zorg voor mijn twee katten , revalideren . Ik liep dmv een looprek en kon de eerste tijd de trappen nog niet af lopen . Mijn buurvrouw legde mijn post toen zo op mijn trap neer , dat ik het wel kon zien maar er niet bij kon . Ook liet ze haar kennissen eerst bij mij aanbellen zodat ik voor niets naar de buitengang moest lopen om open te trekken . En dat is nog maar het topje van de ijsberg .Omdat mijn familie die buiten de stad wonen , en ook zo als mijn buurvrouw zijn , werd ik door niemand geholpen en eigenlijk alleen nog maar méér gepest . Het heeft mij erg onrustig en onzeker gemaakt wat , weet ik nu , hun bedoeling ook was. Je staat alléén . Ook instanties luisteren niet naar je . Ik heb mijn woningbouwvereniging ge-emaild , het uitgelegd en om een eigen brievenbus gevraagd , maar dat werd afgewezen . Post . nl doet er ook niets aan . Ik moet het aangeven bij de websites maar die optie is er niet altijd . De meeste post krijg ik nu digitaal . Privé post krijg ik niet meer omdat ik alles en iedereen kwijt ben door het narcisme . Sterkte voor iedereen die er nu mee te maken heeft. En veel geluk voor een ieder die er van los wist te komen . Groetjes , Marian
Beste Marian,
Wat een verhaal. Ik zie het voor me: hoe je buurvrouw haar levensdoel is zich met jou dwarszitten, bezig te houden. Alleen maar bedenken wat ze nu weer kan doen, om jou dwars te zitten, zodat zij zich tevreden kan voelen in haar eenzame frustratie. Je kan alleen maar verhuizen! Weg van haar. Dit gaat niet beter worden. Dit is hopeloos. Je boos maken heeft geen zin. De actie is beter (en je hebt al wat gedaan met post.nl en de brievenbus…).
Als je wilt dat het je leven niet gaat beheersen (ik kan me voorstellen dat dit wel zo is) dan kies je voor je eigen leven, zonder die buurvrouw. Schep afstand, als het kan.
Hopelijk kun je wat met dit advies,
Sterkte ermee,
Susan Veenstra
Dank je wel voor je reactie Susan . Maar boos maken heeft m.i. wel zin ! Want de meeste narcisten zijn laf . Ik heb haar op een gegeven moment net zo behandeld als ze mij doet . Alleen moest ik mijn woedeaanvallen op haar faken omdat ik normaal gesproken zo niet ben . Ik heb er mee bereikt dat ze zich nu tamelijk gedeist houdt . Het is vreselijk voor mij om haar al een tijd volledig te moeten negeren . Maar het is de enige taal die ze begrijpt . Omdat zij dat ook bij haar slachtoffers toepast .Want ik ben heus de enige niet die ze heeft gepest . Omdat ze aan mij niet veel meer heeft nu zal ze ongetwijfeld iemand anders vinden om het leven zuur te maken . Wat ze heel haar leven al doet . Op een gegeven moment ondekte ik zelfs dat mijn huisarts het is . Al die tijd dat ik hier in huis revalideerde zo’n twee jaar dus heeft ze niet één keer geinformeerd hoe het met me was. ook daarna niet toen ik eens voor wat anders bij haar kwam . Ik trof haar eens in totale euforie achter haar bureau aan . In zichzelf glimlachend . Om kotsmisselijk van te worden . Mijn dierenarts die het heeft . Ik sprak haar eens tegen over iets met mijn senior kat . Vanaf die tijd wil ze de pilletjes tegen zijn misselijkheid niet meer voorschrijven . Eerst moet er een onderzoek aan vooraf gaan zei ze me . Maar dat hele volledige senior onderzoek heeft mijn kat al in eind maart dit jaar bij haar gehad . Wat over de 200, 00 euro kostte . En dat alles omdat ik haar eens een keertje tegensprak . Wéér dat pesten ! Die machtspelletjes waar ze aan doen . En vluchten , noem ik het maar even , heeft geen zin . Want er zijn tig huisartsen dierenartsen enz die het hebben weet ik nu . Want wat moet je ? Je hangt van deze mensen af . En dat weten zij . Natuurlijk lang niet iedereen , maar hoe weet je van te voren dat je de juiste treft . Net als verhuizen .. Misschien tref je wel wéér een narcist naast onder of boven je . Mij is het in elk geval veelvuldig overkomen .
En de narcist zelf ? Als die dit leest ? Doe het een ander niet aan !! Als je weet dat je het bent ga dan aub in therapie . Zal misschien niet bij iedereen werken maar dan kun je tenminste zeggen dat je het geprobeerd hebt.
Groetjes , Marian
Ik heb mogelijk ook last van een NSS en wil me wegens de vergoeding vanuit de basisverzekering laten helpen door de reguliere GGZ. Mijn ervaring is dat (ondanks ik aangeef dat alles wijst op NSS) de psychologen en psychiaters allemaal met andere vermoedens komen. De 1 zegt depressie, de ander spreekt dat tegen, de ander zegt “mogelijk een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis”, de ander wil testen op iets als ADD en zelfs schizofrenie heb ik voorbij horen komen.
Het is te bizar voor woorden dat ze naar alle punten kijken, behalve naar datgene dat de client aanwijst.
Ik heb absoluut hulp nodig en bij de reguliere GGZ zal een diagnose noodzakelijk zijn. Hoe zorg ik er voor dat ze op zijn minst kijken naar NSS? Hoe voorkom ik een misdiagnose? Is het naampje eigenlijk wel zo belangrijk dat ze er aan geven of zal de behandeling in veel gevallen gewoon hetzelfde zijn?
Beste Jason,
Helaas wordt narcistische mishandeling door veel hulpverleners (nog) niet herkend. De kans dat je de diagnose NSS krijgt is nihil, ook omdat dit nog geen officiele diganose is. De diagnose die er het dichtst bij is de buurt komt, is (complexe) PTSS. Een goede traumabehandelaar kan je wel degelijk helpen.
Een verkeerde diagnose bepaalt de behandeling (zoals je hierboven noemt), en dit is dus wel van invloed.
Veel sterkte,
Susan Veenstra
In het verleden heeft een eerstelijns psychologe bevestigd dat ik wel degelijk te maken heb gehad met een extreme narcist. Zij kon voor mij helaas niks betekenen omdat een instituut hem daar op had getest en zij niet vonden dat hij een Narcist was. Nu na 3 jaar is mijn dochter getest geworden door Karakter en komt er uit dat zij enig sinds tekenen vertoont van PTSS maar dat het dat nog niet is. Al drie jaar luistert er niemand als ik zeg dat mijn kind deze symptomen heeft omdat zij vinden dat vader het recht heeft op een normale omgang. Ik daar in tegen heb vanaf de dag dat ik bij hem vertrokken ben omdat ik zwaar door hem mishandeld was gezegd dat ik dit niet wil en dat hij haar enkel en alleen onder toezicht zou mogen zien. Maar bureau jeugd zorg dwong mij haar een heel weekend naar toe te sturen omdat ze bang waren dat het anders zou escaleren. Nu na drie jaar verwachten zij dat ik het maar moet oplossen dat mijn kind eindelijk rust krijgt en niet meer in de knel zit. En dat terwijl zij dit zelf hebben gecreeërd. Ik ben al drie jaar aan het zeggen dat ze mijn kind daar mee Psychisch mishandelen maar zij roepen steeds de ouders.
HELP MIJN DOCHTER WORDT PSYCHISCH GESLOOPT ONDER HET TOEZIEND OOG VAN BJZ EN DE OUDERS KRIJGEN ALLEBIJ DE SCHULD
Ga met een depressie veroorzaakt door narcistische mishandeling alsjeblieft niet naar de reguliere GGZ zoals ik wel heb gedaan. Wees heel voorzichtig met aan wie je je verhaal vertelt, huisartsen weten meestal te weinig van narcisme om adequaat door te verwijzen.
Je staat er alleen in, wordt niet geloofd. Gelukkig is er deze website!
Heel herkenbaar, helaas ook anno 2024. Na heel wat jaren op dwaalsporen te hebben gezeten en (her)traumatisering in de GGZ, vallen de puzzelstukjes op hun plek. Omdat ik iets wilde doen met klachten als hardnekkige schuldgevoelens, rouw, isolatie en somberheid, heb ik toch weer hulp gezocht bij een kleinere GGZ-instelling (vergoede zorg). Helaas wordt narcistisch misbruik nog steeds niet serieus genomen. Ik heb verteld hoe de vork in de steel zit (narcistische stiefmoeder, getraumatiseerde vader met narcistische trekken, moeder die geschiedenis heeft met partners die narcistische trekken hebben en sinds mijn jeugd een relatie heeft met een man die sterk narcistisch gedrag vertoont), maar er wordt niets mee gedaan; er wordt af en toe iets over ‘pesten’ genoemd, terwijl dat de lading (van de impact en schade) zéker niet dekt. In plaats dat het misbruik wordt (h)erkend, worden de rollen omgedraaid: het slachtoffer zou dan lijden aan een persoonlijkheidsstoornis, autisme etc. etc. Een heel kwalijke tevens alarmerende zaak!
Ivon, Hulp …….Laat me niet lachen. Ik zou slachtofferhulp krijgen maar na twee jaar kwam ik er achter waarom ik nooit hulp heb gekregen. Omdat het een huislijk geweld situatie was is het direct door gestuurd naar steunpunt huislijk geweld en die hebben niets gedaan, nog niet eens gebeld of wat dan ook. Ik heb mijn burn out / depressie zelf overwonnen.
Maar mijn dochter werdt na 4 weken gewoon een heel weekend bij haar vader neer gezet terwijl ik zei alleen onder toezicht. Nu na 3 jaar komen ze er achter dat niets werkt.
Hij houd zich niet aan de afspraken en maakt er een chaos van vooral als BJZ niet te bereiken is.
Volgens BJZ moet ik hem maar elke keer zijn zin geven.
Ik heb hun gewaarschuwd maar ze wilde niet luisteren en nu is het in elk verslag DE OUDERS. terwijl ze weten wie van de twee fout is.